รักสุดใจ วายร้ายจอมกวน

ลำดับตอนที่ #1 : พี่ต้องของฉัน

ยืนมองท้องฟ้าไม่ดูรถเลย รถชนกระเด็นไปไกลๆ ไกล๊ไกล ไกล๊ไกล ดับเลย โว๊ะโอ~~~~กรี๊ดดดดดดด!! "กรี๊ด

ดดดดดด! พี่ต้องๆ คนอะไรเท่เป็นบ้าเลย" ^__^
เด็กสาววัย16ปี ยืนกรี๊ดอย่างบ้าคลั่งอยู่หน้าทีวี แม้มันจะเป็นแค่คอนเสิร์ตในทีวีก็ตาม

"โอ๊ยยยย ฟาง เบาๆหน่อยลูก เสียงดังลงมาถึงข้างล่างแล้วเนี่ยจะเสียงดังไปไหนกัน ทำอย่างกับเราเข้าไปอยู่ในนั้นน่ะ"

แม่ตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่าง อย่างเอือมระอา

"ก็มันอินนี่แม่ แม่ไม่เข้าใจหนูหรอก"

ฉันยังคงดี๊ด๊าหน้าทีวีต่อไป ดูสิพี่ต้อง วงพารานอย ขวัญใจฉัน ทั้งหล่อ น่ารัก ร้องเพลงเพราะ นิสัยดี จะไม่ให้ปลื้มได้ไงล่าาา ระหว่างที่ฉันกำลังมีความสุขกับชายอันเป็นที่รัก ไม่สิ น่าเกลียดไป ชายผู้เป็นที่คลั่งไคล้ - - (หนักกว่าเดิม) ช่างมันเถอะ 

ไอศกรีมหัวใจฉันเป็นดั่งไอศกรีม~~~~เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ขัดจังหวะเวลาแห่งความสุขของฉันเจรงงงงๆ 

"ฮัลโหล ว่าไงยัยพระแพง"

ฉันกรอกเสียงลงไปอย่าหัวเสีย ยัยพระแพงเป็นสาวน้อยน่ารักเพื่อนสนิทของฉันเอง หน้าตาน่ารัก จัดว่าสวยทีเดียว หนุ่มๆรายล้อมไม่เว้นแต่ละวันฉันยังอดอิจฉาไม่ได้เลยนะเนี่ย หุหุ

"ยัยฟางแก้วเมื่อไหร่แกจะมาฮะ ฉันกับ บาเล่ย์ แล้วก็ ปริม รอแกอยู่ตั้งนานมากแล้วเนี่ยแกทำอะไรอยู่ ลืมแล้วรึไงว่าวันนี้เราจะไปไหนกัน" 

ตายแล้ว! ฉันลืมเสียสนิทว่ามีนัดกับแก๊งค์โฟร์แองจี้ เป็นชื่อที่ไอ้แว่นหลังห้องตั้งให้สมัย ม.ต้นเพราะเห็นว่าเรามีกัน4คน แต่บอกตามตรงเลยนะ ฉันรู้สึกขำกับขื่อนี้ยังไงชอบกล

"อะ..อ๋อๆ ไม่ลืม...ไม่ลืมซะหน่อยฉันกำลังรอรถน่ะ ขอโทษทีวันนี้ฉันติ่นสายละ..แล้ว ...เมื่อคืนฉันก็นอนดึกอะ " ฉัน
ตอบตะกุกตะกักเพราะจริงๆแล้วก็นึกข้อแก้ตัวไม่ออก

"ตะ. แต่ฉันก็..."

"อะๆ พอๆ ฉันก็แค่ถามแค่นี้ทำไมต้องทำท่าเหมือนจะร้องไห้ด้วยล่ะ รีบๆมานะ" 

นี่ฉันเป็นแบบนี้อีกแล้วเหรอเนี่ย...ทำไมต้องลนด้วยนะ แถมยังบ่อน้ำตาตื้นอีก....เกลียดนิสัยตัวเองจัง..TwT
________________________
หลังจากมาถึงที่นัดหมายฉันกับเดอะแก๊งก็เที่ยวหาของอร่อยๆกินและทำรายงานที่คั่งค้างเสร็จแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน