คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CH 01 | จีบ (?)
Chapter 1
จีบ (?)
"ไอ้แบม! รอกูนานไหม?!"
เสียงตะโกนดังของ ยูคยอม เพื่อนสนิทของแบมแบมดังลั่นห้องสมุดแบบไม่เกรงใจประชากรในห้องสมุดและบรรณารักษ์สักนิด ไม่วายทำให้บรรณารักษ์หันมามองพร้อมเคาะหนังสือที่ตนถือเป็นคำเตือนเชิงว่า 'เงียบๆหน่อย'
ยูคยอมหันไปมองแล้วค้อมตัวก้มขอโทษเบาๆ แต่ จินยอง กลับตบหัวของเขา เชิงว่า 'ก้มให้มากกว่านี้สิ!' ยูคยอมหันมาถลึงตาใส่จินยองเล็กน้อย ก่อนจะหัวไปก้มมากกว่าเดิม บรรณารักษ์ทำเพียงปรายตามองก่อนจะสนหนังสือที่ตัวเองยุ่งอยู่ ยูคยอมจิ๊ปากตามประสาเด็กเกรียนๆแล้ววิ่งไปมุมห้องสมุดอันเป็นที่นั่งประจำของแบมแบม
"ไง รอกูนานป่ะ?"
"นานมาก"
"ซอรี่ พอดีระหว่างทางเตาะเด็กม.4 อยู่ น่ารักฉิบหาย"
"เต๊าะอยู่นั่น ไม่สังเกตุหน้าน้องเขาสักหน่อยหรอว่าน้องเขาทำหน้ายังไง?"
จินยองเข้าร่วมการสนทนาของ 2 เพื่อนด้วยคำพูดผสมการประชดนิดหน่อย ก่อนเลิกคิ้วเชิงถามว่า 'อยากรู้ไหม?'
"ยังไงวะ?" ยูคยอมถามเข้าทางจินยอง ก่อนจินยองจะทำหน้าแหย่ๆ กลัวๆ ตามที่เห็นบนใบหน้าหวานของเด็กผู้หญิงวัยม.4 ที่ยูคยอมเพิ่งไปแซวไปเตาะมาเมื่อไม่นานมานี้
"จริงง่ะ? กูออกจะหล่อแท้ๆ น้องเขานี่ตาไม่ถึงจริงๆ" ยูคยอมพูดพร้อมเสยผมที่ปรกตรงใบหน้า กวาดตามองผู้หญิงในห้องสมุด บางคนแอบกรี๊ดเบาๆ บางคนหลบตา อาจจะเป็นเพราะเขินอายในใบหน้าที่เข้ากันไปทุกส่วนของยูคยอม จริงอย่างที่เขาพูด ยูคยอมมีใบหน้าหล่อเหลาจนสาวๆบางคนยังต้องละลาย ทุกส่วนในใบหน้าล้วนเข้ากันไปหมด ส่วนสูงที่เป็นเอกลักษณ์ เปรียบได้ว่าเขาเป็นเดือนของสายชั้นเลยก็ว่าได้
แต่ด้วยนิสัยเกรียนๆของยูคยอม เรียนก็หลับ การบ้านก็ลอกหมด สอบก็โพย โดยทุกต้นฉบับล้วนมาจาก 2 เพื่อนรักของเขา ใครที่รู้ถึงนิสัยและตัวตนที่แท้จริงของยูคยอม ยังต้องเอือมระอาและแทบไม่เห็นความหล่อเหลาเหมือนที่นักเรียนหญิงส่วนใหญ่กรี๊ดกัน จนบางที แบมแบมที่ค่อนข้างเรียนดียังต้องมีคนมาถามว่า
'ทนคบกับไอ้ยูคมาได้ไง 6 ปี?'
ความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นของเพื่อน ไม่สามารถตัดขาดได้ง่ายๆ ยูคยอมกับแบมแบมเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ ม.1 โดยบังเอิญ..
"กูหิว ไปหาไรกินเหอะ ภาคบ่ายไม่ได้เรียนใช่ไหม?" ยูคยอมท้วงเพื่อนพร้อมเอามือลูบบริเวณหน้าท้องไปมา
"อ่อดิ 'จารย์ติดประชุมอะไรกันนี่แหละ ประชุมไรทั้งบ่ายวะ?" แบมแบมตอบด้วยคำถามแบบไม่ต้องการคำตอบ เป็นแค่คำประชด
"โรงเรียนอินเตอร์ก็งี้ เรียนไม่หนัก ลูกคุณหนู ดีจะตาย" จินยองตอบก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแอพพลิเคชั่นชื่อดังที่ใช้เพื่อการสนทนา แล้วรัวมือพิมพ์แป้นพิมพ์ถึงใครบางคน
"ออใช่ พี่แจบอมไม่มีเรียนบ่ายเหมือนกัน ไปกินข้าวกับพี่แกได้ป่ะ?" จินยองคลายจากโทรศัพท์แล้วมองหน้าเพื่อนแล้วใช้สายตาปริบๆเหมือนหมาน้อยอ้อน
"แกคิดจะเทเพื่อนหรอ?" ยูคยอมกอดอกพิงพนักพิงหลังของเก้าอี้ แล้วมองหน้าเพื่อนที่พูดเมื่อกี้
"ไม่ดิวะ! ก็นานๆพี่เขาว่างที รอบนี้เราขอ อยากอยู่แบบส่วนตัว รอบหน้าเดี๋ยวเลี้ยงเนื้อย่างข้างๆโรงเรียนแบบบุฟเฟ่ต์เลยเอ้า!"
"ให้มันจริง อ่อๆ ไปเหอะ ถือว่าสงสาร มะรืนเลี้ยง โอเคไหม?"
"อ่อๆ กินร้านไหนกัน?"
"ขาหมูเฮียยศ/ก๋วยเตี๋ยวต้มยำ" แบมแบมผู้ตอบคำตอบแรกมองหน้ายูคยอมผู้อยากกินก๋วยเตี๋ยวต้มยำ พวกเขาตอบพร้อมกันแต่คนละคำตอบ จินยองรู้สึกว่า ต่อไปปัญหาตามมาแน่ๆ ไอ้พวกเรื่องกินอย่าให้พวกมันเถียงกัน เรื่องกินของแบมแบมคือที่ 1
"ขาหมูเฮียยศ!" แบมแบมพูดขึ้นมาก่อนมองถลึงตาไปหาเพื่อนยูค
"ก๋วย-เตี๋ยว-ต้ม-ยำ!" ยูคยอมไม่ยอมแพ้ ก่อนจะพูดทีละคำเพื่อย้ำเน้นว่าอยากกินอะไร
"ไม่เอาเบอร์น้องยุนอา?" แบมแบมขู่ด้วยเบอร์น้องรหัสของตนเองที่ยูคยอมสนใจอยู่ หากเขาไม่ได้กินข้าวขาหมู ไม่ต้องเอาเบอร์น้องยุนอาไปเลย!
"อย่ามาขู่นะ- บ- แบมแบม ป่ะ! ไปกินข้าวขาหมูกัน กูเลี้ยงเลย สั่งแบบพิเศษหนังเลยก็ได้" ก่อนยูคยอมจะพูดจบประโยค แบมแบมก็เปิดโทรศัพท์เปิดเบอร์ของยุนอา น้องรหัสของแบมแบมมาโชว์ ไม่วายทำให้ยูคยอมสับรางแทบไม่ทัน เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้า จากตะเบ็งเสียงกลายเป็นพูดด้วยถ้อยคำอ่อนละมุน ก่อนจะกอดคอเพื่อนแว่นแสนรักที่ยกยิ้มด้วยชัยชนะ
"มึงนี่... ไม่น่ามีแต่คนรู้จักหน้าตาดีๆเลยไอ้กันต์พิมุกต์..." ยูคยอมหันหนังกัดฟันพูดเบาๆ แต่แบมแบมกลับได้ยินเพราะคำว่าเบาๆของยูคยอม มันคือเสียงพูดปกติของเขาเลย
"ว่าไงนะ?" แบมแบมหันมามองเพื่อนตัวโตที่กอดคอเขาอยู่ แล้วเลิกคิ้วพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากเบาๆ
"ป่าวๆ กูบอกว่า กันต์พิมุกต์ช่างเป็นคนที่เพอร์เฟ็คจริงๆ ใครก็ต่างอิจฉานาย อ่อใช่! จินยอง แกกินร้านไหน?"
"รอถามพี่แจบอมก่อน"
"โอ้ย! ไอ้คนมีแฟน ไม่เกรงใจเพื่อนแกเล้ย!" ยูคยอมพูดประชดประชันเล็กน้อย(?) แล้วกอดคอเพื่อนแว่นที่แขนตนออกไปจากห้องสมุด พร้อมกับจินยองที่ออกไปจากห้องสมุดเพื่อหาคนรักของตน
แบมแบมหารู้ไม่ ว่าทุกอิริยาบทของเขา อยู่ในสายตาของรุ่นน้องกลุ่มหนึ่ง โดยเฉพาะคนที่เพิ่งยัดกระดาษใส่มือแบมแบม มาร์คมองแบบไม่หลบสายตา มีรอบหนึ่งระหว่างที่เพื่อนของแบมแบมเถียงกันอยู่ สายตาของมาร์คสบเข้ากับสายตาแบมแบม มาร์คใจกระตุกไปวูบหนึ่ง ก่อนที่แบมแบมจะเป็นฝ่ายผลุบสายตาหลบไป ทุกอิริยาบท ทั้งมองเพื่อนด้วยอาการเอื่อมระอา ยกยิ้มด้วยชัยชนะ และอื่นๆ เขาจดจำไว้หมด เหมือนรักแรกพบ ตั้งแต่เขาบังเอิญมองแบมแบมตอนถอดแว่นออกมาเช็ดแล้ว มันทำให้เขารู้สึกสนใจขึ้นมา เขาอาจจะชอบในอนาคต หรืออาจจะเบื่อ ซึ่งมันเป็นเรื่องของอนาคต เขาเองก็ไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดที่ไม่รู้ว่าอาการไหนเรียกรักอาการไหนเรียกหลง แต่มันไม่ได้ปรากฏภายในพริบตา มันจะต้องใช้ช่วงเวลาช่วยตัดสินเช่นกัน เขาละสายตาจากแบมแบมหลังจากที่คนตัวเล็กเดินลับจากประตูห้องสมุดไป
"มึงสนใจคนนี้หรอ?" แจ็คสันเอ่ยปากถามเพื่อนหัวทองของตนที่มองรุ่นพี่คนหนึ่งที่ใส่แว่นอย่างไม่ละสายตา
"อืมดิ" มาร์คตอบก่อนจะสนใจหนังสือหนังสือที่ยืมมาจากแบมแบมต่อ มันเป็นแค่ละคร เพราะเขาต้องการจะหาเหตุผลอะไรสักอย่างมาเป็นประเด็นเพื่อลองคุยดู เสียงของพี่เขาช่างเป็นเสียงที่น่าหลงไหลจริงๆ ใบหน้าใต้แว่นของคนตัวเล็กที่ส่วนสูงน้อยกว่าเขาระดับหนึ่ง แก้มย้อยๆ ดวงตาหวานฉ่ำ ดั้งโด่งรับกับกรอบใบหน้าหวานนั่น หน้าเนียนขาวรื่อแดงนิดหน่อยจากอากาศเย็นๆของห้องสมุด ตัวเล็กๆไหล่บางๆ พี่เขาไม่น่าใส่แว่นเลยจริงๆ มันปิดบังใบหน้าหวานๆนั่นไปหมด ถ้าไม่ใส่คงมีคนรุมจีบตรึม
...แต่ถ้าคิดอีกทาง ถ้ามีไม่กี่คนที่เห็นใบหน้าหวานๆนั่น บางทีเขาก็อยากจะเก็บไว้ดูเองเสียด้วยซ้ำ...
"แล้วเอาไงต่อ ฮยอนอาล่ะ? ทิ้ง?"
"ก็ไม่น่าสนใจแล้ว เอาแล้วทิ้งพอนี่" มาร์คพูดกับเพื่อนก่อนยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย
"ไอ้หนังสือนั่นน่ะ จะสนใจอะไรกันนักกันหนาวะน่ะ?" แจ็คสันถามเพื่อนที่ปากตอบแต่ตาจ้องแต่หนังสือติวของ ม.6
"ป่าว กูไม่ได้สนหนังสือ กูสนคนถือหนังสือเมื่อกี้ต่างหาก"
"มึงไม่สงสารพี่เขาหรอ? เผื่อมึงไม่ได้สนพี่เขา เผื่อพี่เขารักมึงขึ้นมาแต่มึงเบื่อพี่เขาแล้วน่ะ" แจ็คสันถามเพื่อนรักที่ซึ่งทีใบหน้าหล่อเหลาเป็รเอกลักษณ์ มาร์คมักเปลี่ยนคู่นอนบ่อยๆ มาร์คเป็นคนเบื่ออะไรเบื่อง่าย ยกเว้นบางเรื่อง อาจจะเพราะความหลังที่เคยมีหรืออะไรสักอย่างที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ ก่อนหน้านั้นเขาไม่เคยเป็น
"ก็ต้องรอดูกันไปสิ เรื่องของอนาคต" มาร์คตอบ
"เออๆ ช่างแม่งเถอะ ไปกินข้าวขาหมูเฮียยศเลยไหม?" มาร์คตัดบทก่อนจจะชวนเพื่อนไปกินอาหารร้านที่เขาได้ยินว่าแบมแบมจะไปกิน
"ร้านที่พี่เขาไปกินนี่?"
"ก็เออดิ จะไปจีบพี่เขาเล่นๆ" มาร์คตอบก่อนจะลุกขึ้น ไหวไหล่เบาๆ
"เอาจริง?" แจ็คสันถามเพื่อนเพื่อเช็คความแน่ใจ
"เอาจริง ไป! ไปกินพี่เขา เอ้ย! ไปกินข้าวขาหมูกัน" มาร์คตบไหล่เพื่อนให้ลุกขึ้น ก่อนจะเดินออกไปจากห้องสมุดเพื่อไปพิกัด 'ร้านข้าวขาหมูเฮียยศ'
The End 'Chapter 1 : จีบ (?)'
- Talk With Writer -
ฮื้อออ ตื่นมามานั่งอ่านคอมเม้นต์ มีคอมเม้นต์ด้วยเว้ยแกก เขินมากก(?) ไม่รู้ทำไม55555555 ไม่คิดว่าจะมีคนคอมเม้นต์อ่ะ แชป 1 มาแล้วนะค้า ช่วงนี้หัวยังลื่นๆ เดี๋ยวสักพักไปหัวจะตัน ช่วงนั้นก็ต้องรอดูไป55555 นั่งเล่นนอนเล่นก็คิดสตอรี่บอร์ดไปเรื่อยๆ หัวลื่นมากช่วงนี้ ขอบคุณทุกคอมเม้นต์มากเลยนะคะ อ่านหมด เขินมากก ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค้า โง้ยยย5555555
140816 : แก้ไขที่จินยองพูดกับยูคและแบมค่ะ จากใช้กูมึงเป็นเราแก เพราะมันไม่ตรงกับตอน 8 ฮ่าา and มาอีดิทคำผิดเพิ่ม กับแก้ให้ภาษาลื่นกว่าเดิม ลองอ่านแล้วมันติดๆขัดๆอ่า ขอบคุณมากค่า
251216 :: มาอีดิทการบรรยายบางส่วนของมาร์คค่ะ
ความคิดเห็น