ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แบล็กเมล์
ตอนที่ 4 แบล็กเมล์
เฮอร์ไมโอนี่รู้ทันทีว่ามัลฟอยต้องการพูดเรื่องอะไร เมื่อเช้าเธอหามันอยู่ตั้งนาน และคิดว่าคงลืมไว้ที่ห้องสมุด แล้วไปอยู่กับมัลฟอยได้อย่างไรนะ
“เดี๋ยว เอ่อ พวกเธอเข้าไปก่อนเถอะ”
“ไม่เป็นไรนะ เฮอร์ไมโอนี่ มีอะไรรึเปล่า” แฮร์รี่ถามอย่างสงสัย
“ไม่มี ๆ เข้าไปก่อนเถอะ เรื่อง เอ่อ พวกพรีเฟ็คน่ะ”
“ฉันก็พรีเฟ็คนะ” รอนแย้ง
“เอ่อ ฉันจะบอกเธอทีหลังแล้วกันรอน ฉันว่าเธอคงหิวน่ะ เข้าไปก่อนดีกว่า”
“พวกนายก็เหมือนกัน เข้าไปจองที่ก่อน” มัลฟอยสั่งแครบกับกอยล์
เมื่อทุกคนไปหมดแล้ว “มีอะไรก็ว่ามา” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“อ้าวฉันคิดว่าเธอกำลังตามหาของอยู่ซะอีก หายไปคงแย่”
“ฉันไม่มีเวลามาเล่นลิ้นกับนายนะมัลฟอย เอาบันทึกฉันคืนมา”
“บันทึกอะไรเหรอ เกรนเจอร์” มัลฟอยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“บันทึกฉันเล่มสีขาว ๆ ที่นายพูดนั่นไง เอาคืนมา” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างอารมณ์เสีย
“ฉันจะรู้ได้งัยว่าเป็นของเธอ ไม่เห็นมีชื่อเธอติดอยู่นี่”
“ของฉันแน่ ๆ ฉันมั่นใจ”
“งั้นข้างในเขียนไว้ว่าอะไรล่ะ”
“อย่ามาเล่นลิ้นเลย นายไม่มีทางเปิดอ่านมันได้แน่ ๆ ”
“ไดอารี่ที่รัก ฉันควรทำอย่างไรดี ฉันควรบอกแฮร์รี่ดีไหมว่าฉันรักเขาฉันสับสนเหลือเกิน”
“นาย ๆ นาย อ่านบันทึกนั่นได้ยังไง นายอ่านบันทึกความรู้สึกของชั้นได้ยังไง”
เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นมาอย่างไม่อยากเชื่อ เป็นไปได้ยังไงที่เธอกับมัลฟอยจะมีจิตใจที่ตรงกัน
“บันทึกความรู้สึกเหรอ อ๋อ ที่ว่าต้องเป็นคนที่มีจิตใจตรงกันถึงจะเปิดอ่านได้ใช่มั้ย”
“นาย ๆ ไม่ได้เปิดมันเองใช่มั้ย นายให้ใครเปิด”
“เรื่องนั้นอย่ารู้เลย เอาเป็นว่าฉันควรจะทำอย่างไรกับมันดีนะ” “ส่งคืนเจ้าของที่น่าสงสาร หรือ” มัลฟอยทำท่าครุ่นคิด
“เอาข้อความในนี้ไปป่าวประกาศให้คนทั้งฮอกวอตส์รู้ดีนะ”
“นายทำอย่างนั้นไม่ได้นะ” เฮอร์ไมโอนี่เถียงอย่างโกรธจัด แต่มีเรอะที่มัลฟอยจะไม่ทำ เมื่อเขาได้โอกาสขนาดนี้แล้ว
“อืมเอาเป็นว่า ฉันจะยังไม่ทำตอนนี้แล้วกัน แต่มีข้อแม้”
“ข้อแม้อะไร นายจะให้ฉันทำอะไร”
“เอาเป็นว่าเธอต้องทำตามที่ฉันบอกทุกอย่างแล้วกัน”
“มันจะมากไปแล้วนะมัลฟอย ถ้านายไม่ยอมคืนสมุดให้ฉัน ฉันจะบอก ศาสตราจารย์มักกอลนากัล”
“ก็ลองดูซี่ อย่างมากฉันก็โดนหักแต้ม แต่เธอล่ะ เรื่องที่เธอเขียนทุกคำพูด จะติดประกาศทั่วโรงเรียน”
“นายมันเลวมาก นายคิดจะทำอะไรกันแน่”
“อืม ฉันยังไม่รู้หรอกแต่เอาเป็นว่า ไว้ฉันคิดออกแล้วจะบอกเธอแล้วกันเกรนเจอร์”
“แล้วก็อย่าคิดตุกติกล่ะ เพราะความลับของเธออยู่ในกำมือฉัน อย่าลืมล่ะ” มัลฟอยทิ้งท้ายก่อนเดินจากไป
วันนั้นทั้งวันเฮอร์ไมโอนี่ไม่เป็นอันเรียนเลย เธอคิดถึงแต่เรื่องบันทึก มัลฟอยเปิดมันได้อย่างไรนะ หรือเขาให้ใครเปิดกัน ที่แน่ ๆ คงไม่ใช่แฮร์รี่อยู่แล้ว แต่ถ้าเป็นมัลฟอยล่ะก็ แค่คิดเธอก็สยองแล้ว “ชั้นเนี่ยนะจะเป็นเนื้อคู่กะตานั่น ศัตรูกันชัด ๆ ”
ตอนเช้าอีกวันหนึ่งเฮอร์ไมโอนี่ไม่เห็นมัลฟอยที่โต๊ะบ้านสลิธีริน สักพักหนึ่งก็มีนกฮูกเหยี่ยวสีน้ำตาลเข้มสวยตัวหนึ่งมาหย่อนกระดาษโน๊ตให้เธอ
ถึง เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์
เธอสามารถอ่านโน๊ตนั่นบนโต๊ะได้ จะไม่มีใครเห็นเพราะฉันร่ายคาถาไว้แล้ว
หลังกินข้าวเจอกันที่ระเบียงทางเดินชั้นสอง หวังว่าเธอคงมานะ ถ้าอยากรักษาความลับเอาไว้
จาก เดรโก มัลฟอย
“อ่านอะไรหนะ เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ถาม
“ไม่มีอะไรหรอก มักกอนนากัลเรียกฉันไปพบน่ะ”
“แล้วฉันล่ะ” รอนถามขณะมีอาหารอยู่เต็มปาก
“อาจารย์ เรียกฉันคนเดียว เอ่อ เรื่องสอบน่ะ ไปนะ”
เมื่อไปถึงเฮอร์ไมโอนี่เห็นมัลฟอยยืนพึงระเบียงรออยู่
“ช้าจัง เกรนเจอร์ เธอมัวกินอยู่ หรือมัวแต่มองหน้าพอตเตอร์หา”
“ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน มีอะไรก็รีบ ๆ ว่ามา”
“อย่าเพิ่งใจร้อนซี่ หรือว่าคิดถึงพอตเอตร์จนห่างกันไม่ได้เลย” มัลฟอยทำท่ากวนประสาท
“นายต้องการอะไร” เฮอร์ไมโอนี่ถาม ขณะที่มัลฟอยแสยะยิ้มที่มุมปาก
“ฉันแค่อยากมีสาวใช้ไว้ใช้งานที่โรงเรียนก็เท่านั้น”
“สาวใช้!!!” “นายคิดบ้าอะไรของนายน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตะเบ็งเสียงขึ้นมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ไอ้มัลฟอยมันคิดอะไรของมันวะ” เธอนึกในใจ
“นี่ ๆ ฉันไม่ได้จะปล้ำเธอนะ พูดซะอย่างกะชั้นจะฆ่าเธองั้นแหละ”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง ให้ฉันเป็นสาวใช้นายน่ะนะ ฝันไปเถอะ”
“หรือเธออยากให้ทุกคนรวมถึงพอตเตอร์ได้อ่านไอ้ที่เธอเขียนไว้ในบันทึกงั้นเหรอ” มัลฟอยเอ่ยอย่างมีชัย
“นี่เกรนเจอร์ฉันไม่ได้ใช้เธอเหมือนทาสหรอกนะ แล้วเธอก็ไม่ต้องถูพื้นปราสาทเหมือนเอล์ฟประจำบ้านพวกนั้นด้วย เพียงแค่”
“เพียงแค่อะไร” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัย มัลฟอยจะมาไม้ไหนกับเธออีกเนี่ย
“เพียงแค่ทำตามที่ฉันต้องการก็พอ” มัลฟอยตอบ
“ไอ้ที่ว่าต้องการนี่อะไรยะ” เฮอร์ไมโอนี่เหวใส่ “คนอย่างนายมีเรอะทำเรื่องดี ๆ”
“มันก็ต้องแล้วแต่ชั้นเท่านั้นแหละ เอาเป็นว่า….” มัลฟอยทำท่าครุ่นคิด (อีกแล้ว)
“วันนี้ฉันขอแค่เบาะ ๆ พอก่อนแล้วกัน” “ให้เธอทำการบ้านวิชาประวัติศาสตร์เวทย์มนตร์ให้ทีสิ”
“นี่นาย…” เฮอร์ไมโอนี่ทำท่าจะเถียงแต่มัลฟอยเอามือมาจุ๊ปากเธอไว้
“อย่าลืมนะว่าบันทึกของเธออยู่ในกำมือฉัน” “เอาเป็นว่าเธอทำแค่นี้แหละ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะเรียกมาใหม่” มัลฟอยพูดพร้อมกับเดินจากไป
“เดี๋ยว มัลฟอย ฉันยังไม่ได้ตกลงนะ” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกน
“จะมีใครซวยกว่าชั้นมั้ยเนี่ย”
เป็นไงบ้างคะ ช่วยแสดงความคิดเห็นด้วยนะ piksi_12@hotmail.com
เฮอร์ไมโอนี่รู้ทันทีว่ามัลฟอยต้องการพูดเรื่องอะไร เมื่อเช้าเธอหามันอยู่ตั้งนาน และคิดว่าคงลืมไว้ที่ห้องสมุด แล้วไปอยู่กับมัลฟอยได้อย่างไรนะ
“เดี๋ยว เอ่อ พวกเธอเข้าไปก่อนเถอะ”
“ไม่เป็นไรนะ เฮอร์ไมโอนี่ มีอะไรรึเปล่า” แฮร์รี่ถามอย่างสงสัย
“ไม่มี ๆ เข้าไปก่อนเถอะ เรื่อง เอ่อ พวกพรีเฟ็คน่ะ”
“ฉันก็พรีเฟ็คนะ” รอนแย้ง
“เอ่อ ฉันจะบอกเธอทีหลังแล้วกันรอน ฉันว่าเธอคงหิวน่ะ เข้าไปก่อนดีกว่า”
“พวกนายก็เหมือนกัน เข้าไปจองที่ก่อน” มัลฟอยสั่งแครบกับกอยล์
เมื่อทุกคนไปหมดแล้ว “มีอะไรก็ว่ามา” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“อ้าวฉันคิดว่าเธอกำลังตามหาของอยู่ซะอีก หายไปคงแย่”
“ฉันไม่มีเวลามาเล่นลิ้นกับนายนะมัลฟอย เอาบันทึกฉันคืนมา”
“บันทึกอะไรเหรอ เกรนเจอร์” มัลฟอยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“บันทึกฉันเล่มสีขาว ๆ ที่นายพูดนั่นไง เอาคืนมา” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างอารมณ์เสีย
“ฉันจะรู้ได้งัยว่าเป็นของเธอ ไม่เห็นมีชื่อเธอติดอยู่นี่”
“ของฉันแน่ ๆ ฉันมั่นใจ”
“งั้นข้างในเขียนไว้ว่าอะไรล่ะ”
“อย่ามาเล่นลิ้นเลย นายไม่มีทางเปิดอ่านมันได้แน่ ๆ ”
“ไดอารี่ที่รัก ฉันควรทำอย่างไรดี ฉันควรบอกแฮร์รี่ดีไหมว่าฉันรักเขาฉันสับสนเหลือเกิน”
“นาย ๆ นาย อ่านบันทึกนั่นได้ยังไง นายอ่านบันทึกความรู้สึกของชั้นได้ยังไง”
เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นมาอย่างไม่อยากเชื่อ เป็นไปได้ยังไงที่เธอกับมัลฟอยจะมีจิตใจที่ตรงกัน
“บันทึกความรู้สึกเหรอ อ๋อ ที่ว่าต้องเป็นคนที่มีจิตใจตรงกันถึงจะเปิดอ่านได้ใช่มั้ย”
“นาย ๆ ไม่ได้เปิดมันเองใช่มั้ย นายให้ใครเปิด”
“เรื่องนั้นอย่ารู้เลย เอาเป็นว่าฉันควรจะทำอย่างไรกับมันดีนะ” “ส่งคืนเจ้าของที่น่าสงสาร หรือ” มัลฟอยทำท่าครุ่นคิด
“เอาข้อความในนี้ไปป่าวประกาศให้คนทั้งฮอกวอตส์รู้ดีนะ”
“นายทำอย่างนั้นไม่ได้นะ” เฮอร์ไมโอนี่เถียงอย่างโกรธจัด แต่มีเรอะที่มัลฟอยจะไม่ทำ เมื่อเขาได้โอกาสขนาดนี้แล้ว
“อืมเอาเป็นว่า ฉันจะยังไม่ทำตอนนี้แล้วกัน แต่มีข้อแม้”
“ข้อแม้อะไร นายจะให้ฉันทำอะไร”
“เอาเป็นว่าเธอต้องทำตามที่ฉันบอกทุกอย่างแล้วกัน”
“มันจะมากไปแล้วนะมัลฟอย ถ้านายไม่ยอมคืนสมุดให้ฉัน ฉันจะบอก ศาสตราจารย์มักกอลนากัล”
“ก็ลองดูซี่ อย่างมากฉันก็โดนหักแต้ม แต่เธอล่ะ เรื่องที่เธอเขียนทุกคำพูด จะติดประกาศทั่วโรงเรียน”
“นายมันเลวมาก นายคิดจะทำอะไรกันแน่”
“อืม ฉันยังไม่รู้หรอกแต่เอาเป็นว่า ไว้ฉันคิดออกแล้วจะบอกเธอแล้วกันเกรนเจอร์”
“แล้วก็อย่าคิดตุกติกล่ะ เพราะความลับของเธออยู่ในกำมือฉัน อย่าลืมล่ะ” มัลฟอยทิ้งท้ายก่อนเดินจากไป
วันนั้นทั้งวันเฮอร์ไมโอนี่ไม่เป็นอันเรียนเลย เธอคิดถึงแต่เรื่องบันทึก มัลฟอยเปิดมันได้อย่างไรนะ หรือเขาให้ใครเปิดกัน ที่แน่ ๆ คงไม่ใช่แฮร์รี่อยู่แล้ว แต่ถ้าเป็นมัลฟอยล่ะก็ แค่คิดเธอก็สยองแล้ว “ชั้นเนี่ยนะจะเป็นเนื้อคู่กะตานั่น ศัตรูกันชัด ๆ ”
ตอนเช้าอีกวันหนึ่งเฮอร์ไมโอนี่ไม่เห็นมัลฟอยที่โต๊ะบ้านสลิธีริน สักพักหนึ่งก็มีนกฮูกเหยี่ยวสีน้ำตาลเข้มสวยตัวหนึ่งมาหย่อนกระดาษโน๊ตให้เธอ
ถึง เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์
เธอสามารถอ่านโน๊ตนั่นบนโต๊ะได้ จะไม่มีใครเห็นเพราะฉันร่ายคาถาไว้แล้ว
หลังกินข้าวเจอกันที่ระเบียงทางเดินชั้นสอง หวังว่าเธอคงมานะ ถ้าอยากรักษาความลับเอาไว้
จาก เดรโก มัลฟอย
“อ่านอะไรหนะ เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ถาม
“ไม่มีอะไรหรอก มักกอนนากัลเรียกฉันไปพบน่ะ”
“แล้วฉันล่ะ” รอนถามขณะมีอาหารอยู่เต็มปาก
“อาจารย์ เรียกฉันคนเดียว เอ่อ เรื่องสอบน่ะ ไปนะ”
เมื่อไปถึงเฮอร์ไมโอนี่เห็นมัลฟอยยืนพึงระเบียงรออยู่
“ช้าจัง เกรนเจอร์ เธอมัวกินอยู่ หรือมัวแต่มองหน้าพอตเตอร์หา”
“ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน มีอะไรก็รีบ ๆ ว่ามา”
“อย่าเพิ่งใจร้อนซี่ หรือว่าคิดถึงพอตเอตร์จนห่างกันไม่ได้เลย” มัลฟอยทำท่ากวนประสาท
“นายต้องการอะไร” เฮอร์ไมโอนี่ถาม ขณะที่มัลฟอยแสยะยิ้มที่มุมปาก
“ฉันแค่อยากมีสาวใช้ไว้ใช้งานที่โรงเรียนก็เท่านั้น”
“สาวใช้!!!” “นายคิดบ้าอะไรของนายน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตะเบ็งเสียงขึ้นมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ไอ้มัลฟอยมันคิดอะไรของมันวะ” เธอนึกในใจ
“นี่ ๆ ฉันไม่ได้จะปล้ำเธอนะ พูดซะอย่างกะชั้นจะฆ่าเธองั้นแหละ”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง ให้ฉันเป็นสาวใช้นายน่ะนะ ฝันไปเถอะ”
“หรือเธออยากให้ทุกคนรวมถึงพอตเตอร์ได้อ่านไอ้ที่เธอเขียนไว้ในบันทึกงั้นเหรอ” มัลฟอยเอ่ยอย่างมีชัย
“นี่เกรนเจอร์ฉันไม่ได้ใช้เธอเหมือนทาสหรอกนะ แล้วเธอก็ไม่ต้องถูพื้นปราสาทเหมือนเอล์ฟประจำบ้านพวกนั้นด้วย เพียงแค่”
“เพียงแค่อะไร” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัย มัลฟอยจะมาไม้ไหนกับเธออีกเนี่ย
“เพียงแค่ทำตามที่ฉันต้องการก็พอ” มัลฟอยตอบ
“ไอ้ที่ว่าต้องการนี่อะไรยะ” เฮอร์ไมโอนี่เหวใส่ “คนอย่างนายมีเรอะทำเรื่องดี ๆ”
“มันก็ต้องแล้วแต่ชั้นเท่านั้นแหละ เอาเป็นว่า….” มัลฟอยทำท่าครุ่นคิด (อีกแล้ว)
“วันนี้ฉันขอแค่เบาะ ๆ พอก่อนแล้วกัน” “ให้เธอทำการบ้านวิชาประวัติศาสตร์เวทย์มนตร์ให้ทีสิ”
“นี่นาย…” เฮอร์ไมโอนี่ทำท่าจะเถียงแต่มัลฟอยเอามือมาจุ๊ปากเธอไว้
“อย่าลืมนะว่าบันทึกของเธออยู่ในกำมือฉัน” “เอาเป็นว่าเธอทำแค่นี้แหละ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะเรียกมาใหม่” มัลฟอยพูดพร้อมกับเดินจากไป
“เดี๋ยว มัลฟอย ฉันยังไม่ได้ตกลงนะ” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกน
“จะมีใครซวยกว่าชั้นมั้ยเนี่ย”
เป็นไงบ้างคะ ช่วยแสดงความคิดเห็นด้วยนะ piksi_12@hotmail.com
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น