เธอคือทาสหัวใจของฉัน [ เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอย ]

ลำดับตอนที่ #10 : คำสัญญา: The promises

***Chapter 10 คำสัญญา: The Promise****

  

เฮอร์ไมโอนี่ตกใจแทบเป็นลมเมื่อเธอเปิดประตูห้องน้ำมาและพบว่ามัลฟอยมานั่งรอเธออยู่ในห้อง!  และที่สำคัญก็คือทั้งร่างของเด็กสาวมีผ้าขนหนูพันกายอยู่เพียงผืนเดียวเท่านั้น!

“นายเข้ามาทำไม!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง  เธอตั้งท่าจะวิ่งเข้าไปหลบในห้องน้ำ  แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าเสื้อผ้าทั้งหมดของเธออยู่ในตู้เสื้อผ้าตรงกันข้ามกับเตียงที่มัลฟอยนั่งอยู่

“ก็มาหาเธอสิ  ไม่เห็นต้องอายเลย” มัลฟอยพูดยิ้ม ๆ ขณะที่ใช้แววตาสีซีดของเขามองร่างเพรียวบางของเฮอร์ไมโอนี่ภายใต้ผ้าขนหนูด้วยสาวตากรุ้มกริ่ม!

“มองอะไรน่ะอีตาลามก  ออกไปเลยนะ!” เด็กสาวกล่าว  พลางชี้ไปที่ประตู  มัลฟอยไม่ขยับเขยื้อน  เขายืนอยู่ตรงหน้าเธอ  ใช้เวลาตาสีเงินคู่เดิมสำรวจร่างเปียกน้ำของเธออย่างไม่เกรงใจ  เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงเสียยิ่งกว่าลูกตำลึง  เธอไม่เคยอายเท่านี้มาก่อนในชีวิต!

“นี่!  ฉันพูดไม่เข้าใจหรือมัลฟอย!  ฉันบอกให้ออกไปไง!” เฮอร์ไมโอนี่พูด  พลางก้าวเข้าไปหาชายหนุ่มและพยายามดันร่างเขาออกไปจากห้อง  แต่เด็กสาวเพิ่งมารู้เอาทีหลังว่าการทำแบบนั้นเป็นการเสียเปรียบมัลฟอยเข้าอย่างจัง  เมื่อเขาจัดการรวบมือสองข้างของเธอด้วยแขนแข็งแรงและดึงร่างของเฮอร์ไมโอนี่ไปกอดอย่างง่ายดาย

“นี่จะทำอะไรน่ะ  ปล่อยฉันนะ!” เฮอร์ไมโอนี่โวยวาย  ใบหน้าร้อนวูบวาบด้วยความเขินอาย  ในขณะที่มัลฟอยกอดเธอแน่นโดยไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยง่าย ๆ

“เวลาเธออายก็น่ารักดีเหมือนกันนะ” มัลฟอยพูดยิ้ม ๆ “แถมพออยู่ในชุดแบบนี้ก็เลยรู้ว่าหุ่นดีไม่ใช่เล่น” เขาแหย่เธอ  แววตาสีเงินทอประกายราวกับนึกสนุกที่ได้เห็นใบหน้าแดงก่ำและท่าทีดิ้นรนของเด็กสาว  แต่จะว่าไปแล้วนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่เขารู้ว่าทรวดทรงองเอวของเด็กสาวคนนี้งดงามเพียงไร  เพราะครั้งหนึ่งเขาเคยเห็นร่างกายของเธอมามากกว่านี้แล้ว  ถึงแม้ว่าครั้งนั้นมันจะเกิดขึ้นด้วยความไม่เต็มใจของเธอก็ตาม

“อย่าดิ้นนักซี่  เดี๋ยวผ้าหลุดนะ” มัลฟอยเตือนเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ดิ้นหนักขึ้นพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ตามแบบฉบับของเขา  เฮอร์ไมโอนี่ชะงักการกระทำทันที  เธอตวัดสายตาเฉียบคมไปมองเด็กหนุ่ม  มันเป็นสายตาแบบเดียวกับที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลใช้เปี๊ยบ  จนทำให้มัลฟอยรู้ดีว่าควรจะเลิกแกล้งเธอได้แล้ว

“โอเค ๆ ปล่อยก็ได้” เขาพูดพลางปล่อยเฮอร์ไมโอนี่จากอ้อมกอด    

เฮอร์ไมโอนี่แทบจะกระโดดออกมาจากมัลฟอยทันทีที่เขายอมปล่อยเธอ  ใบหน้าหวานแดงไปจนถึงลำคอ  ผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิงเล็กน้อยจากการกอดรัดของเด็กหนุ่ม  มัลฟอยเดาเอาว่าถ้าเขาแกล้งเธอต่อไปคงมีหวังได้เห็นควันพวยฟุ่งออกมาจากศีรษะฟองฟูนั้นแน่

“นายมีธุระอะไรกับฉัน” เธอพูดกับมัลฟอยเมื่อตั้งสติได้  แต่ถึงอย่างนั้นสายตาของเด็กสาวกลับจับจ้องอยู่ที่พื้นโดยไม่สนใจจะสบตาเด็กหนุ่ม  ราวกับเธอต้องการซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความอายไว้ไม่ให้เขาเห็น  ตรงกันข้ามกับมัลฟอยที่กำลังมองหน้าเด็กสาวตรง ๆ โดยมีร่องรอยแห่งความเอ็นดูปรากฏอยู่ในแววตาที่เขาใช้มองเธอ

“ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าฉันลืมให้ไอ้นี่กับเธอ” มัลฟอยพูดพลางหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมาจากเตียง  เฮอร์ไมโอนี่มองตามอย่างอยากรู้  ของสิ่งนั้นดูคล้าย ๆ ผ้าสีชมพูอ่อนผืนหนึ่ง  จนกระทั่งเฮอร์ไมโอนี่รับมันมาจากมัลฟอยเด็กสาวจึงรู้ว่าของชิ้นนั้นเป็นชุดแซกลายดอกไม้สีชมพูที่ดูอ่อนหวานน่ารัก

เฮอร์ไมโอนี่มองชุดแซกในมือของเธออย่างงง ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองมัลฟอย

“ฉันเห็นว่าเธอไม่ค่อยมีเสื้อผ้าดี ๆ ใส่  ก็เลยหาชุดมาให้เธอซักชุดนึง” เขาพูด  และก็จริงดังที่มัลฟอยว่า  แม้ว่าชุดที่เฮอร์ไมโอนี่สวมใส่ตลอดเวลาที่อยู่ในคฤหาสน์มัลฟอยนั้นจะไม่เก่าและโทรมเหมือนชุดของพวกเอลฟ์ประจำบ้าน  แต่มันก็เป็นแค่ชุดสีดำธรรมดา ๆ เทียบไม่ได้กับชุดแซกที่มัลฟอยเอามาให้เธอเลย 

เด็กสาวไล่มือไปตามชุดสวยนั้นอย่างหลงไหล  เนื้อผ้าที่เอามาตัดชุดนั้นไม่หนาจนเกินไป  อีกทั้งยังดูเบาสบายน่าสวมใส่

“เธอให้ฉันอย่างนั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม  ดวงตาสีน้ำตาลใสแป๋วของเธอสะท้อนอยู่ในแววตาสีเงินของมัลฟอย

“ใช่  และคงจะดีถ้าเธอใส่มันในวันนี้น่ะนะ”  เด็กหนุ่มพูด “ฉันหมายถึง  ใส่มันลงไปข้างล่างน่ะ  ฉันคิดว่ามันคงเข้ากับรองเท้าคู่นั้น” เด็กหนุ่มทอดสายตาไปยังรองเท้าส้นเตี้ยสีขาวสวยที่วางอยู่ตรงมุมห้องข้าง ๆ ตู้เสื้อผ้าซึ่งเธอไม่ทันได้สังเกตุเห็นมันก็เพราะเธอกำลังคุยกับมัลฟอยอยู่  จากนั้นเด็กสาวจึงช้อนดวงตาสีน้ำตาลที่แลดูแปลกใจขึ้นมองหน้าเด็กหนุ่มอีกครั้ง

“ฉันจะลงไปรอข้างล่างล่ะ  แต่งตัวเร็ว ๆ ด้วยนะ” เขาพูดพลางจูบที่หน้าผากของเฮอร์ไมโอนี่เบา ๆ และเดินออกจากห้องไป  แต่ก่อนที่ประตูจะปิดลงเฮอร์ไมโอนี่ก็ส่งเสียงเรียกเขาไว้ก่อน

“มัลฟอย.....ขอบใจนะ” เด็กสาวพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ  เด็กหนุ่มไม่หันมามองเธอ  แต่เขาทำท่าทีเหมือนรับรู้สิ่งที่พูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป

หลังจากที่มัลฟอยออกจากห้องไปเรียบร้อยแล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ล็อกประตูห้อง  เธอวางชุดแซกแสนสวยนั้นไว้บนเตียง  และลงมือเปิดตู้เสื้อผ้า  ในใจของเด็กสาวคิดว่าบางทีเธออาจจะยังไม่ต้องเปิดจดหมายนั่นอ่านตอนนี้ก็ได้

.................................................

เฮอร์ไมโอนี่ใช้เวลาแต่งตัวไม่นานนัก  เด็กสาวสวมชุดแซกที่มัลฟอยให้มาได้พอดี  และยิ่งเมื่อเธอสวมรองเท้าสีขาวคู่นั้นแล้วมันยิ่งทำให้เธอดูเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนเลยทีเดียว  เฮอร์ไมโอนี่สำรวจตัวเองอยู่หน้ากระจก  เธอลองหมุนตัวสองสามครั้ง  และใช้มือจัดแต่งผมหยักศกของเธอให้เข้าทรงก่อนจะเดินออกจากห้องไป

มัลฟอยรอเฮอร์ไมโอนี่อยู่ที่ห้องอาหาร  แต่เด็กสาวก็ต้องแปลกใจที่บนโต๊ะยาวซึ่งเป็นที่รับประทานอาหารของครอบครัวมัลฟอยไม่มีอาหารวางอยู่เลยซักจาน  จนกระทั่งเธอนึกขึ้นได้ว่ามัลฟอยให้ดีน่ามาเรียนเธอว่าวันนี้เธอและเขาจะทานอาหารกันที่สวน

“ช้าจัง” นั่นคือถ้อยคำแรกที่เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินจากปากของมัลฟอยเมื่อเธอเดินเข้ามาในห้อง  แต่ดูจากแววตาของเขาแล้วจะรู้ทันทีว่าเขาพอใจมากที่เฮอร์ไมโอนี่สวมชุดที่เขาเลือกมา  แถมเธอยังสวมมันได้สวยจนไม่มีที่ติเสียด้วย

เฮอร์ไมโอนี่ไม่พูดอะไร  เธอเดินเข้าไปใกล้มัลฟอยพลางพูดว่า

“นี่เราจะไปไหนกันน่ะ  ถึงให้ฉันใส่ชุดนี้” เด็กสาวถามอย่างเขินอาย  มัลฟอยอมยิ้มก่อนจะตอบว่า

“ตามมาเถอะน่ะ”

.................................................

เฮอร์ไมโอนี่ไม่เคยเข้ามาในสวนของคฤหาสน์มัลฟอยมาก่อน  เพราะว่าเธอได้รับอนุญาติให้ทำงานอยู่บนคฤหาสน์เท่านั้น  เด็กสาวไม่มีสิทธิ์เข้าไปจุ้นจ้านที่อื่นได้ตามอำเภอใจ  แต่ถึงอย่างนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็เคยมองเห็นมันลงมาจากด้านบน  และที่เธอเห็นในตอนนั้นมันเป็นแค่สวนทึบ ๆ ที่มีต้นไม้ใหญ่ล้อมรอบจนแทบมองไม่เห็นเบื้องล่าง  ดูแล้วช่างเข้ากับบรรยากาศอึมครึมของบ้านหลังนี้เสียเหลือเกิน  จนกระทั่งเฮอร์ไมโอนี่ได้เข้ามาเหยียบที่นี่เป็นครั้งแรกในวันนี้  มันจึงทำให้ความคิดของเธอเปลี่ยนแปลงไป

ภายในสวนของคฤหาสน์มัลฟอยถูกดูแลรักษาอย่างดีด้วยฝีมือเอลฟ์ประจำบ้าน  สวนทั้งสวนถูกปูด้วยหญ้าสีเขียวเข้ม  และมีแผ่นอิฐขนาดใหญ่ปูเป็นทางเดินไปรอบ ๆ สวน  นอกจากนั้นสวนแห่งนี้ยังถูกประดับไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ที่ให้ร่มเงารวมทั้งไม้ประดับนานาพรรณ 

มัลฟอยพาเฮอร์ไมโอนี่เดินไปตามทางเดินที่ใช้เชื่อมปีกสองปีกของคฤหาสน์เข้าหากัน  มันเป็นทางเดินที่มีหลังคากันแดดกันฝน  แต่จู่ ๆ เด็กหนุ่มก็จูงมือเธอให้เดินออกนอกเส้นทาง  เขาก้าวขาไปตามแผ่นอิฐที่ปูเรียงรายอยู่ในสวนที่กว้างขวางแห่งนี้ราวกับใยแมงมุม  จนกระทั่งสิ้นสุดลงเบื้องหน้าทะเลสาบแห่งหนึ่ง

ทะเลสาบทอดตัวยาวไปจนจรดกับภูเขาที่ทอดตัวอยู่ไกลออกไป  แผ่นน้ำสีน้ำเงินทอประกายกระทบแสงแดดยามเช้า  ที่ริมทะเลสาบมีต้นไม้ต้นหนึ่งยืนต้นอยู่อย่างโดดเดี่ยว  มันแผ่กิ่งก้านสาขาให้ความร่มรื่นไปยังบริเวณรอบ ๆ ที่สำคัญตรงโคนต้นไม้ใหญ่นั้นมีผ้าใบผืนหนึ่งปูอยู่พร้อมกับตระก้าปิกนิกที่ใส่ของเสบียงเอาไว้เต็ม

มัลฟอยเดินนำไปยังโคนต้นไม้  ก่อนจะทรุดตัวลงบนแผ่นผ้าใบพลางกวักมือรียกให้เฮอร์ไมโอนี่มานั่งข้าง ๆ

“มานั่งนี่สิ” มัลฟอยตบที่นั่งข้างตัว  เด็กสาวต้องเดินตามมาอย่างเสียไม่ได้  เธอทรุดตัวลงนั่นข้างมัลฟอยพลางมองไปรอบ ๆ

“ฉันไม่นึกว่าจะมีที่แบบนี้อยู่ด้วย” เฮอร์ไมโอนี่พูด “ที่ตรงนี้มันเหมือนกับ....”

“ริมทะเลสาบที่โรงเรียนใช่ไหม” มัลฟอยตอบอย่างรู้ทัน  เฮอร์ไมโอนี่มองหน้าเขาอย่างสงสัย

“ตอนสมัยเรียนน่ะฉันมักจะไปนั่งที่ริมทะเลสาบนั่นประจำ  ตรงนั้นมีต้นบีชอยู่ใช่ไหม  ฉันจำได้ว่าพอเวลาที่มีเรื่องกลุ้มใจหรือเวลาที่ฉันอยากอยู่คนเดียว  ฉันจะไปนั่งที่นั่น  มองพระอาทิตย์ตกดินไปอย่างช้า ๆ ปล่อยให้สายลมพัดพาความไม่สบายใจเหล่านั้นไป” มัลฟอยเล่าโดยไม่มองหน้าเฮอร์ไมโอนี่  แต่เด็กสาวคิดว่าเธอเห็นแววโศกเศร้าเจืออยู่ในแววตาสีเงินคู่นั้น

“พอฉันกลับมาที่บ้าน  ฉันก็คิดถึงสถานที่นั้น  ไม่รู้สินะ  ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นคนผูกผันกับสิ่งต่าง ๆ ยากก็เถอะ  แต่ฉันกลับคิดถึงที่นั่นขึ้นมา  ฉันก็เลยนึกขึ้นได้ว่าที่บ้านของฉันก็มีทะเลสาบเหมือนกับที่นั่น  ขาดก็เพียงแต่ต้นไม้” มัลฟอยเล่าต่อ

“เธอก็เลยปลูกต้นไม้ต้นนี้ขึ้นมาเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม

“เปล่าหรอก” เด็กชายตอบพลางส่ายหน้า “ฉันแค่เคลื่อนย้ายมันมาจากที่อื่นในสวนน่ะ  แต่เสียดายที่บ้านนี้ไม่มีต้นบีชเลย  เลยต้องเอาต้นไม้ชนิดอื่นมาแทน” มัลฟอยพูดพลางเงยหน้าขึ้นมองต้นไม้ที่เขาใช้หลังพิงลำต้นของมันอยู่  กิ่งก้านสาขาของมันแผ่ไปกว้างไกลพอ ๆ กับรากที่หยั่งลึกลงในดิน

“เมื่อก่อนฉันชอบพาแม่มานั่งที่นี่บ่อย ๆ ฉันคิดเอาเองว่าบรรยากาศเงียบสงบที่นี่คงจะทำให้จิตใจที่ว้าวุ่นของเธอได้ผ่อนคลายลงบ้าง  เหมือนกับฉันน่ะ  แต่ฉันคิดผิด  เพราะจิตใจของแม่ไม่ได้วุ่นวายสับสน  แต่มันกลับว่างเปล่า  หลังจากที่พ่อเสกคาถาสะกดใจใส่เธอ  เธอก็เหมือนกับตุ๊กตาที่คอยทำตามคำสั่งของเขา  มีชีวิตอยู่ไปวัน ๆ อย่างเหม่อลอย  ไม่หลงเหลือความรู้สึกเดิม ๆ อีกต่อไปแล้ว” เสียงของมัลฟอยสั่นเล็กน้อยเมื่อเขาเอ่ยถึงอดีตที่เจ็บปวด  เฮอร์ไมโอนี่บีบมือของเด็กหนุ่มเบา ๆ อย่างปลอบโยน  ราวกับจะบอกว่ายังมีเธอที่อยู่ข้าง ๆ เขา

“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไม่เห็นจะต้องพาฉันมาที่นี่เลยนี่  ถ้ามันทำให้เธอนึกถึงเรื่องเก่า ๆ ” เฮอร์ไมโอนี่พูด  เด็กหนุ่มส่ายหน้า  เขาพยายามบังคับสีหน้าให้ดูเป็นปรกติอย่างเดิม

“เปล่าเลย  ที่ฉันพาเธอมาที่นี่ก็เพราะฉันคิดว่าเธอคงคิดถึงสถานที่นั้นเหมือนกับฉัน” มัลฟอยพูด “ฉันยังจำได้ดีว่ามีหลายครั้งที่ฉันอยากจะไปนั่งที่ริมทะเลสาบนั่น  แต่กลับมีใครคนอื่นนั่งอยู่ก่อนแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นสบตาเด็กหนุ่มทันทีที่เขาพูดจบ

“ฉันมักจะเห็นเธอไปนั่งอ่านหนังสือที่นั่นประจำ  และพอเจอเธอ  ฉันก็จะหลบไปที่อื่นเสีย  ฉันยอมรับนะว่าตอนนั้นฉันหงุดหงิดไม่น้อยที่เธอมาตัดหน้าฉันไปน่ะ  แต่ฉันก็สังเกตุว่ามีอยู่หลายครั้งที่เธอไม่ได้มานั่งอ่านหนังสือ  แต่เธอกลับเอาแต่เหม่อลอยและมองไปทางทะเลสาบ” เขาพูด  พร้อมกับมองเฮอร์ไมโอนี่อย่างมีความหมาย  ในขณะที่เด็กสาวรู้สึกแปลกใจที่เด็กหนุ่มคนนี้จดจำเรื่องราวของเธอได้ดีเหลือเกิน  ทั้ง ๆ ที่เธอและเขาเป็นศัตรูกันในเวลานั้น

“ฉันก็เลยเดาว่าบางทีเธออาจจะมีเรื่องหนักใจเหมือนกับฉันก็ได้” มัลฟอยพูดต่อ

“เธอก็เลยไม่ไปไล่ฉันออกมาจากที่นั่งตรงนั้นใช่ไหม” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างรู้ทัน  มัลฟอยยิ้มมุมปาก

“ตอนแรกฉันก็คิดอย่างนั้นหรอก  แต่พอเห็นเธอเหม่อมองทะเลสาบด้วยสีหน้าเหมือนกับฉันแล้ว  มันทำให้ฉันไล่เธอไปไหนไม่ลง  ฉันรู้สึกว่าเธอเองก็คงมีเรื่องกลุ้มใจอย่างที่ฉันมีก็ได้” เขาว่า

“บางทีคนเราก็ต้องการเวลาอยู่กับตัวเองบ้าง” เฮอร์ไมโอนี่พูดออกมา  เธอหลบสายตามัลฟอยและเหม่อมองไปที่ทะเลสาบ  ในใจกำลังครุ่นคิดวิตกเรื่องบางอย่างที่เด็กหนุ่มไม่อาจรับรู้ได้  แต่เด็กสาวไม่อาจทำเช่นนั้นได้นานเมื่อเด็กหนุ่มเปิดตะกร้าอาหาร  และหยิบแซนวิชออกมา

“ทานซะสิ  สายป่านนี้แล้วเธอคงหิว”  มัลฟอยพูดพร้อมกับป้อนแซนวิชใส่ปากเฮอร์ไมโอนี่  เด็กสาวทำท่าว่าจะรับมันมาทานเอง  แต่มัลฟอยกลับไม่ยอมเขาดึงดันจะป้อนเธอให้ได้  จนกระทั่งเฮอร์ไมโอนี่ยอมกัดแซนวิชที่อยู่ในมือเขาโดยดี

“ดีมาก” เด็กหนุ่มพูดพลางยื่นแซนวิชของเขามาให้เธอบ้าง

“ถึงตาเธอแล้ว” มัลฟอยพูด  เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้ว

“นายก็ทานเองสิ” เด็กสาวอุบอิบ 

“ไม่ล่ะ  อยากให้เธอป้อนนี่” เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะอ้าปากปฏิเสธ  แต่พอเห็นสีหน้าที่ดูราวกับเด็กถูกขัดใจของเขาเธอก็ทำไม่ลง  เด็กสาวจึงหยิบแซนวิชชิ้นนั้นขึ้นมาและป้อนใส่ปากของมัลฟอยโดยดี  และเมื่อเธอทำเช่นนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็มีโอกาสได้เห็นใบหน้ายิ้มแย้มเป็นสุขราวกับเด็ก ๆ ของเขาอีกครั้ง

หลังจากที่จัดการมื้อเช้าจนเสร็จเรียบร้อยแล้วมัลฟอยก็ทิ้งตัวลงนอนบนตักของเฮอร์ไมโอนี่  เด็กสาวตั้งท่าจะโวยวาย

“ขอนอนหน่อยน่า” เขาอ้อน  เมื่อเห็นท่าทีเช่นนั้นของมัลฟอยเฮอร์ไมโอนี่จึงใจอ่อน  และปล่อยให้เขานอนตักเธอโดยดี  ในขณะที่เธอชื่นชมบรรยากาศรอบตัวไปพลาง ๆ

ผมสีน้ำตาลสวยของเธอถูกพัดจนปลิวไสวไปตามแรงลม  ใบหน้าของเธอต้องแสงแดดยามสาย  เด็กสาวหันมายิ้มให้มัลฟอยที่กำลังซบศีรษะลงบนตักของเธอ  ซึ่งภาพนั้นเป็นภาพที่น่าหลงไหลมากในสายตาของเด็กหนุ่ม  เฮอร์ไมโอนี่ดูเป็นสาวสวยขึ้นมาทันทีเมื่อเธอสวมใส่ชุดที่เขาเลือก  บวกกับใบหน้าอ่อนหวานและท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูของเธอในตอนนี้มันทำให้เด็กหนุ่มแทบอดใจไม่ไหว

เฮอร์ไมโอนี่กำลังเอาผมที่ปลิวขึ้นทัดหู  เป็นเวลาเดียวกับที่ใบหน้าของมัลฟอยโน้มเข้ามาใกล้  กว่าจะรู้ตัวเด็กหนุ่มก็ขโมยจูบของเธอไปแล้ว

โดยไม่ทันตั้งตัว  เด็กหนุ่มก็ผลักร่างของเฮอร์ไมโอนี่ลงบนผ้าปู  ดวงตาสีน้ำตาลของเด็กสาวเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเธอรู้ว่าที่มัลฟอยจะทำกับเธอมันไม่ใช้แค่จูบอีกต่อไป

“มัลฟอย...”  เฮอร์ไมโอนี่เรียกชื่อเขาอย่างหวาดกลัว  นัยต์ตาสีเงินของเด็กหนุ่มดูมุ่งมั่นและเปี่ยมไปด้วยความรักที่มีต่อเธอ  แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะเฮอร์ไมโอนี่กลับรู้สึกหวาดกลัวแววตาคู่นี้ของเขาอยู่ไม่น้อยทีเดียว

“ไหนบอกว่าจะเรียกฉันว่าเดรโกไง” เด็กหนุ่มพูดพลางกดมือสองข้างของเธอไว้กับพื้น  ชุดแซกตัวสวยย้วยลงมาจนเห็นเนินอกอิ่ม

“เธอจะทำอะไรน่ะ.....เดรโก” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างหวาดหวั่น

“ฉันจะทำอะไรน่ะรึ  เธอก็น่าจะรู้ดีนี่นา” มัลฟอยพูดพลางก้มลงไปหอมแก้มเฮอร์ไมโอนี่ฟอดใหญ่  ก่อนจะไล้ริมฝีปากไปที่ติ่งหูของเธอ  เด็กสาวพยายามดันตัวเธอออก  เธอรู้สึกขนลุกทันทีที่ลิ้นของมัลฟอยสัมผัสติ่งหู

“อย่าทำแบบนี้เลยปล่อยฉันเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่ขอ  แต่เด็กหนุ่มกลับไม่สนใจคำขอของเธอ

“ฉันรักเธอนะเฮอร์ไมโอนี่  เธอจะรักฉันได้ไหม” เด็กหนุ่มพูดออกมา  ดวงตาของเด็กสาวเบิกกว้างอย่างแปลกใจ

.................................................

รักอย่างนั้นรึ  เขารักเธออย่างนั้นรึ

“ฉะ.....ฉันไม่รู้” เธอพูดพลางเบี่ยงสายตาหลบ  มัลฟอยมองเธอด้วยแววตาสีเงินที่เต็มไปด้วยความอึดอัดใจ

“ทำไมเธอถึงไม่รู้ล่ะ  เธอไม่รู้หรือรักฉันไม่ได้กันแน่”  มัลฟอยพูดเสียงเข้ม  ดวงตาที่เคยดูอ่อนโยนกลับเปลี่ยนเป็นดุดันขึ้นมาทันที

“ฉัน...”

“หรือเธอรักคนอื่นกัน” เขาพูดพลางออกแรงบีบข้อมือเล็ก ๆ ของเฮอร์ไมโอนี่ราวกับจะพยายามเค้นเอาคำตอบออกมาให้ได้

“ฉันไม่ได้รักคนอื่น  แต่......” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

“แต่เธอก็ไม่ได้รักฉันใช่ไหม” มัลฟอยพูดอย่างรู้ทัน “ทำไมเธอรักฉันไม่ได้ล่ะ  ทั้ง ๆ ที่ฉันรักเธอมากขนาดนี้” คำพูดของมัลฟอยทำเอาเฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงขึ้นมาโดยไม่ได้สาเหตุ  นี่เขารักเธอจริง ๆ รึนี่  แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน  ในเมื่อเขาและเธอเป็นศัตรูกัน 

“ถ้าเธอบอกว่ารักฉันสักคำ  ฉันก็พร้อมจะทำเพื่อเธอทุกอย่าง  แค่รู้ว่าเธอรักฉันบ้าง  ฉันก็พร้อมที่จะละทิ้งทุกอย่าง....เพื่อเธอ” มัลฟอยพูดอย่างหนักแน่นจนเฮอร์ไมโอนี่ยังอดแปลกใจไม่ได้

“เธอไม่ได้รักฉันจริง ๆ หรอกมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางสบตาเขา

“เธอแค่รู้สึกดีกับฉันเพราะเธอไม่มีใครเท่านั้น  อันที่จริงสิ่งที่เธอรู้สึกมันอาจจะไม่ใช่ความรักก็ได้” แววตาของเด็กหนุ่มเปลี่ยนไปทันทีที่เธอพูดจบ

“ไม่ใช่ความรักอย่างนั้นรึ” มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงราวกับต้องการเย้ยหยันตัวเอง “เธอไม่เชื่อรึว่าฉันรักเธอจริง ๆ น่ะเกรนเจอร์” เขาเปลี่ยนไปเรียกนามสกุลของเธอแทนด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ

“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น”  เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะอธิบาย  แต่ดูเหมือนว่ามัลฟอยจะไม่ยอมให้โอกาสเธอพูดอีกต่อไป

“ถ้าเธอไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันบอกเธอ  ฉันจะพิสูจน์ให้เธอเห็นเองว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน” เด็กหนุ่มพูดอย่างหนักแน่น  ก่อนจะก้มลงไปจูบปิดปากเธอ!

มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเสียจนเธอไม่มีโอกาสได้เอ่ยปากปฏิเสธ  มัลฟอยประทับรอยจูบที่หนักแน่นหากแต่นุ่มนวลลงบนริมฝีปากของเธอ  ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาลงมาที่ซอกคอเธอแทน!

“มัลฟอยอย่า!  อย่าทำแบบนี้!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องและพยายามดันตัวเขาออกห่าง  แต่เด็กหนุ่มไม่ยอมหยุด  เขาเลื่อนมือแข็งแกร่งไปสัมผัสเนินอกของเธออย่างแผ่วเบา  ก่อนจะใช้มือข้างนั้นดึงสายชุดแซกบางเบาออก!

เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเฮือก  ภาพความทรงจำอันโหดร้ายแวบเข้ามาในสมองทันที!

“ปล่อยนะ!  ไม่!!!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง  ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว  และเมื่อเป็นเช่นนั้นมัลฟอยจึงชะงักการกระทำของเขาทันที

“เกรนเจอร์?  ฉันขอโทษ...ฉัน....” เด็กหนุ่มเอ่ยปากละล่ำละลักพลางคว้าร่างของเธอมาโอบกอดไว้แนบอก

“ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ทำอย่างนี้อีกเป็นอันขาด  ฉันสัญญากับเธอนะเกรนเจอร์” เขาพูดพลางลูบศีรษะเธอเบา ๆ อย่างปลอบประโลม  เด็กสาวพยักหน้าเบา ๆ ตัวสั่นเทาอยู่ในอ้อมแขนของเขา

มัลฟอยโอบกอดเฮอร์ไมโอนี่ไว้แน่น  เขารอจนเธอสงบลงแล้วจึงเอ่ยปากพูดขึ้นมา

“และฉันก็อยากจะขอให้เธอสัญญากับฉันด้วยว่า  เธอจะไม่หนีไปจากฉัน  เธอจะอยู่กับฉันตลอดไป  จะไม่ทิ้งฉันไปไหนเด็ดขาด” พอพูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็เงยหน้าขึ้นสบตามัลฟอยอย่างแปลกใจ

“ฉัน....” เด็กสาวอึกอัก

“สัญญาสิเกรนเจอร์ว่าเธอจะอยู่ข้าง ๆ ฉันตลอดไป  และฉันก็จะสัญญาว่าไม่ล่วงเกินเธอโดยที่เธอไม่เต็มใจอีกเป็นอันขาด” มัลฟอยรบเร้า  เฮอร์ไมโอนี่กัดริมฝีปากด้วยท่าทีลังเล  แต่ในที่สุดเด็กสาวก็ผงกศีรษะเบา ๆ ก่อนจะพูดออกมาว่า

“อือ  ฉันสัญญา” โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าคำพูดเพียงคำเดียวของเธอในวันนี้จะส่งผลต่อชีวิตที่เหลืออยู่ของเธออย่างไร

“ดีมาก” มัลฟอยบรรจงจูบหน้าผากเธออย่างพอใจ  และโอบกอดเด็กสาวไว้แน่น  ก่อนจะรั้งตัวเธอลงบนผ้าปูอีกครั้ง  แต่การกระทำครั้งนี้ไม่เหมือนกับเมื่อครู่  มัลฟอยรั้งตัวเฮอร์ไมโอนี่ไว้ในอ้อมกอดของเขา  ให้เธอใช้ไหล่ของเขาต่างหมอน

เด็กหนุ่มมองเห็นท้องฟ้าสีจางและปุยเมฆสีขาวผ่านกิ่งก้านของต้นไม้ที่เขาและเฮอร์ไมโอนี่ทอดกายลงนอนอยู่  มัลฟอยรำพันขึ้นมาเบา ๆ

“เธอไม่จำเป็นต้องรักฉันก็ได้เกรนเจอร์  ขอเพียงแค่เธออยู่ข้าง ๆ ฉันก็พอ  หรือถ้าเกิดวันไหนเธอเกิดรักฉันขึ้นมาบ้าง  ฉันอยากจะให้เธอบอกฉันได้ไหม”

“ได้สิ” เด็กสาวรับคำ  เธอทิ้งศีรษะลงในอ้อมอกของมัลฟอย  ก่อนจะเหม่อลองไปยังทะเลสาบสีครามที่ทอดตัวอยู่ห่างออกไป  โดยไม่รู้เลยว่าจะมีสิ่งใดรอคอยเธอและเขาอยู่ในภายภาคหน้าบ้าง

*************************************************