คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : The Argument
***Chapter 3 The Argument***
เดรโกรู้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้นตามมาหลังจากที่เขาพูดตำนั้นออกไป ใบหน้าของรอนขาวซีดด้วยความตกใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นแดงก่ำด้วยความโกรธภายในเสี้ยววินาที!
“นายว่าอะไรนะ!” รอนว่า เขาลุกพรวดขึ้นมาจากโซฟาทันทีที่ชายหนุ่มพูดจบ ขณะที่เดรโกยังคงนั่งอยู่ตรงข้ามเขาด้วยท่าทีสงบนิ่ง
“นายได้ยินไม่ผิดหรอก ฉันบอกเฮอร์ไมโอนี่ไปว่าฉันกับเธอเป็นคนรักกัน” เดรโกพูดต่อด้วยท่าทีไม่รู้สึกรู้สาอะไร และคงเป็นเพราะใบหน้าเรียบเฉยที่ดูยียวนกวนอารมณ์ของเขาด้วยกระมัง มันเลยทำให้ความอดทนของรอนหมดลง ชายหนุ่มคว้าคอเสื้อของเดรโกและดึงร่างของเขาขึ้นมาจากเก้าอี้ทันที ปื้นสีแดงบนใบหน้าของเขาแผ่ไปถึงใบหูและลำคอราวกับรอยหมึกสีแดงที่ซึมไปตามกระดาษ
“นายมัน!” รอนเค้นคำพูดนั้นออกมาจากปากอย่างยากเย็น พอ ๆ กับที่เขาพยายามชั่งใจว่าจะต่อยเดรโกดีหรือไม่ และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่เดรโกรู้ทันความคิดของรอน
“นายจะต่อยฉันก็ได้นะ หรือจะสาปฉัน ทำยังไงกับฉันก็ได้ถ้านายต้องการ” เดรโกพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ราวกับเขาไม่รู้สึกถึงสถานะเสียเปรียบของตนเลยแม้แต่น้อย กำปั้นของรอนง้างอยู่กลางอากาศ แต่ในที่สุดชายหนุ่มก็ลดมันลง เขาเหวี่ยงร่างที่ไร้การขัดขืนของอีกฝ่ายออกห่าง
รอนยืนหอบหายใจเพื่อสงบสติอารมณ์อยู่นาน ก่อนจะหันมาทางเดรโก
“นายทำได้ยัง......” ฟังจากน้ำเสียงของรอนแล้วดูเหมือนเขาพยายามเค้นทุกคำพูดออกมาจากปากอย่างยากเย็น และทุกถ้อยคำที่เปล่งออกมานั้นเต็มไปด้วยความผิดหวัง เสียใจ และโกรธแค้น
“นายทำได้ยังไงกัน!” รอนแผดเสียงดังลั่นห้อง เดรโกไม่ตอบอะไรออกไป เขายังคงมองรอนด้วยแววตาสีเงินที่ดูนิ่งเฉย “นายโกหกเธอได้ยังไง.....นายก็รู้ว่าเธอเป็นคนรักของแฮร์รี่.......นายก็รู้ว่าสองคนนั้นคือเพื่อนที่สนิทที่สุดของนาย”
“เรื่องนั้นฉันก็รู้มาตั้งแต่แรกแล้ว” เดรโกพูดขึ้น “แต่รู้แล้วยังไงล่ะ....ถึงรู้แล้วทำอะไรได้.....ในเมื่อฉันรู้อยู่เต็มอกว่าเธอรักคนอื่น......แต่ฉันก็ยังรักเธออยู่ดี” ชายนหนุ่มพูดอย่างขมขื่น
“ที่สำคัญนายคงน่าจะเข้าใจความรู้สึกของฉันมากกว่าใครทั้งหมดนะ” รอนตวัดนัยน์ตาเฉียบคมมาทางเดรโก และครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มเห็นเปลวไฟวาบวับอยู่ในดวงตาสีอ่อนคู่นั้นของเขา
“เข้าใจเรอะ! ทำไมฉันต้องเข้าใจนายด้วยในเมื่อนายมันก็เป็นแค่ไอ้คนหลอกลวงคนหนึ่งเท่านั้น!” รอนตะโกนพลางชะโงกตัวข้ามโต๊ะกาแฟมาหาเดรโก สายตาที่ชายหนุ่มผมแดงใช้มองเพื่อนรักของเขานั้นช่างน่ากลัวยิ่งนัก และถ้าหากการจ้องตาทำให้ใครตายได้ล่ะก็ป่านนี้เดรโกคงลงไปดิ้นทุรนทุรายอบู่บนพื้นเป็นแน่
“นายจะเรียกฉันยังไงก็ได้” เดรโกพูดขึ้นพลางหยิบบุหรี่บนโต๊ะขึ้นมาจุด “ฉันสามารถเป็นได้ทุกอย่าง ฉันสามารถทำได้ทุกอย่างเพียงแค่ให้เธอมีความสุข”
“ความสุขที่มาจากการหลอกลวงของนายน่ะนะ นายคิดเรอะว่าเฮอร์ไมโอนี่จะต้องการมันน่ะ อย่างที่ฉันพูดกับนายไว้ไง ถ้าวันหนึ่งถ้าเธอจำเรื่องทุกอย่างได้ เธอจะเกลียดนายไปชั่วชีวิต!” รอนพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น น้ำเสียงที่เขาไม่ได้ใช้กับเดรโกมานานหลายปี
“แล้วพอถึงวันนั้นนายก็จะเข้ามาดูแลเธอแทนฉันใช่ไหม นั่นคือสิ่งที่นายหวังงั้นสิ” เดรโกพูดพลางพ่นควันบุหรี่ออกมา สีหน้าของเขาสงบนิ่ง แต่แววตาสีเงินคู่นั้นกลับดูน่ากลัวไม่แพ้ของรอนเลยทีเดียว
เพราะคำพูดคำนั้นของเดรโกส่งผลให้รอนนิ่งเงียบไป และเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักไม่โต้เถียงอะไร ชายหนุ่มจึงพูดต่อ
“ที่นายโกรธฉันขนาดนี้มันก็สมควรอยู่หรอก เพราะฉันทำผิดที่หลอกลวงเฮอร์ไมโอนี่ แต่ฉันคิดว่ามันมีอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้นายโกรธจนแทบอยากจะฆ่าฉันให้ตายตรงนี้ และเหตุผลที่ว่านั่นก็คือ.....นายอิจฉาฉัน” พอจบคำพูดของเดรโก รอนก็ชะงักกึกราวกับถ้อยคำสุดท้ายของชายหนุ่มมีเวทย์มนตร์ แต่ไม่นานนักเขาก็เถียงออกมา
“ทำไมฉันต้องอิจฉานายด้วย” ชายหนุ่มผมแดงพูด
“ฉันรู้ว่านายเองก็หลงรักเธอ เราทั้งสองคนอยู่ในสถานะเดียวกันมาตลอด เหมือนกับม้าแข่งที่วิ่งมาคู่กันในสนามและมีม้าอีกตัวนำเราสองคนไปไกลอย่างที่เราทั้งสองไม่มีวันตามทัน แต่เมื่อม้าตัวแรกล้มลง เราซึ่งเป็นเพื่อนรักกันก็สมควรวิ่งเคียงคู่กันไปอย่างเดิม แต่จู่ ๆ ฉันกลับวิ่งแซงนายไปก่อนที่นายจะรู้ว่าม้าตัวแรกล้ม ฉันไม่ได้วิ่งเคียงคู่กับนายเหมือนเก่า และเมื่อฉันได้รับชัยชนะก็ไม่แปลกที่นายจะอิจฉาฉัน” เดรโกพูดพลางพ่นควันออกมาอีกระลอก รอนอ้าปากเพื่อจะโต้เถียงอะไรบางอย่างออกมา แต่เขาก็ไม่อาจหาคำพูดอะไรมาพูดได้ ในเมื่อสิ่งที่เดรโกพูดออกมานั้นถูกต้องทุกประการ!
แม้การตายของแฮร์รี่จะเป็นเรื่องที่เจ็บปวดมากสำหรับรอน แน่นอนว่ามิตรภาพระหว่างเขาและแฮร์รี่นั้นอยู่เหนือความเห็นแก่ตัวของชายหนุ่มแน่นอน รอนจึงปิดปังเรื่องที่เขารักเฮอร์ไมโอนี่มาตลอดโดยไม่ยอมบอกให้ใครรู้ แต่มาตอนนี้แฮร์รี่ตายจากไปแล้ว แม้ว่ามันจะเป็นการสูญเสียเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาไปอย่างไม่มีวันกลับมาก็ตาม และแน่นอนว่ามันต้องสร้างความโศกเศร้าอย่างมหาศาลให้กับเฮอร์ไมโอนี่ถ้าเธอยังจำทุกอย่างได้ แต่ถึงอย่างนั้นรอนก็ยังคิดว่าถ้าสักวันหนึ่งเธอทำใจเรื่องแฮร์รี่ได้ เธอจะหันมามองที่เขาบ้าง สิ่งเดียวที่ชายหนุ่มหวังคือให้เธอมองเขาในฐานะอื่นนอกจากเพื่อนสนิทของเธอบ้างเพียงเท่านั้น
แต่จู่ ๆ ความหวังของเขาก็พังทลายลงเมื่อเขามารู้ว่าเดรโกชิงหัวใจของเฮอร์ไมโอนี่ไปก่อนที่เขาจะได้ตั้งตัวเสียแล้ว ราวกับม้าที่ตอนแรกวิ่งอย่างเหยาะเหยาะเพราะรู้ว่ายังไงก็ไม่มีวันชนะ ถูกเพื่อนรักแซงหน้าไปโดยไม่บอกกล่าวและเห็นเพื่อนคนนั้นชิงชัยชนะไปต่อหน้าต่อตาอย่างน่าเจ็บใจ
ใช่แล้ว ที่รอนโกรธเดรโกมากที่สุดก็เพราะว่าเขาใช้วิธีสกปรกขโมยหัวใจของเฮอร์ไมโอนี่ไปโดยไม่บอกกล่าว แทนที่เขาจะบอกความจริงกับเธอทุกอย่างกับเธอ และค่อยให้เธอเลือกเอาเองว่าเธอต้องการให้ใครมาเป็นคนดูแลเธอต่อจากแฮร์รรี่ เดรโกหรือว่ารอน หรือเธออาจจะเลือกคนอื่นที่ไม่ใช่พวกเขาทั้งสองก็ได้ แต่เดรโกกลับผูกมัดเฮอร์ไมโอนี่ให้อยู่ในฐานะ ‘ คนรัก ’ ของเขาด้วยการหลอกลวงเธอ ซึ่งนั่นเป็นการกระทำที่ชายหนุ่มยอมไม่อาจจะยอมรับได้
“นายไม่มีวันทำแบบนี้ได้นานหรอก” รอนพูดขึ้นหลังจากนิ่งเงียบไประยะหนึ่ง เดรโกเลิกคิ้วพลางจ้องมองเขา
“นายก็รู้ว่าวันหนึ่งความทรงจำของเฮอร์ไมโอนี่จะกลับมา และเมื่อถึงวันนั้นเธอก็จะเกลียดนายไปชั่วชีวิต” คำขู่นั้นของรอนราวกับบาดลึกเข้าไปใจจิตใจของเดรโก สิ่งที่ชายหนุ่มผมแดงพูดออกมานั้นถูกต้องอย่างที่สุด เพราะตอนนี้ความกลัวเพียงอย่างเดียวของเดรโกคือการที่เฮอร์ไมโอนี่จำเรื่องราวทุกอย่างได้และรู้ว่าเขาหลอกลวงเธอ
แต่ถึงกระนั้นชายหนุ่มผมบลอนด์ก็ยังมีสีหน้าที่เรียบเฉยอยู่ เดรโกบรรจงขยี้บุหรี่ที่ยังไม่หมดดีลงบนที่ดับ ราวกับเขาต้องการสูบมันเพียงแค่ระบายความเครียดเท่านั้น
“แล้วถ้าความทรงจำของเธอไม่กลับมาล่ะ” เขาพูดอย่างใจเย็น “ผู้บำบัดบอกฉันว่าไม่มียาใดในโลกที่จะสามารถรักษาเฮอร์ไมโอนี่ให้หายได้ แต่เธอต้องรักษาตัวของเธอเอง ซึ่งมันต้องใช้เวลา และผู้บำบัดเองก็ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าความทรงจำของเธอจะกลับมาเมื่อไหร่ ไม่ใช่สิ พวกเขาไม่แน่ใจด้วยว่าความทรงจำของเฮอร์ไมโอนี่จะกลับมาไม่ เพราะมันอาจจะสูญหายไปตลอดกาลก็ได้” เดรโกสังเกตว่าดวงตาของรอนเบิกกว้างเมื่อเขาพูดประโยคสุดท้ายอออกมา เสียงกัดฟันของชายหนุ่มผมแดงดังขึ้นท่ามกลางความห้องที่เงียบกริบ
“นั่นคงเป็นสิ่งที่นายต้องการสินะ! นายต้องการให้เฮอร์ไมโอนี่จำเรื่องราวของเธอไม่ได้ตลอดไปเพื่อที่นายจะได้หลอกลวงเธอต่อไป! นายมันทุเรศที่สุด เดรโก นายรู้ตัวบ้างมั๊ยว่านายกำลังทำอะไรอยู่ นายไม่คิดบ้างเหรอว่าเฮอร์ไมโอนี่จะต้องทุกข์ทรมานแค่ไหนกับการสูญเสียความทรงจำน่ะ แต่ที่นายต้องการก็คือให้เธอความจำเสื่อมไปตลอดเพื่อที่จะให้เธอเชื่อว่านายเป็นคนรักของเธอนี่นะ ฉันไม่เคยได้ยินอะไรที่เห็นแก่ตัวขนาดนี้มาก่อนเลย!” รอนพูดขึ้น แม้ว่าเขาจะไม่แสดงอาการเกรี้ยวกราดออกมาอย่างเมื่อครู่ แต่คำพูดนั้นกลับแทงใจดำของเดรโกอย่างประหลาดจนชายหนุ่มรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อยกับคำพูดนั้น
“ฉันยอมรับว่าฉันเห็นแก่ตัว แล้วนายก็คงลืมไปแล้วสิว่ายังไงฉันก็เป็นสลิธีริน และมันก็เป็นธรรมชาติของสลิธีรินที่จะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ” เดรโกพูดเรียบ ๆ รอนมองเขาอย่างโกรธเคือง
“แม้กระทั่งทำร้ายคนที่นายรักเนี่ยนะ นายยังมีหัวใจอยู่รึเปล่าเดรโก! นายไม่คิดบ้างเหรอไงว่......” รอนเริ่มแผดเสียงอีกครั้งขณะที่ชายหนุ่มผมบลอนด์ตวัดสายตาอันเฉียบคมมามองเขา
“ฉันไม่มีหัวใจอย่างงั้นรึ” น้ำเสียงเย้ยหยันดังออกมาจากริมฝีปากเรียวซีดของชายหนุ่ม “นายก็น่าจะรู้นี่ว่าเพราะฉันรักเธอฉันถึงได้ทำแบบนี้ ฉันรักเธอมานานแล้วและก็ไม่ได้รักเธอน้อยไปกว่านายด้วย!”
“อย่าเอาตัวนายมาเปรียบเทียบกับฉันดีกว่า เดรโก คำว่า ‘ รัก ’ ของนายมันเป็นแค่ข้ออ้างที่ให้นายโกหกเธอเพื่อให้นายได้สิ่งที่นายต้องการต่างหากล่ะ” รอนแย้ง ใบหน้าของเขาเริ่มเป็นสีเข้มขึ้นมาอีกครั้ง
“ที่ฉันทำไปทั้งหมดก็เพื่อความสุขของเฮอร์ไมโอนี่ ฉันไม่ต้องการจะเห็นเธอเสียใจอีกแล้ว รอน แค่ครั้งเดียวมันก็มากเกินพอแล้วสำหรับฉัน และาถ้านายเป็นฉันในตอนนั้นนายก็คงจะอะไรที่ไม่ต่างจากฉัน นายคงไม่มีวันบอกเธอเรื่องแฮร์รี่ ถ้านายรู้ว่ามันจะกระทบกระเทือนต่อจิตใจเธอแค่ไหน” เดรโกอธิบาย ขณะที่รอนจ้องเขาด้วยสายตาที่น่ากลัว
“นายไม่มีวันรู้หรอกว่าฉันจะทำยังไงถ้าฉันเป็นนาย เพราะอย่างน้อยฉันก็ไม่ใช่คนที่เห็นแก่ตัวแบบนาย” ชายหนุ่มผมแดงพูดพลางมองเพื่อนรักของเขาอย่างโกรธเคือง ราวกับการพูดว่ารอนคงจะทำแบบเดียวกับเดรโกถ้าหากเขาอยู่ในสถานการณ์เดียวกับชายหนุ่มเป็นการดูถูกเขาอย่างที่สุด
เกิดความเงียบที่น่าอึดอัดขึ้นระหว่างชายหนุ่มทั้งสอง ต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันอยู่เงียบ ๆ จนกระทั่งเดรโกเบนหน้าไปทางอื่นรอนก็พูดอะไรบางอย่างขึ้น
“นายไม่กะจะบอกเรื่องอดีตของเฮอร์ไมโอนี่ให้เธอรู้เลยใช่ไหม” เขาถามขึ้น เดรโกมีสีหน้าครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนที่เขาจะตอบออกมา
“ฉันคิดว่าจะเล่าให้เธอฟังเท่าที่จำเป็น และแน่นอนว่าเรื่องเหล่านั้นต้องไม่มีเรื่องของแฮร์รี่รวมอยู่ด้วย”
เสียงหัวเราะที่ฟังดูเย้ยหยันดังขึ้นจากชายหนุ่มที่กำลังนั่งอยู่ตรงข้ามเขา เดรโกนึกแปลกใจไม่น้อยที่รอนสามารถทำเสียงแบบนั้นออกมาได้ ทั้ง ๆ ที่ผ่านมาเพื่อนสนิทของเขาคนนี้ไม่เคยแม้กระทั่งพูดดูถูกใครมาก่อน
“นายก็รู้ว่านายไม่มีวันลบแฮร์รี่ออกจากใจของเฮอร์ไมโอนี่ได้ เธออาจจะลืมเขาในตอนนี้ แต่ซักวันเธอจะต้องจำเขาได้ พวกเขาเคยรักกันมาก เธอเคยรักเขามาก และตอนนี้เธอก็ยังรักเขาอยู่” น้ำเสียงของรอนฟังดูเจ็บปวดเมื่อเขาต้องพูดประโยคสุดท้ายออกมา ซึ่งมันเป็นคำพูดที่ทิ่มแทงจิตใจของชายหนุ่มทั้งสองเหลือเกิน
“เธอลืมเขาไปแล้ว รอน นายควรจะยอมรับความจริงข้อนี้ซักที” เดรโกพูดอย่างใจเย็น เขาพยายามจะเกลี้ยกล่อมรอนให้เห็นด้วยกับเขาแม้เดรโกจะรู้ดีว่าโอกาสของมันมีพอ ๆ กับการที่จะทำให้แฮร์รี่ ฟื้นคืนชีพขึ้นมาก็ตาม
“ฉันเชื่อว่าซักวันเธอจะต้องจำเขาได้” รอนพูดอย่างมั่นใจ
“แล้วถ้าหากเธอจำเขาไม่ได้เลยล่ะ” เดรโกพูดอย่างเป็นต่อ “ผู้บำบัดบอกฉันว่าเฮอร์ไมโอนี่ต้องรักษาตัวเธอเอง คนที่สามารถนำความทรงจำที่กระจัดกระจายของเธอมาปะติดปะต่อได้นั้นไม่มีใครนอกจากตัวเธอเองเท่านั้น และถ้าหากเธอไม่รู้ว่าแฮร์รี่มีตัวตนมาก่อน ถ้าหากว่าเธอไม่รู้ว่าเธอเคยรู้จักหรือผูกพันกับผู้ชายคนนี้ เธอไม่รู้แม้กระทั่งว่าเขามีตัวตนอยู่บนโลกนี้ เธอจะยังจำเขาได้ไหม” ชายหนุ่มอธิบายอย่างมีเหตุผล ในขณะที่รอนกำหมัดแน่น ใบหน้าของเขากลับมาเป็นสีแดงอีกครั้งซึ่งบ่งบอกว่าเขาไม่พอใจกับคำพูดของเดรโกมากเพียงไร! แต่ชายหนุ่มผมแดงกลับเลือกที่จะระงับอารมณ์ไว้แทนที่จะลุกขึ้นไปชกใบหน้าหล่อเหลาของเดรโก
“ถ้าหากนายตั้งใจจะทำอย่างนั้น ถ้านายจะไม่ยอมเล่าเรื่องของแฮร์รี่ให้เธอฟังเพราะว่านายไม่ต้องการให้เธอจำเขาได้ ฉันก็จะเล่าเรื่องของเขาให้เธอฟังเอง!” รอนพูดออกมาอย่างมุ่งมั่นก่อนที่เขาจะลุกจากเก้าอี้และตรงไปยังประตู!
.................................................
เดรโกลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพอ ๆ กับเพื่อนรักของเขา และก่อนที่รอนจะได้ผ่านธรณีประตูออกไปชายหนุ่มผมบบลอนด์ก็ร่ายคาถาปิดมันอย่างแน่นหนา
รอนมองเดรโกอย่างตกใจ เขากำลังจะหยิบไม้กายสิทธิ์ของเขาออกมาเพื่อร่ายคาถาเปิดมันออก แต่ก่อนที่เขาจะทำเช่นนั้นเดรโกก็เสกคาถาปลดอาวุธใส่เขา
ไม้กายสิทธิ์ของรอนลอยหวือไปอยู่ในมือของเดรโกทันที ขณะที่ชายหนุ่มผมแดงหันกลับมามองเพื่อนรักของเขาด้วยสีหน้าโกรธจัดจนแทบจะเรียกได้ว่าเคียดแค้น ปื้นสีแดงกระจายไปทั่วใบหน้าที่เต็มไปด้วยกระของชายหนุ่มเมื่อเขาพบว่าเดรโกกำลังชี้ไม้กายสิทธิ์มาทางเขา!
“แก!” รอนคำราม
“ถ้านายจะไปบอกเรื่องแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ล่ะก็ ฉันจะฆ่านายก่อนที่นายจะได้เห็นหน้าเธอแน่ รอน นายก็รู้ว่าฉันทำได้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่บอกว่าเขาเอาจริงแน่
“แก! ไอ้สารเลว!” รอนพูดรอดไรฟัน
“ฉันยอมรับเรื่องนั้น และฉันก็ไม่ว่าอะไรนายด้วยถ้านายจะด่าฉันมากกว่านี้ เพราะฉันทำได้ทุกอย่างเพื่อความสุขของเฮอร์ไมโอนี่” เขาพูด
“แกทำเพื่อความสุขของตัวเองต่างหากล่ะ! แกหลอกลวงเฮอร์ไมโอนี่ก็เพราะความเห็นแก่ตัวของแก ไอ้มันเป็นไอ้สารเลวเดรโก!” รอนตะโกน บัดนี้หูของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเช่นเดียวกับใบหน้าของเขาเรียบร้อยแล้ว แต่เดรโกกลับไม่โต้ตอบอะไรออกไป
“หรือว่านายจะปฏิเสธว่านายจะไม่ทำแบบนี้ถ้าหากว่านายเป็นฉัน” เขาพูดเรียบ ๆ อย่างไม่แยแสเลยว่าชายหนุ่มผมแดงจะโกรธเขามากเพียงไร
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเอาฉันไปเปรียบกับแก! ฉันไม่เหมือนแก และฉันไม่มีวันจะทำเหมือนแกด้วย!”
“นายไม่มีวันรู้หรอกว่านายจะทำเหมือนฉันรึเปล่า รอน แต่เท่าที่ฉันรู้ในตอนนี้สิ่งที่นายต้องการเพียงอย่างเดียวคือบอกเรื่องของแฮร์รี่ให้เฮอร์ไมโอนี่รู้เพื่อให้เธอโกรธเกลียดฉันฐานะที่ฉันเป็นคนโกหกหลอกลวงใช่ไหม” เดรโกถาม
“ใช่! และฉันกำลังจะทำมันด้วย” รอนกำลังจะหันกลับไปทางประตู แต่เดรโกกลับยกไม้ของเขาขึ้นสูงในเชิงเตือน รอนจึงต้องหยุดการกระทำของเขาโดยดี
“แล้วนายต่างจากฉันตรงไหนล่ะ เพราะที่นายทำลงไปไม่ใช่เพราะนายเองหวังดีกับเฮอร์ไมโอนี่ แต่นายต้องการทำให้เธอเกลียดฉัน ทั้ง ๆ ที่นายก็รู้อยู่เต็มอกว่าการบอกเธอเรื่องคู่หมั้นที่เพิ่งตายไปอาจจะไปกระทบกระเทือนจิตใจของเธอ แต่นายก็ยังดึงดันที่จะทำเพราะว่านายต้องการให้เธอโกรธเกลียดฉัน และเพื่อให้เธอหันมาหานายซึ่งเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวที่เธอเหลืออยู่นอกจากฉัน และก็รักเธอไม่ต่างจากฉัน ถ้านายคิดอย่างนั้นไหนลองฉันบอกซิ ว่านายไม่ได้เห็นแก่ตัวเหมือนกันฉัน”
เพราะคำพูดนั้นของเดรโกทำให้รอนถึงกับนิ่งอึ้งราวกับมันแทงใจดำของเขาเข้าอย่างจัง
“แต่ถึงยังไงฉันก็ไม่เคยหลอกลวงเธออย่างแก” เขาพูดออกมาหลังจากเงียบไปราว ๆ ครึ่งนาที
“แต่นายก็กำลังจะทำให้เธอเสียใจถ้านายบอกความจริงกับเธอ” เดรโกโต้ขึ้นมาในทันที และดูเหมือนครั้งนี้รอนจะอับจนคำพูดขึ้นมาเสียดื้อ ๆ เพราะสิ่งที่เดรโกพูดออกมานั้นมันถูกต้องทุกอย่าง!
ใช่แล้ว เดรโกพูดถูก ที่รอนต้องการบอกความจริงกับเฮอร์ไมโอนี่เพราะเขาคิดว่ามันเป็นเรื่องที่สมควรบอกเธอ แม้ว่าเธอจะจำคู่หมั้นที่เพิ่งเสียชีวิตไปของเธอไม่ได้ก็ตาม แต่หญิงสาวก็มีสิทธิ์ที่จะรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเขาโดยไม่มีการปิดบังอย่างที่เดรโกทำในตอนนี้
แต่จุดประสงค์อีกอย่างหนึ่งของชายหนุ่มในการบอกเรื่องของแฮร์รี่กับเธอคือการให้เฮอร์ไมโอนี่รู้ความจริงว่าเดรโกโกหกเธอ รอนต้องการให้เธอสาสว่างกับเรื่องที่เดรโกหลอกเธอมาตลอดเสียที และเมื่อถึงตอนที่หญิงเกลียดชังเดรโกเนื่องจากสิ่งที่เขาได้ทำลงไปแล้วรอนก็จะเป็นคนที่เข้ามาดูแลเธอต่อจากเดรโก แต่ถ้าเขาทำแบบนั้นเขาก็จะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างที่เขาเคยว่าชายหนุ่มไว้เช่นกัน
“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง” รอนพูดขึ้นมาในที่สุด เขาดูใจเย็นขึ้นมากกว่าเดิมหลายเท่านัก รอยสีแดงบนแก้มของเขาแทบจะจางหายไปหมดแล้วในขณะที่เดรโกค่อย ๆ ลดไม้กายสิทธิ์ของเขาลง
“ก่อนตาย แฮร์รี่ฝากฝังฉันไว้ให้ฉันดูแลเฮอร์ไมโอนี่แทนเขาถ้าเกิดเขาเป็นอะไรไป” ชายหนุ่มพูดขณะที่เพื่อนรักของเขาทำท่าทีราวกับจะพูดว่า ‘ เรื่องนั้นฉันรู้หรอกน่า นายจะเอามาพูดทำไม ’
ดวงตาสีเงินของเดรโกจ้องมองรอนอย่างคาดหวัง ก่อนจะพูดประโยคต่อไปออกมา
“แล้วนายรู้ไหมว่าทำไมเดรโกถึงฝากเฮอร์ไมโอนี่ไว้กับฉันแทนที่จะเป็นนาย ทั้ง ๆ ที่เขาคบกับนายมานานกว่าฉัน และแฮร์รี่ก็น่าจะไว้ใจนายมากกว่าฉัน” ชายหนุ่มผมบลอนด์พูดขึ้นขณะที่รอนทำสีหน้าเหมือนต้องการจะบอกว่า ‘ เรื่องนายมันไม่น่าไว้ใจน่ะมันแน่อยู่แล้ว! ’ แต่เมื่อสบสายตาของเพื่อนรัก รอนจึงตอบออกไปว่า
“ฉันไม่รู้ว่านายหมายความว่าอะไร”
เดรโกส่งไม้กายสิทธิ์คืนให้รอน เขาเดินไปที่หน้าต่างพลางมองไปยังท้องฟ้ามืดมิดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคิดก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดอีกครั้ง ตั้งแต่รอนก้าวเข้ามาในห้องของเขาเดรโกสูบบุหรี่ไปเป็นมวนที่สามแล้ว
“ที่แฮร์รี่ฝากฝังเฮอร์ไมโอนี่ไว้กับฉัน เพราะเขารู้มาตลอดว่าฉันรักเธอ แฮร์รี่รู้ว่ามาตลอดว่าฉันรักเฮอร์ไมโอนี่ และก็รักไม่แพ้เขาด้วย!” เดรโกสารภาพออกมาก่อนจะสูบบุหรี่และพ่นควันออกมาช้า ๆ ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนที่สูบหนักเท่าไหร่นักแต่ชายหนุ่มเลือกที่จะสูบเวลาที่เขาเครียดจริง ๆ มากกว่า ประกอบกับการมีเฮอร์ไมโอนี่ซึ่งเกลียดกลิ่นบุหรี่มากกว่าอะไรทั้งหมดเป็นเพื่อนรักมันจึงทำให้เดรโกเลิกสูบบุหรี่ไปได้พักหนึ่ง แต่เขาเพิ่งกลับมาสูบมันหลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่ได้รับบาดเจ็บกลับมาได้ไม่นาน
รอนดูมีสีหน้าตกใจกับสิ่งที่เดรโกพูดออกมา
“ไม่จริง!” ชายหนุ่มร้องขณะที่เดรโกกันกลับมาเผชิญหน้าเขาด้วยและถามเขาด้วยสีหน้าว่า ‘ มันไม่จริงยังไง ’ และรอนก็ตอบคำถามนั้นของเดรโกด้วยคำพูด
“แฮร์รี่จะรู้ได้ยังไงว่านายรักเฮอร์ไมโอนี่ ถ้านายไม่ได้บอกเขา หรือว่านาย.....” เดรโกส่ายหน้ากับคำถามของรอน
“ฉันไม่ได้บอกแฮร์รี่ และไม่มีวันที่จะบอกด้วย แต่เขาเดาออกเอง เขาคงสังเกตจากสายตาของฉันที่มองเฮอร์ไมโอนี่ และเขาคงเดาความจริงได้ไม่ยาก นายก็รู้นี่ว่าแฮร์รี่ไม่ใช่คนโง่” เดรโกพูดด้วยน้ำเสียราวกับจะเย้ยหยันตัวเอง
ชายหนุ่มคิดมาตลอดว่าเขาสามารถซ่อนความรู้สึกที่เขามีต่อเฮอร์ไมโอนี่ไม่ให้คนอื่นรู้ได้แล้วเชียว แต่คนที่ดูเขาออกและล่วงรู้ถึงความลับที่เขาอยากจะเก็บซ่อนเอาไว้มากที่สุดกลับเป็นแฮร์รี่ คู่หมั้นของเฮอร์ไมโอนี่เอง ทั้ง ๆ ที่เดรโกคิดว่าเขาสามารถตีสีหน้าเรียบเฉยและแสร้งทำเป็นเพื่อนของเธอได้อย่างแนบเนียนที่สุดแล้วในตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน แต่แฮร์รี่ก็ยังดูเขาออกอยู่ดี เดรโกไม่รู้ว่าแฮร์รี่รู้ความรู้สึกของเขาได้อย่างไร บางทีอาจจะเป็นจากสายตาล่ะมั้ง แฮร์รี่คงอ่านสายตาที่เขาใช้มองเฮอร์ไมโอนี่ออกว่ามันเป็นสายตาที่ผู้ชายใช้มองผู้หญิงที่เขารัก เช่นเดียวกับที่เดรโกมองออกว่ารอนรู้สึกยังไงกับเฮอร์ไมโอนี่ผ่านทางสายตาที่เขาใช้จ้องมองเธอ
แต่ถ้าเช่นนั้นทำไมแฮร์รี่ถึงไม่รู้ว่ารอนแอบรักเฮอร์ไมโอนี่อยู่ล่ะ หรือถ้าเขารู้ความรู้สึกของรอนเหมือนกับที่เขาอ่านความรู้สึกของเดรโกออก แล้วทำไมแฮร์รี่จึงไม่ฝากเฮอร์ไมโอนี่ไว้กับรอนแทนที่จะเป็นเดรโกล่ะ เรื่องนั้นชายหนุ่มไม่อาจหาคำตอบได้เลย
เดรโกนึกย้อนไปถึงตอนที่แฮร์รี่ยังมีชีวิตอยู่ คืนก่อนที่เขาจะออกไปตามล่าโวลเดอมอร์และได้ฝากฝังเฮอร์ไมโอนี่ไว้กับชายหนุ่ม
Flash Back
“เพราะฉะนั้นฉันถึงต้องไป” แฮร์รี่พูด เดรโกนิ่งเงียบ เขาไม่รู้ว่าจะโต้เถียงอะไร “แต่ฉันจะไปอย่างสบายใจถ้านายสัญญาว่านายจะดูแลเฮอร์ไมโอนี่ถ้าฉันไม่กลับมา สัญญากับฉันสิเดรโกว่านายจะดูแลเธอแทนฉัน”
“ได้สิแฮร์รี่ ฉันสัญญา” เดรโกพูดออกมาในที่สุด เขาถอนหายใจอย่างอัดอั้น
“แต่ความจริงนายไม่จำเป็นต้องทำอย่างงั้นเลยนะ.....” เขาพูดยังไม่ทันจะขาดคำแฮร์รี่ก็ขัดขึ้นก่อน
“นายสัญญากับฉันแล้วนะ เดรโก ว่านายจะดูแลเฮอร์ไมโอนี่แทนฉัน” ชายหนุ่มเตือน
“ฉันรู้ ฉันจะดูแลเธอแทนนายแน่นอน แต่….”
“ไม่มีคำว่าแต่ทั้งนั้น เดรโก สิ่งเดียวที่ฉันขอร้องนายคือให้นายดูแลเฮอร์ไมโอนี่แทนฉันถ้าฉันไม่กลับมา ฉันขอให้นายทำให้เธอมีความสุข และรักเธอแทนฉันเท่านั้น นายทำให้ฉันได้ไหม” ชายหนุ่มผมดำพูดขณะที่เพื่อนรักของเขามองเขาอย่างตกตะลึง
แฮร์รี่มองเดรโกด้วยแววตาที่บอกเขาว่า ‘ ฉันรู้เรื่องของนายดี ’
“นายหมายความว่ายังไง” เดรโกถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจ
“ฉันรู้ดีว่านายรักเธอ เดรโก นายรักเฮอร์ไมโอนี่ นายรักเธอมานานแล้วใช่ไหม” ดวงตาสีเงินฉายแววตกใจเพราะคำพูดนั้น
“ฉัน”
“บอกมาตามตรงเถอะว่าที่ฉันพูดมันถูกต้องใช่ไหม ฉันไม่โกรธนายหรอก เดรโก” แฮร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงที่บอกว่าเขาหมายความตามนั้นจริง ๆ และในที่สุดเดรโกก็ตัดสินใจพูดออกมา
“ใช่ แฮร์รี่ฉันรักเฮอร์ไมโอนี่ ฉันรักเธอมานานแล้ว” เขาสารภาพออกมาตามตรง นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาปิดบังความจริงอีกต่อไปในเมื่อแฮร์รี่เองก็รู้ความลับของเขาแล้ว ความลับที่เขาหลงรักคู่หมั้นของชายหนุ่ม
“ฉันนึกแล้วว่าฉันเดาไม่ผิด แต่ก็ดี....” ชายผมดำพึมพำเบา ๆ ดวงตาสีมรกตของเขามีแววครุ่นคิด “ฉันเองจะได้วางใจได้ว่านายจะดูแลเฮอร์ไมโอนี่อย่างดีที่สุด ในฐานะคนที่รักเธอเช่นเดียวกับฉัน และถ้าฉันไม่มีโอกาสได้กลับมา ฉันก็ไม่ว่านายหรอกนะถ้านายจะบอกความรู้สึกที่นายมีต่อเธอให้เธอรู้น่ะ” เขาพูดอย่างใจกว้าง แฮร์รี่ดูโล่งใจไม่น้อยที่เขาสามารถหาคนที่เขาพอจะฝากเฮอร์ไมโอนี่ไว้ด้วยได้หากเกิดอะไรขึ้นกับเขา
“นายอย่าพูดแบบนั้นเลยแฮร์รี่ นายต้องได้กลับมาอย่างแน่นอนเชื่อฉันสิ” ชายหนุ่มพูดให้กำลังใจเพื่อนรักแต่ดูเหมือนแฮร์รี่จะไม่เชื่อคำพูดของเดรโกมากไปกว่าการเชื่อคำพยากรณ์ที่เขาเรียนในวิชาของศาสตราจารย์ทวีลอนีย์เลย
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันเดรโก ฉันรู้แค่ว่าฉันจะต้องฆ่าโวลเดอมอร์ให้ได้ก็เท่านั้น ส่วนฉันจะได้กลับมาหรือเปล่านั่นมันอีกเรื่อง” ชายหนุ่มผมดำพูดด้วยสีหน้าครุ่นคิด ขณะที่เงยหน้าขึ้นมองเดรโก
“แต่อย่างน้อยฉันก็สบายได้อย่างหนึ่งตรงที่นายสัญญาว่าจะดูแลเฮอร์ไมโอนี่แทนฉัน ขอบใจนายมากนะ” เขาพูดขณะที่เดรโกวางมือลงบนใหล่ของเขา ชายหนุ่มผมบลอนด์พูดขึ้น
“นายก็รู้ว่าฉันต้องดูแลเธออยู่แล้ว ไม่ว่านายจะขอฉันไว้หรือไม่ เพราะฉัน.....” น้ำเสียงของเดรโกขาดห้วงไป “เพราะฉันเองก็รักเธอเหมือนกับนาย” เขาพูดออกมาในที่สุด
แฮร์รี่ยิ้มให้เขา
“ฉันดีใจที่นายคิดแบบนี้เดรโก อย่างน้อย เธอก็ยังมีนายคอยให้ความรักกับเธอถ้าฉันเป็นอะไรไป” ชายหนุ่มผมดำพูดออกมาจากใจจริง ขณะที่เดรโกยิ้มบาง ๆ ให้เพื่อนรัก
End of Flash Back
เสียงของรอนที่ดังขึ้นปลุกเดรโกขึ้นจากภวังค์
“ฉันไม่เข้าใจ” เขาว่า
“ถ้าแฮร์รี่ดูออกเรื่องนายรักเฮอร์ไมโอนี่ แล้วทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องฉัน ฉันหมายความถึงเรื่องที่ฉันเองก็รักเธอเหมือนกัน” รอนพูดประโยสุดท้ายออกมาอย่างแผ่วเบา ราวกับเขากลัวว่าแฮร์รี่ที่จากไปแล้วจะได้ยินคำพูดนั้น “หรือว่าเขาจะรู้แต่เขาไม่พูดออกมา”
เดรโกมีสีหน้าครุ่นคิด “ฉันว่าแฮร์รี่ไม่น่าจะรู้เรื่องนายนะ รอน ฉันหมายถึงเขาไม่น่าจะเดาความรู้สึกของนายออก”
“แต่เขาดูนายออกนี่นา เขารู้ว่านายรักเฮอร์ไมโอนี่” รอนเถียงขึ้นมา สีหน้าของเขาดูกังวล ราวกับเขากำลังคิดอยู่ว่าแฮร์รี่จะมองเขาเช่นไรหากชายหนุ่มรู้ว่ารอนรักคู่หมั้นของเขา
“ฉันว่าเขาไม่น่าจะรู้เรื่องของนายนะรอน เพราะนายเป็นเพื่อนรักกับเขารวมทั้งเฮอร์ไมโอนี่มานาน พวกนายสนิทกันมาตั้งแต่เริ่มเรียนที่ฮอกวอตส์ และการที่นายสนิทสนมกับเฮอร์ไมโอนี่มากมันเลยไม่ใช่เรื่องแปลกในสายตาของแฮร์รี่ ต่างจากฉันที่เพิ่งเข้ามาสนิทกับพวกนาย แฮร์รี่เลยเดาความรู้สึกของฉันได้ไม่ยากไม่เหมือนกับความรู้สึกของนาย” เดรโกพูดอย่างมีเหตุผล ซึ่งมันก็คงจริงอย่างที่เขาว่า รอนและเฮอร์ไมโอนี่สนิทกันมาเกือบจะพร้อม ๆ กับที่แฮร์รี่และรอนเป็นเพื่อนรักกัน มันจึงทำให้มิตรภาพระหว่างรอนกับเฮอร์ไมโอนี่เป็นสิ่งที่ไม่มีอะไรเคลือบแคลง และแฮร์รี่คงไม่มีวันสงสัยว่าเพื่อนที่สนิทที่สุดของเขาจะหลงรักคนรักของเขาเองพอ ๆ กับที่รอนพยายามจะเก็บความรู้สึกของเขาที่มีต่อเฮอร์ไมโอนี่ไว้ให้ลึกที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้เพื่อไม่ให้แฮร์รี่ดูออกว่ารอนรักคนรักของเขา
“และเพราะเหตุผลนั้น มันเลยทำให้เขาเลือกฝากเฮอร์ไมโอนี่ไว้กับฉัน เขาบอกฉันว่าให้รักเธอแทนเขาได้ถ้าหากเขาไม่กลับมา” เดรโกพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ และเพราะประโยคอันแสนจะราบเรียบนี้เองที่ทำให้รอนโกรธขึ้นมาอีกครั้ง
“นายจะอ้างว่าเพราะแฮร์รี่ฝากเฮอร์ไมโอนี่ไว้กับนาย นายเลยมีสิทธิ์ที่จะเอาตัวเธอไปอยู่กับนาย มีสิทธิ์ที่จะหลอกลวงเธอเรื่องเขาอย่างงั้นเรอะ!” รอนตะโกนออกมาอย่างเกรี้ยวกราด ขณะที่เดรโกยังมีสีหน้าเรียบเฉย
“นายคิดได้ยังไง” ชายหนุ่มผมแดงพูด น้ำเสียงของเขาฟังดูน่ากลัวยิ่งนัก
“นายจะคิดยังไงก็แล้วแต่นายเถอะ รอน แต่คนที่แฮร์รี่มอบหน้าที่ในการดูและเฮอร์ไมโอนี่ไว้ก็คือฉัน เพราะเขารู้ว่าฉันรักเธอเหมือนกับเขา เขารู้ว่าฉันจะคงทำให้เธอมีความสุขได้ถ้าหากเขาไม่มีโอกาสได้กลับมาหาเธออีก” เดรโกพยายามอธิบาย แต่ดูเหมือนครั้งนี้รอนจะไม่ยอมฟังเขาเลย
“นายอย่ามาเอาแฮร์รี่มาอ้างเพื่อสนับสนุนความเห็นแก่ตัวของนายดีกว่าเดรโก!” เขาพูดอย่างมีโทสะ
“ฉันทำแน่ถ้านายเลิกเอาความถูกต้องมาอ้างการกระทำของนายเหมือนกัน” ชายหนุ่มโต้ ขณะที่รอนจ้องเขากลับอย่างโกรธเคือง แวบหนึ่งเดรโกคิดว่ารอนคงจะต่อยเขาลงไปกองกับพื้นหรือไม่ก็สาปเขาให้กลายเป็นตัวเฟเร็ตอีกรอบ แต่เมื่อผ่านไปราว ๆ หนึ่งนาที เดรโกก็พบว่าเขาคิดผิด เพราะรอนไม่ได้ทำอย่างที่เขาคิดแต่อย่างใด ตรงกันข้ามชายหนุ่มกลับมีท่าทีที่เย็นลงอย่างน่าประหลาด
รอนเดินกลับไปที่ชุดรับแขกอีกครั้ง เขาทิ้งตัวลงบนโซฟาหนังราคาแพงของเดรโกอย่างแรงก่อนจะหันกลับมามองเจ้าของของมัน
“แล้วนายจะทำยังไงต่อไป นายจะโกหกเธอไปเรื่อย ๆ อย่างนี้น่ะเหรอ” ชายหนุ่มผมแดงถามขึ้น
“ใช่ ฉันจะโกหกเธอต่อไปในคำพูดของนาย แต่ถ้าในนิยามของฉันคือฉันจะทำให้เธอมีความสุขมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้ว่าฉันจะต้องหลอกลวงเธอก็ตาม” เดรโกพูดออกมา แววตาของเขาดูเด็ดเดี่ยวยิ่งนักยามจ้องมองไปยังเพื่อนรักของเขาที่บัดนี้เดรโกเองก็ไม่แน่ใจว่าชายหนุ่มจะยังนับเขาเป็นเพื่อนอยู่อีกรึเปล่า
รอยยิ้มเย้ยหยันขึ้นมาอีกหน มันดูแปลกประหลาดไม่น้อยสำหรับเดรโกที่ได้เห็นรอยยิ้มแบบที่เขาชอบทำประจำในสมัยก่อนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของรอน ชายหนุ่มผมแดงพูดขึ้นช้า ๆ
“ทั้ง ๆ ที่นายรู้อยู่เต็มอกว่าถ้าวันนึงเธอจำทุกอย่างได้ขึ้นมา เธอจะเกลียดนายไปตลอดชีวิตเนี่ยนะ” คำพูดของรอนทิ่มแทงใจดำของชายหนุ่มราวกับเหล็กอันแหลมคมที่เจาะทะลุร่าง เหมือนรอนต้องการจะบอกเดรโกว่ามันคุ้มแล้วหรือกับการเสี่ยงที่จะถูกผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขารักเกลียดชังไปตลอดชีวิตเพียงเพื่อแลกมากับการเป็นเจ้าของเธอแค่เวลาสั้น ๆ เท่านั้น
“ถึงมันจะเสี่ยงอยู่มาก” เดรโกเบ้หน้าเมื่อเขานึกตามที่รอนพูด ชายหนุ่มนึกถึงเฮอร์ไมโอนี่ที่เกลียดชังเขามากกว่าตอนที่พวกเขาเป็นศัตรูกันสมัยอยู่ที่ฮอกวอตส์ และเดรโกก็พบว่าความคิดนั้นมันไม่น่ารื่นรมย์เลยแม้แต่น้อย “แต่สิ่งที่ได้มามันก็คุ้มค่ากับที่จะเสี่ยง” เขาเปลี่ยนไปนึกถึงใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่เมื่อตอนอยู่ที่โรงพยาบาล นึกถึงรอยยิ้มสดใสของเธอ รอยยิ้มที่เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว
“งั้นก็ตามใจนาย” รอนพูด น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธเคือง “แต่ฉันเตือนนายไว้แล้วนะ ว่าถ้าความทรงจำของเฮอร์ไมโอนี่กลับมาเมื่อไหร่....”
“เธอจะเกลียดชังฉันไปจนชั่วชีวิต ข้อนั้นฉันรู้ดี” เดรโกต่อให้ “แต่ฉันก็อยากจะลองเสี่ยงดู และฉันก็สัญญาว่าจะดูแลเธออย่างดีที่สุด ฉันจะทำให้เธอมีความสุขที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้” เขาพูดออกมา
“นายไม่ต้องมาบอกฉันหรอกเดรโก แต่นายต้องพิสูจน์เองว่านายจะทำได้จริงอย่างที่นายพูดรึเปล่า อีกอย่างฉันก็ไม่เห็นว่าการหลอกลวงเธอแบบนี้จะทำให้เฮอร์ไมโอนี่มีความสุขอย่างแท้จริงได้หรอก” ชายหนุ่มผมแดงพูดขึ้น และนี่เป็นอีกครั้งที่คำพูดของรอนเชือดเฉือนจิตใจของเดรโก แต่เขาไม่ได้โต้เถียงอะไรออกไป จนกระทั่งรอนลุกขึ้นจากโซฟา
“ฉันจะกลับแล้ว” เขาพูดออกมาสั้น ๆ ขณะที่เดรโกพยักหน้าเบา ๆ และเดินมาส่งรอนที่ประตู
แต่ก่อนจะออกจากคอนโดของชายหนุ่ม รอนก็ยังไม่ลืมที่จะทิ้งประโยคสุดท้ายเอาไว้ซึ่งบอกเดรโกว่ารอนไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเขาเพียงใด
“ฉันจะรอวันที่เฮอร์ไมโอนี่รู้ความจริงทั้งหมด เดรโก ฉันจะรอวันที่เธอเกลียดชังนายอย่างที่เธอไม่เคยเกลียดใครมาก่อน” แม้เขาจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่ดวงตาสีอ่อนของรอนกลับบอกชายหนุ่มตรงหน้าว่าเขาจริงจังกับคำพูดนี้มากแค่ไหน
“ฉันเองก็จะภาวนาไม่ให้วันนั้นมาถึง รอน” เดรโกพูดขึ้นก่อนที่ประตูห้องจะปิดลง
*************************************************
ความคิดเห็น