เธอคือทาสหัวใจของฉัน [ เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอย ]

ลำดับตอนที่ #6 : นาร์ซิสซา มัลฟอย: Narcissa Malfoy

***Chapter 6 นาร์ซิสซา  มัลฟอย: Narcissa Malfoy***

 

เด็กสาวรู้สึกว่าเพิ่งล้มตัวลงนอนไปได้ครู่เดียวเท่านั้นก็มีคนมาปลุกเธอให้ตื่นขึ้นแล้ว  เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาขึ้นด้วยท่าทีงัวเงีย  แต่สิ่งที่ปรากฏสู่สายตาของเธอกลับไม่ใช่เพดานสีเทาหม่นอย่างที่คุ้นเคย  แต่กลับเป็นดวงตาสีเงินและริมฝีปากเรียวซีดที่มีรอยยิ้มเย้ยหยันอยู่

“มัลฟอย!” เฮอร์ไมโอนี่อุทาน  รีบดีดตัวพรวดขึ้นจากที่นอน  แต่มัลฟอยกลับกดร่างของเธอไว้ได้ทัน

“ตกใจอะไรกันเกรนเจอร์” เขาพูดเสียงเจ้าเล่ห์

“นายเข้ามาทำอะไรที่นี่!” เธอถามอย่างตกใจ  พร้อมกับพยายามดิ้นรนให้หลุดจากการเกาะกุมของเด็กหนุ่ม  แต่แรงของเขามีมากเหลือเกิน

“ฉันมีสิทธิ์ไปได้ทุกที่ในบ้านของฉัน” มัลฟอยตอบ “และฉันก็มีสิทธิ์ในทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของตระกูลมัลฟอย” เขาพูด  เฮอร์ไมโอนี่สังเกตุว่าแววตาสีเงินของเขาโลมเลียไปทั่วร่างกายของเธออย่างจงใจ

“รวมทั้งตัวของเธอด้วยยายเลือดสีโคลน!” มัลฟอยแผดเสียง  พร้อมกับก้มลงไปประกบปากเธออย่างรวดเร็ว  เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้อง  ความหวาดกลัวแล่นจับขั้วหัวใจ

“อย่า!” เธอร้องเมื่อมัลฟอยละริมฝีปากจากปากของเธอ  และค่อย ๆ เลื่อนมาที่ซอกคอขาวผ่อง  อีกมือหนึ่งของเขาฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเธอออกอย่างไม่ปราณี! 

“ไม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่!!!!!!!!!!!!!!”

……………………………………………………………

“คุณคะ คุณคะ” เสียงแหลมเล็กดังขึ้นพร้อมกับมือน้อย ๆ ที่ออกแรงเขย่าร่างของเฮอร์ไมโอนี่อย่างร้อนรน

“คุณคะ  เป็นอะไรไปคะ” เสียงแหลมเล็กของเอลฟ์ประจำบ้านฟังดูราวกับมันกำลังตกใจ  ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาและเธอก็พบกับดวงตาสีฟ้าที่คุ้นเคย

ดีน่านั่นเอง

“เป็นคุณอะไรหรือเปล่าคะ” เสียงของเอลฟ์สาวดีน่าฟังดูหวาดหวั่น  มันได้ยินเสียงเฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องและดิ้นรนมาซักครู่หนึ่งแล้ว 

เด็กสาวค่อย ๆ ยันกายขึ้นจากเตียง  เม็ดเหงื่อมากมายผุดขึ้นบนใบหน้า  เธอค่อย ๆ มองไปรอบ ๆ ห้องอย่างหวาดกลัว  และพบว่าเธอกำลังอยู่ในห้องนอนของตัวเอง  แต่ว่าไม่มีมัลฟอยอยู่ด้วย  เด็กหนุ่มไม่ได้อยู่ในห้องนี้  เขาไม่ได้ทำอะไรเธอ  มันเป็นเพียงความฝันเท่านั้น

เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก  และยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่หน้าผาก  มันช่างเป็นความฝันที่เหมือนจริงเสียเหลือเกินและมันทำให้เธอหวาดกลัวได้จับใจทีเดียว

“คุณคะ” ดีน่าพูด  เพื่อเรียกให้สายตาที่เหม่อลอยของเฮอร์ไมโอนี่มาหยุดอยู่ที่มัน

“มีอะไรหรือดีน่า” เฮอร์ไมโอนี่พูดเบา ๆ เธอรู้สึกราวกับน้ำเสียงได้เหือดหายไปหมด

“นายน้อยให้เธอมาตามคุณไปพบค่ะ” เอลฟ์พูดขึ้นอย่างระมัดระวัง “นายน้อยบอกว่าต้องการให้คุณคืนไม้กายสิทธิ์ของนายน้อยมา”

……………………………………………………………

ความหวาดกลัวจากฝันร้ายเมื่อครู่ยังไม่ทันจางไป  ก็มีอีกเรื่องหนึ่งที่มาปลุกเร้าความกลัวในจิตใจของเฮอร์ไมโอนี่ให้เพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก  เพราะตอนนี้มัลฟอยรู้แล้วว่าไม้กายสิทธิ์ของเขาหายไป  และเขาก็คงเดาได้ง่าย ๆ ว่าใครเป็นคนหยิบมันไป

เฮอร์ไมโอนี่เม้มปากแน่น  ดวงตาสีน้ำตาลมีแวววิตก  ถ้าเธอไม่ยอมคืนมันให้มัลฟอย  เขาคงต้องใช้กำลังบังคับเอามันมาแน่  แต่ถ้าเธอคืนไม้กายสิทธิ์ให้มัลฟอยไปก็เท่ากับว่าเธอปล่อยโอกาสที่จะหนีออกจากที่นี่ให้หลุดมือไปตลอดกาล 

“คุณคะ  กรุณาคืนไม้กายสิทธิ์ให้นายน้อยเถอะค่ะ” ดีน่ารบเร้า 

“แล้วถ้าฉันบอกว่ามันไม่ได้อยู่ที่ฉันล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดโดยพยายามบังคับน้ำเสียงให้ดูเป็นปกติ

“แต่นายน้อยบอกว่ามันอยู่กับคุณ  และถ้าคุณไม่ยอมคืนมันให้นายน้อยไปดี ๆ” พอพูดถึงตรงนี้ดีน่าก็ทำสีหน้าหวาดกลัว “นายน้อยจะมาเอามันคืนด้วยตัวนายน้อยเองค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่เม้มปากแน่น

เด็กสาวรู้ดีถึงความหมายที่ดีน่าต้องการจะบอกเธอ  ว่ามัลฟอยคงโกรธแค่ไหนถ้าเฮอร์ไมโอนี่ไม่ยอมคืนไม้ให้เขา  และเฮอร์ไมโอนี่ก็รู้ดีว่าเวลาที่เขาโกรธนั้นมันเป็นอย่างไร

แววตาสีน้ำตาลของเด็กสาวฉายแววครุ่นคิด  จนในที่สุดเธอก็ได้คำตอบที่ดีต่อตัวเธอที่สุดออกมา

“ก็ได้  ฉันจะคืนมันให้เขา” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเรียบ

“ขอบคุณค่ะ  คุณ  ขอบคุณมากค่ะ” ดีน่าพูดอย่างดีอกดีใจ 

“แต่เดี๋ยวฉันจะเอาขึ้นไปให้เขาที่ห้องเองนะ  เธอไปทำอย่างอื่นก่อนเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดกับดีน่า  เอลฟ์สาวมองเธออย่างสงสัย

“แต่  คุณคะ.....” มันลังเล

“เดี๋ยวฉันจะเอาไปให้เขาเอง  เชื่อฉันสิ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับยิ้มให้มัน  ดีน่าพยักหน้าช้า ๆ อย่างเข้าใจ  ก่อนจะหายตัวไป

พอเฮอร์ไมโอนี่แน่ใจว่าดีน่าได้ออกไปจากห้องแล้ว  เด็กสาวก็หยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาจากลิ้นชัก  เธอมองมันแล้วถอนใจ  นี่คงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเธอแล้ว

.................................................

หลังจากนั้นเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าเธอคิดผิดจริง ๆ ที่บอกดีน่าว่าจะเอาไม้กายสิทธิ์ไปคืนมัลฟอยเอง  เพราะว่าเธอแทบจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าห้องนอนของมัลฟอยนั้นอยู่ส่วนไหนของบ้าน 

ความจริงจะเรียกว่าบ้านก็ไม่ถูกนัก  เพราะคฤหาสน์มัลฟอยนั้นกว้างขวางเกินกว่าที่เรียกว่าบ้านธรรมดาได้นั่นเอง  และถึงแม้เฮอร์ไมโอนี่จะอยู่ที่นี่ในฐานะคนรับใช้ก็ตาม  แต่ครอบครัวมัลฟอยก็ไม่ได้อนุญาตให้เธอเข้าไปในบริเวณที่เป็นห้องนอนของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย 

และสำหรับห้องนอนของเดรโกนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็เพิ่งได้เข้าไปเพียงครั้งเดียวเท่านั้น  คือตอนที่เธอไปเฝ้าไข้เขา  มันจึงเป็นอะไรที่ลำบากไม่น้อยที่จะหาห้องของเขาให้เจอภายในคฤหาสน์ที่กว้างขวางเช่นนี้

หลังจากเดินวนอยู่นาน  หนทางที่คดเคี้ยววกวนของคฤหาสน์มัลฟอยทำให้เฮอร์ไมโอนี่หลงทาง  เธอแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เธออยู่ส่วนไหนของคฤหาสน์  จนในที่สุดเด็กสาวก็เดินพรวดพราดไปชนกับนางนาร์ซิสซาเข้า

ทั้งเฮอร์ไมโอนี่และนางมัลฟอยต่างล้มลงกับพื้น 

“ขอโทษค่ะ” เด็กสาวพูดพลางช่วยประคองเธอให้ลุกขึ้น  และสิ่งแรกที่เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกหลังจากสัมผัสตัวนางนาร์ซิสซาก็คือ  นางไม่ได้มีท่าทีรังเกียจกับการที่ทีเลือดสีโคลนอย่างเฮอร์ไมโอนี่มาแตะต้องตัวแต่อย่างใด

“คุณเป็นอะไรไหมคะ  คุณนายมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูด  หลังจากช่วยเธอให้ลุกขึ้นยืนได้แล้ว 

แต่นางมัลฟอยกลับไม่ตอบเธอ  ดวงตาสีฟ้าของนางดูเหม่อลอยอย่างแปลกประหลาด  และเฮอร์ไมโอนี่ก็สังเกตุเห็นว่า  วันนี้เธอไม่ได้มีเอลฟ์มาคอยติดตามเช่นทุกวัน

“เอ่อ  ความจริงหนูไม่ได้ตั้งใจเข้ามาแถวนี้หรอกนะคะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดกับนาง

“มัลฟอย  เอ่อ  เดรโกเขาเรียกหนูไปพบที่ห้องน่ะคะ  แต่หนูหลงทาง” 

“คุณพอจะบอกทางไปห้องเดรโก  ให้หนูได้ไหมคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม  แต่นางมัลฟอยกลับนิ่งเงียบ

“คุณนายมัลฟอยคะ  เอ่อ  ช่วยบอกทางไปห้องเดรโกให้หน่อยได้ไหมคะ  หรือไม่คุณก็ไปกับหนูไหมคะ  หนูคิดว่าคุณคงอยากไปเยี่ยมเขา” เฮอร์ไมโอนี่พูด 

เพราะตั้งแต่มัลฟอยป่วย  เธอก็ไม่เห็นแม่เขาเคยมาเยี่ยมเขาสักครั้ง  ซึ่งถ้าเป็นครอบครัวเธอถ้าเธอไม่สบายอย่างนั้น  แม่ของเธอคงต้มซุปร้อน ๆ ให้ทานและมานอนเฝ้าไข้เธอไปแล้วแน่ ๆ

แต่นางมัลฟอยก็ยังคงนิ่งเงียบ 

“คุณนายมัลฟอยคะ  คุณจะไปเยี่ยมเดรโกกับหนูไหมคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเป็นครั้งสุดท้าย 

เธอชักเริ่มสงสัยในพฤติกรรมแปลก ๆ ของนางนาร์ซิสซาเสียแล้วสิ  แต่ในที่สุดนางก็ตอบคำถามของเด็กสาวกลับมา  แม้คำพูดนั้นจะเป็นแค่เสียงแผ่วเบาก็ตาม

“เดรโก” นางพูดเหมือนละเมอ

“เดรโกคือใคร”

……………………………………………………………

เฮอร์ไมโอนี่พยายามจะถามนางนาร์ซิสซาต่อว่า  เธอจำลูกชายตัวเองไม่ได้หรือ  เพราะว่า  เดรโก  มัลฟอยก็คือลูกชายแท้ ๆ ของเธอ  แต่เด็กสาวไม่มีโอกาสทำเช่นนั้น  เพราะว่ามีเอลฟ์ประจำบ้านปรากฏตัวขึ้นและพานางนาร์ซิสซาเข้าห้องนอนไปเสียก่อน 

และเอลฟ์ตัวนั้นก็กำชับกับเฮอร์ไมโอนี่อย่างหนักแน่น  เช่นเดียวกับที่เดรโกเคยบอกเธอตั้งแต่วันแรกที่เธอมาอยู่ที่นี่แล้วว่าอย่ามายุ่งหรือเข้าใกล้แม่ของเขาอีก

แม้จะตกใจอยู่มาก  แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็สามารถพาตัวเองไปให้ถึงห้องนอนของมัลฟอยได้โดยอาศัยความช่วยเหลือจากเอลฟ์ประจำบ้าน  และสิ่งแรกที่เธอยินหลังจากที่มัลฟอยรู้ว่าเธอมาถึงแล้วคือ

“เธอหายไปไหนมายายเลือดสีโคลน” เด็กหนุ่มพูด  เขากำลังนอนอยู่บนเตียงสี่เสาขนาดใหญ่ของเขา  สวมชุดสีดำสนิท  ศีรษะถูกพันด้วยผ้าพันแผลสีขาวที่มีเลือดซึม

เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบอะไร  เธอเดินไปหาเขาที่เตียงช้า ๆ และยื่นไม้กายสิทธิ์ให้

มัลฟอยรับมันมาและพิจารณาไม้กายสิทธิ์ของเขาอย่างสงสัย

“เธอไม่ได้ทำอะไรกับมันใช่ไหม” เด็กหนุ่มถาม

“ฉันไม่ได้ทำอะไรกับมัน” เธอตอบ  มัลฟอยลองเอาไม้กายสิทธิ์มาโบก  และเสกลูกไฟสองสามลูกออกมาจากปลายไม้  จากนั้นเด็กหนุ่มก็ลองตรวจสอบคาถาสุดท้ายที่ไม้อันนี้ใช้  โดยใช้ไม้กายสิทธิ์สำรองอีกอันที่เขาเก็บไว้ในลิ้นชัก 

“แสดงว่าเธอไม่ได้ทำอะไรกับมันจริง ๆ” มัลฟอยพูด  ก่อนจะเก็บไม้กายสิทธิ์ของเขาไว้ในเสื้อคลุม  และมองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยแววตาที่อ่อนลง

“ทำไมเธอถึงไม่หนีไปเกรนเจอร์” มัลฟอยถามขึ้นขณะที่เด็กสาวเลิกคิ้ว

“ทำไมถึงไม่หนีไปตั้งแต่ตอนที่เธอตีหัวฉัน  เธอมีไม้กายสิทธิ์  เธอมีโอกาสที่จะหนีไปจากที่นี่”

“เพราะฉันไม่อยากจะกลายเป็นฆาตรกรโดยไม่ตั้งใจน่ะสิ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ “ถ้านายตายไป  สิ่งที่ฉันทำมันก็จะกลายเป็นตราบาปติดตัวฉันไปตลอดชีวิต” เด็กสาวพูด 

“เธอจะบอกว่าเธอเป็นคนที่มีคุณธรรมสูงส่งอย่างนั้นรึเกรนเจอร์” มัลฟอยพูดอย่างขัน ๆ

“ฉันไม่ได้อยากทำตัวเป็นคนดีหรอก  แต่ฉันไม่ได้อยากให้ตัวเองเป็นฆาตกร  เพียงเพราะต้องฆ่านาย” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ 

มัลฟอยมองเธออย่างแปลกใจ  เช่นเดียวกับเฮอร์ไมโอนี่  เธอมองมัลฟอยเต็มตา  และเฮอร์ไมโอนี่ก็สังเกตว่าที่จ้องเธอกลับมาไม่ใช่แววตาสีเงินที่เต็มไปด้วยความหยิ่งยโสและดูแคลนอย่างเมื่อก่อนอีกแล้ว  แต่มันหมายความว่าอะไรนั้นเธอไม่อาจบอกได้

เสียงป็อปดังขึ้น  พร้อมกับการปรากฏตัวของเอลฟ์ประจำบ้านตัวหนึ่ง  ดีน่านั่นเอง

“จดหมายของนายน้อยเจ้าค่ะ” มันพูด  พร้อมกับส่งจดหมายซองสีดำสนิทให้มัลฟอย

“จากใคร” เด็กหนุ่มถาม

“นายท่านเจ้าค่ะ” ดีน่าตอบ “นายให้เรียนนายน้อยว่านายท่านจะกลับมาที่นี่ในอีกสองสามวัน” ดีน่าพูดขึ้นพร้อม ๆ กับมัลฟอยที่ฉีกซองจดหมายออก  และเริ่มอ่าน

ถึงเดรโก

ฉันติดธุระสำคัญ  อีกสักสองสามวันฉันจะกลับคฤหาสน์  และจะอยู่ที่นั่นซักพัก  เพราะอาทิตย์หน้าฉันต้องไปภารกิจให้กับจอมมาร  เป็นงานใหญ่เชียว  และคงไม่ได้กลับบ้านอีกนานพอดู 

แต่ท่างานนี้สำเร็จ  เราก็จะเริ่มดำเนินการขั้นต่อไปเลย  นั่นก็คือการใช้ยายเด็กเลือดสีโคลนนั่นเป็นตัวล่อแฮร์รี่  พอตเตอร์  ออกมา  เพราะฉะนั้นแกต้องเฝ้ายายเด็กนั่นไว้ให้ดีล่ะ  เพราะเธอเป็นเหยื่อล่อชิ้นเยี่ยมของเรา 

แล้วที่สำคัญ  ระหว่างที่ฉันไม่อยู่  แกดูแม่แกไว้ดี ๆ ด้วย  ถ้าเธอเกิดขัดขืนขึ้นมา  ก็ทำอย่างที่ฉันเคยทำแทนฉัน  เข้าใจไหม 

ป.ล. ที่สำคัญ  ถ้าแกอ่านจดหมายนี้แล้วทำลายมันทิ้งทันที

จาก  พ่อของแก

……………………………………………………………

เฮอร์ไมโอนี่แปลกใจอย่างมากที่เห็นมัลฟอยขยำจดหมายในมือแน่นทันทีที่อ่านจบ  และดูจากสีหน้าของเด็กหนุ่มนั้นราวกับเขาต้องการขยี้มันให้แหลกคามือ

“มัลฟอย……” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นเบา ๆ  เด็กหนุ่มไม่ตอบอะไรออกมา  ในไม่ช้า  เขาก็ควักไม้กายสิทธิ์ออกมาและร่ายคาถาจุดไฟใส่มัน

จดหมายที่ติดไฟไหม้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก่อนจะร่วงลงบนพื้น  และเด็กหนุ่มก็เสกมันให้หายไปได้เพียงแค่เขาตวัดไม้กายสิทธิ์เพียงครั้งเดียว

 “มีอะไรรึมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเขา  แววตาสีเงินของมัลฟอยตวัดมามองที่เด็กสาว  คราวนี้มันไม่ใช่แววตาที่เขาใช้มองเธอเมื่อครู่อีกต่อไปแล้ว 

เพราะแววที่เด็กหนุ่มใช้มองเฮอร์ไมโอนี่คราวนี้มันทำให้เด็กสาวหวาดกลัวได้ทีเดียว

“มัลฟอย  มีอะไร......” เฮอร์ไมโอนี่รวบรวมความกล้าเพื่อจะพูดขึ้น

“มันไม่เกี่ยวกับเธอยายเลือดสีโคลน!” เด็กหนุ่มตวาดก้อง  เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับก้าวถอยหลังไปเล็กน้อยด้วยความตกใจ

“ฉันก็ไม่อยากจะยุ่งหรอกนะ” เธอสวนขึ้นทันควัน  ทั้งความโกรธทั้งความกลัวปะปนกันไปหมด

“แต่การที่เธอต้องการให้ตัวเองดูเข้มแข็ง  เพราะกลัวว่าคนอื่นจะเห็นความอ่อนแอของเธอมันเป็นเรื่องที่โง่มาก ๆ เลยนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด

“เธอเป็นคนรับใช้ของฉันนะเกรนเจอร์  ฉันไม่ได้ใช้ให้เธอมาเทศนาหรือมาสั่งสอนอะไรฉัน!” มัลฟอยตะโกน “หรือแม้แต่มายุ่งกับเรื่องของครอบครัวฉัน!”

“ฉันก็ไม่อยากจะยุ่งเรื่องของครอบครัวนายหรอกนะมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูดเบา ๆ

 “ถ้าฉันไม่บังเอิญรู้ว่าแม่ของนายไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายคือใคร” ทันทีที่เฮอร์ไมโอนี่พูดจบ  มัลฟอยก็ตาลุกโพลง  เขาลุกขึ้นจากเตียงและย่างสามขุมมาที่เฮอร์ไมโอนี่ทันที!

“เธอมายุ่งอะไรกับแม่ฉัน!!!” มัลฟอยพูด  เขาดูโมโหมากกว่าทุกครั้งที่เธอเคยเห็น

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะยุ่งกับแม่ของเธอสักนิด” เฮอร์ไมโอนี่พูด  เธอพยายามทำสีหน้าเรียบเฉย  ทั้ง ๆ ที่เธอต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะข่มความหวาดกลัวเอาไว้

“ฉันแค่ถามแม่เธอเท่านั้นเองว่าอยากไปเยี่ยมเธอกับฉันไหม  แต่แม่เธอจำเธอไม่ได้  หล่อนไม่รู้ว่าเดรโก  มัลฟอยคือใคร” เฮอร์ไมโอนี่พูดออกไปก่อนที่เธอจะห้ามตัวเองทัน 

และเด็กสาวก็คาดว่าเธอจะได้เห็นแววตาสีซีดที่แทบจะลุกเป็นไฟอีกครั้งหนึ่งแล้ว  เหมือนกับตอนที่มัลฟอยเกือบจะกำลังขืนใจเธอ!  แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น  แววตาที่เคยดูโกรธเคืองของเขากลับอ่อนลง  ถ้าเฮอร์ไมโอนี่มองไม่ผิด  มันเกือบจะเปลี่ยนเป็นโศกเศร้าด้วยซ้ำ  เด็กหนุ่มทรุดตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง  เขาดูอ่อนล้าและทุกข์ทรมาน

“แม่ฉัน  เขาจำฉันไม่ได้เลยรึ” มัลฟอยพูดขึ้นช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงที่เลื่อนลอยและผิดหวัง  และเพราะคำพูดของเขาคำนี้เอง  มันทำให้เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกผิดที่เล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง

“เธอถามฉันว่าเดรโกคือใคร” เฮอร์ไมโอนี่เล่า  มัลฟอยยกมือขึ้นเสยผมสีบลอนด์อย่างลวก ๆ

“มันเกิดอะไรขึ้นกับแม่ของนายมัลฟอย  เธอความจำเสื่อมเหรอ  หรือเกิดอะไรขึ้นกับเธอ  ทำไมเธอถึงจำนายไม่ได้” เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้นอย่างขลาด ๆ

“เธอไม่ได้ความจำเสื่อม” มัลฟอยพูด  แววตาสีซีดของเขามองเลยใบหน้าเธอออกไปยังหน้าต่างสู่ท้องฟ้าด้านนอก  มันดูเหม่อลอยและสิ้นหวังยิ่งนัก  เด็กหนุ่มเค้นคำพูดต่อไปออกมาจากปากอย่างยากเย็น

“แต่เธอถูกพ่อเสกคาถาสะกดใจใส่มาตลอดเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมานี่ต่างหาก”

*************************************************