ศัตรูที่รัก : เรื่องวุ่น ๆหลังแต่งงานของเฮอร์ไมโอนี่กะมัลฟอย

ลำดับตอนที่ #21 : จบลงด้วยความสุข [Happy Ending]

ตอนที่ 21 จบลงด้วยความสุข [ Happy Ending ]

ร่างของมัลฟอยล้มลงกับพื้นทันทีที่ลำแสงสีแดงจากปลายไม้กายสิทธิ์ของแพนซี่พุ่งเข้าปะทะร่างของเขา

“เอ็กเปสลิอาร์มัส!” แฮร์รี่ตะโกน  ไม้กายสิทธิ์ในมือของแพนซี่ลอยมาอยู่ในมือของชายหนุ่มทันที  เขาชี้ไม้กายสิทธิ์ไปยังคนทั้งสอง  

“เฮ้  พอตเตอร์  เกิดอะไรขึ้น” เสียงของมือปราบมารคนหนึ่งดังขึ้น  

“ฉันอยากให้นายช่วยจับกุมสองคนนี่หน่อย  และเรียกหน่วยบำบัดมาช่วยเขาที” แฮร์รี่พูดมองไปที่ร่างของมัลฟอย

“นายหมายถึงเขาเหรอ  แต่เขาเป็นผู้เสพความตายนะ!” มือปราบมารคนนั้นแย้ง  

“ช่างเรื่องนั้นเถอะ  เอาเป็นว่าช่วยเขาก่อน!” แฮร์รี่พูดอย่างร้อนรน  ชายหนุ่มคนนั้นพยักหน้ารับทันที  และร่างที่ไม่ได้สติของมัลฟอยก็ถูกส่งไปให้หน่วยบำบัดรักษาต่อไป



*************************************************



มัลฟอยลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ และเขาก็พบใบหน้าของหญิงสาวผมสีน้ำตาลหยักศก  ดวงตากลมโตสีน้ำตาลของเธอกำลังจ้องมองที่เขา  

“เดรโก” เธอพูดเบา ๆ พลางเอามือเรียวเล็กมาลูบศีรษะช้า ๆ

“เฮอร์ไมโอนี่” เขาพึมพำ  “ฉันเป็นห่วงเธอเหลือเกิน” เขาพูดตามความรู้สึกจริง  เขากลัวเหลือเกินว่าเธอจะเป็นอะไรไปเสียก่อน

“ฉันเองก็เป็นห่วงเธอ” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ  เธอมองเขาอย่างรักใคร่  มัลฟอยมองหญิงสาวราวกับพวกเขาจากกันมาแสนนาน  ชายหนุ่มลูบแก้มของเธอเบา ๆ และค่อย ๆ รั้งใบหน้านั้นเข้ามาใกล้เขาช้า ๆ ก่อนที่จะประทับริมฝีปากของเขาเข้ากับริมฝีปากของเธอ  แต่ก่อนที่ริมฝีปากของทั้งสองจะได้สัมผัสกัน  ร่างของเฮอร์ไมโอนี่ก็แปรเปลี่ยนไปเป็นร่างของหญิงสาวผมดำ  แววตาสีดำของเธอจ้องมองเขาอย่างหลงไหล  

“ฉันรักเธอ  เดรโก” แพนซี่พูดเสียงหวาน  พลางก้มหน้าลงซบที่หน้าอกของเขา  ชายหนุ่มผลักเธอออกทันที  แต่แพนซี่กลับรั้งร่างของเขาเข้ามาใกล้อีกครั้ง

“ทำไมเป็นเธอ  พาร์กินสัน” มัลฟอยพูดอย่างตกใจ  แพนซี่ยิ้มหวาน  มันเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวและน่ารังเกียจที่สุดเท่าที่มัลฟอยเคยได้เห็นมา

“ฉันรักเธอ” แพนซี่พูดราวกับละเมอ “และเธอก็รักฉัน  ฉันรู้” เธอพูด  แนบหน้าเข้ามาชิดใกล้มัลฟอย  ซึ่งชายหนุ่มไม่มีแรงที่จะขัดขืนเธอ  ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามเท่าไรก็ตาม  ราวกับว่าเขาถูกตรึงไว้ด้วยแววตาสีดำคู่นั้น  จนเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้ดังใจ

“ฉันไม่ได้รักเธอ  แพนซี่” ชายหนุ่มปฏิเสธ “ฉันไม่เคยรักเธอ!”

“เธอรักฉัน!” แพนซี่ตวาดด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว “เธอรักฉัน  และก็เป็นของฉันคนเดียว  เดรโก” แพนซี่พูดราวกับบ้าคลั่ง

“เธอต้องเป็นของฉันตลอดไป!” เธอพูดด้วยน้ำเสียงชวนขนลุก  มือที่ทาบอยู่ตรงอกของมัลฟอยนั้นค่อย ๆ กำแน่น  จนเล็บของเธอจิกเข้าไปในเนื้อของเขา  เลือดสีแดงไหลรินมาเป็นทาง  แต่แพนซี่ยังคงทำหน้าราวกับเพ้อฝัน

“เธอต้องเป็นของฉัน  เป็นของฉันตลอดไป!!!”

มัลฟอยลืมตาโพลง  ชายหนุ่มหอบหายใจราวกับออกวิ่งมาเป็นระยะทางหลายสิบไมล์  เม็ดเหงื่อจำนวนมากผุดขึ้นบนหน้าของเขา  รวมทั้งที่ร่างกายด้วย  เพราะมัลฟอยรู้สึกว่าเสื้อของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ฝันร้ายหรือนี่  เขาคิดพลางปาดเหงื่อออก

โชคดีที่เป็นความฝัน  ชายหนุ่มคิดในใจพลางมองไปรอบ ๆ ห้องที่มีลักษณะคล้ายห้องพักถูกตกแต่งด้วยสีขาวเกือบทั้งห้อง  และสายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับร่าง ๆ หนึ่ง

ร่างของหญิงสาวผมหยักศกสีน้ำตาลที่กำลังนั่งอยู่ไม่ไกลนัก!



*************************************************



“เฮอร์ไมโอนี่!” มัลฟอยพึมพำอย่างคาดไม่ถึง  หญิงสาวหันมาตามเสียงเรียกของเขา

“เดรโก  เธอฟื้นแล้วหรือ” เธอพูดพลางเดินมาที่เตียงของชายหนุ่มที่พยายามจะลุกขึ้น

“โอ๊ย!” เขาร้องด้วยความเจ็บปวดพลางเอามือแตะที่หน้าอกซึ่งมีผ้าพันแผลพันไว้  และเขาก็เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองบาดเจ็บ

“นอนลงก่อนเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด  มัลฟอยทำตามอย่างว่าง่าย  เธอมองเขาด้วยสายตาเป็นห่วง

“เธอบาดเจ็บรู้ไหม  คาถาเฉียดหัวใจไปนิดเดียวเอง” เฮอร์ไมโอนี่ว่า  “ถ้าหากว่ามันโดนหัวใจของเธอเต็ม ๆ ล่ะก็  เธอไม่ได้มานอนอยู่นี่หรอก”

“ที่นี่?” เขาพึมพำอย่างสงสัย

“ที่นี่ที่โรงพยาบาล” เฮอร์ไมโอนี่ตอบก่อนที่เขาจะถามจบ

“เกิดอะไรขึ้น  แล้วแพนซี่ล่ะ” มัลฟอยถามไปตามที่เขาสงสัย  เพราะเท่าที่เขาจำได้  แพนซี่ร่ายคาถาใส่เขารวดเร็วเกินกว่าที่เขาจะรู้ตัวแล้วหลังจากนั้นเขาก็มาอยู่ที่นี่แล้ว

“เธอถูกจับกุมไปแล้ว  เสียใจด้วยนะเดรโก” เฮอร์ไมโอนี่พูด  มัลฟอยมองเธออย่างสงสัย

“เธอว่าอะไรนะ  เฮอร์ไมโอนี่” เขาถาม

“ฉันบอกว่าเสียใจด้วยที่แพนซี่โดนจับไป” เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“แพนซี่โดนจับไปแล้วยังไง?” เขาพูดอย่างไม่เข้าใจ  เฮอร์ไมโอนี่หันมามองหน้าเขาด้วยแววตาเย็นชาแต่แฝงไว้ด้วยความเศร้า

“ไม่ต้องปิดปังฉันหรอก  รอนบอกฉันหมดแล้ว  เรื่องที่เกิดขึ้นที่คฤหาสน์ของนายวันนั้น” เฮอร์ไมโอนี่พูด  มัลฟอยยิ่งทำหน้างงเข้าไปใหญ่  เขาไม่เข้าใจว่าเฮอร์ไมโอนี่พูดเรื่องอะไร

“ฉันไม่เข้าใจ…” มัลฟอยพูด  เฮอร์ไมโอนี่มองเขาราวกับเขาทำความผิดร้ายแรง

“ก็เรื่องที่เธอกับแพนซี่รักกันไง” เฮอร์ไมโอนี่พูด  น้ำตาคลอเอ่อดวงตา

“เลิกโกหกฉันซะที่เดรโก  เพราะว่าเธอรักเขา  เธอถึงส่งใบหย่ามาให้ฉันใช่ไหม  และที่เธอไม่ค่อยมีเวลาให้ฉันหลัง ๆ มานี่ก็เพราะเธอไปหาเขาใช่ไหม” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างปวดร้าว  น้ำตารินไหลอาบแก้ม

“มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด” มัลฟอยพยายามบอกความจริงกับเธอ

“อย่าหลอกฉันอีกเลยเดรโก  ฉันไม่อยากฟัง” เฮอร์ไมโอนี่พูดหันหลังให้เขา

“ฟังฉัน  เฮอร์ไมโอนี่  เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างนั้น” มัลฟอยพูด “เธอเข้าใจผิด”

“ฉันไม่ได้เข้าใจผิด  เดรโก  เธอเลิกหลอกฉันเสียที” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนน้ำตาไหลอาบแก้ม  มัลฟอยมองเธออย่างสงสาร  ก่อนที่จะรั้งร่างของเธอมากอดไว้แนบอก  หญิงสาวดิ้น

“ปล่อยฉัน” เธอพูด  แต่มัลฟอยไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยเธอเลย  เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

“ได้โปรด  เฮอร์ไมโอนี่  ฟังฉันอธิบายก่อน  ถ้าเธอไม่เห็นแก่ฉันอย่างน้อยฉันก็ของให้เธอเห็นแก่ลูกของเราก็ยังดี  ฟังฉันแค่ครั้งเดียวเท่านั้น” มัลฟอยพูด  เฮอร์ไมโอนี่สงบลงเล็กน้อย  และเมื่อชายหนุ่มเห็นเช่นนั้นเขาก็เริ่มเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาตั้งแต่ต้นทั้งหมดให้เธอฟัง



*************************************************



“เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นอย่างนี้แหละ” มัลฟอยพูดเมื่อเล่าเรื่องทั้งหมดจนจบ  เฮอร์ไมโอนี่นิ่งเงียบ

“เธอจะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจเธอนะ  เฮอร์ไมโอนี่” เขาพูด  หญิงสาวหันมาสบตาเขาอย่างรู้สึกสงสาร

“แต่ที่ฉันต้องการจะพูดก็มีเท่านี้แหละ  และฉันก็อยากจะขอโทษเธอด้วยที่ต้องทำกับเธออย่างนั้น  ฉันไม่มีทางเลือกจริง ๆ ” มัลฟอยพูด  เอามือเช็ดน้ำตาที่เมื่อครู่ไหลอาบแก้มของเธอเบา ๆ

“ถ้าอย่างนั้นที่เธอทำลงไปทั้งหมดก็เพราะแพนซี่บังคับเธอใช่ไหม” เฮอร์ไมโอนี่ถาม  

“เขาเอาความปลอดภัยของเธอ  คนที่สำคัญที่สุดของฉันมาเป็นข้อต่อรอง  ทำไมฉันจะไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการล่ะ” มัลฟอยพูด “เธอก็รู้ว่าฉันเลือกวิธีนี้ดีกว่าที่จะต้องสูญเสียเธอไปชั่วชีวิต  เฮอร์ไมโอนี่  เหมือนกับตอนที่ซิลเวียจับตัวเธอไป” มัลฟอยพูด  มองเข้าไปในแววตาหญิงสาว  และมัลฟอยก็นึกอะไรบางอย่างได้

“จริงสิ  เธอคงจำไม่ได้หรอก” เขาพูดอย่างเสียดาย  เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มน้อย ๆ

“ใครว่าฉันจำไม่ได้ล่ะ” เธอพูดด้วยรอยยิ้ม  

“เธอหมายความว่า…..” มัลฟอยพูดราวกับไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเองว่าสิ่งที่เขาได้ยินนั้นเป็นเรื่องเดียวกับที่หญิงสาวต้องการบอกเขาหรือเปล่า

“ใช่  ฉันจำได้แล้ว  จำได้ตั้งแต่ยัยแพนซี่ทำฉันหัวแตกแล้ว” เธอพูดยิ้มให้เขา  

“งั้นเธอก็จำเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงเรียนได้  จำเรื่องที่เราแต่งงานกันได้น่ะสิ” มัลฟอยถาม

“ใช่  ฉันจำเรื่องของเราได้หมดทุกอย่างแล้ว  เดรโก” เฮอร์ไมโอนี่พูด  และเมื่อชายหนุ่มได้ยินเช่นนั้นเขาก็คว้าร่างเธอมากอดทันที  หญิงสาวอุทานเบา ๆ

“เฮอร์ไมโอนี่!” เขาพูดกอดเธอแน่นกว่าที่เคย  เขาดูราวกับว่าไม่มีเรื่องใดที่จะทำให้เขาดีใจไปมากกว่านี้อีกแล้ว  

“เดรโก…..ฉันอึดอัด” เธอพูดตะกุกตะกัก  เมื่อได้ยินเช่นนั้นชายหนุ่มก็ปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนทันที

“ขอโทษ  ฉันลืมไปว่าเธอ  เอ้อ  ท้องอยู่” มัลฟอยพูด  เฮอร์ไมโอนี่ใบหน้าเป็นสีชมพู  และชายหนุ่มก็ค่อย ๆ เอามือวางที่ท้องของหญิงสาวเบา ๆ

“นี่ลูกของฉันใช่ไหม” มัลฟอยพึมพำ  เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดง  และก่อนที่หญิงสาวจะพูดอะไรออกไป  ชายหนุ่มก็เอาศีรษะลงทาบกับท้องของเธอ

“ไม่เห็นได้ยินเสียงอะไรเลย”  มัลฟอยพูด “ฉันได้ยินมาว่าถ้าทำแบบนี้จะได้ยินเสียงเด็กดิ้นไม่ใช่เหรอ”

“บ้าน่า  เพิ่งสองเดือนเองจะได้ยินอะไรเล่า” เฮอร์ไมโอนี่บ่นด้วยความเขินอาย  มัลฟอยมองเธออย่างเอ็นดู

“เธออยากได้ผู้หญิงหรือผู้ชาย” มัลฟอยถาม

“อะไรนะ!” หญิงสาวพูด

“ฉันถามว่าเธออยากได้ลูกผู้ชายหรือผู้หญิง  แต่สำหรับฉันนะฉันอยากได้ผู้ชายก่อน” มัลฟอยพูด  ค่อย ๆ ก้มลงกระซิบที่หูของเฮอร์ไมโอนี่

“ส่วนคนที่สองค่อยเป็นผู้หญิงก็ได้” หญิงสาวหน้าแดงเพราะคำพูดเขา  และเธอก็เลือกที่จะทุบกำปั้นลงบนอกของเขาเป็นการระบายความเขินอายนี้แทน

“บ้า!” หญิงสาวโวยวาย  แต่เมื่อมือของเธอทุบลงบนอกของชายหนุ่ม

“โอ๊ย” มัลฟอยร้อง  ตัวงอด้วยความเจ็บ  เฮอร์ไมโอนี่เบิกตากว้างอย่างตกใจ

“เดรโก เป็นอะไรรึเปล่า” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างเป็นห่วง  มัลฟอยทำท่าเหมือนกับเจ็บจนพูดไม่ออก  เขาล้มลงไปนอนกับเตียง  เฮอร์ไมโอนี่ยิ่งตกใจมากขึ้น

“เดรโก  ไหวไหม  ฉันไปตามผู้บำบัดมาให้ไหม” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเป็นห่วง  แต่เมื่อหญิงสาวกำลังจะลุกออกจากเตียงไป ชายหนุ่มก็รั้งแขนของเธอไว้

“อย่าไป….” มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนคนไม่มีแรง  เฮอร์ไมโอนี่ยิ่งตกใจเขาไปใหญ่  แต่สักครู่เขาก็เปลี่ยนสีหน้ามาเป็นปรกติ  เขาค่อย ๆ โน้มตัวเข้ามากระซิบข้างหูของเธอ

“เพราะฉันไม่เป็นไร” เขาพูด  เพียงเท่านั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็สะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของเขา  ก่อนที่จะฟาดกำปั้นลงบนร่างของชายหนุ่มอย่างไม่เลี้ยง  และก็ตามมาด้วยเสียงโหวกเหวกโวยวายของทั้งสองที่ดังลั่นห้องพัก

“นี่  เดรโก  แน่จริงอย่าหนีซี่”

“ก็มันเจ็บ….โอ๊ย….อย่า…เฮอร์ไมโอนี่….อย่า!!!”



*************************************************



หลังจากนั้นเรื่องราวทั้งหมดก็กลับเข้าสู่ภาวะปรกติ  เฮอร์ไมโอนี่ออกจากโรงพยาบาลพร้อมกับมัลฟอยในไม่กี่วันต่อมา  และทั้งสองก็เดินทางกลับคฤหาสน์มัลฟอยโดยที่เฮอร์ไมโอนี่ตัดสินใจลาออกจากอาชีพมือปราบมารเพราะเธอตั้งครรถ์  และมัลฟอยเองก็ไม่อยากให้เธอไปทำเรื่องเสี่ยงอันตรายเช่นนี้อีก

หลังจากการเข้าจับกุมผู้เสพความตายของเหล่ามือปราบมารวันนั้น  มีผู้เสพความตายจำนวนมากที่ถูกจับกุม  และแฮร์รี่ซึ่งเป็นคนที่สมควรได้รับความดีความชอบในงานนี้ก้ได้เลื่อนขึ้นขึ้นเป็นหัวหน้าทีม  ซึ่งมีตำแหน่งรองจากหัวหน้ามือปราบมารทีเดียว  และรอนเองก็ได้รับตำแหน่งใหม่ที่ไม่น้อยไปกว่าเพื่อนรักของเขาที

เดียว

หลังจากเรื่องวุ่นวายได้ผ่านพ้นไป  ศาสน์สูงวิเซนต์กาม็อตที่มี  อัลบัส  ดัมเบิลดอร์  เป็นประธานก็ได้พิพากษาให้ผู้เสพความตายที่ถูกจับกุมในวันนั้นถูกจำคุกที่อัซคาบัน  รวมทั้งแพนซี่และมิสเตอร์คลิฟฟอร์ดด้วยและเรื่องราวทั้งหมดก็กลับเข้าสู่ภาวะที่มันควรจะเป็นอีกครั้งหนึ่ง



*************************************************



จากเรื่องราวครั้งนั้น  เวลาก็ค่อย ๆ ผ่านไปเรื่อย ๆ พร้อม ๆ กับการเปลี่ยนแปลงของสิ่งต่าง ๆ รอบตัว  แต่ที่พอจะสังเกตเห็นได้ชัดเจนนั้นก็คือรูปภาพที่ผนังห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์มัลฟอยที่ค่อย ๆ เพิ่มจำนวนขึ้นทุกที  ตั้งแต่รูปชายหญิงสองที่ยืนเคียงคู่กัน  กลายเป็นสามเพราะมีสมาชิกใหม่ของครอบครัวเพิ่มขึ้นมาอีกคนหนึ่ง

หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่คลอดลูกชายให้แก่มัลฟอย  เขาและเธอก็ได้ตั้งชื่อให้ลูกคนนี้ว่า ‘ เฮนรี่ ’ หรือชื่อเต็ม ๆ ของเขาก็คือ ‘ เฮนรี่  เดรโก  มัลฟอย ’ ซึ่งชื่อกลางของเขานั้นมาจากชื่อของพ่อของเขา เดรโก  มัลฟอย  นั่นเอง   และหลังจากนั้นเป็นเวลาหลายปี   มัลฟอยกับเฮอร์ไมโอนี่ก็คิดว่าพวกเขาพร้อมที่จะมีลูกอีกคนแล้ว  และในปีต่อมาเมื่อเฮนรี่อายุได้สี่ปี  เฮอร์ไมโอนี่ก็คลอดลูกสาวอีกคนหนึ่ง  และตั้งชื่อให้เธอว่า ‘ ไดแอน ’ หรือ ’ ไดแอน  เฮอร์ไมโอนี่  มัลฟอย ’ ชื่อเต็ม ๆ ของเธอ   และสมาชิกใหม่สองคนของครอบครัวมัลฟอยก็ทำให้คฤหาสน์หลังนี้ดูมีสีสันและดูอบอุ่นขึ้นมามากกว่าเดิมหลายเท่านัก



*************************************************



หลายปีผ่านไป

“เฮนรี่  จัดของเสร็จหรือยังลูก” เฮอร์ไมโอนี่หญิงสาวที่ยังคงดูดีอยู่ตลอดเวลาแม้ว่าตอนนี้อายุของเธอนั้นล่วงเลยเลขสามมาแล้ว  เธอถามลูกชายคนเดียวของเธอ

“กำลังจัดอยู่ครับแม่” เด็กชายผู้มีผมน้ำตาล  นัยต์ตาน้ำตาล  แต่มีใบหน้าที่เหมือนพ่อของเขาราวกับแกะ  ตอบกลับมา  เขากำลังง่วนอยู่กับการจัดข้าวของลงหีบ

“ลูกต้องเช็คให้แน่ใจนะว่าจะไม่ลืมอะไรน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด  เด็กชายพยักหน้าหงึกหงัก

“มาอยู่นี่เอง  เฮอร์ไมโอนี่” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น  ถึงแม้ว่าใบหน้าของเขาจะดูมีอายุตามวัยที่ล่วงเข้าสามสิบกว่า ๆ ไปแล้ว  แต่เขาก็ยังคงไว้ซึ่งความหล่อเหลา

“อ้อ  เดรโก  ฉันมาดูลูกจัดของน่ะ” หญิงสาวตอบ

“พรุ่งนี้แล้วสินะที่เขาต้องไปฮอกวอตส์น่ะ” เดรโกพูด  เขาเดินเข้ามาโอบกอดภรรยา  เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า

“ใช่  พรุ่งนี้แล้ว” เธอพึมพำ

“พี่เฮนรี่มาเล่นกันไหม” เสียงของเด็กหญิงวัยเจ็ดขวบดังขึ้น  เธอกำลังเดินไปหาพี่ชายของเธอในห้อง  เด็กหญิงมีหน้าตาเหมือนกับเฮอร์ไมโอนี่มาก  เพียงแต่ว่าเขาได้สีผมและสีตามาจากเดรโกเท่านั้น

“พี่ไม่ว่าง  ไดแอน” เด็กชายตอบกำลังยุ่งกับการยัดของลงหีบ

“มาหาพ่อมา  ไดแอน” เดรโกเรียกลูกสาวไม่ให้ไปกวนพี่ชายของเธอ  

“พรุ่งนี้พี่เขาต้องไปแล้วเหรอคะ”  เด็กหญิงถาม  เธอทำหน้าเศร้า

“ใช่  เขาต้องไปแล้ว” เดรโกตอบ

“แต่หนูไม่อยากให้เขาไปนี่” เด็กหญิงพูดทำหน้าราวกับจะร้องไห้  เฮอร์ไมโอนี่จึงรีบปลอบเธอ

“แต่ก็ยังมีพ่อกับแม่อยู่นี่จ๊ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดกับลูกสาวของเธอ “แล้วเดี๋ยวไม่นานหนูก็จะได้ตามพี่เขาไปด้วย” เธอพูด  เด็กหญิงเริ่มยิ้มออก

“งั้น   พี่ต้องรอนะ  เดี๋ยวแอนจะตามไป” เด็กหญิงพูด  เฮนรี่ยิ้มรับก่อนที่จะเรียกเธอเข้าไปหา

“งั้นมานี่สิ  แอน  อยากมาช่วยพี่จัดของไหม” เฮนรี่เสนอ  เด็กหญิงรีบวิ่งเข้าไปหาพี่ชายของเธอทันที  โดยที่มีเดรโกและเฮอร์ไมโอนี่มองพวกเขาอย่างมีความสุข

“เธอว่าเขาจะได้อยู่บ้านไหน” เฮอร์ไมโอนี่ถามพลางซบไหล่เดรโก

“แน่นอนว่าต้องสลิธีรินอยู่แล้ว” เดรโกพูดอย่างมั่นใจ  

“เธอรู้ได้ยังไงเดรโก  เขาอาจจะได้อยู่กริฟฟินดอร์ก็ได้” เฮอร์ไมโอนี่แย้ง

“ฉันมั่นใจเพราะเขาเป็นลูกของฉัน  เฮอร์ไมโอนี่” เดรโกตอบ  เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าน้อย ๆ อย่างจนใจ  

“และที่ฉันมั่นใจอีกอย่างหนึ่งคืออะไรรู้ไหม” เดรโกถาม  หญิงสาวส่ายหน้า

“ฉันมั่นใจว่าเขาจะได้เจอใครสักคนที่เหมือนกับเธอน่ะสิ  อย่างที่ฉันเจอเธอไง” เดรโกพูดพลางโอบกอดเธอไว้แน่น  เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้เขา  และชายหนุ่มก็ประทับริมฝีปากของเขาลงบนแก้มของเฮอร์ไมโอนี่เบา  ๆ  ในขณะที่เขาโอบกอดเธอไว้  ราวกับเป็นการย้ำเตือนถึงความรักของเขาที่มีให้เธอมาตลอดและต้องการที่จะบอกเธอว่า  เขาจะรักเธออย่างนี้ตลอดไป

โดยไม่มีวันเปลี่ยนแปลง



ThE EnD



*************************************************



อ่ะ  เอามาลงก่อนที่จะลงแดงกัน

ในทีสุดศัตรูทีรักก็มาถึงตอนจบจริง ๆ ( ซะที ) นะคะ  และจะไม่มีภาคต่อไปแน่นอนค่ะ แต่เรามีโครงการจะเขียนฟิคเรื่องใหม่นะจ๊ะ

เป็นเรื่องของ เดร + เฮอร์  เหมือนเดิมแหละ

แต่ว่าคงอีกซักพักกว่าเราจะเอามาลงได้  เพราะว่าเราต้องไปต่างจังหวัดกับที่บ้าน กว่าจะกลับก็ประมาณกลางเดือนมีนา  

ยังไงถ้าเราเอาฟิคใหม่มาลงแล้วจะเข้ามาโพสบอกก็แล้วกัน

สุดท้ายนี่ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามเรื่องของเรามาโดยตลอด  ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ

แล้วพบกันเดือนหน้าพร้อมฟิคใหม่นะจ๊ะ