ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จิตใจที่สับสน
ตอนที่ 2 จิตใจที่สับสน
เช้าวันต่อมาที่ห้องโถงเฮอร์ไมโอนี่เห็นแฮร์รี่เป็นแบบเดิมจึงไม่อยากถามเขา “ฉันว่าแค่นี้เค้าก็มีเรื่องกลุ้มมากพอแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่คิดในใจ แต่อยู่ ๆ แฮร์รี่ก็พูดขึ้นมา “ฉันไปคุยกับโชมา”
“แล้วเป็นไงเธอว่าไงบ้าง” รอนถามขณะที่มีอาหารอยู่เต็มปาก
“เราคุยกันไม่รู้เรื่อง อยู่ ๆ เธอก็ร้องไห้ขึ้นมา ฉันเลยไม่รู้จะทำยังไง”
“เธอได้ปลอบโชหรือเปล่า แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างเป็นห่วง
“ฉันก็พยายามแล้ว แต่เธอไม่ฟังฉัน เธอบอกว่าไม่อยากพบหน้าฉันอีกแล้ว” แฮร์รี่พูด เสียงเศร้า
“เอาเถอะ ๆ อย่ากลุ้มไปเลย ผู้หญิงก็เป็นอย่างนี้แหละ เดี๋ยวเธอก็หายโกรธ” เฮอร์ไมโอนี่ปลอบ
“ทีเธอยังไม่เห็นเป็นเลย เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พูด “ถ้าโชเป็นอย่างเธอบ้างก็ดีสินะ”
“เอ่อฉันหมายถึง ถ้าโชเข้าใจอะไรได้อย่างเธอก็ดีสินะ”
“เอ่อ ก็ ฉันเป็นเพื่อนเธอนี่ ฉันจะไปหึงเธอทำไมล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด “กินซุปเถอะ เย็นหมดแล้ว”
หลังทานอาหารเย็น เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกไม่อยากกลับห้องนั่งเล่นรวมเลยไปที่ห้องสมุด ปกติเฮอร์ไมโอนี่จะไปห้องสมุดเพื่ออ่านหนังสือ แต่วันนี้กลับไม่ใช่ เธอหยิบบันทึกขึ้นมาเขียน
ไดอารี่ที่รัก
ท่าทางแฮร์รี่กับโชจะไม่เข้าใจกัน ทำไมนะ ทั้ง ๆ ที่มันเป็นเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ หรือเป็นเพราะฉันสินะทุกอย่างถึงเป็นอย่างนี้ ถ้าโชรู้ว่าฉันคิดยังไงกับแฮร์รี่จะเป็นไงนะ ไม่อยากจะคิดเลย ตอนนี้ความคิดของฉันมันเริ่มแตกแยกเป็นสองฝ่ายแล้วแล้ว ทำไมเป็นงี้นะ ฉันสับสนเหลือเกิน ฉันควรทำไงดี ถ้าเธอบอกฉันได้ก็ดีสินะ ถ้าฉันพูดไปจะดีหรือเปล่า ถ้าฉันบอกแฮร์รี่ล่ะ มันจะเป็นอย่างไร เขาจะรู้สึกอย่างไรนะ ถ้าฉันบอกเขาไปว่า แฮร์รี่ฉันรักเธอ เขาจะรู้สึกอย่างไรนะ ได้โปรด ช่วยบอกฉันที ว่าฉันควรทำอย่างไรดี
เฮอร์ไมโอนี่นางฟ้า “ที่แฮร์รี่ทะเลาะกับโชต้นเหตุมาจากเธอก็จริง แต่เศร้าไปก็ไม่มีประโยชน์ ฉันว่าเธอน่าจะหาทางทำให้ทั้งสองคนคืนดีกันมากกว่านะ”
“แต่ความรู้สึกของฉันล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
เฮอร์ไมโอนี่นางฟ้า “เธอน่าจะดีใจที่ได้เห็นคนที่เธอรักมีความสุขนะ ถึงเขาจะไม่รักเธอก็ตาม”
เฮอร์ไมโอนี่ซาตาน “ทำไมเธอถึงโง่อย่างนี้ล่ะ เธอแอบรักแฮร์รี่มาตั้งนาน จะปล่อยให้โชมาแย่งไปง่าย ๆ งั้นเหรอ”
“แต่แฮร์รี่ไม่ได้รักฉันนี่” เฮอร์ไมโอนี่พูด
เฮอร์ไมโอนี่ซาตาน “แล้วเธอเคยบอกกับเขารึยังว่าเธอรักเขาล่ะ”
“ยังไงก็เป็นไปไม่ได้ เขารักโช ไม่ได้รักฉัน” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
เฮอร์ไมโอนี่ซาตาน \"อย่าลืมซิว่าทั้งสองคนกำลังแตกคอกันอยู่ เธออาศัยโอกาสนี้ แย่งแฮร์รี่มาครองได้สบาย ๆ\"
“แต่ ฉันทำงั้นไม่ได้” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
เฮอร์ไมโอนี่นางฟ้า “ใช่ ๆ ถึงเธอทำงั้น ถึงเธอแย่งแฮร์รี่มา แต่เค้าไม่มีความสุข ใจเค้าคิดถึงแต่โช เธอจะมีความสุขงั้นเหรอ”
เฮอร์ไมโอนี่ซาตาน “งั้นเธอก็ทำให้โชไปจากใจเขาสิ ทำให้เขารักเธอจริง ๆ ทีนี้เธอก็จะมีความสุข”
เฮอร์ไมโอนี่นางฟ้า “ทำอย่างนั้นไม่ถูกนะ ทั้งสองคนรักกันนะ”
เฮอร์ไมโอนี่ซาตาน “แล้วเธอล่ะ เธอจะทนดูเค้าสองคนรักกันหวานชื่นได้เหรอ”
เฮอร์ไมโอนี่นางฟ้า “อย่าเชื่อมันนะ เธอกำลังทำผิด”
เฮอร์ไมโอนี่ซาตาน “ทำให้ตัวเองสมหวัง ผิดตรงไหนล่ะ”
“พอได้แล้ว หยุดเถียงกันซักที!!!!” เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องขึ้นมา และพบว่าตัวเองยังอยู่ในห้องสมุด และเขียนบันทึกค้างอยู่
“มิสเกรนเจอร์ เธอสบายดีไหม” มาดามพินซ์ถามเธอด้วยอาการตกใจ
“หนู หนูสบายดีค่ะ หนูแค่ละเมอนิดหน่อย ขอโทษค่ะที่ทำเสียงดัง”
“ฉันคิดว่าหอนอนเป็นที่พักผ่อนที่ดีที่สุดสำหรับคนที่อ่อนเพลียนะจ๊ะ” มาดามพินซ์เตือน
“ค่ะ ๆ งั้นหนูกลับก่อนดีกว่า” เฮอร์ไมโอนี่เก็บข้าวของอย่างลวก ๆ และเดินออกจากห้องสมุดทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ปิดกระเป๋า
“โอ๊ย!!!” เธอเดินชนกับใครบางคนที่หน้าห้องสมุด
“หัดเดินดูทางบ้างซี่ ไม่มีตาหรืองัย” น้ำเสียงยานคางดังขึ้น เสียงที่เฮอร์ไมโอนี่จำได้ดี
มัลฟอยนั่นเอง
ขอบคุณนะสำหรับคนที่เข้าอ่านและแสดงความคิดเห็น ถ้าเธอบอกว่าชอบเราก็ดีใจนะ จะพยายามเขียนต่อไปเรื่อย ๆ จ้า
แนะนำติชมได้ที่ piksi_12@hotmail.com
เช้าวันต่อมาที่ห้องโถงเฮอร์ไมโอนี่เห็นแฮร์รี่เป็นแบบเดิมจึงไม่อยากถามเขา “ฉันว่าแค่นี้เค้าก็มีเรื่องกลุ้มมากพอแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่คิดในใจ แต่อยู่ ๆ แฮร์รี่ก็พูดขึ้นมา “ฉันไปคุยกับโชมา”
“แล้วเป็นไงเธอว่าไงบ้าง” รอนถามขณะที่มีอาหารอยู่เต็มปาก
“เราคุยกันไม่รู้เรื่อง อยู่ ๆ เธอก็ร้องไห้ขึ้นมา ฉันเลยไม่รู้จะทำยังไง”
“เธอได้ปลอบโชหรือเปล่า แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างเป็นห่วง
“ฉันก็พยายามแล้ว แต่เธอไม่ฟังฉัน เธอบอกว่าไม่อยากพบหน้าฉันอีกแล้ว” แฮร์รี่พูด เสียงเศร้า
“เอาเถอะ ๆ อย่ากลุ้มไปเลย ผู้หญิงก็เป็นอย่างนี้แหละ เดี๋ยวเธอก็หายโกรธ” เฮอร์ไมโอนี่ปลอบ
“ทีเธอยังไม่เห็นเป็นเลย เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พูด “ถ้าโชเป็นอย่างเธอบ้างก็ดีสินะ”
“เอ่อฉันหมายถึง ถ้าโชเข้าใจอะไรได้อย่างเธอก็ดีสินะ”
“เอ่อ ก็ ฉันเป็นเพื่อนเธอนี่ ฉันจะไปหึงเธอทำไมล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด “กินซุปเถอะ เย็นหมดแล้ว”
หลังทานอาหารเย็น เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกไม่อยากกลับห้องนั่งเล่นรวมเลยไปที่ห้องสมุด ปกติเฮอร์ไมโอนี่จะไปห้องสมุดเพื่ออ่านหนังสือ แต่วันนี้กลับไม่ใช่ เธอหยิบบันทึกขึ้นมาเขียน
ไดอารี่ที่รัก
ท่าทางแฮร์รี่กับโชจะไม่เข้าใจกัน ทำไมนะ ทั้ง ๆ ที่มันเป็นเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ หรือเป็นเพราะฉันสินะทุกอย่างถึงเป็นอย่างนี้ ถ้าโชรู้ว่าฉันคิดยังไงกับแฮร์รี่จะเป็นไงนะ ไม่อยากจะคิดเลย ตอนนี้ความคิดของฉันมันเริ่มแตกแยกเป็นสองฝ่ายแล้วแล้ว ทำไมเป็นงี้นะ ฉันสับสนเหลือเกิน ฉันควรทำไงดี ถ้าเธอบอกฉันได้ก็ดีสินะ ถ้าฉันพูดไปจะดีหรือเปล่า ถ้าฉันบอกแฮร์รี่ล่ะ มันจะเป็นอย่างไร เขาจะรู้สึกอย่างไรนะ ถ้าฉันบอกเขาไปว่า แฮร์รี่ฉันรักเธอ เขาจะรู้สึกอย่างไรนะ ได้โปรด ช่วยบอกฉันที ว่าฉันควรทำอย่างไรดี
เฮอร์ไมโอนี่นางฟ้า “ที่แฮร์รี่ทะเลาะกับโชต้นเหตุมาจากเธอก็จริง แต่เศร้าไปก็ไม่มีประโยชน์ ฉันว่าเธอน่าจะหาทางทำให้ทั้งสองคนคืนดีกันมากกว่านะ”
“แต่ความรู้สึกของฉันล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
เฮอร์ไมโอนี่นางฟ้า “เธอน่าจะดีใจที่ได้เห็นคนที่เธอรักมีความสุขนะ ถึงเขาจะไม่รักเธอก็ตาม”
เฮอร์ไมโอนี่ซาตาน “ทำไมเธอถึงโง่อย่างนี้ล่ะ เธอแอบรักแฮร์รี่มาตั้งนาน จะปล่อยให้โชมาแย่งไปง่าย ๆ งั้นเหรอ”
“แต่แฮร์รี่ไม่ได้รักฉันนี่” เฮอร์ไมโอนี่พูด
เฮอร์ไมโอนี่ซาตาน “แล้วเธอเคยบอกกับเขารึยังว่าเธอรักเขาล่ะ”
“ยังไงก็เป็นไปไม่ได้ เขารักโช ไม่ได้รักฉัน” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
เฮอร์ไมโอนี่ซาตาน \"อย่าลืมซิว่าทั้งสองคนกำลังแตกคอกันอยู่ เธออาศัยโอกาสนี้ แย่งแฮร์รี่มาครองได้สบาย ๆ\"
“แต่ ฉันทำงั้นไม่ได้” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
เฮอร์ไมโอนี่นางฟ้า “ใช่ ๆ ถึงเธอทำงั้น ถึงเธอแย่งแฮร์รี่มา แต่เค้าไม่มีความสุข ใจเค้าคิดถึงแต่โช เธอจะมีความสุขงั้นเหรอ”
เฮอร์ไมโอนี่ซาตาน “งั้นเธอก็ทำให้โชไปจากใจเขาสิ ทำให้เขารักเธอจริง ๆ ทีนี้เธอก็จะมีความสุข”
เฮอร์ไมโอนี่นางฟ้า “ทำอย่างนั้นไม่ถูกนะ ทั้งสองคนรักกันนะ”
เฮอร์ไมโอนี่ซาตาน “แล้วเธอล่ะ เธอจะทนดูเค้าสองคนรักกันหวานชื่นได้เหรอ”
เฮอร์ไมโอนี่นางฟ้า “อย่าเชื่อมันนะ เธอกำลังทำผิด”
เฮอร์ไมโอนี่ซาตาน “ทำให้ตัวเองสมหวัง ผิดตรงไหนล่ะ”
“พอได้แล้ว หยุดเถียงกันซักที!!!!” เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องขึ้นมา และพบว่าตัวเองยังอยู่ในห้องสมุด และเขียนบันทึกค้างอยู่
“มิสเกรนเจอร์ เธอสบายดีไหม” มาดามพินซ์ถามเธอด้วยอาการตกใจ
“หนู หนูสบายดีค่ะ หนูแค่ละเมอนิดหน่อย ขอโทษค่ะที่ทำเสียงดัง”
“ฉันคิดว่าหอนอนเป็นที่พักผ่อนที่ดีที่สุดสำหรับคนที่อ่อนเพลียนะจ๊ะ” มาดามพินซ์เตือน
“ค่ะ ๆ งั้นหนูกลับก่อนดีกว่า” เฮอร์ไมโอนี่เก็บข้าวของอย่างลวก ๆ และเดินออกจากห้องสมุดทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ปิดกระเป๋า
“โอ๊ย!!!” เธอเดินชนกับใครบางคนที่หน้าห้องสมุด
“หัดเดินดูทางบ้างซี่ ไม่มีตาหรืองัย” น้ำเสียงยานคางดังขึ้น เสียงที่เฮอร์ไมโอนี่จำได้ดี
มัลฟอยนั่นเอง
ขอบคุณนะสำหรับคนที่เข้าอ่านและแสดงความคิดเห็น ถ้าเธอบอกว่าชอบเราก็ดีใจนะ จะพยายามเขียนต่อไปเรื่อย ๆ จ้า
แนะนำติชมได้ที่ piksi_12@hotmail.com
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น