เธอคือทาสหัวใจของฉัน [ เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอย ]

ลำดับตอนที่ #4 : ความหวาดกลัวของเฮอร์ไมโอนี่: Hermione's fear

***Chapter 4 ความหวาดกลัวของเฮอร์ไมโอนี่: Hermione’s fear*** [PG-13]

  

เฮอร์ไมโอนี่รีบกระชากผ้าม่านผืนใหญ่นั้นลงทันที และไม่กี่วินาทีต่อมาประตูห้องหนังสือก็เปิดออก เผยให้เห็นเด็กหนุ่มผมบลอนด์ซึ่งกำลังยืนอยู่ที่ธรณีประตู เขามองมาทางทางเธออย่างแปลกใจ

“เธอเข้ามาทำอะไรในนี้” มัลฟอยพูด  เมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่ในห้องหนังสือของพ่อเขา ซึ่งมันน่าจะเป็นที่ท้าย ๆ ที่เขาเจอเธอในคฤหาสน์หลังนี้

“ฉัน...” เฮอร์ไมโอนี่อึกอัก  ราวกับลิ้นพันกันขึ้นมาชั่วขณะ  มัลฟอยย่างสามขุมมาหาเธอ  เขากระชากแขนของเด็กสาวอย่างแรง  สีหน้าโกรธจัด

“ใครใช้ให้เธอมาจุ้นจ้านที่นี่!” เขาตะโกน  เฮอร์ไมโอนี่ตัวสั่น

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเข้ามา  ฉันหลงทาง” เธอพูดตะกุกตะกัก  ใบหน้าซีดเผือด

“แน่ใจนะว่าเธอหลงทางจริง ๆ น่ะ” มัลฟอยพูดดักคอ  มือของเขาบีบต้นแขนของเธอแน่น “ไม่ใช่ว่าแกล้งหลงทางเพื่อจะมาสืบข้อมูลอะไรในนี้หรอกนะ” เขากล่าว  แววตาสีซีดมองเธอราวกับมันทะลุทะลวงทุกส่วนของร่างกายของเธอ  เฮอร์ไมโอนี่กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก-Itพยายามคิดหาข้อแก้ตัวในใจ

“ฉันหลงทางจริง ๆ ฉันกำลังหาทางไปห้องถ้วยรางวัล  แต่จู่ ๆ ก็มาเจอที่นี่เข้า” เฮอร์ไมโอนี่พูด  พยายามบังคับน้ำเสียงและสีหน้าของเธอให้ดูราบเรียบที่สุด  มัลฟอยหรี่ตาอย่างสงสัย

“เธอแน่ใจว่าเธอพูดความจริงนะเกรนเจอร์” เขาถามอย่างหนักแน่นขณะที่เฮอร์ไมโอนี่พยายามปั้นสีหน้าให้ดูปกติ

“ฉันพูดตามความจริง  ถ้านายไม่เชื่อก็ตามใจ” เธอพูดอย่างไม่เกรงกลัว  มัลฟอยจ้องเธอจนตาแทบจะถลนออกมา  ทั้งสองจ้องตากันอยู่นานจนในที่สุดเขาก็ยิ้มที่มุมปากอย่างชั่วร้าย

“ดี  ถ้าเธอบอกว่าเธอพูดความจริง  อย่างนั้นเราจะได้เห็นกัน” เขาพูดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์  เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วอย่างสงสัยเมื่อมัลฟอยพยายามลากเธอออกจากห้อง

“ดูซิว่าพอเธอได้ดื่มน้ำยาจับเท็จเข้าไปแล้ว  เธอจะยังพูดเหมือนอย่างเมื่อกี๊ไหม” มัลฟอยพูด  เฮอร์ไมโอนี่หน้าซีดเผือด  เธอรู้สึกราวกับหัวใจหลุดลงมากองที่ตาตุ่ม  ถ้าเกิดว่ามัลฟอยให้เธอดื่มสัจจะเซรุ่มจริง ๆ ล่ะก็ เธอก็ไม่อาจโกหกเขาเรื่องนี้ได้อีก  ไม่เพียงเท่านั้นเขาก็ยังจะรู้เรื่องแผนที่และเรื่องที่เธอกำลังจะวางแผนหนีออกจากที่นี่ซึ่งเธอจะปล่อยให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้

“ปล่อยฉันนะ มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ร้องพลางขืนตัว  แต่มือของเขายึดแขนของเธอไว้แน่น

“ทำไมล่ะ  เกิดกลัวขึ้นมาหรือไงเกรนเจอร์  หรือเธออยากจะยอมรับแล้วว่าเธอเข้าไปหาข้อมูลในนั้นจริง ๆ ” มัลฟอยพูดอย่างรู้ทัน  เฮอร์ไมโอนี่กลืนน้ำลายอย่างลำบาก  เธอไม่กล้าแม้แต่จะตอบคำถามของเขา

“ตอบฉันมาสิ!” มัลฟอยตะคอก  เฮอร์ไมโอนี่นิ่งเงียบ  เขามองปฏิกิริยาของเธออย่างขัดใจ

“ดี  งั้นเราจะได้เห็นดีกัน  ฉันคิดว่าสัจจะเซรุ่มคงช่วยเธอให้พูดอะไรออกมาได้บ้างนะ” มัลฟอยว่า พร้อมกับลากแขนเธอออกจากห้อง  เฮอร์ไมโอนี่หวีดร้องทันที

“อย่า!!!” มัลฟอยหันมามองเธอ

“ถ้าอย่างนั้นก็สารภาพมาสิ  เกรนเจอร์  เธอเข้าไปทำอะไรในห้องนั้น” เขาถามด้วยน้ำเสียงดุดัน  เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้านิ่ง  เธอกลั้นหายใจอย่างหวาดกลัว

“ว่าไงล่ะ!!!” มัลฟอยตวาด

“ฉันเข้าไปสืบค้นข้อมูล  ฉันต้องการเข้าไปสืบหาความลับของครอบครัวเธอ  พอใจหรือยัง!” เฮอร์ไมโอนี่ตอบออกมาด้วยเสียงอันดัง  มัลฟอยมีที่เกรี้ยวกราด

“เธอเข้าไปสืบค้นข้อมูลแล้วเธอเจออะไรไหม” เขาถาม  เฮอร์ไมโอนี่กัดริมฝีปาก

“ไม่เจอ” เธอตอบ มัลฟอยหรี่ตาอย่างสงสัย

“แน่ใจนะว่าเธอพูดความจริง” เขาถาม

“ฉันไม่เจออะไรทั้งนั้น!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกน  มัลฟอยจ้องมองเธอด้วยสายตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แน่นอนว่าเขาดูโมโหมาก  แต่เด็กสาวพยายามที่จะไม่ทำให้เขาคิดว่าเธอเกรงกลัวเขา  แม้ว่าตอนนี้เขาจะดูน่ากลัวมากก็ตาม

“ดี  งั้นเธอมานี่เกรนเจอร์!” เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับกระชากแขนของเฮอร์ไมโอนี่และออกแรงลากเธออกมานอกห้องหนังสือ  เด็กสาวร้อง

“นี่นายจะทำบ้าอะไรของนายน่ะ  ฉันก็บอกนายไปแล้วไม่ใช่หรือไง  ปล่อยฉันนะ!!!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนไปเกือบตลอดทาง  แต่มัลฟอยไม่มีท่าทีจะสนใจเลย  จนกระทั่งเขาพาเธอไปถึงห้องนอนของเธอ

“ปล่อยฉันนะ  นายจะทำอะไรน่ะ  นายมันน่าเกลียดที่สุด  ปล่อยฉัน!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง  มัลฟอยจับเธอโยนเข้าไปในห้องอย่างแรง  เด็กสาวล้มลงไปกับพื้นแต่เขาไม่สน  มัลฟอยก้าวยาว ๆ มาหยุดตรงหน้าเธอและมองเธออย่างรังเกียจ

“เธอขัดคำสั่งของฉันเกรนเจอร์  เพราะฉะนั้นเธอต้องได้รับการลงโทษ” มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม  เขานั่งลงเพื่อให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกับเธอ

“เธอต้องอยู่ที่นี่ในห้องนี้ห้ามออกไปไหนทั้งนั้น  นี่คงจะเป็นทางเดียวที่ฉันจะห้ามไม่ให้เธอออกไปเดินท่อม ๆ รอบคฤหาสน์และเที่ยวเปิดดูห้องนู้นห้องนี้ตามใจชอบ” มัลฟอยพูด  เฮอร์ไมโอนี่กัดริมฝีปากแน่นจนเธอสัมผัสได้ถึงรสเลือดในปาก

“และถ้าเธอพยายามหนีออกไปไหนล่ะก็” มัลฟอยเอามือเชยคางเธอขึ้นมาและสะบัดออกอย่างนึกรังเกียจ “เธอจะได้รับบทเรียนที่เธอจะไม่มีวันลืมไปจนวันตายทีเดียว!!!”

เขาพูดก่อนที่จะลุกขึ้นและก้าวยาว ๆ กลับไปที่ประตูห้อง  มัลฟอยมองเธอด้วยแววตาที่ดูเหมือนต้องการเยาะเย้ยครั้งสุดท้าย  ก่อนที่เขาจะปิดประตูลง

เมื่อประตูปิดสนิทเฮอร์ไมโอนี่ได้ยินเสียงมัลฟอยใช้คาถาล็อคประตูเด็กสาวก็ทรุดตัวลงกับพื้นและร้องไห้ออกมาในทันที

ทำไม ทำไมเธอต้องมาตกอยู่ในนรกที่แสนโหดร้ายอย่างนี้ด้วย!

……………………………………………………………

นับจากวันนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็เปลี่ยนสถานะภาพจากทาสรับใช้มาเป็นนักโทษ  แม้เธอจะยังไม่ค่อยชินกับมันเท่าไหร่นัก  แต่เธอก็ไม่สามารถช่วยให้ตัวเองพ้นจากสถานะภาพนี้ไปได้  อิสระภาพที่ถูกจำกัดลงทำให้เฮอร์ไมโอนี่ยิ่งกระหายอยากออกจากที่นี่มากขึ้น  และการที่เธอถูกคุมตัวไว้เช่นนี้มันยิ่งทำให้เธอหมกมุ่นในการหาทางหนีมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าทีเดียว

เธอถูกขังอยู่ที่นี่สามวันเต็ม ๆ แน่นอนว่ามัลฟอยไม่ได้ปล่อยเธอออกไปข้างนอกเลย  จะมีเอลฟ์ประจำบ้านนำอาหารมาให้เธอวันละสามเวลา  และก็โชคร้ายเป็นอย่างยิ่งที่ห้องที่เฮอร์ไมโอนี่อยู่มีห้องน้ำในตัว เพราะฉะนั้นการที่เขาจะปล่อยเธอออกไปใช้ห้องน้ำข้างนอกนั้นจึงเป็นสิ่งไม่จำเป็นเลย  มันจึงลดโอกาสในการหนีของเธอไปจนเกือบเหลือศูนย์เลยทีเดียว

ในเย็นวันที่สามซึ่งมีสายฝนเทกระหน่ำลงมาตั้งแต่เช้าจรดเย็น  ดีน่าซึ่งเป็นเอลฟ์ประจำบ้านที่ดูแลเธออยู่ได้เอาอาหารมาให้เธอตามปรกติ  และมันก็จะไม่ยอมไปหากเฮอร์ไมโอนี่ไม่ยอมแตะต้องอาหาร

“ทานสักนิดเถอะค่ะคุณ  คุณเพิ่งทานซุปไปสองสามคำเองนะคะ” ดีน่าพูดพลางมองจานอาหารที่มีอาหารอยู่เต็ม ก่อนจะส่งสายตาอ้อนวอนมายังเฮอร์ไมโอนี่  แต่เด็กสาวปฏิเสธ

“ฉันไม่หิวน่ะ  ขอบใจนะดีน่า” เธอพูด  เอลฟ์ส่ายหัวอย่างรุนแรง

“ไม่ได้นะคะคุณ  ทานหน่อยเถอะค่ะ  ถ้าคุณไม่ทานเธอจะโดนนายน้อยดุเอานะคะ  นายน้อยสั่งให้เธอดูแลคุณ”

“อ๋อ เหรอ  นายน้อยของเธอสั่งให้เธอดูแลฉันอย่างนั้นหรือ” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน ซึ่งเป็นครั้งแรกที่เธอใช้กับเอลฟ์ประจำบ้าน  ดีน่าพยักหน้า

“แน่นอนค่ะคุณ  แน่นอนที่สุด  นายน้อยสั่งให้ดีน่าคอยดูแลคุณ  ดูแลคุณอย่างดีค่ะ” มันพูดพร้อมกับพยักหน้าหลายครั้ง  จนหูที่เหมือนค้างคาวของมันโบกไปมาอย่างรุนแรง

“เธอเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า  นายน้อยของเธอน่ะเขาสั่งให้เธอเฝ้าฉันไว้ให้ดีมากกว่า  เขากลัวว่านักโทษอย่างฉันจะหาทางหลบหนีออกไปล่ะสิ” เธอพูดอย่างนึกโมโห  เอลฟ์ร้องเสียงแหลม

“ไม่ค่ะ  ไม่ค่ะคุณ  นายน้อยสั่งให้เธอดูและคุณจริง ๆ นะคะ เ ธอเห็นนายน้อยห่วงคุณมาก  นายน้อยทำงานทั้งวัน  นายน้อยไม่ได้นอนหลายคืน  เธอเห็นนายน้อยตากฝน” ดีน่าพร่ำพูดถึงมัลฟอย  เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วอย่างสงสัย

“เธอว่ามัลฟอยทำงานหนักหรือ  เขาทำอะไร” เฮอร์ไมโอนี่ถามเอลฟ์สาว

“นายน้อยออกไปรอบ ๆ คฤหาสน์ค่ะ  นายน้อยสร้างข่ายเวทย์มนตร์ขึ้นเพื่อกั้นไม่ให้ใครก็ตามออกไปจากที่นี่ได้  ไม่ว่าด้วยการหายตัวหรือวิธีใดก็ตามเจ้าค่ะ” ดีน่าบอกเฮอร์ไมโอนี่ที่ใจหายวูบอีกครั้ง  เพราะถ้ามัลฟอยสร้างข่ายเวทย์มนตร์ขึ้นจริง  โอกาสที่เธอจะหนีออกจากคฤหาสน์หลังนี้ก็จะเป็นศูนย์แม้ว่าเธอจะไม่ได้ถูกขังอยู่ในห้องนี้ก็ตาม

“นายน้อยใช้เวลาตลอดสามวันมานี่สร้างข่ายเวทย์มนตร์  นายน้อยแทบไม่ได้นอนเลย เป็นคฤหาสน์มัลฟอยกว้างขวางมาก  มีเนื้อที่เป็นร้อยเป็นพันเอเคอร์  แต่นายน้อยก็พยายามร่ายมนตร์ไว้ทุกตารางนิ้วเพราะนายน้อยกลัวว่าคุณจะหนีนายน้อยไป” ดีน่าพูดต่อไปเรื่อย ๆ

“และวันนี้เธอก็เห็นนายน้อยท่ามกลางสายฝน  นายน้อยสร้างข่ายเวทย์มนตร์เกือบเสร็จแล้ว  นายน้อยทำเกือบเสร็จแล้ว!” หัวใจของเฮอร์ไมโอนี่แกว่งวูบ  ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าเธอไม่มีโอกาสหนีออกไปจากที่นี่เลยอย่างนั้นหรือ  ไม่ได้  เธอจะปล่อยให้มันเป็นอย่างนี้ไม่ได้!

“แล้วไม่มีทางอื่นที่จะฝ่ามนตร์ออกไปหรือดีน่า  มีทางไหนไหมที่จะมีใครออกไปจากที่นี่ได้” เฮอร์ไมโอนี่ถามเอลฟ์สาว  แต่คำตอบที่ได้กลับมาจากเด็กหนุ่มที่กำลังยืนอยู่ที่ประตูห้องของเธอ

“ไม่มีหรอกเกรนเจอร์”

……………………………………………………………

เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้ามองมัลฟอยที่กำลังยืนอยู่ตรงประตูห้องนอนของเธอ  ดวงตาสีเงินของเขาจ้องมองมาที่เธอ  ผมสีบลอนด์ของเด็กหนุ่มเปียกลู่และใบหน้าของเขาขาวซีด

“นาย!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง “เข้ามาทำอะไรที่นี่”

“ฉันมีสิทธิ์ที่จะไปไหนก็ได้ในบ้านของฉัน” มัลฟอยตอบ “ตรงข้ามกับเธอเกรนเจอร์” เด็กสาวเม้มปาก

“ถ้านายต้องการมาพูดแค่นั้นล่ะก็เชิญนายออกไปดีกว่า” เฮอร์ไมโอนี่พูด  มัลฟอยย่างสามขุมมาหาเด็กสาวที่กำลังนั่งอยู่บนเตียง

“ที่ฉันมาที่นี่เพื่อต้องการเตือนเธอเท่านั้น” มัลฟอยว่า “และจากคำพูดที่ฉันได้ยินเมื่อครู่ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเธอไม่คิดจะเชื่อฟังคำสั่งของฉันเลย” เด็กหนุ่มพูด  เฮอร์ไมโอนี่ใจหายแต่เธอพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด

“ฉันจะไม่ฟังคำสั่งของใคร  โดยเฉพาะนาย!” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างไม่เกรงกลัว

“เธอต้องฟังคำสั่งของฉันเกรนเจอร์  และตอนนี้เธอก็ไม่มีทางหนีฉันไปไหนได้แล้ว!” มัลฟอยคำราม  เขาเอามือมาบีบคางของเฮอร์ไมโอนี่ไว้  เด็กสาวสะดุ้งสุดตัวเมื่อร่างกายร้อน ๆ ของมัลฟอยมาสัมผัสตัวเธอ

“เธอก็รู้นี่ว่าฉันสร้างข่ายเวทย์มนตร์ไว้แล้ว  ทุกตารางนิ้วของคฤหาสน์หลังนี้  และถ้าเธอยังพยายามจะหนีออกไปล่ะก็  ฉันก็จะรู้ทันทีและตรงเข้าไปลากตัวเธอกลับมาได้ไม่ยากเลย!” มัลฟอยพูด “แล้วถ้าเธอทำอย่างนั้นล่ะก็  เธอจะได้รับบทเรียนที่เธอจะไม่มีวันลืมเลยเชียวล่ะเกรนเจอร์!” เขาขู่

“และตอนนี้เธอก็หนีไปไหนไม่ได้อีกแล้ว  เธอจะต้องอยู่ที่นี่  อยู่เป็นนักโทษของฉันที่นี่ตลอดไป  เข้าใจไหมยายเลือดสีโคลน!!!” มัลฟอยแผดเสียง  เขาสะบัดมือออกจากไปหน้าของเธออย่างรังเกียจ  เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างเคียดแค้น  และทันทีที่มัลฟอยพูดจบฝ่ามือของเฮอร์ไมโอนี่ก็ฟาดเข้าไปที่ใบหน้าขาวซีดของมัลฟอยเต็มแรง  ร่างของเด็กหนุ่มเซถลา

“นายมันชั่วร้ายที่สุด!!!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนเสียงดัง  ดวงตาฝ้ามัวไปด้วยหยดน้ำตา  ดีน่าซึ่งเป็นเอลฟ์ประจำบ้านดูตกใจมาก  มันรีบเข้าไปประคองมัลฟอยทันทีและมองเธอด้วยสายตาตำหนิ

“คุณทำร้ายนายน้อย!” มันร้อง  เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกผิดวูบหนึ่ง  ก่อนเธอจะบังคับสีหน้าให้เป็นปกติ

“มันสมควรแล้วนี่!” เฮอร์ไมโอนี่พูด “สมควรแล้ว” ดีน่ากำลังจะเถียงเฮอร์ไมโอนี่แต่มัลฟอยปรามมันไว้เสียก่อน

“เธอกล้าตบฉันหรือเกรนเจอร์!” มัลฟอยพูด  เขามองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยแววตาเคียดแค้น

“ฉันกล้าทำมาตั้งแต่ตอนปีสามแล้ว  จำไม่ได้รึไง!” เธอตอบอย่างไม่เกรงกลัว  แต่เด็กสาวก็อยากจะถอนคำพูดนั้นทิ้งเสียเมื่อเธอเห็นปฏิกิริยาต่อไปของมัลฟอย

เด็กหนุ่มมองเธออย่างโกรธเกรี้ยว  ดวงตาของเขาแทบจะลุกเป็นไฟ  มัลฟอยพุ่งเข้าใส่เฮอร์ไมโอนี่ทันทีที่เธอพูดจบ  สองแขนของเขาคว้าหมับเข้าที่ต้นแขนของเด็กสาว  เฮอร์ไมโอนี่ดิ้นรน

“แล้วเธอจะเสียใจที่เธอทำกับฉันแบบนี้เกรนเจอร์” มัลฟอยพูดพร้อมกับบีบแขนเธออย่างแรง  เฮอร์ไมโอนี่ใบหน้าซีดเผือด  เธอเพิ่งตระหนักในตอนนี้เองว่าเธอตกอยู่ในสภาพที่เสียเปรียบเพียงใด  เด็กหนุ่มผลักเธอลงบนที่นอนและออกแรงกดร่างของเธอลงบนเตียง  ในขณะที่เธอพยายามดิ้นรน

“ดีน่า  ออกไปก่อน” เขาตะโกนสั่งเอลฟ์พร้อม ๆ กับจับแขนของเฮอร์ไมโอนี่กดลงบนเตียงเหนือศีรษะของเธอ

“จะทำอะไรของนายน่ะ  ปล่อยฉันนะมัลฟอย!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง

“แต่ว่า....” ดีน่าอึกอัก  มันมองหน้ามัลฟอยสลับกับมองเฮอร์ไมโอนี่

“ฉันบอกให้ออกไปไง!” มัลฟอยคำราม  เอลฟ์สาวตัวสั่น  มันก้มหัวรับคำสั่งก่อนที่จะหายตัวไป  

มัลฟอยเอื้อมมือไปคว้าไม้กายสิทธิ์ของเขามาล็อกประตูห้อง

“ฉันบอกให้เธออยู่เฉย ๆ ยังไงล่ะเกรนเจอร์” เด็กหนุ่มพูดกับเฮอร์ไมโอนี่ที่พยายามดิ้นรนให้หลุดจากอ้อมแขนของเขา  เธอกรีดร้องเสียงดัง

“นายจะทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันไปนะ!”

“ก็สั่งสอนเธอน่ะสิยายเลือดสีโคลน  ว่าการที่เธอมาทำอย่างนี้กับฉันจะได้รับการตอบแทนอย่างไร!” มัลฟอยคำรามพร้อมกับเอามือ ๆ หนึ่งรวบแขนสองข้างของเฮอร์ไมโอนี่ไว้อย่างง่ายดาย  ในขณะที่อีกมือของเขาเชยคางเด็กสาวขึ้นมา

“นายจะทำอะไรน่ะ  อย่านะ  ช่วยด้วย!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง  มัลฟอยหัวเราะกับการกระทำนั้น

“ร้องไปเถอะเกรนเจอร์  ถึงเธอร้องให้ตายอย่างไรก็ไม่มีใครมาช่วยเธอหรอก” เขาพูดอย่างพอใจ  ก่อนที่เด็กหนุ่มจะก้มลงไปประทับริมฝีปากของเขาเข้ากับริมฝีปากของเธออย่างรุนแรง

“อื้อ..............” เสียงร้องของเด็กสาวถูกดูดกลืนไปกับริมฝีปากของเขาจนหมดสิ้น  เฮอร์ไมโอนี่พยายามดิ้นรน  แต่มัลฟอยแรงมีมากกว่าเธอมากนัก  เขาบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างไม่ปราณี  แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่อาจยอมให้เขาทำอะไรไปมากกว่านี้ได้!

“โอ๊ย!!!” มัลฟอยร้องเมื่อเฮอร์ไมโอนี่กัดลิ้นของเขาเข้าเต็ม ๆ เด็กหนุ่มรีบถอนริมฝีปากของเธอออกมา เขามองเธออย่างเคียดแค้น

“ฤทธิ์มากนักใช่ไหม” มัลฟอยคำราม  ก่อนจะลากตัวเฮอร์ไมโอนี่มาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะลงมือซุกไซร้ซอกคอขาวผ่องของเธอ  เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องอย่างเสียขวัญ

“ไม่...............มัลฟอยอย่า!!!” แต่เด็กหนุ่มไม่ยอมหยุด  เขาคว้าเสื้อของเธอไว้ในมือ  และกระชากมันออกเต็มแรง  เสื้อที่เธอใส่อยู่ขาดหลุดลุ่ย  เด็กสาวร้องเสียงดังเมื่อมัลฟอยก้มหน้าลงไปซุกไซร้ทรวงอกของเธอ!

เฮอร์ไมโอนี่พยายามดิ้นรนอย่างสุดแรงเกิด  ในขณะที่มัลฟอยกำลังลุกล้ำร่างกายของเขาตามใจชอบ เด็กสาวคิดหาทางออกและสายตาของเธอก็ไปสะดุดเข้ากับไม้กายสิทธิ์ที่วางอยู่บนเตียงไม่ไกลนัก  เธอค่อย ๆ เอื้อมมือไปหวังหยิบมันอย่างมีความหวัง  แต่มัลฟอยกลับรู้ทัน  เขาคว้ามือข้างนั้นของเฮอร์ไมโอนี่ไว้ทันที

“อย่าแม้แต่คิดเชียวเกรนเจอร์” เขาพูด  จ้องมองเธออย่างเอาเรื่องพร้อมกับคว้าไม้กายสิทธิ์มาและโยนมันไปไกล ๆ และตอนนี้เธอก็หมดหนทางหนีแล้ว

มัลฟอยพยายามลุกล้ำร่างกายของเธอมากขึ้น  ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่พยายามดิ้นรนอย่างหมดหนทาง มัลฟอยพยายามถอดบราของเธอออกในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของเขา  จนกระทั่งเด็กหนุ่มสามารถปลดตะขอของมันออกได้  และเขาก็กำลังจะกระชากมันออกจากร่างของเธอ

“อย่า!!!” เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้อง  มือของเด็กสาวทั้งทุบทั้งตีมัลฟอยที่แผ่นหลัง  แต่มันไม่ทำให้เขารู้สึกเจ็บเลย  จนในที่สุดเด็กหนุ่มก็ค่อย ๆ เลื่อนมือของเขาไปสัมผัสเรียวขาของเฮอร์ไมโอนี่เบา ๆ เธอสะดุ้งเฮือก

“อย่า..........!!!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องอย่างหวาดกลัว  เธอจะไม่ยอมให้มัลฟอยทำอะไรเธอมาไปกว่านี้อีกแล้ว  มือของเด็กสาวคว้าเอาแจกันที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงได้  เธอจับมันไว้มั่นราวกับมันเป็นทางรอดทางสุดท้ายของเธอ  และเด็กสาวก็รวบรวมกำลังที่เหลืออยู่ฟาดมันเข้าไปที่ศีรษะของมัลฟอยอย่างเต็มแรง!

เกิดเสียงแพล้งดังขึ้นก่อนที่แจกันจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ เฮอร์ไมโอนี่ปล่อยมือจากมันทันที  เธอหันไปทางมัลฟอยที่กำลังอยู่บนตัวเธอ  เด็กสาวกรีดร้องและกระเถิบตัวหนี  เธอมองไปที่ร่างของเด็กหนุ่มผมบลอนด์ที่มีเลือดอาบศีรษะอย่างตื่นตระหนก!

*************************************************