ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : การปรับความเข้าใจและการตัดสินใจของเฮอร์ไมโอนี่
ตอนที่ 12 การปรับความเข้าใจและการตัดสินใจของเฮอร์ไมโอนี่
เฮอร์ไมโอนี่นิ่งอึ้งไปหลังจากที่มีน่าพูดจบ  เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี 
วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของเธอกับมัลฟอยงั้นเหรอ?  แล้วทำไมเขาถึงไม่ยอมบอกเธอล่ะ?
“นายท่านเลยโกรธมากที่กลับมาไม่พบนายหญิง” มีน่าพยายามอธิบายแทนเจ้านายของมัน “และยิ่งเมื่อนายท่านรู้ว่านายหญิงไปกับใคร” เอล์ฟสาวหยุดพูดมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่ด้วยดวงตากลมโตของมัน
“นายท่านเป็นห่วงนายหญิงมากนะคะ” มันพูดซ้ำ “นายท่านรักและเป็นห่วงนายหญิงมาก”
“ถ้าเขารักฉันจริง ๆ เขาคงไม่ทำอย่างนี้หรอก” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา  ถึงความเจ็บปวดที่ข้อมือของเธอจะหายไปแล้วก็ตาม  แต่ความรู้สึกดี ๆ ที่เธอมีให้มัลฟอยก็ถูกทำลายไปเช่นกัน
“นายท่านโกรธที่รู้ว่านายหญิงไปกับเพื่อนของนายหญิง  นายท่านไม่ชอบพวกเขา” มีน่าพยายามพูด
“แต่พวกเขาเป็นเพื่อนของฉันนี่” เฮอร์ไมโอนี่พูด “ฉันก็มีสิทธิ์จะไปไหนมาไหนกับเพื่อนของฉันเหมือนกัน” เฮอร์ไมโอนี่เถียง  ถึงแม้ว่าเธอจะผิดที่แอบออกไปข้างนอกกับแฮร์รี่และรอนโดยไม่บอกมัลฟอยก็เถอะ  ถึงแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันครบรอบแต่งงานของเขาและเธอก็ตาม  แต่เธอก็ไม่ได้รู้มาก่อน  และที่สำคัญถึงเธอจะทำผิดจริง ๆ มัลฟอยก็ไม่ควรจะทำกับเธออย่างนี้
เพราะสิ่งที่เขาทำไม่ต่างจากการขืนใจสักนิด  และนี่ก็ไม่ใช่การกระทำของคนที่รักกัน !
“แต่ ” มีน่าพยายามจะอธิบายแต่มันถูกตัดบทสนทนาเสียก่อน
“ฉันง่วงแล้ว  เธอออกไปเถอะมีน่า” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเฉยชา
“เธอรู้ดีว่าทำไมนายท่านถึงโกรธนายหญิงมาก  เธอเห็นนายท่าน  เธอรู้ว่านายท่านโกรธแค่ไหน” มีน่าพึมพำ
“ฉันไม่อยากฟังเรื่องนั้นแล้วมีน่า  ฉันอยากจะนอน” เฮอร์ไมโอนี่ลุกพรวดจากโซฟาและเดินไปที่เตียง
“นายหญิงไม่รู้  นายหญิงไม่เข้าใจนายท่าน” มีน่าพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ  เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองมัน
“ฉันไม่เข้าใจอะไร?” เธอถาม  และมีน่าก็ลังเลอยู่เล็กน้อย  มันไม่ได้พูดอะไรออกมาแต่มันกลับหยิบซองจดหมายสีขาวออกมาจากผ้าม่านที่มันสวมใส่อยู่  ซองจดหมายเสียหายไปเล็กน้อยเนื่องจากไฟไหม้ไปแถบหนึ่ง  มันยื่นซองนั้นให้เฮอร์ไมโอนี่
“เธอเห็นนายท่านโยนนี่ลงในเตาผิงเมื่อนายท่านรู้ว่านายหญิงออกไปข้างนอกกับใคร” มันพูด “แต่เธอเก็บมันไว้ตอนที่นายท่านเผลอ  และเธอคิดว่านายหญิงควรอ่านมัน” มันพูด  เฮอร์ไมโอนี่มองมันซักครู่ก่อนที่จะรับซองนั้นมา
“แล้วนายหญิงจะเข้าใจนายท่านเอง” เอล์ฟสาวพูดเบา ๆ พร้อมกับหายตัวไปด้วยเสียงดังป็อป
เฮอร์ไมโอนี่หยิบซองนั้นมาดู  เมื่อเธอพลิกไปด้านหลังมันมีข้อมความที่เขียนด้วยหมึกสีดำอยู่  ถึงมันจะถูกไฟไหม้ไปเล็กน้อยแต่ก็อ่านได้ข้อความว่า
ของขวัญแด่เฮอร์ไมโอนี่ 
เนื่องในวันครบรอบแต่งงานของเรา 
จาก  เดรโก  มัลฟอย
เฮอร์ไมโอนี่เปิดซองนั้นออกมาช้า ๆ และเธอก็พบว่าสิ่งที่อยู่ในซองนั้นเป็นตั๋วไปยาว ๆ สองใบที่มีรูปทะเลและต้นปาล์มอยู่พร้อมด้วยข้อความว่า
ทัวร์มัลดีฟส์  โกลเด้น  เพ็จเกจ  สำรับสองท่าน
ทัวร์มัลดีฟส์ 7 วัน 6 คืน โรงแรมรอยัล  มัลดีฟส์  ห้องพัก  แกรนสวีท  ฮันนีมูน  ( แถมฟรีตั๋วรับประทานภัตราคารดาดฟ้า  และทริปดำน้ำ ) 
ด้านล่างของตั๋วมีลายเซ็นที่น่าจะเป็นของทางโรงแรมอยู่พร้อมตราประทับและมีวันที่ออกเดินทางซึ่งระบุไว้ว่าเป็นวันพรุ่งนี้
และสิ่งนั้นเองก็ทำให้เฮอร์ไมโอนี่เข้าใจถึงเรื่องทั้งหมด  ทั้งเรื่องที่ว่าทำไมมัลฟอยต้องโกรธและผิดหวังขนาดนั้น  และว่าทำไมมัลฟอยถึงไม่ยอมบอกเธอก่อนว่าวันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของเขาและเธอ  เพราะว่าเขาต้องการเซอร์ไพร์สเธอนั่นเอง  ด้วยการไปเที่ยวมัลดีฟส์ 6 คืน 7 วัน  แต่เธอกลับทำให้ทุกอย่างมันกลายเป็นอย่างนี้ !
เมื่อถึงตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่ก็เริ่มรู้สึกว่าเธอผิดที่ออกไปกับแฮร์รี่และรอน  รู้ว่าเธอทำให้มัลฟอยผิดหวังมากแค่ไหน  แต่เธอก็ไม่อาจจะกลับไปแก้ไขเรื่องราวที่เกิดขึ้นไปแล้วได้  แม้ว่าเธอจะเสียใจกับมันมากแค่ไหนก็ตาม!
*************************************************
เดรโก  มัลฟอย  กำลังนั่งอยู่ที่เคาท์เตอร์ซึ่งบนนั้นมีขวดบรั่นดีที่เคยมีอยู่เต็มวางอยู่พร้อมด้วยแก้วบรั่นดีที่บัดนี้เข้าไปอยู่ในอุ้งมือของเจ้าของคฤหาสน์คนนี้
มัลฟอยรินบรั่นดีในขวดแก้วจนหมดและกระดกมันภายในอึกเดียว!
“นายน้อยไม่น่าทำอย่างนี้เลย” เสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของชายชราคนหนึ่ง
“อย่ามายุ่งกับฉัน” มัลฟอยคำรามพลางความหาเหล้าขวดใหม่แทนขวดเดิมที่ว่างเปล่า  มิสเตอร์คลิฟฟอร์ดเข้ามานั่งใกล้ ๆ เขา
“ถ้านายท่านรู้คงไม่ชอบใจแน่” พ่อบ้านชราเอ่ยพลางมองชายหนุ่มที่เขาเลี้ยงมากับมือแลพส่ายหัวอย่างท้อใจ  อะไรหนอที่ทำให้คนอย่าง  เดรโก  มัลฟอยกลายเป็นแบบนี้ได้  นอกเสียจากเฮอร์ไมโอนี่
“พ่อจะรู้ได้ยังไงถ้าคุณไม่บอก  คุณคลิฟฟอร์ด” มัลฟอยเถียง  “และอีกอย่างพ่อก็คงไม่คิดว่าฉันเป็นลูกของเขาแล้ว”
“อย่าคิดอย่างนั้นซิครับ  นายน้อย” พ่อบ้านชราปราม  “นายท่านกับนายหญิงยังคิดว่านายน้อยเป็นลูกเสมอนะครับ  เลือดของตระกูลมัลฟอยยังคงไหลเวียนอยู่ในตัวของนายน้อยนะครับ  และนั่นเป็นความจริงที่ไม่มีวันเปลี่ยน”
“งั้นเหรอ  เป็นเลือดบริสุทธิ์แล้วมันยังไง  มันก็เท่านั้น  ดูอย่างเจ้าพอตเตอร์ซิ  มันเป็นเลือดผสมแต่มันกลับมีทุกอย่าง  ทั้งชื่อเสียง  ทั้งคนรัก  แต่ฉันกลับไม่มีอะไรเลย  และตอนนี้มันยังจะมาแย่งคนสำคัญของฉันไปอีก” มัลฟอยพูดยืดยาว  ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้เขาครองสติได้ไม่ดีนัก
“ทำไมนายน้อยพูดอย่างนั้นล่ะครับ  นายน้อยพูดราวกับตัวนายน้อยเป็นเลือดสีโคลนที่ต่ำต้อย” พ่อบ้านประจำตระกูลมัลฟอยพูด แต่เดรโกกลับนิ่งเฉย
“นายน้อยเปลี่ยนไปมาก  นายน้อยลืมเรื่องของสายเลือดของตัวเอง  ลืมเรื่องเกียรติยศของวงศ์ตระกูลไปหมด  เพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว” พ่อบ้านชราพูดด้วยสีหน้าเฉียบชม
“ผมรู้ว่านายน้อยกำลังหนักใจ  แต่ให้ผมพูดตามตรงนะครับ  นายน้อยกับผู้หญิงคนนั้นแตกต่างกันเกินไป  ทั้งเรื่องสายเลือด  ฐานะ  และทุก ๆ อย่าง” ชายชราพูด  มัลฟอยนั้นยังคงนิ่งเงียบ
“ผมเห็นนายน้อยทุกข์ใจมาตลอด  ผมรู้ดีว่านายน้อยรักเธอ  แต่ในเมื่อเธอไม่รักนายน้อยแล้วนายน้อยจะฉุดรั้งเธอไว้ทำไมล่ะครับ” คุณคลิฟฟอร์ดพูด  มัลฟอยนิ่งเงียบ  ท่าทีสับสน
“ลืมเธอเสียเถอะครับ  ยังมีผู้หญิงดี ๆ อีกมากมายที่เหมาะสมกับนายน้อย  อย่างคุณหนูแพนซี่  เธอรักนายน้อยมากตลอดเลยนะครับ” ชายชรายังคงพูดต่อไปในขณะที่มัลฟอยนั้นกัดริมฝีปากแน่น  และทันทีที่คุณคลิฟฟอร์ดพูดจบมัลฟอยก็ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ทันที
“อย่าให้ผมได้ยินคุณพูดอย่างนี้อีกนะคุณคลิฟฟอร์ด  ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นคนที่ผมเคารพก็ตาม  แต่ผมจะไม่ไว้น่าคุณแน่” มัลฟอยพูดอย่างเย็นชาก่อนที่จะเดินจากไปและทิ้งพ่อบ้านชราไว้เบื้องหลัง
“นายน้อยเปลี่ยนไปจริง ๆ เห็นทีว่าผมจะปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ได้แน่”
*************************************************
เฮอร์ไมโอนี่ตื่นเช้ามาด้วยอาการอ่อนเพลีย  และไม่อยากจะทำสิ่งใดมากไปกว่าการนอนอยู่บนเตียงเฉย ๆ  เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้นช่างดูใหญ่โตและรุนแรงเกินที่เธอจะรับไหว  แม้ว่าสาเหตุหนึ่งที่มันเกิดขึ้นนั้นจะมาจากเธอก็ตาม
เมื่อคืนหลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่อ่านซองที่เอล์ฟสาวมีน่ายื่นให้จนจบแล้วเธอก้รู้สึกเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น  เธอรู้สึกผิด  และเธอก็คิดว่ามัลฟอยคงจะรู้สึกเช่นนั้นเหมือนกันเพียงแต่ว่าเธอและเขาต่างไม่รู้ว่าจะแก้ไขมันอย่างไร  นอกจากปล่อยให้มันเป็นไปตามแบบทีมันควรจะเป็น
เฮอร์ไมโอนี่เข้าไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำก่อนที่จะเดินไปที่ระเบียง  เธอเหม่อลอยออกไปเบื้องล่าง  ในมือของเธอถือซองจดหมายนั้นไว้ในมือ  ถ้าเกิดเมื่อวานไม่เกิดเรื่องราวอย่างนั้นขึ้นมันจะเป็นอย่างไรนะ  ถ้าเธอไม่ออกไปข้างนอกกับแฮร์รี่กับรอน  ถ้าเธออยู่บ้านรอจนมัลฟอยกลับมา
เฮอร์ไมโอนี่ถอนใจ  จะคิดไปก็เท่านั้น  เพราะว่าถึงอย่างไรเธอก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อยู่ดี  เฮอร์ไมโอนี่มองไปที่สวนด้านล่าง  มันเป็นสวนที่อยู่ด้านหลังตึกใหญ่  และถูกโอบล้อมด้วยปีกตะวันออกและตะวันตก  มันเป็นสวนที่กว้างทีเดียวแม้จะมองจากด้านบน ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังเหม่อมองลงไปด้านล่างอยู่นั้นก็มีลมพัดมาวูบหนึ่งทำเอาซองจดหมายในมือของเธอปลิวตกลงไปข้างล่าง
“ตายจริง” เฮอร์ไมโอนี่อุทาน  พลางมองซองจดหมายที่ปลิวลงไปตกในสวน  เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเดินออกจากห้องนอนไป
*************************************************
สวนของคฤหาสน์มัลฟอยนั้นดูเก่าแก่แต่ก็ดูมีความสวยงามอยู่ในตัวของมันเอง  เฮอร์ไมโอนี่สังเกตุได้ว่ารอบ ๆ สวนนั้นมีทางเดินที่เชื่อมปีกด้านตะวันออกและตะวันตกเข้ากับตึกใหญ่ทอดยาวอยู่  ตรงกลางมรสรำน้ำขนาดไม่เล็กนักอยู่ท่ามกลางต้นไม้ที่เขียวขจี 
“อยู่นี่เอง” เฮอร์ไมโอนี่อุทานอย่างดีใจเมื่อเธอเห็นว่าซองจดหมายนั้นปลิวมาติดที่กิ่งไม้ของต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งแทนทีจะตกลงในสระน้ำ  แต่ปัญหามีอยู่ว่าเธอจะเอามันลงมายังไงนี่สิ  เพราะเท่าที่ดูมันอยู่สูงไม่น้อยทีเดียว  และเธอก็ไม่ได้เอาไม้กายสิทธิ์ลงมาเสียด้วย
“ทำไงดีเนี่ย” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำพลางใช้ความคิด  แต่ทันใดนั้นเองซองจดหมายนั้นก็ค่อย ๆ ปลิวลงมาจากกิ่งไม้และลอยลงมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเธออย่างนิ่มนวล  เฮอร์ไมโอนี่หันไปข้างหลังทันที
“มัลฟอย” เธอพึมพำเมื่อพบร่างของชายหนุ่มผมบลอนด์  สวมชุดลำลองสีดำสนิทยืนอยู่ตรงหน้าเธอ  เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีเมื่ออยู่ตรงหน้าเขา
“เธอมาทำอะไรที่นี่” เฮอร์ไมโอนี่ถามพร้อม ๆ กับหยิบจดหมายมาไว้ในมือ
“ฉันมาเดินเล่น  แล้วเธอล่ะ” มัลฟอยพูด  เจาไม่ได้เดินเข้ามาใกล้เธอแต่อย่างไร  เพราะเขารู้ดีว่าเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำในสถานะการณ์เช่นนี้พอ ๆ กับที่เขารู้ว่าเขาไม่ควรบอกเธอต่อว่าเขามารับอากาศบริสุทธิ์เพื่อแก้อาการเมาค้าง
“ฉัน ..เอ้อ .” เฮอร์ไมโอนี่อึกอัก
“เธอมาเก็บไอ้เจ้านั่นสินะ” มัลฟอยพูดพลางชี้ไปที่ซองจดหมาย  เฮอร์ไมโอนี่เอามันไปซ่อนข้างหลังทันที
“ไม่เห็นต้องแอบเลย” มัลฟอยพูดกับเธอ
“เธอรู้เหรอว่ามันคืออะไร” หญิงสาวพูด
“ฉันรู้” มัลฟอยตอบเรียบ ๆ “แต่ฉันสงสัยว่าทำไมมันไม่กลายเป็นขี้เถ้าในเตาผิงแทนที่จะมาอยู่กับเธอ” เขาพูด  เฮอร์ไมโอนี่นิ่งเงียบอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจพูด
“ทำไมเธอถึงไม่บอกฉัน  มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“บอกเธอเรื่องอะไร” มัลฟอยถามกลับ  เฮอร์ไมโอนี่เม้มปากน้อย ๆ เธออายที่จะถามเขาออกไป  แต่เธอเองก็ต้องการรู้คำตอบนั้น
“เรื่องที่ว่า  เมื่อวานเป็นวันครบรอบวันแต่งงานของเรา” เฮอร์ไมโอนี่พูดออกไป  มัลฟอยมองหน้าเธอด้วยแววตายากจะอ่านก่อนที่จะตอบ
“ฉันว่าเธอก็คงรู้  เจ้ากระดาษนั่นคงบอกอะไรเธอบ้างแหละ  เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยพูด  โบ้ยใบ้ไปที่ซองจดหมายในมือเธอ
“ใช่  ฉันรู้” เฮอร์ไมโอนี่พูด “ฉันก็พอเดาออก  แต่ฉันอยากจะได้ยินจากปากเธอมากกว่า”
“มันก็ .เป็นอย่างที่เธอคิดแหละเฮอร์ไมโอนี่  ฉันแค่อยากจะเซอร์ไพร์สเธอก็เท่านั้น  ไม่มีอะไรมากหรอก” มัลฟอยตอบเรียบ ๆ ราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่สุดในโลก
“เหรอ” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ
“แต่ตอนนี้เซอร์ไพร์สนี้มันคงไม่จำเป็นกับเธอแล้ว” มัลฟอยพูด  แม้ใบหน้าของเขาจะดูเรียบเฉย  แต่ดวงตากลับฉายแววเศร้าออกมา
“ฉันขอโทษ” เฮอร์ไมโอนี่พูด  มัลฟอยมองเธออย่างงุนงง
“ทำไมเธอต้องขอโทษด้วย” เขาพูด
“ก็เพราะว่า  เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะฉัน” เฮอร์ไมโอนี่พูด “เพราะฉันออกไปข้างนอก  เพราะฉันไม่อยู่ที่นี่รอเธอกลับมา”
“ไม่เกี่ยวกับเธอหรอก  เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยบอก “ฉันต่างหากที่ผิด  ฉันทำเรื่องเลวร้ายมาก ๆ กับเธอลงไป  ฉันไม่ได้จะขอให้เธอยกโทษให้ฉันหรอกเฮอร์ไมโอนี่  แต่ฉันก็ไม่อยากให้เธอโทษตัวเอง” มัลฟอยพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด 
“ฉันควรคืนนี่ให้เธอ” เฮอร์ไมโอนี่ยื่นซองจดหมายนั้นไปให้มัลฟอย  มือของเธอสั่นน้อย ๆ
“ความจริงมันควรจะเป็นของเธอ” มัลฟอยพึมพำ  แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่มีท่าว่าจะชักมือกลับ  และในที่สุดมัลฟอยก็ยื่นมือไปรับซองนั้นมา  มือของเขากับมือของเฮอร์ไมโอนี่สัมผัสกันเบา  ๆ
แต่ทันใดนั้นชายหนุ่มก็รีบปัดมือของเธอออกทันที !
เฮอร์ไมโอนี่มองมัลฟอยด้วยสายตาไม่เข้าใจ  แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย
“เธอควรจะขึ้นไปบนตึกนะ  ข้างล่างนี่ลมเย็นเดี๋ยวจะไม่สบายเอา” มัลฟอยพูดหากแต่เฮอร์ไมโอนี่นั้นยังคงยืนนิ่ง  เธอมองมัลฟอยด้วยแววตาที่สับสน
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปบอกเอล์ฟประจำบ้านให้เอาเสื้อคลุมมาให้” มัลฟอยพลางหมุนตัวกลับและเดินไปทางตัวตึกแต่เฮอร์ไมโอนี่เรียกเขาไว้ก่อน
“เธอจะไม่พูดอะไรเลยเหรอ  มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยความสับสน  ชายหนุ่มชะงักฝีเท้า 
“นายจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลยเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม  มัลฟอยหันกลับมามองหญิงสาวที่มีท่าทีว่าจะร้องไห้  และเขาก็ค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้เธอ
“แล้วเธอจะไม่รู้สึกอะไรเหรอ  ถ้าฉันอยู่ใกล้ ๆ เธอน่ะ” มัลฟอยบอกเธอ “เธอจะไม่รู้สึกหวาดกลัวเลยเหรอ” เขาพูด  เฮอร์ไมโอนี่มองเขาด้วยท่าทีประหลาดใจ
“ฉัน ..”
“เธอรู้ไหมว่าฉันรู้สึกผิดแค่ไหน  เมื่อรู้ว่าฉันทำร้ายคนที่ฉันรักด้วยมือของฉันเอง” มัลฟอยบอกเธอ “และเธอรู้ไหมว่าฉันเจ็บปวดแค่ไหนที่ต้องเห็นเธอร้องไห้เพราะฉัน” ชายหนุ่มพูด  น้ำตาของเฮอร์ไมโอนี่เริ่มไหลมาอาบแก้ม 
“เธอรู้ไหมว่าฉันกลัวแค่ไหน” มัลฟอยเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มเธอเบา ๆ “ว่าเธอจะรังเกียจสัมผัสของฉัน  ฉันกลัวว่าจะทำให้เธอตกใจกลัวเมื่อฉันสัมผัสตัวเธอ  เพราะว่าเรื่องที่ฉันทำไปเมื่อคืน” มัลฟอยบอกเหตุผลที่เขาปัดมือเธอออกเมื่อครู่นี้
“เธอกลัวมากขนาดนั้นเลยเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขาเบา ๆ ความรู้สึกอบอุ่นนั้นกลับมาแล้ว  ความรู้สึกที่เธอเคยมีเมื่อเธออยู่ใกล้เขานั้นกลับมาอีกครั้งแล้วหลังจากที่เธอคิดว่าเธอได้สูญเสียมันไปแล้ว
“ใช่  แต่ยังมีอีกเรื่องที่ฉันกลัว” มัลฟอยพูดดวงตาสีซีดของเขาสบตาเธออย่างอ่อยโยน
“คือกลัวเธอจะเกลียดฉัน”  มัลฟอยพูด  และทันใดนั้นเองก็มีบางสิ่งบางอย่างแวบเข้ามาในหัวของเธอ  มันคือคำพูดเมื่อนานมาแล้ว
ฉันเองก็กลัว  แต่ฉันมีความกลัวที่มากกว่านั้น
คือกลัวว่าเธอจะเกลียดฉัน
เสียง ๆ นั้นแว่วอยู่ในหูของเฮอร์ไมโอนี่  แม้เธอจะไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ตาม 
“ฉันไม่ได้เกลียดเธอ  มัลฟอย  ฉันไม่เคยเกลียดเธอ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“เธอพูดจริงรึเปล่า  เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยถาม  หญิงสาวพยักหน้าตอบ
“ถึงฉันจะไม่รู้ว่าฉันรู้สึกกับเธออย่างไรก็เถอะ  แต่ฉันไม่เคยเกลียดเธอเลย  ที่ฉันตบเธอเมื่อคืนนั้นเป็นเพราะว่าฉันโกรธ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางลูบแก้มของมัลฟอยเบา ๆ แต่ชายหนุ่มกลับจับมือของเธอเอาไว้แทน
“แค่นั้นฉันก็ดีใจแล้ว  แค่รู้ว่าเธอไม่เกลียดฉัน” มัลฟอยพูดด้วยรอยยิ้ม
“ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธออดไปเที่ยวน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ช่างมันเถอะ  ไม่ต้องไปก็ได้” มัลฟอยพูด  สำหรับเขาแล้วแค่เฮอร์ไมโอนี่ไม่เกลียดเขากับเรื่องที่เขาทำกับเธอเท่านั้นเขาก็ไม่ต้องการสิ่งใดแล้ว
“เธอไม่อยากไปหรือ  มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ฉันอยากไป  แต่เธอล่ะ” ชายหนุ่มถามกลับ
“ฉัน .” เฮอร์ไมโอนี่นิ่งเงียบ  เธอไม่รู้ว่าจะตอบเขาว่าอะไรดี  เธอเงียบไปซักครู่ 
และในที่สุดเฮอร์ไมโอนี่ก็ตัดสินใจได้ 
เธอต้องการจะพิสูจน์อะไรบ้างอย่าง  ซึ่งนั่นก็คือความรู้สึกของเธอเอง
“ฉันอยากไป” เธอตอบด้วยรอยยิ้ม  ในขณะที่มัลฟอยคว้าเธอไปกอดทันทีที่เธอพูดจบ  เฮอร์ไมโอนี่อุทานเบา ๆ
“เดี๋ยวซิ  มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูด  และเงยหน้าขึ้นมองตาของเขา  มัลฟอยไม่พูดอะไรมากไปกว่านั้น  นอกเสียจากประทับริมฝีปากของเขาเข้ากับเธอในทันที !
*************************************************
ขอโทดจ้าที่อาอัพช้า T-T เกือบโดนนักอ่านรุมสาปแย้ววว  แล้วมีเรื่องอยากถามอ่ะ  ทำไมเราเข้าบอร์ดตัวกวนไม่ได้เรยล่ะ  เราไม่ได้เล่นเน็ตมาหลายวันแล้ว  กะว่าจะเอาฟิคไปลง  ถ้าใครเข้าได้ว่าง ๆ ก็ช่วยเอาไปลงหน่อยนะจ๊ะ  ขอบพระคุณอย่างสูง
เฮอร์ไมโอนี่นิ่งอึ้งไปหลังจากที่มีน่าพูดจบ  เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี 
วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของเธอกับมัลฟอยงั้นเหรอ?  แล้วทำไมเขาถึงไม่ยอมบอกเธอล่ะ?
“นายท่านเลยโกรธมากที่กลับมาไม่พบนายหญิง” มีน่าพยายามอธิบายแทนเจ้านายของมัน “และยิ่งเมื่อนายท่านรู้ว่านายหญิงไปกับใคร” เอล์ฟสาวหยุดพูดมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่ด้วยดวงตากลมโตของมัน
“นายท่านเป็นห่วงนายหญิงมากนะคะ” มันพูดซ้ำ “นายท่านรักและเป็นห่วงนายหญิงมาก”
“ถ้าเขารักฉันจริง ๆ เขาคงไม่ทำอย่างนี้หรอก” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา  ถึงความเจ็บปวดที่ข้อมือของเธอจะหายไปแล้วก็ตาม  แต่ความรู้สึกดี ๆ ที่เธอมีให้มัลฟอยก็ถูกทำลายไปเช่นกัน
“นายท่านโกรธที่รู้ว่านายหญิงไปกับเพื่อนของนายหญิง  นายท่านไม่ชอบพวกเขา” มีน่าพยายามพูด
“แต่พวกเขาเป็นเพื่อนของฉันนี่” เฮอร์ไมโอนี่พูด “ฉันก็มีสิทธิ์จะไปไหนมาไหนกับเพื่อนของฉันเหมือนกัน” เฮอร์ไมโอนี่เถียง  ถึงแม้ว่าเธอจะผิดที่แอบออกไปข้างนอกกับแฮร์รี่และรอนโดยไม่บอกมัลฟอยก็เถอะ  ถึงแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันครบรอบแต่งงานของเขาและเธอก็ตาม  แต่เธอก็ไม่ได้รู้มาก่อน  และที่สำคัญถึงเธอจะทำผิดจริง ๆ มัลฟอยก็ไม่ควรจะทำกับเธออย่างนี้
เพราะสิ่งที่เขาทำไม่ต่างจากการขืนใจสักนิด  และนี่ก็ไม่ใช่การกระทำของคนที่รักกัน !
“แต่ ” มีน่าพยายามจะอธิบายแต่มันถูกตัดบทสนทนาเสียก่อน
“ฉันง่วงแล้ว  เธอออกไปเถอะมีน่า” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเฉยชา
“เธอรู้ดีว่าทำไมนายท่านถึงโกรธนายหญิงมาก  เธอเห็นนายท่าน  เธอรู้ว่านายท่านโกรธแค่ไหน” มีน่าพึมพำ
“ฉันไม่อยากฟังเรื่องนั้นแล้วมีน่า  ฉันอยากจะนอน” เฮอร์ไมโอนี่ลุกพรวดจากโซฟาและเดินไปที่เตียง
“นายหญิงไม่รู้  นายหญิงไม่เข้าใจนายท่าน” มีน่าพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ  เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองมัน
“ฉันไม่เข้าใจอะไร?” เธอถาม  และมีน่าก็ลังเลอยู่เล็กน้อย  มันไม่ได้พูดอะไรออกมาแต่มันกลับหยิบซองจดหมายสีขาวออกมาจากผ้าม่านที่มันสวมใส่อยู่  ซองจดหมายเสียหายไปเล็กน้อยเนื่องจากไฟไหม้ไปแถบหนึ่ง  มันยื่นซองนั้นให้เฮอร์ไมโอนี่
“เธอเห็นนายท่านโยนนี่ลงในเตาผิงเมื่อนายท่านรู้ว่านายหญิงออกไปข้างนอกกับใคร” มันพูด “แต่เธอเก็บมันไว้ตอนที่นายท่านเผลอ  และเธอคิดว่านายหญิงควรอ่านมัน” มันพูด  เฮอร์ไมโอนี่มองมันซักครู่ก่อนที่จะรับซองนั้นมา
“แล้วนายหญิงจะเข้าใจนายท่านเอง” เอล์ฟสาวพูดเบา ๆ พร้อมกับหายตัวไปด้วยเสียงดังป็อป
เฮอร์ไมโอนี่หยิบซองนั้นมาดู  เมื่อเธอพลิกไปด้านหลังมันมีข้อมความที่เขียนด้วยหมึกสีดำอยู่  ถึงมันจะถูกไฟไหม้ไปเล็กน้อยแต่ก็อ่านได้ข้อความว่า
ของขวัญแด่เฮอร์ไมโอนี่ 
เนื่องในวันครบรอบแต่งงานของเรา 
จาก  เดรโก  มัลฟอย
เฮอร์ไมโอนี่เปิดซองนั้นออกมาช้า ๆ และเธอก็พบว่าสิ่งที่อยู่ในซองนั้นเป็นตั๋วไปยาว ๆ สองใบที่มีรูปทะเลและต้นปาล์มอยู่พร้อมด้วยข้อความว่า
ทัวร์มัลดีฟส์  โกลเด้น  เพ็จเกจ  สำรับสองท่าน
ทัวร์มัลดีฟส์ 7 วัน 6 คืน โรงแรมรอยัล  มัลดีฟส์  ห้องพัก  แกรนสวีท  ฮันนีมูน  ( แถมฟรีตั๋วรับประทานภัตราคารดาดฟ้า  และทริปดำน้ำ ) 
ด้านล่างของตั๋วมีลายเซ็นที่น่าจะเป็นของทางโรงแรมอยู่พร้อมตราประทับและมีวันที่ออกเดินทางซึ่งระบุไว้ว่าเป็นวันพรุ่งนี้
และสิ่งนั้นเองก็ทำให้เฮอร์ไมโอนี่เข้าใจถึงเรื่องทั้งหมด  ทั้งเรื่องที่ว่าทำไมมัลฟอยต้องโกรธและผิดหวังขนาดนั้น  และว่าทำไมมัลฟอยถึงไม่ยอมบอกเธอก่อนว่าวันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของเขาและเธอ  เพราะว่าเขาต้องการเซอร์ไพร์สเธอนั่นเอง  ด้วยการไปเที่ยวมัลดีฟส์ 6 คืน 7 วัน  แต่เธอกลับทำให้ทุกอย่างมันกลายเป็นอย่างนี้ !
เมื่อถึงตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่ก็เริ่มรู้สึกว่าเธอผิดที่ออกไปกับแฮร์รี่และรอน  รู้ว่าเธอทำให้มัลฟอยผิดหวังมากแค่ไหน  แต่เธอก็ไม่อาจจะกลับไปแก้ไขเรื่องราวที่เกิดขึ้นไปแล้วได้  แม้ว่าเธอจะเสียใจกับมันมากแค่ไหนก็ตาม!
*************************************************
เดรโก  มัลฟอย  กำลังนั่งอยู่ที่เคาท์เตอร์ซึ่งบนนั้นมีขวดบรั่นดีที่เคยมีอยู่เต็มวางอยู่พร้อมด้วยแก้วบรั่นดีที่บัดนี้เข้าไปอยู่ในอุ้งมือของเจ้าของคฤหาสน์คนนี้
มัลฟอยรินบรั่นดีในขวดแก้วจนหมดและกระดกมันภายในอึกเดียว!
“นายน้อยไม่น่าทำอย่างนี้เลย” เสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของชายชราคนหนึ่ง
“อย่ามายุ่งกับฉัน” มัลฟอยคำรามพลางความหาเหล้าขวดใหม่แทนขวดเดิมที่ว่างเปล่า  มิสเตอร์คลิฟฟอร์ดเข้ามานั่งใกล้ ๆ เขา
“ถ้านายท่านรู้คงไม่ชอบใจแน่” พ่อบ้านชราเอ่ยพลางมองชายหนุ่มที่เขาเลี้ยงมากับมือแลพส่ายหัวอย่างท้อใจ  อะไรหนอที่ทำให้คนอย่าง  เดรโก  มัลฟอยกลายเป็นแบบนี้ได้  นอกเสียจากเฮอร์ไมโอนี่
“พ่อจะรู้ได้ยังไงถ้าคุณไม่บอก  คุณคลิฟฟอร์ด” มัลฟอยเถียง  “และอีกอย่างพ่อก็คงไม่คิดว่าฉันเป็นลูกของเขาแล้ว”
“อย่าคิดอย่างนั้นซิครับ  นายน้อย” พ่อบ้านชราปราม  “นายท่านกับนายหญิงยังคิดว่านายน้อยเป็นลูกเสมอนะครับ  เลือดของตระกูลมัลฟอยยังคงไหลเวียนอยู่ในตัวของนายน้อยนะครับ  และนั่นเป็นความจริงที่ไม่มีวันเปลี่ยน”
“งั้นเหรอ  เป็นเลือดบริสุทธิ์แล้วมันยังไง  มันก็เท่านั้น  ดูอย่างเจ้าพอตเตอร์ซิ  มันเป็นเลือดผสมแต่มันกลับมีทุกอย่าง  ทั้งชื่อเสียง  ทั้งคนรัก  แต่ฉันกลับไม่มีอะไรเลย  และตอนนี้มันยังจะมาแย่งคนสำคัญของฉันไปอีก” มัลฟอยพูดยืดยาว  ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้เขาครองสติได้ไม่ดีนัก
“ทำไมนายน้อยพูดอย่างนั้นล่ะครับ  นายน้อยพูดราวกับตัวนายน้อยเป็นเลือดสีโคลนที่ต่ำต้อย” พ่อบ้านประจำตระกูลมัลฟอยพูด แต่เดรโกกลับนิ่งเฉย
“นายน้อยเปลี่ยนไปมาก  นายน้อยลืมเรื่องของสายเลือดของตัวเอง  ลืมเรื่องเกียรติยศของวงศ์ตระกูลไปหมด  เพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว” พ่อบ้านชราพูดด้วยสีหน้าเฉียบชม
“ผมรู้ว่านายน้อยกำลังหนักใจ  แต่ให้ผมพูดตามตรงนะครับ  นายน้อยกับผู้หญิงคนนั้นแตกต่างกันเกินไป  ทั้งเรื่องสายเลือด  ฐานะ  และทุก ๆ อย่าง” ชายชราพูด  มัลฟอยนั้นยังคงนิ่งเงียบ
“ผมเห็นนายน้อยทุกข์ใจมาตลอด  ผมรู้ดีว่านายน้อยรักเธอ  แต่ในเมื่อเธอไม่รักนายน้อยแล้วนายน้อยจะฉุดรั้งเธอไว้ทำไมล่ะครับ” คุณคลิฟฟอร์ดพูด  มัลฟอยนิ่งเงียบ  ท่าทีสับสน
“ลืมเธอเสียเถอะครับ  ยังมีผู้หญิงดี ๆ อีกมากมายที่เหมาะสมกับนายน้อย  อย่างคุณหนูแพนซี่  เธอรักนายน้อยมากตลอดเลยนะครับ” ชายชรายังคงพูดต่อไปในขณะที่มัลฟอยนั้นกัดริมฝีปากแน่น  และทันทีที่คุณคลิฟฟอร์ดพูดจบมัลฟอยก็ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ทันที
“อย่าให้ผมได้ยินคุณพูดอย่างนี้อีกนะคุณคลิฟฟอร์ด  ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นคนที่ผมเคารพก็ตาม  แต่ผมจะไม่ไว้น่าคุณแน่” มัลฟอยพูดอย่างเย็นชาก่อนที่จะเดินจากไปและทิ้งพ่อบ้านชราไว้เบื้องหลัง
“นายน้อยเปลี่ยนไปจริง ๆ เห็นทีว่าผมจะปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ได้แน่”
*************************************************
เฮอร์ไมโอนี่ตื่นเช้ามาด้วยอาการอ่อนเพลีย  และไม่อยากจะทำสิ่งใดมากไปกว่าการนอนอยู่บนเตียงเฉย ๆ  เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้นช่างดูใหญ่โตและรุนแรงเกินที่เธอจะรับไหว  แม้ว่าสาเหตุหนึ่งที่มันเกิดขึ้นนั้นจะมาจากเธอก็ตาม
เมื่อคืนหลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่อ่านซองที่เอล์ฟสาวมีน่ายื่นให้จนจบแล้วเธอก้รู้สึกเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น  เธอรู้สึกผิด  และเธอก็คิดว่ามัลฟอยคงจะรู้สึกเช่นนั้นเหมือนกันเพียงแต่ว่าเธอและเขาต่างไม่รู้ว่าจะแก้ไขมันอย่างไร  นอกจากปล่อยให้มันเป็นไปตามแบบทีมันควรจะเป็น
เฮอร์ไมโอนี่เข้าไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำก่อนที่จะเดินไปที่ระเบียง  เธอเหม่อลอยออกไปเบื้องล่าง  ในมือของเธอถือซองจดหมายนั้นไว้ในมือ  ถ้าเกิดเมื่อวานไม่เกิดเรื่องราวอย่างนั้นขึ้นมันจะเป็นอย่างไรนะ  ถ้าเธอไม่ออกไปข้างนอกกับแฮร์รี่กับรอน  ถ้าเธออยู่บ้านรอจนมัลฟอยกลับมา
เฮอร์ไมโอนี่ถอนใจ  จะคิดไปก็เท่านั้น  เพราะว่าถึงอย่างไรเธอก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อยู่ดี  เฮอร์ไมโอนี่มองไปที่สวนด้านล่าง  มันเป็นสวนที่อยู่ด้านหลังตึกใหญ่  และถูกโอบล้อมด้วยปีกตะวันออกและตะวันตก  มันเป็นสวนที่กว้างทีเดียวแม้จะมองจากด้านบน ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังเหม่อมองลงไปด้านล่างอยู่นั้นก็มีลมพัดมาวูบหนึ่งทำเอาซองจดหมายในมือของเธอปลิวตกลงไปข้างล่าง
“ตายจริง” เฮอร์ไมโอนี่อุทาน  พลางมองซองจดหมายที่ปลิวลงไปตกในสวน  เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเดินออกจากห้องนอนไป
*************************************************
สวนของคฤหาสน์มัลฟอยนั้นดูเก่าแก่แต่ก็ดูมีความสวยงามอยู่ในตัวของมันเอง  เฮอร์ไมโอนี่สังเกตุได้ว่ารอบ ๆ สวนนั้นมีทางเดินที่เชื่อมปีกด้านตะวันออกและตะวันตกเข้ากับตึกใหญ่ทอดยาวอยู่  ตรงกลางมรสรำน้ำขนาดไม่เล็กนักอยู่ท่ามกลางต้นไม้ที่เขียวขจี 
“อยู่นี่เอง” เฮอร์ไมโอนี่อุทานอย่างดีใจเมื่อเธอเห็นว่าซองจดหมายนั้นปลิวมาติดที่กิ่งไม้ของต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งแทนทีจะตกลงในสระน้ำ  แต่ปัญหามีอยู่ว่าเธอจะเอามันลงมายังไงนี่สิ  เพราะเท่าที่ดูมันอยู่สูงไม่น้อยทีเดียว  และเธอก็ไม่ได้เอาไม้กายสิทธิ์ลงมาเสียด้วย
“ทำไงดีเนี่ย” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำพลางใช้ความคิด  แต่ทันใดนั้นเองซองจดหมายนั้นก็ค่อย ๆ ปลิวลงมาจากกิ่งไม้และลอยลงมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเธออย่างนิ่มนวล  เฮอร์ไมโอนี่หันไปข้างหลังทันที
“มัลฟอย” เธอพึมพำเมื่อพบร่างของชายหนุ่มผมบลอนด์  สวมชุดลำลองสีดำสนิทยืนอยู่ตรงหน้าเธอ  เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีเมื่ออยู่ตรงหน้าเขา
“เธอมาทำอะไรที่นี่” เฮอร์ไมโอนี่ถามพร้อม ๆ กับหยิบจดหมายมาไว้ในมือ
“ฉันมาเดินเล่น  แล้วเธอล่ะ” มัลฟอยพูด  เจาไม่ได้เดินเข้ามาใกล้เธอแต่อย่างไร  เพราะเขารู้ดีว่าเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำในสถานะการณ์เช่นนี้พอ ๆ กับที่เขารู้ว่าเขาไม่ควรบอกเธอต่อว่าเขามารับอากาศบริสุทธิ์เพื่อแก้อาการเมาค้าง
“ฉัน ..เอ้อ .” เฮอร์ไมโอนี่อึกอัก
“เธอมาเก็บไอ้เจ้านั่นสินะ” มัลฟอยพูดพลางชี้ไปที่ซองจดหมาย  เฮอร์ไมโอนี่เอามันไปซ่อนข้างหลังทันที
“ไม่เห็นต้องแอบเลย” มัลฟอยพูดกับเธอ
“เธอรู้เหรอว่ามันคืออะไร” หญิงสาวพูด
“ฉันรู้” มัลฟอยตอบเรียบ ๆ “แต่ฉันสงสัยว่าทำไมมันไม่กลายเป็นขี้เถ้าในเตาผิงแทนที่จะมาอยู่กับเธอ” เขาพูด  เฮอร์ไมโอนี่นิ่งเงียบอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจพูด
“ทำไมเธอถึงไม่บอกฉัน  มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“บอกเธอเรื่องอะไร” มัลฟอยถามกลับ  เฮอร์ไมโอนี่เม้มปากน้อย ๆ เธออายที่จะถามเขาออกไป  แต่เธอเองก็ต้องการรู้คำตอบนั้น
“เรื่องที่ว่า  เมื่อวานเป็นวันครบรอบวันแต่งงานของเรา” เฮอร์ไมโอนี่พูดออกไป  มัลฟอยมองหน้าเธอด้วยแววตายากจะอ่านก่อนที่จะตอบ
“ฉันว่าเธอก็คงรู้  เจ้ากระดาษนั่นคงบอกอะไรเธอบ้างแหละ  เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยพูด  โบ้ยใบ้ไปที่ซองจดหมายในมือเธอ
“ใช่  ฉันรู้” เฮอร์ไมโอนี่พูด “ฉันก็พอเดาออก  แต่ฉันอยากจะได้ยินจากปากเธอมากกว่า”
“มันก็ .เป็นอย่างที่เธอคิดแหละเฮอร์ไมโอนี่  ฉันแค่อยากจะเซอร์ไพร์สเธอก็เท่านั้น  ไม่มีอะไรมากหรอก” มัลฟอยตอบเรียบ ๆ ราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่สุดในโลก
“เหรอ” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ
“แต่ตอนนี้เซอร์ไพร์สนี้มันคงไม่จำเป็นกับเธอแล้ว” มัลฟอยพูด  แม้ใบหน้าของเขาจะดูเรียบเฉย  แต่ดวงตากลับฉายแววเศร้าออกมา
“ฉันขอโทษ” เฮอร์ไมโอนี่พูด  มัลฟอยมองเธออย่างงุนงง
“ทำไมเธอต้องขอโทษด้วย” เขาพูด
“ก็เพราะว่า  เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะฉัน” เฮอร์ไมโอนี่พูด “เพราะฉันออกไปข้างนอก  เพราะฉันไม่อยู่ที่นี่รอเธอกลับมา”
“ไม่เกี่ยวกับเธอหรอก  เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยบอก “ฉันต่างหากที่ผิด  ฉันทำเรื่องเลวร้ายมาก ๆ กับเธอลงไป  ฉันไม่ได้จะขอให้เธอยกโทษให้ฉันหรอกเฮอร์ไมโอนี่  แต่ฉันก็ไม่อยากให้เธอโทษตัวเอง” มัลฟอยพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด 
“ฉันควรคืนนี่ให้เธอ” เฮอร์ไมโอนี่ยื่นซองจดหมายนั้นไปให้มัลฟอย  มือของเธอสั่นน้อย ๆ
“ความจริงมันควรจะเป็นของเธอ” มัลฟอยพึมพำ  แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่มีท่าว่าจะชักมือกลับ  และในที่สุดมัลฟอยก็ยื่นมือไปรับซองนั้นมา  มือของเขากับมือของเฮอร์ไมโอนี่สัมผัสกันเบา  ๆ
แต่ทันใดนั้นชายหนุ่มก็รีบปัดมือของเธอออกทันที !
เฮอร์ไมโอนี่มองมัลฟอยด้วยสายตาไม่เข้าใจ  แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย
“เธอควรจะขึ้นไปบนตึกนะ  ข้างล่างนี่ลมเย็นเดี๋ยวจะไม่สบายเอา” มัลฟอยพูดหากแต่เฮอร์ไมโอนี่นั้นยังคงยืนนิ่ง  เธอมองมัลฟอยด้วยแววตาที่สับสน
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปบอกเอล์ฟประจำบ้านให้เอาเสื้อคลุมมาให้” มัลฟอยพลางหมุนตัวกลับและเดินไปทางตัวตึกแต่เฮอร์ไมโอนี่เรียกเขาไว้ก่อน
“เธอจะไม่พูดอะไรเลยเหรอ  มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยความสับสน  ชายหนุ่มชะงักฝีเท้า 
“นายจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลยเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม  มัลฟอยหันกลับมามองหญิงสาวที่มีท่าทีว่าจะร้องไห้  และเขาก็ค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้เธอ
“แล้วเธอจะไม่รู้สึกอะไรเหรอ  ถ้าฉันอยู่ใกล้ ๆ เธอน่ะ” มัลฟอยบอกเธอ “เธอจะไม่รู้สึกหวาดกลัวเลยเหรอ” เขาพูด  เฮอร์ไมโอนี่มองเขาด้วยท่าทีประหลาดใจ
“ฉัน ..”
“เธอรู้ไหมว่าฉันรู้สึกผิดแค่ไหน  เมื่อรู้ว่าฉันทำร้ายคนที่ฉันรักด้วยมือของฉันเอง” มัลฟอยบอกเธอ “และเธอรู้ไหมว่าฉันเจ็บปวดแค่ไหนที่ต้องเห็นเธอร้องไห้เพราะฉัน” ชายหนุ่มพูด  น้ำตาของเฮอร์ไมโอนี่เริ่มไหลมาอาบแก้ม 
“เธอรู้ไหมว่าฉันกลัวแค่ไหน” มัลฟอยเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มเธอเบา ๆ “ว่าเธอจะรังเกียจสัมผัสของฉัน  ฉันกลัวว่าจะทำให้เธอตกใจกลัวเมื่อฉันสัมผัสตัวเธอ  เพราะว่าเรื่องที่ฉันทำไปเมื่อคืน” มัลฟอยบอกเหตุผลที่เขาปัดมือเธอออกเมื่อครู่นี้
“เธอกลัวมากขนาดนั้นเลยเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขาเบา ๆ ความรู้สึกอบอุ่นนั้นกลับมาแล้ว  ความรู้สึกที่เธอเคยมีเมื่อเธออยู่ใกล้เขานั้นกลับมาอีกครั้งแล้วหลังจากที่เธอคิดว่าเธอได้สูญเสียมันไปแล้ว
“ใช่  แต่ยังมีอีกเรื่องที่ฉันกลัว” มัลฟอยพูดดวงตาสีซีดของเขาสบตาเธออย่างอ่อยโยน
“คือกลัวเธอจะเกลียดฉัน”  มัลฟอยพูด  และทันใดนั้นเองก็มีบางสิ่งบางอย่างแวบเข้ามาในหัวของเธอ  มันคือคำพูดเมื่อนานมาแล้ว
ฉันเองก็กลัว  แต่ฉันมีความกลัวที่มากกว่านั้น
คือกลัวว่าเธอจะเกลียดฉัน
เสียง ๆ นั้นแว่วอยู่ในหูของเฮอร์ไมโอนี่  แม้เธอจะไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ตาม 
“ฉันไม่ได้เกลียดเธอ  มัลฟอย  ฉันไม่เคยเกลียดเธอ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“เธอพูดจริงรึเปล่า  เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยถาม  หญิงสาวพยักหน้าตอบ
“ถึงฉันจะไม่รู้ว่าฉันรู้สึกกับเธออย่างไรก็เถอะ  แต่ฉันไม่เคยเกลียดเธอเลย  ที่ฉันตบเธอเมื่อคืนนั้นเป็นเพราะว่าฉันโกรธ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางลูบแก้มของมัลฟอยเบา ๆ แต่ชายหนุ่มกลับจับมือของเธอเอาไว้แทน
“แค่นั้นฉันก็ดีใจแล้ว  แค่รู้ว่าเธอไม่เกลียดฉัน” มัลฟอยพูดด้วยรอยยิ้ม
“ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธออดไปเที่ยวน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ช่างมันเถอะ  ไม่ต้องไปก็ได้” มัลฟอยพูด  สำหรับเขาแล้วแค่เฮอร์ไมโอนี่ไม่เกลียดเขากับเรื่องที่เขาทำกับเธอเท่านั้นเขาก็ไม่ต้องการสิ่งใดแล้ว
“เธอไม่อยากไปหรือ  มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ฉันอยากไป  แต่เธอล่ะ” ชายหนุ่มถามกลับ
“ฉัน .” เฮอร์ไมโอนี่นิ่งเงียบ  เธอไม่รู้ว่าจะตอบเขาว่าอะไรดี  เธอเงียบไปซักครู่ 
และในที่สุดเฮอร์ไมโอนี่ก็ตัดสินใจได้ 
เธอต้องการจะพิสูจน์อะไรบ้างอย่าง  ซึ่งนั่นก็คือความรู้สึกของเธอเอง
“ฉันอยากไป” เธอตอบด้วยรอยยิ้ม  ในขณะที่มัลฟอยคว้าเธอไปกอดทันทีที่เธอพูดจบ  เฮอร์ไมโอนี่อุทานเบา ๆ
“เดี๋ยวซิ  มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูด  และเงยหน้าขึ้นมองตาของเขา  มัลฟอยไม่พูดอะไรมากไปกว่านั้น  นอกเสียจากประทับริมฝีปากของเขาเข้ากับเธอในทันที !
*************************************************
ขอโทดจ้าที่อาอัพช้า T-T เกือบโดนนักอ่านรุมสาปแย้ววว  แล้วมีเรื่องอยากถามอ่ะ  ทำไมเราเข้าบอร์ดตัวกวนไม่ได้เรยล่ะ  เราไม่ได้เล่นเน็ตมาหลายวันแล้ว  กะว่าจะเอาฟิคไปลง  ถ้าใครเข้าได้ว่าง ๆ ก็ช่วยเอาไปลงหน่อยนะจ๊ะ  ขอบพระคุณอย่างสูง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น