ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ชมรมนักสืบ
16.32 น. ...โรงเรียนมัธยมสหศึกษาย่านชานเมือง
ประตูบานไม้ของห้องใต้บันไดเล็กๆ ซึ่งแต่เดิมเคยเป็นที่สำหรับเก็บอุปกรณ์กีฬาถูกเปิดออก ฝุ่นคลุ้งตลบไปทั่ว ทำเอาผู้เปิดประตูต้องหันหน้าหนีพร้อมโบกแฟ้มในมือไปมาพักหนึ่ง ก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องที่มีแสงสลัวๆ อยู่ภายใน
“ไปเปิดหน้าต่างด้วยสิ...พี่แม็กซ์” เก่ง...นักเรียนชายชั้น ม. 4 ผู้ก้าวเดินตามหลังรุ่นพี่เข้าห้องพูดขึ้น
“เอ่อๆ กำลังจะไปเปิดอยู่นี่แหละ สั่งจริง!!” แม็กซ์บอก พร้อมกับยื่นมือข้างที่ว่างหยั่งบริเวณด้านหน้าที่กำลังเดินอยู่ไปจนถึงหน้าต่างซึ่งอยู่ทางด้านในตรงกันกับประตู ห้องนี้มีหน้าต่างเพียงบานเดียว
แม็กซ์สอดมือผ่านช่องของเหล็กดัดไปปลดกลอนแล้วผลักบานหน้าต่างออกไป แสงสว่างช่วยให้ผู้ที่เข้ามาทั้งหมด มองเห็นโต๊ะที่มีฝุ่นจับเขรอะหนึ่งตัวและเก้าอี้ห้าหกตัววางซ้อนกันอยู่ได้ชัดเจนขึ้น ห้องนั้นเล็กกว่าที่ทุกคนคิดไว้ เพราะลำพังโต๊ะที่ตั้งตรงกลางก็กินเนื้อที่เข้าไปเกือบหนึ่งในสามของห้องแล้ว ส่วนเพดานห้องก็เอียงลาดไปตามความสูงของขั้นบันได เพิ่มความรู้สึกคับแคบให้มีมากขึ้นไปอีก
“นี้ชมรมเราอนาถาขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย?” บี เด็กหนุ่มซึ่งเรียนชั้นปีเดียวกับเก่งเอ่ย เขาเดินไปยังเก้าอี้แล้วขยับตัวที่ซ้อนกันอยู่ลงมาเรียงไว้ใกล้ๆ โต๊ะ
“ทำไงได้ ก็ชมรมเรามันยังเล็กอยู่นี่” แม็กซ์พูดยิ้มๆ “แล้วถ้าวันนี้ไม่ได้เก่งหาเพื่อนมาเพิ่มอีกคนล่ะก็ ชมรมเราไม่มีหวังได้เกิดกับเขาแน่”
“นั่นดิพี่ แต่ก็ดีน่ะที่ไอ้เจมันยอมเข้าชมรมกับผมด้วย เพราะท่าทางมันไม่ค่อยสนใจเรื่องลึกลับสืบสวนซะเท่าไร”
“แล้วไปชวนอีท่าไหนล่ะ? หมอนั่นถึงยอมมา”
“ผมก็บอกว่าชมรมเรามีพี่หิ่งห้อย ยอดนักข่าวสาวสวยมือหนึ่งของโรงเรียน การันตีจากผลงานหนึ่งเดียวที่ได้โควต้าไปทำข่าวที่ค่ายคณิตศาสตร์สระบุรี ...แค่นั้นแหละพี่ ไอ้เจก็ยอมตามผมมาเลย”
“เฮอะ สรุปว่าเป็นเพราะบารมียัยจอมแสบใช่มั้ยเนี่ย แล้วนี่หมอนั่นหายไปไหนล่ะ?”
“อ๋อ...มันขอตัวแวะเข้าห้องน้ำน่ะพี่ เดี๋ยวก็มา”
หนุ่มรุ่นพี่พยักหน้ารับ ขณะนั้นบีก็จัดเก้าอี้เสร็จพอดี ทั้งสามช่วยกันปัดฝุ่นทำความสะอาดบริเวณโดยรอบพอเป็นพิธี แล้วพากันนั่งลงคนละด้านของโต๊ะ
“คิดถึงพี่หิ่งห้อยจังเนอะ นี่ถ้ามาเห็นว่าเราได้ห้องชมรมสกปรกยังงี้ คงไม่พ้นไปโวยที่ห้องอาจารย์ฝ่ายกิจกรรมแหงๆ เลย” บีพูด
“ตอนนี้คงยังอยู่ที่ค่ายคณิตศาสตร์อยู่เลยมั้ง เห็นบอกว่าจะขึ้นรถกลับตอนหกโมง ...ไม่รู้ว่าจะเจอเรื่องอะไรอีกหรือเปล่ายัยนี่”
แม็กซ์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แสดงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน รุ่นน้องสองคนมองหน้ากันพร้อมกับพากันยิ้มอย่างมีเลศนัย
“อะไร!! มีอะไรกันสองคนนี่” หนุ่มรุ่นพี่ถามเสียงเข้ม
“เปล่านะพี่ ผมกับไอ้บีไม่ได้มีอะไรกันซะกะหน่อย ...จริงมั้ยฮ้า ตัวเอง” เก่งจีบปากจีบคอพูด ประโยคหลังเขาหันไปทำท่าสะดีดสะดิ้งใส่เด็กหนุ่มรุ่นเดียวกัน
“เฮ้อ!! พอเลยๆ เอ้า!! เข้าเรื่องกันดีกว่า ในที่สุด ชมรมเราก็ได้ตั้งขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว และต่อจากนี้ไป เรา...จะทำอะไรกันดี” แม็กซ์จ้องหน้าสองหนุ่มที่ตั้งใจฟังสลับไปมา
“นี่พวกพี่ตั้งชมรมขึ้น โดยยังไม่รู้ว่าจะทำกิจกรรมอะไรกันเหรอครับเนี่ย?”
เสียงๆ หนึ่งดังขึ้นหน้าประตู พร้อมกับร่างสูงโปร่งของนักเรียนชายที่กำลังเดินใกล้เข้ามา ผิวเขาสีแทน ใบหน้าคมเข้มคิ้วหนา ทรงผมสกินเฮด ดูไปแล้วหนุ่มคนนี้คงจะเป็นที่ชื่นชอบของสาวๆ อยู่ไม่น้อย
“มันก็ไม่เชิงงั้นหรอกวะ ไอ้เจ” เก่งตอบเพื่อนซึ่งเดินมานั่งยังเก้าอี้ข้างๆ “ตอนแรกน่ะ พี่แม็กซ์กับพวกกูก็คิดว่าจะคอยหาข้อมูลเกี่ยวกับการสืบสวนไปจัดบอร์ดตอนมีงานนิทรรศการโรงเรียน แล้วก็จัดกิจกรรมเล็กๆ น้อยๆ ทำกันพอขำๆ ...”
“เหรอ แล้วจะหาข้อมูลอะไรกันบ้างล่ะ? เอ่อ... เห็นไอ้เก่งบอกว่าพี่หิ่งห้อยไปทำข่าวที่ค่ายคณิตศาสตร์ จังหวัดสระบุรีโน้นใช่มั้ยฮะ? พี่แม็กซ์”
แม็กซ์พยักหน้ารับ
“แล้วเมื่อไรจะกลับล่ะครับ?”
หนุ่มรุ่นพี่ขมวดคิ้วมองหน้ารุ่นน้องผู้ที่เพิ่งเข้าห้องมา
“ก็คง...”
พูดยังไม่ทันขาดคำ เสียงริงโทนที่ตั้งไว้สำหรับเพื่อนสนิทก็ดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือของแม็กซ์ เขาหยิบออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วมองที่หน้าจอแวบหนึ่ง เบอร์โทรศัพท์ที่หน้าจอทำให้หนุ่มรุ่นพี่อมยิ้มที่มุมปากโดยไม่รู้ตัว
“...ตายยากจริงๆ “ เขาพูดกับตัวเองก่อนที่จะกรอกเสียงดุๆ ลงไปยังโทรศัพท์ “ว่าไง!! อยู่ไหนแล้วตอนนี้!!”
เมื่ออีกฝ่ายสนทนากลับมา แม็กซ์ก็ได้แต่ฟังและพยักหน้าพลางทำเสียงอือๆ ออๆ อยู่สองสามครั้งเท่านั้น สีหน้าเขาเคร่งเครียดเต็มไปด้วยแวววิตกกังวล พักใหญ่ก็กดปุ่มวางสาย
“พี่หิ่งห้อยใช่ม้า!? พี่เค้าจะกลับตอนไหนล่ะจ๊ะ” เก่งทำเสียงแซว
“ใช่” รุ่นพี่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “แต่ยัยตัวแสบคงยังไม่กลับตอนนี้ ...ที่นั่น...เกิดเรื่องขึ้น”
“เรื่องอะไรเหรอพี่!?” รุ่นน้องทั้งสามถามแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน
“นักเรียนหญิงคนเดียวในทีมโรงเรียนเราเกิดอุบัติเหตุรถคว่ำตายห่างจากค่ายไปประมาณห้ากิโล ส่วน สาเหตุ...ตอนนี้ยังคลุมเครือ”
“นักเรียนหญิงในทีมโรงเรียนเรา!!?” เก่งได้ฟังก็โพล่งขึ้นเสียงดัง เขาหันไปมองหน้าหนุ่มเจที่นั่งอยู่เก้าอี้ข้างๆ “หรือว่า...จะเป็น!!? ไอ้เจ!!”
“ทำไม? มีอะไรกันเหรอ!?” แม็กซ์เอ่ยถาม พลางสลับมองหน้าเก่งกับเจ
“นักเรียนหญิงที่พี่แม็กซ์พูดถึงเมื่อกี้ชื่อ ภาวิณี อัครทรัพย์ไพศาล...หรือเปล่าครับ?” เจพูด นัยน์ตาเขาดูเลือนลอย ใบหน้าเริ่มซีดเผือดลง เขาหันไปมองหน้ารุ่นพี่ช้าๆ
“เอ่อ นามสกุลไม่รู้นะ แต่ก็ ...ชื่อนั้นล่ะมั้ง!?”
“ชื่อเล่นเธอชื่อ เดีย... เธอ...”
เจกลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างลำบากยากเย็น ก่อนจะพูดต่อด้วยเสียงที่เบากว่าเดิม
“...เป็นแฟนผมเอง”
ประตูบานไม้ของห้องใต้บันไดเล็กๆ ซึ่งแต่เดิมเคยเป็นที่สำหรับเก็บอุปกรณ์กีฬาถูกเปิดออก ฝุ่นคลุ้งตลบไปทั่ว ทำเอาผู้เปิดประตูต้องหันหน้าหนีพร้อมโบกแฟ้มในมือไปมาพักหนึ่ง ก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องที่มีแสงสลัวๆ อยู่ภายใน
“ไปเปิดหน้าต่างด้วยสิ...พี่แม็กซ์” เก่ง...นักเรียนชายชั้น ม. 4 ผู้ก้าวเดินตามหลังรุ่นพี่เข้าห้องพูดขึ้น
“เอ่อๆ กำลังจะไปเปิดอยู่นี่แหละ สั่งจริง!!” แม็กซ์บอก พร้อมกับยื่นมือข้างที่ว่างหยั่งบริเวณด้านหน้าที่กำลังเดินอยู่ไปจนถึงหน้าต่างซึ่งอยู่ทางด้านในตรงกันกับประตู ห้องนี้มีหน้าต่างเพียงบานเดียว
แม็กซ์สอดมือผ่านช่องของเหล็กดัดไปปลดกลอนแล้วผลักบานหน้าต่างออกไป แสงสว่างช่วยให้ผู้ที่เข้ามาทั้งหมด มองเห็นโต๊ะที่มีฝุ่นจับเขรอะหนึ่งตัวและเก้าอี้ห้าหกตัววางซ้อนกันอยู่ได้ชัดเจนขึ้น ห้องนั้นเล็กกว่าที่ทุกคนคิดไว้ เพราะลำพังโต๊ะที่ตั้งตรงกลางก็กินเนื้อที่เข้าไปเกือบหนึ่งในสามของห้องแล้ว ส่วนเพดานห้องก็เอียงลาดไปตามความสูงของขั้นบันได เพิ่มความรู้สึกคับแคบให้มีมากขึ้นไปอีก
“นี้ชมรมเราอนาถาขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย?” บี เด็กหนุ่มซึ่งเรียนชั้นปีเดียวกับเก่งเอ่ย เขาเดินไปยังเก้าอี้แล้วขยับตัวที่ซ้อนกันอยู่ลงมาเรียงไว้ใกล้ๆ โต๊ะ
“ทำไงได้ ก็ชมรมเรามันยังเล็กอยู่นี่” แม็กซ์พูดยิ้มๆ “แล้วถ้าวันนี้ไม่ได้เก่งหาเพื่อนมาเพิ่มอีกคนล่ะก็ ชมรมเราไม่มีหวังได้เกิดกับเขาแน่”
“นั่นดิพี่ แต่ก็ดีน่ะที่ไอ้เจมันยอมเข้าชมรมกับผมด้วย เพราะท่าทางมันไม่ค่อยสนใจเรื่องลึกลับสืบสวนซะเท่าไร”
“แล้วไปชวนอีท่าไหนล่ะ? หมอนั่นถึงยอมมา”
“ผมก็บอกว่าชมรมเรามีพี่หิ่งห้อย ยอดนักข่าวสาวสวยมือหนึ่งของโรงเรียน การันตีจากผลงานหนึ่งเดียวที่ได้โควต้าไปทำข่าวที่ค่ายคณิตศาสตร์สระบุรี ...แค่นั้นแหละพี่ ไอ้เจก็ยอมตามผมมาเลย”
“เฮอะ สรุปว่าเป็นเพราะบารมียัยจอมแสบใช่มั้ยเนี่ย แล้วนี่หมอนั่นหายไปไหนล่ะ?”
“อ๋อ...มันขอตัวแวะเข้าห้องน้ำน่ะพี่ เดี๋ยวก็มา”
หนุ่มรุ่นพี่พยักหน้ารับ ขณะนั้นบีก็จัดเก้าอี้เสร็จพอดี ทั้งสามช่วยกันปัดฝุ่นทำความสะอาดบริเวณโดยรอบพอเป็นพิธี แล้วพากันนั่งลงคนละด้านของโต๊ะ
“คิดถึงพี่หิ่งห้อยจังเนอะ นี่ถ้ามาเห็นว่าเราได้ห้องชมรมสกปรกยังงี้ คงไม่พ้นไปโวยที่ห้องอาจารย์ฝ่ายกิจกรรมแหงๆ เลย” บีพูด
“ตอนนี้คงยังอยู่ที่ค่ายคณิตศาสตร์อยู่เลยมั้ง เห็นบอกว่าจะขึ้นรถกลับตอนหกโมง ...ไม่รู้ว่าจะเจอเรื่องอะไรอีกหรือเปล่ายัยนี่”
แม็กซ์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แสดงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน รุ่นน้องสองคนมองหน้ากันพร้อมกับพากันยิ้มอย่างมีเลศนัย
“อะไร!! มีอะไรกันสองคนนี่” หนุ่มรุ่นพี่ถามเสียงเข้ม
“เปล่านะพี่ ผมกับไอ้บีไม่ได้มีอะไรกันซะกะหน่อย ...จริงมั้ยฮ้า ตัวเอง” เก่งจีบปากจีบคอพูด ประโยคหลังเขาหันไปทำท่าสะดีดสะดิ้งใส่เด็กหนุ่มรุ่นเดียวกัน
“เฮ้อ!! พอเลยๆ เอ้า!! เข้าเรื่องกันดีกว่า ในที่สุด ชมรมเราก็ได้ตั้งขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว และต่อจากนี้ไป เรา...จะทำอะไรกันดี” แม็กซ์จ้องหน้าสองหนุ่มที่ตั้งใจฟังสลับไปมา
“นี่พวกพี่ตั้งชมรมขึ้น โดยยังไม่รู้ว่าจะทำกิจกรรมอะไรกันเหรอครับเนี่ย?”
เสียงๆ หนึ่งดังขึ้นหน้าประตู พร้อมกับร่างสูงโปร่งของนักเรียนชายที่กำลังเดินใกล้เข้ามา ผิวเขาสีแทน ใบหน้าคมเข้มคิ้วหนา ทรงผมสกินเฮด ดูไปแล้วหนุ่มคนนี้คงจะเป็นที่ชื่นชอบของสาวๆ อยู่ไม่น้อย
“มันก็ไม่เชิงงั้นหรอกวะ ไอ้เจ” เก่งตอบเพื่อนซึ่งเดินมานั่งยังเก้าอี้ข้างๆ “ตอนแรกน่ะ พี่แม็กซ์กับพวกกูก็คิดว่าจะคอยหาข้อมูลเกี่ยวกับการสืบสวนไปจัดบอร์ดตอนมีงานนิทรรศการโรงเรียน แล้วก็จัดกิจกรรมเล็กๆ น้อยๆ ทำกันพอขำๆ ...”
“เหรอ แล้วจะหาข้อมูลอะไรกันบ้างล่ะ? เอ่อ... เห็นไอ้เก่งบอกว่าพี่หิ่งห้อยไปทำข่าวที่ค่ายคณิตศาสตร์ จังหวัดสระบุรีโน้นใช่มั้ยฮะ? พี่แม็กซ์”
แม็กซ์พยักหน้ารับ
“แล้วเมื่อไรจะกลับล่ะครับ?”
หนุ่มรุ่นพี่ขมวดคิ้วมองหน้ารุ่นน้องผู้ที่เพิ่งเข้าห้องมา
“ก็คง...”
พูดยังไม่ทันขาดคำ เสียงริงโทนที่ตั้งไว้สำหรับเพื่อนสนิทก็ดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือของแม็กซ์ เขาหยิบออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วมองที่หน้าจอแวบหนึ่ง เบอร์โทรศัพท์ที่หน้าจอทำให้หนุ่มรุ่นพี่อมยิ้มที่มุมปากโดยไม่รู้ตัว
“...ตายยากจริงๆ “ เขาพูดกับตัวเองก่อนที่จะกรอกเสียงดุๆ ลงไปยังโทรศัพท์ “ว่าไง!! อยู่ไหนแล้วตอนนี้!!”
เมื่ออีกฝ่ายสนทนากลับมา แม็กซ์ก็ได้แต่ฟังและพยักหน้าพลางทำเสียงอือๆ ออๆ อยู่สองสามครั้งเท่านั้น สีหน้าเขาเคร่งเครียดเต็มไปด้วยแวววิตกกังวล พักใหญ่ก็กดปุ่มวางสาย
“พี่หิ่งห้อยใช่ม้า!? พี่เค้าจะกลับตอนไหนล่ะจ๊ะ” เก่งทำเสียงแซว
“ใช่” รุ่นพี่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “แต่ยัยตัวแสบคงยังไม่กลับตอนนี้ ...ที่นั่น...เกิดเรื่องขึ้น”
“เรื่องอะไรเหรอพี่!?” รุ่นน้องทั้งสามถามแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน
“นักเรียนหญิงคนเดียวในทีมโรงเรียนเราเกิดอุบัติเหตุรถคว่ำตายห่างจากค่ายไปประมาณห้ากิโล ส่วน สาเหตุ...ตอนนี้ยังคลุมเครือ”
“นักเรียนหญิงในทีมโรงเรียนเรา!!?” เก่งได้ฟังก็โพล่งขึ้นเสียงดัง เขาหันไปมองหน้าหนุ่มเจที่นั่งอยู่เก้าอี้ข้างๆ “หรือว่า...จะเป็น!!? ไอ้เจ!!”
“ทำไม? มีอะไรกันเหรอ!?” แม็กซ์เอ่ยถาม พลางสลับมองหน้าเก่งกับเจ
“นักเรียนหญิงที่พี่แม็กซ์พูดถึงเมื่อกี้ชื่อ ภาวิณี อัครทรัพย์ไพศาล...หรือเปล่าครับ?” เจพูด นัยน์ตาเขาดูเลือนลอย ใบหน้าเริ่มซีดเผือดลง เขาหันไปมองหน้ารุ่นพี่ช้าๆ
“เอ่อ นามสกุลไม่รู้นะ แต่ก็ ...ชื่อนั้นล่ะมั้ง!?”
“ชื่อเล่นเธอชื่อ เดีย... เธอ...”
เจกลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างลำบากยากเย็น ก่อนจะพูดต่อด้วยเสียงที่เบากว่าเดิม
“...เป็นแฟนผมเอง”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น