ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    POKER FACE : HUNHAN

    ลำดับตอนที่ #2 : poker face 2

    • อัปเดตล่าสุด 26 ก.ค. 58


     


    Poker Face 2



     




                ผลั่ก!

                ผลั๊วะ!

                เสียงตุบตับตามมาทันทีหลังจากที่ไอ้คริสโยนไอ้เด็กนั่นลงพื้น ผมปล่อยหมัดใส่มันไม่ยั้ง มันพยายามจะสู้แต่ฝีมือกากๆของมันทำให้ตามตัวผมไม่มีรอยขีดข่วนแม้แต่นิด

                มันทรุดลงไปกองกับพื้นผมเลยเตะเข้าไปที่ท้องมันเต็มแรงก่อนจะกระชากคอเสื้อมันขึ้นมาถาม กูตุ๊ดพอไหม

                หน้ามันฟกช้ำหมดสภาพคนอวดดีแบบก่อนหน้านี้ มันอ้าปากพะงาบๆพูดอะไรสักอย่างแต่ผมไม่ได้อยากจะฟัง

                อั่กผมทิ้งมันลงกับพื้นแล้วเดินออกมา

                พอแล้วเหรอวะ

                “อือ ไม่มีอารมณ์

                โดยปกติผมไม่ใช่นักเลงที่ต่อยตีคนอื่นไปทั่วอยู่แล้ว แต่ถ้าใครมาหาเรื่องผมก็ไม่ปล่อยไว้เหมือนกัน

                งั้นกูต่อนะ

                “อือ

                พยักหน้าส่งๆไป ไอ้คริสมันดูคันไม้คันมือตั้งแต่อยู่ในมหาลัยละ หวังว่าไอ้เด็กนั่นคงจะไม่ได้ไปนอนหยอดน้ำเกลือที่โรงพยาบาลหรอกนะ

                มึงรู้จักลู่หานด้วยเหรอวะผมเลิกคิ้วเมื่ออยู่ๆไอ้จงอินก็ถามเรื่องนี้ขึ้นมา

                มึงรู้จักลู่หาน?”

                “นี่กูถามมึงก่อนนะ ตอบกูมาก่อนดิ

                “เพิ่งรู้จักเมื่อกี้แล้วมึง?”

                “ใครจะไม่รู้จักวะ เป็นทั้งเดือนคณะทั้งเดือนมหาลัย

                “แล้วก็เป็นเพื่อนคยองซูด้วยไอ้เทาเสริมขึ้นมาลอยๆแล้วก็โดนไอ้จงอินถีบเข้าให้ มันหันมาทำหน้าเหนื่อยหน่ายใจใส่ผม มีแต่มึงแหละที่ไม่รู้จัก ไม่สนใจ ไม่เข้ากิจกรรมเหี้ยไรทั้งนั้น

                ผมยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ เพราะยังตอนนี้ก็รู้จักแล้วนี่





    ****







                มีคนเคยบอกว่าถ้าเราเพิ่งเคยเจอคนที่เราไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย แต่พอเราเห็นคนนั้นแล้วเราก็จะได้เจอเขาบ่อยมากผมว่ามันเป็นความบังเอิญมากกว่า

                นั่นลู่หานไอ้จงอินกระซิบเพราะตอนนี้พวกผมนั่งอยู่ในห้องสมุด

    ผมละสายตาจากจอโทรศัพท์มองไปตามที่จงอินมันพยัดเพยิดหน้าไป เห็นลู่หานกำลังเดินหาหนังสืออย่างคล่องแคล่ว แน่ล่ะที่นี่คงเป็นที่ประจำของเด็กอักษร พอเจอหนังสือที่ตามหาก็อมยิ้มเล็กน้อย ดูจากหนังสือที่เขาหยิบออกมาแล้วหนากว่าเล่มเมื่อเช้าอีกมั้งนั่น ตัวก็เล็กๆหนังสือจะทับตัวเองอยู่แล้วไม่เจียมเอาซะเลย

    ฮุน..ไอ้ฮุน!” ผมสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อไอ้เทาดีดนิ้วตรงหน้า

    อะไรวะ

    มองเค้าขนาดนั้นไม่เดินเข้าไปสิงเค้าเลยล่ะ

                “สิงพ่อง กูไม่ได้มองผมว่าแล้วก้มหน้าลงเล่นเกมในมือถืออีกครั้ง เมื่อกี้ผมไม่ได้มองลู่หานแบบนั้นสักหน่อย

                แหนะมีแอบเหลือบ

                “ไอ้สัส

                ผมยกนิ้วกลางให้ไอ้จงอิน โอเคเมื่อกี้อยากรู้เฉยๆว่าจะแบกหนังสือเล่มเบ่อเริ่มนั่นกลับโต๊ะไปได้ไหมแค่นั้นเฉยๆ ทำไมมันต้องทำหน้าล้อด้วยวะ!







    ****







                “เดินเร็วๆสิเซฮุน อย่าชักช้าแม่พูดขึ้นเป็นรอบที่ห้า ผมกลอกตาอย่างเซ็งๆพอกลับไปถึงห้องได้แปบเดียวแม่ก็มาเคาะประตูแล้วลากผมออกมาซุปเปอร์มาเก็ต เมื่อเช้าแม่คงเห็นว่าใครครัวผมมีแต่รามยอนล่ะมั้ง

                หลังจากที่ผมย้ายมาอยู่คอนโดเพราะว่ามันใกล้มหาลัยมากกว่า เวลาแม่กลับจากไปดูงานที่ต่างประเทศก็จะมาดูว่าผมเป็นอยู่ยังไงและจัดการทุกอย่างให้ผมโดยที่ผมไม่ได้ขอ แม่บอกว่าอยากทดแทนเวลาที่เสียไปจากการทำงาน แต่ส่วนมากผมจะปฏิเสธเพราะผมก็อยู่ของผมอย่างนี้ได้ อย่างเรื่องอาหารนี่ก็กินพอให้มันอิ่มๆท้องแค่นั้นก็พอแล้วมั้ง

                หัดกินของมีประโยชน์ซะบ้าง

                ผมฟังแม่บ่นแล้วเข็นรถเข็นตามตูดแม่ต้อยๆ คนมองเหมือนชื่นชมเต็มประดา หน้าผมเต็มใจมากหรือไง - -

                “โอ้ย!”

                ตุบ

                ผมหันไปทางเสียงร้องเห็นคนคนนึงกำลังก้มเก็บขวดน้ำอัดลมขวดใหญ่บนพื้นพลางลูบหัวตัวเองป้อยๆ แล้วพอคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละ

                ลู่หาน

                “ลูกว่าไงนะ

                “ผมไปเข้าห้องน้ำแปบ

                ผมบอกแม่แค่นั้นแล้วเดินตรงไปหาลู่หานที่อยู่อีกล็อค ลู่หานพยายามจะหยิบน้ำอัดลมอีกรสที่อยู่บนแผงชั้นบน ผมเห็นอย่างนั้นก็สงสารเลยเอื้อมมือไปหยิบให้เอง

                อ๊ะเขาสะดุ้งหันกลับมาแล้วเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าผมเป็นใคร

                “..เซฮุน

                “รู้ชื่อฉันด้วยเหรอ

                “ก็ได้ยินเพื่อนเซฮุนเรียกลู่หานตอบ เขาแบมือขอขวดน้ำอัดลมที่อยู่กับผมแต่ผมไม่ให้

                ห้ามกินผมว่าแล้ววางน้ำอัดลมไว้ที่เดิม

                ..อ้าว

                “อันนี้ก็ด้วยผมหยิบอีกขวดที่ลู่หานกอดเอาไว้แล้ววางมันบนชั้นบนสุด

                “ง่า T^T”

                กินของมีประโยชน์หน่อยสิผมว่าแล้วจ้องหน้าลู่หานที่มองผมตาละห้อย หน้าหงอยๆนี่ทำให้ผมอยากโกยน้ำอัดลมทั้งแผงลงรถเข็นให้รู้แล้วรู้รอดแต่ยั้งใจเอาไว้เพราะเด็กสายศิลป์คงไม่รู้สินะว่าน้ำอัดลมให้โทษมากกว่าที่คิด

                ผมหยิบนมหลายแกลลอนใส่รถเข็นให้แทน กินเข้าไปจะได้สูงๆ

                “ว่าเราเตี้ยเหรอ

                บอกประโยชน์ของมันเฉยๆ

                ลู่หานดูจะไม่เชื่อที่ผมพูด เจ้าตัวทำเป็นพยักหน้าเออ-ออใส่ผมซะอย่างนั้น

                ไปจ่ายตังค์ไป ผมดันหลังเจ้าตัวไปที่รถเข็นที่มีนมเต็มไปหมด อยากซื้อให้นะแต่เพราะผมโดนแม่ลากออกมาทั้งเนื้อทั้งตัวเลยมีแค่โทรศัพท์ติดกระเป๋าเท่านั้น  

                ลู่หานแบะปากออกเหมือนเด็กโดนผู้ปกครองบังคับเรียกให้ริมฝีปากผมกระตุกขึ้นนิดนึง

    แม่ง จิ้มลิ้มว่ะ






    ****






                “เรามาทำอะไรกันที่ห้องสมุดวะ

                “อ่านหนังสือผมตอบไอ้จงอินพลางพลิกหน้าหนังสือไปเรื่อยๆ วันนี้ตอนบ่ายพวกผมว่าง ผมเลยชวนพวกมันมาห้องสมุด

                แต่เหมือนมึงมารออะไรสักอย่างเลยนะไอ้เทาว่ายิ้มๆ แล้วไอ้จงอินก็ส่งเสียงแซวขึ้นมาแบบไม่เกรงใจบรรณารักษ์

                ร้อยวันพันปีไม่เคยจะมา

                “กูอยากมาบ้างไม่ได้เหรอ

                “ไม่ได้ มันผิดวิสัยมึง

                ผมถอนหายใจแล้วเลิกสนใจพวกมันเพราะขี้เกียจเถียงแล้ว ไอ้สองตัวยังคงกระซิบกระซาบกันหาว่าผมมาห้องสมุดเพราะลู่หาน มันแปลกเหรอที่ผมอยากจะมาที่นี่บ้าง แล้วอีกอย่างผมก็ไม่ได้มีจุดประสงค์อะไรทั้งนั้น..

                “เฮ้ย นั่นลู่หาน

                “จริงด้วยเว้ย

                ผมแอบเหลือบขึ้นมอง ลู่หานกำลังเดินเข้ามา ไอ้สองตัวนี้ตื่นเต้นกันใหญ่ ไม่เคยเห็นคนจิ้มลิ้มเหรอวะ

                มึงรู้ใช่ไหมว่าลู่หานจะมา

                “บังเอิญต่างหาก

                ไอ้จงอินส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อ แล้วก็ยังทำหน้าจับผิดไม่เลิก

                “เด็กอักษรก็ต้องมาห้องสมุดบ่อยอยู่แล้วเปล่าวะจงอิน กูว่ามึงน่าจะรู้ดีประโยคนี้ของไอ้เทาทำให้ไอ้จงอินหันไปถลึงตาใส่แล้วหยุดล้อผมทันที

                ไอ้เทาหัวเราะร่า เรื่องเดียวที่ทำให้ไอ้จงอินเปลี่ยนอารมณ์ได้รวดเร็วขนาดนี้คงมีแต่เรื่องของคยองซู

                ขอโทษนะผมเงยหน้าขึ้นมองคนพูดแล้วก็ต้องผงะไป

                ลู่หานยืนอยู่ตรงหน้าผม ทำหน้าตาเกรงอกเกรงใจก่อนจะเอ่ย คือโต๊ะเต็มหมดแล้ว เราขอนั่งด้วยได้ไหม

                ไอ้จงอินเงียบไปทันทีอาจเพราะข้างหลังลู่หานคือคยองซู ผมมองลู่หานนิ่งไม่ได้พูดอะไรเพราะเดี๋ยวพวกนี้มันจะเอาไปล้ออีก ส่วนไอ้เทายิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนเจอเรื่องสนุก

                เชิญตามสบายเลยครับไอ้เทาเป็นคนตอบออกไป

                ขอบคุณนะรอยยิ้มเล็กๆของลู่หานทำให้ปากผมกระตุกอีกแล้ว ผมเลยรีบเบนสายตาไปทางอื่น

                ลู่หานนั่งลงตรงข้ามผม ไอ้เทาที่ตอนแรกนั่งหัวโต๊ะฝั่งไอ้จงอินก็ย้ายมานั่งฝั่งผมเพราะความกวนตีนของมันทำให้คยองซูต้องนั่งแทนที่มันอย่างเลี่ยงไม่ได้

                คยองซูอ่า สบายดีไหม ไม่เจอกันน๊านนานไอ้เทาถามขึ้น ตามจริงพวกผมก็คุ้ยเคยกับคยองซูดีเพราะคยองซูเคยคบกับไอ้จงอิน แต่พอเลิกกันไปก็ไม่เห็นคยองูอีกเลยทั้งที่ตึกเรียนใกล้กันแท้ๆ

                ก็ดี นายล่ะ

                พวกเราเหง๊าเหงา ไม่มีคยองซูให้เล่นด้วยเลยผมทำหน้าเอือมใส่เสียงสูงของมัน แล้วคำว่า พวกเราที่ไอ้เทาพูดดูก็รู้ว่ามันต้องการจะสื่ออะไร

                อย่างพวกนายเนี่ยนะจะเหงาคยองซูพูดยิ้มๆ แต่แน่นอนว่าพวกผมรู้ว่าหมายถึงอะไร

                ไอ้เทาได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆกลับไป คยองซูเลยก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ ดูเหมือนว่าคยองซูจะเก็บอาการได้ดีทีเดียวต่างกับไอ้จงอินที่ทำหน้าไม่สบอารมณ์ตั้งแต่ไอ้เทาชวนคุยแล้ว

                เอ่อ..” คนที่ไม่มีอะไรทำพยายามจะหาเรื่องชวนคุยอีกครั้ง ผมเหยียบเท้ามันใต้โต๊ะเป็นเชิงให้มันเงียบแต่มันดึงเท้าออกแล้วยกขาขึ้นไปไว้บนเก้าอี้แทน

                แล้วดูเหมือนครั้งนี้เป้าหมายของมันจะเปลี่ยน

                ลู่หาน ฉันชื่อเทานะ

                “หวัดดีเทา

                อืม เอาเข้าไป นั่งมาตั้งนานเพิ่งมาทักทายกัน

                นั่น ไอ้จงอิน

                “อ๋อ เรารู้จักแล้วล่ะลู่หานว่ายิ้มๆ

                แล้วนี่ก็…”

                ไอ้เทาผมกดเสียงต่ำ ไม่มีอะไรทำก็ไปหาหนังสือมาอ่านไป

                “เออไอ้จงอินที่นั่งเงียบมานานก็ยังเห็นด้วยกับผม

                แค่นี้ก็ต้องไล่ กูไปก็ได้มันพำพัมแล้วแบะปากใส่พวกผม

                พอไอ้เทาไปแล้ว สักพักลู่หานก็ลุกไปหาหนังสือ เพราะผมอยากให้ไอ้จงอินได้อยู่กับคยองซูสองต่อสอง ผมเลยปิดหนังสือแล้วลุกตามลู่หานไป 

    ได้กินนมไหมลู่หานสะดุ้งน้อยๆเมื่อหันมาเห็นผมยืนอยู่ด้านหลัง

    เราไม่กินหรอกตอบก่อนจะหันไปหาหนังสือต่อ

                “ทำไม

                “ไม่ชอบนี่

                “กลับไปกินซะ

                “ไม่เอา

                “ดื้อ

                อะไรเล่าลู่หานหันมายู่ปากใส่ผม หลบหน่อย เราจะเอาหนังสือ

                ไม่

                “เอ๊ะ เซฮุนสุดท้ายผมก็ยิ้มออกมาเพราะใบหน้ายุ่งๆของลู่หาน พอจะเข้าใจอาการปากกระตุกของตัวเองเวลาอยู่กับลู่หานแล้วล่ะ

                อะไร อึ้งอะไร

                “เราเพิ่งเคยเห็นเซฮุนยิ้ม

                มันน่าอึ้งตรงไหน

                “ก็เซฮุนชอบทำหน้าบึ้ง ทั้งที่ตอนยิ้มก็ออกจะน่ารักจากปากกระตุกกลายเป็นอาการใจกระตุกแทนแล้ว ผมชะงักไปกับคำพูดของลู่หาน แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้อะไรกับคำพูดนั้นเลยแล้วยังมองผมตาแป๋วอีก

    เสียฟอร์มโคตรๆ






    ****






    หลังจากโต๊ะอ่านหนังสือเหลือเพียงคนสองคนนั่งอยู่ บรรยายก็เงียบขึ้นมาอีกเป็นกอง

    จงอินเริ่มไม่จดจ่ออยู่กับโทรศัพท์ สายตาเริ่มเหลือบไปทางคนตัวเล็กที่นั่งอ่านหนังสืออย่างนิ่งเงียบ เครื่องมือสื่อสารที่วางบนโต๊ะสั่นขึ้น จงอินสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อคยองซูเงยหน้าขึ้นแล้วสบตากับเขาพอดีก่อนที่จงอินจะแสร้งทำเป็นไม่ได้สนใจและหันไปมองทางอื่น

    ว่าไงเสียงหวานพยายามหรี่ให้เบาที่สุดแต่เพราะที่นี่เป็นห้องสมุด ความเงียบรอบตัวเลยทำให้จงอินได้ยินบทสนทนาไปด้วย

    อยู่ห้องสมุดน่ะ

    (…)

    อื้ม งั้นเรารอที่เดิมนะ

    สายนั้นวางไปแล้ว คยองซูเก็บโทรศัพท์และหนังสือลงกระเป๋าเหมือนเตรียมตัวจะกลับพลางชะเง้อมองหาเพื่อนรักไปด้วย จะโทรหาลู่หานก็ไม่ได้เพราะโทรศัพท์ของเจ้าตัววางอยู่บนโต๊ะ คยองซูเลยจำใจนั่งรอ แม้ใจจริงอยากหายออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดก็ตาม

    แฟนใหม่เหรอ คุยเสียงหวานเชียว

    คยองซูหันมามองเจ้าของคำถามนิ่งๆก่อนจะเอ่ย ยุ่ง

                เลิกกับฉันไปได้แค่สองเดือน มีคนไปรับไปส่งไม่ซ้ำกันเลยนะมือเรียวกำเข้าหากันแน่นอย่างพยายามจะระงับอารมณ์ ทุกครั้งที่เจอกันเป็นอย่างนี้เสมอ คำพูดถากถางของผู้ชายคนนี้ทำให้คยองซูเลือกที่จะทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้เจอจงอินอีก

                ระวังจะสับรางรถไฟไม่ทัน…”

                “คิมจงอิน…”

    แล้วคยองซูก็ทนไม่ไหว

    อย่าคิดว่าคนอื่นเขาจะเป็นเหมือนนาย   

               

     

     







    ****

    คู่รองมาแล้วจ้าาา จะดราม่าไหมหนออ5555555555
    1 เม้น = 1 กำลังใจเน้ออ ^ - ^
    หรือ  #ficpokerface นะค้า <3

    ©
    t
    h
    e
    m
    y
    b
    u
    t
    t
    e
    r

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×