<ฟิค> รอน+เฮอร์ไมโอนี่

ลำดับตอนที่ #1 : บ้านโพรงกระต่าย

อีกเดือนกว่าๆฮอกวอตส์ก็เปิดเทอมใหม่ปีนี้ รอนเฮอร์ไมโอนี่ และแฮร์รี่ก็ขึ้นชั้นปีที่ 3 ระหว่างนี้แฮร์รี่

และเฮอร์ไมโอนี่ก็พักผ่อนที่บ้านโพรงกระต่ายโดยมีแฮร์รี่มาถึงก่อนเพื่อน ทุกสิ่งทุกอย่างยังตงเหมือนเดิม เขารู้สึกดีทุกครั้งที่ได้มาอยู่ที่นี่
 

"หวัดดีฮะ "
แฮร์รี่พูดในขณะที่ก้าวพ้นธรณี่ประตูพร้อมหีบใบเสื้อผ้ากับกรงเฮ็ดวิก
 

"โอ๊ หวัดดีจ้ะแฮร์รี่ฉันดีใจจริงๆที่ได้เจอเธอที่นี่ เธอมาได้ยังไง"

 

นางวิสลีย์เดินมาโผเข้ากอดแฮร์รี่อย่างดีใจเหมือนเคยก่อนจะหันกลับไปทำอาหารในกะทะต่อ

" แฮกริดพามาส่งน่ะฮะ คุณวิสลีย์ไปแล้วเหรอฮะ"
 

"ใช่แล้วล่ะจ้ะ วันนี้ไม่มีใครอยู่หรอกนะ เฟร็ดกับจอร์ดไปหาซื้อของเล่นที่ตรอกไดแอกอน จินนี่ไปไล่โนมในสวน ส่วนเพอร์ซก็ไปที่กระทรวงกับอาร์เธอร์น่ะจ้ะ"
 

"แล้วรอนกับเฮอร์ไมโอนี่อยู่ไหนเหรอฮะ"
แฮร์รี่ถาม
 

"อ๊อ เฮอร์ไมโอนี่ มียังไม่มาเลยจ้ะ รอนอยู่ข้างบนนู่นแน่ะ เธอหิวหรือยังล่ะ"
 

"อ๋อยังฮะ ขอบคุณ"
 

ว่าแล้วแฮร์รี่ก็รีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนและตรงไปยังห้องของรอน
 

เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบรอนกำลังนอนหลับอย่างสบายอารมณ์
 

"รอน ตื่น"
"....."
"รอนนนนน!!!!"
 

รอนลืมตาขึ้นมาอย่างยากเย็น

"หวัดดีแฮร์รี่ นายมาได้ยังไงน่ะ " รอนทัก เมื่อเห็นว่าเป็นแฮร์รี่ เขาก็ลุกขึ้นมานั่งอย่างงงๆ
 

"หวัดดี แฮกริดมาส่งน่ะ" แฮร์รี่ตอบ
 

"นี่อย่าบอกนะว่านายเพิ่งจะตื่นเอาป่านนี้น่ะ"แฮร์รี่ถามติดตลก
 

"เปล่า แค่ตื่นมาแล้วก็หลับต่อเท่านั้นเอง"
แฮร์รี่ไม่เห็นว่ามันจะต่างกันสักเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ

"แล้วนี่ยัยหัวฟูเฮอร์ไมโอนี่ไม่มาเหรอ เห็นเขาบอกว่าจะมาวันนี้นี่"
แฮร์รี่ไม่ตอบแต่ส่งรอยยิ้มและสายตากรุ้มกริ่มไปให้รอนอย่างรู้ทัน
 

ฝ่ายรอนเองก็เข้าใจได้ทันทีว่าเพื่อนของเขาหมายถึงอะไร จึงรีบแหวใส่อย่างรวดเร็ว 
"นายอย่ามามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นนะแฮร์รี่!"
 

ไม่พูดเปล่าแต่รอนกลับ ปาหมอนใบใหญ่ใกล้มือใส่เพื่อนของเขาเต็มแรงด้วยความเขินอาย
และแน่นอนแฮร์รี่ไวกว่า เขาเบี่ยงตัวหลบอย่างรวดเร็ว 
แต่หมอนเจ้ากรรมกลับลอยละล่องไปถูกผู้มาเยือนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องเข้าอย่างจัง
 

"เฮอร์ไมโอนี่!" แฮร์รี่และรอนร้อง
 

"หวัดดีเฮอร์ไมโอนี่" แฮร์ทักเสียงสั่นๆก่อนจะอ้างว่าหิวแล้วขอลงไปข้างล่างก่อน

 เพราะเขาเห็นสีหน้าเฮอร์ไมโอนี่ตอนนี้แล้วเขารู้ดีว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อจากนี้ 

หลังจากนั้นแฮร์รี่ก็ได้ยินน้ำเสียงเกรี้ยวกราดของเพื่อนสาวดังไล่หลังมา

"รอน!!!"
________*_______*________*____
 

"รอน! เธอปาหมอนใส่หน้าฉัน!"
เฮอร์ไมโอนี่ย่างสามขุมเข้ามาหารอนอย่างโกรธๆ "ฉันจะสาปนายให้เป็นแมงมุมเดี๋ยวนี้แหละ"

 เธอตั้งท่าหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาชี้หน้ารอน 
 

"อย่านะเฮอร์ไมโอนี่!" รอนรีบยกมือขึ้นห้ามอย่างหวาดๆ
 

"ฉันแค่ปาหมอนใส่เธอเท่านั้นเอง เอ่อฉันหมายความว่าฉันไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย---ก็แฮร์รี่..."
 

"แฮร์รี่ทำไม ?" เฮอร์ไมโอนี่เค้น
 

"เอ่อ ทำท่าทางงี่เง่านิดหน่อย" 
 

"นั่นมันนายชัดๆ!"
เฮอร์ไมโอนี่ว่าพลางเก็บไม้กายสิทธิ์เข้าที่เดิม รอนทำท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาว ที่ต้องทำเป็นไม่รู้ก็เพราะกลัวเฮอร์ไมโอนี่จะรู้ซะก่อน
ก่อนที่ทั้งคู่จะได้พูดอะไรกันมาก ก็มีเสียงนางวิสลีย์เรียกเขาทั้งสองลงไปทานอาหารกลางวัน 
 

"แฮร์รี่ล่ะฮะ"
 

"แฮร์รี่ไปช่วยจินนี่ ไล่โนมในสวนน่ะเดี๋ยวแม่ก็คงต้องไปตามพี่ชายฝาแฝดของเธอเหมือนกันนั่นแหละ
 

ทำไมลงมาช้านักล่ะสองคน" นางวิสลีย์ถามพลางหยิบจานให้รอนและเฮอร์ไมโอนี่
 

"ก็ยัยหัวฟูนี่เธอจะสาปผมฮะแม่"
รอนพูดแล้วหันไปมองเฮอร์ไมโอนี่ที่ส่งสายตาพิฆาตให้เขาอยู่
 

"ต๊ายพูดจาไม่น่ารักเลยนะรอน ไปเรียกหนูเฮอร์ว่ายัยหัวฟูได้ยังไง"
 

"ก็มันจริง"
 

รอนเถียงพร้อมยัดแซนวิชในมือเข้าปาก 
 

"เงียบน่ารอน!หรือจะให้ฉันสาปเธอจริงๆ" เฮอร์ไมโอนี่หัวเสีย แต่นั่นก็ทำให้รอนสงบลงได้ 

"ว่าแต่จะสาปให้เขาเป็นอะไรล่ะ"
นางวิสลีย์ถาม
 

"แมงมุมฮะแม่" 
รอนตอบในขณะที่มีอาหารเต็มปาก
 

"โอ๊ ยอดไปเลย โฮะโฮะๆ" นางวิสลีย์ร้อง
 

"ผมเป็นลูกชายของคุณนะมอลลี่!!"
 

ฝ่ายเฮอร์ไมโอนี่ก็พยายามกลั้นหัวเราะไว้สุดแรงเกิดจนระเบิดออกมาในที่สุด
 

"หัวเราะอะไรของเธอเฮอร์ไมโอนี่"
 

"เอาล่ะทั้งสองคนได้เวลาละ แม่ต้องไปตามฝาแฝดจอมซนนั่นก่อนแล้วเจอกันนะจ๊ะ"
ว่าแล้วนางวิสลีย์ก็เดินเข้าเตาผิงไป"ตรอกไดแอกอน!" ้

เพียงครู่เดียวหญิงร่างเตี้ยหน้าตาใจดีก็หายไป
 

"เฮอร์ไมโอนี่ ทำไมเธอถึงต้องกินเลอะด้วย"
เฮอร์ไมโอนี่หยุดกินแล้วถามเขา
 

"อะไรน่ะ" 
 

"ก็นี่ไง" รอนพูดพร้อมเอื้อมมือไปปัดเศษอาหารที่ติดอยู่บนแก้มขาวๆของเพื่อนสาว แล้วก้มหน้าก้มตากินต่อ เฮอร์ไมโอนี่นั่งนิ่งเธอรู้สึกร้อนๆหนาวๆแปลกๆและไม่รู้เลยว่าตอนนี้หน้าของเธอแดงแค่ไหน
 

"เป็นอะไรไป" รอนถามเมื่อเห็นเธอเงียบไป
 

"ปะ..เปล่า ไม่มีอะไร ขอบใจ"
แล้วความเงียบก็เข้าครอบงำบ้านโพรงดระต่ายที่จริงรอนเองก็รู้สึกแปลกๆไม่แพ้เฮอร์ไมโอนี่ หัวใจของเขาเต้นแรงเวลาได้สัมผัสเธอแม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เขารู้สึกดี