Chapter 8
เขาทั้งสอง
หลังจากแบมแบมได้ให้เบอร์และไลน์กับมาร์คแล้ว ตั้งแต่วันที่มาร์คเริ่มชอบแบมแบมและจีบมาจนถึงวันนี้
มันก็ครบเกือบเดือนพอดี
จากที่มาร์คดูจากนาฬิกาบนหัวโทรศัพท์แล้ว นี่มันก็เกือบ 1 ทุ่มแล้ว เมื่อกี้เพิ่งพาพี่แบมแบมของเขาไปเลี้ยงข้าวที่ภัตตาคารแถวบ้านของมาร์ค ตอนแรกคนตัวเล็กก็คะยั้นคะยอจะไม่ไป แต่เจอลูกตื้อของมาร์คไปก็เป็นอันจำยอม
ออใช่ มาร์คเริ่มใช้ชีวิตให้ติดดินขึ้นมาแล้วนะ ทั้งแอบการ์ดออกมา ทั้งแอบมาดูแบมแบมเรียนพิเศษ อะไรๆก็เลยเริ่มเคยชิน ยิ่งจีบคนที่ใช้ชีวิตติดดินทั้งที่ตัวเองก็รวย นั่นแหละ เลยเป็นการฝึกไปในตัว
เมื่อฉุกคิดได้ มาร์คก็รีบทักไลน์ไปหาคนตัวเล็กของทันที
Mark Tuan : พี่ เราคุยกันมาเกือบเดือนแล้วนะ
Mark Tuan : เร็วดีเนาะ
Mark Tuan : อะไรๆก็เกิดขึ้นเร้วเร็ว
รอสักพักก็ขึ้นมาว่าแบมแบมอ่านแล้ว
BamX2 : เร็วดีเนาะ
BamX2 : จีบมานานขนาดนี้ไม่เบื่อรึไง?
Mark Tuan : ไม่เลย ก็อยู่กับคนที่ชอบนี่
Mark Tuan : พี่ไม่ใจอ่อนขึ้นเลยเหรอ?
BamX2 : ถ้าบอกว่าไม่ล่ะ?
Mark Tuan : ไม่เชื่อเลยแหละ
Mark Tuan : พี่หน้าแดงเกือบทุกรอบเวลาผมสกินชิพ
BamX2 : โอเค ยอมรับๆ
BamX2 : แต่ยังไม่แน่ใจกับตัวเองเฉยๆอ่ะ
BamX2 : รอก่อนได้มั้ย?
บางทีมาร์คก็รู้สึกว่าคุยไปคุยมาบรรยากาศจะมาคุขึ้นเรื่อยๆนะ...
Mark Tuan : รออยู่แล้ว
Mark Tuan : ที่ผ่านมายังรอเลย
Mark Tuan : ทำไมแค่นี้จะรอไม่ได้?
BamX2 : ขอโทษนะ
BamX2 : ขอเวลายอมรับอะไรหลายๆอย่างก่อน
BamX2 : แล้วก็ ชอบคุณ
BamX2 : *ขอบคุณ
BamX2 : โทด พิมพ์ผิด
Mark Tuan : ใจกระตุกเลยนะเนี่ย
Mark Tuan : ขออาบน้ำแปป
Mark Tuan : เดี๋ยวมา
มาร์ควางโทรศัพท์ลงบนเตียง แล้วลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำ
ไม่ใช่มาร์คไม่ดีใจนะที่แบมแบมเริ่มรู้สึกอะไรขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ก็อดไม่ได้นี่เนาะ ถึงจะเคยจีบไม่กี่คนแต่ก็ไม่เคยจีบนานขนาดนี้ สงสัยคนนี้คงจริงจังกับใจแล้วล่ะ ให้เวลาให้พี่เขาได้อยู่กับตัวเอง ทบทวนตัวเองละกัน ถ้าเขาเป็นพี่แบมแบมคงสับสนไม่น้อยล่ะ แต่กับตัวมาร์คเอง ยอมรับได้นานแล้ว
ข่าวมันมั่ว จริงๆมาร์คก็รู้ตัวแหละ ว่าเป็นไบเซ็กซ์ชวล แค่ใครที่รู้สึกว่ารัก อยู่ด้วยแล้วสบายใจ มาร์คก็ยอมรับ แค่กับคนที่นอนด้วยแบบวันไนท์มีแค่พวกผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่แค่นั้นเอง
'ก็นะ น้ำอาจจะลบล้างอะไรๆที่มันอยู่ในใจออกไปก็ได้ หวังว่านะ' มาร์คคิดในใจ
Mark Tuan : เฮลโล่ อิสมีย์
BamX2 : มาร้องเพลงของแม่เดลไรแถวนี้?
Mark Tuan : ว้าว พี่ฟังด้วยเหรอ?
BamX2 : ใครจะไม่รู้จักครับ?
BamX2 : อะเดลเจ้าของเพลง
BamX2 : พี่ฟังเพลงสากลเยอะจะตาย
Mark Tuan : ว้าว ความรู้ใหม่
BamX2 : ออใช่
BamX2 : พน.ไปหาเพื่อนพี่กับพี่หน่อย
BamX2 : พอดีมีรวมกลุ่ม
BamX2 : อยากทั้งแนะนำน้องให้เพื่อนรู้จัก
และแนะนำน้องให้รู้จักเพื่อนพี่ทุกคน
Mark Tuan : เพื่อนแฟนก็ต้องรู้จักไว้สิดี
BamX2 : ใครแฟน?!
BamX2 : บ้า!
BamX2 : จะนอนละ วันนี้เพลีย
BamX2 : ฝันดีนะ
Mark Tuan : ครับ ฝันดีเหมือนกัน
มาร์คเองก็เพลียๆ พอเริ่มเข้าเรียนสม่ำเสมอ เพื่อนก็ชิน แม่ก็ตกใจ นี่แทบปิดบริษัทฉลองให้ลูกเลย เรียนบ่อยอาการง่วงก็มา เขาคิดว่าเขาควรจะนอนเลยดีกว่า การบ้านไว้ว่ากันพรุ่งนี้ตอนเช้าเนาะ....
และแล้วตอนเช้าที่มาร์ครอคอยก็มาถึง วันที่จะได้พบกับเพื่อนของ(อนาคต)แฟน
"เจ็ดโมง.. ห้าสิบ โชคดี เกือบสาย" มาร์คที่วิ่งเข้ามาโรงเรียนหอบหายใจที่บริเวณหน้าประตู เพราะเมื่อคืนนอนเร็วไปหรือเปล่าไม่แน่ใจ ทำให้มาร์คตื่นสายอย่างห้ามไม่ได้ เล่นตื่น 7 โมง 20 บ้านก็ไกล ต้องนั่งนู้นต่อนี่ ออเยี่ยมๆ
ครืดด ครืดด
เสียงโทรศัพท์สั่นเป็นสัญญาณว่ามีคนโทรเข้ามา และก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็คนที่ทำให้มาร์คยิ้มได้ไงล่ะ
"ครับแฟน?" มาร์คกรอกเสียงด้วยประโยคกวนประสาทลงไปในโทรศัพท์
"ใครแฟน?! มั่วว่ะ! แค่จะโทรมาบอกว่าตอนเย็นร้านเดิม เดี๋ยวพี่บอกเพื่อนพี่เอง พอดีทั้งวันติดติว ติวๆๆ จนสมองจะแตกตายแล้ว!" ประโยคหลังที่มาจากคนในสายแทบจะทะลุจนคนข้างนอกได้ยิน
โรงเรียนนานาชาติแห่งนี้ มีระเบียบอย่างหนึ่งที่บางโรงเรียนจะทำ คือ ม.6 ที่เตรียมทั้ง O-Net แอดมิดชั่น และ แกทแพท ต้องมาติวที่โรงเรียน ในเทอมแรกจะเต็มวันเฉพาะวันศุกร์ การสอบรวบรวมคะแนนทุกๆอย่างจะรวมรัดให้จบในเทอม 1 เลย ส่วนเทอมสอง จะเรียนแบบผ่อนคลาย คือ ติวมันทุกอย่างที่จำเป็นต้องสอบ โดยคล้ายๆว่าเป็นการเรียนการสอนแบบไม่มีสอบ มาเรียนทุกวัน แต่ที่เรียนๆในเทอม 2 ทั้งหมดคือติวนั่นเอง
วันนี้เองก็วันศุกร์ ไม่แปลกที่แบมแบมจะไม่ว่าง ว่างแค่ตอนเย็น พักเที่ยงเวลาก็ไม่ตรงกันเหมือนทุกครั้ง ช่วงเทอม 1 เรียนก็เหนื่อยๆ บางทีมาร์คก็สงสารแบมแบมกับเหล่าผองเพื่อนพี่เขาที่อยู่ ม.6 เนาะ เหนื่อยกันแย่ มิน่า พี่แบมของเขาถึงนอนเร็ว กลับมาก็มาโทรบ่นว่าเหนื่อย
"คร้าบ ถ้าไปก่อนจะไปจองโต๊ะไว้ให้น้า" มาร์คตอบเสียงจริตๆเพื่อกวนแบมแบม
"ออ! แค่นี้แหละๆ ผอ.มาติวให้ละ" แบมแบมตอบเสียงแผ่ว เสียงรบกวนในสายก็เงียบลงอย่างรวดเร็ว ผอ.มาคงเกรงใจละมั้ง แต่เอาจริงๆพ่อไอ้แจ็คก็ไม่ได้โหดนะ ขี้เล่นด้วยซ้ำ
ใช่แล้ว พ่อแจ็คสันเป็นผอ.โรงเรียนนนี้ ง่ายๆ แจ็คสันคือลูกผอ.
เมื่อสิ้นเสียงแบมแบม เสียงเพลงประจำโรงเรียนก็มาต่อพอดี หมายความว่า ถึงเวลาขึ้นไปเข้าแถวแล้ว
ทุกๆคนเริ่มชินที่มาร์คมาโรงเรียนทันแล้ว ไม่ได้แซวเสียงดังเหมือนช่วงแรกๆ
เวลาเริ่มดำเนินมาเรื่อยๆ
เรื่อยๆ
จนถึงเวลาพักเที่ยงที่รอคอย มาร์คนั่งกินข้าวกับแจ็คสัน เพราะหลังจากที่มาร์คไปซื้อก๋วยเตี๋ยววันนั้น มาร์คก็ชอบไปนั่งกับแบมแบม แจ็คสันก็นั่งกับยองแจ เพื่อนเกลอแบมแบม ยกเว้นทุกวันศุกร์ที่มาร์คและแจ็คสันจะพร้อมใจกลับมานั่งด้วยกันอีก แน่สิ คนที่จีบเขาไม่ได้มานั่งกินข้าวด้วยน่ะสิ
"มาร์ค ตอนเย็นไปไหนปะ?" แจ็คสันถามมาร์คที่นั่งกินข้าวขาหมูเจ้าที่อยู่ในโรงเรียน ไม่ใช่เฮียยศแต่อย่างใด
"พี่แบมกูนัดไปร้านไอติมเปิดใหม่ ทำไม?"
"อ้าว พี่แจก็นัดกูว่ะ" มาร์คนึกแปลกใจกับสิ่งที่แจ็คสันพูด หรือว่าจะเป็นการนัดแบบรวมๆเลย?
"พี่แบมบอกว่าจะพาไปรู้จักเพื่อนของพี่แบมเขา แล้วผองเพื่อนพี่เขาก็จะได้รู้จักกู" มาร์คลองอธิบายเหตุผลที่แบมแบมบอกเมื่อวานให้แจ็คสันฟัง แจ็คสันพนักหน้ารัวๆ
"แจก็บอกแบบนั้นๆ" มาร์คก็ว่าจะพนักหน้าเห็นด้วยอยู่หรอกนะ ถ้าไม่ไปดันตะหงิดๆกับคำสรรพนามเรียกพี่ยองแจ
"สนิทขนาดไหน? ขนาดที่เรียกชื่อได้เฉยๆไม่ต้องมีพี่นำหน้า?" แจ็คสันสำรักน้ำปั่นที่กำลังกินอยู่
"ช่างเรื่องกูเถอะหน่า มึงแหละ ไปไกลขนาดไหนแล้ว?" แจ็คสันบอกปัดๆเพื่อเลี่ยงที่จะตอบ มาร์คเองก็พอรู้แหละว่าความสัมพันธ์ของแจ็คสันและยองแจถึงขั้นไหนแล้ว ถ้าเพื่อนไม่พูดก็ไม่อยากไปเซ้าซี้หรอก
"พี่แบมกูรู้สึกแล้วนาจา" มาร์คตอบด้วยเสียงและคำลงท้ายกวนๆ จนแจ็คสันอยากถามว่า
'ลองแดกบาจาที่ตีนกูก่อนมั้ยเพื่อนรัก?'
"ก้าวหน้านี่หว่า 1 เดือนกับการจีบที่ค่อนข้างรุกหนักของมึงค่อนข้างได้ผลเลย" แจ็คสันวิเคราะห์ก่อนจะก้มลงกินอาหารตรงหน้าให้หมด
"ระดับไหน? มาร์คต้วนเลยนะครับ ไม่ธรรมดาอยู่แล้ว" มาร์คยักคิ้วข้างนึงใส่เพื่อนตัวเอง แล้วกินอาหารตรงหน้าตัวเองให้หมดเช่นเดียวกัน
13.30
บริเวณหอประชุม
เสียงจอแจโอดโอยของนักเรียน ม.6 ที่เหมือนได้หลุดออกจากห้วงนรกมาพักกายใจเตรียมซ้อมลงนรกใหม่อีกรอบดังก้องรอบบริเวณห้องประชุม เวลาพักเที่ยงเลทมาเกือบ 40 นาทีเพราะผอ.ติววิชาภาษาอังกฤษ และสาเหตุที่เลท ผอ.ได้กล่าวว่า 'ผอ.เข้าใจครับ แต่นักเรียนไม่เข้าใจก็ต้องอธิบายให้เข้าใจ คลาสแบบรวมทั้งที' เป็นเหตุผลที่ดูไม่เป็นเหตุผลเลยใช่มั้ยล่ะ ? รวม ม.6 ทั้งชั้นเกี่ยวอะไรด้วย ?
แบมแบมที่ค่อนข้างเด็กเรียนในระดับนึงหลังออกมาจากห้องประชุมยังต้องบ่นเลย สอนดีน่ะดี แต่ทำไมต้องเลท ยิ่งนักเรียนหิวก็ยิ่งไม่เข้าใจน่ะสิ
"อา ไปกินข้าวกันเถอะ ไหนๆก็รวมคลาสแล้วได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน" ยูคยอมกอดคอยองแจและจินยองที่เดินออกมจากห้องประชุม ตามด้วยแบมแบมที่เดินตามหลังเพราะเก็บของช้าที่สุด
แบมแบมยิ้มให้กับความสุขที่อยู่ตรงหน้า นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้มารวมกันสักที ถึงเมื่อวานจะนัดว่าจะมารวมกันแล้วก็เถอะ แต่ก็ไม่รู้จะบรรยากาศเหมือนเดิมรึเปล่า เพราะจินยองย้ายมาตอน ม.ปลาย บังเอิญเจอแบมแบมก่อน จนพามาสนิทในกลุ่มนั่นแหละ ยองแจและยูคยอมนั่นเพื่อนตั้งแต่ ม.1 แล้ว เริ่มสนิทกันท่าไหนไม่รู้ จนช่วงที่เรียนซัมเมอร์ของ ม.4 ที่เขาบังคับเรียนทำให้ความสัมพันธ์แน่นแฟ้นมากจนนึกว่าคบกันมาตั้งแต่ ม.1
จนถึงตอนประกาศผลนั่นแหละ แทบทรุด ทุกคนอยู่ห้อง ม.4/2 หมดยกเว้นจินยองที่เด้งไปอยู่ห้อง ม.4/4 จึงได้แยกกันอยู่ แต่ก็กลับมารวมกันนานๆครั้ง จินยองเองก็สนิทใจกับพวกแบมแบมมากกว่า บางครั้งคราวจึงชอบมาหาพวกแบมแบม
"อาใช่ ตามที่ไลน์บอกเมื่อวานนะ วันนี้จะเจอกันที่ร้านไอติมเปิดใหม่นะ" ระหว่างเดินแบมแบมเปิดประเด็นคุยทวงนัดที่แชทกันตั้งแต่เมื่อวาน
"โอเค จินยองโอเคปะ?" ยูคยอมตอบอีกคนแล้วหันไปถามจินยองที่เดินข้างๆตัวเอง
"โอเคอยู่แล้ว" จินยองตอบ
"อ้อ ลืมบอกเลย จินยองยังไม่รู้เรื่องคนที่จีบเราตอนนี้ใช่มั้ย? เราขอพาไปด้วยนะ มันไม่กวนหรอก ยองแจเองก็ชวน จำไม่ผิดนี่เพื่อนของคนที่จีบเรานี่แหละ" แบมแบมที่เพิ่งนึกขึ้นได้มาชวนไอ้เด็กหัวทองไปด้วยโดยไม่ถามเพื่อนเอ่ยขออนุญาตเชิงบังคับอยู่กลายๆ
"ว้าว เพิ่งรู้ว่ามีคนมาจีบแบมแบมด้วย ไปได้ๆ เราไม่ว่าหรอก มาเถอะ ว่าแต่ชื่ออะไรอ่ะ?" สรรพนามเรียกตนเองที่สุภาพ กลุ่มเพื่อนจะใช้แค่อยู่กับจินยอง นอกนั้นก็ตามปกติ เพราะจินยองยังไม่เคยใช้กู-มึงมาก่อน ทำให้ไม่ชินจน ม.6 นี่แหละ ก็ยังไม่ชินเสียที พวกแบมแบมเองก็ชินแล้ว ก็ถือเป็นเรื่องปกติ
"มาร์คน่ะ ไอ้เด็กฟักทอง" แบมแบมตอบด้วยรอยยิ้มประดับใบหน้า ต่างจากจินยองที่นิ่งอึ้งกับคำพูดและสีหน้าแบมแบม
"จินยอง!" ยองแจตะโกนเรียกเพื่อนที่ยืนนิ่งมาสักพัก สายตาก็เหม่อลอยเหมือนครุ่นคิดอะไรสักอย่าง มือไม้โบกหน้าใบหน้าหวาน จินยองสะดุ้งหลุดจากห้วงความคิดของตัวเอง
"ม- มีอะไรเหรอ?" จินยองถามด้วยน้ำเสียงติดขัดเพราะงงๆกับเหตุการณ์
"ไม่มีอะไร แต่จินยองนั่นแหละ อยู่ดีๆก็นิ่งมาสักพักแล้ว เป็นอะไรรึเปล่า? โอเคมั้ย?" ยูคยอมอธิบาย จินยองสายหัวเล็กน้อยก่อนจะโบกมือเชิงว่า 'ไม่เป็นไรๆ' เพื่อนๆมองหน้ากันแล้วยูคยอมก็กอดคอจินยองเดินไปยังโรงอาหารโรงเรียน
...ขอให้อย่าเป็นคนเดียวกันกับที่เขาคิดเลย ขอร้อง
75 %
#ฟิคแบมแว่น
Loading for 25%
ผ่านพ้นช่วงพักเที่ยงมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ วนลูปความยาวนานของการเรียนที่น่าเบื่อและน่านอนของช่วงบ่ายเหมือนทุกวันจนรอดชีวิตมาถึงคาบสุดท้าย
"However, Who fail this quiz please don't forget to do extra work and sent me tomorrow, If you forget you will have 0 in this subject. So it's time up now, see you tomorrow guys"
ยังไงก็เถอะ ใครที่ตกข้อสอบนี้ อย่าลืมทำงานแก้มาส่งพรุ่งนี้ ถ้าไม่ทำก็ติด 0 วิชานี้ไป หมดเวลาแล้วล่ะ ไว้เจอกันนะนักเรียน
วิชาอังกฤษแกรมม่าที่ยากแบบยากชิบหาย อาจารย์ก็ดันเข้มงวดมากๆได้จบลงพร้อมคำพูดที่ครูทำจริงแน่ๆ ทำเอาเด็ก ม.5 ในห้องขนลุกเกรียว เพราะตกกันระนาว งานแก้ก็เยอะ บรรลัยมากหากตกวิชานี้ แต่กับมาร์คและแจ็คสันนั้นไม่ใช่ 2 รายนี้เคยเรียนต่างประเทศมาด้วยกันช่วง ม.ต้น และทั้ง 2 ก็เพิ่งมาเรียน ม.4 ที่โรงเรียนนี้ มาร์คเองก็ลูกครึ่ง จะผ่านก็ไม่แปลกแล้ว
"ไปกันเลยมั้ยมึง?" แจ็คสันถามมาร์ค
"แปป ลองโทรถามพวกพี่เขาก่อน" มาร์คยกโทรศัพท์ขึ้นมาแตะหาเบอร์ที่โทรประจำและโทรบ่อยกว่าแม่ตัวเอง ไม่นานก็โทรติด
"พวกพี่ไปถึงนั่นกันรึยัง?"
"ถึงละ ว่าจะโทรบอกพอดี ออๆ รีบมานะ"
"คิดถึงล่ะสิ ครับ เดี๋ยวรีบไป" มาร์ครีบกดวางสายหลังวางบอมพ์ ถ้ายังโทรอยู่ตอนนี้เขาว่าอาจจะได้ยินเสียงโวยวายของคนในสายแล้วเสียมั้ง
"โอ้ยๆ มดกัดว่ะมึง ใครมาราดน้ำผึ้งแถวนี้วะ โอ้ยๆ" แจ็คสันอดที่จะแซวไม่ได้ มาร์คตบหัวเพื่อน แล้วลากแจ็คสันเพื่อนยากไปทางร้านที่คุ้นเคย
สายตาของมาร์คไปสะดุดกับคนตรงหน้าที่มายืนรอข้างหน้าร้าน มุมปากยกยิ้มจนเพื่อนข้างๆนึกหมั่นไส้ สายตาใต้กรอบแว่นที่เหมือนเพิ่งรู้สึกตัวว่ามีไอ้คนตัวสูงมาๆยืนจ้องเขาที่อุตส่าห์ถ่อมารับทั้งที่ไม่จำเป็นเลยสักนิด
"ไงครับ มารอกันแบบนี้ คิดถึงสินะ" มาร์คหยอกล้อกับรุ่นพี่คัวเล็กที่มายืนรอหน้าร้านไอติมเปิดใหม่
"ใครคิดถึง?! กลัวหลงโต๊ะไง เผื่อเดินเข้ามาหาไม่เห็นก็ต้องตะโกนเรียก น่าอาย! ไปๆ! รีบเข้าไปในร้าน โอ๊ะ.." แบมแบมหาข้ออ้างมาบังหน้าด้วยคำพูดยาวเหยียด และแบมแบมเพิ่งรู้ตัวว่ามีคนอีกคนนึงมากับมาร์คด้วย
อ่า... แจ็คสันอากาศอีกแล้วครับแม่
"มากับมาร์คเหรอ?" แบมแบมถามด้วยความแปลกใจ เพราะไม่เห็นมาร์คบอกว่าจะพาเพื่อนมาด้วย
"ป่าวครับ พี่ยองแจชวน" แจ็คสันตอบด้วยรอยยิ้มที่กึ่งเกร็งๆกึ่งอายๆ
"อือฮึ คนนี้เองที่ยองแจบอก.." แบมแบมพึมพำกับตัวเอง แล้วรีบลากรุ่นน้องทั้ง 2 เข้ามาในร้าน มาร์คเอื้อมมือมาจับมือแบมแบม แบมแบมถลึงตาใส่แต่ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกดีนั่นแหละ
"จินยอง! นี่ไงคนที่บอก นี่มาร์ค มาร์ค นี่จินยอง คนนี้ยอง-" แบมแบมหยุดพูดแนะนำเพื่อนทันทีเมื่อมองมาร์คและจินยอง ทั้งสองมองกันด้วยสายตาบางอย่าง
"...จูเนียร์" มาร์คพึมพำเสียงเบาแต่ถึงอย่างนั้นแบมแบมก็ยังได้ยินอยู่ดี บรรยากาศตรึงเครียดขึ้นอย่างรวดเร็วหลังแบมแบมหยุดพูด ยองแจและยูคยอมที่มองสถานการณ์ไม่ออกก็นั่งกินไอติมอย่างมีความสุขโดยไม่สนกลิ่นอายมาคุแปลกๆรอบกายเลย
"...อีเอิน" จินยองพึมพำเสียงแผ่ว แบมแบมที่สังเกตุเหตุการณ์มองปากก็เดาได้ เพราะนั่นคือชื่อจริงของคนที่กำลังจับมือของเขาตอนนี้...
มือของมาร์คที่ตอนแรกจับมือแบมแบมไว้แน่น อยู่ดีๆก็ผ่อนแรงลง จนกระทั่งมือทั้งสองหลุดออกจากกันในที่สุด คนตัวเล็กใจกระตุกวูบอย่างห้ามไม่ได้ รีบหันไปมองหน้าของคนข้างกายที่ตอนนี้สายตาจับจ้องไปที่จินยอง จินยองเองก็เช่นกัน
อาการที่อยู่ดีๆก็เจ็บแปล็บที่อกข้างซ้าย ตอนนี้แบมแบมได้สัมผัสแล้ว มันเหมือนอย่างที่ทุกคนบอกเลย มันเจ็บ เป็นอาการที่ไม่ชอบเอาเสียเลย เขาเชื่อว่ามาร์คและจินยองต้องมีปมหลังอะไรสักอย่างด้วยกันแน่นอน ถึงแม้สายตาของทั้งคู่จะดูสับสน มองกันอย่างตาไม่กะพริบ แต่สัญชาติญาณของเขาบอกแบบนั้น
ทำไมต้องมีลางสังหรณ์อะไรแบบนี้กับคนที่เป็นเพื่อนตัวเองด้วย..
แบมแบมที่ยังไม่ปักใจเชื่อกับสังหรณ์ของตัวเองได้อย่างสนิทใจถูกดึงออกจากห้วงความคิดของตัวเอง เพราะอยู่ดีๆมาร์คก็เดินออกจากบริเวณและไปยังทางเข้า-ออกร้าน
"ตามไปครับ" แจ็คสันที่เห็นแบมแบมสับสนว่าจะตามไปไม่ไปดีเอ่ยขึ้นมาตามประสาคนที่รู้เบื้องหลังดี ก็แจ็คสันเป็นเพื่อนมาร์คตั้งแต่ ม.ต้น เลยนี่...
แบมแบมพยักหน้าแล้ววิ่งตามมาร์คไป เขาเลือกที่จะทิ้งความวิตกของเขาตอนนี้เพื่อตามไปดูมาร์ค และกังวลถึงอาการของมาร์คที่เป็นในตอนนี้
ขาเรียวสาวตามเส้นทางที่คนตัวสูงเดินมาก่อนด้วยความเร็วที่เพิ่มมากขึ้นเพื่อจะได้เดินทันคนที่เดินออกมาก่อน แม้ก่อนออกไปจะฟ้าสลัวๆแต่เมื่อออกมารอบนี้ท้องฟ้ากลับมืด เพิ่มบรรยากาศวังเวงแปลกๆให้ระหว่างทางที่วิ่งตามมาร์คมามันชักจะเปลี่ยวลงทุกที
เท้าสองข้างหยุดชะงักลงเมื่อคนตรงหน้าที่กำลังวิ่งตามมาหยุดชะงักลง พร้อมกับหันมามองแบมแบมด้วยสีหน้าที่ไม่สามารถคาดเดาถึงอารมณ์ได้ ก่อนจะหันหลังก้าวขามาประชิดตัวแบมแบมจนแบมแบมชะงักเพราะยังตั้งตัวไม่ได้
"พี่ตามมาทำไม?" น้ำเสียงและสีหน้าของเขายามนี้ เป็นสีหน้าที่แบมแบมไม่เคยเห็นมาก่อน น้ำเสียงขุ่นมัว สีหน้าเหมือนสับสนในอะไรบางอย่าง เขาอยากรู้ว่า เป็นเพราะจินยองเหรอ?...
"ก็วิ่งออกมาจากร้านโต้งๆซะแบบนี้ จะไม่เป็นห่วงได้ยังไงล่ะ?" แบมแบมเอื้อมมือไปจับข้อมือของมาร์คเบาๆด้วยความรู้สึกเป็นห่วง มาร์คเองก็ไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธอะไร แบมแบมจึงเลือกที่จะจับข้อมือไว้แบบนั้น
"...."
"..อ่าใช่ ถามได้มั้ยตอนนี้ คือ.. อ่อ.. น้องจะตอบรึเปล่า?" แบมแบมลังเลที่จะถาม
"ถามมาเถอะ" แม้แต่น้ำเสียงก็ดูเหมือนตัดพ้ออะไรในใจ น้ำเสียงดูไม่สดใสเหมือนทุกครั้ง สีหน้าก็ดูนิ่งๆหมองๆลงอย่างผิดปกติ บทสนทนาก็ดูสั้นๆ อ่า.. จินยองมีผลต่อใจของคนตรงหน้าขนาดนี้เลยเหรอ?...
"คือ.. อ่อ.. น้องกับจินยองเป็- "
"ผมยังไม่อยากพูดเรื่องนี้ ถึงเวลาผมจะเล่าให้พี่ฟัง คือ.. ตอนนี้ผมอยากทบทวนอะไรหลายๆอย่างก่อน" ไม่ทันที่แบมแบมจะพูดจบมาร์คก็พูดแทรกขึ้นมาก่อนเหมือนรู้ว่าแบมแบมจะถามอะไร
แบมแบมลดมือจากข้อมือของคนตรงหน้า ก่อนจะผ่อนยิ้มที่ทำให้มาร์คอารมณ์ดีได้อย่างทุกครั้ง
"ถ้าพร้อมก็เล่านะ รอฟังอยู่" แบมแบมยิ้มให้มาร์คก่อนจะเดินหันหลังกลับ ปล่อยให้มาร์คอยู่กับตัวเอง เขาเองก็พอเดาได้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งสายตาหรืออาการอะไรหลายๆอย่างของมาร์คและจินยอง ตั้งแต่เที่ยงแล้วที่จินยองนิ่งไปเมื่อเขาพูดชื่อมาร์คออกมา เขาเองก็พอจะเดาได้
ตอนนี้อะไรหลายๆอย่างมันดูกำกวมไปหมด มันเดาได้หลายๆผลลัพท์
'อย่าให้เป็นอย่างที่เขาคิดเลย... เขายังไม่อยากรู้สึกแปลกๆกับเพื่อนคนนี้' เขาได้เพียงภาวนาในใจ
The End 'Chapter 8 : เขาทั้งสอง'
Talk with Writer
1/2
ปิกาจู ฉันเลือกนาย! อ่าว ไม่ใช่ค่ะ555555 กำลังติดเลยไง5555555
คืองี้ค่ะ ขอโทษจริงๆที่มาลงไม่ตรงตามสัญญา
ตามสัญญาคือ 9 สิงหา ลง 100% เนื่องในวันเกิดตัวเอง!
แต่ทำไม่ได้จริงๆ มันติดขัดหลายๆอย่าง
คลานออกมาจากกองงานเอวรี่ติงเพื่อมาแต่งฟิค ชอบแต่งไง งานอดิเรก!55555
เป็นคนแต่งให้อารมณ์ดิ่งหรือกดดันตามตัวละครไม่ได้จริงๆค่ะ ฮือออ
ประสบการณ์น้อยมาก จะพยายามนะคะ ลองเดาๆกันดูได้นะคะว่าพาร์ท 25% จะเกิดอะไรขึ้น
อ๊อ ช่ายแล้ว ไม่ลืมหรอกน้าค้า
มีคนมาสกรีมแท็กให้เว้ย! First person!
นั่นคือ คุณ @aommpun มีชมด้วย ขอบคุณมากนะคะ เขินมากก
อยากรู้ว่าใน Dek-d ไอดีอะไร ถ้ามาอ่านแชปนี้รายงานตัวหน่อยนะคะ ฮ่าาๆ
2/2
พยายามดึงให้ดิ่งแล้ว แต่ทำไม่ได้ ประสบการณ์น้อยเกิน ;--;
พยายามบิ้วโดยฟังเพลงเศร้า พยายามเข้าถึงอารมณ์แต่ก็ยังไม่ได้ ขอโทษค่ะ งึ
ประสบการณ์ยังน้อยอยู่มว๊ากก รอบต่อไปจะพยายามเพิ่มมากขึ้นนะคะ ♥
ว้าว สงสัยมาแบบเดาได้ เพราะมีคนเดาถูกแหละ ;--;
มีคนสกรีมให้ ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณพี่เตยด้วย เพิ่งรู้จักกันในทวิต55555
สกรีมให้รัวเลย น่ารักมากก ♥ ขอบคุณจริงๆค่ะ งื้ออออ
ถ้าอ่านทอล์คอยู่ ว่างๆจะเดมไปคุยด้วยนะคะ55555555
จบไปอีกตอน ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ คนเม้นแอบน้อยเบาๆ55555 ;---;
พี่ไหมด้วยย ขอบคุณมากนะค้าา นี่ก็เพิ่งรู้จักกันทางทวิต งึ :D
ยินดีที่รู้จักพี่ทั้งสองคนน้าค้า ว่างๆเดมมาคุยเล่นได้ ว่างมว๊าก555555
อุ่ย ทอล์คยาวอีกแล้ว ขอโทษอีกทีค่ะ เพลินเลย ฮ่า อ่านมาถึงก็ขอบคุณนะคะ :)
ยังไงก็ช่วยคอมเม้นหรือสกรีมให้หน่อยนะค้า ♥
ความคิดเห็น