รักสุดใจ วายร้ายจอมกวน

ลำดับตอนที่ #3 : คู่หมั้น

ไอศกรีม หัวใจฉันเป็นดั่งไอศกรีม~
โทรศัพท์ฉันดังขึ้น เพราะแม่โทรมา.แต่แม่โทรมาทำไมตอนนี้  ฉันกำลังเรียนอยู่แท้ๆ

"ว่าไง แม่ หนูกำลังเรียนอยู่นะ โทรมาทำไมเนี่ย"

"แม่จะบอกว่า ตอนเย็นนี้เลิกเรียนแล้วให้รีบกลับบ้าน"

"ทำไมอะแม่ที่บ้านมีอะไร"
ท่าทางแม่ฉันจะกลัวบ้านหายนะ แต่ฉันก็กลับเย็นทุกวันอยู่แล้วนี่
ม่ายยยยย ไม่อยากกลับเร็วเลย

"เพื่อนสมัยเรียนแม่จะมาทานข้าวที่บ้านน่ะ รีบๆมานะ"
ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด~~~
เฮ้ออออ! ฉันไม่ชอบต้อนรับผู้ใหญ่เลย มันน่าเบื่อจะตายชัก

"อ่าาา~วันพรุ่งนี้เก็บค่าเสื้อกีฬาสีนะ คนละ550"
ยัยโดมี่หัวหน้าห้องตุ้งติ้งแหกปากอยู่หน้าห้อง กีฬาสีบ้าบอไรวะ เก็บเงินแพงชิบ
นี่มันโรงเรียนอะไรวะเนี่ย ท่าทางฉันจะคิดผิดที่มาเรียนที่นี่ - -*

"นี่ๆ ฟาง พรุ่งนี้มีแข่งบาสสีแดงกับสีเขียวล่ะ ไปดูด้วยกันป่าว"
บาเลย์  ชวนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แต่ฉันก็ไม่เห็นจะสนใจเลยสักหน่อย

"เอ่อ..ไม่อะวันนี้รีบกลับบ้าน"

"อ่าวแย่เลย วันนี้พี่เปรมแข่งด้วย ฮ่าๆๆ" ปริมเสริม..
แล้วทำไมฉันต้องหน้าแดงด้ยเนี่ยยย>////< พี่เปรมเป็นพี่ ม.5ที่ฉันแอบชอบ ไม่ๆ ฉันไม่ได้ชอบ ฉันแค่ปลื้มเฉยๆ พี่เขาก็เป็นผู้ชายธรรมดาๆนี่แหละ แต่ฉันชอบ เอ้ย!ปลื้ม ^___^

"ชะเอมๆ ฉันฝากเช็คชื่อเข้าประชุมคณะสีม่วงด้วยนะ วันนี้รีบกลับ"
ฉันหันไปหาชะเอมที่นั่งหลังห้องถัดจากฉันไปอีกแถว ห้องนี้จัดเป็น4แถว ฉันนั่งแถวสี่ ชะเอมนั่งแถวสาม

"อ๋อ ได้สิ" ชะเอมยื้ม

"ขอบใจมาก"แล้วฉันก็เดินทางกลับบ้านเพียงลำพัง
เมื่อกลับถึงบ้านฉันก็เห็นผู้หญิงวัยเดียวกับฉันนั่งคุยกับแม่อยู่ในห้องรับแขก แน่นอนเพื่อนแม่ฉันเองแหละ

"อ้าว ฟางกลับมาแล้วเหรอลูก นี่น้าเพียง เพื่อนสนิทแม่ตั้งแต่สมัย อนุบาล

"สวัสดีค่ะ คุณน้า" ฉันยกมือไหว้

"ฮ่าๆๆ ไหว้พระเถอะจ้ะ หนูนี่โตขึ้นแล้วสวยเหมือนแม่เลยเนาะ โฮ๊ะๆๆ"

คุณน้าชื่นชมด้วยความจริงใจ ฉันสัมผัสได้ เพราะฉันเป็นฟาง จิตหลอน ฮะฮะฮ่าาา (นางเอกเริ่มบ้า --)

"นี่เรียนอยู่ชั้นไหนแล้วล่ะ ฉันเห็นหนูแล้วก็นึกถึงลูกชายน้าเลย ท่าทางจะเข้ากันได้ดี"
แล้วเสียงหัวเราะคนแก่ก็ดังลั่นห้อง...

"มันก็ต้องแน่นอนอยู่แล้วสิ อีกหน่อยก็เป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว โฮ๊ะๆๆ"
แม่กับน้านี่ทำไมพูดจาแปลกๆ 

"แย่จัง วันนี้ลูกชายน้ามาไม่ได้ ติดแข่งกีฬาอะไรสักอย่างนี่แหละ อยากให้มาเจอกันจะได้คุ้นเคยกัน โฮ๊ะๆๆ"
น้ากับแม่พูดอะไรแปลกๆอีกแล้ว 

"หนูอยู่ ม.4 ค่ะ เอ่อ หนูขอตัวขึ้นไปทำการบ้านก่อนนะคะ สะ...สวัสดีค่ะ" ฉันหนีขึ้นห้องดีกว่า

"เดี๋ยวสิ! จะรีบไปไหนไอลูกคนนี้ อยู่คุยกับน้าเขาก่อนสิ" แม่พูดเสียงเขียว

"ไม่เป็นไรๆ ฉันไม่ถือ เอ่อ ลูกชายน้าเรียนอยู่ที่เดียวกับหนู หนูเห็นบ้างรึเปล่าจ๊ะ"

"เอ่อ...หนูไม่รู้จักหรอกค่ะอยู่ห้องไหนหรอคะ"

"เอ ..... น้าก็จำไม่ค่อยได้ ไม่เป็นไร อีกหน่อยก็ได้เจอกันแล้วหนูไปเถอะ " น้าพูดแล้วยิ้มหน้าบ้าน ส่วนฉัน หน้า งงๆ

"ค่ะ สวัสดีค่ะ"

ฉันยกมือไหว้แล้ววิ่งขึ้นห้องไป สิ่งที่แม่กับน้าพูดกันนั่น ฉันยอมรับว่าฉันสงสัยมาก รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ แต่บางทีมันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้นะ หรือจะมี? อย่างงี้ต้องถามแม่!!
หลังจากที่น้าเพียงกลับฉันก็รีบลงมาหาแม่ทันที

"แม่!! " 

"ตาเถร ตกกระโถน! เอ๊ะ!ยัยลูกคนนี้นี่ แกจะตะโกนทำไมเนี่ย ฉันตกใจหมด นี่ถ้าฉันหัวใจวายตายขึ้นมาจะว่ายังไง"

"หนูขอโทษ" ( _ _ )

"เออๆ แล้วแกเรียกฉันซะเสียงดังมีอะไร"
ฉันรีบเงยหน้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"เมื่อกี้.แม่คุยอะไรกับน้าเพียง" แม่ยิ้มกรุ้มกริ่ม อมยิ้มเล็กๆ"
ก็เรื่องทั่วไปนั่นแหละ ไม่มีอะไรหรอกน่า จะไปไหนก็ไปไป๊"

"ไม่!.หนููููไม่เชื่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้วทำไมแม่ต้องยิ้มอย่างงั้นด้วยล่าา"
 
"เอ๊ ไอ้ฟางนี่ แม่บอกว่าไม่มีก็ไม่มี"
 
"มีสิ แต่แม่ปิดบังหนู"

"ก็ได้ๆ แต่แกต้องห้ามตกใจ ห้ามโกรธ ห้ามเคืองอะไรฉันนะยะ แต่นี่มันเป็นสัญญาแสนเลอค่าของแม่กับน้าเพียงสมัยอนุบาล"

แม่ดูท่าทางจะภูมิใจกับสัญญาแสนเลอค่านั่นเหลือเกิน

"ก็ได้ๆ หนูจะไม่โกรธ ไม่เคือง ไม่ตกใจ "

"เรื่องนั่นก็คือ........ "
แม่จะให้แกหมั้นกับลูกชายของน้าเพียงหลังจากที่เรียนจบ" (ยิ้มอย่างภูมิใจ)

"อะไรนะ!.แม่พูดอะไรเนี่ย หนูไม่ตลกด้วยหรอกนะ" ไหนว่าไม่โกรธ ไม่เคือง ไม่ตกใจไงวะ ยัยนางเอกนี่ท่าจะบ้า

"ฉันบอกแกเมื่อไรว่าเรื่องที่ฉันพูดมันเป็นเรื่องตลก แกจะไปไหนก็ไปได้แล้วไป ฉันจะทำกับข้าว"

"ทำไม หนูต้องมาสานต่อสัญญาอันแสนเลอค่าของแม่ด้วยล่ะ ตอนนั้นแม่กับน้ายังเด็กๆอยู่ถือว่า พูดเล่นแล้วกันน้าาาาา ^_______^"

"ได้ยังไง!! ฉันกับเพียงฟ้าสนิทกันมาก พูดคำไหนต้องคำนั้นสิ อีกอย่างพ่อแกกับสามีน้าเพียง ยิ่งไม่ลงรอยกันอยู่ เราสองคนต้องการให้สองคนนี้ กลับมาดีกันดังเดิม".......

"โดยใช้หนูเป็นเครื่องมือเนี่ยนะ!" 

"ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย แม่เคยเจอลูกชายน้าเพียงมาแล้ว นิสัยดี น่ารัก หน้าตาดีอีกต่างหาก แม่ว่าเหมาะสมกับแกดีน่ะ เอาเถอะน่าาา แกอยู่เฉยๆเถอะ เดี๋ยวเรื่องนี้แม่จัดการเอง"

"โถ่แม่ (_ _)"

บอกฉันทีว่าแม่แค่ล้อเล่น ม่ายยยยย ! ฉันไม่อยากหมั้นกับใครก็ไม่รู้ คนดีรึเปล่าก็ไม่รู้ อีกอย่างหน้าตาเป็นไงก็ไม่รู้เลย ทำไมฉันจะต้องมาสานต่อสัญญานั่นด้วย 
โอ๊ย!ประสาทจะ..ตู๊ดๆ (เซ็นเซอร์) นี่ถ้าฉันรู้ว่าแม่จะพูดแบบนี้นะ ไม่รีบกลับมา ไม่ถามซะตั้งแต่แรกก็ดีอยู่หรอก
ฉันสงสารตัวเองจัง tot
แม่เล่าให้ฟังว่า สมัย ม.ปลาย พ่อ กับ อาแก้วเป็นไม่เบื่อไม่เมากันทุกทีที่เจอหน้า เหตุนั้นมันก็เกิดมาจาก
อาแก้วไปจีบแม่ ตอนนั้นแม่ก็มีพ่ออยู่แล้วแต่อาแก้วเป็คนหัวรั้น ไม่ฟังใครทั้งนั้น จึงเกิดศึกชิงนางขึึ้น โอ้โห...ทำไมมันฟังดูยิ่งใหญ่ขนาดนี้.....จนวันหนึ่งอาแก้วได้มาเจอกับน้าเพียงฟ้า จึงเกิดความรักและเลิกตามจีบแม่ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ บางทีพ่อกับอาแก้วอาจจะยังมีความโกรธติดค้างอยู่ในจิตใจ ต่างฝ่ายต่างไม่ลดทิฐิลงต่อกัน เพราะทุกวันนี้ยังเถียงกันไม่เลิกว่าใครเป็นคนมาจีบแม่ก่อน ฮ่าๆ ตลกจัง แต่คู่หมั้นฉันเป็นใครกันนะ ถามแม่แม่ก็ยังไม่ค่อยจะรู้เรื่องเพราะเจอ กันครั้งล่าสุดก็ตอนเขา 10 ขวบ แล้วแม่ทำไมไปเชื่อเขาเนี่ยยว่าลูกเขานิสัยดี 
ฉันสงสารตัวเอง TOT แงงงงงงงงงงงงงงงงงง