ลำดับตอนที่ #23
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : อุบัติเหตุบนอัฒจันทร์
***Chapter 23 อุบัติเหตุบนอัฒจันทร์***
ความสัมพันธ์ของเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยนั้นเปรียบเสมือนเส้นด้ายที่ขาดสะบั้นลง! และแทบจะไม่มีทางที่เด็กทั้งสองจะกลับไปเป็นดังเดิมได้ เพราะว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่อาจทำใจทิ้งเพื่อนรักทั้งสองเพื่อมาอยู่กับมัลฟอยคนเดียวไม่ได้ ในขณะที่มัลฟอยเองก็ไม่สามารถกลับไปเป็นอย่างเดิมกับเธอได้ ในเมื่อเขารู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอหลอกเขามาตลอด
ราวกับว่าการตัดสินใจของเฮอร์ไมโอนี่เป็นการยุติเรื่องราวของเธอและมัลฟอยลงเพียงเท่านั้น จากนั้นเป็นต้นมาเด็กทั้งสองก็กลับสู่สภาพเดิมที่พวกเขาสมควรจะเป็นนั่นคือ เป็นศัตรูกัน!
แม้ว่าหลังจากนั้นทั้งเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยจะกลับไปใช้ชีวิตตามปรกติอย่างที่มันควรจะเป็น มัลฟอยไม่ได้มาหาเรื่องแฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่บ่อยนักในระยะหลัง ๆ นี้ และเขาก็ทุ่มเทเวลาทั้งหมดของเขาให้กับซ้อมควิดดิชและหวังว่าจะมีชื่อของเขาจารึกอยู่ในถ้วยรางวัลชนะเลิศในปีนี้ ถึงแม้ว่าเด็กหนุ่มจะพยายามลืมเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมดและพยายามจะกลับไปใช้ชีวิตอย่างเดิมเช่นไร เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า ช่วงเวลาที่ไม่มีเฮอร์ไมโอนี่อยู่ด้วยนั้น เขาไม่ได้มีความสุขอย่างช่วงเวลาที่ผ่านมาเลยแม้แต่น้อย
เฮอร์ไมโอนี่ก็เช่นกัน แม้ว่าเธอจะทุ่มเทความพยายามทั้งหมดของเธอให้กับการเรียน แต่ก็มีหลายครั้งที่เด็กสาวเหม่อลอยออกนอกหน้าต่าง และครุ่นคิดถึงช่วงเวลาสั้น ๆ หากแต่เต็มไปด้วยความสุขระหว่างเธอกับมัลฟอย ถึงแม้เธอจะรู้ดีว่า เธอจะไม่สามารถได้สัมผัสกับความรู้สึกเช่นนั้นอีกแล้วก็ตาม
การแข่งขันควิดดิชใกล้เข้ามาทุกที โดยนัดแรกของฤดูใบไม้ผลินี้เป็นการแข่งขันระหว่างเรเวนคลอและสลิธีริน ซึ่งผู้ชนะจะได้เข้าไปแข่งในนัดต่อไปกับกริฟฟินดอร์ ซึ่งเป็นรอบชิงแชมป์
ในเช้าของวันที่อากาศแจ่มใส นักเรียนที่ลงมาทานอาหารเช้าต่างพูดถึงเรื่องการแข่งควิดดิชที่จะมีขึ้นในเช้านี้อย่างไม่ขาดปาก แอนเจลิน่า จอห์นสัน กัปตันทีมควิดดิชกริฟฟินดอร์ออกปากกำชับให้ลูกทีมของเธอทุกคนลงไปดูการแข่งขัน เพราะเธอต้องการให้พวกเขาศึกษาแนวทางการเล่นของคู่ต่อสู้เอาไว้
ท่ามกลางเสียงพูดคุยเรื่องควิดดิชกันอย่างออกรส เฮอร์ไมโอนี่กลับกำลังนั่งอยู่ท่ามกลางหนังสือกองโต และพยายามที่จะฝึกเขียนเรียงความวิชาอักษรรูนโบราณ
“เธอจะไปดูการแข่งไหมเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ถามพร้อมกับตักไข่ดาวใส่จานของตัวเอง เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นจากหนังสือ
“ไม่รู้สิ แล้วพวกเธอล่ะ” เธอถามพร้อมกับมองหน้าเพื่อนทั้งสอง
“แอนเจลิน่าบังคับให้ฉันไปอยู่แล้ว เธอก็น่าจะได้ยินนี่” รอนพูดเสียงเบื่อหน่าย ความจริงเขาก็อยากไปดูการแข่งหรอก ถ้าไม่ใช่ว่าเขายังมีเรียงความอีกสี่วิชาที่ยังเขียนไม่เสร็จ และต้องส่งภายในวันจันทร์
“ส่วนฉันจะไปเป็นเพื่อนรอน” แฮร์รี่ตอบ เด็กทั้งสองมองเฮอร์ไมโอนี่อย่างต้องการคำตอบจากเธอ
“ฉันก็อยากไปนะ แต่ฉันยังอ่านนี่ไม่จบเลย” เธอพูด และชูหนังสือ ‘ วิธีง่าย ๆ ในการเขียนเรียงความภาษารูน ’ ให้แฮร์รี่และรอนดู
“โถ่ เฮอร์ไมโอนี่ อย่าซีเรียสสักวันได้ไหม” รอนคราง “ถ้าขืนเธออ่านจบเธอคงต้องเป็นหนังสือเดินได้แน่ ๆ เชียว” เขาว่าพลางจ้องพจนานุกรมอักษรรูนของเฮอร์ไมโอนี่อย่างขยาด ๆ ในขณะที่เด็กสาวถลึงตาใส่เขา
“เธอจะไม่ไปดูการแข่งขันเชียวหรือ เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่เริ่มพูดบ้าง “ความจริงเธอน่าจะพักบ้างนะ” เฮอร์ไมโอนี่มีสีหน้าครุ่นคิด เด็กสาวรู้ดีว่าพักหลัง ๆ มานี่เธอทุ่มเทเวลาเกือบทั้งหมดให้กับการอ่านหนังสือและการเตรียมสอบว.พ.ร.ส. และที่เธอทำเช่นนี้ก็เพราะเธอไม่ต้องการทำตัวให้ว่างมากนัก และนั่นเป็นเพราะเฮอร์ไมโอนี่ไม่ต้องการคิดมาก เธอไม่ต้องการนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาระหว่างเธอกับมัลฟอยอีก
แต่เด็กสาวก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า เธอไม่สามารถลืมเรื่องราวของเขาได้เลยแม้แต่น้อย!
“ว่าไง เฮอร์ไมโอนี่” รอนถาม เฮอร์ไมโอนี่เม้มปากแน่น เธอรู้ดีว่าวันนี้สลิธีรินแข่งกับเรเวนคลอ และแน่นอนว่ามัลฟอยต้องลงเล่นด้วย
“หรือถ้าเธอไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร ฉันไปกับรอนก็ได้” แฮร์รี่พูด เขาไม่ต้องการบีบคั้นเพื่อนรักมากไปนัก แต่เฮอร์ไมโอนี่กลับไม่คิดเช่นนั้น
“ไปก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้พักผ่อนบ้าง” เฮอร์ไมโอนี่พูดกับเพื่อนทั้งสอง
*************************************************
เด็กทั้งสามเดินตัดสนามหญ้ามุ่งตรงสู่สนามควิดดิชที่บัดนี้ดูไกล ๆ เหมือนเป็นคลื่นคนสีน้ำเงินกับเขียว แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่ถึงเวลาแข่งแต่ก็มีผู้คนมารอชมการแข่งนัดนี้อย่างล้มหลาม อาจจะเป็นเพราะการแข่งขันนัดนี้เป็นนัดสำคัญรองจากนัดชิงชนะเลิศเลยทีเดียว เพราะนักเรียนหลาย ๆ คนก็ต่างอยากรู้ว่าใครจะได้เข้าไปชิงแชมป์กับทีมกริฟฟินดอร์
แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่เบียดเสียดผู้คนที่แน่นขนัดเข้ามาสมทบกับเพื่อนคนอื่น ๆ ที่อัฒจันทร์ฝั่งกริฟฟินดอร์ วันนี้เป็นวันที่อากาศดีมาก ท้องฟ้าแจ่มใสไร้เมฆ แม้ว่าอากาศจะดูอบอ้าวไปบ้างก็ตาม เฮอร์ไมโอนี่กวาดสายตามมองไปรอบ ๆ อัฒจันทร์ คลื่นคนสีน้ำเงินดูล้มหลามมากที่สุด เพราะบ้านฮัฟเฟิลพัฟหรือแม้แต่กริฟฟินดอร์ก็หันมาเชียร์เรเวนคลอกันถ้วนหน้า จึงทำให้คลื่นคนสีเขียวดูบางตาลงกว่าการแข่งคราวก่อน ๆ
ก่อนการแข่งขัน แอนเจลิน่า จอห์นสันกำชับรอนให้เก็บทุกรายละเอียดการเล่นของคู่ต่อสู้ เพราะว่าเธอไม่ต้องการใช้บ้านกริฟฟินดอร์พลาดแชมป์ในปีนี้ไป
“นายจำเป็นต้องดูการบุกของเชสเตอร์ทั้งสองทีมนะ เผื่อว่าเขาจะหลอกล่อนาย และนายจำเป็นต้องตั้งรับให้ได้ เข้าใจไหมวีสลีย์” แอนเจลิน่าบอก ในขณะที่รอนทำหน้าเบื่อหน่าย
“แล้วฉันก็เอาแผนการเล่นที่ฉันวางไว้แล้วมาด้วย เราจะได้เลือกกันว่าเราต้องใช้แผนไหนในการตั้งรับคู่ต่อสู้โอเคไหม” แอนเจลิน่าบอกรอนพร้อมกับล้วงกระดาษที่มีเครื่องหมายสีต่าง ๆ ที่ซับซ้อนออกมาวางตรงหน้ารอน แต่ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะไม่สนใจที่แอนเจลิน่าพูดนัก
“เฮ้ หวัดดีพวกนาย” ลี จอร์ดัน ผู้ทำหน้าที่โฆษกของการแข่งขันทุกนัดเดินมาทักเพื่อน ๆ ของเขาที่อัฒจันทร์ฝั่งกริฟฟินดอร์ แอนเจลิน่ามองลีอย่างแปลกใจ
“นายไม่ต้องไปบรรยายการแข่งขันหรอกหรือลี” เธอถามเขา ลีอมยิ้ม
“ยัง อีกตั้งสิบนาทีกว่าจะแข่ง ที่ฉันมาที่นี่เพราะมีของเล่นใหม่จะมาให้พวกนาย” ลีบอก และล้วงถุงขนาดย่อม ๆ มาจากเสื้อคลุม ข้างในบรรจุของเล่นพิสดารมากมาย
“เฟร็ดกับจอร์จทิ้งเอาไว้” เขาเสริม ในขณะที่เด็กที่เหลือมารุมล้อมเขาราวกับภายในถุงบรรจุด้วยลูกกวาด
“นี่มันอะไรน่ะ” รอนถามพลางดึงดอกไม้ไฟอันหนึ่งออกมา
“มันชื่อว่าดอกไม้ไฟปุ๋งปั๋ง ถ้านายยิงมันแล้วเล็งไปที่ใครล่ะก็ มันจะไล่ตามไประเบิดก้นคนนั้นทันที” ลีอธิบายถึงสรรพคุณ
“ดี งั้นฉันขออันนี้นะ จะเอาไปเล่นงานมัลฟอย” รอนพูดอย่างถูกใจ ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ถลึงตาใส่พวกเขา เพราะว่าพวกเขาไม่ควรก่อความวุ่นวายในการแข่งขัน
“แล้วไอ้นี่ล่ะ” เนวิลล์ถามพลางดึงของเล่นขาวออกมาอันหนึ่ง มันถูกเสกคาถาให้เป็นรูปปลาหมึกที่หน้าตาน่าเกลียด
“มันคือปลาหมึกครึกครื้น” ลีรีบสาธิตวิธีใช้ “ถ้านายดึงตรงหนวดมันล่ะก็ มันจะพ่นหมึกใส่คนตรงหน้านายทันที แถมยังเล็งได้ไกลถึงสิบเมตรทีเดียว”
“อย่างนั้นหรือ” เนวิลล์พูดอย่างทึ่ง ๆ ก่อนจะลองดึงหนวดของปลาหมึกลงมา!
น้ำหมึกสีดำถูกพ่นออกมาจากปากของปลาหมึกในมือของเนวิลล์ทันที! และน้ำหมึกเหล่านั้นก็พุ่งตรงไปยังกลุ่มเด็กกริฟินดอร์ทำให้พวกเขาแตกฮือราวกับมดแตกรัง และที่สำคัญก็คือเนวิลล์ไม่รู้สักวิธีหยุดมันด้วยน่ะสิ !
เนวิลล์บังคับปลาหมึกในมืออย่างลำบาก เพราะตอนนี้มันกลายสภาพเป็นปืนฉีดน้ำขนาดใหญ่ไปเสียแล้ว และท่ามกลางความชุลมุนที่เกิดขึ้น เด็กหนุ่มก็ไปหยุดตรงหน้าเฮอร์ไมโอนี่พร้อมกับน้ำหมึกที่พ่นออกมาจากปากปลาหมึกอย่างเต็มพิกัด!
กว่าเด็กสาวจะไหวตัวได้ทัน น้ำหมึกมากมายก็สาดเข้ามาที่เสื้อผ้าของเธอ จนเกิดเป็นรอยเปื้อนสีดำดวงใหญ่
“ขอโทษ เฮอร์ไมโอนี่” เนวิลล์กล่าว ในขณะที่ลีเข้ามาแย่งปลาหมึกไปจากมือเขา “เธอเป็นอะไรมากรึเปล่า”
เฮอร์ไมโอนี่พูดไม่ออก
“ไม่เป็นไรหรอกเฮอร์ไมโอนี่” ลีพูดขึ้นในขณะที่เขาจัดการหยุดเจ้าปลาหมึกเจ้าปัญหาไปเสียก่อน แต่ในความคิดของเขาเขาคิดว่ามันเป็นปัญหาตรงที่มันไปอยู่ในมือของเนวิลล์เสียมากกว่า
“เพราะว่าหมึกนี่มันไม่ติดทนนาน แค่เธอรีบล้างมันออกก็เท่านั้น” ลีแนะนำ
“เหรอ ฉันก็หวังให้เป็นอย่างนั้นนะ” เด็กสาวพูดอย่างประชดประชัน ขณะกำลังสำรวจสภาพของตัวเอง
“มีห้องน้ำอยู่ข้างล่างน่ะ ในห้องพักนักกีฬา” รอนแนะนำ
“ขอบใจนะรอน” เฮอร์ไมโอนี่พูด และรีบเดินลงจากอัฒจันทร์ไปในทันที
*************************************************
มัลฟอยกำลังแต่งตัวอยู่ในห้องพักของนักกีฬาตามลำพัง เขาสวมเสื้อคลุมควิดดิชสีเขียวและกำลังติดกระดุมอย่างคล่องแคล่วในขณะที่เพื่อนร่วมทีมของเขาไปเตรียมตัวฟังแผนการเล่นเป็นครั้งสุดท้ายจากกัปตันทีมก่อนการแข่งขัน แต่สำหรับมัลฟอยที่ฝึกซ้อมมาอย่างดีแล้ว เขาคิดว่านั่นไม่จำเป็นสำหรับเขาอีกต่อไป
มัลฟอยหยิบนิมบัสสองพันหนึ่งของเขาขึ้นมา และลูบบริเวณด้ามไม้กวาดอย่างเบามือ แววตาสีซีดดูสงบนิ่งกว่าทุกครั้งที่เคยเป็น
โดยรวมแล้วมัลฟอยคิดว่าเขาเล่นได้ดีขึ้นทีเดียว เขาจับสนิชได้เร็วขึ้น และเรียนรู้การใช้ท่าหลอกล่อต่าง ๆ ได้มากขึ้น และถ้าเขาทำได้อย่างที่เขาซ้อมล่ะก็ เขาก็สามารถจะคว้าชัยชนะมาอยู่ในมือได้อย่างไม่ยากเย็นอะไร
ถ้าเขาทำได้ ถ้าเขาไม่มัวจะไปสนใจเรื่องอื่นเสียก่อนนะ
นายต้องทำได้สิเดรโก นายต้องชนะให้ได้ เขาบอกกับตัวเอง ก่อนจะกระชับนิมบัสคู่กายไว้ในมือ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
.................................................
เฮอร์ไมโอนี่ลงมาในด้านล่างอัฒจันทร์ เธอเข้าไปใช้ห้องน้ำของนักกีฬาอย่างรีบร้อน และก็โชคดีที่ตอนนี้ใกล้ถึงการแข่งขันแล้ว จึงไม่มีใครอยู่ในนั้น เพราะนักกีฬาส่วนมากจะไปประชุมกับทีมของตัวเองสำหรับแผนการเล่นในวันนี้มากกว่า
เด็กสาวใช้เวลาไม่นานนักก็สามารถล้างหมึกที่ติดอยู่ตามเสื้อผ้าออกจนหมด และหลังจากนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็ร่ายคาถาให้เสื้อผ้าแห้งก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะเดินออกไปที่อัศจรรย์ผ่านหน้าห้องแต่งตัวของนักกีฬา แต่เธอกลับเจอกับใครบางคนทีนั่นเสียก่อน
“มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นมาเบา ๆ เมื่อเห็นเด็กหนุ่มในชุดคลุมควิดดิชเดินออกมาจากห้องแต่งตัว และเขาก็เห็นเธอเช่นเดียวกัน
“เกรนเจอร์ เธอมาทำอะไรที่นี่” มัลฟอยพูด สีหน้าของเขาดูสงสัย เด็กหนุ่มก้าวยาว ๆ สองสามก้าวเพื่อมาอยู่ตรงหน้าเธอ
“ฉัน....” เธอตอบอึกอัก เธอไม่คิดว่าเธอจะมาเจอเขาที่นี่ เพราะเขาน่าจะไปอยู่รวมกับทีมของเขามากกว่า
“ฉันถามว่าเธอมาทำอะไรที่นี่” มัลฟอยขึ้นเสียง แววตาสีซีดดูดุดัน เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งโหยง
“ฉันแค่มาใช้ห้องน้ำเฉย ๆ ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“คงไม่ได้เข้ามาล้วงข้อมูลอะไรหรอกนะ” มัลฟอยพูด เฮอร์ไมโอนี่กัดริมฝีปาก
“ฉันไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น” เธอโต้
“ใครจะไปรู้ เธออาจจะอยากจะเอาแผนการเล่นของเราไปบอกเจ้าเพื่อนรักของเธอก็ได้นี่” มัลฟอยกระแทกเสียง
“นายก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่ใช่คนที่จะใช้วิธีสกปรก ๆ เพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“โอ้ อย่างนั้นหรือ ถ้าเธอไม่ได้เป็นอย่างนั้นจริง แล้วใครกันเล่าที่ใส่ยาเสน่ห์ลงไปในบัตเตอร์เบียร์แล้วหวังจะให้พอตเตอร์ดื่มมันน่ะ” มัลฟอยสวนกลับทันควัน เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงเมื่อถูกจี้ใจดำ
“ฉันคิดว่าเรื่องนี้มันควรจะจบลงไปแล้วนะ” เธอโต้เสียงแผ่วเบา “เรื่องของเรามันควรจะจบลงไปได้แล้ว”
จบอย่างนั้นหรือ ! เสียงของมัลฟอยก้องกังวาลอยู่ในหัวสมองของเขาเอง ถ้าเขาทำให้มันจบลงง่าย ๆ ได้ก็ดีน่ะสิ !
“ใช่ มันจบลงไปแล้วเกรนเจอร์” มัลฟอยพูดเสียงเรียบเฉย หากแต่แววตาสีซีดฉายแววเจ็บปวดตรงข้ามกับน้ำเสียง
“และทางที่ดีนะ เธอก็ควรจะออกไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้เกรนเจอร์ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจรื้อฟื้นเรื่องของเรามาใหม่อีกรอบหนึ่ง” มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงน่ากลัว และเด็กสาวรู้ดีว่านั่นเป็นคำขาด
เฮอร์ไมโอนี่ตัดสินใจเดินออกจากห้องของนักกีฬาออกไปโดยดี โดยมีมัลฟอยมองตามแผ่นหลังของเธอด้วยสายตาปวดร้าว
“ถ้าเรื่องราวของเราสามารถจบลงง่าย ๆ ได้ก็ดีสินะเกรนเจอร์”
*************************************************
มาอัพให้แล้วนะคะ แล้วฟิคเรื่อง you are my servant ตอนที่ 5 ( มั้ง ) ก็อัพให้แล้วนะ ที่บอร์ดของเรา ที่นี่ค่ะ
http://www.yimsiam.com/board/V70/index.asp?wbID=emma_fanclub
ส่วนตอนที่ 22 ไปทบทวนดู ตามที่คุณ จัมโม่บอก เราพิมพ์ผิดเยอะมาก มาดามพินซ์ไปอยู่ที่ห้องพยาบาลได้ไงไม่รู้ แต่ตอนนี้แก้ให้ใหม่แล้วนะคะ สำหรับตอนนี้ยังคงเศร้าอยู่เหมือนเดิม และถ้าใครคิดว่าตอนนี้มันน้อยไปนิดก็ไม่ต้องสงสัยนะคะ เพราะพิกต้องการให้มันจบตรงนี้พอดี ส่วนตอนหน้าจะแต่งยาว ๆ ให้เป็นการชดเชยและกัน
ความสัมพันธ์ของเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยนั้นเปรียบเสมือนเส้นด้ายที่ขาดสะบั้นลง! และแทบจะไม่มีทางที่เด็กทั้งสองจะกลับไปเป็นดังเดิมได้ เพราะว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่อาจทำใจทิ้งเพื่อนรักทั้งสองเพื่อมาอยู่กับมัลฟอยคนเดียวไม่ได้ ในขณะที่มัลฟอยเองก็ไม่สามารถกลับไปเป็นอย่างเดิมกับเธอได้ ในเมื่อเขารู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอหลอกเขามาตลอด
ราวกับว่าการตัดสินใจของเฮอร์ไมโอนี่เป็นการยุติเรื่องราวของเธอและมัลฟอยลงเพียงเท่านั้น จากนั้นเป็นต้นมาเด็กทั้งสองก็กลับสู่สภาพเดิมที่พวกเขาสมควรจะเป็นนั่นคือ เป็นศัตรูกัน!
แม้ว่าหลังจากนั้นทั้งเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยจะกลับไปใช้ชีวิตตามปรกติอย่างที่มันควรจะเป็น มัลฟอยไม่ได้มาหาเรื่องแฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่บ่อยนักในระยะหลัง ๆ นี้ และเขาก็ทุ่มเทเวลาทั้งหมดของเขาให้กับซ้อมควิดดิชและหวังว่าจะมีชื่อของเขาจารึกอยู่ในถ้วยรางวัลชนะเลิศในปีนี้ ถึงแม้ว่าเด็กหนุ่มจะพยายามลืมเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมดและพยายามจะกลับไปใช้ชีวิตอย่างเดิมเช่นไร เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า ช่วงเวลาที่ไม่มีเฮอร์ไมโอนี่อยู่ด้วยนั้น เขาไม่ได้มีความสุขอย่างช่วงเวลาที่ผ่านมาเลยแม้แต่น้อย
เฮอร์ไมโอนี่ก็เช่นกัน แม้ว่าเธอจะทุ่มเทความพยายามทั้งหมดของเธอให้กับการเรียน แต่ก็มีหลายครั้งที่เด็กสาวเหม่อลอยออกนอกหน้าต่าง และครุ่นคิดถึงช่วงเวลาสั้น ๆ หากแต่เต็มไปด้วยความสุขระหว่างเธอกับมัลฟอย ถึงแม้เธอจะรู้ดีว่า เธอจะไม่สามารถได้สัมผัสกับความรู้สึกเช่นนั้นอีกแล้วก็ตาม
การแข่งขันควิดดิชใกล้เข้ามาทุกที โดยนัดแรกของฤดูใบไม้ผลินี้เป็นการแข่งขันระหว่างเรเวนคลอและสลิธีริน ซึ่งผู้ชนะจะได้เข้าไปแข่งในนัดต่อไปกับกริฟฟินดอร์ ซึ่งเป็นรอบชิงแชมป์
ในเช้าของวันที่อากาศแจ่มใส นักเรียนที่ลงมาทานอาหารเช้าต่างพูดถึงเรื่องการแข่งควิดดิชที่จะมีขึ้นในเช้านี้อย่างไม่ขาดปาก แอนเจลิน่า จอห์นสัน กัปตันทีมควิดดิชกริฟฟินดอร์ออกปากกำชับให้ลูกทีมของเธอทุกคนลงไปดูการแข่งขัน เพราะเธอต้องการให้พวกเขาศึกษาแนวทางการเล่นของคู่ต่อสู้เอาไว้
ท่ามกลางเสียงพูดคุยเรื่องควิดดิชกันอย่างออกรส เฮอร์ไมโอนี่กลับกำลังนั่งอยู่ท่ามกลางหนังสือกองโต และพยายามที่จะฝึกเขียนเรียงความวิชาอักษรรูนโบราณ
“เธอจะไปดูการแข่งไหมเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ถามพร้อมกับตักไข่ดาวใส่จานของตัวเอง เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นจากหนังสือ
“ไม่รู้สิ แล้วพวกเธอล่ะ” เธอถามพร้อมกับมองหน้าเพื่อนทั้งสอง
“แอนเจลิน่าบังคับให้ฉันไปอยู่แล้ว เธอก็น่าจะได้ยินนี่” รอนพูดเสียงเบื่อหน่าย ความจริงเขาก็อยากไปดูการแข่งหรอก ถ้าไม่ใช่ว่าเขายังมีเรียงความอีกสี่วิชาที่ยังเขียนไม่เสร็จ และต้องส่งภายในวันจันทร์
“ส่วนฉันจะไปเป็นเพื่อนรอน” แฮร์รี่ตอบ เด็กทั้งสองมองเฮอร์ไมโอนี่อย่างต้องการคำตอบจากเธอ
“ฉันก็อยากไปนะ แต่ฉันยังอ่านนี่ไม่จบเลย” เธอพูด และชูหนังสือ ‘ วิธีง่าย ๆ ในการเขียนเรียงความภาษารูน ’ ให้แฮร์รี่และรอนดู
“โถ่ เฮอร์ไมโอนี่ อย่าซีเรียสสักวันได้ไหม” รอนคราง “ถ้าขืนเธออ่านจบเธอคงต้องเป็นหนังสือเดินได้แน่ ๆ เชียว” เขาว่าพลางจ้องพจนานุกรมอักษรรูนของเฮอร์ไมโอนี่อย่างขยาด ๆ ในขณะที่เด็กสาวถลึงตาใส่เขา
“เธอจะไม่ไปดูการแข่งขันเชียวหรือ เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่เริ่มพูดบ้าง “ความจริงเธอน่าจะพักบ้างนะ” เฮอร์ไมโอนี่มีสีหน้าครุ่นคิด เด็กสาวรู้ดีว่าพักหลัง ๆ มานี่เธอทุ่มเทเวลาเกือบทั้งหมดให้กับการอ่านหนังสือและการเตรียมสอบว.พ.ร.ส. และที่เธอทำเช่นนี้ก็เพราะเธอไม่ต้องการทำตัวให้ว่างมากนัก และนั่นเป็นเพราะเฮอร์ไมโอนี่ไม่ต้องการคิดมาก เธอไม่ต้องการนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาระหว่างเธอกับมัลฟอยอีก
แต่เด็กสาวก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า เธอไม่สามารถลืมเรื่องราวของเขาได้เลยแม้แต่น้อย!
“ว่าไง เฮอร์ไมโอนี่” รอนถาม เฮอร์ไมโอนี่เม้มปากแน่น เธอรู้ดีว่าวันนี้สลิธีรินแข่งกับเรเวนคลอ และแน่นอนว่ามัลฟอยต้องลงเล่นด้วย
“หรือถ้าเธอไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร ฉันไปกับรอนก็ได้” แฮร์รี่พูด เขาไม่ต้องการบีบคั้นเพื่อนรักมากไปนัก แต่เฮอร์ไมโอนี่กลับไม่คิดเช่นนั้น
“ไปก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้พักผ่อนบ้าง” เฮอร์ไมโอนี่พูดกับเพื่อนทั้งสอง
*************************************************
เด็กทั้งสามเดินตัดสนามหญ้ามุ่งตรงสู่สนามควิดดิชที่บัดนี้ดูไกล ๆ เหมือนเป็นคลื่นคนสีน้ำเงินกับเขียว แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่ถึงเวลาแข่งแต่ก็มีผู้คนมารอชมการแข่งนัดนี้อย่างล้มหลาม อาจจะเป็นเพราะการแข่งขันนัดนี้เป็นนัดสำคัญรองจากนัดชิงชนะเลิศเลยทีเดียว เพราะนักเรียนหลาย ๆ คนก็ต่างอยากรู้ว่าใครจะได้เข้าไปชิงแชมป์กับทีมกริฟฟินดอร์
แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่เบียดเสียดผู้คนที่แน่นขนัดเข้ามาสมทบกับเพื่อนคนอื่น ๆ ที่อัฒจันทร์ฝั่งกริฟฟินดอร์ วันนี้เป็นวันที่อากาศดีมาก ท้องฟ้าแจ่มใสไร้เมฆ แม้ว่าอากาศจะดูอบอ้าวไปบ้างก็ตาม เฮอร์ไมโอนี่กวาดสายตามมองไปรอบ ๆ อัฒจันทร์ คลื่นคนสีน้ำเงินดูล้มหลามมากที่สุด เพราะบ้านฮัฟเฟิลพัฟหรือแม้แต่กริฟฟินดอร์ก็หันมาเชียร์เรเวนคลอกันถ้วนหน้า จึงทำให้คลื่นคนสีเขียวดูบางตาลงกว่าการแข่งคราวก่อน ๆ
ก่อนการแข่งขัน แอนเจลิน่า จอห์นสันกำชับรอนให้เก็บทุกรายละเอียดการเล่นของคู่ต่อสู้ เพราะว่าเธอไม่ต้องการใช้บ้านกริฟฟินดอร์พลาดแชมป์ในปีนี้ไป
“นายจำเป็นต้องดูการบุกของเชสเตอร์ทั้งสองทีมนะ เผื่อว่าเขาจะหลอกล่อนาย และนายจำเป็นต้องตั้งรับให้ได้ เข้าใจไหมวีสลีย์” แอนเจลิน่าบอก ในขณะที่รอนทำหน้าเบื่อหน่าย
“แล้วฉันก็เอาแผนการเล่นที่ฉันวางไว้แล้วมาด้วย เราจะได้เลือกกันว่าเราต้องใช้แผนไหนในการตั้งรับคู่ต่อสู้โอเคไหม” แอนเจลิน่าบอกรอนพร้อมกับล้วงกระดาษที่มีเครื่องหมายสีต่าง ๆ ที่ซับซ้อนออกมาวางตรงหน้ารอน แต่ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะไม่สนใจที่แอนเจลิน่าพูดนัก
“เฮ้ หวัดดีพวกนาย” ลี จอร์ดัน ผู้ทำหน้าที่โฆษกของการแข่งขันทุกนัดเดินมาทักเพื่อน ๆ ของเขาที่อัฒจันทร์ฝั่งกริฟฟินดอร์ แอนเจลิน่ามองลีอย่างแปลกใจ
“นายไม่ต้องไปบรรยายการแข่งขันหรอกหรือลี” เธอถามเขา ลีอมยิ้ม
“ยัง อีกตั้งสิบนาทีกว่าจะแข่ง ที่ฉันมาที่นี่เพราะมีของเล่นใหม่จะมาให้พวกนาย” ลีบอก และล้วงถุงขนาดย่อม ๆ มาจากเสื้อคลุม ข้างในบรรจุของเล่นพิสดารมากมาย
“เฟร็ดกับจอร์จทิ้งเอาไว้” เขาเสริม ในขณะที่เด็กที่เหลือมารุมล้อมเขาราวกับภายในถุงบรรจุด้วยลูกกวาด
“นี่มันอะไรน่ะ” รอนถามพลางดึงดอกไม้ไฟอันหนึ่งออกมา
“มันชื่อว่าดอกไม้ไฟปุ๋งปั๋ง ถ้านายยิงมันแล้วเล็งไปที่ใครล่ะก็ มันจะไล่ตามไประเบิดก้นคนนั้นทันที” ลีอธิบายถึงสรรพคุณ
“ดี งั้นฉันขออันนี้นะ จะเอาไปเล่นงานมัลฟอย” รอนพูดอย่างถูกใจ ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ถลึงตาใส่พวกเขา เพราะว่าพวกเขาไม่ควรก่อความวุ่นวายในการแข่งขัน
“แล้วไอ้นี่ล่ะ” เนวิลล์ถามพลางดึงของเล่นขาวออกมาอันหนึ่ง มันถูกเสกคาถาให้เป็นรูปปลาหมึกที่หน้าตาน่าเกลียด
“มันคือปลาหมึกครึกครื้น” ลีรีบสาธิตวิธีใช้ “ถ้านายดึงตรงหนวดมันล่ะก็ มันจะพ่นหมึกใส่คนตรงหน้านายทันที แถมยังเล็งได้ไกลถึงสิบเมตรทีเดียว”
“อย่างนั้นหรือ” เนวิลล์พูดอย่างทึ่ง ๆ ก่อนจะลองดึงหนวดของปลาหมึกลงมา!
น้ำหมึกสีดำถูกพ่นออกมาจากปากของปลาหมึกในมือของเนวิลล์ทันที! และน้ำหมึกเหล่านั้นก็พุ่งตรงไปยังกลุ่มเด็กกริฟินดอร์ทำให้พวกเขาแตกฮือราวกับมดแตกรัง และที่สำคัญก็คือเนวิลล์ไม่รู้สักวิธีหยุดมันด้วยน่ะสิ !
เนวิลล์บังคับปลาหมึกในมืออย่างลำบาก เพราะตอนนี้มันกลายสภาพเป็นปืนฉีดน้ำขนาดใหญ่ไปเสียแล้ว และท่ามกลางความชุลมุนที่เกิดขึ้น เด็กหนุ่มก็ไปหยุดตรงหน้าเฮอร์ไมโอนี่พร้อมกับน้ำหมึกที่พ่นออกมาจากปากปลาหมึกอย่างเต็มพิกัด!
กว่าเด็กสาวจะไหวตัวได้ทัน น้ำหมึกมากมายก็สาดเข้ามาที่เสื้อผ้าของเธอ จนเกิดเป็นรอยเปื้อนสีดำดวงใหญ่
“ขอโทษ เฮอร์ไมโอนี่” เนวิลล์กล่าว ในขณะที่ลีเข้ามาแย่งปลาหมึกไปจากมือเขา “เธอเป็นอะไรมากรึเปล่า”
เฮอร์ไมโอนี่พูดไม่ออก
“ไม่เป็นไรหรอกเฮอร์ไมโอนี่” ลีพูดขึ้นในขณะที่เขาจัดการหยุดเจ้าปลาหมึกเจ้าปัญหาไปเสียก่อน แต่ในความคิดของเขาเขาคิดว่ามันเป็นปัญหาตรงที่มันไปอยู่ในมือของเนวิลล์เสียมากกว่า
“เพราะว่าหมึกนี่มันไม่ติดทนนาน แค่เธอรีบล้างมันออกก็เท่านั้น” ลีแนะนำ
“เหรอ ฉันก็หวังให้เป็นอย่างนั้นนะ” เด็กสาวพูดอย่างประชดประชัน ขณะกำลังสำรวจสภาพของตัวเอง
“มีห้องน้ำอยู่ข้างล่างน่ะ ในห้องพักนักกีฬา” รอนแนะนำ
“ขอบใจนะรอน” เฮอร์ไมโอนี่พูด และรีบเดินลงจากอัฒจันทร์ไปในทันที
*************************************************
มัลฟอยกำลังแต่งตัวอยู่ในห้องพักของนักกีฬาตามลำพัง เขาสวมเสื้อคลุมควิดดิชสีเขียวและกำลังติดกระดุมอย่างคล่องแคล่วในขณะที่เพื่อนร่วมทีมของเขาไปเตรียมตัวฟังแผนการเล่นเป็นครั้งสุดท้ายจากกัปตันทีมก่อนการแข่งขัน แต่สำหรับมัลฟอยที่ฝึกซ้อมมาอย่างดีแล้ว เขาคิดว่านั่นไม่จำเป็นสำหรับเขาอีกต่อไป
มัลฟอยหยิบนิมบัสสองพันหนึ่งของเขาขึ้นมา และลูบบริเวณด้ามไม้กวาดอย่างเบามือ แววตาสีซีดดูสงบนิ่งกว่าทุกครั้งที่เคยเป็น
โดยรวมแล้วมัลฟอยคิดว่าเขาเล่นได้ดีขึ้นทีเดียว เขาจับสนิชได้เร็วขึ้น และเรียนรู้การใช้ท่าหลอกล่อต่าง ๆ ได้มากขึ้น และถ้าเขาทำได้อย่างที่เขาซ้อมล่ะก็ เขาก็สามารถจะคว้าชัยชนะมาอยู่ในมือได้อย่างไม่ยากเย็นอะไร
ถ้าเขาทำได้ ถ้าเขาไม่มัวจะไปสนใจเรื่องอื่นเสียก่อนนะ
นายต้องทำได้สิเดรโก นายต้องชนะให้ได้ เขาบอกกับตัวเอง ก่อนจะกระชับนิมบัสคู่กายไว้ในมือ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
.................................................
เฮอร์ไมโอนี่ลงมาในด้านล่างอัฒจันทร์ เธอเข้าไปใช้ห้องน้ำของนักกีฬาอย่างรีบร้อน และก็โชคดีที่ตอนนี้ใกล้ถึงการแข่งขันแล้ว จึงไม่มีใครอยู่ในนั้น เพราะนักกีฬาส่วนมากจะไปประชุมกับทีมของตัวเองสำหรับแผนการเล่นในวันนี้มากกว่า
เด็กสาวใช้เวลาไม่นานนักก็สามารถล้างหมึกที่ติดอยู่ตามเสื้อผ้าออกจนหมด และหลังจากนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็ร่ายคาถาให้เสื้อผ้าแห้งก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะเดินออกไปที่อัศจรรย์ผ่านหน้าห้องแต่งตัวของนักกีฬา แต่เธอกลับเจอกับใครบางคนทีนั่นเสียก่อน
“มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นมาเบา ๆ เมื่อเห็นเด็กหนุ่มในชุดคลุมควิดดิชเดินออกมาจากห้องแต่งตัว และเขาก็เห็นเธอเช่นเดียวกัน
“เกรนเจอร์ เธอมาทำอะไรที่นี่” มัลฟอยพูด สีหน้าของเขาดูสงสัย เด็กหนุ่มก้าวยาว ๆ สองสามก้าวเพื่อมาอยู่ตรงหน้าเธอ
“ฉัน....” เธอตอบอึกอัก เธอไม่คิดว่าเธอจะมาเจอเขาที่นี่ เพราะเขาน่าจะไปอยู่รวมกับทีมของเขามากกว่า
“ฉันถามว่าเธอมาทำอะไรที่นี่” มัลฟอยขึ้นเสียง แววตาสีซีดดูดุดัน เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งโหยง
“ฉันแค่มาใช้ห้องน้ำเฉย ๆ ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“คงไม่ได้เข้ามาล้วงข้อมูลอะไรหรอกนะ” มัลฟอยพูด เฮอร์ไมโอนี่กัดริมฝีปาก
“ฉันไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น” เธอโต้
“ใครจะไปรู้ เธออาจจะอยากจะเอาแผนการเล่นของเราไปบอกเจ้าเพื่อนรักของเธอก็ได้นี่” มัลฟอยกระแทกเสียง
“นายก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่ใช่คนที่จะใช้วิธีสกปรก ๆ เพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“โอ้ อย่างนั้นหรือ ถ้าเธอไม่ได้เป็นอย่างนั้นจริง แล้วใครกันเล่าที่ใส่ยาเสน่ห์ลงไปในบัตเตอร์เบียร์แล้วหวังจะให้พอตเตอร์ดื่มมันน่ะ” มัลฟอยสวนกลับทันควัน เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงเมื่อถูกจี้ใจดำ
“ฉันคิดว่าเรื่องนี้มันควรจะจบลงไปแล้วนะ” เธอโต้เสียงแผ่วเบา “เรื่องของเรามันควรจะจบลงไปได้แล้ว”
จบอย่างนั้นหรือ ! เสียงของมัลฟอยก้องกังวาลอยู่ในหัวสมองของเขาเอง ถ้าเขาทำให้มันจบลงง่าย ๆ ได้ก็ดีน่ะสิ !
“ใช่ มันจบลงไปแล้วเกรนเจอร์” มัลฟอยพูดเสียงเรียบเฉย หากแต่แววตาสีซีดฉายแววเจ็บปวดตรงข้ามกับน้ำเสียง
“และทางที่ดีนะ เธอก็ควรจะออกไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้เกรนเจอร์ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจรื้อฟื้นเรื่องของเรามาใหม่อีกรอบหนึ่ง” มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงน่ากลัว และเด็กสาวรู้ดีว่านั่นเป็นคำขาด
เฮอร์ไมโอนี่ตัดสินใจเดินออกจากห้องของนักกีฬาออกไปโดยดี โดยมีมัลฟอยมองตามแผ่นหลังของเธอด้วยสายตาปวดร้าว
“ถ้าเรื่องราวของเราสามารถจบลงง่าย ๆ ได้ก็ดีสินะเกรนเจอร์”
*************************************************
มาอัพให้แล้วนะคะ แล้วฟิคเรื่อง you are my servant ตอนที่ 5 ( มั้ง ) ก็อัพให้แล้วนะ ที่บอร์ดของเรา ที่นี่ค่ะ
http://www.yimsiam.com/board/V70/index.asp?wbID=emma_fanclub
ส่วนตอนที่ 22 ไปทบทวนดู ตามที่คุณ จัมโม่บอก เราพิมพ์ผิดเยอะมาก มาดามพินซ์ไปอยู่ที่ห้องพยาบาลได้ไงไม่รู้ แต่ตอนนี้แก้ให้ใหม่แล้วนะคะ สำหรับตอนนี้ยังคงเศร้าอยู่เหมือนเดิม และถ้าใครคิดว่าตอนนี้มันน้อยไปนิดก็ไม่ต้องสงสัยนะคะ เพราะพิกต้องการให้มันจบตรงนี้พอดี ส่วนตอนหน้าจะแต่งยาว ๆ ให้เป็นการชดเชยและกัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น