ศัตรูที่รัก เฮอร์ไมโอนี่ + มัลฟอย

ลำดับตอนที่ #16 : เข้าใจผิด

ตอนที่ 16 เข้าใจผิด

เพราะเอาแต่เหม่อหรือว่าเพราะสติหลุดไปแล้วก็ไม่รู้  มันทำให้มัลฟอยไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลย ( แม้แต่แครบกับกอยล์ก็เถอะ )  เขาแทบลืมไปเลยว่าต้องไปกินข้าวและเมื่อดูนาฬิกาเวลาก็ผ่านเลยไปมากแล้ว  เขาจึงเดินลงไปกินเข้าช้ากว่าคนอื่น ๆ ( ส่วนแครบและกอยล์หายหัวไปตอนที่มัลฟอยเหม่ออยู่นั่นแหละ  เพื่อไปปฏิบัติแผนการพวกของเขา )

ส่วนทางเฮอร์ไมโอนี่นั้นก็วิ่งหามัลฟอยจนเกือบจะรอบปราสาทอยู่แล้ว  แต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงา  เธอกระหืดกระหอบ ( อย่าลืมนะว่าฮอกวอตส์น่ะไม่เล็กเลย )

“หรือว่าหมอนั่นจะไปหลบที่ห้องนั่งเล่นรวม” เฮอร์ไมโอนี่คิดถ้าเป็นอย่างนั้นเธอก็จนปัญญาเพราะไม่รู้

รหัสผ่านของบ้านสลิธีริน  แต่ถึงอย่างไรก็ตามเขาก็ต้องไปเรียน

“ถึงยังไงฉันก็ต้องหาให้เจอ” เฮอร์ไมโอนี่คิดพลางวิ่งขึ้นบันไดเพื่อไปหาอีกรอบ  แต่เธอหารู้ไม่ว่าตอนนั้นมัลฟอยก็เดินลงบันไดมาพอดี

“โอ๊ย!!!!” เฮอร์ไมโอนี่ชนกลับมัลฟอยเข้าอย่างแรง  เป็นผลให้เธอตกบันไดลงไปราว 4 - 5 ขั้น  ส่วนมัลฟอยนั้นไม่เป็นไรมากเพราะเกาะราวบันไดไว้ได้ทัน

“เกรนเจอร์  เธอเป็นอะไรรึเปล่า”  มัลฟอยพูดรีบลงไปดูเธอ ( ดูเหมือนสติจะกลับคืนมาแล้ว )

“นาย!  ไม่ต้องมายุ่งกับชั้นเลย” เฮอร์ไมโอนี่แหวใส่  มัลฟอยทำหน้างง

“ไปกินรังแตนมาหรือไงวะ”เขาคิด

“ฉันเองก็ไม่อยากยุ่งกับเธอหรอกนะเกรนเจอร์”  มัลฟอยตอบอย่างไว้ที  

“ถ้าเธอไม่ต้องการความช่วยเหลือจากฉัน  งั้นฉันไปนะ”  มัลฟอยพูดทำท่าจะเดินไป

“เดี๋ยว  นายชนฉันแล้วจะหนีไปเฉย ๆ งั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่แว้ดขึ้นมา

“ตกลงจะให้ช่วยหรือไม่ให้ช่วยกันแน่”  มัลฟอยนั่งลงข้าง ๆ เธอเขายิ้มอย่างรู้ทัน

“ช่วยก็ได้  ช่วยพยุงฉันไปห้องพยาบาลที” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเธอรู้สึกเหมือนขาเธอจะแพลงงั้นแหละ

“ก็ได้”  มัลฟอยรวบตัวเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมาแล้วอุ้มเธอไว้พร้อมกับเดินไปห้องพยาบาล

“นี่นาย  ปล่อยชั้นนะ  ชั้นบอกว่าพยุงไม่ใช่อุ้ม” เฮอร์ไมโอนี่ดิ้น

“ขืนดิ้นอีกทีฉันจะโยนเธอลงจากระเบียงซะเลย  พูดมากนัก” มัลฟอยพูดอย่างมีน้ำโห  มองเธอด้วยสายตาน่ากลัวและตอนนี้นางเอกของเราก็ยอมเงียบแต่โดยดี

“ทีไอ้เจ้าพอตเตอร์ล่ะ  เธอยังยอมให้มันอุ้มได้หน้าตาเฉยเลย”  มัลฟอยคิดอย่างเคียดแค้น



เมื่อถึงห้องพยาบาลมัลฟอยวางเธอลงบนเตียงและไปตามาดามพรอมฟรีย์ให้แต่เธอไม่อยู่ ( ช่วยไม่ได้เวลากินข้าวเช้านิ )  มัลฟอยจึงเดินกลับมาที่เตียงพร้อมขวดยาที่หยิบมาจากชั้น  “คงใช่อันนี้แหละ”  เขาคิด

“มาดามพรอมฟรีย์ล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามมองเขาหวาด ๆ สายตาของมัลฟอยเมื่อกี๊ดูน่ากลัวมาก

“ไม่อยู่  คงไปกินข้าวที่ห้องโถงมั้ง”  มัลฟอยตอบขณะง่วนอยู่กับการเปิดขวดยา

“ความจริงนายไม่เห็นต้องอุ้มชั้นมาเลย” เฮอร์ไมโอนี่พูด

“เฮอะ  คงมีแต่เจ้าพอตเตอร์สินะที่อุ้มเธอได้น่ะ”  มัลฟอยพูดไม่มองหน้าเธอ

“งั้นก็เป็นนายจริง ๆ น่ะสิ  นายทำอย่างนี้ทำไม” เฮอร์ไมโอนี่แว้ดใส่เขาอีกครั้งจนมัลฟอยสะดุ้ง

“ฉันทำอะไร”  มัลฟอยถามทำหน้างง ๆ

“ไม่ต้องมาทำไก๋หรอก ฉันรู้นะว่านายเป็นตัวการของรูปนั่น  นายทำไปทำไม” เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่หยุดพูด

“รูปอะไร  ฉันทำอะไร”  มัลฟอยยังไม่เข้าใจว่าเฮอร์ไมโอนี่พูดถึงเรื่องอะไรกันแน่

“ก็รูปที่ติดอยู่ทั่วโรงเรียนไง  รูปที่แฮร์รี่อุ้มฉันไว้น่ะ  นายต้องการแกล้งฉันใช่มั้ย  เพราะนายคืนบันทึกให้ฉันแล้วเลยเอารูปมาติดประกาศแทนใช่มั้ย” เฮอร์ไมโอนี่ใส่เป็นชุด  แต่ตอนนี้มัลฟอยเข้าใจแล้วว่าเธอหมายถึงอะไร  รูปที่แครบกับกอยล์เอามาให้เขาดูนั่นเอง

“เกรนเจอร์  ฉันไม่ได้ทำอย่างนั้น”  มัลฟอยพูด

“ฉันไม่เชื่อนายหรอก  ไม่ใช่นายแล้วจะเป็นใคร” เฮอร์ไมโอนี่ยังคงเถียงไม่เลิก

“เธอจะฟังฉันซักนิดได้ไหมเกรนเจอร์!”  มัลฟอยขึ้นเสียง  เฮอร์ไมโอนี่ตกใจกับท่าทางที่ดูน่ากลัวของเขา

“มัลฟอยฉัน” เฮอร์ไมโอนี่ตะกุกตะกัก  ความจริงมัลฟอยอาจจะไม่ใช่คนทำก็ได้  การเหมาว่าเขาเป็นตัวการเรื่องรูปดูเหมือนเป็นการไม่เชื่อใจเขาเลย  “แต่เอ  แล้วทำไมฉันต้องเชื่อใจหมอนี่ด้วยล่ะ”  เธอคิด

“ฟังนะเกรนเจอร์  ฉันไม่ได้เป็นคนทำ  เรื่องรูปอะไรนั่นน่ะ  เธอจะไม่เชื่อก็ตามใจนะ”  มัลฟอยพูดน้ำเสียงเศร้า ๆ

“ฉัน  ฉันเชื่อนายมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ตอบออกมาในที่สุด

“งั้นก็ดี  ยื่นขามานี่เร็ว”  มัลฟอยพูดพลางหยิบยามาทาให้เธอ

“เอ่อ  มัลฟอยฉันทำเองได้” เฮอร์ไมโอนี่พูด  แต่เขาไม่ตอบเธอ

“เฟอร์รูล่า”  มัลฟอยเสกผ้าพันแผลมาพันที่ขาของเธอ  “เสร็จแล้วล่ะ”  เขาพูดยังคงก้มหน้าอยู่

“ความจริงนายไม่เห็นต้องทำให้ฉันขนาดนี้เลย” เฮอร์ไมโอนี่แย้ง

“ฉันก็คงทำได้ไม่ดีเท่าพอตเตอร์หรอก  เจ้านั่นมันอุตส่าห์อยู่เฝ้าเธอทั้งคืนนี่”  มัลฟอยหลุดปากเรื่องที่เขาเห็นเมื่อเช้าออกมา

“นายรู้ได้ยังไงว่าแฮร์รี่อยู่เฝ้าฉันทั้งคืน” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขา

“ฉันรู้ได้ยังไงมันก็เรื่องของฉันนี่”  มัลฟอยตอบปัด ๆ เขากำลังจะเดินหนีไปแต่เฮอร์ไมโอนี่ดึงเสื้อคลุมของเขาไว้

“หรือว่านายเห็น” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างแผ่วเบา  มัลฟอยเห็นเธอกับแฮร์รี่จูบกันเหรอเนี่ย

“หึ  กลัวว่าฉันจะเอาไปโพทานางั้นเหรอเกรนเจอร์  ไม่ต้องกลัวหรอก  เชิญเธอกับไอ้เจ้าพอตเตอร์นั่นรักกันไปตามสบายเถอะ”  เขาพูดหันหลังให้เธอ

“นายไม่เข้าใจมัลฟอย  คือชั้นจูบกับแฮร์รี่จริงแต่ฉันไม่ได้ตั้ง…”เฮอร์ไมโอนี่พยายามอธิบาย

“งั้นเธอก็ยอมรับน่ะสิ  ว่าเธอจูบกับมันจริง ๆ ”  มัลฟอยหันมามองเธอ  แววตาสีซีดคู่นั้นดูน่ากลัวกว่าทุกครั้งที่เธอเคยเห็น

“เธอคงรักมันมากซีนะ  ถึงยอมให้มันทำอย่างนั้นโดนไม่ว่าอะไร  ทีกับฉันล่ะ”  มัลฟอยคำราม

“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะมัลฟอย  นายกำลังเข้าใจผิดอยู่นะ  ฉันกับแฮร์รี่น่ะ”  มัลฟอยพยายามจะให้เขาเข้าใจแต่มัลฟอยดูเหมือนจะไม่ยอมฟังอะไรเลย

“เธอกับมันทำไม  เธอกับมันจะเป็นอะไรฮะ  เพื่อนอย่างงั้นเหรอเกรนเจอร์”  มัลฟอยตะโกนดังกว่าเก่า

“แล้วนายจะมายุ่งอะไรด้วยล่ะ  ฉันกับแฮร์รี่จะรักกันมันเกี่ยวอะไรกับนายงั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ประชด  คำ ๆ นี้จี้ใจดำมัลฟอยอย่างแรง

“อ๋องั้นเหรอ  งั้นก็เชิญพวกเธอรักกันไปเลยนะเกรนเจอร์  รักกันจนตายกันไปข้างนึงเลย”  มัลฟอยเน้นย้ำทุกคำพูดก่อนที่จะเดินออกไปจากตรงนั้น

เฮอร์ไมโอนี่ยืนอยู่ที่นั่นเนิ่นนาน  เธอไม่ได้ร้องไห้แต่อย่างใด  ราวกับว่าหัวใจของเธอเจ็บช้ำเกินกว่าที่มันจะรับไหว  เกินกว่าที่จะหลั่งน้ำตาออกมาด้วยซ้ำ