ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : CH 07 | ป๋าพาเลี้ยงติม
Chapter 7
ป๋าพาเลี้ยงติม
หลังจากมื้อเที่ยงสิ้นสุดลง ทั้งแบมแบมและมาร์คก็แยกกันและมุ่งตรงไปยังห้องเรียนของตัวเอง มาร์คที่ดูจะลั้ลลากว่าทุกวันแถมยังตั้งใจเรียนทำเอาเพื่อนในห้องอึ้งไม่หาย ทั้งไม่คุ้นชินและคุ้นเคยกับมาร์คในร่างนี้ องค์ไอสไตน์ประทับรึไงกันวันนี้? คำถามนี้เต็มสมองของเพื่อนๆรวมทั้งแจ็คสัน
จนกระทั่งถึงคาบภาคบ่าย ล่วงเลยมาถึงคาบสุดท้ายนั่นคือคาบภาษาไทย มันคือโชคดีของห้อง ม.5/3 ที่อาจารย์ประจำวิชาไม่มา หมายความว่านั่นคือคาบว่างที่รอคอยมานาน แถมยังมาตรงกับคาบสุดท้าย เท่ากับว่า ได้เลิกก่อนเวลา 1 ชั่วโมง
มาร์คและแจ็คสันกวาดสัมภาระเครื่องเขียนหนังสือลงในกระเป๋า จากนั้นก็เดินออกมจากห้อง แจ็คสันที่กะจะไปหารุ่นพี่ที่กำลังจีบอยู่เช่นเดียวกันเอ่ยถามเพื่อนที่ไม่แน่ใจว่าว่างหรือเปล่า
"มาร์ค มึงจะไปไหนต่อรึเปล่า?"
"ต่อ" มาร์คยักคิ้วกวนข้างนึงใส่เพื่อน
"ที่ไหน?" แจ็คสันแอบคิดว่ามาร์คอาจจะไปหารุ่นพี่ที่จีบอยู่
"ห้องพี่แบม" ...ว่าแล้วไง...
"คือ.. จะว่าไงดีวะ.. กู.." แจ็คสันที่อ้ำอึ้งที่จะเอ่ยประโยคต่อไปออกมาทำเอามาร์คอยากตบปากให้มันรีบๆบอกมา แต่เพราะความมีมารยาท(?)จึงเงียบ
"...."
"กู... กำลังจีบรุ่นพี่คนนึงอยู่"
"แล้ว?"
"เพื่อนพี่แบมแบม.. พี่ยองแจอ่ะ"
"ออ.. พี่ยองแจก็น่ารักดี ตอนเที่ยงได้ไปคุยกับพี่ยองแจอยู่ - เดี๋ยวนะ! ไปคุยกันตอนไหน?" มาร์คที่เพิ่งระลึกได้ว่าเพื่อนไปจีบพี่ยองแจตอนไหนแถมเขายังไม่รู้ถามเสียงดังจากความตกใจ
"สักพักนึง.. เอาเป็นว่ามึงไม่รู้ก็แล้วกันน่า ปะ! ไปหาที่รักในอนาคตของเรากัน!" แจ็คสันที่ตีโพยตีพายใช้สรรพนามที่ 3 ว่าที่รักในอนาคตลากเพื่อนตัวเองไปเฝ้าหน้าห้องเรียนของแบมแบมและยองแจ
"มึงมีนัดกับพี่ยองแจใช่มั้ย? งั้นถ้าพวกพี่เขาออกมาก็แยกกันเลยละกันเนาะ" มาร์คที่มายืนหน้าห้องของรุ่นพี่นัดแนะกับเพื่อนที่ยืนเฝ้าหน้าห้องข้างๆตัวเอง
"โอเค" แจ็คสันตอบสั้นๆ แล้วเบนความสนใจของตัวเองไปที่โทรศัพท์มือถือยี่ห้อติดตลาดในมือ นิ้วมือพิมพ์ยิกๆ ไปที่แป้นพิมพ์บนหน้าจอ มาร์คคาดการณ์ว่าน่าจะเป็นพี่ยองแจนั่นแหละ เท่าที่ได้คุยตอนเที่ยงแล้ว พี่ยองแจเป็นคนที่ไม่ได้ตั้งใจเรียนมาก รู้สึกพี่แบมแบมจะมีเพื่อน รวม 3 คน มีพี่ยองแจ กับเพื่อนอีก 2 คนละมั้งถ้าจำไม่ผิดน่ะนะ
ตึ๊ง ตึง
เสียงสัญญาณระฆังเสียงดังของโรงเรียนที่เป็นสัญญาณบอกว่าหมดเวลาเรียนคาบนี้แล้ว หมายความว่า ไม่นานนักพี่แบมแบมจะออกมาจากห้อง แล้วเราก็ได้ไปเดท(?)ขนาดย่อมๆกัน
ครืดด
เสียงประตูห้องที่เปิดออกมาพร้อมกับอาจารย์ใส่แว่นที่ดูท่าทางน่าจะสอนคณิตศาสตร์ย่างกรายออกมาจากห้อง เสียงจอกแจกจอแจทั้งบ่นทั้งวางแพลนสำหรับเย็นวันนี้ที่ดังเป็นแม่ค้าตลาดสดทะลุประตูที่ปิดออกมา มาร์คเลือกที่จะยืนรอเซอร์ไพรซ์คนที่เขาจีบอยู่ที่เดิม ต่างจากแจ็คสันที่รีบสาวเท้าไปเปิดประตูสีครีมดังตึงเหมือนเพื่อเรียกร้องความสนใจให้ทั้งห้องรวมถึงแจ็คสันหันมาสนใจ
มาร์คถอนหายใจเบาๆกับอาการโอเวอร์แอคชั่นจ้างสิบเล่นล้านของเพื่อนคนนี้ แต่ก็นะ เป็นเพื่อนกันมานาน ชินแล้ว ยังไงมันก็คือ 1 คนที่ยังไม่เคยทิ้งเขาไปไหนทั้งยามทุกข์สุขเศร้า รักษาไอ้แจ็คมันไว้ดีๆนี่แหละ
"โหย เสียดาย ยองแจไปกับน้องแจ็ค เหลือกูกับมึงแล้วดิไอ้ยูค" เสียงหวานแหบที่คุ้นหูใกล้เข้ามาบริเวณประตูหน้าห้อง นั่นแสดงถึงว่าพี่แบมแบมของเขาใกล้เข้ามาหาเขาแล้วล่ะสินะ!
"เย็นนี้มึงจะไปไหนมะ - อ้าว! น้องมาร์คนี่" ยูคยอมที่กำลังจะหันไปพูดกับเพื่อนทักท้วงคนที่อยู่ตรงหน้าที่เอาแต่มองเพื่อนตัวเล็กของเขา แบมแบมละสายตาจากพื้นมามองคนตรงหน้า อยู่ดีๆสัญญาที่อยู่ในหัวตั้งแต่ตอนเที่ยงที่มาร์คสัญญาไว้กับเขาว่าจะง้อก็พุ่งเข้าหัวของเขาทันที
'ตอนเย็นเจอกันนะ ป๋าจะพาไปง้อด้วยการพาไปเลี้ยงติมเอง'
ประโยคติดตลกที่แบมแบมก็แอบคาดหวังไม่น้อยว่ามาร์คจะไม่ลืมสัญญา ตอนนี้มันได้ยืนยันแล้วมาร์คไม่ลืม มาร์คลืมคำพูดของตัวเองจริงๆด้วย :)
แบมแบมปรับสีหน้าของตัวเองที่เหมือนจะยิ้มกับสิ่งที่ตัวเองคิดให้เป็นปกติ ก่อนจะถามลองเชิงมาร์คว่าเขาลืมหรือยัง? หรือเขาอาจจะมาเพื่อจุดประสงค์อย่างอื่นก็ได้
"น้องมาร์คมาทำอะไรหน้าห้องพี่หรอ?" แบมแบมตีหน้าใสถาม ยูคยอมที่ไม่รู้ถึงเหตุการณ์ตอนเที่ยงเพราะติดธุระอื่นอีกอยู่ก็ได้แต่ทำหน้าเอ๋อๆรอฟังบทสนทนาเงียบๆ
"ว๊า แย่จัง ผมก็อุตส่าห์ถ่อมารอถึงหน้าห้องทั้งๆที่ห้องผมเป็นคาบว่างคาบสุดท้ายเพื่อมาง้อรอรับคนไปกินไอติมเจ้าใหม่ เสียดายจังเขาลืมไปแล้ว" มาร์คดัดเสียงพูดประกอบท่าทางที่เหมือนจะน่ารักแต่ก็ดูเก้ๆกังๆไปบ้าง
โอเคครับ ยูคยอมคนนี้เข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดแล้ว
แบมแบมไม่ตอบอะไร เพียงยิ้มน้อยๆเพียงครู่เดียว แล้วสีหน้าก็เป็นปกติทุกอย่าง หากแต่สายตายังคงเปร่งประกายเพราะพบกับเรื่องน่ายินดี หากไม่สังเกตุดีๆก็คงไม่เห็นล่ะนะ แต่มันก็ไม่พลาดสายตายูคยอมคนขี้จุ้นไปได้
"เอ้าเหรอ? ลืมสนิทเลย เฮ้อ ขอโทษทีนะยูคยอม คงไปกับนายไม่ได้แล้วล่ะ เดี๋ยวเด็กมันจะงอน" แบมแบมพูดพลางยักคิ้วข้างนึงใส่เพื่อนอย่างกวนๆ
"พี่ยูค ผมยืนตัวพี่แบมไปสักเย็นหน่อยนะพี่" มาร์คกอบกุมข้อมือบางให้มาอยู่ใกล้ๆตนเองมากยิ่งขึ้น
"อ - อ่อๆ ไปนะไอ้แบม" ยูคยอมรีบแยกตัวออกมาเพื่อไม่ให้เป็นส่วนเกินในบรรยากาศแอเรียสีชมพูมุ้งมิ้งที่อีกสักพักคงจะมีดอกซากุระโรยลงมาตาม
มาร์คมองรุ่นพี่ตัวเล็กกว่าที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างๆกาย มุมปากยกยิ้มอย่างมีความสุข มองหัวทุยสีคาราเมลแล้วอดจะยีไม่ได้ ขายาวสาวออกจากบริเวณเพื่อไปยังสถานที่ตามสัญญา
แบมแบมที่ก้มไม่ยอมมองเดินตามไปอย่างเงียบๆทั้งๆที่ในใจพองโตยิ่งกว่าอะไร ในใจมันรู้สึกดีบรรยายเป็นคำพูดไม่ได้ มือนหาค่อยๆเลื่อนจากข้อมือมาเป็นมือนุ่ม นิ้วมือของทั้งสองสอดประสานกันอย่างไม่รู้ตัว ความเปียกชื้นที่มือของทั้งคู่สัมผัสได้จากความตื่นเต้น
มาร์คที่กำลังพาแบมแบมเดินออกจากโรงเรียนยิ้มอย่างห้ามไม่ได้อีกครั้งเมื่อมองคนตัวเล็กที่ไม่ยอมมองขึ้นมาเสียที ก่อนที่มาร์คจะเอ่ยปากบอกประโยคหนึ่งที่ทำให้แบมแบมแทบอยากจะทุบอกของมาร์ค ในใจอยากเอ่ยตอบกลับไปว่า 'แกอายุน้อยกว่าพี่นะเว้ยมาร์ค!'
"ไปกันเถอะเนาะตัวเล็ก เดี๋ยวป๋าพาเลี้ยงติม" :)
50 %
#ฟิคแบมแว่น
Loading for 50 %
มาร์คที่ขายาวกว่าคนเป็นพี่ด้านหลังเดินชะโงกหน้าบริเวณโรงเรียนไปมา แบมแบมที่ยืนมองอยู่ด้านหลังเดาว่ามาร์คอาจจะไม่เห็นร้านไอติมที่เปิดใหม่ก็ได้
"หาร้านไม่เห็นเหรอ?" แบมแบมชะโงกถามคนที่จับมือตัวเองอยู่
"อ่า พี่นี่ชอบอ่านใจผมออกอยู่เรื่อยเลย" มาร์คเองก็สงสัยนะ เกือบทุกรอบเลย แบมแบมชอบอ่านใจเขาออก
"สายตาไง ลองอ่านสายตาสิ เคยได้ยินมั้ย? eyes never lie น่ะ ตอนนี้สายตาน้องดูสับสน อีกอย่างไม่ต้องอ่านให้ยากหรอก เล่นชะโงกหน้าหน้าไปมาเหมือนคนหลงทางก็รู้แล้ว" พูดจบคนตัวเล็กกว่าก็ลากคนตัวสูงไปตามทางที่ตนเองรู้ แน่สิ ชอบไอติมมากไง ร้านใหม่แค่นี้ทำไมจะไม่รู้
"ร้านนี้?" มาร์คไม่แน่ใจ เพราะการตกแต่งของร้านนี้มาทางวิมเทจอึมครึมๆ นึกว่าจะเป็นร้านคาเฟ่สำหรับหนอนหนังสือเสียอีก
"Yep" แบมแบมลากมาร์คเข้าไปในร้าน เสียงกระดิ่งในร้านดัง ทำให้พนักงานต้อนรับในชุดสูทกึ่งทางการตามแบบร้านออกมาต้อนรับ
"ยินดีต้อนรับค่ะ คุณลูกค้า มา 2 ท่านใช่มั้ยคะ?" พนักงานเหลือบไปมองเห็นมือที่จับกันอยู่ก็ยิ้มกรุ่มกริ่มหลังพูดจบ แบมแบมที่รู้ตัวว่าพนักงานมองก็รีบสบัดมือออก
"อ่า ครับ" แบมแบมรีบตอบ
"ไม่ต้องเขินก็ได้นะคะ เชิญโต๊ะ 5 เลยค่ะ ตามมานะคะ" พนักงานตอบด้วยรอยยิ้มทำให้ลูกค้าหลายคนรู้สึกดีที่มาร้าน แล้วเดินนำทั้ง 2 ไปยังโต๊ะ
"ขอบคุณครับ" มาร์คเอ่ยหลังพนักงานสาวพามายังโต๊ะ แบมแบมรับหน้าที่สั่งไอศกรีมกับพนักงาน
หลังสั่งจนครบแล้ว พนักงานก็ทวนรายการแล้วน้อมตัวเล็กน้อยออกไปยังเคาท์เตอร์
"นี่ พี่อ่ะ ตอนนั้นสบัดมือผมทำไม?" มาร์คเปิดประเด็นถามในสิ่งที่ตนสงสัยมาตั้งแต่ตอนที่แบมแบมสบัดมือออก
"ไม่เห็นหรือไง? พนักงานเขามองแล้วก็ยิ้มด้วย น่าอายจะตาย"
"ไม่เห็นครับ ยืนมองคนข้างๆอยู่"
"บ้า!" แบมแบมเอื้อมไปตีที่ไหล่ของคนตรงข้ามแรงๆจนมาร์คร้องโอดโอย
"พี่นี่มือหนักจริงๆ" มาร์คลูบบริเวณที่โดนแบมแบมตีอย่างสำนึกผิด รู้งี้น่าจะเบี่ยงตัวออกเนาะ ถ้ารู้ว่าแบมแบมจะมือหนักตีแรงขนาดนี้
บริเวณในร้านลูกค้าค่อนข้างเยอะ เสียงก็ปานกลางแต่ก็ไม่เบาจนวังเวงมาก เพราะเป็นร้านใหม่ที่ไม่ได้โปรโมทอะไรมากมาย ถ้าไม่ใช่คอไอติมหรือคาเฟ่ก็คงไม่รู้เสียละมั้ง อย่างน้อยๆเสียงก็ดังพอจะกลบเสียงของมาร์คและแบมแบมที่เอาแต่เถียงกันนั่นแหละ
เมื่อบรรยากาศรอบตัวมาร์คและแบมแบมเริ่มเงียบๆลงมา มาร์คก็ไม่รู้จะมองไปทางไหน มองคนตรงข้ามมากไปเดี๋ยวเขารู้สึกตัวก็โดนตีมาอีก จนสายตาไปสบกับป้ายหน้าร้าน ที่บอกทั้งเบอร์โทรและไลน์ที่ทางร้าน ทำให้มาร์คฉุกคิดได้ว่าเคยสัญญากับแบมแบมในแชทไว้
'ถ้าอยากได้ไลน์ก็นัดมาขอเอง'
"ออพี่ ไลน์อ่ะ ขอไลน์ได้ปะ? นี่ก็ถือว่านัดแล้ว" มาร์คประสานมือทั้งสองข้างรองไปที่ใต้คาง เป็นท่าคล้ายๆการค้ำคางด้วยมือทั้งสองข้าง สายตาละมุนแบบที่ชอบทำเวลามองแบมแบมเชยมองคนตรงหน้าจนคนตรงหน้านึกอยากจะหลบตาด้วยเหตุผลอะไรไม่รู้
"ขี้โกงว่ะ แค่นี้ก็นับว่านัดแล้ว?" แบมแบมเบ๊ปาก มาร์คหัวเราะในลำคอเบาๆขำคนตรงข้ามที่เบ๊ปาก จะบอกน่ารักก็ไม่ใช่นะ แต่จะบอกว่าขำขนาดนั้นก็ไม่ใช่ อยากหยิกแก้มอูมๆมากกว่าละมั้ง
อยู่ดีๆแบมแบมก็แบมือออกมา พร้อมกับกวักมือประมาณว่า 'เร็วๆ' มาร์คได้แต่ทำหน้าสงสัยเพราะไม่เข้าใจ จนแบมแบมพูดขึ้นมาเอง
"เอาโทรศัพท์มาสิ" แบมแบมยังคงแบมือรอโทรศัพท์จากมาร์คมาร์ค
"เอาไปทำไมอ่ะ?" ถึงจะถามแบบนั้น แต่มาร์คก็หยิบโทรศัพท์มาจากกระเป๋ากางเกงแล้ว
แบมแบมคว้าเอาโทรศัพท์ในมือของมาร์คไปอย่างรวดเร็วแล้วพิมพ์ยุกยิกๆในมือถือของมาร์ค มาร์คมองการกระทำของคนตัวเล็กสักพัก ก่อนแบมแบมจะยื่นโทรศัพท์คืน
"ทำหน้างงทำไม? จะเอามั้ยน่ะไลน์น่ะ?" จากที่มาร์คทำหน้างงๆรับโทรศัพท์มา ก็ยิ้มจนเห็นเขี้ยวเอกลักษณ์ของตนเอง
ไม่นานเกินรอหลังจากแบมแบมให้ไลน์เสร็จ ไอศกรีมก็มาเสิร์ฟถึงโต๊ะ พนักงานวางไอศรีมและของหวานตามที่สั่งลงบนโต๊ะ ทวนรายการอาหารที่สั่ง แล้วค้อมตัวเล็กน้อยตามมารยาทและออกไปจากบริเวณโต๊ะ
ทั้งสองจัดการอาหารบนโต๊ะแบบที่ไม่มีใครพูดกับใคร แบมแบมก็ห่วงกิน มาร์คก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีก ทั้งจะปลื้มปริ่มที่แบมแบมอุตส่าห์ให้ไลน์มา ทั้งกลัวว่าจะขัดเวลาคนห่วงกิน อยากให้กินได้อย่างอร่อยๆ
ระหว่างกิน มาร์คแอบมองแบมแบมเป็นบ้างครั้งคราว แบมแบมเองก็เช่นกัน แอบมองมาร์ค พอสบตากันก็ต่างคนต่างหลบตากันแล้วก้มกินอย่างไม่นึกกลัวติดคอแม้แต่น้อย
เวลาล่วงเลยจนแม่ของแบมแบมไลน์มาเพราะเป็นห่วง แบมแบมลืมบอกแม่ว่าจะมากินอะไรตอนเย็นต่อ แม่มาร์คเองก็โทรมาตามกลับบ้าน ตอนแรกก็ว่าจะขัดแต่สุดท้ายก็ยอมเพราะแม่ขู่ว่าถ้าไม่กลับตอนมาเรียนจะให้การ์ดมาคุมจึงยอม เขารู้ดี แม่เขาไม่ใช่พวกที่ขู่แต่ปาก คุณหญิงต้วนทำจริงเสมอ มาร์คเคยเจอมาแล้ว
มาร์คเรียกพนักงานมาเช็คบิล เมื่อเช็คบิลเสร็จทั้งคู่ก็เดินออกมจากร้าน
"พี่กลับยังไงอ่ะ?" มาร์คถามแบมแบมที่เดินล่วงหน้าไปช่วงหนึ่ง
"รถเมลล์อ่ะ น้องอ่ะ?"
"การ์ดมารับ" แบมแบมเบื่อแทนมาร์คจริงๆ ชีวิตเหมือนอยู่ในกรงตลอดเวลา
"อยู่ในกรอบดีเนาะ ช่วงที่เป็นเสือผู้หญิงที่หลุดมาได้ไง?" แบมแบมถามตามความอยากรู้ของตัวเอง
"ช่วงนั้นแม่ยังไม่มีการ์ดให้หรอก จนผมเริ่มดื้ออ่ะ แม่ถึงเริ่มให้อยู่กรอบ พอแหกอีกรอบ แม่เลยไม่ปล่อยเลย ช่วงนี้ผมถึงไม่ได้ไปไหนเลยไง อีกอย่าง เจอคนที่ชอบแล้ว จะเอาทำไมผู้หญิงง่ายๆที่ไม่ได้รักผม" แบมแบมตีแขนมาร์คแรงๆแก้เขินเพราะสิ่งที่มาร์คพูดออกมา มาร์คทำได้เพียงร้องโอดโอยอีกรอบ
"เดี๋ยวผมไปส่งป้ายนะ"
"อื้อ" แบมแบมตอบสั้นๆ บรรยากาศตอนเย็นๆ พระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า ช่างเป็นใจให้พวกเขาจริงๆ ช่วงฤดูร้อนที่มืดค่อนข้างช้าก็เช่นกัน มาร์คทำเพียงมองตามหลังแบมแบมเงียบๆ
จนกระทั่งมาถึงป้าย ทุกอย่างคงเงียบ แต่มันไม่ได้เงียบแบบมาคุหรือกดดันเกร็งๆ แต่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกดีที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้
ขณะที่มาร์คกำลังจะบอกลาอย่างเสียดาย ก็มีเสียงของคนตรงหน้ามาขัดเสียก่อน
"ออใช่..." แบมแบมเอ่ยขึ้นมาหลังจากทั้งสองไม่พูดอะไร
"...." มาร์คตั้งใจฟังในสิ่งที่รุ่นพี่ที่ตนจีบพูด
"ขอไลน์แถมเบอร์ด้วยนะ อย่าลืมลองโทรมาล่ะ เผื่อเมมเบอร์ให้ผิด" :)
- The end 'Chapter 7 : ป๋าพาเลี้ยงติม' -
- Talk with writer -
1/2
ช่วงนี้ขอมาต่อแบบ 50 % หรืออาจจะน้อยหรือมากกว่านี้น้า
ช่วงนี้ติดเรียน การบ้านเยอะ โปรเจ็กต์เยอะ ขอเคลียร์ก่อน
ถ้าว่างๆ สมองโล่ง มีอารมณ์อินดี้อยากแต่งต่อจะรีบมาเล้ย!
ฝากคอมเม้นต์หน่อยน้ารีดที่รักส์ของเค้า เราต้องการกำลังจาย :D
2/2
มาต่อแล้วน้า ขอบคุณที่คอมเม้นนะคะ กำลังใจชั้นดี อิ_อิ ฮ่าๆ ตอนต่อไปอาจจะมาต่อเต็ม 100% วันที่ 9 สิงหา เพราะมันคืองันเกิดไรท์เอง!! ฉลองวันเกิดด้วยการอัพฟิคที่รักเรื่องนี้ *ส่งจุ๊บ* ฮ่าๆ ยังไงก็มาเม้นแก้คำผิดหรือติชมด่าสารพัดกันได้ ใจดีก็เล่นแท็กให้เราก็ได้นะ ;--; เรามีแท็ก ไม่เล่นไม่เป็นไร เราจะไว้โปรโมทฟิคตัวเองก็ได้ ฮ่าๆ :D
**แบมแบมมีเพื่อน 3 คนนะคะ มียูคยอม ยองแจ จินยอง
มาร์คจำไม่ได้หมดเพราะยังไม่ได้คุยด้วยทั้งหมดทุกคน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น