ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CH 06 | ตั้งใจเรียนนะ
Chapter 6
ตั้งใจเรียนนะ
| Mark side |
สวัสดีครับ ตามที่ทุกคนทราบๆกันเนาะ ว่าผมกำลังตามจีบรุ่นพี่คนนึง ชื่อ "แบมแบม" คนบ้าอะไรเป็นผู้ชายแต่หน้าหวาน มือก็นุ่มนิ่มเหมือนจับมาชเมโล่ว พูดแล้วก็อยากกินเลย ไม่ได้อยากกินมาชเมโล่วครับ อยากกินพี่แบมแบม โอเค เลิกไร้สาระกันได้แล้วครับ ตอนนี้คือเวลาตอนเช้า ตามนาฬิกาโทรศัพท์มันจะคือ 'วันจันทร์ 07.42 น.' ปกติผมก็ไม่ใช่คนที่มาเช้าแต่อย่างใดนะครับ ประมาณ 8 โมงกว่าๆก็เข้าเรียน แวะกินข้าวเช้าที่ภัตตาคารแถวบ้าน ขนาดบรรดาเพื่อนของผมมันเตือนแค่ไหนแล้วผมก็ยังหน้าด้านหนาทนเข้าเรียนสายอีก เพื่อนผมมันก็เพื่อนแท้จริงๆ รู้ว่าผมเข้าสายก็ยังจะเข้าสายตาม ผมล่ะรักไอ้แจ็คสันมันจริงๆครับ
อ๋อ ใช่ครับ ผมก็มีเพื่อนอีกคนนึงนะครับ แต่ตอนนี้มันเรียนต่างประเทศอยู่ มันชื่อ ชานยอล รายนั้นมีเมียแล้วครับ เกเรเสเพลพอๆกับผม ป๊ามันเลยส่งมันไปต่อต่างประเทศกับอามัน ดัดนิสัยในเป็นระเบียบ ตอน 5-6 ทุ่มที่นู้นมันชอบแอบอามันสไกป์มาหาพวกผม เวลานั้นเมืองไทยคือเที่ยงดีๆนี่เอง มันบ่นใหญ่เลยว่าน่าเบื่อ อาเจ้าระเบียบมาก มันรับไม่ได้ และที่สำคัญมันบอกว่ามันจะลงแดงตายถ้าไม่ได้สัมผัสเนื้อหนังของเมียมัน.. ครับ... ไอ้คนมีเมีย...
เราออกประเด็นกันไปใหญ่แล้ว วกกันเข้ามาประเด็นเดิมครับ ผมไปสืบข้อมูลมาว่าพี่แบมจะมาโรงเรียนเวลานี้ทางประตู 2 นั่นคือประตูหลังของโรงเรียน แล้วทำไมผมต้องมาซ่อนตัวด้วยวะ? ผมออกมาจากหลังต้นไม่ที่ไม่รู้ทำไมต้องไปซ่อนแล้วเหตุสุดวิสัยทำให้ผมต้องมาปะทะหน้ากับพี่แบมแบมพอดี ใบหน้าเล็กๆหวานๆนั่นเงยขึ้นมามองผมช้าๆ ก่อนจะก้มหน้างุดลงไป โอ้ยย น่าฟัดเป็นบ้า อยากหยิกให้แก้มแตกโว้ย!
"อ- เออ.. พี่มาโรงเรียนเกือบสายแล้วนะครับ" ผมปรับน้ำเสียงที่ดูมันจะสั่นๆให้มั่นคง อาจจะเป็นเพราะตื่นเต้นล่ะมั้ง ไม่ค่อยได้รุกใครนานแล้ว นอกจากคนๆนั้นก็ไม่ค่อยได้รุกใครหรอกครับ...
"ก- ก็ไม่นะ เหลือเวลาอีกตั้งหลายนาทีกว่าจะเข้าแถวน่ะ.." พี่แบมแบมเองก็ดูเสียงจะสั่นเหมือนกัน หรือว่า... ประหม่าผมกันนะ
"เสียงพี่สั่นๆนะ ตื่นเต้นหรือประหม่าอะไรเหรอ?" ผมแกล้งถามไปงั้นแหละ พี่เขาต้องเขินผมแหงอยู่แล้ว ใครๆก็เขินจะขาดดิ้นตายคาที่เวลาอยู่ใกล้ตัวผม วะฮ่าฮ่าฮ่า!
"ค- คือ คิดยังไงมายืนคุยตรงนี้ กลางประตูอ่ะ.. คือ.. คนมองมาเต็มเลย พี่ไม่ชิน.." พี่แบมแบมทั้งจะพูดทั้งจะมองผ่านตัวผมที่ยืนบังแล้วผลุบสายตาลง อ่อ.. ตกลงจะไม่เขินกูหน่อยเหรอครับ?..
ผมดึงพี่แบมแบมมาจากฝูงชนที่ยืนมอง ก็จริง ไปยืนคุยกลางประตูทางเข้า คนก็เข้า รถก็จะเข้า ไหนผมจะทั้งดังอีก มายืนคุยแบบนี้คนที่ผมคุยด้วยก็ต้องได้รับความสนใจอยู่แล้ว
ผมพาพี่แบมแบมมาที่โรงอาหาร ถึงจะไกลนิดหน่อยก็ยังดี เพราะโรงอาหารคนก็ไม่เยอะมาก สะดวกแก่การคุยจีบเนาะ
"ทำไมมาเช้าจังอะ?" ผมหาประเด็นคุยหลังจากผมดึงพี่แบมแบมลงที่นั่งตรงข้ามผม
"ตอนอยู่หน้าประตูบอกมาสาย ตอนนี้บอกมาเช้า ตกลงจะสายหรือเช้าห้ะ?" พี่แบมแบมถามเสียงกระแทกกระทั้น ทำไมอ่ะ? ก็ตื่นเต้นนี่
"ก็เปล่าหรอก.. ส- สำหรับคนอื่นอาจจะว่าสายไง แต่ผมว่าเช้า" ผมแถสีถลอกข้าง ก็ลืมไปว่าตอนอยู่หน้าประตูผมพูดอะไรออกไป ดีนะที่แถเป็นเวลาจะหนีแม่ออกมานอกบ้านแบบไร้ซึ่งคนติดตาม
"มาสายคะแนนความประพฤติก็ลดลงสิ กลัวหลุดทุนแล้วโดนไล่ออก" บ้าปะครับพี่.. ที่ไหนมาสายบ่อยโดนไล่ออก ไม่งั้นกูโดนไล่ออกไปนานแล้ว
"ผมมาสายบ่อยจะตาย ไม่งั้นโดนไล่ออกเป็นว่าเล่นแล้วมั้ง"
"รวยนักรวยหนา ยัดเงินเข้าได้ก็ได้อยู่ต่อแล้ว"
"ภูวกุล.. รวยจะตายนี่นามสกุลนี้ พี่ก็ยัดเงินต่อได้นี้"
"มีความรับผิดชอบเว้ย ไม่อยากเปลืองเงินพ่อแม่ เลยหาทุนมาเรียน" เหี้ยครับ.. ผมนี่แหละเหี้ยเลยครับ.. แลดูเป็นคนเสเพลแบบสุดๆเลยครับ พี่พูดแบบนี้นี่...
"พูดกระทบผมมาก จึกเลยครับ"
"ได้ยินว่า ต้วน นี่ก็รวยนี่ มากเสียด้วย"
"หืม? พี่รู้ได้ไงว่าผมนามสกุลต้วยอ่ะ? สืบมาป่ะๆ?" ผมตกใจเบาๆเลย จะหยอกไปงั้นแต่ใจนึงก็ฉุกคิดขึ้นมา.. หรือจะไปสืบมาจริงๆวะครับ?..
"ป้ายชื่อก็มี อีกอย่างนะ.. มาร์ค ต้วน โจอี้ ต้วน เรย์ม่อน ต้วน ดอริน ต้วน ไหนใครไม่รู้จักครับ? ถึงพี่จะเคยได้ยินมาแต่ชื่อก็เหอะนะ..." โอโห้.. ไล่ตั้งแต่ชื่อพ่อแม่น้องผมมาเลย นึกว่าผมดังคนเดียวนะเนี่ย ที่ไหนได้ ดังทั้งบ้าน..
"ทำไมรู้จักอ่ะ?" ผมถามตามที่ผมคิด ทำไมรู้จักอ่ะ?
"รวยปานจะกลืนกินประเทศขนาดนี้ ออใช่ เคยได้ยินมาว่า มาร์ค.. น้องน่ะเกเรจนแม่ต้องมีผู้ติดตามส่วนตัวให้เลยนี่ ไหนอ่ะๆ?" พี่แบมแบมหันควับๆหาผู้ติดตามผม ออใช่...
"แม่ไม่ให้มีผู้ติดตามเฉพาะตอนเดียวคือมาโรงเรียน นี่ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ทำไมอ่ะ?"
"ตามนิยายหรือหนังนะ ถ้ากรณีนี้ผู้ติดตามจะเปลี่ยนสถานะเป็นคนที่ไม่ได้ใส่ชุดสูทเดินตามตลอดเวลา.."
"หรือว่าจะหมายความว่า..."
"อาจจะเป็นเพื่อนของน้องก็ได้ ไม่ก็พวกเพื่อนคนใกล้ตัวอะไรอย่างนี้..."
"...."
"แต่ไม่ได้หมายความว่าให้ไประแวงเพื่อนน้อง! หยุดความคิดที่จะตีตัวห่างจากเพื่อนได้เลย! แค่สันนิฐานตามนิยายเว้ย เดี๋ยวแตกคอกันมาจะมาโทษพี่อีก"
"ก็มันอดระแวงไม่ได้นี่.."
"ไอ้บ้า อย่าคิดงั้นเชียว พอๆ เลิกเรื่องนี้ๆ เดี๋ยวไปกันใหญ่"
บางทีก็อดสงสัยไม่ได้นะ ว่าไอ้ผู้ติดตามที่โรงเรียนของแม่ อาจจะเป็นไอ้แจ็คสัน..
แต่ที่อึ้งกว่านั้น.. พี่แม่งฉลาดชิบหาย! คิดขนาดนั้นได้ไง มันสมองแม่งไม่ธรรมดาแล้ว!
เมื่อเราเปลี่ยนเรื่องคุยจากตรึงเครียดเป็นสัพเพเหระคลายเครียด เสียงเพลงประจำโรงเรียนก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณเข้าแถว วันนี้เข้าแถวบนห้องทุกห้องตั้งแต่ ม.1 ยัน ม.6 จึงถึงเวลาแยกย้ายไปเข้าแถวของเราสองคน
"ไปนะ เดี๋ยวไปเข้าแถวสาย" พี่แบมแบมสะพายกระเป๋าใส่หลังแล้วลุกขึ้นเต็มความสูง
"อาคาร ม.ปลาย ใช่มั้ย? ถ้าอาคารเดียวกันไปพร้อมกันเหอะ" ผมเอ่ยเชิญชวนเชิงหลอกล่อให้พี่แบมแบมเดินไปทางเดียวกัน จะได้เจอกันอีกสักพัก
"พละคาบแรก เรียนโรงยิม" พี่แบมแบมในชุดพละโรงเรียนทำให้ผมที่ลืมดูมาตลอดฉุกคิดได้
"โอเคครับ แยกกันตรงนี้แหละเนาะ"
"โอเค ไปเรียนล่ะ"
พี่แบมแบมรีบวิ่งไปอีกทาง ผมที่กำลังจะหันหลังเดินไปอีกทางก็ได้ยินเสียงรั้ง
"เดี๋ยว!"
"ครับ?"
"ตั้งใจเรียนนะ"
พี่แบมแบมรีบวิ่งไปทางโรงยิม ขณะที่ผมยืนค้างอยู่ที่เดิม
หัวใจเต้นไม่เป็นกระส่ำเลยแหะ พี่ชักมีอิทธิพลกับผมมากเกินไปแล้วนะ...
การคุยกับพี่แบมแบมทำให้รู้อะไรๆมากกว่าเดิมจริงๆ
จากจีบเล่นๆ ผมว่าผมคงรู้สึกขึ้นมาจริงๆแล้วล่ะ
ช่างเถอะ พี่เขาอุตส่าห์อวยพรให้ตั้งใจเรียน วันนี้ไม่โดดเรียนมันแม่งละ วันนี้เรียนเว้ย! :)
50 %
#ฟิคแบมแว่น
Loading for 50 %
ขออนุญาติอีดิทเนื้อหาบางส่วนนะคะ
พอดีไปอ่านตอนก่อนมา
'ป้ายชื่อมันมีนามสกุลอยู่' โอ้ย
ขำความเจ๋อของตัวเอง รักส์น้า ♥
ผมที่แยกอย่างพี่แบมแบมออกมาแล้วสับขาขึ้นมาบนห้องอย่างไม่รีบร้อนไม่สนเสียงเพลงโรงเรียนที่ใกล้จะสิ้นสุดอยู่เต็มทน แล้วทำไมครับ? ก็แค่เดินไปเข้าแถวให้ทันก่อนเข้าห้องก็ไม่โดนเช็คว่ามาสายแล้ว อาจารย์คนไหนกล้าเช็คชื่อผมคนนี้ที่วันนี้อุตส่าห์ถ่อสังขารมาก่อน 8 โมงครึ่งได้ มิหนำซ้ำอาจารย์อาจจะพาไปเลี้ยงเนื้อย่างด้วยซ้ำ เนื่องในโอกาส มาร์ค ต้วนสามารถมาก่อนคาบแรกเริ่มได้ หึๆ ที่ผมใครครับ? มาร์ค ต้วน ใครก็รู้จัก
ระหว่างทางก็ปรายสายตาโปรยเสน่ห์ให้น้องๆพี่ๆที่ผมเดินผ่าน แน่นอนพวกเธอกรีดร้องปานจะขาดใจตาย เห็นมั้ย? ใครๆก็กรี๊ดผม มีพี่แบมแบมคนเดียวแหละครับที่เหมือนจะไม่รู้จักผม ไม่อะไรกับผมสักอย่าง ผมล่ะแอบเสียใจเล็กๆ กระซิกๆ
จนกระทั่งผมเดินถึงบริเวณหน้าห้อง ผอ.ยังคงร่ายบทสาธยายไม่จบ จะว่าบ่นก็ไม่ได้ บางเนื้อหาก็สำคัญและเชื่อผมมั้ย 99.98 % นักเรียนไทย ไม่ฟังหรอกครับ น่าเบื่อ พอเดินมาในระยะ 10 เมตรแค่นั้นแหละ ไอ้แจ็คสันที่เหมือนจะเห็นผมก่อนเพื่อนแม่งรีบตะโกนเรียกผมข้ามหัวห้องที่อยู่ก่อนหน้าห้องผมกับบรรดาอาจารย์ที่ยืนเมาส์มอยตลาดแตก
"เฮ้ย! ไอ้มาร์คแม่งมาเช้าว่ะวันนี้!" ไอ้แจ็คแหกปากไม่หยุด มนุษย์ที่ได้ยินเสียงก็แลดูจะตกใจไปด้วย ปกติไม่ค่อยเห็นผมมาเช้ามั้งครับ ชะเง้อกันคอจะหยุด
แชะ! แชะ!
ไอ้ฮันบินยกโทรศัพท์มาถ่ายรูปกวนตีนผม แสงแฟลชแยงตาผมจนต้องหยีตา
ไอ้ผมก็อายเป็นนะเว้ย ไม่รอช้าผมก็รีบวิ่งไปต่อแถวที่อยู่ท้ายสุด เพื่อนก็หันมามองเป็นแถบ
"กูจะเอาวาระแห่งชาติรอบนี้ลงเพจคณะกรรมการโรงเรียนแม่งเลยดีมั้ยวะ? พาดหัวข่าว 'สะพรึงแทบล้ม! มาร์คต้วนมาโรงเรียนเช้า อาจารย์ล้มทั้งยืน' แบบนี้เนาะ" ไอ้บ๊อบบี้ สภานักเรียนสายเกรียนที่ผมอยากเบ๊ะปากใส่มันมาก
"ทำไมครับ? กูก็มาเช้าเป็นอยู่ไอ้สัส" ผมพูดพร้อมกับชูนิ้วกลางข้ามหัวเพื่อนข้างๆหลายคนส่งไปหามัน
"นักเรียนครับ วันนี้ใครลืมเอาเสื้อกันหนาวมาก็เสียใจด้วยนะครับ" อาจารย์เอ่ยโพล่งมาหลังจากพวกเพื่อนเริ่มต่อล้อต่อเถียงด่ากับผม
"ทำไมคะจารย์?" จีมินถามคุณครูมาอย่างงงๆว่าคุณครูมีจุดประสงค์อะไร?
"หิมะจะตกประเทศไทยครับ ไอ้มาร์คมันมาเช้า" เพื่อนมันนิ่งสักพัก ก่อนจะหัวเราะครืนพร้อมกันทั้งห้อง รวมถึงห้องข้างๆที่ได้ยินด้วย
"โหยจารย์อ่ะ~" ผมโอดครวญเพราะโดนทุกคนแม้แต่คุณครูล้อว่าผมมาเช้า เอ้า มาเช้าเฉยๆผิดอะไรล่ะครับ
ผอ.บ่นเสร็จก็เคารพธงชาติ สวดมนต์ และคุณครูก็ปล่อยเข้าห้อง โฮมรูมเสร็จ อาจารย์ประจำชั้นก็ออกไป ปล่อยให้นักเรียนนั่งในห้องรออาจารย์ที่สอบคาบแรกมาสอน
"ออมึง ทำไมวันนี้มาเช้าวะ? ไม่รอกูเลย กูล่ะออกบ้านมาไม่ทัน ไม่มีการมาโทรบอกล่วงหน้าด้วย" แจ็คสันที่นั่งข้างๆแถวหลังกับผมเปิดปากถามหลังอาจารย์ประจำชั้นออกจากห้องไปไม่นาน
"มาตามหารักแท้ :)"
"คนเดิม? นี่นึกว่าเปลี่ยนใจแล้วนะเว้ย"
"ก็ตอนแรกก็นึกว่าจะเล่นๆแหละ ไปๆมาๆแม่งเริ่มรู้สึกได้ยังไงไม่รู้"
"3 วัน?"
"รักไม่ต้องการเวลา รู้จักมั้ย?"
"กูไม่คิดว่าชื่อเพลงกับวลีนิยายแม่งจะเกิดขึ้นในชีวิตจริง"
"แต่กูกลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอยว่ะ.."
"มันเป็นเรื่องของอนาคต มึงต้องทำทุกวันนี้ให้มีความสุขที่สุดก่อนมาร์ค"
"อืม.. กูรู้อยู่"
"พอๆ ไอ้สัส ตรึงไปหมดแล้ว กูล่ะไม่ชิน"
"ออๆ ไปเอาของในล็อคเกอร์ก่อน"
"นอกจากจะมาเช้าแล้วยังไม่โดดเรียน อะไรเข้าสิงเพื่อนกู?"
ผลั๊ว
ไอ้แจ็คมันตบหัวผมจนหัวแทบหลุด
"เหี้ย ตบหัวกูเพื่อ?"
ผลั๊ว
ผมตบหัวมันแรงๆกลับ
"โอเค เพื่อนกูคนเดิมแน่ๆ ตบจนหัวกูจะหลุดขนาดนี้"
"ก็กูสิ"
"ไมไม่โดดวะ?"
"มีคนบอกให้ตั้งใจเรียนอ่ะ.."
"คนนี้ของแรงจริง เปลี่ยนเพื่อนกูจากหลังตีนเป็นหน้ามือได้ขนาดนี้"
"ไม่รู้สิ หึ" ผมแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ
ผมกับไอ้แจ็คสันเอาหนังสือเรียนต่างๆมาจากล็อคเกอร์พร้อมเรียน ถึงการทำตัวตั้งใจเรียนของผมและแจ็คสันจำพวกเพื่อนๆมันตกใจไม่น้อย แต่ยังไงผมก็ไม่อะไรหรอก แค่ลองดู มีคนบอกให้ตั้งใจเรียนนี่
วิชาแรกทำฤทธิ์ผมหมดไปเยอะ เพราะมันคือวิชา 'ชีวบรรลัย' อาจารย์แม่แม่งก็บรรยายเหมือนสวดมนต์ให้ฟัง นอกจะยานแล้วแม่งก็ไม่มีอะไรให้ดึงความสนใจให้ผมหายง่วงได้สักนิด จนมันผ่านพ้นไป วิชาต่อมาและต่อมา ดีที่วิชาที่ 2 มันคือภาษาอังกฤษ ผมที่เป็นลูกครึ่งและเคยเรียนต่างประเทศ + อาจารย์มีเทคนิคในการสอนที่ดึงความสนใจของเด็กได้ดี ทำให้ผมตื่นจากง่วง และวิชาที่ 3 มันก็คณิตสัตว์ของอาจารย์หลวงพ่อ (ที่ล้อแบบนั้นเพราะอาจารย์แกหัวล้านมาตั้งแต่สอนที่โรงเรียนนี้) บรรลัยชิบหายมากครับ... ผมแม่งไม่รู้เรื่องสักอย่าง...
เหมือนผมหลุดพ้นจากห้วงนรกมาได้ เมื่อมันถึงเวลาพักเที่ยง ผมที่เบื่อบรรยากาศนั่งนิ่งๆรอให้ไอ้แจ็คสันมันสั่งอาหารให้ และผมเองก็กำลังหัดใช้ชีวิตแบบสามัญชน จึงขอมันไปสั่งข้าวเอง แค่นี้ผมก็ต้องขอด้วยหรอวะ? ผมนี่ยังงงตัวเองเลย ฮ่ะๆ มันทำหน้ากังวลสักพักแล้วค่อยๆพยักหน้าช้าๆ
แม่งทำตัวอย่างกับพ่อแม่ผม ผู้ติดตามก็ไม่-
เอ๊ะ.. หรือมันจะคือผู้ติดตามของผมเหมือนกับที่พี่แบมแบมบอกจริงๆวะ.. โว้ย! อดจะสงสัยมันไม่ได้จริงๆเว้ย! เพราะมันก็เป็นฝ่ายมาทักผมตอนเข้าเรียนตอนแรก แล้วก็เป็นเพื่อนผมมาตั้งแต่เข้าโรงเรียนนี้มาตลอด
ช่างแม่ง! ขี้เกียจจะคิดแล้วเว้ย!!
จะว่าไปวันนี้ผมจะกินอะไรดี? อาหารสามัญชนที่ผมเคยกินมีแค่อย่างเดียว... ก๋วยเตี๋ยว เดี๋ยวนะ..
"เคยกินก๋วยเตี๋ยวในโรงอาหารโรงเรียนบ้างปะ?"
"เส้นเล็กน้ำใสครับลุง"
ผมย้อนไปยังคำพูดของพี่แบมแบมเมื่อวันเสาร์ ที่โรงเรียนมีขายก๋วยเตี๋ยว.. สิ่งที่พี่แบมสั่งให้กินแล้วผมชอบ พี่แบมสั่งว่า เส้นเล็กน้ำใส อ่าห้ะ ผมคงต้องเดินหาร้านก๋วยเตี๋ยวเสียแล้ว แต่..
โรงอาหารที่นี่แม่งใหญ่อย่างกะรัชดาลัยเธียเตอร์ ลำบากแล้วกู...
ผมเดินวนไปเรื่อยๆ จนพบกับแผ่นหลังที่คุ้นเคยกับผมซอยที่น้ำตาลคุ้กกี้ มันทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมาทันตาเห็น
"โย่ว! พี่แบม" ผมเดินไปจ๊ะเอ๋จากทางด้านหลัง พี่แบมหันมามองช้าๆ พี่จะไม่ตกใจให้ผมหน่อยรึไงวะ?....
"มาทำไรตรงนี้อ่ะ?"
"สั่งข้าวไง ไหนเพื่อนพี่อ่ะ?" กลบเกลื่อนเข้าไว้ครับ เดี๋ยวเสียฟอร์ม
"อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง พี่เห็นน้องเดินวนรอบโรงอาหารมา 2 รอบแล้ว" พี่แม่ง... ชิส์!
"โอเค ไม่เปลี่ยนล่ะ ออ.. ขอตรงๆได้มั้ย?"
"สั่งข้าวไม่เป็นใช่มั้ย? น้องเคยบอกแล้ว" พ่อแก้วแม่แก้ว.. พี่จำได้
"ต้องใส่ใจผมขนาดไหนกันถึงจำได้เนี่ย?" หรือพี่แบมจะเริ่มรู้สึกแล้ววะ? เห้ย..
"เรื่องนั้นไม่ต้องรู้หรอก ชิส์! จะสั่งอะไรล่ะ?" กลบเกลื่อนด้วย.. เอาว่ะๆ
"สั่งก๋วยเตี๋ยว..เส้นล-เล็ก.. น้ำใส.. ใช่มั้ย? ที่พี่สั่งให้วันเสาร์อ่ะ" รอไว้ค่อยคาดเค้น กลางโรงอาหารมันไม่ได้อารมณ์ครับ ผมไม่ได้ป๊อด
"ใช่ ร้านนี้ร้านก๋วยเตี๋ยวด้วย"
"งั้นต่อหลังพี่เลยนะ"
"ทำไมได้มาเข้าแถวสั่งเองอ่ะ? เพื่อนสั่งให้ไม่ใช่เหรอ?"
"ลองใช้ชีวิตแบบสามัญชนดูบ้างอ่ะ ตามที่พี่เคยขอไว้ไง :)"
"ไม่ได้ขอเว้ย! แค่บอกว่า 'ถ้าจะจีบ'! ชิส์!"
"แหมที่รัก เขินก็อย่าขึ้นเสียงนักเลย ไม่น่ารักๆ ชู่วๆ" ผมทำท่าเอานิ้วชี้แตะที่ปากผมเชิงปรามเด็กๆว่าเงียบๆ มันก็ควนเงียบนะ พี่แบมเล่นเขินเสียงดัง คนมองหมดแล้ว
"ใครที่รักวะ?! โว๊ะ!" พี่แบมแบมโวยวายได้ไม่นานก็ถึงคิวสั่งอาหาร พี่แบมแบมอาสาสั่งให้ผมแต่ผมปฏิเสธ อยากลองสั่งเองบ้าง และผมก็สั่งถูกเว้ย! เงี้ยแหละครับ คนหล่อทำอะไรก็ดูดี...
โอเคครับ ยกเว้นเรื่องใช้ชีวิตธรรมดาไว้ละกันเนาะ
รอบนี้ผมจะไปนั่งกินข้าวกับพวกเพื่อนพี่แบมแบม ทำความรู้จักไว้เผื่อพี่ๆเขาจะช่วยผมจีบพี่แบมแบมให้ติด หึๆ ต้องมีพวกเยอะเข้าไว้
"รอบนี้ผมนั่งกับพี่ได้มะ?" ผมถามทั้งๆที่เดินตามพี่แบมแบมไปแบบหน้าด้านๆ
"จะนั่งด้วยหรือหาโต๊ะไม่เจอ?" ...
โอเคครับ ยอมรับเรื่องหาโต๊ะไม่เจอก็ได้
"ป่าวๆ อยากนั่งด้วย ผมจีบพี่อยู่ไง"
"แถเข้าไป อยากนั่งก็นั่งไปเหอะ" ถือเป็นการยอมรับผมกลายๆได้มะ? ได้เนาะ :)
พี่แบมแบมนำผมมาถึงโต๊ะทานอาหารบริเวณด้านนอก พอจะนั่งลงก็รู้สึกอะไรสั่นๆ หรือว่าจะมีคนโทรเข้ามา? มันมีไม่กี่คนหรอกที่โทรเวลานี้ ผมคิดว่าไอ้แจ็คสัน
แล้วก็จริง ผมปัดนิ้วรับโทรศัพท์และไม่เอาแนบหู แต่ผมตะโกนใส่โทรศัพท์เพื่อสู้เสียงในโรงอาหารให้ไอ้แจ็คมันได้ยินชัดๆ
"กูนั่งกับพี่แบมแบม มึงนั่งคนเดียวไป แค่นี้แหละ!"
ผมเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าและเนียนๆเข้าร่วมสนทนาของพวกเพื่อนๆพี่แบมแบม มีพี่ยองแจ พี่ยองแจอยู่ห้องเดียวกับพี่แบม ม.6/2 ส่วนเพื่อนพี่อีกคนไม่ได้มาด้วย ผมค่อนข้างเข้ากับพี่ยองแจได้ง่ายเพราะพี่เขาคุยเก่ง
แฮ่ม!
เสียงกระแอมไอของอีกคนนึงที่นั่งอยู่ เป็นเสียงคนเดียวกับคนที่ผมกำลังตามจีบ ต๊ายตาย หึงผมเหรอเนี่ยๆ?
"หึงผมเหรอ? หืม?" ผมถามด้วยสีหน้าเยาะเย้ยนิดๆ ผิดกับหน้าพี่แบมแบมที่ตรึง ไม่ยิ้มเหมือนกลัวตีนกาขึ้นหน้าอะไรเทือกนั้น
"ไม่ เพื่อนพี่มันปล่อยพี่เป็นอากาศนี่" พี่แบมแบมบุ้ยหน้าอย่างงน่ารัก แก้มป่องพองจนรู้สึกอยากจะหยิกไม่น้อยเลยครับ โอ้ย ผม(กำลังจะ)มีแฟนน่ารักขนาดนี้ หึงจนเหนื่อยเลยมั้งเนี่ย
"โอ๋ๆ ขอโทษน้าแบม เดี๋ยวกูพาไปแดกไอติมร้านใหม่หน้าโรงเรียนน้า"
"ไม่ต้องหรอกครับพี่ยองแจ เดี๋ยวผมพาไปเอง" ผมพูดขัดขึ้นก่อน จะส่งยิ้มหวานไปให้พี่แบมแบม
"ตอนเย็นเจอกันนะ เดี๋ยวป๋าจะง้อด้วยการพาไปเดทเอง" :)
| Ending Mark side |
The End 'Chapter 6 : ตั้งใจเรียนนะ'
- Talk with writer -
1/2
คอมเม้นท์ไม่ค่อยมีเลย อ่านแล้วเม้นท์หน่อยเนาะ ;--;
บางทีก็รู้สึกกำลังใจหมด แต่ถึงไม่มีคนเม้นท์เราก็จะแต่งต่อเพราะเราชอบ :)
มาช้าเพราะติดสอบนะจ้ะ สอบเสร็จก่อนเพื่อนเลยค่า
ขอบคุณทุกยอดวิว เฟบ คอมเม้นท์มากๆเลยน้าา
2/2
ขอโทษน้าที่ทวงเรื่องคอมเม้น ดูเสียมารยาทมะๆโลย //ก้มคำนับ -/\-
แต่ก็ขอบคุณมากๆเหมือนกันนะคะ คอมเม้นต์เพิ่มมาเต็มเลย
กำลังใจเต็มเปี่ยม รักมากๆ รักที่สุด! ขอบคุณมากนะคะ เฟป วิว เพิ่มขึ้นมาด้วย!
กราบขอบคุณอีกครั้งนะค้า //กราบเบญจางคประดิษฐ์
ฝากสกรีมแท็กหน่อยน้าที่รักส์ #ฟิคแบมแว่น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น