ศัตรูที่รัก เฮอร์ไมโอนี่ + มัลฟอย ภาค 2

ลำดับตอนที่ #15 : ข่าวลือ

ตอนที่ 15 ข่าวลือ

เฮอร์ไมโอนี่เดินไปถึงกลุ่มเด็กนักเรียนที่ยืนรอกันอยู่ที่หน้าโต๊ะอาหารของอาจารย์  ซึ่งทุกคนก็ล้วนเป็น พรีเฟ็คของแต่ละบ้านที่ต้องมาหารือกันเรื่องงานเลี้ยงเต้นรำวันวาเลนไทน์  ส่วนทางรอนนั้นเพิ่งเงยหน้าจากของกินได้เมื่อครู่  และเขาก็รีบลุกไปสมทบกับคนอื่น ๆ ทันที ( แต่ก็ยังไม่วายหยิบขนมปังติดมือไปด้วย ) และเมื่อศาสตราจารย์มักกอนนากัลเห็นว่าทุกคนมากันครบแล้ว ( ความจริงก็รอแต่รอนนั่นแหละ ) เธอก็เริ่มพูด

“ฉันจะต้องแจ้งพวกเธอเกี่ยวกับหน้าที่ที่พวกเธอต้องได้รับ  หรือก็คือสิ่งที่พวกเธอต้องทำในงานเลี้ยง” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูด  กราดสายตามองไปที่พรีเฟ็คทั้งหมด  และเมื่อสายตาของเธอหยุดอยู่ที่รอนเขาก็รีบกลืนขนมปังที่เขากำลังกินอยู่ลงท้องแทบไม่ทัน

“สำหรับหน้าที่ในงานนั้นจะแบ่งออกเป็นสี่ส่วนด้วยกัน”  ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเริ่มพูดขึ้นอีกครั้ง “หนึ่งคือหน้าที่พีธีกรหรือผู้กล่าวเปิดงาน  แน่นอนว่าเป็นหน้าที่ของประธานนักเรียนหญิงและชาย  สองหน้าที่จัดเตรียมสถานที่ซึ่งฉันจะให้พวกเธอทำงานร่วมกับอาจารย์  และผู้ที่จะรับหน้าที่นี้ไปก็คือ พรีเฟ็คปีหก” สิ้นเสียงของศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็มีเสียงซุบซิบดังขึ้นจากพรีเฟ็คทั้งหมดที่อยู่ตรงนั้น  แต่เมื่อเธอส่งสายตาดุ ๆ มายังพวกเขาความเงียบก็เข้ามาแทนที่ในทันที “สามก็คือหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยภายในงาน  ซึ่งผู้ที่จะรับหน้าที่นี้ก็คือพรีเฟ็คปีเจ็ด  รวมถึงเรื่องความปลอดภัยด้วยนะ  ส่วนอันสุดท้ายก็คือหน้าที่การแสดง  หรือก็คือการเต้นรำเปิดฟลอร์นั้นเป็นหน้าที่ของพรีเฟ็คปีห้า” เมื่อศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดจบรอนก็ร้องออกมาอย่างหมดหวัง “ไม่นะ!” และทันทีที่รอนส่งเสียงร้องออกไปทำลายความเงียบที่มีอยู่นั้น  ศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็หันมามองเขาด้วยสายตาเฉียบคม  พร้อม ๆ กับพรีเฟ็คคนอื่น ๆ ที่เหลือ

“เธอมีปัญหาอะไรหรือเปล่ามิสเตอร์วีสลีย์” เธอถามด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่น่ากลัวเป็นอย่างยิ่งส่วนรอนนั้นก็หน้าขึ้นสีด้วยความอาย “เอ้อ  เปล่าครับ”

“งั้นก็ดี  สำหรับหน้าที่ของพวกเธอ” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดต่อ  ซึ่งตอนนี้เธอเลิกสนใจรอนแล้วแต่เธอกำลังกวาดสายตามองไปที่พรีเฟ็คปีห้าทั้งหมด “ก็คือการเต้นรำเปิดงาน  หน้าที่นี้เป็นของพรีเฟ็คปีห้ารวมทั้งหัวหน้านักเรียนเดิร์มแสตรงค์และโบซ์บาตงค์ด้วย  พวกเธอมีสิทธิ์ที่จะเลือกคู่ได้เองแต่พวกเธอก็ต้องแน่ใจด้วยว่าคู่ของพวกเธอนั้นมีความสามารถในการเต้นรำพอที่จะเต้นเปิดฟลอร์ได้  เพราะว่างานนี้นับเป็นหน้าที่ที่สำคัญอย่างหนึ่งทีเดียว  และฉันหวังว่าพวกเธอคงไม่ทำให้ฉันผิดหวังนะ” ศาสตารจารย์มักกอนนากัลพูดมองหน้าพรีเฟ็คปีห้าอีกครั้งหนึ่งก่อนจะพูดต่อ

  “เอาล่ะสำหรับหน้าที่ที่ฉันมอบหมายไปให้นั้นให้ไปจัดการอย่างรวดเร็วที่สุดนะ  สำหรับนักเรียนปีหกที่จัดการเตรียมการเรื่องสถานที่ศาสตราจารย์ฟลิตวิกจะเป็นคนบอกเธอเองว่าเธอต้องทำอะไรบ้าง  ส่วนนักเรียนปีเจ็ดนั้นตามไปพบฉันที่ห้องทำงานหลังจากนี้  สำหรับพวกที่ต้องเต้นเปิดฟลอร์พวกเธอต้องไปฝึกซ้อมกันเอง กรุณาช่วยหาคู่ให้ได้และซ้อมให้เร็วที่สุดล่ะ  ฉันหวังว่าฉันคงไม่เห็นว่าพอถึงวันจริงยังมีคนเต้นจังหวะบีกินไม่เป็นนะ  แต่พวกเธอคงจะมีพื้นมาแล้วจากเมื่อปีก่อนใช่ไหม  ฉันหวังว่าคงไม่มีปัญหาอะไรนะ” เมื่อศาสตราจารย์มักกอนนกัลพูดถึงเรื่องงานเต้นรำเมื่อปีที่แล้ว  เฮอร์ไมโอนี่สังเกตุว่ารอนนั้นทำหน้าสยอง “งั้นฉันก็มีเรื่องจะคุยกับพวกเธอแค่นี้แหละนะ  เชิญพวกเธอตามสบายละกัน  ปีเจ็ดตามไปที่ห้องทำงานฉันนะ  ปีหกศาสตราจารย์ฟลิตวิกจะรอพบพวกเธออยู่ที่ห้องทำงานอาจารย์  ส่วนพวกเธอ” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดมองมาที่นักเรียนที่ต้องเต้นเปิดฟลอร์ “รีบไปซ้อมให้เร็วที่สุด” เธอทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนที่จะเดินกลับไปที่ห้องทำงานพร้อม ๆ กับนักเรียนปีเจ็ด

“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย  ไอ้งานเต้นรำงี่เง่านั่นอีกแล้ว  แถมต้องมาเต้นเปิดฟลอร์อีก” รอนบ่นออกมาเป็นชุดเมื่อเห็นว่าศาสตราจารย์มักกอนนากัลเดินออกไปจากห้องโถงพร้อมพรีเฟ็คปีเจ็ด

“พูดไปก็เท่านั้นแหละรอน  ยังไงเธอก็ต้องเต้นอยู่ดี” เฮอร์ไมโอนี่บอกเขา

“แล้วฉันจะเอาเวลาที่ไหนไปหาคู่แล้วก็ซ้อมภายในสองอาทิตย์นี่ล่ะ” รอนบ่นขึ้นอีกครั้งโดยไม่สนใจสายตาดุ ๆ ที่เฮอร์ไมโอนี่ส่งมาให้ “ใครจะไปทำได้”

“โถ่  รอน  มันไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก” เฮอร์ไมโอนี่พูดพยายามจะปลอบใจเขาแต่มันกลับเป็นการเปิดฉากเถียงกันไปแทน  

“ไม่  มันแย่มาก ๆ เลยล่ะ” รอนบ่น “เธอคิดว่าฉันจะเอาเวลาที่ไหนไปซ้อมเต้นรำล่ะ”

“ก็เวลาที่เธอเคยซ้อมควิดดิชไงล่ะรอน” เฮอร์ไมโอนี่บอก “ตอนนี้แองเจลิน่าก็งดซ้อมไปแล้วนี่”

“แล้วเรื่องคู่ล่ะ  ฉันจะไปหาจากไหน” รอนเถียงเธอ

“นั่นมันก็ต้องเป็นหน้าที่ของเธอแล้วล่ะรอน  แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าถ้าเธอยอมไม่ทำล่ะก็ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเอาเธอตายแน่” เฮอร์ไมโอนี่พูดเตือนเขาส่วนรอนทำท่าสยอง  แต่ยังไม่ละความพยายามที่จะเถียงกับเธอ “ก็เธอมีคู่แล้วนี่  เธอจะไปเดือดร้อนอะไรล่ะ” รอนพูดมองไปที่เฮอร์ไมโอนี่ที่ยืนคู่อยู่กับไรอัน  ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นทำหน้างุนงง

“ฉันยังไม่ได้บอกเธอเลยนะว่าฉันจะคู่ใคร  แล้วฉันก็ยังไม่ได้คิดด้วย” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างงง ๆ นี่รอนหมายถึงไรอันหรือนี่

“เหรอ” รอนทำหน้าประมาณว่า ‘ ฉันเชื่อเธอตายเลยล่ะ ’ และเฮอร์ไมโอนี่ก็สังเกตุได้ว่าเมื่อรอนพูดถึงเรื่องเธอกับไรอันนั้นพรีเฟ็คบ้านอื่น ๆ นั้นจะมามุงดูพวกเขาด้วยความสนใจ  ยกเว้นแต่มัลฟอยเท่านั้นที่เดินออกจากห้องโถงไปพร้อม ๆ กับซิลเวียเสียแล้ว ( ทิ้งให้แพนซี่ตะโกนเรียกเขาจากข้างในห้องโถง ‘ เดรโก  รอฉันด้วย ’ )

“แล้วมันจะทำไมล่ะรอน  ฉันจะคู่ใครมันก็เรื่องของฉันนี่!” เฮอร์ไมโอนี่พูดออกมาอย่างอารมณ์เสีย  เธอรำคาญรอนที่มาซักถามเรื่องไร้สาระกับเธอ  รวมถึงรำคาญสายตาอยากรู้อยากเห็นจากคนรอบข้างด้วย

“ใช่” รอนพูด “มันเรื่องของเธอฉันไม่เกี่ยวนี่!” รอนพูดอย่างอารมณ์เสียเช่นเดียวกับเฮอร์ไมโอนี่  และพอพูดจบเขาก็เดินปึงปังออกจากห้องโถงไป  ส่วนเฮอร์ไมโอนี่มองตามด้วยสายตาโกรธเคือง



ทันทีที่เฮอร์ไมโอนี่เข้ามาถึงหอกริฟฟินดอร์  สายตาแทบทุกสายตาก็มาจับจ้องที่เธอเหมือนกับตอนที่ลงไปกินข้าวไม่มีผิด  เฮอร์ไมโอนี่มองพวกเขาอย่างสงสัย  แต่เธอก็เลือกที่จะเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจก่อนและเดินตรงไปหาแฮร์รี่ที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่

“รอนล่ะ” เธอถาม

“เดินขึ้นหอนอนไปแล้ว” แฮร์รี่ตอบชี้มือไปทางหอนอนชาย “เกิดอะไรขึ้น  พวกเธอมีอะไรกันรึเปล่า”

“เปล่าหรอก” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเขา  เธอเลือกที่จะพูดว่า ‘ เปล่าหรอก ’ ดีกว่าที่จะพูดว่า ‘ ใช่  ฉันทะเลาะกับเขามา ’ และเฮอร์ไมโอนี่ก็พูดต่อ “รอนแค่ไม่พอใจที่ต้องเต้นเปิดฟลอร์น่ะ”

“เหรอ  มิน่าล่ะ” แฮร์รี่พูดและนึกถึงท่าทีของรอนที่เดินปึงปังขึ้นหอนอนไปในทันทีโดยไม่สนใจเสียงเรียกของเขาเลย “เจอภาระหนักนี่เอง”

“แต่มันก็ไม่หนักหนาอะไรนักหรอกนะ  ฉันว่ารอนเขาไม่อยากจะทำมันเองมากกว่า  เขาคิดว่ามันงี่เง่า” เฮอร์ไมโอนี่บอกแฮร์รี่พลางเอามือลูบขนครุกแชงค์ที่เพิ่งกระโดดขึ้นมานั่งตักเธอ

“รอนเขาอาจจะไม่ชอบจริง ๆ ก็ได้” แฮร์รี่พูดกับเธอ “เธอก็รู้นิสัยเขานี่”

“ใช่ฉันรู้  แต่ยังไงเขาก็ต้องทำนะแฮร์รี่  มันเป็นหน้าที่” เฮอร์ไมโอนี่พูดส่วนแฮร์รี่คิดว่าเขาควรจะเปลี่ยนบทสนทนาไปให้ไไกลจากเรื่องหน้าเบื่อนี้เสียที “แล้วเธอคู่ใครล่ะ” เขาถามเฮอร์ไมโอนี่

“ยังไม่รู้เลย” เธอตอบ  และเมื่อเฮอร์ไมโอนี่พูดจบแฮร์รี่ก็ไม่ถามอะไรเธอต่ออีก  เขาก้มลงทำเรียงความวิชาแปลงร่างอยู่อย่างขมักเขม้น  แต่ที่เฮอร์ไมโอนี่แปลกใจก็คือเธอได้ยินเสียงปากกาขนนกขูดกับกระดาษเพียงเสียงเดียว  ซึ่งมาจากแฮร์รี่เท่านั้น  แล้วคนอื่นล่ะ  เฮอร์ไมโอนี่คิด

เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองรอบห้องนั่งเล่นรวมกริฟฟินดอร์  และก็พบว่ามีสายตาจำนวนมากนั้นหลบตาเธอ และก้มลงไปทำงานของตัวเองต่ออย่างขมักเขม้น

”นี่มันเกิดอะไรขึ้น” เฮอร์ไมโอนี่ถามแฮร์รี่ “ฉันรู้สึกว่ามีคนมองพวกเราจริง ๆ นะแฮร์รี่”

แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นจากรายงานของเขา  เขามองหน้าเฮอร์ไมโอนี่หากแต่ตอนนี้ในสมองของเขากำลังครุ่นคิดอยู่อย่างหนัก  ว่าสมควรจะพูดไปดีไหม แต่จะปิดเธอไปก็คงไม่มีประโยชน์  ซักวันเฮอร์ไมโอนี่ก็ต้องรู้อยู่ดี  งั้นเขาบอกเธอตอนนี้เลยดีกว่า  

และในที่สุดแฮร์รี่ก็ตัดสินใจที่จะเล่ามันให้เฮอร์ไมโอนี่ฟัง



และที่เฮอร์ไมโอนี่ได้รู้จากแฮร์รี่ก็คือ  หลังจากวันที่มีการแข่งควิดดิชรอบชิงแชมป์นั้นก็มีความลือเรื่องเฮอร์ไมโอนี่กับไรอันขึ้นมา  คงเพราะในวันนั้นไรอันปกป้องเฮอร์ไมโอนี่จากลูกบลัดเจอร์ได้อย่างสวยงามล่ะมั้ง  หรืออาจจะเป็นเพราะหมู่นี้มีคนเห็นเธอกับไรอันอยู่ด้วยกันบ่อย ๆ ที่ห้องสมุด  ถึงมีคนเอาเรื่องนี้ไปพูดกันหนาหูทีเดียว  แต่ข่าวลือมันไม่ได้มีแค่นั้น  มันมีการเสริมเติมแต่งเข้าไปยกใหญ่จนตอนนี้ข่าวที่เขาพูด ๆ อยู่กันก็เอาเรื่องของแฮร์รี่ที่ชอบเฮอร์ไมโอนี่เมื่อเทอมที่แล้ว ( อยู่ในภาค 1 ) และเรื่องที่เฮอร์ไมโอนี่เป็นคู่เต้นรำกับ  วิคเตอร์  ครัม  พี่ชายของไรอันเมื่อปีที่แล้วหยิบเอามาพูดกันอย่างสนุกปากทีเดียว  และเท่าที่แฮร์รี่เพิ่งได้ยินมาอย่างสด ๆ ร้อน ๆ ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะกลับมาที่ห้องนั่งเล่นรวมก็คือ  มีเด็กปีสามพนันกันว่างานเลี้ยงเต้นรำวันวาเลนไทน์ปีนี้เฮอร์ไมโอนี่ต้องคู่กับ  ไรอัน  ครัม  แน่นอน

และที่แย่กว่านั้นก็คือมีคนไปตีไข่ใส่สีเสียจนเรื่องจริงแทบไม่เหลือ  แถมยังเอาไปลือกันในแง่ลบอีก  บ้างก็ว่าเฮอร์ไมโอนี่นั้นจะเอาทั้งพี่ทั้งน้อง  บ้างก็ว่าเฮอร์ไมโอนี่นั้นทิ้งแฮร์รี่เพื่อจะได้ไปคบกับไรอัน  บางคนที่ไม่อยากเชื่อนั้นก็อ้างว่าเฮอร์ไมโอนี่นั้นอาจจะทำเสน่ห์ให้พวกเขามาหลงรักเธอก็ได้  เพราะบางคนคิดว่าการที่จะมีคนที่มีชื่อเสียงมาหลงรักกันทีละหลาย ๆ คนนั้นเป็นเรื่องแปลก  แต่สิ่งที่มีอยู่มากที่สุดในใจทุกคนก็คือความอยากรู้อยากเห็น  โดยเฉพาะเรื่องงานเลี้ยงเต้นรำที่กำลังจะเกิดขึ้นนี้  ทุก ๆ คนต่างคอยดูว่าคู่เต้นของเฮอร์ไมโอนี่นั้นจะเป็นคนที่พวกเขาคิดไว้ไหม



เมื่อแฮร์รี่เล่าจบ  เฮอร์ไมโอนี่นั้นก็แทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เพื่อนรักของเธอบอกเลย

“ฉัน….ไม่อยากจะเชื่อเลย” เฮอร์ไมโอนี่ร้องออกมา  ทำไมเรื่องวุ่นวายต่าง ๆ มันชอบมาเกิดกับเธอนักนะ  “แต่มันเกิดขึ้นแล้วเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พูด “คนอื่นเขาพูดอย่างนั้นกันจริง ๆ”

“พวกเขาคิดได้ยังไง” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง  “เธอก็รู้ว่าฉันกับไรอันเป็นเพื่อนกัน”

“ฉันรู้เฮอร์ไมโอนี่  แต่คนอื่นเขาไม่คิดอย่างที่เธอคิดน่ะสิ  เธอก็รู้” แฮร์รี่พูดปลอบใจเธอ  ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นก็รู้แล้วว่าทำไมมัลฟอยต้องหึงเธอเรื่องไรอันนักหนา  เพราะมันมีสาเหตุมาจากข่าวลือนี่เอง  และป่านนี้พวกเขาจะลือกันไปถึงไหนแล้วนะ  เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างหมดหวัง  ไม่มีทางที่จะไปห้ามคนอื่นไม่ให้พูดเรื่องของเธอกับไรอันเช่นเดียวกับไม่มีทางห้ามไม่ให้มัลฟอยหึงเธอ  แล้วเธอควรจะทำอย่งาไรต่อไปดีล่ะนี่  ไหนจะเรื่องงานเลี้ยงเต้นรำนั่นอีก  เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างจนปัญญา