<ฟิค> รอน+เฮอร์ไมโอนี่

ลำดับตอนที่ #2 : ความโชคร้ายของรอน

2อาทิตย์ผ่านไป สำหรับการที่ได้มาพักผ่อนที่บ้านโพรงกระต่าย เวลาที่ผ่านมาหมดไปกับการเล่นสนุกของพวกเขาทั้งสามรวมถึงเฟร็ดจอร์จและจินนี่ด้วย ไม่ว่าจะไปเดินป่า ช่วยเฟร็ดกับจอร์จประดิษฐ์ของเล่นใหม่ๆ เล่นหมากรุกพ่อมด เล่นควิดดิช และอื่นๆอีกมากมาย
แต่เวลาส่วนใหญของ

เฮอร์ไมโอนี่จะหมดไปกับการนั่งอ่านหนังสือเสียมากกว่า

อย่างวันนี้ก็เช่นกัน เธอนั่งอ่านหนังสือเพียงลำพังในบ้าน โดยที่ทุกคนออกไปข้างนอกกันหมด แฮร์รี่และเพื่อนวิสลีย์ก็ไปเล่นควิดดิชที่สนามหน้าบ้าน เสียงหัวเราะเจี้ยวจ้าวจากข้างนอกไม่ได้ทำให้สมาธิของเฮอร์ไมโอนี่เสียมากนัก

เธอยังคงอ่านหนังสือได้อย่างสบาย

แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งมาทำให้สมาธิของเธอสลายลงไปอย่างรวดเร็ว

ตุ้บ!! โอ้ยยย!!! 

 

เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งด้วยความตกใจก่อนจะรีบวางหนังสือที่กำลังอ่านลงในทันที เมื่อรู้สึกได้ว่านั่นเป็นเสียงของรอน เพื่อนรักหัวสีเพลิงของเธอ เฮอร์ไมโอนี่วิ่งออกไปข้างนอก พบว่ารอนกำลังนอนแอ้งแม้งและร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด ส่วนคนอื่นๆก็บินอยู่บนท้องฟ้าอย่างสนุกสนาน เธอเห็นเฟร็ด จอร์จ จินนี่ กลั้นหัวเราะอยู่บนไม้กวาด เธอจึงรีบวิ่งลงไปนั่งคุกเข่าข้างๆรอน

"เกิดอะไรขึ้น" เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยน้ำเสียงสลดๆและเป็นกังวล

"เขาตกไม้กวาดน่ะ" แฮร์รี่บอกหลังจากขี่ไม้กวาลงมาข้างล่าง

"เธอโอเครึเปล่ารอน" เฮอร์ไมโอนี่ถาม

"เธอน่าจะ-รู้นะ-เฮอร์ไม-โอนี่"

"ฉันว่าเราพารอนเข้าไปในบ้านก่อนเถอะ" ว่าแล้วเฮอร์ไมโอนี่และแฮร์รี่ ก็พยุงรอนเข้าบ้านอย่างทุลักทุเล

"รีบมาต่อนะแฮร์รี่ กำลังสนุก"

เฟร็ดตะโกน แฮร์รี่ได้แต่หันไปพยักหน้าให้แทนคำตอบ

"นี่เธอไปทำอีท่าไหนถึงได้ตกลงมาแบบนี้น่ะ"

เฮอร์ไมโอนี่ถาม รอนพูดไม่ออกเพราะเขารู้สึกทั้งเจ็บทั้งจุก
 

"ฉันคิดว่าไม้กวาดเขาน่าจะมีปัญหาน่ะ"แฮร์รี่ตอบพลางก้าวข้ามธรณีประตู

"บางทีมันอาจจะพัง ฉันควบคุมมันไม่ได้เลย ให้ตาย! เจ็บชะมัด!"รอนว่า

ทั้งสองวางเพื่อนที่บาดเจ็บให้นั่งลงบนโซฟาอย่างช้าๆ

"เห้อ!"แฮร์รี่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ"ฝากด้วยนะเฮอร์ไมโอนี่" เขาบอก

"ฉันต้องรีบไปเล่นควิดดิชต่อ "

แฮร์รี่หันไปยิ้มให้รอนก่อนที่จะรีบเดินออกไปโดยไม่ได้ฟังเสียงกระเง้ากระงอดของเพื่อนสาวเลย เฮอร์ไมโอนี่ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆรอนอย่างเซ็งๆ

"ฉันจะทำยังไงกับเธอดีนะรอน!"

เธอบ่นพลางสำรวจร่างกายของรอนว่าบาดเจ็บตรงไหนบ้าง

"ก็ทำแผลให้ฉันไง"

รอนเถียง

"ฉันรู้! แต่ฉันหมายความว่าจะทำยังไงให้เธอเลิกสร้างปัญหาให้ฉันสักที" เฮอร์ไมโอนี่บ่นอย่างหัวเสีย

"นี่เธอกำลังจะบอกว่าฉันไม่ระวังเลยตกมาเองงั้นสิ เธอคงจะลืมไปแล้วหรืออาจไม่ได้ยินที่แฮร์รี่บอกว่าไม้กวาดของฉันมันทรยศ มันคืออุบัติเหตุนะ เธอเข้าใจมั้ย"

"เธอก็ควรจะระวังให้มากกว่านี้สิ จะได้ไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้"

"เป็นห่วงฉันงั้นเหรอ"

"หุบปากไปซะรอน" 

รอนเงียบลงอย่างเสียไม่ได้

"ฉันจะไปเอากระเป๋ายา"

 

เฮอร์ไมโอนี่เดินไปหยิบกระเป๋ายาข้างในแล้วนำมาทำแผลให้รอนอย่างเก้ๆกังๆ ที่จริงรอนไม่บาดเจ็บตรงไหนมาก เพียงแค่มีแผลถลอกตามตัวนิดหน่อย แล้วก็หัวแตกเล็กน้อย

"โอ๊ย ทำไมเธอมือหนักอย่างนี้นะยัยหัวฟู"

รอนร้อง

"ก็ฉันทำไม่เป็นนี่ อย่าบ่นมากนักเลยน่า"

" เหอะ ฉันก็พอจะรู้อยู่หรอก"

"เธอน่ะเป็นคนแรกเลยนะรู้มั้ย ฉันเคยทำมากที่สุดก็แค่แปะพลาสเตอร์เท่านั้นเอง"
เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางเช็ดเลือดที่ข้อศอกของรอน

"พลาสเตอร์คือ?" รอนทำหน้าสงสัย

ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะเงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างปลงตก

"เห้อ ก็..มันก็คือที่ปิดแผลของพวกมักเกิ้ลน่ะ บางอันมันก็มีลาย
น่ารักๆด้วยนะรู้มั้ย

มีหลายสีเลยล่ะ"

"จริง เหรอ" รอนหัวเราะ

"ใช่แล้ว เธออยากจะเห็นรึเปล่าล่ะ

คราวหน้าฉันจะเอามาให้"

"ก็ดี"

"เอาล่ะ เสร็จเรียบร้อย" เฮอร์ไมโอนี่บอกหลังจากแปะสก็อตเทปลงบนผ้าก็อต  "แล้วก็พยายามอย่าให้แผลโดนน้ำนะ เข้าใจมั้ย" 

"โอเค"

เฮอร์ไมโอนี่เก็บอุปกรณ์ใส่กระเป๋าก่อนจะหิ้วไปเก็บ แต่ก็ถูกมือหนึ่งฉุดรั้งไว้เสียก่อน

เธอหยุดนิ่งมองหน้าเจ้าของมือนั้นที่นั่งอยู่บนโซฟา รอนไม่ได้พูดอะไรออกมา สายตาของเขาจ้องลึกลงไปในตาของเธอ ราวกับต้องมนต์สะกด หูของรอนเริ่มเป็นสีชมพู

เขาเผลอยิ้มน้อยๆออกมาโดยไม่รู้ตัว

ความรู้สึกดีๆที่มีต่อเพื่อนสาวตรงหน้าเปลี่ยนแปลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่อาจรู้ได้ เขารู้เพียงว่า เขามีความสุขเหลือเกินที่ได้อยู่ใกล้ๆเพื่อนสาวคนนี้ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ 

"มีอะไรรึเปล่า" เสียงเรียกของเฮอร์ไมโอนี่ปลุกเขาให้ตื่นจากภวังค์ รอนรีบปล่อยมือเธอลงอย่างรวดเร็วราวกับถูกไฟช็อต เขากระพริบตาถี่ๆแล้วก้มหน้าลงด้วยความเขิน

"เอ่อ ขอบใจ" รอนบอก

เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าช้าๆก่อนหันหลังเดินต่อไปพร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้มกับหัวใจที่พองโต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ี