ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1-1
“สวัสดีนักเรียนที่น่ารักทุกคน...”
น้ำเสียงที่สำราญกังวานไกลของผู้อำนวยการโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งย่านชานเมือง ดังก้องไปทั่วบริเวณโรงเรียนในเช้าอันสดใสของวันจันทร์
“…วันนี้อาจารย์มีเรื่องจะประกาศให้ทุกคนได้รับทราบและชื่นชมกับผลงานของเพื่อนนักเรียนของเรา...”
เวลาเดียวกัน ลึกเข้าไปที่แถวของนักเรียนชั้น ม.3 จากบริเวณหน้าเสาธง มีเสียงกระซิบกระซาบกันระหว่างนักเรียนหญิงสองคน
“สงสัยจะเป็นเรื่องของป๊อบที่ได้รางวัลรองชนะเลิศแข่งโปรแกรมช่วยสอนแน่ๆ เลยเนอะ”
“ต้าย..ย...!! เธอตกข่าวหรือไงยะ เรื่องนั้นน่ะเค้ารู้กันตั้งแต่ปีมะโว้แล้ว... ที่จะประกาศวันนี้น่ะอีกเรื่องหนึ่ง”
“เรื่องอะไรอะ... เธอ ? ”
“ก็เรื่องที่ป๊อบเค้าจะได้เป็น admin ฝ่ายนักเรียนไง... เป็น ม.3 คนเดียวด้วยนะที่ได้น่ะ เก่งจังเลยเนอะ!!”
“จริงดิ!! โห...คนอะไรก็ไม่รู้ กีฬาก็เก่ง เรียนก็เก่ง คอมฯก็เก่ง ร้องเพลงก็เพราะ แถมยังน่ารักอีกต่างหาก”
“เค้าว่ายังไม่มีแฟนไม่ใช่เหรอ ? ”
“อืม..ม.. เค้าว่ากันอย่างนั้นแหละ เนี่ย...จะจบ ม. 3 กันแล้วด้วย สงสัยชั้นต้องรีบทำคะแนนซะแล้วล่ะ”
“ใช่...ใช่... ว่าแต่เราจะฝ่าด่านสาวแสบอรหันต์ห้องนายป๊อบเข้าไปได้เหรอ ลือกันว่าพวกเนี้ย...เขี้ยวลากดินกันทั้งนั้นน่ะเธอ!!”
ว่ากันเสร็จสรรพ สองสาวก็หัวเราะกันคิกๆ คักๆ ดูท่าจะมีความสุขกันมากที่ได้คุยเรื่องนายป๊อบ หนุ่มน้อยหน้าใสผู้ที่กำลังจะขึ้นโชว์ตัวบนเวที หากจะว่าไปก็ไม่ใช่มีเพียงสองสาวนี้เท่านั้นหรอก ที่คอยกรี๊ดนายป๊อบอย่างออกหน้าออกตา เหล่านักเรียนหญิงไม่ว่าจะเป็นชั้น ม.3, ม.2, ม.1 หรือ แม้กระทั่งรุ่นพี่ ม.ปลายบางคนก็ยังเป็นแฟนคลับของเขาเลย
...ทว่าสำหรับนักเรียนชายแล้ว คงจะไม่มีใครบ้าไปวี้ดว้ายด้วยเป็นแน่แท้ หากจะมีก็คงแต่พวกผู้ชายนะยะเท่านั้น เด็กผู้ชายอย่างมากก็แค่ชื่นชมยินดี บางก็เฉยๆ ...หรือไม่บางคนก็ถึงกลับเกลียดนายป๊อบคนนี้ไปเลย อาจเพราะความอิจฉาหรือเหตุอันใดก็สุดแล้วแต่
แม็กซ์…เด็กชายวัยสิบห้าผิวสีแทน หน้าตาธรรมดา รูปร่างธรรมดา ที่อะไรๆ ก็ธรรมดา จัดตัวเขาเองอยู่ในกลุ่มจำพวกหลัง เหตุเพราะเขาเกลียดนายป๊อบคนนี้เสียเข้าไส้ แหม...ความจริงก็อิจฉานั่นแหละ เขาไม่ชอบขี้หน้าป๊อบมาตั้งแต่เรียน ม.2 แล้ว ...จะอะไรไปซะอีกล่ะ ก็ ”โอ๋” เพื่อนหญิงที่เขาแอบชอบอยู่น่ะสิ!! ดันกลายร่างเป็นแฟนคลับระดับเอของนายป๊อบไปซะได้
แต่ก็มิใช่เรื่องหญิงเพียงเรื่องเดียวที่ทำให้เขาเจ็บใจ เรื่องที่ยังผลให้ทวีความหมั่นไส้ขี้หน้าหนุ่มหล่อประจำโรงเรียนนี้อีกเรื่องก็คือ หัวข้อที่ผอ.กำลังจะประกาศในวันนี้นี่แหละ ...เรื่องคอมพิวเตอร์..!!!.
แม้นายป๊อบจะหล่อกว่า เรียนเก่งกว่า กีฬาก็เก่งกว่า หรือหญิงที่แม็กซ์ชอบ จะไปหลงรูปโฉมโนมพรรณของนายคนนี้อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังไม่แค้นใจเท่าเรื่องการได้รับรางวัลรองชนะเลิศในการสร้างโปรแกรมช่วยสอนของป๊อบ และเขานั้นยิ่งทวีความแค้นหนักเข้าไปอีก เมื่อรู้ว่าหนุ่มหน้าใสกำลังจะได้สิทธิ์เป็น admin ห้องคอมฯ ฝ่ายนักเรียน ร่วมกับพวก ม. 6 จากผลงานรองชนะเลิศของเขา ...แม็กซ์คิดว่าถ้าตนได้ลงแข่งด้วยล่ะก็ อย่าว่าแต่รางวัลรองชนะเลิศเลย!! รางวัลชนะเลิศระดับประเทศต้องตกเป็นของเขาอย่างแน่นอนที่สุด...!!
เหตุที่แม็กซ์มั่นใจในศาสตร์คอมพิวเตอร์ของตนขนาดนั้นก็เป็นเพราะได้อยู่กับมันมาตั้งแต่ ป.4 ...สมัยก่อนพ่อแม่ต้องออกไปทำงานนอกบ้านกว่าจะกลับก็ทุ่มสองทุ่ม เขาซึ่งถูกเด็กละแวกบ้านกลั่นแกล้งอยู่เป็นเนืองนิจจึงจำต้องอยู่บ้านเพียงลำพังหลังเลิกเรียน ...ครั้นต่อมาพอคอมพิวเตอร์มีราคาถูกลงพ่อก็เลยตัดสินใจซื้อให้ เมื่อทนคำรบเร้าอ้อนขอของเขาไม่ได้
แรกเริ่มเดิมทีแม็กซ์ก็เล่นเกมเหมือนเด็กทั่วไปในวัยเดียวกันนี่แหละ ...หากแต่วันหนึ่งเขาได้อ่านนิตยสารคอมพิวเตอร์ที่พ่อซื้อมาให้ ในนั้นมีคอลัมน์สอนการเขียนโปรแกรมรวมอยู่ด้วย มันเป็นภาษาเบสิก เขาจึงลองหัดเขียนไปตามหนังสือ จนกระทั่งคอมไพล์สำเร็จเสร็จออกมาเป็นตัวโปรแกรมได้
นั่นเป็นโปรแกรมแรกของแม็กซ์ มันเป็นโปรแกรมแสดงการต้อนรับเข้าสู่โลกแห่งการควบคุมคอมพิวเตอร์ ต่อมาเขาลองดัดแปลงโปรแกรมให้มีการตอบโต้กับผู้ใช้ได้หลากหลายมากขึ้น จุดนี้เองที่ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเก่งกว่าคนอื่น เพราะในขณะที่เด็กคนอื่นๆ เป็นทาสของเกมและอยู่ใต้อำนาจของโปรแกรมที่คนอื่นเขียน แต่เขากลับสั่งคอมพิวเตอร์ให้ทำงานได้ แม็กซ์รู้สึกเหมือนเขาเป็นผู้ชักใยอยู่เบื้องหลังเป็นผู้มีอำนาจเหนือคอมพิวเตอร์...!!
ทว่า!! ...ความรู้สึกนั้นก็มาถูกท้าทายในวันนี้นี่เอง... ที่จริงแล้วเขาก็คิดจะส่งโปรแกรมประกวดอยู่เหมือนกัน แต่คิดไปคิดมาเขากลับคิดว่าการเขียนโปรแกรมช่วยสอน เป็นเรื่องที่เด็กเกินไปที่เซียนคอมพิวเตอร์อย่างแม็กซ์จะทำ ...บ๊ะ!! ก็ใครจะไปคิดกันล่ะว่า กะอีแค่เขียนโปรแกรมช่วยสอนได้เนี่ย อาจารย์โรงเรียนนี้จะพากันยกตำแหน่ง admin ฝ่ายนักเรียนให้ง่ายๆ อย่างนั้น...
เสียงปรบมือดังสนั่นลั่นอยู่รอบข้าง แม็กซ์ตื่นจากภวังค์ความฝันเพ้อเพื่อมารับรู้ความเป็นจริงที่อยู่เบื้องหน้า บนเวทีหน้าเสาธงนายป๊อบกำลังรับโล่ประกาศเกียรติคุณจากผอ.อยู่ แม็กซ์ขบกรามแน่นด้วยความเจ็บใจ ...ทำไงนะเขาถึงจะเป็น admin อย่างนายป๊อบนั่นได้!? ...ไม่สิ!! ต้องแทนที่ไอ้ป๊อบมันต่างหาก!!...
“เธอมีอะไรจะพูดไหม ? ธีรพล...” ผอ.หันมาพูดกับป๊อบเมื่อมอบรางวัลแล้วเป็นที่เรียบร้อย
ป๊อบหรือนายธีรพลพยักหน้า พลางย่างเดินอย่างมีสไตล์ไปที่ไมโครโฟน
“ขอบคุณ...ท่านผอ. และเพื่อนๆ ทุกคนครับ...”
กรี๊ดดด..ด!!
เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นจากนักเรียนหญิงแถวข้างๆ แม็กซ์ ทำเอาเขาหมั่นไส้เสียเต็มประดา
“สำหรับรางวัล...และความไว้วางใจที่ได้รับนี้...” ป๊อบพูดต่อ “...ผมคงจะไม่ได้มา หากขาดซึ่งบุคคลที่ผมจะเอ่ยถึงต่อไปนี้ ขอให้เพื่อนๆ ช่วยปรบมือดังๆ ให้ด้วยน่ะครับ ...นั่นคือ... ท่านอาจารย์ที่ปรึกษาโครงการนี้...”
เหล่านักเรียนที่เข้าแถวพากันปรบมือดังเกรียวกราวอย่างว่าง่าย...
“และ...เพื่อนๆ ที่ช่วยกันให้กำลังใจผม ที่อยู่ ณ ที่นี้ทุกคนคร้าบบ...บ!!”
แม็กซ์อยากจะอ๊วกให้ได้กับน้ำเสียงทุ้มหล่อมีเสน่ห์ของนายป๊อบ ...นี่คิดว่าตัวเองกำลังเล่นคอนเสิร์ตอยู่หรือไงฟะ!! ...น่าหมั่นไส้มันจริงๆ โว้ย!!! ...กรอด...!!
ครั้นจบการเล่นคอนเสิร์ตของนายป๊อบ อาจารย์ก็ให้เหล่านักเรียนเลิกแถวแล้วแยกย้ายกันเข้าห้องไป แม็กซ์เองก้าวเดินตามไปเช่นกัน ทว่าในสมองเขายังคงหยุดนิ่งอยู่กับเรื่องเมื่อครู่ ...เขากำลังวางแผน!! แผนที่จะทำให้ได้เป็น admin แทนนายป๊อบนั่น!!!...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น