ศัตรูที่รัก : เรื่องวุ่น ๆหลังแต่งงานของเฮอร์ไมโอนี่กะมัลฟอย

ลำดับตอนที่ #15 : ช่วงเวลาแห่งความสุข

[คำเตือน : ตอนนี้เรทเล็กน้อยนะคะ  เด็ก ๆ ควรใช้วิจารณาน ( เขียนถูกป่าวว้า ) ในการอ่านนะคะ



ตอนที่ 15  ช่วงเวลาแห่งความสุข

มัลฟอยพาร่างของเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังอยู่ในอ้อมแขนของเขาเดินเข้าไปในห้องนอนทันที  ในห้องนอนนั้นถูกตกแต่งด้วยดอกกุกลาบสีขาวจำนวนมาเช่นเดียวกับห้องอื่น ๆ แต่แตกต่างกันตรงที่บนเตียงนั้นมีกลีบดอกกุหลาบสีแดงโรยอยู่  เฮอร์ไมโอนี่ซบศีรษะของเธอลงบนอกของมัลฟอย  ใจเต้นแรงจนเธอเองก็ยังแปลกใจ  มัลฟอยมองดูหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างเอ็นดูก่อนที่จะบรรจงจูบที่หน้าผากของเธอเบา ๆ และวางร่างของเธอลงบนเตียงอย่างนุ่มวล

เฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่บนเตียงในขณะที่มัลฟอยโบกมือเบา ๆ ดอกลิลลี่สีขาวช่อใหญ่ก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าหญิงสาว  เฮอร์ไมโอนี่อุทานเบา ๆ พลางหยิบมันมาดู  เธอซบหน้าลงกับดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์นั้นพร้อมกับสูดกลิ่นหอมสดชื่นของมันเข้าไป

“ฉันคิดว่าเธอคงชอบ” มัลฟอยกระซิบเบา ๆ เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดง

“ฉันชอบ  ชอบมากด้วย” เธอตอบสีหน้าเอียงอาย “เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบดอกไม้สีขาว”

“ฉันจะไม่รู้เลยเชียวเหรอว่าคนที่ฉันรักชอบดอกไม้สีอะไรน่ะ” มัลฟอยตอบเธอ

“มันก็จริง” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ

“เธอรู้ไหม  เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยพูดพลางคว้าร่างของเธอมาไว้ในอ้อมกอดของเขา “ว่าตอนที่เธอพูดว่าเธออาจจะจำเรื่องราวของเราไม่ได้ตลอดไปน่ะ” เขาพึมพำ

“เธอรู้ไหมว่ามันทำให้ฉันกลัวแค่ไหน” ชายหนุ่มกล่าว

“ฉันขอโทษ” เฮอร์ไมโอนี่พูด  

“ไม่ต้องหรอก  ที่ฉันกลัวนั้นไม่ใช่เรื่องที่เธอจะจำเรื่องราวของเราไม่ได้  แต่ที่ฉันกลัวมากกว่าอะไรทั้งหมดคือกลัวว่าเธอจะจากฉันไป” ชายหนุ่มพูด  แววตาของเขาดูเศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัด “ฉันกลัวว่าเธอจะไม่รักฉัน  ฉันกลัวว่าเธอจะไม่อยากอยู่กับฉันอีกต่อไป”

“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่แย้ง  ตอนนี้เธอรู้สึกสงสารมัลฟอยมากกว่าอะไรทั้งหมด

“และเธอรู้ไหมว่าฉันคิดหาทางที่จะรั้งเธอไว้กับฉันเสียมากมาย  ฉันคิดว่าจะมีทางไหนที่จะแสดงให้เธอเห็นว่าฉันรักเธอ” มัลฟอยพูด  มองหญิงสาวเบื้องหน้าด้วยความโหยหาที่จะได้ความรักของเธอที่มีต่อเขากลับคืนมา

“ที่เธอบอกว่าเธอพยายามหาทางตั้งมากมายน่ะ  รวมทั้งดอกไม้พวกนี้ด้วยรึเปล่า” เฮอร์ไมโอนี่ถาม  มัลฟอยยิ้มน้อย ๆ

“มันก็…ใช่” ชายหนุ่มตอบ “เธอรู้ไหมว่ามันยากแค่ไหนที่จะหาดอกไม้ตั้งมากมายขนาดนี้ได้ในฤดูอย่างนี้น่ะ” มัลฟอยพูด

“ถ้าอย่างนั้นที่เธอหายไปตั้งนานก็เพราะอย่างนี้เองน่ะเหรอ”  หญิงสาวพูด “เธอไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยนี่” เฮอร์ไมโอนี่นิ่วหน้าเล็กน้อย

“ฉันแค่อยากให้เธอเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดท่านั้น  ฉันอยากเห็นรอยยิ้มของเธอ  เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยเอ่ย  เฮอร์ไมโอนี่หลบตาเขาด้วยความอาย

“เธอก็ได้เห็นแล้วนี่” หญิงสาวว่า  มัลฟอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“แต่ตอนนี้ฉันอยากได้อย่างอื่นมากกว่า” ชายหนุ่มพูด “และที่ฉันอยากได้ก็คือเธอ” มัลฟอยพูดพลางจูบที่หลังมือของเฮอร์ไมโอนี่  หญิงสาวหน้าแดงก่ำ

“เป็นของฉันอีกครั้งนะ  เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยพูด  เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงเสียยิ่งกว่าสีของกลีบกุหลาบที่อยู่บนเตียง  

“ได้สิ…..เอ่อ….เดรโก” หญิงสาวพูดด้วยความเขินอาย  และเมื่อจบคำพูด  ริมฝีปากของชายหนุ่มตรงหน้าเข้ามาประทับที่ริมฝีปากอวบอิ่มของเธอโดยที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัว  ดอกลิลลี่หลุดออกจากมือซึ่งตอนนี้กำลังโอบกอดร่างของชายหนุ่มผมบลอนด์อยู่  

มัลฟอยค่อย ๆ แทรกลิ้นของเขาเข้าไปในปากของเฮอร์ไมโอนี่  หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยแต่เมื่อเวลาผ่านไปเธอก็เริ่มจูบเขาตอบ  ทั้งสองจูบกันอยู่เนิ่นนานจนกระทั่งมัลฟอยเป็นฝ่ายถอนริมฝีปากออกมา  เขามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความรักใคร่  ความรู้สึกร้อนรุ่มนั้นกำลังครุอยู่ในอกของชายหญิงทั้งสอง  มัลฟอยก้มลงไปจูบเธออีกครั้งที่ใบหน้าก่อนที่จะดีดนิ้วเบา ๆ ไฟทั้งห้องก็ดับลงพร้อมกันหลือเพียงแต่แสงสว่างจากหน้าต่างที่เปิดค้างเอาไว้มองเห็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงดาว

ชายหนุ่มค่อย ๆ รั้งร่างของเฮอร์ไมโอนี่ให้ลงไปนอนกับเตียง  ริมฝีปากที่เคยอยู่ที่ใบหน้านั้นค่อย ๆ เลื่อนลงต่ำลงมาเรื่อย ๆ เฮอร์ไมโอนี่ส่งเสียงครางเบา ๆ ในลำคอออกมา  มือแข็งแรงของชายหนุ่มค่อยเปลื้องอาภรณ์ของหญิงสาวออกทีละชิ้นอย่างช้า ๆ ราวกับเขาไม่ต้องการเร่งรีบอะไร  หลังจากนั้นมัลฟอยก็ค่อย ๆ ประทับรอยจูบของเขาบนร่างกายของเธออย่างแผ่วเบา  เสียงครางแผ่ว ๆ ที่ดังออกจากปากของหญิงสาวนั้นเปรียบเสมือนตัวกระตุ้นความร้อนรุ่มให้แก่ชายหนุ่ม   จนเขารู้สึกทนไม่ไหวกับความต้องการนั้น



“อย่า….” เสียงของหญิงสาวดังขึ้นอย่างตกใจ  มัลฟอยค่อย ๆ ก้มลงไปจูบเธอเบา ๆ

“ฉันรักเธอ  เฮอร์ไมโอนี่” เขากระซิบ “ไว้ใจฉันเถอะ” มัลฟอยจบคำพูดนั้นลงด้วยการจูบเธอที่ใบหู  เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเล็กน้อยแต่เธอก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร

มือของมัลฟอยค่อย ๆ ลูบไล้ร่างของเธอจนทั่ว  เสียงครางแผ่ว ๆ ของเฮอร์ไมโอนี่ค่อย ๆ ดังขึ้นเรื่อย ๆ และค่อย ๆ สอดประสานกันเสียงลมหายใจของชายหนุ่มที่บัดนี้อยู่บนร่างของเธอ  จนกระทั่งเสียงของทั้งสองนั้นดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเกือบหายไปกับความเงียบสงัดของราตรีนี้

  

*************************************************



สายลมหอบเอากลิ่นไอของทะเลเข้ามาทางหน้าต่างที่ถูกเปิดทิ้งไว้  แสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าค่อย ๆ สาดส่องไปที่ร่างของหญิงสาวที่กำลังหลับไหลอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มที่กอดเธอเอาไว้อย่างรักใคร่  

มัลฟอยมองดูใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ยามหลับ  ริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่ม  ลมหายใจอุ่น ๆ ที่เข้ามาปะทะแผ่นอกเปลือยเปล่าของเขาอย่างสม่ำเสมอ  มัลฟอยหวนคิดไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนพลางยิ้มอย่างสุขใจ

ในที่สุดเขาก็ได้เธอกลับมาอีกครั้ง

เขาได้เธอกลับมาเป็นของเขาอีกครั้ง

มัลฟอยมองร่างของเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังขยับตัวน้อย ๆ หญิงสาวปรือตาอย่างขึ้นมาช้า ๆ

“เดรโก  ตื่นนานแล้วเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขา

“ไม่นานหรอก” มัลฟอยพูดลางก้มลงไปจูบเธอเบา ๆ เฮอร์ไมโอนี่ค่อย ๆ ดึงผ้าห่มขึ้นให้กระชับกาย

“อายอะไรอีกล่ะ” มัลฟอยพูด  เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดง “เธอเป็นของฉันแล้วนะ”

“ฉันรู้……” หญิงสาวพึมพำ  มัลฟอยกระชับวงแขนที่กอดเธอให้แน่นกว่าเดิม  เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกราวว่าใบหน้าร้อนวูบวาบเมื่อเธอคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน  หญิงสาวมีท่าทีเอียงอาย

“เป็นอะไรไปน่ะ”  มัลฟอยถามเมื่อเห็นท่าทีของเฮอร์ไมโอนี่  หญิงสาวไม่ตอบ

“หรือว่า  อยากให้ฉันกอดเธออีกรอบ” มัลฟอยพูดพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์  เธอขว้างหมอนใส่เขาทันที

“บ้า!” หญิงสาวร้อง  มัลฟอยรับหมอนนั้นไว้ในมือและโยนมันทิ้ง  เขามองใบหน้าแดงก่ำของเฮอร์ไมโอนี่แล้วหัวเราะ

“เธอรู้ไหมว่าเวลาเธอเขินนี่น่ารักดีนะ” มัลฟอยพูด  หน้าบึ้ง

“เธอชอบแกล้งฉันอยู่เรื่อย” หญิงสาวบ่นพลางสะบัดหน้าหนีเขาอย่างงอน ๆ   มัลฟอยอมยิ้ม

“เฮอร์ไมโอนี่  หันมาหน่อยน่า” มัลฟอยพูด  

“ฉันไม่แกล้งเธอหรอก  หันมานี่หน่อยสิ” ชายหนุ่มร้องขอและเมื่อหญิงสาวหันหน้ามาเขาก็รวบร่างของเธอมาไว้ในอ้อมแขนทันที

“ไหนบอกว่าจะไม่แกล้งฉันไง” เธอพูดพลางนิ่วหน้า

“ใครว่าจะแกล้งกันล่ะ  นี่มานอนนี่สิ” มัลฟอยพูดพลางรั้งร่างของหญิงสาวมาไว้ในอ้อมอกเขา โดยให้เธอหนุนแขนของเขาแทนหมอน ( ที่เธอเพิ่งเขวี้ยงใส่เขา )

“เธอเคยมีความฝันไหม  เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยพูดพลางเหม่อมองไปบนเพดาน

“ไม่รู้สิ  แล้วเธอมีเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขา  มัลฟอยนิ่งเงียบ

“เมื่อก่อนตอนที่อยู่ฮอกวอตส์ฉันฝันว่าฉันอยากจะแต่งงานกับเธอ  สร้างครอบครัวเล็ก ๆ ที่อบอุ่นด้วยกัน” มัลฟอยเล่า

“แต่เธอก็ทำได้แล้วนี่” เฮอร์ไมโอนี่พูด  

“มันก็ใช่” ชายหนุ่มตอบ “ฉันได้แต่งงานกับเธอ  ได้สร้างครอบครัวด้วยกันแล้ว  เพียงแต่ว่าฉันก็ยังรู้สึกว่ามันขาดอะไรไปอยู่ดี” ชายหนุ่มพูด  เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ  แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป

“ฉันก็เลยอยากถามเธอว่า  เธออยากจะให้ครอบครัวของเขามีสมาชิกเพิ่มสักคนสองคนไหม” มัลฟอยพูดพลางมองตาเฮอร์ไมโอนี่  หญิงดาวหน้าแดงขึ้นมาทันทีเมื่อเขาพูดจบ

“นายหมายถึง….” เฮอร์ไมโอนี่อ้ำอึ้ง

“ฉันหมายถึงลูก  เฮอร์ไมโอนี่ลูกของเรา” มัลฟอยตอบเพื่อให้ความกระจ่างกับเธอ  เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าหน้าของเธอร้อนวูบวาบยิ่งกว่าครั้งไหน

“เธออยากจะมีลูกกับฉันรึเปล่า” มัลฟอยพูด  มองตาของเธอ  เฮอร์ไมโอนี่หลบสายตาเขา  เธอกำลังสับสน

ลูกอย่างนั้นเหรอ  เธอยังไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย  ถึงแม้ว่าเธอจะรักมัลฟอยก็ตาม  แต่เรื่องการมีลูกนั้นเป็นเรื่องใหญ่  เกินกว่าที่จะตัดสินใจในเวลาเพียงครู่เดียว

“ฉัน…..”

“เธอไม่อยากมีเขาเหรอ  เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยพูดด้วยสีหน้าผิดหวัง  เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างลังเล

“ฉันยังไม่อยากตัดสินใจ  เดรโก  ฉันว่ามันยังเร็วเกินไป” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

“ไม่เป็นไร  ฉันไม่อยากบังคับเธอ” มัลฟอยพูดด้วยความเสียดาย

“ฉันขอโทษ  แต่ฉันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่มีเลยนี่  ฉันแค่ต้องการเวลามากกว่านี้” เฮอร์ไมโอนี่พูด  เธอรู้สึกสงสารมัลฟอย  แต่ใจหนึ่งของเธอก็นั่งลังเลกับเรื่องนี้อยู่

มันเร็วเกินไปที่เธอจะตัดสินใจตอนนี้

“ฉันตามใจเธอ  และฉันก็จะไม่บังคับเธอด้วย” มัลฟอยพูด “เพราะไม่แน่ตอนนี้เขาอาจจะเกิดมาแล้วก็ได้” ชายหนุ่มพูดประโยคสุดท้ายด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย  เฮอร์ไมโอนี่ใบหน้าแดงแปร๊ด  เธอเขวี้ยงหมอนอีกใบใส่เขาทันที

“บ้าเหรอ!” เธอโวยวายพลางตีเขาแรง ๆ แต่มัลฟอยกลับไม่รู้สึกเจ็บเลย  ชายหนุ่มกลับให้มือของเขาจับแขนทั้งสองข้างของเธอไว้แทน  แววตาสีซีดนั้นจ้องมองเข้าไปในแววตาของเธออย่างมีความหมาย  เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกราวกับถูกสะกดไว้ด้วยแววตานั้น  แต่ก่อนที่หญิงสาวจะได้ทำอะไรต่อไปชายหนุ่มก็เข้าไปจูบเธอที่ริมฝีปากเสียก่อน

“อย่า  เดรโก” เฮอร์ไมโอนี่พูดเมื่อริมฝีปากร้อน ๆ ของเขาค่อย ๆ เลื่อนไปตามใบหน้าและซอกคอของเธอ  หญิงสาวสะดุ้งขนลุกทั่วร่างกายเมื่อลิ้นของมัลฟอยสัมผัสไปทั่วผิวเนื้อ  

“อย่า…….” เสียงร้องห้ามดังแผ่วเบา  ร่างของเฮอร์ไมโอนี่อ่อนระทวยไปกับสัมผัสของเขา  

“มาห้ามฉันตอนนี้ก็ไม่ทันเสียแล้วล่ะ” มัลฟอยพูดก่อนที่จะรั้งร่างของเฮอร์ไมโอนี่ลงไปกับเตียงโดยที่หญิงสาวไม่ขัดขืนแม้แต่น้อย



*************************************************



เวลาผ่านเลยไปหลายต่อหลายวัน  เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอยนั้นใช้เวลาแห่งความสุขของพวกเขาหมดลงไปอย่างรวดเร็วจนน่าใจหาย  ซึ่งเวลาพวกนั้นก็ไม่ได้ถูกใช้ไปกับอย่างอื่นนอกจากการว่ายน้ำ  อาบแดดที่ชายหาด  จะมีไปเที่ยวนอกโรงแรมเพียงไม่กี่ครั้งและทุกอย่างก็จะจบลงที่ห้องสวีทที่ชั้นสามสิบสองของพวกเขาทุกครั้งไป  จนเมื่อถึงวันสุดท้ายของการอยู่ที่นี่พวกเขาไปดำน้ำกันมาตั้งแต่เช้า  และทั้งสองก็กลับมาด้วยอาการเหนื่อยอ่อน

“ฉันขอหลับซักพักนะ  เดรโก” เฮอร์ไมโอนี่พูด  เมื่อเธอทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยความเหนื่อย  

“แล้วถ้าฉันไม่ให้เธอนอนล่ะ” มัลฟอยกระซิบที่ข้างหูของเธอ  ยิ้มน้อย ๆ

“แป็ปเดียวจริง ๆ ฉันสัญญา” เฮอร์ไมโอนี่พูดและหลับไปอย่างรวดเร็ว  มัลฟอยมองหญิงสาวอย่างเสียดายเล็กน้อยก่อนที่จะลูบหัวเธอเบา  

คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เขาจะได้อยู่กับเธอที่นี่สินะ  มัลฟอยคิด  เขารู้สึกใจหายเมื่อคิดว่าจะต้องกลับไปใช้ชีวิตตามเดิมและรู้สึกอยากให้ช่วงเวลาที่แสนสุขอย่างนี้ยืดยาวไปอีกนิด  ถึงแม้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ก็ตาม  แต่ถึงอย่างไรการมาเที่ยวครั้งนี้ก็ให้อะไรกับเขาหลายต่อหลายอย่าง อย่างน้อยทีสุดที่ก็ได้สิ่งที่เขาอยากได้มากที่สุดกลับคืนมาซึ่งนั่นก็คือหัวใจของหญิงสาวที่เขารัก  แม้ว่าเขาจะไม่สามารถเอาความทรงจำของเธอกลับมาได้ก็ตามแต่ถ้าให้เขาเลือกแค่เพียงหัวใจของเธอก็คงเพียงพอแล้วสำหรับเขา  

เพราะสิ่งที่เขาได้มานั้นมีค่ามากกว่าทุกสิ่งในชีวิตของเขาทีเดียว

มัลฟอยมองไปที่ร่างของเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังหลับสนิท  คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายแล้ว  และเขาก็อยากให้เธอกับเขาจากที่นี่ไปด้วยความประทับใจที่มากกว่านี้  มัลฟอยคิดพลางถอนหายใจ  และเขาก็นึกอะไรบางอย่างออก  ชายหนุ่มรีบเดินไปที่ห้องนั่งเล่นและคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาทันที

“สวัสดีค่ะ  มีอะไรให้รับใช้คะ” เสียงใส ๆ ของพนักงานต้อนรับดังขึ้น  

“เอ่อ  มีครับ  ผมชื่อมัลฟอย  ผมพักอยู่ที่ห้องแกรนสวีท”



*************************************************



เฮอร์ไมโอนี่ตื่นขึ้นมาและเธอก็เริ่มรู้สึกว่าเธอนอนได้ไม่เต็มอิ่ม  หญิงสาวปรือตาขึ้นและก็มองไปรอบ ๆ ห้องที่มืดสนิท  เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นไปเปิดไฟ  และเมื่อเธอทำเช่นนั้นเธอก็พบว่าห้องนอนนั้นว่างเปล่า  ไม่มีร่างของมัลฟอยอยู่อย่างที่มันควรจะเป็นแต่เฮอร์ไมโอนี่กลับพบกล่องใบใหญ่ใบหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะพร้อมด้วยข้อความที่เขียนไว้ที่ฝากล่องว่า ‘ เปิดตรงนี้ ( Open Here ) ’ เฮอร์ไมโอนี่มองมันอย่างสงสัยและเธอก็ค่อย ๆ เปิดมันออกมา

ข้างในนั้นใส่ชุด ๆ หนึ่งไว้  เฮอร์ไมโอนี่หยิบมันออกมาดูมันเป็นชุดราตรีสีเงินที่มีประกายแวววับของเพชรที่ประดับอยู่ทั้งตัว  เฮอร์ไมโอนี่มองมันด้วยความแปลกใจและเธอก็พบโน๊ตที่ก้นกล่องซึ่งมีข้อความว่า ‘ ใส่ชุดนี้มาพบกับที่ห้องนั่งเล่น ( เครื่องประดับอื่น ๆ อยู่ที่ห้องแต่งตัว ) ’

เฮอร์ไมโอนี่ถือชุดนั้นไปที่ห้องแต่งตัวซึ่งเป็นห้องเล็ก ๆ แยกไปจากห้องนอน  เธอก็พอกล่องเครื่องประดับกำมะหยี่สีแดง  และเมื่อเธอเปิดมันออกเธอก็พบว่าในนั้นถูกบรรจุเครื่องเพชรครบชุดไว้  หญิงสาวใช้เวลาไม่นานเธอก็แต่งตัวเสร็จ  เฮอร์ไมโอนี่ยืนสำรวจตัวเองหน้ากระจกหลังจากที่เธอใส่รองเท้าส้นสูงสีเงินแล้ว  เธอก็พบว่าเธอใช่ชุดนี้ได้พอดีแถมมันทำให้เธอดูดีไม่น้อยทีเดียว

หลังจากนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็เดินออกมาที่ห้องนั่งเล่นซึ่งเธอพบว่ามัลฟอยกำลังรอเธออยู่ที่นั่น  เขาสวมชุดสูทสีดำสนิท  

“นี่เธอเล่นอะไรของเธอน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางเดินไปหาเขา  มัลฟอยอมยิ้ม

“แค่เซอร์ไพรส์นิดหน่อย” ชายหนุ่มว่า “เชิญครับ  คุณผู้หญิง” เขายื่นมือให้เฮอร์ไมโอนี่ควง  หญิงสาวค่อย ๆ สอดมือเข้ากับแขนของเขา

“นี่เราจะไปไหนกัน” เฮอร์ไมโอนี่ถามเมื่อมัลฟอยพาเธอเดินออกจากห้องพัก

“ถ้าบอกก็ไม่ใช่เซอร์ไพรส์น่ะสิ” ชายหนุ่มว่าพลางเดินไปที่ลิฟต์และกดชั้นสามสิบสามซึ่งเฮอร์ไมโอนี่จำได้ว่ามันเป็นภัตราคาร  และเมื่อพวกเขาทั้งสองออกจากลิฟต์บริการสองคนก็โค้งให้เธอและมัลฟอย  

มัลฟอยพาเธอเข้าสู่ภัตราคารที่เฮอร์ไมโอนี่คิดว่ามันเป็นภัตราคารที่หรูหราที่สุดเท่าที่เฮอร์ไมโอนี่เคยสัมผัสมา  ตอนแรกเฮอร์ไมโอนี่คิดว่ามันมีสองชั้น  แต่ความจริงคือว่าพื้นของมันเป็นแบบเล่นระดับ  และปูด้วยหินแกรนิตทับด้วยพรมแดงที่ปูลาดยาวไว้สำหรับแขกเดิน  และที่พิเศษก็คือเพดานของภัตราคารแห่งนี้นั้นทำด้วยกระจกซึ่งมันทำให้สามารถมองเห็นท้องฟ้าได้อย่างชัดเจน  

มัลฟอยพาเฮอร์ไมโอนี่เดินข้ามสระน้ำเล็ก ๆ ที่มีปลาแหวกว่ายภายในภัตราคารก่อนที่จะมาถึงที่นั่งที่อยู่บนสุดและอยู่ริมผนังที่ทำจากกระจกทำให้เห็นทัศนียภาพต่าง ๆ ได้เป็นอย่างดี

“ที่นี่คงแพงมากใช่ไหม  เดรโก” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบถามเขาขณะที่บริกรเอาเมนูมาให้ “ถึงไม่ค่อยมีคนมาทานเลย” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางมองภัตราคารที่ว่างเปล่าและเธอก็เริ่มแน่ใจว่าเขาและเธอนั้นเป็นแขกเพียงคู่เดียวของที่นี่

“เปล่าหรอก  แต่ที่ไม่มีคนอื่นมาทานก็เพราะฉันเหมาที่นี่ไว้ต่างหากล่ะ” มัลฟอยพูด  เฮอร์ไมโอนี่เบิกตากว้างอย่างตกใจ

“เหมางั้นเหรอ” เธอร้อง “เธอรู้ไหมว่ามันแพงแค่ไหนน่ะ”

“ฉันรู้” มัลฟอยตอบสบาย ๆ “แต่ถ้าไม่ทำอย่างนั้นฉันจะได้ทานอาหารกับเธอสองคนได้ยังไงล่ะ”

“แต่เธอไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยนี่” เฮอร์ไมโอนี่บ่น

“เอาเถอะน่า  ไหน ๆ คืนนี้ก็เป็นคืนสุดท้ายที่อยู่ที่นี่แล้วนี่  ฉันเลยอยากให้มันประทับใจ” มัลฟอยอธิบายเหตุผลของเขา “และก็เงินแค่นี่น่ะ ฉันจ่ายได้สบาย ๆ อยู่แล้ว”

“แต่….”

“ไม่ต้องแต่หรอก  ฉันอยากให้เธอสนุกกับมันนะ  ไม่ใช่ว่ามัวแต่มากังวลกับเรื่องแค่นั้นน่ะ” ชายหนุ่มพูด “อ๊ะ  แชมเปญจ์มาแล้ว” มัลฟอยเอ่ยเมื่อบริกรยกแชมเปญจ์มา  พวกเขาดื่มกันไปได้สักพักอาหารก็มาเสิร์ฟ

“เธอชอบที่นี่ไหม” มัลฟอยถามเมื่อเขาและเฮอร์ไมโอนี่จัดการกับอาหารไปเรียบร้อยแล้ว  เฮอร์ไมโอนี่ยกแชมเปญจ์ขึ้นมาจิบเบา ๆ

“ฉันก็ชอบนะ  ถ้าไม่ติดว่ามันแพงน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ  

“งั้นสนใจจะไปเต้นรำไหม”  มัลฟอยเอ่ยมองไปยังฟลอร์เต้นรำที่ไร้ผู้คนเมื่อดนตรีเริ่มบรรเลงช้า ๆ

“ไม่เอาน่ะ  อายเขา” เฮอร์ไมโอนี่แย้ง

“มีใครที่ไหนเล่า  มาเถอะ” มัลฟอยพูดพลางลุกขึ้นจากโต๊ะ

“ใช้เกียรติเต้นรำกับผมสักเพลงได้ไหมครับคุณผู้หญิง” มัลฟอยโค้งเธอ  เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มน้อย ๆ

“ยินดีค่ะ  คุณผู้ชาย” เฮอร์ไมโอนี่รับคำ และส่งมือไปให้เขาจับ

ทั้งสองออกไปเต้นรำกันเนิ่นนาน  ท่ามกลางฟลอร์ที่ไร้ซึ่งผู้คนนอกจากพวกเขาทั้งสอง  แสงดาวทอประกายระยิบระยับบนผืนฟ้าเหนือร่างของพวกเขา  มัลฟอยมองดูหญิงสาวตรงหน้าที่อยู่ในชุดสีเงิน  เธอดูสวยงามมากกว่าดวงดาวที่กำลังทอแสงอยู่  ในขณะเดียวกันนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็กำลังจ้องมองชายหนุ่มผมบลอนด์ที่อยู่เบื้องหน้า  ดวงตาสีซีดคู่นั้นดูมีเสน่ห์มากว่าคราไหน  

“เธอรู้ไหมเดรโก  ว่าเธอทำให้ฉันคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด” เฮอร์ไมโอนี่พูดนึกถึงเรื่องราวต่าง ๆ มากมายที่เขาได้ทำเพื่อเธอ  ซึ่งการกระทำเหล่านั้นล้วนแต่ทำให้เธอรักเขามากขึ้นทุกที

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็คงเป็นผู้ชายที่โชคดีเหมือนกัน” มัลฟอยพูด “ที่ได้เธอมาอยู่ในอ้อมแขนของฉัน”

“อือ  คงอย่างนั้นมั้ง” หญิงสาวพูดพลางซบหน้าเข้ากับอกของเขา “รู้ไหมว่าฉันอยากจะอยู่อย่างนี้ไปนาน ๆ อยู่ในอ้อมกอดเธอไปนาน ๆ ” เธอพูด

“ฉันเองก็เหมือนกัน  ฉันเองก็อยากกอดเธอไปนาน ๆ ตลอดทั้งคืนเลยยิ่งดี” ชายหนุ่มจบประโยคด้วยคำพูดที่ทำให้ใบหน้าหญิงสาวแดงก่ำ

“เธอว่ายังไง  เฮอร์ไมโอนี่  ถ้าฉันจะบอกเธอว่าฉันไม่อยากจะเต้นรำอีกแล้ว”  มัลฟอยพูด  เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มเขิน  ๆ

“ก็ตามใจเธอสิ” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบกับเขาอย่างรวดเร็ว  มัลฟอยยิ้มให้เธอก่อนที่จะช้อนร่างของเธอไว้ในอ้อมแขน

“อย่า….เดรโก…ปล่อยฉันลงเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่ร้องด้วยความอาย

“ไม่  ฉันบอกแล้วไงว่าตลอดทั้งคืนนี้ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปไหนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม” มัลฟอยพูดพลางอุ้มเฮอร์ไมโอนี่เดินไปที่ลิฟต์ทันที



*************************************************



เอาล่ะ  มาลงให้แร้วน้า  เพิ่งปั่นเส็ดสด ๆ ร้อน ๆ เรย  ตอนนี้หวานเช่นเดิมจ้า  สาวกพี่เดรทั้งหลายอย่าเพิ่งอิจฉานู๋เฮอร์จนตาลุกเป็นไฟนะจ๊ะ  ส่วนตอนแรก ๆ ที่มีเรทเล็กน้อยไม่รู้ว่าเพื่อน ๆ จะรับกันได้ไหม  แต่เราก็พยายามจะไม่ให้มันโจ่งแจ้งจนเกินไปนะ  แต่ก็ขอให้เข้าใจนะจ๊ะว่าในเรื่องตอนนี้นู๋เฮอร์กะพี่เดรก็แต่งงานกันแล้ว  แต่ถ้าใครไม่พอใจคิดว่ามันไม่เหมาะสมก็เม้นเขามาได้นะจ๊ะ  เราจะได้ปรับปรุง  และสุดท้าย  คนอ่านจ๋า  เม้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กันหน่อยน้า  นักเขียนจาได้มีกำลังใจ ( นั่งพิมพ์มาตั้งแต่บ่าย 3 นะเนี่ย )