รักต้องห้ามระหว่างเฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอย

ลำดับตอนที่ #21 : การตัดสินใจของเฮอร์ไมโอนี่

***Chapter 21 การตัดสินใจของเฮอร์ไมโอนี่***



ราวกับคำพูดของมัลฟอยเป็นการยุติทุกสิ่งทุกอย่างระหว่างเขาและเฮอร์ไมโอนี่ลงเพียงเท่านั้น  เรื่องราวที่เกิดขึ้นทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองขาดสะบั้นลงอย่างยากที่จะกลับมาเป็นอย่างเดิม  เด็กทั้งสองไม่ได้มีโอกาสพูดคุยหรือพบกันตามลำพัง  แม้ว่าเฮอร์ไมโอนี่จะพยายามหาทางอธิบายมัลฟอยถึงเรื่องที่เกิดขึ้น  แต่เธอไม่มีโอกาสได้ทำเช่นนั้นเลย  เพราะความสัมพันธ์ที่ตึงเครียดขึ้นทุกวันระหว่างหน่วยสอบสวนกับนักเรียนที่ต่อต้านอัมบริดจ์เช่นเธอ  จึงทำให้เธอแทบไม่มีโอกาสจะเข้าไปปรับความเข้าใจกับเขาเลย

และดูเหมือนว่ามัลฟอยเองก็ไม่ต้องการคำอธิบายใด ๆ จากเฮอร์ไมโอนี่สำหรับเรื่องราวที่เกิดขึ้น  เด็กหนุ่มดูตกใจมากที่ได้รับรู้เรื่องยาเสน่ห์ที่เธอใช้กับเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ  พอ ๆ กับที่เขาต้องมารู้ว่าคนที่เธอต้องการให้หลงรักมาตลอดไม่ใช่เขา  แต่เป็น  แฮร์รี่  พอตเตอร์  ศัตรูตัวฉกาจของเขา ! เด็กหนุ่มที่มัลฟอยจะต้องพ่ายแพ้ให้กับเขาทุกครั้งไม่ว่าจะด้วยเรื่องใดก็ตาม  ทั้งเรื่องการแข่งขันควิดดิช  และรวมถึงเรื่องความรัก!

.................................................

ในขณะเดียวกันโรงเรียนก็อยู่ในสภาพวุ่นวายอย่างยากจะควบคุม  ยิ่งศาสตราจารย์อัมบริดจ์พยายามที่จะควบคุมทุกชีวิตที่อยู่ในฮอกวอตส์ไว้ในเงื้อมือของเธอมากเท่าไหร่  เหล่านักเรียนก็ยิ่งแข็งข้อและคิดต่อต้านเธอมากขึ้น  มีเรื่องราวต่าง ๆ เกิดขึ้นไม่เว้นแต่ละวัน  เฟร็ดและจอร์จหนีออกจากโรงเรียน  ในขณะเดียวกับที่  เหล่านักเรียนที่เหลือเริ่มตั้งตนเป็นศัตรูต่อเธอและหน่วยสอบสวนมากขึ้นทุกที  ฮอกวอตส์ดูวุ่นวายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  แต่มันยังคงเทียบไม่ได้กับความว้าวุ่นภายในจิตใจของเด็กหนุ่มและเด็กสาวสองคน  ที่บัดนี้ทั้งคู่กำลังหันหลังให้แก่กันเพราะความสัมพันธ์ที่ขาดสะบั้นลงอย่างยากที่จะทำให้กลับคืนมาได้

การสอบว.พ.ร.ส.ใกล้เข้ามาทุกที  บรรดาอาจารย์ต่างพยายามทบทวนบทเรียนให้นักเรียนในชั้นมากที่สุด  แต่นั่นก็หมายถึงการมีการบ้านเพิ่มเป็นเท่าตัวด้วย  

ในคุกใต้ดินของสเนป  น้ำยาเสริมกำลังกำลังครุกรุ่นอยู่ในหม้อใหญ่จำนวนยี่สิบใบ  ควันสีขาวลอยฟุ้งเต็มคุกใต้ดิน  สเนปเดินตรวจตราน้ำยาของนักเรียนทีละคน  และพยายามหักคะแนนบ้านกริฟฟินดอร์มากที่สุดเท่าที่จะทำได้  ด้วยข้อหาน้ำยาข้นเกินไป  หรือหั่นรากขิงไม่เท่ากัน

เมื่อเสียงออดหมดเวลาดังขึ้น  เด็กนักเรียนทุกคนต่างตักน้ำยาของตัวเองใส่ลงในคนโทและติดป้ายชื่อเพื่อนำไปส่ง  เฮอร์ไมโอนี่กำลังปิดจุกคนโทที่บรรจุน้ำยาสีแดงเข้มอย่างระมัดระวัง  เด็กสาวมองน้ำยาในขวดอย่างชื่นชม  มีเพียงเธอคนเดียวในชั้นเท่านั้นที่ปรุงน้ำยาเสริมกำลังได้เป็นสีแดงเลือดนกที่สมบูรณ์แบบ  แต่เมื่อเด็กสาวกำลังจะติดป้ายชื่อของเธอลงไปบนคนโท  ก็มีร่าง ๆ หนึ่งเดินโฉบมาที่โต๊ะของเธอ  และฉวยมันไปจากมือของเธอ

“สีสวยดีนี่  น้ำยาของเธอน่ะ” แพนซี่พูด  พร้อมกับพิจารณาน้ำยาเสริมกำลังของเฮอร์ไมโอนี่  

“เอาคืนมานะแพนซี่” เฮอร์ไมโอนี่พูดพยายามคว้ามันมาจากมือของเธอ  แต่แพนซี่เบี่ยงมือหลบ

“แต่มันคงไม่สวยเหมือนยาเสน่ห์ของเธอหรอกจริงไหม” เธอพูดยั่วเย้า  เฮอร์ไมโอนี่มองเธออย่างโกรธเคือง  ตั้งแต่เกิดเรื่องในวันนั้นแพนซี่ก็พยายามหาเรื่องเธอมากขึ้นกว่าเดิม  เพราะว่าเด็กสาวต้องการแก้แค้นที่คนอย่างเฮอร์ไมโอนี่บังอาจมายุ่งกับมัลฟอย

“เอาคืนมานะ!” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงแข็ง  แพนซี่มองใบหน้าดุดันของเธอและยิ้มเสแสร้ง

“เอาคืนไปก็ได้” เธอพูด  กำลังจะส่งคนโทให้เฮอร์ไมโอนี่  แต่แพนซี่กลับปล่อยมันก่อนที่จะถึงมือเธอ

ขวดคนโทร่วงหล่นพื้น  ตามด้วยเสียงเพล้ง  ก่อนที่คนโทจะแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย  น้ำยาเสริมพลังสีแดงเข้มไหลนองเต็มพื้น

“โทษที  มันหลุดมือ” แพนซี่พูดอย่างเสแสร้งและไม่มีท่าทีรู้สึกผิด  เฮอร์ไมโอนี่มองน้ำยาที่เธอปรุงกับมืออย่างตกใจ  ที่สำคัญก็คือ  ในหม้อใหญ่ไม่มีน้ำยาเสริมพลังเหลือพอที่จะส่งอีกแล้ว!  

“เธอ!” เฮอร์ไมโอนี่กัดฟันกรอดอย่างโกรธเคือง  แต่แพนซี่กลับยิ้มเยาะเธอ

“มีเรื่องอะไรกัน” สเนปปรากฏตัวขึ้นด้านหลังเฮอร์ไมโอนี่ทันที  แววตาสีดำมองเธออย่างจับผิด

“เกิดอุบัติเหตุขึ้นอย่างนั้นรึ” สเนปพูดเสียงแผ่วและมองน้ำยาสีแดงที่เริ่มไหลซึมไปตามพื้นคุกใต้ดิน  ก่อนที่จะตวัดสายตามาทางเฮอร์ไมโอนี่

“ฉันเกรงว่าความไม่ระมัดระวังของเธอจะนำมาซึ่งปัญหาในห้องเรียนนะมิสเกรนเจอร์” สเนปพูด  เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้านิ่ง “หักกริฟฟินดอร์สิบคะแนน” เขาพูดเสียงแผ่วเบา  ในขณะที่เด็กกริฟฟินดอร์หายใจกระตุก  เพราะว่าบ้านของเขาไม่อาจเสียคะแนนไปมากกว่านี้ได้อีกแล้ว

“และบทลงโทษสำหรับความซุ่มซ่ามของเธอ  มิสเกรนเจอร์” สเนปพูดเสียงเย็น “คือเธอต้องเก็บกวาดสิ่งที่เธอทำไว้จนสะอาด  โดยไม่ใช้เวทย์มนตร์” สิ้นเสียงของสเนป  นักเรียนบ้านสลิธีรินต่างเฮลั่นราวกับพวกเขากำลังดูโชว์สนุกสนาน  เฮอร์ไมโอนี่เม้มปากแน่น  เธอไม่อาจโต้เถียงอะไรออกไปได้  เพราะมันมีแต่จะทำไห้เธอเดือดร้อนมากขึ้น

“ใครที่เอาน้ำยามาส่งฉันเรียบร้อยแล้วก็ไปได้” สเนปบอกนักเรียนที่เหลือ  ซึ่งพากันกรูออกจากคุกใต้ดิน  โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเด็กกริฟฟินดอร์

“พวกเธอไปก่อนเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดกับแฮร์รี่และรอน  เพื่อนทั้งสองมองเธออย่างเห็นใจ  แต่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้

“เจอกันนะ” รอนบอกเธอและเดินออกไปจากคุกใต้ดินพร้อมกับแฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ก้มลงไปที่พื้นและเริ่มเก็บเศษแก้วที่กระจัดกระจาย

“โอ๊ย!” เสียงร้องของเด็กสาวดังขึ้นเมื่อเศษแก้วชิ้นหนึ่งบาดมือของเธอ  เลือดสีแดงไหลออกมาจากบาดแผล  เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะเอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับมัน  แต่กลับมีร่างหนึ่งมายืนอยู่ตรงหน้าเธอเสียก่อน

“มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ  รู้สึกตกใจน้อย ๆ เมื่อเห็นว่าเขามาอยู่ที่นี่  มัลฟอยนั่งลงให้หน้าของเธออยู่ในระดับเดียวกับของเขา  ดวงตาสีซีดของเด็กหนุ่มจ้องมองเธออย่างเฉยเมย  ก่อนจะค่อย ๆ หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าขึ้นมา  

มัลฟอยวางผ้าเช็ดหน้าของเขาลงบนมือของเธอ  และค่อย ๆ ลุกขึ้น  เฮอร์ไมโอนี่มองเด็กหนุ่มอย่างแปลกใจ  แต่ก่อนที่เขาจะก้าวออกจากคุกใต้ดินไปเธอก็รั้งตัวเขาไว้ก่อน

“เดี๋ยว!” เธอพูด  มัลฟอยชะงักฝีเท้า  แต่เขายังคงหันหลังให้เธออยู่

“ฉันอยากจะคุยกับเธอ  อยากจะอธิบายเรื่องทั้งหมด” เฮอร์ไมโอนี่พูดราวกับวิงวอน  แต่มัลฟอยไม่แม้จะหันมาสบตาเธอ  เด็กสาวลุกขึ้น  และก้าวเข้าไปหาเด็กหนุ่ม

“ได้โปรด  มัลฟอย  ฟังฉันหน่อยจะได้ไหม” เธอพูดกับแผ่นหลังของมัลฟอย  ในใจเธอภาวนาขอให้เขาหันมาและคุยกับเธอเช่นดังเดิม

“เราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้วเกรนเจอร์” น้ำเสียงเย็นชาดังออกมาจากริมฝีปากเรียวซีด  ก่อนที่เขาจะก้าวออกจากคุยใต้ดินไปโดยไม่ยอมหันมามองเธอแม้แต่น้อย  เฮอร์ไมโอนี่กำผ้าเช็ดหน้าของมัลฟอยไว้ในมือ  เธอกัดริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมาอย่างยากเย็น



*************************************************



หลังจากออกจากคุกใต้ดิน  มัลฟอยไม่ได้กลับห้องนั่งเล่นรวมแต่อย่างใด  แต่เขากลับเดินเรื่อยเปื่อยไปจนกระทั่งเขาพบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ริมทะเลสาบ  สายลมเย็น ๆ พัดมาปะทะร่างกาย  ผมสีบลอนด์ของเขาพลิ้วไหวไปตามแรงลม  แต่แววตาสีซีดของเขากลับดูเศร้าหมองไม่เข้ากับบรรยากาศรอบกายของเขาเลย  เด็กหนุ่มเดินไปที่ริมทะเลสาบละทรุดตัวลงกับผืนหญ้า

เขาก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขา  ทั้ง ๆ ที่เมื่อวันก่อนเขายังคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาต้องการ  และเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาคิดจะรัก  แต่ในตอนนี้  เมื่อเขาได้รู้เรื่องราวทั้งหมดที่เธอปิดปังเขา  เขากลับต้องรู้สึกเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

และความเจ็บปวดที่เขาได้รับนี่ก็ไม่ได้มาจากสิ่งใดเลย  แต่มาจากตัวเขาเอง  เป็นเพราะเขาเองที่ยังคงต้องการเธออยู่  แม้กระทั่งตอนนี้  

ใช่  เขาต้องการเธอ  เขาต้องการเด็กสาวผมสีน้ำตาลฟองฟูคนนั้น  เขาต้องการโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนที่เป็นของเขาและไม่อยากจะปล่อยเธอไปไหน  ทั้ง ๆ ที่เขารู้ดีว่าเธอหลอกเขามาตลอด  ทั้ง ๆ ที่เขารู้ดีว่าเธอรักคนอื่นนอกจากเขา  ทั้ง ๆ ที่เขารู้ดีว่าเธอเป็นเลือดสีโคลนที่เขาสมควรจะรังเกียจ  

แต่ทำไมเขาถึงไม่สามารถลืมเธอไปจากใจของเขาได้  

“ฉันจะต้องทำยังไงถึงจะลืมเธอได้เกรนเจอร์” มัลฟอยพึมพำด้วยน้ำเสียงปวดร้าว  เขาหลับตาลงอย่างทุกข์ทรมาน  เพราะว่าในสมองของเขามีเพียงภาพของเด็กสาวผมสีน้ำตาลวนเวียนอยู่อย่างไม่ยอมจากเขาไปไหน



*************************************************



ยิ่งการสอบว.พ.ร.ส. ก็ใกล้เข้ามาเท่าไหร่เฮอร์ไมโอนี่ก็ยิ่งพยายามทุ่มเทตัวเองให้กับการเรียนมากขึ้นเท่านั้น  ไม่ใช่เพียงเพราะเธอต้องการได้คะแนนจากว.พ.ร.ส. สิบตัวเท่านั้น  แต่การหมกมุ่นอยู่กับเรื่องใดเรื่องหนึ่งนาน ๆ มันอาจจะทำให้เธอไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นก็เป็นได้    

ในตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่มักใช้ชีวิตส่วนมากขลุกอยู่ที่ห้องสมุด  เพื่อทำการบ้านและทบทวนตำรา  เธอมักจะตื่นแต่เช้าเพื่อไปห้องสมุด  และกลับออกมาเมื่อถึงเวลาปิด  อีกทั้งเธอยังเป็นคนท้าย ๆ ที่กลับขึ้นจากห้องนั่งเล่นรวม  หลังจากที่เธอแน่ใจว่าเธอได้ทบทวนตำรามาเพียงพอแล้วสำหรับวันนี้

แม้ว่าพฤติกรรมดังกล่าวอาจจะดูเป็นเรื่องปรกติของเธอในสายตาของคนอื่น ๆ รอนและแฮร์รี่คิดว่าเฮอร์ไมโอนี่อาจจเคร่งเครียดเรื่องสอบมากเกินไปหน่อย  บางครั้งเธอถึงดูหงุดหงิดง่ายเมื่อมีใครมารบกวน  รวมทั้งหลายต่อหลายครั้งที่เธอมักจะเหม่อลอยและไม่สนใจสิ่งรอบข้าง  ซึ่งเพื่อนทั้งสองของเธอเหมาเอาว่าเธอคงกำลังทบทวนสูตรน้ำยาลบความทรงจำอยู่ในใจ  แต่เปล่าเลย  เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้เป็นอย่างที่แฮร์รี่กับรอนคิดแม้แต่น้อย  ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามทำเป็นสนใจหนังสือที่อยู่ตรงหน้าแต่แท้จริงแล้วสิ่งที่อยู่ในใจของเธอจริง ๆ มันกลับเป็นเรื่องของเด็กหนุ่มคนหนึ่งต่างหาก



“เฮอร์ไมโอนี่  เฮอร์ไมโอนี่!” เสียงของรอนดังขึ้น  ราวกลับปลุกเด็กสาวให้ตื่นขึ้นจากภวังค์  เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเฮือก  ปากกาขนนกที่ถือค้างอยู่ในมือร่วงลงพื้น

“เธอทำฉันตกใจนะรอน” เฮอร์ไมโอนี่เอ็ดเขา “ไม่เห็นต้องเสียงดังขนาดนั้นก็ได้นี่”

“จะไม่ให้ฉันเสียงดังได้ยังไงล่ะ  ในเมื่อเธอไม่ยอมฟังที่ฉันพูดเลย” รอนโต้ “ฉันเรียกเธอตั้งนานกว่าเธอจะตอบ”

“ฉันกำลังคิดอะไรอยู่” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างรวดเร็ว  และก้มลงไปสนใจหนังสือวิชาตัวเลขมหัศจรรย์ของเธอ

“งั้นอะไรล่ะที่ทำให้เธอเหม่อลอยได้ถึงขนาดนี้น่ะ” รอนถาม “เรื่องเกี่ยวกับวิคเตอร์คนดีรึเปล่า” น้ำเสียงของเขาดูประชดประชัน  เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้ว

“มันไม่เกี่ยวกับวิคเตอร์นะรอน  มันเกี่ยวกับว.พ.ร.ส. ต่างหากล่ะ” เธอปด  

“ฉันว่าเธอหมกมุ่นกับการสอบมากไปนะ  เฮอร์ไมโอนี่  เธอน่าจะพักบ้าง” แฮร์รี่เสนอ  

“ใช่  เธอรู้ไหมว่าหลายวันมานี่เธอดูแปลก ๆ ไปนะ  อย่างกับเธอมีเรื่องอะไรในใจอย่างนั้นแหละ” รอนพูดตามที่เขาสังเกตเห็น  

“ฉันไม่ได้มีอะไรในใจ  ฉันแค่เครียด” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงดังเมื่อเธอโดนจับผิด  

“แต่เธอน่าจะเพลา ๆ เรื่องสอบลงบ้างนะ  เธอต้องพักผ่อนบ้าง” แฮร์รี่แนะนำ  แต่เฮอร์ไมโอนี่กลับถอนใจ  เธอลงมือปิดหนังสืออย่างรวดเร็ว

“ฉันพักแน่แฮร์รี่  แต่หลังจากที่ฉันสอบเสร็จแล้วเท่านั้น” เด็กสาวพูดอย่างรวดเร็ว  และหนีบหนังสือเล่มหนาไว้ในอ้อมแขน

“ขอตัวก่อนนะ  ฉันจะไปห้องสมุด” เธอพูดกับเพื่อนทั้งสองก่อนจะเดินออกจากห้องนั่งเล่นรวมอย่างรวดเร็ว  แฮร์รี่และรอนมองตามแผ่นหลังของเธอไปและหันมาสบตากัน

“ฉันว่าเธอต้องกลายเป็นหนังสือเดินได้เข้าสักวันแน่” รอนพูดก่อนจะกัดกบช็อคโกแลตคำโต

.................................................

เฮอร์ไมโอนี่เดินไปตามทางเดินอย่างรวดเร็วเพื่อตรงไปยังห้องสมุด  พร้อมกับหนีบหนังสือไว้ในอ้อมแขนแน่น  จนกระทั่งเมื่อถึงห้องสมุด  มาดามพินซ์ทักทายเธอตามปรกติ

“มาอีกแล้วหรือจ๊ะ  มิสเกรนเจอร์” เธอพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่หาได้ยากยิ่งให้กับเฮอร์ไมโอนี่  ซึ่งเปรียบเสมือนนักเรียนคนโปรดของเธอ  เด็กสาวยิ้มตอบอย่างฝืน ๆ

“หนูแค่อยากจะมาหาที่สงบ ๆ อ่านหนังสือน่ะค่ะ” เธอพูด  

“ฉันคิดว่ามุมโปรดของเธอยังว่างอยู่นะจ๊ะ” มาดามพินซ์บอกอย่างใจดี  เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้เธอก่อนจะเดินไล่ไปตามชั้นหนังสือเพื่อไปยังมุมที่เธอชอบมาอ่านหนังสือเป็นประจำ  เฮอร์ไมโอนี่วางหนังสือวิชาตัวเลขมหัศจรรย์ลงบนโต๊ะ และตรงดิ่งเข้าไปในชั้นหนังสือเพื่อเลือกหนังสือเล่มอื่นเพิ่มเติม  และสายตาของเด็กสาวกลับไปสะดุดเข้ากับหนังสือที่มีชื่อว่า ‘ วิธีปรุง 100 น้ำยาวิเศษ  โดย แอนนา เอมส์ ’

เฮอร์ไมโอนี่จำได้ดีว่ามันเป็นหนังสือเล่มเดียวกับที่เธอเจอที่ร้านตัวบรรจงและหยดหมึกตอนคริสต์มาส  และในหนังสือเล่มนี้ก็ได้เขียนเกี่ยวกับยาเสน่ห์สร้างความสัมพันธ์ไว้  เฮอร์ไมโอนี่เอื้อมมือจะไปหยิบมันมาอ่านดู  แต่เธอก็กลับชะงักมือไว้  มันจะมีประโยชน์อะไรที่จะอ่านหนังสือเล่มนี้  ในเมื่อมัลฟอยก็ไม่ได้รักเธออีกต่อไปแล้ว  หลังจากรู้ความจริง  เขาก็โกรธเธอจนยากที่จะทำให้เขากลับเป็นเหมือนเดิมได้

เฮอร์ไมโอนี่ยังจำได้ดีถึงวันที่เธออ่านหนังสือเล่มนี้เป็นครั้งแรกแลเปิดไปเจอเรื่องยาเสน่ห์สร้างความสัมพันธ์ขึ้น  เธอยังบอกกับตัวเองเลยว่า  เธอจะไม่ใช้ยาเสน่ห์เพื่อจะทำให้คนที่เธอรักหันมารักเธอ  แต่เธอจะทำให้เขารักเธอที่ตัวของเธอเอง  

แต่สุดท้ายเธอก็ผิดคำพูดที่เธอเคยให้ไว้กับตัวเอง  เธอพยายามใช้ยาเสน่ห์นี้กับแฮร์รี่แต่กลับเกิดเรื่องผิดพลาดขึ้น  มันเป็นความผิดพลาดที่เธอไม่ต้องการให้เกิดขึ้น  แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว  เธอก็ไม่พยายามที่จะหาทางหยุดมัน  เธอกลับปล่อยให้มันดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเธอกับมัลฟอยต่างมีความรู้สึกดี ๆ มอบให้แก่กัน  เธอไม่รู้ว่าเธอรักผู้ชายคนนี้หรือเปล่า  แต่มันเป็นความรู้สึกดีที่ยากจะอธิบาย  เธอปล่อยให้เรื่องราวทั้งหมดดำเนินไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเธอรู้ว่าเขาเป็นคนที่เธอต้องการและตามหามาตลอด  แต่เมื่อถึงตอนนั้น  เขาก็ได้จากเธอไปอย่างยากที่จะหวนคืน

เฮอร์ไมโอนี่พลิกดูหน้ากระดาษอย่างรวดเร็ว  น้ำตาใส ๆ ของเธอเริ่มคลอเอ่อดวงตาเมื่อเธอนึกถึงเรื่องราวแสนมีความสุขที่ผ่านมาระหว่างเธอกับมัลฟอย  เด็กสาวยกมือขึ้นปาดน้ำตาเบา ๆ ถ้าเธอไม่ยอมรับน้ำยานั้นมาจากโรสก็ดีสินะ  หรือถ้าเธอไม่ยอมใช้มัน  เรื่องทุกอย่างมันก็คงไม่เป็นอย่างนี้  ทุกอย่างก็คงไม่มีวันเกิดขึ้น

แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น  เรื่องราวของเธอและมัลฟอยก็คงไม่มีทางเกิดขึ้นได้

เฮอร์ไมโอนี่เปิดหนังสือไปจนกระทั่งถึงหน้าของยาเสน่ห์สร้างความสัมพันธ์  ซึ่งได้กลาวถึงสรรพคุณของยาชนิดนี้และวิธีการปรุงยา  เฮอร์ไมโอนี่อ่านข้ามมันไปจนกระทั่งถึงข้อความที่ว่า

‘ วิธีลบล้างเสน่ห์ ’

เด็กสาวดึงกระดาษในมือมาชิดใบหน้า  และเริ่มอ่านอย่างสนใจ

วิธีลบล้างเสน่ห์

สำหรับผู้ที่ทดลองใช้ยานิดนี้แล้วเกิดการผิดพลาด  หรือได้ผลเป็นที่ไม่พอใจและต้องการลบเลือนฤทธิ์ของน้ำยาได้ง่าย ๆ ดังนี้

มือของเฮอร์ไมโอนี่ไล่ไปตามหนังสืออย่างรวดเร็ว  เธออ่านส่วยผสมโดยคร่าว ๆ ละคิดว่าเธอน่าจะหามันได้จากเครื่องปรุงยาของนักเรียน  และวิธีปรุงน้ำยาตัวนี้ก็ไม่ได้ซับซ้อนเท่ากับการปรุงยาเสน่ห์เพิ่มความสัมพันธ์



‘ หลังจากปรุงยาเสร็จ  ให้ผู้ที่คุณต้องการลบล้างเสน่ห์ดื่ม  ซึ่งแน่นอนว่าเขาต้องเป็นคนที่เคยดื่มน้ำยาเสน่ห์สร้างความสัมพันธ์เข้าไป  และคุณต้องการให้มันหมดฤทธิ์  ซึ่งทำได้โดยการผสมน้ำยาที่ปรุงเสร็จแล้วกับเครื่องดื่มที่คุณเคยให้เขาดื่มกับน้ำยาเสน่ห์สร้างความสัมพันธ์  แต่การลบล้างเสน่ห์ต้องพึงระวังไว้ว่า  หลังจากที่เขาได้ดื่มน้ำยาลบล้างเสน่ห์ไปแล้ว  เขาก็จะกลับเป็นคนเดิมเหมือนตอนก่อนที่จะดื่มน้ำยาเข้าไป  รวมทั้งเขาจะลืมเลือนทุกสิ่งทุกอย่างระหว่างคุณและเขาหลังจากที่เขาดื่มน้ำยาเสน่ห์สร้างความสัมพันธ์ไปจนหมดสิ้น ’



เฮอร์ไมโอนี่อ่านค้างไว้เพียงแค่นั้น  ในหัวของเธออื้ออึงอย่างประหลาด  ข้อความบ่งบอกไว้ว่าผู้ดื่มจะลืมเลือนเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากดื้มน้ำยาไปแล้ว  ซึ่งนั่นก็หมายความว่ามัลฟอยจะลืมเรื่องราวระหว่างเขากับเธอจนหมดสิ้น

ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาในร่างกายของเฮอร์ไมโอนี่  ถ้ามัลฟอยดื่มน้ำยาแก้เข้าไป  เขาก็จะลืมเลือนทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขา  และเขาก็จะกลับไปเป็นมัลฟอยคนเดิม  เป็นเดรโก  มัลฟอย  คนเดิมที่รังเกียจเธอจนแทบจะไม่อยากสูดอากาศร่วมกับเธอด้วยซ้ำ

และนั่นก็หมายความว่าเธอต้องสูญเสียเขาไปอย่างไม่มีวันกลับคืน!!!

เฮอร์ไมโอนี่หลับตาอย่างสับสน  เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรดี  เธอต้องการจะแก้ไขเรื่องทุกสิ่ง  เธอต้องการจะมอบความรู้สึกเดิมของมัลฟอยคืนแก่เขา  และคืนหัวใจของเขาที่เธอได้มาด้วยมนตราให้แก่เด็กหนุ่ม  แต่ถ้าเธอทำเช่นนั้นเธอก็จะต้องเป็นฝ่ายสูญเสียเขาตลอดไป!

เฮอร์ไมโอนี่พิงหลังเข้ากับชั้นหลังสืออย่างปวดร้าว  เธอจะต้องแลกสิ่งที่เธอต้องการจะคืนให้เขาของเขากับความสูญเสียของเธอเช่นนั้นหรือ  แล้วเธอควรจะตัดสินใจอย่างไรดี  เธอไม่รู้เลยว่าเธอจะต้องทำอย่างไร  แต่เท่าที่เธอรู้ก็คือ  เธอจะสูญเสียเขาไปได้อย่างไรในเมื่อเธอก็ไม่ได้มีเขาอยู่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!



*************************************************



เอามาลงให้แล้วนะ  ตอนนี้ใช้เวลาแต่งนานมากเลย  เขียนแล้วลบเขียนแล้วลบอยู่เป็นอาทิตย์  จนออกมาเป็นอย่างที่เห็นนั่นแหละ  แต่ไม่รู้ว่าจะชอบกันรึเปล่านะ  ยังไงก็ช่วยกันเม้นหน่อยนะจ๊ะ  จะได้ปรับปรุง