คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : อดีต
ผ่านไปไม่นานทั้งสองก็ทำอาหารเสร็จ โกคิได้ทำการยกจานอาหารทั้งหมดมาวางไว้บนโต๊ะ ส่วนโกฮังนั้นก็ทำความสะอาดเครื่องครัวอยู่ ด้วยกลิ่นที่หอมของอาหารมันก็ได้ปลุกสิ่งมีชิตตัวน้อยให้ตื่นขึ้น จากนั้นเจ้าสิ่งมีวิตตัวน้อยก็สวาปามอาหารที่อยู่ในจานจนหมดเกลี้ยง
ทางด้านโกคินั้นหลังจากเอาอหารไปวางไว้บนโต๊ะเรียบร้อย เขาก็ไปช่วยปู่ของเขาทำความสะอาดเครื่องครัว เมื่อทั้งสองทำความสะอาดเสร็จและเดินเข้ามาในกระท่อม พวกเขาก็พบกับเด็กน้อยที่ท้องป่องและมีคราบอาหารติดปากอยู่ ทั้งที่เห็นแบบนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าอาหารที่พวกเขาทำเมื่อกี้ได้ถูกเจ้าสิ่งมีชีวิตตัวน้อยกินไปหมดแล้ว
“เฮ้อ..เอาไงดีละท่านปู่”
“ช่างเถอะๆ ไม่เป็นไรหรอก”โกฮังนั้นไม่ได้คิดมาก เขาเดินไปหาเด็กน้อยที่กำลังนอนแคะเศษอาหารที่ฟันอยู่ก่อนจะถามขึ้น
“เจ้าหนู เจ้าชื่ออะไรเหรอ”
“กะ..แกเป็นใคร!”เด็กน้อยรีบกระโดดขึ้นยืนและตั้งท่าป้องกันตัวตามสัญชาตญาณ
“โฮะๆ ข้าชื่อโกฮัง ซุน โกฮัง แล้วเจ้าล่ะ”
“ฉันไม่มีชื่อหรอกนะ!! นี่แน่ะ”เด็กน้อยพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ก่อนจะกระโดดถีบชายแก่ตรงหน้า แต่ทว่าชายแก่ก็สามารถรับไว้ได้อย่างง่ายดาย
หนึ่งชั่วโมงผ่านไปเด็กชายที่เหมือนจะคึกคักก็กลับหมดแรงเสียแล้ว ผิดกับชายแก่ที่ยืนเอามือไขว้หลังอย่างสบายใจ
“ขะ..แข็งแกร่งดีนี่ตาแก่ แฮ่กๆ”
เด็กน้อยพูดขึ้นก่อนจะล้มตัวลงไป โกฮังที่เห็นแบบนั้นเขาก็ได้แต่ยิ้มและเดินไปอุ้มเด็กน้อยก่อนจะพูดบางอย่างออกมา
“ถ้าเจ้าไม่มีชื่อล่ะก็ข้าจะตั้งชื่อให้เจ้าเอง”
“ชื่อของเจ้าคือซุน โงกุน เป็นไงบ้างล่ะ”
“ซุน โงกุน เหรอ?”
“ใช่แล้วล่ะ ส่วนคนๆนี้คือพี่ชายของเจ้า ซุน โกคิ”
“ซุน โกคิ พี่ชาย?”โงกุนได้พึมพำออกมาเบาๆก่อนจะหลับไป
สองปีผ่านไป
ชีวิตของโกคิในตอนนี้เรียกได้ว่าบันเทิงสุดๆ ด้วยความซนของโงกุนทำให้ข้าวของในบ้านพังไม่เว้นแต่ละวันและไหนจะกระเพาะหลุมดำที่กินอาหารมากกว่าคนทั่วไปหลายเท่า ทำให้โกคิต้องเข้าเมืองอยู่บ่อยๆเพื่อไปซื้อของใช้และอาหาร ซึ่งการเดินทางของโกคินั้นไม่ใช่เรื่องลำบากอะไร เพราะเขาในตอนนี้สามารถบินได้แล้ว
แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่โกคิต้องเข้าไปในเมืองเพื่อซื้อของในบ้านมาใหม่แทนของที่โงกุนทำพัง ทำให้โกฮังต้องพาโงกุนไปหาของป่าด้วย ซึ่งในระหว่างนั้นโงกุนก็ได้ร่วงตกหน้าผาไป โกฮังที่เห็นแบบนั้นเขาก็รีบลงไปช่วยโงกุนทันที ซึ่งโชคดีที่โงกุนไม่ไดบาดเจ็บอะไรมาก มีแค่ของของเขาที่ได้รับการกระทบกระเทือนจนสลบไป
“กลับมาแล้วครับ”โกคิพูดด้วยท่าทีที่เซ็ง เพราะตอนที่เขากำลังเดินซื้อของอยู่ในเมืองนั้นเขาก็ถูกเด็กสาวคนหนึ่งที่มีผมสีฟ้าขี่มอเตอร์ไซค์มาเชี่ยวเขาและด่าเขาว่าไม่มองทาง ซึ่งเพียงแค่แวบเดียวเขาก็รู้ทันทีว่านั่นคือหนึ่งในตัวละครเอก บลูม่า
“กลับมาแล้วเหรอ เจ้ามาเฝ้าโงกุนหน่อยนะ เดี๋ยวปู่จะไปทำกับข้าวให้กิน”
“เฝ้าเหรอครับ?”
จากนั้นโกฮังก็ได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้โกคิฟัง ซึ่งเมื่อเขาได้ฟังเขาก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากเพราะหลังจากนี้โงกุนก็จะกลายเป็นเด็กดีของครอบครัวแล้ว แต่แม้โกคิจะดีใจเขาก็ต้องเก็บอาการไว้
เมื่อโกฮังเดินออกจากระท่อมไป โกคิก็ได้นั่งลงที่ขอบเตียงและมองไปยังโงกุนที่กำลังหลับก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม
“เฮ้อ..ทั้งที่ตอนตื่นเป็นลิงแท้ๆ แต่พอตอนหลับนี่ก็น่ารักเหมือนกันนะ”โกคิพูด ก็แหม่จะมีเด็กคนไหนน่ารักกว่าน้องของตัวเองอีกล่ะ ถึงแม้จะไม่ใช่น้องแท้ๆก็ตาม
“ถ้าตื่นมาแล้วนิสัยเปลี่ยนไปจริงๆก็คงดีนะ”โกคิพูดอย่างมีความหวัง ซึ่งคำพูดของโกคินั้นโกฮังก็ได้ยินทั้งหมดเพราะด้วยระดับพลังของโกฮังที่อยู่ระดับปรมจารย์ขั้นสูงทำให้เขาสามารถได้ยินเสียงจากระยะไกลได้
“เฮ้อ..เจ้าเด็กคนนี้หนิ”
หลังจากที่ทั้งสองกินข้าวเสร็จ โกฮังห็ได้บอกให้โกคิตามเขามาที่ห้องเก็บของเล็กๆที่โกฮังห้ามไม่ให้โกคิเข้าไป ซึ่งโกคิที่ได้ยินแบบนั้นเขาก็แปลกใจมาก แต่ก็คิดว่าคงเป็นเรื่องสำคัญแน่ๆ
“มีอะไรเหรอปู่เห็นบอกให้ผมมาหาที่นี่”โกคิเปิดประตูห้องเก็บของเข้าไปเขาก็ต้องตกใจ เพราะตรงหน้าของเขานั้นคือยานอวกาศทรงกลมแบบเดียวกับที่ชาวไซย่าใช้เดินทางไปยังดาวต่างๆ
โกฮังได้หันมาหาโกคิก่อนจะบอกความจริงที่น่าตกใจให้โกคิฟัง ว่าโกคินั้นไม่ใช่หลานแท้ๆ แต่เป็นเด็กที่เขาเจออยู่ข้างในนี้
“ข้าขอโทษที่ปิดบังเจ้ามาตลอดนะโกคิ”
“ไม่เป็นไรหรอกปู่ ที่จริงผมก็พอจะรู้อยู่แล้วแหละว่าผมไม่ใช่หลานแท้ๆของปู่ แต่ก็ไม่คิดว่าผมจะไม่ใช่มนุษย์ด้วย”
“จริงๆแล้วโงกุนเองก็เป็นแบบเดียวกับเจ้า ข้าก็ไปเจอเขาในยานแบบนี้เหมือนกัน ตอนแรกข้าคิดว่าโงกุนมาจากดาวดวงเดียวกับเจ้า แต่พอข้าเห็นหางของโงกุนข้าเปลี่ยนความคิดทันที บางทีโงกุนอาจจะมาจากคนละดวงดาวกับเจ้า”
“เฮ้อ..งั้นเหรอครับ”
“จริงสิ! จะว่าไปแล้วมีกล่องบางอย่างอยู่ในยานด้วย”
พูดจบโกฮังก็ได้เปิดประตูยานออก ซึ่งภายในยานนั้นแม้จะไม่ได้ทำความสะอาดมาหลายปี แต่กลับสะอาดเหมือนใหม่ นั่นเป็นเพราะฟังชั่นบางอย่างของยาน โกฮังได้หยิบกล่องสี่เหลี่ยมอันเล็กยื่นให้กับโกคิ ซึ่งโกคิรับมาเขาก็กดไปที่ปุ่มที่อยู่บนกล่อง และจากนั้นกล่องค่อยๆขยายขึ้นจนมีขนาด20x20นิ้ว
จากนั้นก็ได้มีแสงสีฟ้าฉายออกมาจากกล่องก่อนจะเริ่มทำการสแกนโกคิทั้งตัว
[สแกนเสร็จสิ้น]
[ข้อมูลDNAตรงกับฐานข้อมูล]
จากนั้นฝากล่องก็ค่อยๆเปิดออก เภยให้เห็นข้างในที่มีหนังสือและของเล่นในเอาไว้ แต่สายตาของโกคินั้นก็ไปสะดุดเข้ากับวัตถุที่รูปร่างเหมือนฐานของอะไรสักอย่าง เมื่อโกคิหยิบขึ้นมาดูจู่ๆก็ภาพบางอย่างฉายขึ้นมา ด้วยสติปัญญาที่สูงส่งของชาวเอนเลสที่สืบทอดมายังรุ่นต่อรุ่น ทำให้โกคิสามารถเข้าในได้ทันทีว่าของตรงหน้าคืออะไร
ซึ่งมันก็คือเครื่องอัดวีดีโอที่จะฉายวีดิโอเป็นโฮโลแกรม และสิ่งที่ฉายออกมาเมื่อกี้นั้นก็คือวีดีโอของชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังนั่งยิ้มอย่างมีความสุขพร้อมกับอุ้มเด็กทารก ซึ่งด้วยสัญชาติญาณของเขา เขาจึงสามารถรับรู้ได้ในทันทีว่าชายหญิงในคลิปวีดีโอนั้นคือพ่อกับแม่ของเขาและเด็กทารกคนนั้นก็คือเขานั่นเอง
โกฮังที่เหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง เขาก็ได้ออกไปรอด้านนอกและปล่อยให้โกคิอยู่ข้างในคนเดียว จากนั้นโกคิได้ทำการกดเล่นวีดีโอทันที
“สวัสดีนะคาลอส ฉันมีชื่อว่าเรออส บางทีเธออาจจะไม่เชื่อแต่ว่าฉันเป็นพ่อของเธอ และผู้หญิงคนนี้เป็นแม่ของเธอ”เรออส
“สวัสดีจ๊ะคาลอส แม่ชื่อคาลินนะ แม่รู้ว่าลูกอาจจะสับสนที่จู่ๆก็มีคนมาบอกว่าเป็นพ่อกับแม่ของเธอ”คาลิน
“แต่พวกเราอยากจะบอกเธอเอาไว้ว่าพ่อกับแม่รักลูกมากๆนะ แล้วพวกเราก็ไม่ได้อยากแยกจากเธอเลย พ่อกับแม่อยากจะอยู่กับลูกมาก อยากเฝ้าดูลูกจนเติบโตและมีครอบครัวเป็นของตัวเอง”เรออส
“ตอนเปิดกล่องลูกคงจะเห็นของมากมายที่พวกเราใส่ให้แล้วสินะ ของพวกนั้นล้วนแต่เป็นของที่เกี่ยวกับลูกทั้งเลยล่ะ มีทั้งนิทานที่ลูกชอบฟัง ของเล่นที่ลูกชอบแล้วก็เรื่องต่างๆที่พวกเราอยากจะสอนลูก”คาลิน
“แล้วก็พ่อใส่เจ้านี้ไว้ให้ด้วยนะ มันคือผลราเมลที่ลูกชอบไงล่ะ”เรออส
โกคิที่ได้ดูวีดีโอไปเรื่อยๆเขาก็ร้องไห้ออกมาจนตาของเขาเริ่มบวม เมื่อวีดีโอจบเขาก็หยิบของที่พ่อกับแม่เขาใส่เอาไว้ขึ้นมาดู ตุ๊กตาที่เขาชอบเล่นในวัยเด็ก เป็นตุ๊กตาที่แม่ของเขาเป็นคนทำขึ้นมา และยังมีบันทึกการเลี้ยงลูกที่พ่อของเขาเป็นคนเขียน ซึ่งก่อนที่เขาถูกส่งมายังโลก เขานั้นก็มีอายุได้สามเดือนแล้ว
ผ่านไปสักพักโกคิก็เริ่มตั้งสติได้ เขาจึงได้หยิบของต่างๆในกล่องขึ้นมาดู ซึ่งในกล่องนั้นก็แผนใสขนาดเท่ากับกระดาษA4อยู่ เปิดใช้งานเขาก็พบว่าด้านในมีคู่มือการใช้ยาน และวิธีฝึกฝนพลังคิในแบบชาวเอนเลส วิชาการต่อสู้และยังมีแบบแปลนเทคโนโลยีของเอนเลสอีกด้วย เรียกได้ว่านี่คือคลังภูมิปัญญาของชาวเอนเลสเลยก็ว่าได้ ซึ่งคนที่ให้ของชิ้นนี้มานั้นก็คือราชาของชาวเอนเลส เซเลสนั่นเอง
และในกล่องนั้นก็ยังมีถุงผ้าสี่มิติที่สามารถใส่ของได้มากมาย และถุงผ้านี้แม่ของเขาก็เป็นคนขึ้นมาเอง เรียกได้ว่าต่อให้ไม่ใช่คนของสถาบันวิจัยหรือสมาชิกระดับสูง ก็สามารถสร้างของที่เหนือสามัญสำนึกของเผ่าพันธุ์อื่นได้อย่าง่ายๆ
“เผ่าพันธุ์ของเรานี่น่ากลัวจริงๆ”
จบ.
ความคิดเห็น