ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความโชคร้าย
***Chapter 3 ความโชคร้าย***
“อะไรนะคะ!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง  แทบล้มทั้งยืนเมื่อรู้ว่าผู้ร่วมงานในครั้งนี้คือใคร  รอนเองก็ดูตกใจไม่น้อย  แต่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลกลับมีสีหน้าเรียบเฉย
“ฉันคิดว่าฉันได้บอกเธอไปแล้วนะ” เธอพูดเสียงเข้ม “ว่าเธอต้องทำงานร่วมกับมิสเตอร์มัลฟอย”
“แต่อาจารย์ค่ะ.....” เฮอร์ไมโอนี่พูด  แต่ราวกับศาสตราจารย์มักกอนนากัลรู้ล่วงหน้าว่าเธอกำลังจะพูดว่าอะไร 
“ไม่มีคำว่าแต่มิสเกรนเจอร์ มันเป็นคำสั่ง”  เธอพูดอย่างเฉียบขาด  เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเหมือนจะเป็นลม  ยิ่งเธอได้ยินคำพูดต่อมาของศาสตราจารย์มักกอนนากัล
“คำสั่งมีผลบังคับใช้ตั้งแต่วันพรุ่งนี้” เธอพูดกับทั้งสอง “ฉันคิดว่าเมื่อถึงตอนนั้นพวกเธอคงพร้อมที่จะทำงานกับผู้ร่วมงานคนใหม่แล้วนะ”
“เอ่อ  ครับ” รอนรับคำ  มองเฮอร์ไมโอนี่อย่างเห็นใจ 
“ค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงแผ่วเบา  เมื่อเป็นเช่นนั้นศาสตราจารย์ก็เก็บม้วนกระดาษและหนีบมันไว้ในอ้อมแขน  เธอหันมาพูดกับเฮอร์ไมโอนี่ก่อนไป
“ฉันเข้าใจความรู้สึกเธอนะมิสเกรนเจอร์” เธอบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “แต่อาจารย์ใหญ่กับฉันเห็นว่าเธอน่าจะเป็นคนเดียวที่พอจะปรามเขาได้บ้าง” เธอว่า
พอพูดจบศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็จากไป  โดยทิ้งเฮอร์ไมโอนี่และรอนที่มีสีหน้าราวกับเพิ่งรู้ว่าอัมบริดจ์ได้ขึ้นครองตำแหน่งอาจารย์ใหญ่ของฮอกวอตส์ไว้
*************************************************
หลังจากนั้นทั้งสองก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่นรวมทันที  ซึ่งตอนนี้แน่นขนัดไปด้วยผู้คนจำนวนมากที่กำลังคุยเรื่องคริสต์มาสที่ผ่านมาอย่างออกรส 
“ไปไหนมาน่ะ” แฮร์รี่ถามพวกเขาเมื่อทั้งสองเดินไปถึงโต๊ะที่เขานั่งอยู่  ครุกแชงค์กระโดดขึ้นบนตักของเฮอร์ไมโอนี่ทันทีที่เธอนั่งลงบนเก้าอี้
“มักกอนนากัลเรียกน่ะ” รอนตอบแทนเฮอร์ไมโอนี่
“เหรอ  แล้วอาจารย์ว่ายังไงบ้างล่ะ” แฮร์รี่ถามอย่างไม่ใส่ใจ  รอนหันไปสบตาเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังก้มหน้านึ่ง  และในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้แฮร์รี่ฟัง
“ให้ตายสิ!” แฮร์รี่พูดออกมาทันทีที่รอนเล่าจบ “มันคงไม่ได้หมายความว่าเธอต้องไปทำงานคู่กับมัลฟอยจริง ๆ ใช่ไหมเฮอร์ไมโอนี่”
“แน่นอนว่าจริง” เธอตอบอย่างเศร้าสร้อย “ถ้ามักกอนนากัลไม่ได้พูดโกหกน่ะนะ”
“เอ่อ......มันคงไม่แย่ขนาดนั้นหรอก” แฮร์รี่พูดเพื่อปลอบใจเธอ
“ใช่  ถ้าเจ้านั่นมันทำอะไรเธอพวกเราจะจัดการมันเอง” รอนว่า “ฉันจะคิดบัญชีกับมันทั้งต้นทั้งดอกเชียว” เด็กหนุ่มพูด
“ขอบใจพวกเธอมากนะ” เฮอร์ไมโอนี่หันมายิ้มบาง ๆ ให้กับพวกเขา  แต่มันกลับฝืนความรู้สึกของเธอเหลือเกิน
ตอนนี้เธอกำลังหวาดกลัว  เธอกลัวที่จะต้องอยู่กับมัลฟอยตามลำพัง  เธอกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์อย่างที่ร้านตัวบรรจงและหยดหมึกอีก
และคราวนี้ก็ไม่แน่ว่าเพื่อนรักของเธอจะมาช่วยเธอไว้ทันอย่างคราวที่แล้วอีก!
เฮอร์ไมโอนี่เม้มปากอย่างวิตก  แต่เมื่อเพื่อนทั้งสองของเธอถามเธอก็กลับโกหกพวกเขาไปว่าเธอกำลังคิดเรื่อง ส.ร.ร.ส.อ. หรือ ‘ สมาคมเรียกร้องสิทธิเอล์ฟอยู่ ’ จากนั้นพวกเขาก็ไม่ถามอะไรเธออีกเลย
เฮอร์ไมโอนี่เผลอกัดริมฝีปาก  ดวงตาของเธอมองไปข้างหน้าอย่างครุ่นคิด  เด็กสาวสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์อย่างคราวนั้นอีก  และเธอก็จะไม่ยอมให้มัลฟอยมาทำอะไรเธอง่าย ๆ อย่างคราวก่อนอีกต่อไป!
*************************************************
ณ ห้องนั่งเล่นรวมสลิธีรินที่กลับมาคับคั่งอีกครั้งหลังจากวันหยุดยาวช่วงคริสต์มาส  เด็กหลายคนกำลังพูดคุยถึงเรื่องคริสต์มาสของพวกเขาที่เพิ่งผ่านมาอย่างสนุกสนาน  และจู่ ๆ ร่างของเด็กสาวผมดำ  นัยต์ตาสีดำ  ใบหน้าหงิกงอก็ปรากฏขึ้นที่ทางเข้าห้อง  เธอเดินกระแทกเท้าเสียงดังโครมครามจนคนทั้งห้องหันมามองเธอเป็นตาเดียว 
แพนซี่  พาร์กินสันไม่สนใจสายตาของคนทั้งห้องนั่งเล่นรวมที่กำลังมองเธออยู่  เธอเดินกระแทกเท้าไปที่โซฟาที่มัลฟอยกำลังนั่งอยู่กับลูกน้องร่างยักษ์ของเขา  แครบและกอยส์  เธอทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างแรงจนมัลฟอยงง  แครบกับกอยส์มองหน้ากันอย่างแปลกใจ
“เป็นอะไรแพนซี่” มัลฟอยถามอย่างไม่ค่อยใส่ใจ  แพนซี่เอามือกอดอก  ใบหน้าบูดบึ้ง  คิ้วทั้งสองขมวดจนเกือบจะมาชนกัน  มันยิ่งทำให้หน้าของเธอหงิกงอเข้าไปใหญ่
“ก็อาจารย์น่ะสิ” แพนซี่พูดอย่างอารมณ์เสีย “นี่เธอยังไม่รู้เรื่องอีกหรือมัลฟอย” มัลฟอยเลิกคิ้ว
“รู้เรื่องอะไร” เขาว่า
“ก็เรื่องที่อาจารย์สั่งให้พวกเราย้ายไปอยู่หอพรีเฟ็คไง” แพนซี่พูด  มัลฟอยพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“แล้วทำไมล่ะแพนซี่” เขาพูดด้วยท่าทีเรียบเฉย “หรือว่าเธออารมณ์เสียเพราะเรื่องแค่นั้น”
“เปล่า” เธอปฏิเสธ “แต่มันมีอีกเรื่อง  คือพวกอาจารย์จะเปลี่ยนคู่พรีเฟ็คพวกเขาเอาพรีเฟ็คต่างบ้านมาคู่กัน”
“เหรอ  แล้วเธอได้คู่ใครล่ะ” มัลฟอยถาม
“เออร์นี่  มักมัลลิน” แพนซี่ตอบ  มัลฟอยทำท่าไม่ยี่หระ
“ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่” เขาว่า “ถึงเจ้านั่นจะทึ่มไปบ้างก็เถอะ”
“แต่เธอต้องคู่กับยัยเกรนเจอร์นะมัลฟอย!” แพนซี่พูด  มัลฟอยตกตะลึงที่ได้ยินเช่นนั้น 
“ล้อเล่นน่า!” มัลฟอยพูดด้วยท่าทีไม่เชื่อ “ฉันต้องไปคู่กับยัยนั่นงั้นเหรอ”
“ถ้าเป็นเรื่องล้อเล่นฉันจะมานั่งกลุ้มอยู่อย่างนี้เหรอ” แพนซี่บอก  มัลฟอยนิ่งอึ้ง
“ฉันไม่อยากให้คู่กับยัยเลือดสีโคลนนั่นเลยมัลฟอย  ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนเราทำงานด้วยกันแท้ ๆ ” แพนซี่กระเง้ากระงอด  เธอถือโอกาสเอามือเกาะแขนมัลฟอยไว้  เขาปัดมันออกทันที  เด็กหนุ่มเม้มปากแน่น  ไม่เข้าใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น  ว่าทำไมเขาต้องมาทำงานร่วมกับเลือดสีโคลนที่เขารังเกียจด้วย  โดยเฉพาะเธอ!
มัลฟอยเหม่อลอย  ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ร้านหนังสือปรากฏเข้าในหัวของเขาอีกครั้ง  เขาจำได้ดีว่าเธอทำให้เขาอับอายและแค้นเคืองเพียงไร  แต่ถ้าลองคิดในอีกทาง  การทำงานร่วมกับเธอสองคนก็เท่ากับเป็นการเปิดโอกาสให้เขาแก้แค้นเธอได้ง่ายยิ่งขึ้น
มัลฟอยยิ้มมุมปากเมื่อรู้ว่ามีคนยื่นโอกาสในการแก้แค้นให้เขา  แพนซี่มองเขาอย่างสงสัย  แต่มัลฟอยไม่ได้สนใจเธอ  เพราะตอนนี้ในสมองของเขากำลังคิดหาวิธีเล่นงานเฮอร์ไมโอนี่ให้สาสมที่เธอทำไว้กับเขา!
*************************************************
เช้าวันรุ่งขึ้นเฮอร์ไมโอนี่ตื่นนอนก่อนใคร ๆ ในหอ  เด็กสาวรีบล้างหน้าแต่งตัวเพื่อที่จะไปห้องสมุดในตอนเช้า  เพราะเธอคิดว่าช่วงวันหยุดที่กริมโมลด์เพลซนั้นเธอได้อ่านหนังสือน้อยมากจริง ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงใกล้สอบเช่นนี้เธอสมควรจะเตรียมตัวไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ
อากาศในยามเช้าของเดือนมกราคมนั้นถึงแม้จะหนาวเย็นแต่มันก็ทำให้เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกสดชื่นมากทีเดียว  เด็กสาวตรงไปที่ห้องสมุดเธอทักมาดามพินซ์เป็นอันดับแรก
“เธอตื่นเช้ามากนะมิสเกรนเจอร์” มาดามพินซ์พูด  เธอกำลังจัดเรียงหนังสือกองใหญ่ขึ้นชั้นอยู่ “แต่ฉันเกรงว่าฉันคงจะเปิดห้องสมุดในตอนนี้ไม่ได้นะจ๊ะ”
“ทำไมล่ะคะ ” เฮอร์ไมโอนี่ท้วง “นี่ก็ได้เวลาแล้วนะคะ” มาดามพินซ์มองไปยังนาฬิกาตั้งพื้นเรือนใหญ่ในห้องสมุด
“ใช่จ๊ะ  แต่ฉันคิดว่าฉันอยากจะตรวจเช็คหนังสือในวันแรกของเทอมเสียหน่อย  ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ นะจ๊ะ” เธอพูด เฮอร์ไมโอนี่มีสีหน้าผิดหวัง
“ไม่เป็นไรค่ะ” เด็กสาวพูด “เดี๋ยวหนูค่อยมาตอนกลางวันก็ได้”
เฮอร์ไมโอนี่เดินออกจากห้องสมุดไป  เธอไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดีในเวลาเช้าอย่างนี้  จนในที่สุดเธอก็ตัดสินใจเดินลงไปที่ริมทะเลสาบเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ในยามเช้า
ทะเลสาบในตอนนี้เกลายเป็นน้ำแข็งเกือบทั้งหมดเพราะความหนาวเย็น  เฮอร์ไมโอนี่เดินลงมาที่ริมทะเลสาบแถว ๆ ต้นบีชที่เธอชอบมานั่งอ่านหนังสือ  ซึ่งเป็นที่โปรดของเธอรองมาจากห้องสมุด  เพราะที่นี่สงบเงียบและอากาศดีมาก  แต่เมื่อเฮอร์ไมโอนี่เดินไปที่ใต้ต้นบีช  เธอก็พบว่ามีร่าง ๆ หนึ่งนั่งอยู่ที่นั่นอยู่แล้ว
*************************************************
“เนวิลล์  เธอมาทำอะไรที่นี่น่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ทักเด็กหนุ่มร่วมบ้าน  เนวิลล์หันมาตามเสียงเรียก  เขาดูตกใจเล็กน้อยที่เห็นเฮอร์ไมโอนี่
“คือ....เอ่อ...ฉันมารับลมน่ะ” เขาตอบ  เฮอร์ไมโอนี่สังเกตุว่าในมือของเขากำลังถืออะไรสักอย่างอยู่ที่มีลักษณะคล้ายกับต้นกระบองเพชรที่มีตะปุ่มตะป่ำ
“นี่มันต้นมิมบูลัส  มิมเบิลโทเนียนี่” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง  เนวิลล์ยิ้มเขิน ๆ
“ใช่  ฉันเอามันออกมารับลม” เขาพูด  ทรุดตัวลงนั่งข้างเนวิลล์ “มันเป็นกระบองเพชรที่แปลกมารู้ไหม  ศาสตราจารย์เสปราต์บอกว่ามันชอบอากาศหนาว  จะดีมากจริง ๆ ที่เราจะเอามันออกมารับลมข้างนอกในตอนเช้าอย่างนี้” เนวิลล์อธิบาย  เฮอร์ไมโอนี่ฟังอย่างสนใจ 
“เหรอ  แล้ว......” เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะถามเนวิลล์เกี่ยวกับสรรพคุณข้ออื่น ๆ ของต้นมิมบูลลัส  มิมเบิลโทเนีย  เพราะว่ามันไม่มีในหนังสือที่เธอเคยอ่าน  แต่เสียงของเด็กสาวก็ขาดหายไปเมื่อเธอเห็นร่างมาใหม่ที่กำลังเดินมาทางพวกเขา
มัลฟอยนั่นเอง!  แต่วันนี้เขาไม่ได้มีแครบกับกอยส์ตามมาขนาบข้างอย่างเดิมอีกต่อไป  และเมื่อเขาเห็นกับเนวิลล์เด็กหนุ่มก็ตรงมาทางพวกเขาทั้งสองทันที
“ดูซิว่าใคร  เกรนเจอร์กับลองบอตท่อม” มัลฟอยพูดเสียงยานคาง “มาทำอะไรกันที่นี่ล่ะ  อย่าบอกนะว่าตอนนี้ลองบอตท่อมก็เป็นบอดี้การ์ดคนใหม่ของเธอน่ะเกรนเจอร์” เด็กหนุ่มว่า  เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นทันที
“ฉันคิดว่าเราจะทำอะไรก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอนะ  มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเข้ม “แล้วอีกอย่างหนึ่ง เนวิลล์ก็ไม่ใช่บอดี้การ์ดของฉัน  รวมทั้งแฮร์รี่และรอนด้วย” เธอพูด มัลฟอยยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ  เขาหันไปสนใจเนวิลล์แทน
“ไงลองบอตท่อม  ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าแกจะมาคบกับยัยนี่” มัลฟอยพูดอย่างดูแคลน “แต่ก็อาจจะดีก็ได้นะ  อย่างน้อยลูกของแกกับยัยนี่ก็จะไม่ได้ทึ่มอย่างแกไง” เขาพูดอย่างร้ายกาจ  เนวิลล์กำหมัดแน่นแต่เขาไม่ได้พูดอะไรออกไป 
“อย่ายุ่งกับเนวิลล์นะ” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง  มัลฟอยไม่สนใจ  เขามองไปที่ต้นไม้เล็ก ๆ ที่เนวิลล์ถือไว้ในมือแทน
“นี่มันต้นอะไรหรือลองบอตท่อม” มัลฟอยพูดพลางแย่งต้นมิมมูลัส  มิมเบิลโทเนียไปจากมือของเขา  แต่เนวิลล์ไม่ยอมปล่อยมือ  มัลฟอยจึงกระชากมันมาจนทำให้เนวิลล์ล้มลงไปกองกับพื้นหิมะ 
“หน้าตาน่าเกลียดพิลึก” มัลฟอยพูด  หมุนกระบองเพชรในมือไปมา  เฮอร์ไมโอนี่ปราดเข้าไปหาเข้าทันที
“นี่มันเป็นของเนวิลล์นะ  คืนเขาไปซะ” เฮอร์ไมโอนี่สั่ง  ใบหน้าแดงด้วยความโกรธ  มัลฟอยเบ้หน้าใส่เธอ
“ทำไมฉันต้องฟังคำสั่งเธอด้วยเกรนเจอร์” มัลฟอยว่า  เขาหันไปพูดกับเนวิลล์บ้าง “ท่าทางแกจะรักมันมาใช่ไหม”
“จะเป็นยังไงนะถ้าฉันจะโยนมันลงไปในทะเลสาบให้ปลาหมึกยักษ์เคี้ยวเล่น!” มัลฟอยพูดอย่างร้ายกาจ  เนวิลล์คราง  และเมื่อเด็กหนุ่มทำท่าจะโยนมันลงไปในทะเลสาบ  เฮอร์ไมโอนี่ก็เข้าไปแย่งต้นมิมบูลัส  มิมเบิลโทเนียมาจากมือเขาทันที
“เอาคืนมานะ!” เธอพูด  พยายามแย่งมันมาจากมือของมัลฟอย  แต่เขาไม่ยอมปล่อยมือไปง่าย ๆ เช่นเดียวกับเฮอร์ไมโอนี่  ทั้งสองต่างยื้อกันอยู่นานจนมัลฟอยทนไม่ไหว  เขาควักไว้กายสิทธิ์ขึ้นมา
“ถ้าเธอไม่ปล่อย  ฉันจะระเบิดมันคามือเลยคอยดูสิ!” มัลฟอยขู่พลางทิ่มไม้กายสิทธิ์เข้าไปที่ต้นมิมบูลัส  มิมเบิลโทเนีย
“ไม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่!” เนวิลล์ร้องอย่างตกใจ  เมื่อมัลฟอยทิ่มไม้กายสิทธิ์ลงไปที่ต้นไม้ของเขา
ตรงตาของมันพอดี!
.................................................
น้ำยางสีเขียวข้น  น่าเกลียดพุ่งออกมาจากลำต้นของมันทุกทิศทาง  มันส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้ง  เนวิลล์ร้องด้วยความตกใจ  แต่น้ำยางของต้นมิมบูลัส  มิมเบิลโทเนียไม่ได้โดนตัวเขาแต่อย่างใด
น้ำยางเกือบทั้งหมดกลับไปอยู่บนร่างของเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยที่กำลังจับต้นไม้ไว้แน่น  มัลฟอยมองร่างขอตัวเองอย่างตกตะลึง  และเมื่อเขารู้ว่าอะไรเกิดขึ้นเด็กหนุ่มก็โยนต้นไม้ในมือทิ้งทันที!
เนวิลล์เข้าไปรับต้นมิมบูลัส  มิมเบิลโทเนียได้ก่อนที่มันจะตกลงพื้น  มัลฟอยชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่ตัวเองและร่ายคาถาเพื่อกำจัดยางเหม็น ๆ เหล่านั้นออก
“อย่า!” เนวิลล์ร้องห้าม  แต่ช้าไปเสียแล้ว  ทันทีที่มัลฟอยร่ายคาถาน้ำยางเหม็น ๆ นั้นไม่ได้หายไปไหน  แต่มันกลับเพิ่มจำนวนมากขึ้น  แถมยังส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้งมากกว่าเดิม
“ถ้าทำแบบนั้นมันจะเพิ่มจำนวน” เนวิลล์บอกเมื่อสายไปเสียแล้ว  มัลฟอยดูอารมณ์เสียมากที่เขาต้องมาอยู่ในสภาพนี้
“นายน่าจะบอกเสียพรุ่งนี้เลยนะลองบอตท่อม” เขาตวาดก่อนที่จะหันมาทางเฮอร์ไมโอนี่
“เธอด้วยเกรนเจอร์  จะต้องรับผิดชอบที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้” เฮอร์ไมโอนี่มองหน้ามัลฟอยอย่างงงงวย  เธอถลึงตาใส่เขา
“ฉันนี่นะที่ต้องรับผิดชอบ!” เธอร้องเสียงแหลม “นายไม่ใช่หรือที่เอาไม้กายสิทธิ์ไปทิ่มมันน่ะ”
“แต่ถ้าเธอไม่แย่งมันไปจากฉัน  ฉันก็คงไม่ต้องเป็นอย่างนี้หรอก” มัลฟอยเถียง  เฮอร์ไมโอนี่ทำท่าจะโต้กลับแต่เนวิลล์มาห้ามไว้เสียก่อน
“ฉันคิดว่าพวกเธอ  เอ่อ  อย่างเพิ่งมาทะเลาะกันเลย” เนวิลล์ว่า “เราต้องหาทางล้างยางนี่ออกก่อนที่มันจะล้างไม่ออก” เขาแนะนำ
“งั้นช่วยบอกฉันหน่อยซิ  ว่าจะมีที่ไหนไหมที่ฉันจะล้างไอ้ยางเน่า ๆ นี่ออกได้โดยไม่มีใครมาเห็นฉันในสภาพนี้น่ะ  หรือต้องให้ฉันกระโดดลงทะเลสาบ” มัลฟอยพูดด้วยความโกรธ  เนวิลล์ไม่ตอบอะไรออกไป  แต่เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าเหมือนกับเธอเพิ่งนึกอะไรออก
“ฉันคิดว่าพอมีอยู่ที่หนึ่งนะ”
*************************************************
ไว้วันหลังจะมาต่อให้นะ  วันนี้ขอตัวไปนอนก่อน  อย่าลืมเม้นด้วยนะ  จะได้ปรับปรุง
“อะไรนะคะ!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง  แทบล้มทั้งยืนเมื่อรู้ว่าผู้ร่วมงานในครั้งนี้คือใคร  รอนเองก็ดูตกใจไม่น้อย  แต่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลกลับมีสีหน้าเรียบเฉย
“ฉันคิดว่าฉันได้บอกเธอไปแล้วนะ” เธอพูดเสียงเข้ม “ว่าเธอต้องทำงานร่วมกับมิสเตอร์มัลฟอย”
“แต่อาจารย์ค่ะ.....” เฮอร์ไมโอนี่พูด  แต่ราวกับศาสตราจารย์มักกอนนากัลรู้ล่วงหน้าว่าเธอกำลังจะพูดว่าอะไร 
“ไม่มีคำว่าแต่มิสเกรนเจอร์ มันเป็นคำสั่ง”  เธอพูดอย่างเฉียบขาด  เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเหมือนจะเป็นลม  ยิ่งเธอได้ยินคำพูดต่อมาของศาสตราจารย์มักกอนนากัล
“คำสั่งมีผลบังคับใช้ตั้งแต่วันพรุ่งนี้” เธอพูดกับทั้งสอง “ฉันคิดว่าเมื่อถึงตอนนั้นพวกเธอคงพร้อมที่จะทำงานกับผู้ร่วมงานคนใหม่แล้วนะ”
“เอ่อ  ครับ” รอนรับคำ  มองเฮอร์ไมโอนี่อย่างเห็นใจ 
“ค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงแผ่วเบา  เมื่อเป็นเช่นนั้นศาสตราจารย์ก็เก็บม้วนกระดาษและหนีบมันไว้ในอ้อมแขน  เธอหันมาพูดกับเฮอร์ไมโอนี่ก่อนไป
“ฉันเข้าใจความรู้สึกเธอนะมิสเกรนเจอร์” เธอบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “แต่อาจารย์ใหญ่กับฉันเห็นว่าเธอน่าจะเป็นคนเดียวที่พอจะปรามเขาได้บ้าง” เธอว่า
พอพูดจบศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็จากไป  โดยทิ้งเฮอร์ไมโอนี่และรอนที่มีสีหน้าราวกับเพิ่งรู้ว่าอัมบริดจ์ได้ขึ้นครองตำแหน่งอาจารย์ใหญ่ของฮอกวอตส์ไว้
*************************************************
หลังจากนั้นทั้งสองก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่นรวมทันที  ซึ่งตอนนี้แน่นขนัดไปด้วยผู้คนจำนวนมากที่กำลังคุยเรื่องคริสต์มาสที่ผ่านมาอย่างออกรส 
“ไปไหนมาน่ะ” แฮร์รี่ถามพวกเขาเมื่อทั้งสองเดินไปถึงโต๊ะที่เขานั่งอยู่  ครุกแชงค์กระโดดขึ้นบนตักของเฮอร์ไมโอนี่ทันทีที่เธอนั่งลงบนเก้าอี้
“มักกอนนากัลเรียกน่ะ” รอนตอบแทนเฮอร์ไมโอนี่
“เหรอ  แล้วอาจารย์ว่ายังไงบ้างล่ะ” แฮร์รี่ถามอย่างไม่ใส่ใจ  รอนหันไปสบตาเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังก้มหน้านึ่ง  และในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้แฮร์รี่ฟัง
“ให้ตายสิ!” แฮร์รี่พูดออกมาทันทีที่รอนเล่าจบ “มันคงไม่ได้หมายความว่าเธอต้องไปทำงานคู่กับมัลฟอยจริง ๆ ใช่ไหมเฮอร์ไมโอนี่”
“แน่นอนว่าจริง” เธอตอบอย่างเศร้าสร้อย “ถ้ามักกอนนากัลไม่ได้พูดโกหกน่ะนะ”
“เอ่อ......มันคงไม่แย่ขนาดนั้นหรอก” แฮร์รี่พูดเพื่อปลอบใจเธอ
“ใช่  ถ้าเจ้านั่นมันทำอะไรเธอพวกเราจะจัดการมันเอง” รอนว่า “ฉันจะคิดบัญชีกับมันทั้งต้นทั้งดอกเชียว” เด็กหนุ่มพูด
“ขอบใจพวกเธอมากนะ” เฮอร์ไมโอนี่หันมายิ้มบาง ๆ ให้กับพวกเขา  แต่มันกลับฝืนความรู้สึกของเธอเหลือเกิน
ตอนนี้เธอกำลังหวาดกลัว  เธอกลัวที่จะต้องอยู่กับมัลฟอยตามลำพัง  เธอกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์อย่างที่ร้านตัวบรรจงและหยดหมึกอีก
และคราวนี้ก็ไม่แน่ว่าเพื่อนรักของเธอจะมาช่วยเธอไว้ทันอย่างคราวที่แล้วอีก!
เฮอร์ไมโอนี่เม้มปากอย่างวิตก  แต่เมื่อเพื่อนทั้งสองของเธอถามเธอก็กลับโกหกพวกเขาไปว่าเธอกำลังคิดเรื่อง ส.ร.ร.ส.อ. หรือ ‘ สมาคมเรียกร้องสิทธิเอล์ฟอยู่ ’ จากนั้นพวกเขาก็ไม่ถามอะไรเธออีกเลย
เฮอร์ไมโอนี่เผลอกัดริมฝีปาก  ดวงตาของเธอมองไปข้างหน้าอย่างครุ่นคิด  เด็กสาวสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์อย่างคราวนั้นอีก  และเธอก็จะไม่ยอมให้มัลฟอยมาทำอะไรเธอง่าย ๆ อย่างคราวก่อนอีกต่อไป!
*************************************************
ณ ห้องนั่งเล่นรวมสลิธีรินที่กลับมาคับคั่งอีกครั้งหลังจากวันหยุดยาวช่วงคริสต์มาส  เด็กหลายคนกำลังพูดคุยถึงเรื่องคริสต์มาสของพวกเขาที่เพิ่งผ่านมาอย่างสนุกสนาน  และจู่ ๆ ร่างของเด็กสาวผมดำ  นัยต์ตาสีดำ  ใบหน้าหงิกงอก็ปรากฏขึ้นที่ทางเข้าห้อง  เธอเดินกระแทกเท้าเสียงดังโครมครามจนคนทั้งห้องหันมามองเธอเป็นตาเดียว 
แพนซี่  พาร์กินสันไม่สนใจสายตาของคนทั้งห้องนั่งเล่นรวมที่กำลังมองเธออยู่  เธอเดินกระแทกเท้าไปที่โซฟาที่มัลฟอยกำลังนั่งอยู่กับลูกน้องร่างยักษ์ของเขา  แครบและกอยส์  เธอทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างแรงจนมัลฟอยงง  แครบกับกอยส์มองหน้ากันอย่างแปลกใจ
“เป็นอะไรแพนซี่” มัลฟอยถามอย่างไม่ค่อยใส่ใจ  แพนซี่เอามือกอดอก  ใบหน้าบูดบึ้ง  คิ้วทั้งสองขมวดจนเกือบจะมาชนกัน  มันยิ่งทำให้หน้าของเธอหงิกงอเข้าไปใหญ่
“ก็อาจารย์น่ะสิ” แพนซี่พูดอย่างอารมณ์เสีย “นี่เธอยังไม่รู้เรื่องอีกหรือมัลฟอย” มัลฟอยเลิกคิ้ว
“รู้เรื่องอะไร” เขาว่า
“ก็เรื่องที่อาจารย์สั่งให้พวกเราย้ายไปอยู่หอพรีเฟ็คไง” แพนซี่พูด  มัลฟอยพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“แล้วทำไมล่ะแพนซี่” เขาพูดด้วยท่าทีเรียบเฉย “หรือว่าเธออารมณ์เสียเพราะเรื่องแค่นั้น”
“เปล่า” เธอปฏิเสธ “แต่มันมีอีกเรื่อง  คือพวกอาจารย์จะเปลี่ยนคู่พรีเฟ็คพวกเขาเอาพรีเฟ็คต่างบ้านมาคู่กัน”
“เหรอ  แล้วเธอได้คู่ใครล่ะ” มัลฟอยถาม
“เออร์นี่  มักมัลลิน” แพนซี่ตอบ  มัลฟอยทำท่าไม่ยี่หระ
“ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่” เขาว่า “ถึงเจ้านั่นจะทึ่มไปบ้างก็เถอะ”
“แต่เธอต้องคู่กับยัยเกรนเจอร์นะมัลฟอย!” แพนซี่พูด  มัลฟอยตกตะลึงที่ได้ยินเช่นนั้น 
“ล้อเล่นน่า!” มัลฟอยพูดด้วยท่าทีไม่เชื่อ “ฉันต้องไปคู่กับยัยนั่นงั้นเหรอ”
“ถ้าเป็นเรื่องล้อเล่นฉันจะมานั่งกลุ้มอยู่อย่างนี้เหรอ” แพนซี่บอก  มัลฟอยนิ่งอึ้ง
“ฉันไม่อยากให้คู่กับยัยเลือดสีโคลนนั่นเลยมัลฟอย  ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนเราทำงานด้วยกันแท้ ๆ ” แพนซี่กระเง้ากระงอด  เธอถือโอกาสเอามือเกาะแขนมัลฟอยไว้  เขาปัดมันออกทันที  เด็กหนุ่มเม้มปากแน่น  ไม่เข้าใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น  ว่าทำไมเขาต้องมาทำงานร่วมกับเลือดสีโคลนที่เขารังเกียจด้วย  โดยเฉพาะเธอ!
มัลฟอยเหม่อลอย  ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ร้านหนังสือปรากฏเข้าในหัวของเขาอีกครั้ง  เขาจำได้ดีว่าเธอทำให้เขาอับอายและแค้นเคืองเพียงไร  แต่ถ้าลองคิดในอีกทาง  การทำงานร่วมกับเธอสองคนก็เท่ากับเป็นการเปิดโอกาสให้เขาแก้แค้นเธอได้ง่ายยิ่งขึ้น
มัลฟอยยิ้มมุมปากเมื่อรู้ว่ามีคนยื่นโอกาสในการแก้แค้นให้เขา  แพนซี่มองเขาอย่างสงสัย  แต่มัลฟอยไม่ได้สนใจเธอ  เพราะตอนนี้ในสมองของเขากำลังคิดหาวิธีเล่นงานเฮอร์ไมโอนี่ให้สาสมที่เธอทำไว้กับเขา!
*************************************************
เช้าวันรุ่งขึ้นเฮอร์ไมโอนี่ตื่นนอนก่อนใคร ๆ ในหอ  เด็กสาวรีบล้างหน้าแต่งตัวเพื่อที่จะไปห้องสมุดในตอนเช้า  เพราะเธอคิดว่าช่วงวันหยุดที่กริมโมลด์เพลซนั้นเธอได้อ่านหนังสือน้อยมากจริง ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงใกล้สอบเช่นนี้เธอสมควรจะเตรียมตัวไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ
อากาศในยามเช้าของเดือนมกราคมนั้นถึงแม้จะหนาวเย็นแต่มันก็ทำให้เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกสดชื่นมากทีเดียว  เด็กสาวตรงไปที่ห้องสมุดเธอทักมาดามพินซ์เป็นอันดับแรก
“เธอตื่นเช้ามากนะมิสเกรนเจอร์” มาดามพินซ์พูด  เธอกำลังจัดเรียงหนังสือกองใหญ่ขึ้นชั้นอยู่ “แต่ฉันเกรงว่าฉันคงจะเปิดห้องสมุดในตอนนี้ไม่ได้นะจ๊ะ”
“ทำไมล่ะคะ ” เฮอร์ไมโอนี่ท้วง “นี่ก็ได้เวลาแล้วนะคะ” มาดามพินซ์มองไปยังนาฬิกาตั้งพื้นเรือนใหญ่ในห้องสมุด
“ใช่จ๊ะ  แต่ฉันคิดว่าฉันอยากจะตรวจเช็คหนังสือในวันแรกของเทอมเสียหน่อย  ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ นะจ๊ะ” เธอพูด เฮอร์ไมโอนี่มีสีหน้าผิดหวัง
“ไม่เป็นไรค่ะ” เด็กสาวพูด “เดี๋ยวหนูค่อยมาตอนกลางวันก็ได้”
เฮอร์ไมโอนี่เดินออกจากห้องสมุดไป  เธอไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดีในเวลาเช้าอย่างนี้  จนในที่สุดเธอก็ตัดสินใจเดินลงไปที่ริมทะเลสาบเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ในยามเช้า
ทะเลสาบในตอนนี้เกลายเป็นน้ำแข็งเกือบทั้งหมดเพราะความหนาวเย็น  เฮอร์ไมโอนี่เดินลงมาที่ริมทะเลสาบแถว ๆ ต้นบีชที่เธอชอบมานั่งอ่านหนังสือ  ซึ่งเป็นที่โปรดของเธอรองมาจากห้องสมุด  เพราะที่นี่สงบเงียบและอากาศดีมาก  แต่เมื่อเฮอร์ไมโอนี่เดินไปที่ใต้ต้นบีช  เธอก็พบว่ามีร่าง ๆ หนึ่งนั่งอยู่ที่นั่นอยู่แล้ว
*************************************************
“เนวิลล์  เธอมาทำอะไรที่นี่น่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ทักเด็กหนุ่มร่วมบ้าน  เนวิลล์หันมาตามเสียงเรียก  เขาดูตกใจเล็กน้อยที่เห็นเฮอร์ไมโอนี่
“คือ....เอ่อ...ฉันมารับลมน่ะ” เขาตอบ  เฮอร์ไมโอนี่สังเกตุว่าในมือของเขากำลังถืออะไรสักอย่างอยู่ที่มีลักษณะคล้ายกับต้นกระบองเพชรที่มีตะปุ่มตะป่ำ
“นี่มันต้นมิมบูลัส  มิมเบิลโทเนียนี่” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง  เนวิลล์ยิ้มเขิน ๆ
“ใช่  ฉันเอามันออกมารับลม” เขาพูด  ทรุดตัวลงนั่งข้างเนวิลล์ “มันเป็นกระบองเพชรที่แปลกมารู้ไหม  ศาสตราจารย์เสปราต์บอกว่ามันชอบอากาศหนาว  จะดีมากจริง ๆ ที่เราจะเอามันออกมารับลมข้างนอกในตอนเช้าอย่างนี้” เนวิลล์อธิบาย  เฮอร์ไมโอนี่ฟังอย่างสนใจ 
“เหรอ  แล้ว......” เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะถามเนวิลล์เกี่ยวกับสรรพคุณข้ออื่น ๆ ของต้นมิมบูลลัส  มิมเบิลโทเนีย  เพราะว่ามันไม่มีในหนังสือที่เธอเคยอ่าน  แต่เสียงของเด็กสาวก็ขาดหายไปเมื่อเธอเห็นร่างมาใหม่ที่กำลังเดินมาทางพวกเขา
มัลฟอยนั่นเอง!  แต่วันนี้เขาไม่ได้มีแครบกับกอยส์ตามมาขนาบข้างอย่างเดิมอีกต่อไป  และเมื่อเขาเห็นกับเนวิลล์เด็กหนุ่มก็ตรงมาทางพวกเขาทั้งสองทันที
“ดูซิว่าใคร  เกรนเจอร์กับลองบอตท่อม” มัลฟอยพูดเสียงยานคาง “มาทำอะไรกันที่นี่ล่ะ  อย่าบอกนะว่าตอนนี้ลองบอตท่อมก็เป็นบอดี้การ์ดคนใหม่ของเธอน่ะเกรนเจอร์” เด็กหนุ่มว่า  เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นทันที
“ฉันคิดว่าเราจะทำอะไรก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอนะ  มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเข้ม “แล้วอีกอย่างหนึ่ง เนวิลล์ก็ไม่ใช่บอดี้การ์ดของฉัน  รวมทั้งแฮร์รี่และรอนด้วย” เธอพูด มัลฟอยยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ  เขาหันไปสนใจเนวิลล์แทน
“ไงลองบอตท่อม  ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าแกจะมาคบกับยัยนี่” มัลฟอยพูดอย่างดูแคลน “แต่ก็อาจจะดีก็ได้นะ  อย่างน้อยลูกของแกกับยัยนี่ก็จะไม่ได้ทึ่มอย่างแกไง” เขาพูดอย่างร้ายกาจ  เนวิลล์กำหมัดแน่นแต่เขาไม่ได้พูดอะไรออกไป 
“อย่ายุ่งกับเนวิลล์นะ” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง  มัลฟอยไม่สนใจ  เขามองไปที่ต้นไม้เล็ก ๆ ที่เนวิลล์ถือไว้ในมือแทน
“นี่มันต้นอะไรหรือลองบอตท่อม” มัลฟอยพูดพลางแย่งต้นมิมมูลัส  มิมเบิลโทเนียไปจากมือของเขา  แต่เนวิลล์ไม่ยอมปล่อยมือ  มัลฟอยจึงกระชากมันมาจนทำให้เนวิลล์ล้มลงไปกองกับพื้นหิมะ 
“หน้าตาน่าเกลียดพิลึก” มัลฟอยพูด  หมุนกระบองเพชรในมือไปมา  เฮอร์ไมโอนี่ปราดเข้าไปหาเข้าทันที
“นี่มันเป็นของเนวิลล์นะ  คืนเขาไปซะ” เฮอร์ไมโอนี่สั่ง  ใบหน้าแดงด้วยความโกรธ  มัลฟอยเบ้หน้าใส่เธอ
“ทำไมฉันต้องฟังคำสั่งเธอด้วยเกรนเจอร์” มัลฟอยว่า  เขาหันไปพูดกับเนวิลล์บ้าง “ท่าทางแกจะรักมันมาใช่ไหม”
“จะเป็นยังไงนะถ้าฉันจะโยนมันลงไปในทะเลสาบให้ปลาหมึกยักษ์เคี้ยวเล่น!” มัลฟอยพูดอย่างร้ายกาจ  เนวิลล์คราง  และเมื่อเด็กหนุ่มทำท่าจะโยนมันลงไปในทะเลสาบ  เฮอร์ไมโอนี่ก็เข้าไปแย่งต้นมิมบูลัส  มิมเบิลโทเนียมาจากมือเขาทันที
“เอาคืนมานะ!” เธอพูด  พยายามแย่งมันมาจากมือของมัลฟอย  แต่เขาไม่ยอมปล่อยมือไปง่าย ๆ เช่นเดียวกับเฮอร์ไมโอนี่  ทั้งสองต่างยื้อกันอยู่นานจนมัลฟอยทนไม่ไหว  เขาควักไว้กายสิทธิ์ขึ้นมา
“ถ้าเธอไม่ปล่อย  ฉันจะระเบิดมันคามือเลยคอยดูสิ!” มัลฟอยขู่พลางทิ่มไม้กายสิทธิ์เข้าไปที่ต้นมิมบูลัส  มิมเบิลโทเนีย
“ไม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่!” เนวิลล์ร้องอย่างตกใจ  เมื่อมัลฟอยทิ่มไม้กายสิทธิ์ลงไปที่ต้นไม้ของเขา
ตรงตาของมันพอดี!
.................................................
น้ำยางสีเขียวข้น  น่าเกลียดพุ่งออกมาจากลำต้นของมันทุกทิศทาง  มันส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้ง  เนวิลล์ร้องด้วยความตกใจ  แต่น้ำยางของต้นมิมบูลัส  มิมเบิลโทเนียไม่ได้โดนตัวเขาแต่อย่างใด
น้ำยางเกือบทั้งหมดกลับไปอยู่บนร่างของเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยที่กำลังจับต้นไม้ไว้แน่น  มัลฟอยมองร่างขอตัวเองอย่างตกตะลึง  และเมื่อเขารู้ว่าอะไรเกิดขึ้นเด็กหนุ่มก็โยนต้นไม้ในมือทิ้งทันที!
เนวิลล์เข้าไปรับต้นมิมบูลัส  มิมเบิลโทเนียได้ก่อนที่มันจะตกลงพื้น  มัลฟอยชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่ตัวเองและร่ายคาถาเพื่อกำจัดยางเหม็น ๆ เหล่านั้นออก
“อย่า!” เนวิลล์ร้องห้าม  แต่ช้าไปเสียแล้ว  ทันทีที่มัลฟอยร่ายคาถาน้ำยางเหม็น ๆ นั้นไม่ได้หายไปไหน  แต่มันกลับเพิ่มจำนวนมากขึ้น  แถมยังส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้งมากกว่าเดิม
“ถ้าทำแบบนั้นมันจะเพิ่มจำนวน” เนวิลล์บอกเมื่อสายไปเสียแล้ว  มัลฟอยดูอารมณ์เสียมากที่เขาต้องมาอยู่ในสภาพนี้
“นายน่าจะบอกเสียพรุ่งนี้เลยนะลองบอตท่อม” เขาตวาดก่อนที่จะหันมาทางเฮอร์ไมโอนี่
“เธอด้วยเกรนเจอร์  จะต้องรับผิดชอบที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้” เฮอร์ไมโอนี่มองหน้ามัลฟอยอย่างงงงวย  เธอถลึงตาใส่เขา
“ฉันนี่นะที่ต้องรับผิดชอบ!” เธอร้องเสียงแหลม “นายไม่ใช่หรือที่เอาไม้กายสิทธิ์ไปทิ่มมันน่ะ”
“แต่ถ้าเธอไม่แย่งมันไปจากฉัน  ฉันก็คงไม่ต้องเป็นอย่างนี้หรอก” มัลฟอยเถียง  เฮอร์ไมโอนี่ทำท่าจะโต้กลับแต่เนวิลล์มาห้ามไว้เสียก่อน
“ฉันคิดว่าพวกเธอ  เอ่อ  อย่างเพิ่งมาทะเลาะกันเลย” เนวิลล์ว่า “เราต้องหาทางล้างยางนี่ออกก่อนที่มันจะล้างไม่ออก” เขาแนะนำ
“งั้นช่วยบอกฉันหน่อยซิ  ว่าจะมีที่ไหนไหมที่ฉันจะล้างไอ้ยางเน่า ๆ นี่ออกได้โดยไม่มีใครมาเห็นฉันในสภาพนี้น่ะ  หรือต้องให้ฉันกระโดดลงทะเลสาบ” มัลฟอยพูดด้วยความโกรธ  เนวิลล์ไม่ตอบอะไรออกไป  แต่เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าเหมือนกับเธอเพิ่งนึกอะไรออก
“ฉันคิดว่าพอมีอยู่ที่หนึ่งนะ”
*************************************************
ไว้วันหลังจะมาต่อให้นะ  วันนี้ขอตัวไปนอนก่อน  อย่าลืมเม้นด้วยนะ  จะได้ปรับปรุง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น