คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 001 : หน้างอ
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
001
“กรุณาปิดเครื่องมือสื่อสารด้วยค่ะ” เสียงแอร์โฮสเตสดังขึ้นเป็นรอบที่สี่บวกกับเรื่องสะกิดจากหัวหน้าวงอย่างจุนมยอนทำให้น้องเล็กของวงยอมปิดโทรศัพท์แต่โดยดี
โอเซฮุนเบือนหน้าออกไปทางหน้าต่าง ใบหน้าไม่สบอารมณ์บ่งบอกให้คนนั่งข้างๆรู้ว่าเจ้าเด็กนี่ทะเลาะกับคนรักที่อยู่ปักกิ่งแน่ๆ
“ลู่หานว่าไงมั่ง” ลองหยั่งเชิงถามแต่ก็ได้เป็นเสียงถอนหายใจกลับมา
ทั้งสงสารทั้งเห็นใจเขารู้ว่าเซฮุนเฝ้ารอวันที่วงจะมีงานที่ปักกิ่งขนาดไหน เฝ้ารอวันที่จะได้เจอกันที่ไม่ใช่แค่ในจอโทรศัพท์
“ลู่หานติดงาน?”
“เสี่ยวลู่มีงานแค่วันที่ 17”
“18-19 ก็มาหานายได้อ่ะดิ ไม่ดีใจไง?”
“มาหาผมอะไรกันล่ะ เสี่ยวลู่บอกมาไม่ได้ป๊าไม่ให้มาเพราะนักข่าวเยอะ”
“นายก็ไปหาลู่หานอยู่บ้านดิ”
“ฮยองพูดเหมือนง่ายจัง ป๊าเสี่ยวลู่เอาปืนจ่อหัวผมพอดี” จุนมยอนหลุดขำพรืดแต่ก็รีบเอามือปิดปากเมื่อน้องเล็กของวงท่าจะไม่ขำด้วย เขาเองก็ไม่รู้จะปลอบยังไง ความรักของสองคนนี้มีอุปสรรคอยู่เสมอ แต่สองคนนี้ก็ไม่เคยยอมแพ้ ถึงลู่หานมาหาไม่ได้เขาเชื่อว่าเจ้าเด็กนี่ไม่ยอมมาปักกิ่งเสียเที่ยวแน่ๆ
****
‘โกรธใช่มั้ย เซฮุนนา…’
‘ขอโทษจริงๆ ฉันออกไปไม่ได้นี่นา…’
‘คิดว่าฉันไม่อยากเจอนายหรือไง!’
‘…คิดถึงนายมากจริงๆนะ’
‘ขอโทษ’
เป็นสิบๆข้อความที่ถูกส่งรัวมาในแชท เด็กหนุ่มปล่อยให้มันขึ้น read ได้ไม่นานก็ตอบกลับไป
Oohsehun : ผมไม่ได้โกรธเสี่ยวลู่
Oohsehun : ผมเข้าใจ
Xiaolu : ขอโทษ..
Oohsehun : ไม่ต้องขอโทษครับเสี่ยวลู่ไม่ได้ทำอะไรผิด …ตอนนี้ผมถึงปักกิ่งแล้วนะ
Xioalu : เซฮุน
Oohsehun : ถึงโรงแรมเดี๋ยวผมโทรหานะ
****
เงียบ
เงียบมาก
เงียบเกินไปแล้ว!
มือเรียวทุบโต๊ะเสียงดังอย่างไม่กลัวเจ็บ ลู่หานนั่งจ้องโทรศัพท์ตั้งแต่ตอบแชทแฟนคลับเสร็จจนดึกดื่นป่านนี้คนที่บอกจะโทรหายังไม่โทรมาเลย! ข้อความก็ไม่มี! แชทก็ไม่ตอบ! โทรไปก็ไม่รับ!
ระยะทางจากงานแฟนไซน์ถึงโรงแรมไม่ได้ใช้เวลานานขนาดนี้ นั่งรถหรือเดินไปห๊ะโอเซฮุน!
ตกลงโกรธจริงๆใช่มั้ย
ปกติลู่หานไม่ใช่คนใจเย็นอยู่แล้ว แล้วยิ่งเป็นเรื่องของเซฮุนด้วย…
เป็นห่วง..
****
เซฮุนไม่ได้ลืม…
เสร็จงานนานแล้วและถึงโรงแรมตั้งนานแล้วเหมือนกันแต่เพื่อนสนิทตัวดำยืมโทรศัพท์เขาไปโทรหาคยองซูที่ถ่ายละครอยู่ คุยกันตั้งนานสองนานแบบไม่เกรงใจค่าโทร เขาก็รอจนหลับไป..
พอตื่นขึ้นมาพี่ๆในวงเห็นน้องหน้าบูดหน้าเศร้าก็เลยหากิจกรรมมาให้น้องทำจะได้ไม่ต้องคิดมาก แต่กลายเป็นว่าเซฮุนไม่ได้จับโทรศัพท์อีกเลย จนว่ายน้ำเสร็จ…
เซฮุนเปิดประตูเข้ามาก็ตรงเข้าห้องเป็นอันดับแรก หลังจากชำระร่างกายเสร็จก็เดินออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวพันรอบเอว
“ชานยอลฮยองเพิ่มแอร์หน่อยดิ ผมหนาวอ่ะ”
ไม่ได้สนใจว่าคนที่พูดด้วยจะอยู่ส่วนไหนของห้อง เด็กตัวสูงเดินหาโทรศัพท์ของตัวเองจนเจอเมื่อกดเปิดดูพบว่ามีมิสคอลหลายสายแต่โชว์เบอร์ของคนคนเดียว…
คิ้วเข้มขมวดมุ่น เขาปล่อยให้ลู่หานรอมากี่ชั่วโมงแล้ว คนตัวเล็กต้องเป็นกังวลมากแน่ๆ รายนั้นยิ่งชอบคิดมากอยู่ด้วย เซฮุนตัดสินใจวางโทรศัพท์ลงที่เดิม ถ้าได้ยินเสียงลู่หานอีกเขาคงทนไม่ไหว
รอก่อนนะเสี่ยวลู่
ผมกำลังจะไปหา
เซฮุนเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าอย่างเร่งรีบ กำลังจะหาเสื้อผ้ามาสวมใส่แต่การกระทำทุกอย่างต้องชะงักเพราะแรงกอดจากทางด้านหลัง…
“หายหนาวยัง” เสียงหวานติดสั่นเล็กน้อยเอ่ยขึ้นแผ่วเบา ใจเซฮุนเต้นระรัว หมุนตัวกลับแทบจะในทันที พบใบหน้าหวานยืนส่งยิ้มให้อยู่ตรงหน้า
“…เสี่ยวลู่”
ดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดจนจมอก หลากหลายความรู้สึกตีกันไปหมด ทั้งตกใจ ดีใจ คิดถึง โหยหา และรัก…
..รักมาก
เซฮุนกระชับอ้อมกอดมากยิ่งขึ้นเมื่อรับรู้ถึงแรงสั่นของคนในอ้อมแขนที่มาพร้อมเสียงสะอื้น
มือนึงลูบศีรษะปลอบโยน อีกมือตระกองกอดไว้แนบแน่น
“ไม่เอาครับ ไม่ร้องนะ” เสียงทุ้มดังอยู่ข้างหูก่อนกดจูบลงบนกลุ่มผมนุ่ม
“..ค..ถึง..ฮึก..”
“ชู่วว” โอบคนขี้แยเดินไปที่เตียงแล้วดึงลงมานั่งบนตัก
“คิดถึงเหมือนกันครับ” นิ้วเรียวเกลี่ยน้ำตาออกให้อย่างเบามือแล้วประคองใบหน้าหวานขึ้นมาสบตากัน…แต่เพียงครุ่เดียวเท่านั้นลู่หานก็โผเข้ากอดเซฮุนแน่นก่อนปล่อยโฮออกมาอีกรอบ
“คิด..ถึง..ฮึก..คิดถึงเซฮุน..มาก..” ละล่ำละลักบอกทั้งน้ำตา สะอื้นอักในอ้อมกอดที่คุ้นเคย ดวงตาทั้งสองคู่หลับลง ต่างคนต่างซึบซับช่วงเวลาที่ให้นานที่สุด
ได้ยินเสียงกันทุกวัน เห็นหน้ากันทุกวันแต่ไม่สามารถสัมผัสกันได้ ทรมานขนาดไหนทั้งสองรู้ดีอยู่แก่ใจ
แต่ตอนนี้เราได้เจอกันแล้ว
****
หลังจากพาคนตัวเล็กไปล้างหน้าล้างตา เซฮุนก็ให้ลู่หานเปลี่ยนชุดที่ใส่อยู่เป็นชุดนอนสบายๆของตน
“มานี่เร็ว ผมติดกระดุมให้” ไม่เชิงเรียกแต่เป็นการบังคับซะมากกว่าเมื่อมือหนาดึงคนตัวเล็กเข้ามาหาตัว
“ไหนบอกมาหาไม่ได้ไงครับ” ตาคมจ้องมองคนตาบวมเม้มปากน้อยๆก่อนเอ่ย
“ก็…”
“หื้ม?”
“ก็ล้อเล่นอ่ะ” มือหนาหยุดชะงัก นี่เขาเครียดแทบตามแต่คนตรงหน้ากลับหัวเราะแห้งๆแล้วบอกว่าล้อเล่น!
ให้ตายเถอะ แล้วดูสิ..ทำหน้าแมวอ้อนใส่เขาอีก ใครมันจะไปโกรธลงกัน
“งืออ ฮุนนา…ก็มาหาแล้วนี่ไง” เสียงหวานคลอเคลียอยู่ข้างหู หลังจากทิ้งตัวลงบนตักแกร่ง แถมมีการบ่นงุ้งงุ้งอีกว่าเขาขี้งอนอย่างงู้นอย่างงี้อีก ตกลงใครผิดกันแน่เซฮุนอยากจะรู้
“ร้ายนักนะ” รวบเอวบางเข้าหาตัวแล้วฟัดแก้มนุ่มให้หายหมั่นเขี้ยว
“อื้ออ พอแล้ว”
“รู้มั้ยคนโกหกต้องโดนอะไร”
cut
(ที่ไบโอทวิตนะงับ @pillaries)
****
อ่านเสร็จแล้วกลับมาคอมเม้นให้เราจ้วยยนะ > <
แท็ก #SehunliveinBeijing
นี่ภาพปลกรอบ555555555555555555
หวังว่าจะชอบกันนะคะ ^ - ^
ความคิดเห็น