ลำดับตอนที่ #23
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : คำขอโทษของมัลฟอยและแผนการของซิลเวีย
ตอนที่ 23 คำขอโทษของมัลฟอยและแผนการของซิลเวีย
เฮอร์ไมโอนี่เดินเข้ามาภายในงานพร้อมกับไรอันท่ามกลางสายตาที่มองมาที่พวกเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น เฮอร์ไมโอนี่พยายามจะไม่มองไปที่คนมากมายที่อยู่ในห้องโถง เพราะมันทำให้เธอประหม่าเอาง่าย ๆ
ในคืนวันงานห้องโถงของฮอกวอตส์ถูกตกแต่งอย่างดี โต๊ะประจำบ้านทั้ง 4 ตัวหายไปแล้ว ในห้องถูกเนรมิตให้เป็นฟลอร์เต้นรำขนาดใหญ่ มีน้ำแข็งแกะสลักเป็นรูปสัญลักษณ์ฮอกวอตส์ตั้งอยู่ตรงกลางห้อง ซึ่งน้ำแข็งนั้นถูกลงเวทย์มนตร์ไว้ไม่ให้ละลาย สูงขึ้นไปบนเพดานเนรมิตนั้นหิมะกำลังโปรยปรายลงมา แต่ความจริงแล้วหิมะไม่ได้ตกแต่อย่างใด แต่มันถูกเสกเวทย์มนตร์ไว้ หิมะเนรมิตพวกนั้นก็จะตกลงมาเรื่อย ๆ แต่มันจะไม่มีทางถูกตัวคนเด็ดขาด
เฮอร์ไมโอนี่ก้าวเข้าไปในห้องที่ถุกปูพรมไว้อย่างดี มุมหนึ่งของห้องมีโต๊ะอาหารหลากหลายชนิดอยู่ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นอาหารประเภทคออร์เดิร์บมากกว่า ( เธอเห็นรอนรี่เข้าไปหาโต๊ะอาหารทันทีที่เห็นมัน แต่ปัทมาคู่ของเขาฉุดเขาไว้ก่อนที่จะไปถึงโต๊ะ ) ส่วนอีกมุมหนึ่งของห้องก็คือโต๊ะเครื่องดื่มซึ่งมีค็อกเทลสีสันสดใสจำนวนมากไว้บริการแขกที่มางานซึ่งเพียงแค่พูดชื่อเครื่องดื่มมันก็จะมาปรากฏตรงหน้าราวกับมีเวทย์มนตร์ และก็ยังมีเครื่องดื่มที่ขาดไม่ได้ด้วยนั่นก็คือ บัตเตอร์เบียร์
เฮอร์ไมโอนี่เดินไปรอบ ๆ งานเพื่อหาพวกเพื่อน ๆ ของเธอ แม้ภายนอกของเธอนั้นจะดูปกติดี แต่ความจริงแล้วเฮอร์ไมโอนี่นั้นรู้สึกตื่นเต้นและประหม่ามากทีเดียว อาจจะเป็นเพราะเธอเป็นคู่ของ ไรอัน ครัม ด้วยสายตาของคนเกือบทั้งห้องโถงที่จ้องมองมาที่เธอจึงทำให้เธอหมดความมั่นใจเอาง่าย ๆ และไรอันก็รู้เรื่องนี้ดีเพราะว่ามือของเฮอร์ไมโอนี่ที่เกาะแขนเขาอยู่นั้นสั่นเทา ไรอันจึงใช้มืออีกข้างของเขาลูบมือของเธอเบา ๆ อย่างปลอบโยน
เฮอร์ไมโอนี่และไรอันเดินไปรอบ ๆ โดยที่เฮอร์ไมโอนี่พยายามมองหาเพื่อนของเธออยู่ และสายตาของเธอก็ไปสะดุดกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งเข้า เดรโก มัลฟอย นั่นเอง เขาสวมชุดทักซิโด้สีดำ ผมสีบลอนด์ของเขาถูกหวีให้เรียบแปล้ไปกับศีรษะ และข้าง ๆ เขาก็คือเด็กผู้หญิงที่เฮอร์ไมโอนี่เกลียดที่สุด ซิงเวีย เดอ เวซอง เธอสวมชุดเกาะอกสีดำที่มีชายกรุยกราย ผมสีดำของเธอถูกปล่อยให้ยาวสยายไปกับชุดแซกสีเดียวกับมัน เธอไม่ได้สวมเครื่องประดับอะไรมากนัก แต่ที่สะดุดตาคนรอบข้างก็คือสร้อยคอที่มีจี้แซฟไพร์สีน้ำเงินอันใหญ่ห้อยอยู่ ( ลองถึงถึงหัวใจมหาสมุทรในไททานิคดูดิ ประมาณนั้นแหละ ) ซึ่งมันดูรับกับดวงตาสีน้ำเงินของเธออย่างประหลาด ถึงแม้ซิลเวียจะเป็นคนที่เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าเธอเกลียดที่สุดก็เถอะ แต่ในคืนนี้เธอยอมรับว่าซิลเวียนั้นดูสวยสะดุดตาจริง ๆ
แต่เฮอร์ไมโอนี่จะรู้ไหมว่าคนที่สวยสะดุดตาน่ะไม่ได้มีแต่ซิลเวียคนเดียวหรอก ตัวเธอเองก็ทำเอาหนุ่ม ๆ เกือบทั้งโรงเรียนมองกันตาค้างเลยทีเดียว เพราะว่าคืนนี้เธอไม่ใช่ยัยเกรนเจอร์หัวฟูที่เอาแต่หอบหนังสือจนกระเป๋าแทบปริ แต่เธอเป็นเด็กสาวที่สวยราวกับนางฟ้าทีเดียวล่ะ
และหนึ่งในผู้ชายที่ตะลึงในความสวยของเธอ นั่นก็คือมัลฟอยนั่นเอง เพราะตั้งแต่เขาเห็นเฮอร์ไมโอนี่เดินเข้ามาในงาน ( กับไรอัน ) เขาก็มองเธอไม่วางตา มัลฟอยคิดว่าคืนนี้เธอสวยมากจริง ๆ และเขาก็ยังคิดว่าถ้าคนที่ได้เดินอยู่เคียงข้างเธอในงานเป็นเขาก็ดีสิ
แต่มัลฟอยไม่รู้หรอกว่า เฮอร์ไมโอนี่เองก็คิดเช่นเดียวกับเขา
เมื่อถึงเวลาหนึ่งทุ่มครึ่งพิธีเปิดงานก็เริ่มขึ้น ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ก็ขึ้นไปบนประรำพิธีเพื่อกล่าวเปิดงานสั้น ๆ ก่อนที่ประธานนักเรียนชายและหญิงจะเข้ามารับหน้าที่พิธีกรและงานเต้นรำก็เริ่มขึ้น
“ต่อไปนี้จะเป็นการเต้นเปิดฟลอร์ของตัวแทนจากนักเรียนฮอกวอตส์ เดิร์มแสตรงค์ และโบซ์บาตง” ประธานนักเรียนชายกล่าว
พรีเฟ็คปีห้าทั้งหมดก้าวขึ้นไปบนฟลอร์เพื่อสำหรับการเต้นเปิดฟลอร์นั้นมีทั้งหมด 5 คู่ ก็คือพรีเฟ็คปีห้า 8 คน และหัวหน้านักเรียนเดิร์มแสตรงค์และโบซ์บาตงอีก 2 คน เฮอร์ไมโอนี่ก้าวขึ้นไปที่ฟลอร์เต้นรำพร้อม ๆ กับไรอัน และคนอื่น ๆ ที่เดินตามมา มัลฟอยกับซิลเวีย รอนกับปัทมา แพนซี่ พาร์กินสันกับแอนโทนี โกลด์สตีน พรีเฟ็คบ้านเรเวนคลอ และเออร์นี่ มักมิลลัน กับ แฮนนาห์ อับบอต พรีเฟ็คบ้านฮับเฟิลพัฟ และพรีเฟ็คทุกคนมากันพร้อมแล้วเพลงจังหวะวอลซ์ก็ดังขึ้น ไรอันนั้นส่งมือให้เฮอร์ไมโอนี่จับ และเขาทั้งสองก็เต้นรำไปตามจังหวะเพลงพร้อม ๆ กับพรีเฟ็คคนอื่น ๆ เหล่าตัวแทนจากบ้านต่าง ๆต่างเต้นรำไปรอบ ๆ ฟลอร์ เฮอร์ไมโอนี่นั้นตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่เธอต้องมาเต้นรำต่อหน้าคนทั้งโรงเรียน แต่เธอก็พยายามควบคุมสติไว้และเต้นรำต่อไปด้วยสีหน้าเป็นปกติที่สุด ส่วนไรอันนั้นพาเฮอร์ไมโอนี่เต้นไปรอบ ๆ ฟลอร์อย่างชำนาญ โดยที่เขาไม่ลืมบีบมือของเด็กสาวเบา ๆ เหมือนกับให้กำลังใจและมองเข้าไปในแววตาเธอเหมือนจะบอกเธอว่า ‘ อย่าตื่นเต้น ’
หลังจากเต้นรำมาได้สักพักหนึ่ง เฮอร์ไมโอนี่เต้นมาหยุดอยู่ใกล้ ๆ คู่ของมัลฟอย และแววตาของพวกเขาทั้งสองก็สบกันท่ามกลางฟลอร์เต้นรำนั้น หลังจากสบตากันได้ไม่นานนักทั้งสองก็ละสายตาจากกันในทันที
หลังจากจบเพลงเฮอร์ไมโอนี่ก็เดินกลับไปที่โต๊ะตัวหนึ่งซึ่งแฮร์รี่กำลังนั่งดื่มค็อกเทลอยู่กับคู่เต้นของเขาปาราวตี “เต้นดีนี่” แฮร์รี่พูดกับรอนเพิ่งที่เดินตามหลังเขามาพร้อม ๆ กับปัทมา
“ฉันเกือบก้าวผิดตั้งหลายครั้ง” รอนบ่น
“เธอก็เต้นดีนะเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ชมเธอ
“เอ่อ ไม่หรอก ฉันก็เต้นอย่างที่ซ้อมมาแหละ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเขิน ๆ
“คุณจะเอาเครื่องดื่มไหมครับ เดี๋ยวผมไปหยิบให้” ไรอันพูด
“เอ้อ เอาบลูสกาย ( ชื่อค็อกเทลประเภทหนึ่ง ) และกันนะ ขอบใจนะไรอัน” เฮอร์ไมโอนี่พูดและจังหวะเพลงช้า ๆ เพลงหนึ่งก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มีนักเรียนจำนวนมากเดินไปที่ฟลอร์เพื่อเต้นรำ เพื่อนทั้งสองของเฮอร์ไมโอนี่นั้นก็เช่นกันพวกเขารู้ดีว่าไม่ควรปล่อยให้คู่ของเขานั่งอยู่เฉย ๆ โดยไม่ทำอะไรเลย
“เฮอร์ไมโอนี่ ฉันกับรอนจะไปเต้นรำนะ” แฮร์รี่พูด
“พวกเธอก็ไปสิ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
“เอ้อ เธอ”
“ฉันอยู่คนเดียวได้แฮร์รี่ เดี๋ยวไรอันก็กลับมาแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่พูดยิ้ม ๆ เหมือนจะบอกเพื่อนทั้งสองว่าไม่ต้องเป็นห่วงเธอ
“งั้นฉันไปนะ” แฮร์รี่พูดและเดินไปหาปัทมา ทิ้งให้เฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว เธอมองไปรอบ ๆ ห้องโถง เฮอร์ไมโอนี่เห็นคู่รักที่เต้นรำกันอย่างมีความสุขแล้วก็คิดในใจว่าทำไมเธอถึงไม่มีความสุขเหมือนอย่างคนอื่นบ้างนะ ทำไมกัน
น้ำตาใส ๆ ของเธอทำท่าจะไหลมาจากตา เฮอร์ไมโอนี่รีบกลั้นน้ำตาไว้แต่เธอก็ห้ามไม่อยู่จริง ๆ เธอคิดถึงเรื่องราวทั้งหมด ทั้งเรื่องที่เกิดที่ฮอกมี้ดส์ ทั้งเรื่องที่มัลฟอยบอกว่าเขาไม่รักเธอกับแพนซี่ ทั้งเรื่องของซิลเวีย และทุก ๆ เรื่อง
และเฮอร์ไมโอนีก็เดินออกจากห้องโถงไปที่ระเบียงเงียบ ๆ เมื่อเธอพ้นจากสายตาคนอื่นเฮอร์ไมโอนี่ก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น ทั้ง ๆ ที่วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ ทั้ง ๆ ที่วันนี้เป็นวันที่เธอควรมีความสุข แต่มันกลับไม่ใช่ ถึงแม้ภายนอกนั้นเธอจะดูเข้มแข็งเพียงใด แต่ความจริงแล้วภายในเธอก็เปราะบางมากเท่านั้น ที่เธอทำไปทั้งหมดเป็นเพียงการเสแสร้งเท่านั้น เธอแสร้งทำตัวปกติต่อหน้าเพื่อน ๆ ต่อหน้าทุกคน รวมทั้งไรอันด้วย เพราะเธอไม่ต้องการให้เขาเป็นห่วงเธออีก แต่ความจริงแล้วเธอไม่ได้เป็นอย่างที่คนอื่นเห็นเลยแม้แต่น้อย เธออ่อนแอกว่านั้นมาก
ขณะเฮอร์ไมโอนี่กำลังเช็ดน้ำตาอยู่นั้นก็มีมือ ๆ หนึ่งยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้เธอ ตอนแรกเธอคิดว่าเขาคือไปไรอันจนกระทั่งเธอได้ยินเสียงยานคางที่คุ้นเคยนั้น
“เช็ดซะสิ” มัลฟอยพูดยื่นผ้าเช็ดหน้าในมือให้เฮอร์ไมโอนี่ แต่เธอไม่ได้รับมันมาแต่อย่างใด
“รับไปสิ เกรนเจอร์” มัลฟอยพูดขึ้นอีกครั้ง “หรือถ้าเธออยากเข้าไปในงานทั้ง ๆ ที่หน้าตาเหมือนลูกหมาตกน้ำอย่างนี้ก็ตามใจนะ”
และเฮอร์ไมโอนี่ก็นับผ้านั้นมาเช็ดน้ำตาช้า ๆ แต่ก็ยังไม่เงยหน้าสบตามัลฟอย
“นายมาทำอะไรที่นี่” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นมา แต่มัลฟอยไม่ตอบเธอ
“มัล…” เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมองมัลฟอย และก็พบว่าเขามองเธอด้วยสายตาที่เจ็บปวด
“ฉันขอโทษ เกรนเจอร์”
ไรอันเดินกลับมาหาเฮอร์ไมโอนี่ที่โต๊ะพร้อมเครื่องดื่มในมือ แต่กลับไม่มีใครอยู่ที่นั่น ไรอันมองไปรอบ ๆ ก็ไร้วี่แววของเธอ
“เธอไปอยู่ที่ไหนนะ” ไรอันคิดและเริ่มออกตามหาเฮอร์ไมโอนี่
“นายว่าอะไรนะ มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัยว่าเธอหูฝาดไปหรือเปล่า
“ฉันขอโทษ” มัลฟอยพูดซ้ำ “ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันรู้ว่าฉันทำกับเธอไว้มาก ฉันทำให้เธอเสียใจมามากแล้ว”
“ฉันรู้ตัวว่าฉันทำอะไรรุนแรงไป ฉันพูดกับเธอแรงไปในวันนั้น” มัลฟอยพูดถึงเรื่องที่เกิดที่ห้องต้องประสงค์ “แต่ที่ฉันทำไปก็เพราะฉันหึงเธอ เกรนเจอร์ ฉันทนไม่ได้ที่เห็นเธออยู่กับเจ้านั่น”
“แต่นายบอกว่าเราจบกันแล้วนี่มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงรวดร้าว ทำไมเธอถึงต้องใจอ่อนกับคำพูดแค่นี้ของเขาด้วยนะ
“ไม่เลย ฉันไม่ได้ต้องการให้ทุกอย่างมันจบเลยนะ ฉันรักเธอมากเลยนะเกรนเจอร์” มัลฟอยพูด
“เสียใจด้วยนะมัลฟอย ฉันไม่ได้รักนายแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่กัดฟันพูด
“ไม่เธอรักฉัน เกรนเจอร์” มัลฟอยเถียง
“ฉันต้องกลับไปที่งานแล้ว เดี๋ยวคนอื่นจะตามหา” เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะเดินกลับไปที่งาน แต่มัลฟอยดึงเธอเข้ามากอดซะก่อน
“มัล…” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง
“เมื่อกี๊เธอยังร้องไห้อยู่เลย” มัลฟอยพูดพลางกอดเธอไว้แน่น
“ฉัน”
“เธอเองก็เสียใจเหมือนฉัน” มัลฟอยกระซิบ “เราต่างก็รู้ดีว่าขาดอีกคนไม่ได้ แล้วเธอจะให้มันเป็นอย่างนี้ไปเพื่ออะไร เกรนเจอร์ เธอจะทรมานฉันไปถึงไหน”
“มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูด เธอรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลมาอีกรอบ และมัลฟอยก็คงเช่นเดียวกัน เฮอร์ไมโอนี่รู้ได้จากเสียงของเขาที่สั่นเครือ
เฮอร์ไมโอนี่หันหน้ามาหาเขา และมัลฟอยก็ก้มลงจูบเธอทันที
“ไม่….” เฮอร์ไมโอนี่ร้องผลักมัลฟอยออกห่าง
“ทำไม เกรนเจอร์” มัลฟอยพูด
“ฉัน…” เฮอร์ไมโอนี่อึกอัก เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงปฏิเสธจูบนั้น มันอาจจะเร็วไปก็ได้ และอีกอย่างเธอก็ยังไม่ได้ยกโทษให้เขาเลย
“ฉันต้องกลับไปในงานแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“เกรนเจอร์” มัลฟอยวิงวอน แต่เฮอร์ไมโอนี่นั้นไม่ฟังเขา เธอเดินเข้าไปในงานทันที
เฮอร์ไมโอนี่จะรู้ไหมว่าไรอันนั้นยืนมองเขาทั้งสองมาจากประตูห้องโถง และทันทีที่ไรอันเห็นเฮอร์ไมโอนี่จูบกับมัลฟอยเขาก็ปล่อยแก้วในมือตกลงพื้นทันที
เฮอร์ไมโอนี่กลับเข้าไปในงาน แต่เธอพบแฮร์รี่และรอนแทนที่จะเป็นไรอัน พวกเขาเพิ่งเต้นรำเสร็จ
“เหนื่อยชะมัด” รอนบ่นพลางนั่งลงและคว้าแซนวิชใส่ปากอย่างรีบร้อน
“เธอไม่ไปเต้นรำหน่อยเหรอ เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พูด
“ฉันกำลังหาไรอันอยู่ พวกเธอเห็นเขาไหม” เฮอร์ไมโอนี่ถามเพื่อนทั้งสอง
“ไม่นี่” แฮร์รี่บอกเธอ ส่วนรอนนั้นตอบเป็นเสียงอู้ ๆ อี้ ๆ ที่พอจะจับใจความได้ว่า ‘ ไม่รู้เหมือนกัน ’
“งั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางมองไปรอบ ๆ ห้องโถงเผื่อว่าเธอจะเห็นไรอันก็ได้
“เขาอาจจะไปหาอะไรกินก็ได้” แฮร์รี่พูด “เธอหาในงานรึยัง”
“เอ่อ ยัง” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
“เขาอาจจะไปอยู่กับสาว ๆ แฟนคลับของเขาก็ได้” รอนแหย่เธอ และเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ได้ยินอย่างนั้นเธอก็ส่งสายตาขุ่นเขียวไปให้รอนที่กำลังนั่งจิบบัตเตอร์เบียร์อยู่อย่างสบาย ๆ ( หลังจากจัดการกับอาหารจำนวนมากไปแล้ว )
“งั้นฉันไปหาเขาก่อนนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางเดินไปจากโต๊ะไปในทันที
ไรอันกลับไปที่โต๊ะเครื่องดื่มอีกครั้ง แต่เขาไม่ได้ไปเอาเครื่องดื่มอย่างเดิมอีกแล้ว เขาสั่งวิสกี้ไฟแรง ๆ มาดื่มและกระดกมันหมดภายในอึกเดียว
ไรอันเหม่อมองไปที่ฟลอร์เต้นรำ เขาคิดถึงเรื่องที่เขาเห็นเมื่อครู่ ภาพ ๆ นั้นยังติดตาเขาจนถึงตอนนี้ ภาพที่เฮอร์ไมโอนี่จูบกับมัลฟอย
ไรอันหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า เขาเคยหลอกตัวเองมาตลอดว่าเขาจะสามารถเป็นอยู่อย่างนี้ได้ จะสามารถแอบรักเธออย่างนี้ต่อไปเรื่อย ๆ โดยที่เขาไม่ต้องการอะไรตอบแทน แต่เหตุการณ์เมื่อครู่กลับเป็นคนบอกเขาว่าเขาไม่สามารถทำอย่างที่เขาคิดได้เลย เขาไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกต่อไป ในตอนที่เขาเห็นทั้งสองอยู่ด้วยกันนั้นเขารู้สึกเจ็บปวดเพียงใด ในตอนนี้เขาก็ยังรู้สึกอยู่ เขาไม่อาจหลอกตัวเองได้อีกต่อไปแล้วว่าเขาจะลืมเธอได้หรือจะสามารถเปลี่ยนไปเป็นเพื่อนกับเธอได้ ไม่เลยจริง ๆ
ไรอันกระดกวิสกี้ไฟที่เหลือจนหมดแก้ว ( ที่สาม ) และก็มีมือ ๆ หนึ่งยื่นเครื่องดื่มแก้วหนึ่งให้เขา
ซิลเวียนั่นเองเธอพูดกับไรอันที่มองเธออย่างไม่อยากเชื่อสายตา “ดื่มซะสิ” ซิลเวียพูดพลางส่งเครื่องดื่มสีแดงเหมือนเลือดให้เขา ส่วนอีกมือหนึ่งของเธอก็ถือเครื่องดื่มอันเดียวกัน
“ฉันไม่วางยาเธอหรอก” ซิลเวียพูดเมื่อเห็นไรอันมองเธอด้วยสายตาลังเล
“หรือจะให้ฉันพิสูจน์ก่อน” ซิลเวียพูด
“ไม่ต้อง” ไรอันคว้าเครื่องดื่มในมือเธอมาจิบ แต่ก็ยังไม่ลืมส่งสายตาระแวงไปให้เธอ เมื่อเธอนั่งลงข้าง ๆ เขา “คู่เต้นคุณล่ะครับ” ไรอันถามเพื่อทำลายความเงียบ
“คงไปอยู่ที่ไหนซักแห่งกับคู่ของเธอมั้ง” ซิลเวียตอบเรียบ ๆ ส่วนไรอันนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“เธอคงสงสัยสินะว่าทำไมฉันถึงมานั่งคุยกับเธออย่างนี้” ซิลเวียพูด
“ครับ ผมสงสัย” ไรอันสารภาพ
“ฉันรู้ว่าเธอชอบเกรนเจอร์” ซิลเวียเอ่ยขึ้น “แต่เขาไม่ชอบเธอเลย”
“ผมคิดว่านั่นไม่ใช่เรื่องของคุณ” ไรอันพูดอย่างหงุดหงิด เขาไม่ได้ต้องการให้ผู้หญิงคนนี้มารื้อฟื้นชีวิตรักของเขาหรอก แต่ซิลเวียนั้นยังนั่งยิ้มอย่างสบาย ๆ
“เธอเองก็รู้สึกอย่างเดียวกับฉัน” ซิลเวียพูด
“อะไรนะครับ”
“ฉันและเธอก็ต่างรู้สึกเหมือนกัน” ซิลเวียเอ่ยช้า ๆ “ฉันและเธอก็ต่างรักคนที่เขาไม่เคยสนใจหรือหันมามองเลย” เธอพูดมองไปที่ไรอันที่กำลังจิบเครื่องดื่มอยู่
“เธอและฉันเป็นคนที่น่าจะเข้าใจกันมากที่สุด ครัม” ซิลเวียเอ่ย
“คุณรักมัลฟอยหรือครับ” ไรอันถาม
“ถ้าฉันบอกว่าใช่ล่ะ” ซิลเวียพูด
“คุณรักเขาทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นคุณยังไม่เคยเจอหน้าเขานี่นะ” ไรอันสงสัย
“ฉันรู้จักเดรโกมาตั้งแต่เด็กแล้ว เขาเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลมัลฟอย เป็นเลือดบริสุทธ์ที่สูงส่ง เขาเป็นคนที่เหมาะสมกับฉันทุกอย่าง ทั้งหน้าตา ฐานะ ชาติตระกูล” ซิลเวียอธิบาย
“งั้นคุณก็รักเขาที่ฐานะ ชาติตระกูล ไม่ใช่ตัวตนของเขาน่ะสิ” ไรอันเถียง
“นั่นแหละคือ ‘ ความรัก ‘ ของฉัน ครัม” ซิลเวียตอบ “หรือจะพูดอีกอย่างก็คือนั่นเป็นทางเดียวที่พวกเราจะรักษาสายเลือดบริสุทธิ์ไว้”
“นั่นไม่ใช่ ‘ ความรัก ‘ หรอก” ไรอันเถียงเธอ
“พวกเราไม่สนหรอก ครัม เราเพียงต้องการแค่คนที่มีสายเลือดแบบเดียวกับเรา มีฐานะที่คู่ควรกับเรา และฉันก็มีทุกอย่าง ทุกอย่างที่คู่ควรกับเดรโก มีทุกอย่างทั้ง ๆ ที่ยัยเลือดสีโคลนนั่นไม่มีอะไรเลย” ซิลเวียเอ่ยอย่างเคียดแค้น
“อย่าเรียกเฮอร์ไมโอนี่อย่างนั้น” ไรอันเตือนเธอแต่ซิลเวียยังคงนิ่งเฉย
“ขอโทษและกันที่เรียกเกรนเจอร์สุดที่รักของเธออย่างนั้น” เธอพูดยิ้ม ๆ
“คุณต้องการอะไร” ไรอันถาม
“อะไรนะ”
“คุณต้องการอะไรก็พูดมาตรง ๆ ดีกว่า ไม่ต้องอ้อมค้อมหรอก” ไรอันพูด
“ฉลาดดีนี่ครัม” ซิลเวียเอ่ยยิ้ม ๆ ”ที่ฉันต้องการก็คือความต้องการอย่างเดียวกับเธอนั่นแหละ” ซิลเวียพูดและเมื่อเธอเห็นไรอันทำหน้าไม่เข้าใจเธอก็อธิบายต่อ
“เธอรักเกรนเจอร์ ฉันเองก็รักเดรโก แต่ทั้งสองคนนั้นกลับรักกัน” ซิลเวัยพูด
“คุณกำลังจะให้ผมร่วมมือกับคุณทำลายความรักของสองคนนั่นเหรอ” ไรอันพูด
“ใช่ ฉันยอมรับว่าเธอฉลาดมากครัม” ซิลเวียตอบยิ้ม ๆ
“ไม่ ไม่มีทาง” ไรอันปฏิเสธ เขาไม่นึกว่าผู้หญิงคนนี้จะชั่วร้ายขนาดนี้ “ผมไม่มีทางร่วมมือกับคุณเด็ดขาด” ไรอันบอกเธอ
“อย่างนั้นรึ” ซิลเวียพูด “ฉันนึกแล้วว่าเธอต้องพูดอย่างนั้น”
“เธอเป็นคนดีเกินไปครัม”
“อย่างน้อยผมก็ไม่เป็นอย่างคุณแล้วกัน” ไรอันเถียง
“ฉันคงชั่วร้ายมากสินะ” ซิลเวียพูด “แต่ที่ฉันทำไปทั้งหมดก็เพราะฉันรักเขา”
“คุณไม่ได้รักเขา แต่คุณรักตัวเองต่างหาก!” ไรอันพูด และพูดของเขาก้ทำให้ซิลเวียอึ้งไปเล็กน้อย
“นั่นสิ มันคงเป็นอย่างที่เธอพูดนั่นแหละ” ซิลเวียเอ่ยเสียงเศร้า “แต่ช่างมันเถอะ ถึงฉันจะทำยังไงฉันก็คงไม่มีวันได้หัวใจของเดรโกมาอยู่ดี ตราบใดที่เขายังรักเกรนเจอร์อยู่” เธอพูดด้วยสีหน้าปลง ๆ
“ครับ ผมเองก็เหมือนกัน” ไรอันพูดคิดถึงเฮอร์ไมโอนี่
“ฉันถึงได้บอกว่าเราเป็นคนที่เข้าใจกันที่สุดไงล่ะ” ซิลเวียพูดยิ้มให้เขา
“ครับ ผมก็ว่างั้นแหละ” ไรอันยิ้มรับ
“งั้นมาดื่มกับฉันหน่อยได้ไหม” ซิลเวียพูดชูแก้วขึ้นสูง “แด่ความรักที่ไม่สมหวัง” เธอพูด
“เช่นกันครับ” ไรอันพูดและทั้งสองก็กระดกเครื่องดื่มหมดแก้ว
สักครู่ไรอันก็รู้สึกหน้ามืดและหมดแรงเอาดื้อ ๆ เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะทรงตัวไว้ แต่ดูเหมือนจะไม่สำเร็จ
“เพล้ง!” ไรอันปล่อยแก้วในมือลงบนพื้น เขาปวดหัวตุบ ๆ เหมือนมันจะระเบิด
“อย่าพยายามฝืนเลย” ซิลเวียพูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย
“คุณ คุณใส่อะไรลงไปใน…” ไรอันพยายามพูดอย่างอ่อนแรง ตอนนี้ตัวของเขาร้อนเป็นไฟ
“ก็แค่อะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะทำให้เธอสมหวังไง” เธอพูด
“คุณ…” ไรอันพยายามพูดแต่เขาไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะขยับร่างกายด้วยซ้ำ เขาพยายามจะลุกขึ้นยืนแต่ทำไม่ได้ “ฉันบอกเธอแล้วนี่ว่าฉันจะไม่มีวันได้หัวใจของเดรโกตราบที่เขายังรักเกรนเจอร์อยู่”
ตราบที่เขายังรักเกรนเจอร์อยู่เหรอ
“อย่านะ คุณทำอย่างนั้นไม่ได้” ไรอันพยายามฝืนอย่างแรงแต่ดูเหมือนยาที่ซิลเวียวางเขาจะซึมไปตามร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้าไรอันก็หมดแรง
ซิลเวียเดินเข้าไปหาเขาช้า ๆ เธอมองเข้าไปในแววตาที่ว่างเปล่าของเขา
“เธอรักเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์” ซิลเวียพูดชี้ให้เขาดูเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังตามหาเขาภายในงาน
“ฉันรักเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์” ไรอันทวนคำด้วยท่าทางเหมือนหุ่นยนต์
“ใช่ และเธอก็ต้องการผู้หญิงคนนั้น” ซิลเวียพูดยิ้มอย่างพอใจเก็นที่สุด “เธอต้องการเขา”
“ฉันต้องการเธอ” ไรอันพูด “ฉันต้องการเฮอร์ไมโอนี่!”
มาอัพแว้ว ขอบคุณสำหรับคำอวยพรของทุก ๆ จ้า อ่าตอนนี้อาจจะยาวไปนิดนะจ๊ะ ( แบบว่าเขียนเพลิน ) แล้วตอนต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นอ่ะ ติดตามด้วยนะ ( หลังจากอ่านตอนนี้จบจะมีคนเกลียดซิลเวียเพิ่มขึ้นอีกแน่ ๆ )
เฮอร์ไมโอนี่เดินเข้ามาภายในงานพร้อมกับไรอันท่ามกลางสายตาที่มองมาที่พวกเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น เฮอร์ไมโอนี่พยายามจะไม่มองไปที่คนมากมายที่อยู่ในห้องโถง เพราะมันทำให้เธอประหม่าเอาง่าย ๆ
ในคืนวันงานห้องโถงของฮอกวอตส์ถูกตกแต่งอย่างดี โต๊ะประจำบ้านทั้ง 4 ตัวหายไปแล้ว ในห้องถูกเนรมิตให้เป็นฟลอร์เต้นรำขนาดใหญ่ มีน้ำแข็งแกะสลักเป็นรูปสัญลักษณ์ฮอกวอตส์ตั้งอยู่ตรงกลางห้อง ซึ่งน้ำแข็งนั้นถูกลงเวทย์มนตร์ไว้ไม่ให้ละลาย สูงขึ้นไปบนเพดานเนรมิตนั้นหิมะกำลังโปรยปรายลงมา แต่ความจริงแล้วหิมะไม่ได้ตกแต่อย่างใด แต่มันถูกเสกเวทย์มนตร์ไว้ หิมะเนรมิตพวกนั้นก็จะตกลงมาเรื่อย ๆ แต่มันจะไม่มีทางถูกตัวคนเด็ดขาด
เฮอร์ไมโอนี่ก้าวเข้าไปในห้องที่ถุกปูพรมไว้อย่างดี มุมหนึ่งของห้องมีโต๊ะอาหารหลากหลายชนิดอยู่ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นอาหารประเภทคออร์เดิร์บมากกว่า ( เธอเห็นรอนรี่เข้าไปหาโต๊ะอาหารทันทีที่เห็นมัน แต่ปัทมาคู่ของเขาฉุดเขาไว้ก่อนที่จะไปถึงโต๊ะ ) ส่วนอีกมุมหนึ่งของห้องก็คือโต๊ะเครื่องดื่มซึ่งมีค็อกเทลสีสันสดใสจำนวนมากไว้บริการแขกที่มางานซึ่งเพียงแค่พูดชื่อเครื่องดื่มมันก็จะมาปรากฏตรงหน้าราวกับมีเวทย์มนตร์ และก็ยังมีเครื่องดื่มที่ขาดไม่ได้ด้วยนั่นก็คือ บัตเตอร์เบียร์
เฮอร์ไมโอนี่เดินไปรอบ ๆ งานเพื่อหาพวกเพื่อน ๆ ของเธอ แม้ภายนอกของเธอนั้นจะดูปกติดี แต่ความจริงแล้วเฮอร์ไมโอนี่นั้นรู้สึกตื่นเต้นและประหม่ามากทีเดียว อาจจะเป็นเพราะเธอเป็นคู่ของ ไรอัน ครัม ด้วยสายตาของคนเกือบทั้งห้องโถงที่จ้องมองมาที่เธอจึงทำให้เธอหมดความมั่นใจเอาง่าย ๆ และไรอันก็รู้เรื่องนี้ดีเพราะว่ามือของเฮอร์ไมโอนี่ที่เกาะแขนเขาอยู่นั้นสั่นเทา ไรอันจึงใช้มืออีกข้างของเขาลูบมือของเธอเบา ๆ อย่างปลอบโยน
เฮอร์ไมโอนี่และไรอันเดินไปรอบ ๆ โดยที่เฮอร์ไมโอนี่พยายามมองหาเพื่อนของเธออยู่ และสายตาของเธอก็ไปสะดุดกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งเข้า เดรโก มัลฟอย นั่นเอง เขาสวมชุดทักซิโด้สีดำ ผมสีบลอนด์ของเขาถูกหวีให้เรียบแปล้ไปกับศีรษะ และข้าง ๆ เขาก็คือเด็กผู้หญิงที่เฮอร์ไมโอนี่เกลียดที่สุด ซิงเวีย เดอ เวซอง เธอสวมชุดเกาะอกสีดำที่มีชายกรุยกราย ผมสีดำของเธอถูกปล่อยให้ยาวสยายไปกับชุดแซกสีเดียวกับมัน เธอไม่ได้สวมเครื่องประดับอะไรมากนัก แต่ที่สะดุดตาคนรอบข้างก็คือสร้อยคอที่มีจี้แซฟไพร์สีน้ำเงินอันใหญ่ห้อยอยู่ ( ลองถึงถึงหัวใจมหาสมุทรในไททานิคดูดิ ประมาณนั้นแหละ ) ซึ่งมันดูรับกับดวงตาสีน้ำเงินของเธออย่างประหลาด ถึงแม้ซิลเวียจะเป็นคนที่เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าเธอเกลียดที่สุดก็เถอะ แต่ในคืนนี้เธอยอมรับว่าซิลเวียนั้นดูสวยสะดุดตาจริง ๆ
แต่เฮอร์ไมโอนี่จะรู้ไหมว่าคนที่สวยสะดุดตาน่ะไม่ได้มีแต่ซิลเวียคนเดียวหรอก ตัวเธอเองก็ทำเอาหนุ่ม ๆ เกือบทั้งโรงเรียนมองกันตาค้างเลยทีเดียว เพราะว่าคืนนี้เธอไม่ใช่ยัยเกรนเจอร์หัวฟูที่เอาแต่หอบหนังสือจนกระเป๋าแทบปริ แต่เธอเป็นเด็กสาวที่สวยราวกับนางฟ้าทีเดียวล่ะ
และหนึ่งในผู้ชายที่ตะลึงในความสวยของเธอ นั่นก็คือมัลฟอยนั่นเอง เพราะตั้งแต่เขาเห็นเฮอร์ไมโอนี่เดินเข้ามาในงาน ( กับไรอัน ) เขาก็มองเธอไม่วางตา มัลฟอยคิดว่าคืนนี้เธอสวยมากจริง ๆ และเขาก็ยังคิดว่าถ้าคนที่ได้เดินอยู่เคียงข้างเธอในงานเป็นเขาก็ดีสิ
แต่มัลฟอยไม่รู้หรอกว่า เฮอร์ไมโอนี่เองก็คิดเช่นเดียวกับเขา
เมื่อถึงเวลาหนึ่งทุ่มครึ่งพิธีเปิดงานก็เริ่มขึ้น ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ก็ขึ้นไปบนประรำพิธีเพื่อกล่าวเปิดงานสั้น ๆ ก่อนที่ประธานนักเรียนชายและหญิงจะเข้ามารับหน้าที่พิธีกรและงานเต้นรำก็เริ่มขึ้น
“ต่อไปนี้จะเป็นการเต้นเปิดฟลอร์ของตัวแทนจากนักเรียนฮอกวอตส์ เดิร์มแสตรงค์ และโบซ์บาตง” ประธานนักเรียนชายกล่าว
พรีเฟ็คปีห้าทั้งหมดก้าวขึ้นไปบนฟลอร์เพื่อสำหรับการเต้นเปิดฟลอร์นั้นมีทั้งหมด 5 คู่ ก็คือพรีเฟ็คปีห้า 8 คน และหัวหน้านักเรียนเดิร์มแสตรงค์และโบซ์บาตงอีก 2 คน เฮอร์ไมโอนี่ก้าวขึ้นไปที่ฟลอร์เต้นรำพร้อม ๆ กับไรอัน และคนอื่น ๆ ที่เดินตามมา มัลฟอยกับซิลเวีย รอนกับปัทมา แพนซี่ พาร์กินสันกับแอนโทนี โกลด์สตีน พรีเฟ็คบ้านเรเวนคลอ และเออร์นี่ มักมิลลัน กับ แฮนนาห์ อับบอต พรีเฟ็คบ้านฮับเฟิลพัฟ และพรีเฟ็คทุกคนมากันพร้อมแล้วเพลงจังหวะวอลซ์ก็ดังขึ้น ไรอันนั้นส่งมือให้เฮอร์ไมโอนี่จับ และเขาทั้งสองก็เต้นรำไปตามจังหวะเพลงพร้อม ๆ กับพรีเฟ็คคนอื่น ๆ เหล่าตัวแทนจากบ้านต่าง ๆต่างเต้นรำไปรอบ ๆ ฟลอร์ เฮอร์ไมโอนี่นั้นตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่เธอต้องมาเต้นรำต่อหน้าคนทั้งโรงเรียน แต่เธอก็พยายามควบคุมสติไว้และเต้นรำต่อไปด้วยสีหน้าเป็นปกติที่สุด ส่วนไรอันนั้นพาเฮอร์ไมโอนี่เต้นไปรอบ ๆ ฟลอร์อย่างชำนาญ โดยที่เขาไม่ลืมบีบมือของเด็กสาวเบา ๆ เหมือนกับให้กำลังใจและมองเข้าไปในแววตาเธอเหมือนจะบอกเธอว่า ‘ อย่าตื่นเต้น ’
หลังจากเต้นรำมาได้สักพักหนึ่ง เฮอร์ไมโอนี่เต้นมาหยุดอยู่ใกล้ ๆ คู่ของมัลฟอย และแววตาของพวกเขาทั้งสองก็สบกันท่ามกลางฟลอร์เต้นรำนั้น หลังจากสบตากันได้ไม่นานนักทั้งสองก็ละสายตาจากกันในทันที
หลังจากจบเพลงเฮอร์ไมโอนี่ก็เดินกลับไปที่โต๊ะตัวหนึ่งซึ่งแฮร์รี่กำลังนั่งดื่มค็อกเทลอยู่กับคู่เต้นของเขาปาราวตี “เต้นดีนี่” แฮร์รี่พูดกับรอนเพิ่งที่เดินตามหลังเขามาพร้อม ๆ กับปัทมา
“ฉันเกือบก้าวผิดตั้งหลายครั้ง” รอนบ่น
“เธอก็เต้นดีนะเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ชมเธอ
“เอ่อ ไม่หรอก ฉันก็เต้นอย่างที่ซ้อมมาแหละ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเขิน ๆ
“คุณจะเอาเครื่องดื่มไหมครับ เดี๋ยวผมไปหยิบให้” ไรอันพูด
“เอ้อ เอาบลูสกาย ( ชื่อค็อกเทลประเภทหนึ่ง ) และกันนะ ขอบใจนะไรอัน” เฮอร์ไมโอนี่พูดและจังหวะเพลงช้า ๆ เพลงหนึ่งก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มีนักเรียนจำนวนมากเดินไปที่ฟลอร์เพื่อเต้นรำ เพื่อนทั้งสองของเฮอร์ไมโอนี่นั้นก็เช่นกันพวกเขารู้ดีว่าไม่ควรปล่อยให้คู่ของเขานั่งอยู่เฉย ๆ โดยไม่ทำอะไรเลย
“เฮอร์ไมโอนี่ ฉันกับรอนจะไปเต้นรำนะ” แฮร์รี่พูด
“พวกเธอก็ไปสิ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
“เอ้อ เธอ”
“ฉันอยู่คนเดียวได้แฮร์รี่ เดี๋ยวไรอันก็กลับมาแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่พูดยิ้ม ๆ เหมือนจะบอกเพื่อนทั้งสองว่าไม่ต้องเป็นห่วงเธอ
“งั้นฉันไปนะ” แฮร์รี่พูดและเดินไปหาปัทมา ทิ้งให้เฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว เธอมองไปรอบ ๆ ห้องโถง เฮอร์ไมโอนี่เห็นคู่รักที่เต้นรำกันอย่างมีความสุขแล้วก็คิดในใจว่าทำไมเธอถึงไม่มีความสุขเหมือนอย่างคนอื่นบ้างนะ ทำไมกัน
น้ำตาใส ๆ ของเธอทำท่าจะไหลมาจากตา เฮอร์ไมโอนี่รีบกลั้นน้ำตาไว้แต่เธอก็ห้ามไม่อยู่จริง ๆ เธอคิดถึงเรื่องราวทั้งหมด ทั้งเรื่องที่เกิดที่ฮอกมี้ดส์ ทั้งเรื่องที่มัลฟอยบอกว่าเขาไม่รักเธอกับแพนซี่ ทั้งเรื่องของซิลเวีย และทุก ๆ เรื่อง
และเฮอร์ไมโอนีก็เดินออกจากห้องโถงไปที่ระเบียงเงียบ ๆ เมื่อเธอพ้นจากสายตาคนอื่นเฮอร์ไมโอนี่ก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น ทั้ง ๆ ที่วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ ทั้ง ๆ ที่วันนี้เป็นวันที่เธอควรมีความสุข แต่มันกลับไม่ใช่ ถึงแม้ภายนอกนั้นเธอจะดูเข้มแข็งเพียงใด แต่ความจริงแล้วภายในเธอก็เปราะบางมากเท่านั้น ที่เธอทำไปทั้งหมดเป็นเพียงการเสแสร้งเท่านั้น เธอแสร้งทำตัวปกติต่อหน้าเพื่อน ๆ ต่อหน้าทุกคน รวมทั้งไรอันด้วย เพราะเธอไม่ต้องการให้เขาเป็นห่วงเธออีก แต่ความจริงแล้วเธอไม่ได้เป็นอย่างที่คนอื่นเห็นเลยแม้แต่น้อย เธออ่อนแอกว่านั้นมาก
ขณะเฮอร์ไมโอนี่กำลังเช็ดน้ำตาอยู่นั้นก็มีมือ ๆ หนึ่งยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้เธอ ตอนแรกเธอคิดว่าเขาคือไปไรอันจนกระทั่งเธอได้ยินเสียงยานคางที่คุ้นเคยนั้น
“เช็ดซะสิ” มัลฟอยพูดยื่นผ้าเช็ดหน้าในมือให้เฮอร์ไมโอนี่ แต่เธอไม่ได้รับมันมาแต่อย่างใด
“รับไปสิ เกรนเจอร์” มัลฟอยพูดขึ้นอีกครั้ง “หรือถ้าเธออยากเข้าไปในงานทั้ง ๆ ที่หน้าตาเหมือนลูกหมาตกน้ำอย่างนี้ก็ตามใจนะ”
และเฮอร์ไมโอนี่ก็นับผ้านั้นมาเช็ดน้ำตาช้า ๆ แต่ก็ยังไม่เงยหน้าสบตามัลฟอย
“นายมาทำอะไรที่นี่” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นมา แต่มัลฟอยไม่ตอบเธอ
“มัล…” เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมองมัลฟอย และก็พบว่าเขามองเธอด้วยสายตาที่เจ็บปวด
“ฉันขอโทษ เกรนเจอร์”
ไรอันเดินกลับมาหาเฮอร์ไมโอนี่ที่โต๊ะพร้อมเครื่องดื่มในมือ แต่กลับไม่มีใครอยู่ที่นั่น ไรอันมองไปรอบ ๆ ก็ไร้วี่แววของเธอ
“เธอไปอยู่ที่ไหนนะ” ไรอันคิดและเริ่มออกตามหาเฮอร์ไมโอนี่
“นายว่าอะไรนะ มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัยว่าเธอหูฝาดไปหรือเปล่า
“ฉันขอโทษ” มัลฟอยพูดซ้ำ “ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันรู้ว่าฉันทำกับเธอไว้มาก ฉันทำให้เธอเสียใจมามากแล้ว”
“ฉันรู้ตัวว่าฉันทำอะไรรุนแรงไป ฉันพูดกับเธอแรงไปในวันนั้น” มัลฟอยพูดถึงเรื่องที่เกิดที่ห้องต้องประสงค์ “แต่ที่ฉันทำไปก็เพราะฉันหึงเธอ เกรนเจอร์ ฉันทนไม่ได้ที่เห็นเธออยู่กับเจ้านั่น”
“แต่นายบอกว่าเราจบกันแล้วนี่มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงรวดร้าว ทำไมเธอถึงต้องใจอ่อนกับคำพูดแค่นี้ของเขาด้วยนะ
“ไม่เลย ฉันไม่ได้ต้องการให้ทุกอย่างมันจบเลยนะ ฉันรักเธอมากเลยนะเกรนเจอร์” มัลฟอยพูด
“เสียใจด้วยนะมัลฟอย ฉันไม่ได้รักนายแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่กัดฟันพูด
“ไม่เธอรักฉัน เกรนเจอร์” มัลฟอยเถียง
“ฉันต้องกลับไปที่งานแล้ว เดี๋ยวคนอื่นจะตามหา” เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะเดินกลับไปที่งาน แต่มัลฟอยดึงเธอเข้ามากอดซะก่อน
“มัล…” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง
“เมื่อกี๊เธอยังร้องไห้อยู่เลย” มัลฟอยพูดพลางกอดเธอไว้แน่น
“ฉัน”
“เธอเองก็เสียใจเหมือนฉัน” มัลฟอยกระซิบ “เราต่างก็รู้ดีว่าขาดอีกคนไม่ได้ แล้วเธอจะให้มันเป็นอย่างนี้ไปเพื่ออะไร เกรนเจอร์ เธอจะทรมานฉันไปถึงไหน”
“มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูด เธอรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลมาอีกรอบ และมัลฟอยก็คงเช่นเดียวกัน เฮอร์ไมโอนี่รู้ได้จากเสียงของเขาที่สั่นเครือ
เฮอร์ไมโอนี่หันหน้ามาหาเขา และมัลฟอยก็ก้มลงจูบเธอทันที
“ไม่….” เฮอร์ไมโอนี่ร้องผลักมัลฟอยออกห่าง
“ทำไม เกรนเจอร์” มัลฟอยพูด
“ฉัน…” เฮอร์ไมโอนี่อึกอัก เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงปฏิเสธจูบนั้น มันอาจจะเร็วไปก็ได้ และอีกอย่างเธอก็ยังไม่ได้ยกโทษให้เขาเลย
“ฉันต้องกลับไปในงานแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“เกรนเจอร์” มัลฟอยวิงวอน แต่เฮอร์ไมโอนี่นั้นไม่ฟังเขา เธอเดินเข้าไปในงานทันที
เฮอร์ไมโอนี่จะรู้ไหมว่าไรอันนั้นยืนมองเขาทั้งสองมาจากประตูห้องโถง และทันทีที่ไรอันเห็นเฮอร์ไมโอนี่จูบกับมัลฟอยเขาก็ปล่อยแก้วในมือตกลงพื้นทันที
เฮอร์ไมโอนี่กลับเข้าไปในงาน แต่เธอพบแฮร์รี่และรอนแทนที่จะเป็นไรอัน พวกเขาเพิ่งเต้นรำเสร็จ
“เหนื่อยชะมัด” รอนบ่นพลางนั่งลงและคว้าแซนวิชใส่ปากอย่างรีบร้อน
“เธอไม่ไปเต้นรำหน่อยเหรอ เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พูด
“ฉันกำลังหาไรอันอยู่ พวกเธอเห็นเขาไหม” เฮอร์ไมโอนี่ถามเพื่อนทั้งสอง
“ไม่นี่” แฮร์รี่บอกเธอ ส่วนรอนนั้นตอบเป็นเสียงอู้ ๆ อี้ ๆ ที่พอจะจับใจความได้ว่า ‘ ไม่รู้เหมือนกัน ’
“งั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางมองไปรอบ ๆ ห้องโถงเผื่อว่าเธอจะเห็นไรอันก็ได้
“เขาอาจจะไปหาอะไรกินก็ได้” แฮร์รี่พูด “เธอหาในงานรึยัง”
“เอ่อ ยัง” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
“เขาอาจจะไปอยู่กับสาว ๆ แฟนคลับของเขาก็ได้” รอนแหย่เธอ และเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ได้ยินอย่างนั้นเธอก็ส่งสายตาขุ่นเขียวไปให้รอนที่กำลังนั่งจิบบัตเตอร์เบียร์อยู่อย่างสบาย ๆ ( หลังจากจัดการกับอาหารจำนวนมากไปแล้ว )
“งั้นฉันไปหาเขาก่อนนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางเดินไปจากโต๊ะไปในทันที
ไรอันกลับไปที่โต๊ะเครื่องดื่มอีกครั้ง แต่เขาไม่ได้ไปเอาเครื่องดื่มอย่างเดิมอีกแล้ว เขาสั่งวิสกี้ไฟแรง ๆ มาดื่มและกระดกมันหมดภายในอึกเดียว
ไรอันเหม่อมองไปที่ฟลอร์เต้นรำ เขาคิดถึงเรื่องที่เขาเห็นเมื่อครู่ ภาพ ๆ นั้นยังติดตาเขาจนถึงตอนนี้ ภาพที่เฮอร์ไมโอนี่จูบกับมัลฟอย
ไรอันหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า เขาเคยหลอกตัวเองมาตลอดว่าเขาจะสามารถเป็นอยู่อย่างนี้ได้ จะสามารถแอบรักเธออย่างนี้ต่อไปเรื่อย ๆ โดยที่เขาไม่ต้องการอะไรตอบแทน แต่เหตุการณ์เมื่อครู่กลับเป็นคนบอกเขาว่าเขาไม่สามารถทำอย่างที่เขาคิดได้เลย เขาไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกต่อไป ในตอนที่เขาเห็นทั้งสองอยู่ด้วยกันนั้นเขารู้สึกเจ็บปวดเพียงใด ในตอนนี้เขาก็ยังรู้สึกอยู่ เขาไม่อาจหลอกตัวเองได้อีกต่อไปแล้วว่าเขาจะลืมเธอได้หรือจะสามารถเปลี่ยนไปเป็นเพื่อนกับเธอได้ ไม่เลยจริง ๆ
ไรอันกระดกวิสกี้ไฟที่เหลือจนหมดแก้ว ( ที่สาม ) และก็มีมือ ๆ หนึ่งยื่นเครื่องดื่มแก้วหนึ่งให้เขา
ซิลเวียนั่นเองเธอพูดกับไรอันที่มองเธออย่างไม่อยากเชื่อสายตา “ดื่มซะสิ” ซิลเวียพูดพลางส่งเครื่องดื่มสีแดงเหมือนเลือดให้เขา ส่วนอีกมือหนึ่งของเธอก็ถือเครื่องดื่มอันเดียวกัน
“ฉันไม่วางยาเธอหรอก” ซิลเวียพูดเมื่อเห็นไรอันมองเธอด้วยสายตาลังเล
“หรือจะให้ฉันพิสูจน์ก่อน” ซิลเวียพูด
“ไม่ต้อง” ไรอันคว้าเครื่องดื่มในมือเธอมาจิบ แต่ก็ยังไม่ลืมส่งสายตาระแวงไปให้เธอ เมื่อเธอนั่งลงข้าง ๆ เขา “คู่เต้นคุณล่ะครับ” ไรอันถามเพื่อทำลายความเงียบ
“คงไปอยู่ที่ไหนซักแห่งกับคู่ของเธอมั้ง” ซิลเวียตอบเรียบ ๆ ส่วนไรอันนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“เธอคงสงสัยสินะว่าทำไมฉันถึงมานั่งคุยกับเธออย่างนี้” ซิลเวียพูด
“ครับ ผมสงสัย” ไรอันสารภาพ
“ฉันรู้ว่าเธอชอบเกรนเจอร์” ซิลเวียเอ่ยขึ้น “แต่เขาไม่ชอบเธอเลย”
“ผมคิดว่านั่นไม่ใช่เรื่องของคุณ” ไรอันพูดอย่างหงุดหงิด เขาไม่ได้ต้องการให้ผู้หญิงคนนี้มารื้อฟื้นชีวิตรักของเขาหรอก แต่ซิลเวียนั้นยังนั่งยิ้มอย่างสบาย ๆ
“เธอเองก็รู้สึกอย่างเดียวกับฉัน” ซิลเวียพูด
“อะไรนะครับ”
“ฉันและเธอก็ต่างรู้สึกเหมือนกัน” ซิลเวียเอ่ยช้า ๆ “ฉันและเธอก็ต่างรักคนที่เขาไม่เคยสนใจหรือหันมามองเลย” เธอพูดมองไปที่ไรอันที่กำลังจิบเครื่องดื่มอยู่
“เธอและฉันเป็นคนที่น่าจะเข้าใจกันมากที่สุด ครัม” ซิลเวียเอ่ย
“คุณรักมัลฟอยหรือครับ” ไรอันถาม
“ถ้าฉันบอกว่าใช่ล่ะ” ซิลเวียพูด
“คุณรักเขาทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นคุณยังไม่เคยเจอหน้าเขานี่นะ” ไรอันสงสัย
“ฉันรู้จักเดรโกมาตั้งแต่เด็กแล้ว เขาเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลมัลฟอย เป็นเลือดบริสุทธ์ที่สูงส่ง เขาเป็นคนที่เหมาะสมกับฉันทุกอย่าง ทั้งหน้าตา ฐานะ ชาติตระกูล” ซิลเวียอธิบาย
“งั้นคุณก็รักเขาที่ฐานะ ชาติตระกูล ไม่ใช่ตัวตนของเขาน่ะสิ” ไรอันเถียง
“นั่นแหละคือ ‘ ความรัก ‘ ของฉัน ครัม” ซิลเวียตอบ “หรือจะพูดอีกอย่างก็คือนั่นเป็นทางเดียวที่พวกเราจะรักษาสายเลือดบริสุทธิ์ไว้”
“นั่นไม่ใช่ ‘ ความรัก ‘ หรอก” ไรอันเถียงเธอ
“พวกเราไม่สนหรอก ครัม เราเพียงต้องการแค่คนที่มีสายเลือดแบบเดียวกับเรา มีฐานะที่คู่ควรกับเรา และฉันก็มีทุกอย่าง ทุกอย่างที่คู่ควรกับเดรโก มีทุกอย่างทั้ง ๆ ที่ยัยเลือดสีโคลนนั่นไม่มีอะไรเลย” ซิลเวียเอ่ยอย่างเคียดแค้น
“อย่าเรียกเฮอร์ไมโอนี่อย่างนั้น” ไรอันเตือนเธอแต่ซิลเวียยังคงนิ่งเฉย
“ขอโทษและกันที่เรียกเกรนเจอร์สุดที่รักของเธออย่างนั้น” เธอพูดยิ้ม ๆ
“คุณต้องการอะไร” ไรอันถาม
“อะไรนะ”
“คุณต้องการอะไรก็พูดมาตรง ๆ ดีกว่า ไม่ต้องอ้อมค้อมหรอก” ไรอันพูด
“ฉลาดดีนี่ครัม” ซิลเวียเอ่ยยิ้ม ๆ ”ที่ฉันต้องการก็คือความต้องการอย่างเดียวกับเธอนั่นแหละ” ซิลเวียพูดและเมื่อเธอเห็นไรอันทำหน้าไม่เข้าใจเธอก็อธิบายต่อ
“เธอรักเกรนเจอร์ ฉันเองก็รักเดรโก แต่ทั้งสองคนนั้นกลับรักกัน” ซิลเวัยพูด
“คุณกำลังจะให้ผมร่วมมือกับคุณทำลายความรักของสองคนนั่นเหรอ” ไรอันพูด
“ใช่ ฉันยอมรับว่าเธอฉลาดมากครัม” ซิลเวียตอบยิ้ม ๆ
“ไม่ ไม่มีทาง” ไรอันปฏิเสธ เขาไม่นึกว่าผู้หญิงคนนี้จะชั่วร้ายขนาดนี้ “ผมไม่มีทางร่วมมือกับคุณเด็ดขาด” ไรอันบอกเธอ
“อย่างนั้นรึ” ซิลเวียพูด “ฉันนึกแล้วว่าเธอต้องพูดอย่างนั้น”
“เธอเป็นคนดีเกินไปครัม”
“อย่างน้อยผมก็ไม่เป็นอย่างคุณแล้วกัน” ไรอันเถียง
“ฉันคงชั่วร้ายมากสินะ” ซิลเวียพูด “แต่ที่ฉันทำไปทั้งหมดก็เพราะฉันรักเขา”
“คุณไม่ได้รักเขา แต่คุณรักตัวเองต่างหาก!” ไรอันพูด และพูดของเขาก้ทำให้ซิลเวียอึ้งไปเล็กน้อย
“นั่นสิ มันคงเป็นอย่างที่เธอพูดนั่นแหละ” ซิลเวียเอ่ยเสียงเศร้า “แต่ช่างมันเถอะ ถึงฉันจะทำยังไงฉันก็คงไม่มีวันได้หัวใจของเดรโกมาอยู่ดี ตราบใดที่เขายังรักเกรนเจอร์อยู่” เธอพูดด้วยสีหน้าปลง ๆ
“ครับ ผมเองก็เหมือนกัน” ไรอันพูดคิดถึงเฮอร์ไมโอนี่
“ฉันถึงได้บอกว่าเราเป็นคนที่เข้าใจกันที่สุดไงล่ะ” ซิลเวียพูดยิ้มให้เขา
“ครับ ผมก็ว่างั้นแหละ” ไรอันยิ้มรับ
“งั้นมาดื่มกับฉันหน่อยได้ไหม” ซิลเวียพูดชูแก้วขึ้นสูง “แด่ความรักที่ไม่สมหวัง” เธอพูด
“เช่นกันครับ” ไรอันพูดและทั้งสองก็กระดกเครื่องดื่มหมดแก้ว
สักครู่ไรอันก็รู้สึกหน้ามืดและหมดแรงเอาดื้อ ๆ เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะทรงตัวไว้ แต่ดูเหมือนจะไม่สำเร็จ
“เพล้ง!” ไรอันปล่อยแก้วในมือลงบนพื้น เขาปวดหัวตุบ ๆ เหมือนมันจะระเบิด
“อย่าพยายามฝืนเลย” ซิลเวียพูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย
“คุณ คุณใส่อะไรลงไปใน…” ไรอันพยายามพูดอย่างอ่อนแรง ตอนนี้ตัวของเขาร้อนเป็นไฟ
“ก็แค่อะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะทำให้เธอสมหวังไง” เธอพูด
“คุณ…” ไรอันพยายามพูดแต่เขาไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะขยับร่างกายด้วยซ้ำ เขาพยายามจะลุกขึ้นยืนแต่ทำไม่ได้ “ฉันบอกเธอแล้วนี่ว่าฉันจะไม่มีวันได้หัวใจของเดรโกตราบที่เขายังรักเกรนเจอร์อยู่”
ตราบที่เขายังรักเกรนเจอร์อยู่เหรอ
“อย่านะ คุณทำอย่างนั้นไม่ได้” ไรอันพยายามฝืนอย่างแรงแต่ดูเหมือนยาที่ซิลเวียวางเขาจะซึมไปตามร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้าไรอันก็หมดแรง
ซิลเวียเดินเข้าไปหาเขาช้า ๆ เธอมองเข้าไปในแววตาที่ว่างเปล่าของเขา
“เธอรักเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์” ซิลเวียพูดชี้ให้เขาดูเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังตามหาเขาภายในงาน
“ฉันรักเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์” ไรอันทวนคำด้วยท่าทางเหมือนหุ่นยนต์
“ใช่ และเธอก็ต้องการผู้หญิงคนนั้น” ซิลเวียพูดยิ้มอย่างพอใจเก็นที่สุด “เธอต้องการเขา”
“ฉันต้องการเธอ” ไรอันพูด “ฉันต้องการเฮอร์ไมโอนี่!”
มาอัพแว้ว ขอบคุณสำหรับคำอวยพรของทุก ๆ จ้า อ่าตอนนี้อาจจะยาวไปนิดนะจ๊ะ ( แบบว่าเขียนเพลิน ) แล้วตอนต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นอ่ะ ติดตามด้วยนะ ( หลังจากอ่านตอนนี้จบจะมีคนเกลียดซิลเวียเพิ่มขึ้นอีกแน่ ๆ )
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น