ลำดับตอนที่ #20
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : 5-1
แม็กซ์นั่งจ้องเมมโมรี่การ์ดของกล้องดิจิตอลภายในมืออยู่หน้าโต๊ะคอมฯ ที่ห้องของเขาเอง ขณะนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว แต่เขาก็ยังนอนไม่หลับจึงลุกขึ้นมาเล่นเน็ตอยู่ครู่ใหญ่ พร้อมทั้งเอาเมมโมรี่การ์ดที่ยายหิ่งห้อยฝากไว้ มาพลิกไปพลิกมาดูเล่นๆ ด้วยพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย...
เมื่อเย็น หลังจากที่พวกสาวๆ แฟนคลับระดับเอของนายป๊อบ แจ้นไปบอกยามเพื่อเรียกตำรวจและรถพยาบาลให้แล้ว ประมาณครึ่งชั่วโมงพวกตำรวจก็มาถึง พร้อมทั้งกันคนออกห่างจากสถานที่เกิดเหตุทันที ช่วงนั้นชุลมุนวุ่นวายกันพอประมาณ เกี่ยวกับการพังประตูห้องถ่ายหนักที่ล็อกจากด้านใน เพื่อเข้าไปนำร่างนายโจออกมา เหตุเพราะต้องระวังคนที่อยู่ข้างในด้วย
แม็กซ์ซึ่งถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจบอกให้ออกมาอยู่บริเวณรอบนอกที่เกิดเหตุด้วยเช่นกัน สังเกตร่างรุ่นพี่โจที่ถูกนำมานอนบนรถเข็น ส่วนบนของร่างนั้นมีเลือดสีแดงเข้มสาดกระจายประปรายทั่ว ใบหน้าซีดขาว ที่ข้อมือขวามีรอยกรีดลึกยาวเฉียง เอียงลงเข้าด้านใน แผลนั่นดูก็รู้ว่าถูกของมีคมปาดจนเหวอะ ทำให้ชวนสยดสยองยิ่งนักเมื่อได้เห็นในยามโพล้เพล้เช่นนี้
เขายืนมองภาพนั่นนิ่งพลางรู้สึกพะอืดพะอมอย่างบอกไม่ถูก เพราะเห็นกันอยู่หลัดๆ แท้ๆ จึงหมุนตัวกลับหมายจะหลบไปพิงตัวทำใจที่ผนังทางด้านหลัง บังเอิญเหลือเกินยายหิ่งห้อยเดินตรงเข้ามาหาเขาในจังหวะนั้นพอดี แต่ทว่าคราวนี้ทั้งสองยังไม่ทันได้ชนกันเพราะต่างคนต่างยั้งตัวไว้ได้ก่อน แม้กระนั้นแม็กซ์ก็ใจหายวาบใหญ่ คิดว่าวิญญาณใครมาเล่นจ๊ะเอ๋เข้าให้เสียแล้ว!!...
“อะไรกันยัยหิ่งห้อย จู่ๆ ก็เดินเข้ามาอย่างเนี้ย? ...ตกอกตกใจหมด!!”
“ชู่ว!! เบาๆ หน่อยได้มั้ย!! เอ้า...ชั้นฝากไอ้นี่หน่อยสิ” หิ่งห้อยปรามแม็กซ์แถมยังพูดเสียงเบาคล้ายกลัวใครจะได้ยินอีกด้วย ขณะเดียวกันหล่อนก็ยื่นวัตถุสีเหลี่ยมสีเทาดำเล็กๆ มาให้
“อะไร เธอจะฝากอะไรชั้น?”
“นี่!! บอกว่าพูดเบาๆ หน่อยได้มั้ย... เมมฯ ภาพของชั้นเอง ฝากไว้หน่อยสิ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอาคืน”
“เมมฯ ภาพเหรอ?” แม็กซ์ลดระดับเสียงลงตามคำสั่ง พร้อมกันแบมือรับเมมโมรี่การ์ดอันเล็กมาอย่างว่าง่าย “แล้วจะมาฝากชั้นไว้ทำไม?”
“เอาเถอะน่า!! นายอย่าเพิ่งถามอะไรซอกแซกเลย ชั้นฝากแล้วก็ซ่อนไว้ให้ดีล่ะ อย่าให้ใครเห็น ...เอ้า! ขอเบอร์หน่อยสิ!!” หิ่งห้อยพูดรีบๆ พลางยกโทรศัพท์มือถือเธอขึ้นมาเพื่อเตรียมพร้อมที่จะเก็บเบอร์เด็กหนุ่ม
“เฮ้ย... นี่ขอเบอร์ชั้นเองเลยเหรอ เกิดพิศวาสชั้นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!?”
“พิศวาสกะผีนะสิ!! พรุ่งนี้วันเสาร์...ชั้นจะได้โทรไปบอกนายว่าจะให้เอาไอ้นี่มาคืนตอนไหนต่างหาก”
“อ้าว ชั้นไม่ได้ยืมเธอนะ เธอสิที่ต้องมาเอาของเอง”
“นายนี่มากเรื่องจริงๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นเลี้ยงข้าวน่า...รีบๆ บอกเบอร์มาได้แล้ว เร็วๆ !!”
“ก็ได้ๆ ...“ แล้วนายแม็กซ์ก็บอกเบอร์ไป เขาไม่มีมือถือ เบอร์ที่ให้จึงเป็นเบอร์บ้าน
ยายหิ่งห้อยนักข่าวสาว ครั้นได้เบอร์เขาเสร็จก็รีบเดินไปรวมอยู่กับพวกผู้หญิงอีกด้านหนึ่งทันที แม็กซ์มองตามไปก็เห็นหล่อนทำอะไรก๊อกแก๊กกับกล้องตัวเก่งอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็ยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปต่างๆ ในที่เกิดเหตุนั้นไปทั่ว จนตำรวจต้องมากันตัวเธอออกไป...
กระทั่งเวลาประมาณเกือบหกโมงครึ่ง นายตำรวจนายหนึ่งก็มาป่าวประกาศกับผู้คนที่อยู่ในที่เกิดเหตุว่าต้องขอตัวทุกคนให้ไปสอบปากคำที่สถานีตำรวจเสียหน่อย พวกสาวๆ ต่างพากันโอดครวญด้วยกลัวว่าจะกลับบ้านกันดึก แต่เจ้าหน้าที่ก็ยังยืนยันที่จะต้องทำตามขั้นตอนซึ่งจะละเลยเสียมิได้ ...สุดท้ายทุกคนก็เลยต้องไปให้ปากคำที่สถานีตำรวจกันทั้งหมด พร้อมๆ กับผู้ปกครองของนักเรียนที่รู้ข่าวแล้วเป็นห่วงตามไปยังโรงพักด้วย
กว่าเรื่องต่างๆ จะสำเร็จเสร็จสิ้นให้กลับบ้านกันได้ก็ปาเข้าไปสามทุ่มกว่า ตำรวจสอบปากคำพวกเด็กนักเรียนเพียงคนละครู่เท่านั้น เพราะทุกคนให้การคล้ายๆ กันว่าไม่เห็นสิ่งใดที่ผิดปกติ
แม็กซ์เองก็ให้การเช่นนั้นไปเหมือนกัน ...ของมันแน่อยู่แล้วใครจะไปเห็นอะไรได้ ในเมื่อทุกคนสนใจแต่กับสิ่งที่อยู่ในห้องคอมฯ เท่านั้น...
ทว่าดูท่ารุ่นพี่บอยกับเบล นายป๊อบ ยายหิ่งห้อย และอาจารย์ปริญญาคงจะไม่ได้ให้การแบบนั้น เพราะในขณะตำรวจอนุญาตให้พวกนักเรียนส่วนใหญ่กลับบ้านกันได้ ห้าคนนั่นยังอยู่ที่โรงพักกันอยู่เลย
...สงสัยไอ้ป๊อบจะเริ่มปฏิบัติการเป็นไอ้หนูนักสืบแล้วซะล่ะมั้ง!? หึ!! มันคิดว่าจะไปยุ่งกับสำนวนการสืบสวนของตำรวจไทยได้จริงแบบในการ์ตูนหรือไงฟะ!? น่าหัวร่อจริงๆ!! ...แม็กซ์นึกไปก็อดขำไม่ได้ แต่ก็แปลกที่ความรู้สึกเขาตอนนี้คิดหมั่นไส้ตัวในนายป๊อบน้อยลง ...ทำไมกันนะ?
...หรือว่าจะเป็นเพราะความรู้สึกส่วนใหญ่ของเขา หันเหไปทับถมกองจมอยู่กับความเป็นห่วงยายหิ่งห้อยตัวแสบไปเสียแล้ว? อืม...เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน...!!?
เมื่อเย็น หลังจากที่พวกสาวๆ แฟนคลับระดับเอของนายป๊อบ แจ้นไปบอกยามเพื่อเรียกตำรวจและรถพยาบาลให้แล้ว ประมาณครึ่งชั่วโมงพวกตำรวจก็มาถึง พร้อมทั้งกันคนออกห่างจากสถานที่เกิดเหตุทันที ช่วงนั้นชุลมุนวุ่นวายกันพอประมาณ เกี่ยวกับการพังประตูห้องถ่ายหนักที่ล็อกจากด้านใน เพื่อเข้าไปนำร่างนายโจออกมา เหตุเพราะต้องระวังคนที่อยู่ข้างในด้วย
แม็กซ์ซึ่งถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจบอกให้ออกมาอยู่บริเวณรอบนอกที่เกิดเหตุด้วยเช่นกัน สังเกตร่างรุ่นพี่โจที่ถูกนำมานอนบนรถเข็น ส่วนบนของร่างนั้นมีเลือดสีแดงเข้มสาดกระจายประปรายทั่ว ใบหน้าซีดขาว ที่ข้อมือขวามีรอยกรีดลึกยาวเฉียง เอียงลงเข้าด้านใน แผลนั่นดูก็รู้ว่าถูกของมีคมปาดจนเหวอะ ทำให้ชวนสยดสยองยิ่งนักเมื่อได้เห็นในยามโพล้เพล้เช่นนี้
เขายืนมองภาพนั่นนิ่งพลางรู้สึกพะอืดพะอมอย่างบอกไม่ถูก เพราะเห็นกันอยู่หลัดๆ แท้ๆ จึงหมุนตัวกลับหมายจะหลบไปพิงตัวทำใจที่ผนังทางด้านหลัง บังเอิญเหลือเกินยายหิ่งห้อยเดินตรงเข้ามาหาเขาในจังหวะนั้นพอดี แต่ทว่าคราวนี้ทั้งสองยังไม่ทันได้ชนกันเพราะต่างคนต่างยั้งตัวไว้ได้ก่อน แม้กระนั้นแม็กซ์ก็ใจหายวาบใหญ่ คิดว่าวิญญาณใครมาเล่นจ๊ะเอ๋เข้าให้เสียแล้ว!!...
“อะไรกันยัยหิ่งห้อย จู่ๆ ก็เดินเข้ามาอย่างเนี้ย? ...ตกอกตกใจหมด!!”
“ชู่ว!! เบาๆ หน่อยได้มั้ย!! เอ้า...ชั้นฝากไอ้นี่หน่อยสิ” หิ่งห้อยปรามแม็กซ์แถมยังพูดเสียงเบาคล้ายกลัวใครจะได้ยินอีกด้วย ขณะเดียวกันหล่อนก็ยื่นวัตถุสีเหลี่ยมสีเทาดำเล็กๆ มาให้
“อะไร เธอจะฝากอะไรชั้น?”
“นี่!! บอกว่าพูดเบาๆ หน่อยได้มั้ย... เมมฯ ภาพของชั้นเอง ฝากไว้หน่อยสิ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอาคืน”
“เมมฯ ภาพเหรอ?” แม็กซ์ลดระดับเสียงลงตามคำสั่ง พร้อมกันแบมือรับเมมโมรี่การ์ดอันเล็กมาอย่างว่าง่าย “แล้วจะมาฝากชั้นไว้ทำไม?”
“เอาเถอะน่า!! นายอย่าเพิ่งถามอะไรซอกแซกเลย ชั้นฝากแล้วก็ซ่อนไว้ให้ดีล่ะ อย่าให้ใครเห็น ...เอ้า! ขอเบอร์หน่อยสิ!!” หิ่งห้อยพูดรีบๆ พลางยกโทรศัพท์มือถือเธอขึ้นมาเพื่อเตรียมพร้อมที่จะเก็บเบอร์เด็กหนุ่ม
“เฮ้ย... นี่ขอเบอร์ชั้นเองเลยเหรอ เกิดพิศวาสชั้นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!?”
“พิศวาสกะผีนะสิ!! พรุ่งนี้วันเสาร์...ชั้นจะได้โทรไปบอกนายว่าจะให้เอาไอ้นี่มาคืนตอนไหนต่างหาก”
“อ้าว ชั้นไม่ได้ยืมเธอนะ เธอสิที่ต้องมาเอาของเอง”
“นายนี่มากเรื่องจริงๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นเลี้ยงข้าวน่า...รีบๆ บอกเบอร์มาได้แล้ว เร็วๆ !!”
“ก็ได้ๆ ...“ แล้วนายแม็กซ์ก็บอกเบอร์ไป เขาไม่มีมือถือ เบอร์ที่ให้จึงเป็นเบอร์บ้าน
ยายหิ่งห้อยนักข่าวสาว ครั้นได้เบอร์เขาเสร็จก็รีบเดินไปรวมอยู่กับพวกผู้หญิงอีกด้านหนึ่งทันที แม็กซ์มองตามไปก็เห็นหล่อนทำอะไรก๊อกแก๊กกับกล้องตัวเก่งอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็ยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปต่างๆ ในที่เกิดเหตุนั้นไปทั่ว จนตำรวจต้องมากันตัวเธอออกไป...
กระทั่งเวลาประมาณเกือบหกโมงครึ่ง นายตำรวจนายหนึ่งก็มาป่าวประกาศกับผู้คนที่อยู่ในที่เกิดเหตุว่าต้องขอตัวทุกคนให้ไปสอบปากคำที่สถานีตำรวจเสียหน่อย พวกสาวๆ ต่างพากันโอดครวญด้วยกลัวว่าจะกลับบ้านกันดึก แต่เจ้าหน้าที่ก็ยังยืนยันที่จะต้องทำตามขั้นตอนซึ่งจะละเลยเสียมิได้ ...สุดท้ายทุกคนก็เลยต้องไปให้ปากคำที่สถานีตำรวจกันทั้งหมด พร้อมๆ กับผู้ปกครองของนักเรียนที่รู้ข่าวแล้วเป็นห่วงตามไปยังโรงพักด้วย
กว่าเรื่องต่างๆ จะสำเร็จเสร็จสิ้นให้กลับบ้านกันได้ก็ปาเข้าไปสามทุ่มกว่า ตำรวจสอบปากคำพวกเด็กนักเรียนเพียงคนละครู่เท่านั้น เพราะทุกคนให้การคล้ายๆ กันว่าไม่เห็นสิ่งใดที่ผิดปกติ
แม็กซ์เองก็ให้การเช่นนั้นไปเหมือนกัน ...ของมันแน่อยู่แล้วใครจะไปเห็นอะไรได้ ในเมื่อทุกคนสนใจแต่กับสิ่งที่อยู่ในห้องคอมฯ เท่านั้น...
ทว่าดูท่ารุ่นพี่บอยกับเบล นายป๊อบ ยายหิ่งห้อย และอาจารย์ปริญญาคงจะไม่ได้ให้การแบบนั้น เพราะในขณะตำรวจอนุญาตให้พวกนักเรียนส่วนใหญ่กลับบ้านกันได้ ห้าคนนั่นยังอยู่ที่โรงพักกันอยู่เลย
...สงสัยไอ้ป๊อบจะเริ่มปฏิบัติการเป็นไอ้หนูนักสืบแล้วซะล่ะมั้ง!? หึ!! มันคิดว่าจะไปยุ่งกับสำนวนการสืบสวนของตำรวจไทยได้จริงแบบในการ์ตูนหรือไงฟะ!? น่าหัวร่อจริงๆ!! ...แม็กซ์นึกไปก็อดขำไม่ได้ แต่ก็แปลกที่ความรู้สึกเขาตอนนี้คิดหมั่นไส้ตัวในนายป๊อบน้อยลง ...ทำไมกันนะ?
...หรือว่าจะเป็นเพราะความรู้สึกส่วนใหญ่ของเขา หันเหไปทับถมกองจมอยู่กับความเป็นห่วงยายหิ่งห้อยตัวแสบไปเสียแล้ว? อืม...เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน...!!?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น