ศัตรูที่รัก : เรื่องวุ่น ๆหลังแต่งงานของเฮอร์ไมโอนี่กะมัลฟอย

ลำดับตอนที่ #3 : ความเป็นจริง

ตอนที่ 3  ความเป็นจริง

ราวกับเลือดในกายของมัลฟอยเย็นตัวขึ้นมาฉับพลัน  เขายืนนิ่ง  รู้สึกตกใจอย่างที่สุดกับเรื่องที่เขาเพิ่งได้ยินเมื่อครู่  

“แกว่าอะไรนะ!” มัลฟอยเอ่ยเสียงเรียบ  หากแต่สีหน้าของเขานั้นขาวราวกับกระดาษ

“ฉันบอกว่า  ความทรงจำของเฮอร์ไมโอนี่ขาดหายไป” แฮร์รี่พูดซ้ำ “และเธอก็จำเรื่องของนายไม่ได้” เมื่อแฮร์รี่พูดจบมัลฟอยก็มองไปที่เฮอร์ไมโอนี่อย่างช้า ๆ ราวกับว่าเขาไม่แน่ใจว่าเธอคือเฮอร์ไมโอนี่ผู้เป็นภรรยาของเขาจริงหรือเปล่า  ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ก็มองมาที่พวกเขาด้วยสายตางงงวยไม่แพ้กัน

“ไม่จริง” มัลฟอยพึมพำอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่แฮร์รี่ได้บอกเขา

“ฉันเกรงว่ามันเป็นความจริง  มัลฟอย  เธอจำนายไม่ได้” รอนพูดกับเขาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด  ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบมัลฟอยเท่าไหร่นัก  แต่เขาเองก็ไม่ไอยากให้เพื่อรักของเขาอยู่ในสภาพอย่างนี้

“พวกเธอหมายความว่ายังไง  แฮร์รี่  รอน” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยขึ้นมาอย่างสงสัยพลางจ้องมองเพื่อนทั้งสอง  ส่วนแฮร์รี่และรอนนั้นก็หันมาสบตากันเองอย่างลำบากใจ

“บอกฉันมาเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่ร้องพลางเขย่าแขนของแฮร์รี่  

“เธอถามฉันว่าเธอมีคนรักรึเปล่าใช่ไหม  เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พูดออกมาอย่างลำบากยากเย็น  ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นพยักหน้ารับช้า ๆ

“ใช่  เธอมีคนรัก” แฮร์รี่พูดพลางจ้องเข้าไปในแววตาของเธอ “และคน ๆ นั้นก็คือมัลฟอย”



*************************************************



“อะไรนะ!” เฮอร์ไมโอนี่อุทานอย่างตกใจ  เธอมองแฮร์รี่ด้วยสายตางงงวยอย่างที่สุด  ก่อนที่จะมองไปที่มัลฟอยอย่างแปลกใจ “ฉันกับ…”

“ใช่  เฮอร์ไมโอนี่  เธอกับมัลฟอย  เอ้อ  รักกัน” แฮร์รี่ตบท้าย  ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นยังไม่มีทีท่าว่าจะเชื่อเขาแต่อย่างใด

“ไม่จริง!” เธอร้องออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ  “พวกเธอล้อฉันเล่นรึเปล่า” เธอพูด

“เราไม่ได้ล้อเล่นเฮอร์ไมโอนี่” รอนพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “เธอกลับมัลฟอย  แต่งงานกันแล้วด้วย” เขาพูดและเมื่อรอนพูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็ทรุดตัวลงกับเตียงด้วยท่าทางเหมือนจะหมดแรง  

“โกหกน่า  ฉันกับ….” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำพลางมองหน้ามัลฟอย “พวกเขาพูดจริงเหรอ” เธอถามเขา

“จริง” มัลฟอยตอบ “ฉันกับเธอแต่งงานกันแล้ว”

และเมื่อเรื่องราวที่ไม่น่าจะเป็นไปได้รับการยืนยันว่าเป็นความจริงแล้ว  เฮอร์ไมโอนี่นั้นได้แต่นิ่งเงียบ  เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี เธอไม่เข้าใจว่าเธอกับมัลฟอยรักกันตั้งแต่เมื่อไหร่  และเธอกับเขาแต่งงานกันได้อย่างไร  เธอไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นมัลฟอยด้วย

“มันเกิดอะไรขึ้น” เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นถามมัลฟอย “เกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเรา  เอ้อ  พวกเรารักกันได้…..ยังไง” เธอพูดตะกุกตะกักกับมัลฟอยที่ทำสีหน้าลำบากใจอยู่

“เธอ” มัลฟอยเอ่ยขึ้นอย่างช้า ๆ ราวกับพยายามจะเรียบเรียงความทรงจำทั้งหมดระหว่างเขากับเฮอร์ไมโอนี่  เขาทรุดตัวลงบนเก้าอี้ข้างเตียงอย่างช้า ๆ “เธอกับฉันรักกันตั้งแต่พวกเราอยู่ปีห้า” เขาเริ่มเล่า

“แต่ตอนนี้ฉันก็อยู่ปีห้า” เฮอร์ไมโอนี่ขัด “เอ่อ  ฉันหมายถึง  ตอนนี้ฉันจำได้ว่าฉันอยู่ปีห้า  แต่ฉันไม่เห็นจำเรื่องของนายได้เลย” เฮอร์ไมโอนี่แก้ให้ถูกต้อง

“เรื่องของเราเกิดขึ้นในตอนที่พวกเราอยู่ปีห้า” มัลฟอยเริ่มเล่าอีกครั้ง “ฉันและเธอรักกันโดยที่ตัวเองก็ยังไม่แน่ใจในความรู้สึกของอีกฝ่าย” เขาหยุดหายใจชั่วครู่  สีหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

“ใช้เวลานานทีเดียวกว่าที่พวกเราจะเข้าใจกันได้  เราต่างพบอุปสรรคมากมายที่เข้ามาขัดขวางความรักของเรา  แต่เราก็ผ่านมันมาได้” มัลฟอยพูด  และเมื่อเขาพูดจบรอนก็ทำปากขมุบขมิบว่า ‘ น้ำเน่า ’ ส่วนมัลฟอยนั้นหันไปจ้องหน้ารอนซักครู่  และเมื่อเขาเห็นรอนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้  มัลฟอยก็หันกลับมาสนใจเฮอร์ไมโอนี่ต่อ

“และในวันจบการศึกษาฉันก็ขอเธอแต่งงาน” มัลฟอยพูด “และเธอก็ตกลง  แล้ว….” เสียงของมัลฟอยขาดหายไปเพราะเฮอร์ไมโอนี่เข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน

“นายบอกว่าพวกเรารักกันตั้งแต่ตอนปีห้างั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามย้ำส่วนมัลฟอยนั้นพยักหน้าตอบเธอ “แต่  จะเป็นไปได้ยังไง  ฉันหมายถึงจะเป็นไปได้ยังไงที่เราสองคนจะรักกันทั้ง ๆ ที่เราเป็นศัตรูกัน” เฮอร์ไมโอนี่ถามมัลฟอย  ซึ่งเขาก็เงียบไปสักพักก่อนที่จะตอบเธอ

“ใช่  เราเป็นศัตรูกัน” มัลฟอยพูด “ก่อนที่เราจะมารักกัน  แต่ตอนนี้เราเป็นอย่างอื่นไปแล้ว  ระหว่างฉันกับเธอไม่ได้เป็นศัตรูกันอีกต่อไปแล้ว” เขาพูด

“แต่  มันเป็นไปได้อย่างไรล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัย “ฉันกับเธอ  เอ้อ  ออกจะเกลียดกันขนาดนั้น  แล้วเรื่องสายเลือดของฉันอีก….” เฮอร์ไมโอนี่พูด  เพราะเธอสงสัยว่าทำไมคนที่ดูถูกพวกเลือดสีโคลนอย่างมัลฟอยจะมาแต่งงานกับเธอซึ่งเป็นเลือดสีโคลนที่เขารังเกียจนักหนา

“ตอนแรกก็ใช่” มัลฟอยตอบ “ตอนแรกเราก็ต่างเกลียดกัน  แต่นั่นเป็นอดีตไปแล้ว  ตอนนี้เราทั้งสองคนรักกัน” มัลฟอยพูด  เงียบกันไปสักพักหนึ่ง  เฮอร์ไมโอนี่ก็ทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน

“แล้วฉัน  เอ่อ  แต่งงานกับนายมานานแค่ไหนแล้ว” เธอถาม

“สามปี” ชายหนุ่มตอบ

สามปีงั้นเหรอ  เมื่อกี๊แฮร์รี่บอกว่าเธออายุ 21 ปี  ถ้าอย่างนั้นเธอกับมัลฟอยก็แต่งงานกันตอยอายุ 18 น่ะสิ  เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างสงสัย  เธอไม่คิดว่าตัวเธอจะตัดสินใจแต่งงานเร็วขนาดนี้  โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผู้ชายที่ชื่อ  เดรโก  มัลฟอย

“แล้ว  เราสองคน  มีลูกด้วยกันรึเปล่า” เธอถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

“ยัง” มัลฟอยพูด “เราสองคนคิดว่าเรายังไม่พร้อมที่จะมีลูกในตอนนี้” เขาอธิบาย  

“แต่ฉันก็อยากมีลูกกับเธอนะเฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยพูดพลางจ้องไปในแววตาของเธอ  ซึ่งในตอนนั้นเองที่เฮอร์ไมโอนี่เพิ่งรู้สึกว่าเขาไม่ใช่มัลฟอยที่เธอรู้จักอีกต่อไป  เพราะสายตาที่เขามองมาที่เธอนั้นดูอบอุ่นกว่าทุกครั้งที่เธอเคยเห็น  มันเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก  ไม่ใช่ความชิงชังเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว

“เธอจำเรื่องราวระหว่างเราไม่ได้เลยเหรอ” มัลฟอยถามเฮอร์ไมโอนี่  และเธอก็ส่ายหน้าน้อย  ๆ อย่างจนใจ  เธอจำไม่ได้จริง ๆ ว่าเธอรักกับมัลฟอยตั้งแต่เมื่อไหร่

“ทั้งเรื่องสมุดบันทึก  และเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนปีห้าเธอก็จำไม่ได้งั้นเหรอ” มัลฟอยพูดอย่างสิ้นหวัง  และเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าให้เขาอีกครั้ง  มัลฟอยก็ได้แต่นิ่งเงียบ  เขาไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นกับเฮอร์ไมโอนี่  เขาไม่คิดเลยว่าเฮอร์ไมโอนี่จะลืมเรื่องราวมั้งหมดระหว่างเขากับเธอ  แต่นั่นก็ไม่ใช่ความผิดของเธอ  คนที่ทำให้เธอเป็นอย่างนี้ต่างหากที่ผิด

“เมื่อกี๊นายบอกฉันว่าพาร์กินสันใช่ไหมที่สาปเฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยหันไปถามแฮร์รี่กับรอน

“ใช่  พาร์กินสันเป็นคนสาปเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ตอบ  และเมื่อเขาพูดจบมัลฟอยก็ผุดลุกขึ้นจากที่นั่งทันที

“นั่นนายจะทำอะไรน่ะมัลฟอย!” แฮร์รี่ร้องเมื่อมัลฟอยกำลังจะกระโจนออกจากห้องพักไป  

“ฉันจะไปจัดการกับยัยนั่น!” มัลฟอยคำรามด้วยสีหน้าโกรธจัด  และในตอนนั้นเองที่เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าเขาเป็นมัลฟอยคนเดิมที่เธอรู้จัก

“นายจะบ้าหรือปล่า  มัลฟอย!” แฮร์รี่เตือนเขา “นายรู้เหรอว่าพาร์กินสันอยู่ที่ไหน” เขาพูด

“จะอยู่ที่ไหนก็ช่าง  แต่ฉันจะหาเขาให้เจอ” มัลฟอยพูด

“แล้วนายคิดเหรอว่านายจะไดกลับมาอย่างปลอดภัยน่ะ” แฮร์รี่พูด “นายคนเดียวจะเอาชนะผู้เสพความตายเป็นสิบได้ยังไง” เขาพูด

“ช่างฉันพอตเตอร์!” มัลฟอยตะโกน “ฉันต้องไปจัดการยัยนั่นที่ทำให้เฮอร์ไมโอนี่เป็นอย่างนี้!”

“ปล่อยเขาไปเถอะแฮร์รี่” รอนพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ ”ให้มันตาย ๆ ไปซะก็หมดเรื่อง”

“แกว่าอะไรนะวีสลีย์” มัลฟอยคำรามจ้องหน้ารอนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ  แต่รอนนั้นไม่ได้มีสีหน้าสะทกสะท้านแต่อย่างใด  เขายังคงยิ้มสบาย ๆ

“ถ้านายอยากไก็ไปสิมัลฟอย” รอนพูดด้วยท่าทางยียวน “ถึงนายจะเป็นอะไรไป  พวกเราก็จะดูแลเฮอร์ไมโอนี่เอง  ไม่ต้องห่วงหรอก” และเมื่อรอนพูดจบ  มัลฟอยก็ฉุกคิดได้  

นั่นสินะ  ถ้าเขาเป็นอะไรไป  แล้วเฮอร์ไมโอนี่ล่ะ  จะเป็นอย่างไร  เมื่อเขาคิดได้เช่นนั้นมัลฟอยก้หยุดคิดเรื่องที่จะไปแก้แค้นแพนซี่   แต่เขากลับมองเฮอร์ไมโอนี่อย่างเป็นห่วง  เขามองผู้หญิงที่เขารักที่สุด  แต่เธอกลับจำเขาไม่ได้

“คนที่สาปฉันคือแพนซี่งั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่แน่ใจ  ในขณะที่แฮร์รี่และรอนมองหน้ากันอย่างลำบากใจ  และแฮร์รี่ก็พยักหน้าตอบเธอ

“งั้นเธอก็เป็นผู้เสพความตายน่ะสิ” เฮอร์ไมโอนี่พูดถึงแพนซี่

“ใช่  พาร์กินสันเป็นผู้เสพความตาย” มัลฟอยตอบเธอ  

“แล้วนายล่ะมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้นมา “ฉันหมายความว่า  ตอนนี้นายทำอะไร” เธอพูดอย่างสงสัย  เพราะถ้าเขาเป็นมัลฟอยคนเดิมที่เธอรู้จักจริง ๆ การที่เขาจะเป็นผู้เสพความตายนั้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย

“ฉัน…..” มัลฟอยเอ่ย  แต่ก่อนที่เขาจะพูดจนจบ  ก็มีคนมาขัดจังหวะเสียก่อน  คุณหมอคนเดิมในชุดสีขาวนั่นเอง

“ขอโทษนะครับ  แต่ผมคิดว่าคนไข้คงต้องการการพักผ่อนแล้วล่ะครับ” เขาพูด

“แล้วเธอ  เอ่อ” มัลฟอยกำลังจะถามเขาถึงอาการของเฮอร์ไมโอนี่แต่ดูเหมือนคุณหมอผู้นั้นจะรู้ดีว่าเขากำลังจะพูดอะไร

“ผมทราบว่าคุณเป็นห่วงภรรยาครับคุณมัลฟอย” เขากล่าวอย่างสุภาพ “เพียงแต่คุณผมต้องการให้เธอพักผ่อนก่อน  แล้วเราค่อยออกไปคุยกันข้างนอกได้ไหมครับ” เขาเสนอ  ส่วนมัลฟอยนั้นก็รับคำอย่างว่าง่าย

“ผมคิดว่าคุณควรดื่มนี่ด้วยนะครับ” คุณหมอพูดพลางสะบัดไม้กายสิทธิ์ครั้งหนึ่ง  และถ้วยยาที่มีควันครุกรุ่นก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของเฮอร์ไมโอนี่  เธอยกมันขึ้นมาดื่มอย่างช้า ๆ และเมื่อเธอดื่มมันหมดถ้วยใบนั้นก็หายวับไป  

“คุณต้องพักผ่อนมาก ๆ นะครับ” เขาพูดเป็นครั้งสุดท้ายและก็เดินออกจากห้องไป

“ฉันไปก่อนนะเฮอร์ไมโอนี่  แล้วว่าง ๆ จะมาเยี่ยมใหม่” มัลฟอยบอกลาเธอ  ตอนแรกเขาคิดจะจูบเธอที่หน้า ผากอย่างที่เขามักจะทำประจำ  แต่เขาห้ามตัวเองไว้ทัน  เพราะถ้าเขาทำอย่างนั้นเฮอร์ไมโอนี่อาจจะตกใจได้

“แล้วเราจะมาเยี่ยมเธอใหม่นะ” แฮร์รี่พูดพลางมองเพื่อนรักของเขาอย่างเป็นห่วง  และเมื่อร่างของพวกเขาหายไปจากประตูห้องพัก  เฮอร์ไมโอนี่ก็ล้มตัวลงนอน  แต่เธอกลับไม่ได้หลับในทันที  เธอกำลังครุ่นคิดเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้อย่างสับสน  

เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้นั้นราวกับความฝัน  และมันก็เป็นความฝันที่แสนจะวุ่นวายเสียด้วย  เพราะเฮอร์ไมโอนี่นั้นยังตกใจไม่หายที่กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้  ไม่ใช่แค่เรื่องที่เธอสูญเสียความทรงจำไป  แต่เรื่องที่ทำให้เธอแปลกใจได้มากที่สุดก็เป็นเรื่องอื่นไม่ได้นอกจากเรื่องของเธอกับมัลฟอย  

มันจะเป็นไปได้อย่างไรนะ เฮอร์ไมโอนี่ครุ่นคิดอย่างสับสน  เพราะตลอดเวลาห้าปีที่เธอรู้จักเขามา  เขาและเธอก็กลายเป็นศัตรูกันมาตลอด  แต่จู่ ๆ เธอกับเขากลับมารักกันจนถึงขั้นแต่งงานกันเสีย  มันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่ออย่างมากสำหรับเฮอร์ไมโอนี่  แต่เธอเองก็ยอมรับว่ามัลฟอยที่เธอได้พบในวันนี้นั้นต่างกับมัลฟอยที่เธอเคยรู้จักโดยสิ้นเชิง  แต่เฮอร์ไมโอนี่เองก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นดี

เธอไม่รู้เลยจริง ๆ



*************************************************



“เมื่อกี๊คุณให้ยาอะไรเธอทาน” มัลฟอยพูดมองชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าของเขา  ตอนนี้พวกเขาทั้งสองอยู่บริเวณทางเดินนอกห้องพักของเฮอร์ไมโอนี่  ส่วนแฮร์รี่กับรอนนั้นขอตัวกลับไปทำงานงานที่กระทรวงก่อน

“ในฐานะผู้บำบัดของเธอ  ผมคิดว่าผมมีสิทธิ์สั่งยาเพื่อรักษาคนไข้ของผมนะครับคุณมัลฟอย” ชายคนนั้นเอ่ยยิ้ม ๆ “ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงเธอมากครับ” เขากล่าว

“ใช่  ผมเป็นห่วงเธอมาก” มัลฟอยพูด  “แล้ว…..”

“คุณกำลังจะถามผมว่าเธอเป็นอะไรมากรึเปล่าใช่ไหมครับ” เขากล่าวอย่างรู้ทัน  ส่วนมัลฟอยนั้นก็พยักหน้ารับ “ผมเกรงว่าผมเองก็ไม่มีวิธีที่จะรักษาภรรยาของคุณให้หายขาดหรอกนะครับ” เขาพูด

“คุณหมายความว่ายังไง” มัลฟอยถาม

“ผมหมายความว่า  อาการของเธอไม่สามารถมีเวทย์มนตร์หรือยาชนิดใดที่จะรักษาเธอได้ในทันที” เขาพูดในขณะที่มัลฟอยนั้นมีสีหน้าตกใจ

“คุณหมายความว่า  คุณไม่สามารถรักษาเธอได้” มัลฟอยพูดด้วยท่าทางเคร่งเครียด

“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นเสียทีเดียวหรอกครับคุณมัลฟอย” เขากล่าวอย่างเคร่งเครียดไม่แพ้กัน “แต่การรักษาเธอคงต้องใช้เวลา  เพราะความทรงจำเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนครับคุณมัลฟอย  มันขึ้นอยู่กับจิตใจของคนไข้ด้วยครับ”

“แล้วมีวิธีไหนที่จะรักษาเธอให้หายได้บ้าง  ไม่ว่าต้องจ่ายเท่าไหร่ผมก็ยอม” มัลฟอยพูด

“มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเรื่องเงินหรอกครับ  ต่อให้คุณเองทองมากองตรงหน้าคุณก็ไม่สามารถซื้อความทรงจำของเธอคืนได้หรอกครับ” เขาพูดด้วยสีหน้าหนักใจ “มีคนตั้งมากมายที่โดนคาถานี้แล้วไม่สามารถรักษาให้หายได้ไปชั่วชีวิต”

“คุณกำลังจะบอกผมว่าเธอจะเป็นอย่างนี้ตลอดไปงั้นเหรอ” มัลฟอยพึมพำ  ใบหน้าขาวซีด  ความกลัววิ่งเข้ามาจับที่หัวใจของเขาทันทีที่คุณหมอพูดจบ

“ไม่หรอกครับ  ทางที่รักษาเธอนั้นก็พอจะมี  แต่ต้องใช้เวลา  อย่างที่ผมบอกนั่นแหละครับ  มันขึ้นอยู่กับจิตใจของเธอ  คุณต้องพยายามให้เธอเข้าไปอยู่ในสถานที่ ๆ เธอเคยอยู่  หรือที่ ๆ ที่คุ้นเคย  มันจะเป็นการช่วยเรียกความทรงจำของเธอกลับมาด้วยน่ะครับ” เขาพูด “แต่ผมก็ไม่รับประกันว่ามันจะได้ผลนะครับ  เพียงแต่ผมอยากจะให้คุณลองทำดู  ผมคิดว่าอีกไม่นานเธอคงกลับบ้านได้แล้ว  เพราะร่างกายของเธอแข็งแรงดีแล้ว” คุณหมอพูดต่อไปเรื่อย ๆ ในขณะที่ใบหน้าของมัลฟอยนั้นขาวซีดยิ่งกว่าเดิม  เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเฮอร์ไมโอนี่จำเรื่องราวระหว่างเขาและเธอไม่ได้จะเป็นอย่างไร

ตอนนี้ความกลัวที่สุดของเขาก็คือเขากลัวว่าเฮอร์ไมโอนี่จะลืมความรักระหว่างเขาและเธอไป

ซึ่งนั่นก็ไม่ต่างอะไรกับการที่เขาสูญเสียเธอไปเลย



*************************************************



มาอัพแล้วววววววว  โอ้  พอเปิดเทอมมาการบ้านก็กองซะท่วมหัวเชียว  ต้องขอโทษเพื่อน ๆ จริง ๆ ที่เข้ามาอัพช้า ( มาก )