รักต้องห้ามระหว่างเฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอย

ลำดับตอนที่ #13 : การเดิมพัน

***Chapter 13  การเดิมพัน***



คำพูดของมัลฟอยยังคงติดหูของเฮอร์ไมโอนี่อยู่นานแม้ว่ามันจะผ่านไปหลายวันแล้วก็ตาม  หลังจากที่สมาชิกก.ด.ถูกจับได้ก็มีเรื่องราวต่าง ๆ ตามมามากมาย  และก็ไม่ใช่เรื่องดีทั้งนั้น  แฮร์รี่ถูกจับตัวไปสอบสวน  ดัมเบิลดอร์ซึ่งออกปากปกป้องเขาถูกฟัดจ์กล่าวหาว่าต่อต้านกระทรวง  แน่นอนว่าพวกเขาพยายามจับกุมดัมเบิลดอร์แต่เขาหนีรอดไปได้เพื่อช่วยให้แฮร์รี่อยู่ในโรงเรียนต่อไป  สิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นตามมาก็คือศาสตราจย์อัมบริดจ์ได้ขึ้นเป็นอาจารย์ใหญ่ของฮอกวอตส์  ท่ามกลางความไม่พอใจของหลาย ๆ ฝ่าย  รวมทั้งอาจารย์คนอื่น ๆ ด้วย  แน่นอนว่ามีคนกลุ่มเดียวที่เห็นดีเห็นงามกับการขึ้นครองตำแหน่งของเธอ  ซึ่งพวกเขาก็คือภารโรง  อาร์กัส  ฟิลซ์และนักเรียนบ้านสลิธีรินเท่านั้น

อัมบริดจ์แต่งตั้งหน่วยสอบสวนของเธอขึ้น  ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเด็กนักเรียนบ้านสลิธีรินที่อัมบริดจ์คิดว่าพวกเขาสนับสนุนเธอและกระทรวง  แน่นอนว่า  เดรโก  มัลฟอย  แพนซี่  พาร์กินสัน  และแครบกับกอยล์ก็ได้รับการแต่งตั้งด้วย  ซึ่งผลที่ตามมาก็คือพวกเขาพยายามจะหักคะแนนในนาฬิกาแก้วของบ้านอื่น ๆ จนเหลือศูนย์  โดยเฉพาะบ้านกริฟฟินดอร์ซึ่งมันทำให้ความสัมพันธ์ของมัลฟอยกับแฮร์รี่  รอน  และเฮอร์ไมโอนี่ยิ่งดูตรึงเครียดเข้าไปใหญ่

“โอ๊ะ  โอ๋  ดูซิว่าใคร” เสียงยานคางดังขึ้นมาจากทางเดินด้านหลังแฮร์รี่  รอน  และเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังจะตรงกลับห้องนั่นเล่นรวมหลังจากเลิกเรียนวิชาคาถา  เด็กทั้งสามหันกลับไปมองทันที  มัลฟอยกำลังยืนอยู่โดยมีลูกน้องร่างยักษ์ขนาบข้าง

“นักบุญพอตเตอร์  ราชันย์วีเซิ่ล  และยัยเลือดสีโคลนเกรนเจอร์” มัลฟอยพูดรัวเร็ว  รอนมองเขาอย่างเอาเรื่อง  เช่นเดียวกับแฮร์รี่  แต่เฮอร์ไมโอนี่รั้งเสื่อคลุมของเพื่อนทั้งสองไว้

“อย่าไปสนใจ  นั่นเป็นสิ่งที่เขาต้องการนะ” เธอเตือน

“ฉลาดนี่เกรนเจอร์” มัลฟอยว่า  เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบ “แต่อย่าลืมสิว่าตอนนี้ฉันมีฐานะอะไร” มัลฟอยพูดพร้อมกับกดเข็มกลัดที่มีอักษรตัว ‘ ส ’ เบา ๆ

“ฉันสามารถหักคะแนนบ้านเธอได้โดยที่เธอยังไม่ทันหายใจด้วยซ้ำ” เขาว่า  เฮอร์ไมโอนี่เชิดหน้า

“ถ้าอย่างนั้นก็หักคะแนนพวกเราไปเถอะมัลฟอย  เพราะถึงอย่างไรคะแนนที่บ้านนายได้มาก็มาจากวิธีสกปรกอยู่ดี” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างไม่เกรงกลัว  มีรอยสีชมพูจาง ๆ ปรากฏบนใบหน้าซีดเซียวของเขา

“หักกริฟฟินดอร์สิบคะแนน” เด็กหนุ่มตะโกน “นั่นสำหรับความอวดดีของเธอเกรนเจอร์”

“และถ้าเธอขืนยังกล้ามาอวดเก่งกับฉันอีกล่ะก็...” มัลฟอยพูดรอดไรฟัน  เขาดึงร่างเฮอร์ไมโอนี่เข้ามาใกล้  และพูดด้วยน้ำเสียงที่ได้ยินกันเพียงสองคน “ฉันจะจูบเธอให้พวกมันสองคนดูเสียเลย”

เฮอร์ไมโอนี่เบิกตากว้างเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด  แต่ก่อนที่เธอจะได้ขัดขืนอะไร  ไม้กายสิทธิ์ของรอนกับแฮร์รี่ก็จ่ออยู่ที่คอของมัลฟอยเรียบร้อยแล้ว

“ปล่อยเธอซะมัลฟอย” แฮร์รี่พูดเสียงเรียบ  แต่ดูหนักแน่น เห็นได้ชัดว่าเขาคงไม่ลังเลที่จะสาปมัลฟอยเป็นกิ้งกือน่าเกลียดถ้ามัลฟอยทำอะไรมากไปกว่านั้น  รอนเองก็ดูโกรธไม่น้อยเช่นเดียวกัน หูของเขาเป็นสีแดงจัด  ในขณะที่แครบและกอยล์พยายามจะเข้ามาช่วยมัลฟอย  จึงเป็นภาพที่ดูชุลมุนวุ่นวายมากในสายตาของคนที่ผ่านมาเห็น

แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้มีโอกาสสู้กัน  ก็มีร่าง ๆ หนึ่งปรากฏขึ้นที่มุมทางเดินเสียก่อน  ซึ่งแฮร์รี่และรอนไม่รู้ว่าจะดีใจดีหรือเปล่าที่ได้พบเธอตอนนี้

ศาสตราจารย์มักกอนนากัลมองภาพตรงหน้าด้วยสายตากึ่งตกใจกึ่งสงสัย  ( มัลฟอยจับแขนของเฮอร์ไมโอนี่ไว้แน่น  แฮร์รี่และรอนชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่เขา  ส่วนแครบกับกอยล์พยายามจะฉีกเด็กทั้งสองออกเป็นสองท่อน )

“พวกเธอทำอะไรกันน่ะ” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม และจ้องมองพวกเขาด้วยแววตาดุ ๆ รอนกับแฮร์รี่ลดไม้กายสิทธิ์ลงทันที  ส่วนแครบและกอยล์นั้นดูราวกับตัวหดเล็กลงทันตา

“ฉันหวังว่าพวกเธอคงไม่ก่อเรื่องขึ้นอีกใช่ไหม  แค่นี้โรงเรียนก็มีเรื่องวุ่นพอแล้วนะ” ศาสตราจาร์มักกอนนากัลพูด  เธอมองพวกเขาทั้งหมดทีละคนด้วยสายตาเฉียบขาดก่อนจะถอนใจเบา ๆ

“พวกเธอทั้งหมดไปได้แล้ว” เธอว่า  

แครบกับกอยล์  รวมทั้งมัลฟอยดูโล่งอก  ถึงแม้ว่าพวกเขาจะได้รับการแต่งตั้งให้เป็นหน่วยสอบสวนก็ตาม  แต่ทั้งสามก็รู้ดีว่าไม่ควรทำอะไรให้ศาสตราจารย์มักกอนนากัลขัดข้องใจ  แฮร์รี่  รอน  และเฮอร์ไมโอนี่กำลังจะเดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่นรวมเช่นเดียวกับมัลฟอย  แต่เสียงของศาสตราจารย์มักกอนนากัลหยุดพวกเขาไว้ก่อน

“มิสเกรนเจอร์กับมิสเตอร์มัลฟอยอยู่ที่นี่ก่อน”



*************************************************



เฮอร์ไมโอนี่ชะงักฝีเท้า  เช่นเดียวกับมัลฟอย  

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอสองคนสักประเดี๋ยว” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลว่า  แฮร์รี่กับรอนมองเฮอร์ไมโอนี่อย่างกังวล  แต่เมื่อเขาเห็นสายตาที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลส่งมาให้  เด็กทั้งสองจึงยอมกลับห้องนั่นเล่นรวมโดยดี  ศาสตราจารย์มักกอนากัลหันมาพูดกับเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยเมื่อเห็นว่าแฮร์รี่  รอน  รวมทั้งแครบกับกอยล์เดินไปลับตาแล้ว

“ฉันอยากจะพูดเรื่องการเดินตรวจบริเวณของพวกเธอ” เธอกล่าวกับเด็กทั้งสอง “เห็นได้ชัดว่าพวกเธอไม่เคยทำงานร่วมกันอย่างที่ฉันต้องการเลย” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูด  มัลฟอยพึมพำอะไรบางอย่างออกมา ( “ใครสนล่ะ!” ) แต่เมื่อศาสตราจารย์มักกอนนากัลส่งสายตาขุ่นเขียวมาให้เขา  มัลฟอยก็ยักใหล่อย่างไม่ยี่หระ

“และที่ฉันต้องการก็คือความร่วมมือของพรีเฟ็คทั้งสองบ้าน  เข้าใจไหม” เธอกล่าว “และฉันหวังว่าฉันคงได้เห็นเธอทั้งสองคนเดินตรวจบริเวณร่วมกันตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปนะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด  และเมื่อเธอแน่ใจว่าไม่มีการโต้เถียงใด ๆ จากเด็กทั้งสอง  ศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็เดินจากไป

เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะตรงกลับห้องนั่งเล่นรวมแต่มัลฟอยรั้งเธอไว้ก่อน

“จะรีบไปไหนเล่าเกรนเจอร์” เขาถาม  เฮอร์ไมโอนี่รีบแกะแขนของมัลฟอยออกทันที

“ปล่อยมัลฟอย  เดี๋ยวมีใครมาเห็นเอา” เธอว่า

“กลัวใครมาเห็นอีกล่ะ  ก็เจ้าพอตเตอร์กับเจ้าวีสลีย์มันกลับห้องนั่นเล่นรวมไปแล้วนี่” มัลฟอยพูด  

“แล้วนายจะไม่กลัวคนอื่นมาเห็นว่านายอยู่กับเลือดสีโคลนอย่างฉันหรือ” เฮอร์ไมโอนี่แย้ง  มัลฟอยขมวดคิ้ว

“โกรธหรือไง” เขาถาม  เด็กสาวส่ายหน้า

“เปล่า” เธอว่า

“งั้นก็ดี” มัลฟอยพูดก่อนที่รั้งร่างของเด็กสาวเข้ามาใกล้  เฮอร์ไมโอนี่ขืนตัวทันที

“อย่านะ” เธอร้อง  

“ทำไมล่ะ” มัลฟอยถาม  เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงเมื่อเขาหอมแก้มเธอหนัก ๆ แต่เมื่อเธอจะหันไปดุ  มัลฟอยก็กลับยิ้มกว้างให้เธอ  

“ถ้าทำอีกฉันจะสาปนายจริง ๆ ด้วย” เธอขู่  พลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า  มัลฟอยไม่มีท่าทีกลัวสักนิด

“อย่าใจร้ายไปหน่อยเลย  หรือว่าเธอยังคิดถึงเรื่องวันนั้นอยู่” มัลฟอยพูดยั่ว  เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงหนักกว่าเก่า  เธอนึกไปถึงวันที่พวกเขาอยู่ในห้องเรียนเก่า ๆ ด้วยกัน  คำพูดของมัลฟอยดังขึ้นในหัวอีกครั้ง



‘ ฉันจะทำให้เธอเป็นของฉันให้ได้  ทั้งตัวและหัวใจ  จำคำของฉันไว้ให้ดีล่ะ ’



เสียงของมัลฟอยราวกับก้องอยู่ในหัวของเฮอร์ไมโอนี่  เด็กสาวผลักเขาออกห่างทันที

“อะไรอีกล่ะ” มัลฟอยร้อง  สีหน้าไม่เข้าใจ

“อย่ามายุ่งกับฉันอีก  ฉันไม่มีวันยอมเป็นของนาย” เฮอร์ไมโอนี่พูดโดยไม่มองตาเขา  

“แต่ถ้าฉันจะทำให้เธอเป็นล่ะ” มัลฟอยพูดพร้อมกับยิ้มกริ่ม

“นายทำแบบนั้นเพราะนายต้องการเอาชนะฉันเท่านั้น” เฮอร์ไมโอนี่โต้ “ก็เพราะว่าฉันไม่ยอมให้ในสิ่งที่นายต้องการ  นายเลยอยากเอาชนะฉัน” เธอพูด  มัลฟอยชะงัก  สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึมขึ้นทันที

“เธอคิดอย่างนั้นหรือเกรนเจอร์” มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แววตาสีซีดดูปวดร้าว

“ฉัน...” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มอึกอักเมื่อเห็นท่าทีของมัลฟอย “หรือนายจะปฏิเสธว่ามันไม่จริง”

“ฉันต้องการเอาชนะเธอ” มัลฟอยพูด “ถ้าเธอคิดว่าการที่เธอยอมเป็นผู้หญิงของฉันถือเป็นการที่ฉันเอาชนะเธอ”

“ที่ฉันต้องการจริง ๆ แล้วไม่ใช่ชัยชนะ  แต่ถ้าเธอคิดว่านี่เป็นการแข่งขันระหว่างเราฉันก็จะไม่ยอมเป็นผู้แพ้” เขาพูดอย่างมุ่งมั่นและจริงจังมากกว่าครั้งไหน  เฮอร์ไมโอนี่ได้แต่มองแววตาสีซีดที่ทอประกายด้วยความสับสน  อะไรทำให้เขาเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้

“ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะมัลฟอย  ฉันเป็นศัตรูกับนายนะ  ฉันเป็นพวกเลือดสีโคลนที่นายรังเกียจ  ฉันมีทุกอย่างที่แตกต่างกับนายโดยสิ้นเชิง  เราอยู่ฝั่งตรงข้ามกันแท้ ๆ ” เด็กสาวพูดอย่างสับสน  มัลฟอยจ้องมองเธอ เขารู้สึกไม่ได้แตกต่างกับเธอสักนิด

“นั่นก็เป็นสิ่งที่ฉันอยากรู้เหมือนกัน” เขาพูด “ทำไมต้องเป็นเธอ” มัลฟอยว่า  เขาเฝ้าถามตัวเองมาเป็นร้อย ๆ ครั้งแล้วว่าทำไมผู้หญิงคนเดียวที่เขาต้องการต้องเป็น  เฮอร์ไมโอนี่  เกรนเจอร์

“ฉัน...” เฮอร์ไมโอนี่อึกอัก  เธอไม่รู้ว่าจะพูดว่าอย่างไรในสถานะการณ์เช่นนี้  มัลฟอยมองเธออย่างอ่อนโยน  ซึ่งไม่บ่อยนักที่เขาจะมองใครด้วยแววตาแบบนี้  แทบจะไม่มีเลยด้วยซ้ำมั้ง

“ฉันยังยืนยันคำพูดเดิมนะเกรนเจอร์  ฉันจะทำให้เธอเป็นของฉันให้ได้” มัลฟอยพูด

“แล้วเราจะได้เห็นกันมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ว่า  แววตาสีน้ำตาลเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว  

“ดี” มัลฟอยพูดอย่างพอใจ  “งั้นคืนนี้เจอกันนะเกรนเจอร์” เขาพูดถึงการตรวจบริเวณที่ควรจะปฏิบัติหน้าที่ร่วมกันเสียที  เฮอร์ไมโอนี่รับคำ

“ได้  แล้วเจอกัน” เธอพูด  แต่ก่อนที่เด็กสาวจะออกเดิน  มัลฟอยกลับรั้งแขนเธอไว้  และกระซิบ

“ให้กริฟฟินดอร์สิบแต้ม” เขาพูด  เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างตกตะลึง  มัลฟอยยิ้มมุมปาก

“แทนคะแนนที่ฉันหักเธอไป  แต่ระวังหน่อยนะเกรนเจอร์เพราะฉันจะผ่อนผันให้เธอครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น  ถ้าเธอยังมาอวดเก่งกับฉันอีกล่ะก็  ฉันจะหักคะแนนบ้านของเธอจนเหลือศูนย์ทีเดียว” เขาพูดยืดยาว  เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มกว้าง

“ไม่ต้องห่วงมัลฟอย” เธอว่า  มองเด็กหนุ่มผมบลอนด์หมุนตัวกลับและเดินหายลับไปตามทางเดิน



*************************************************



เฮอร์ไมโอนี่เดินกลับห้องนั่งเล่นรวม  เธอพบรอนและแฮร์รี่ที่นั่น  เพื่อนทั้งสองทำราวกับเธอเพิ่งไปสู้กับโทรลล์ภูเขาสูงสามเมตรมาเพียงลำพัง  หลังจากได้รับการซักไซร้ว่าจากเพื่อนรักมามากแล้ว ( “มัลฟอยทำอะไรเธอรึเปล่าเฮอร์ไมโอนี่  ฉันจะไปจัดการมันให้” รอนร้อง ) และหลังจากเฮอร์ไมโอนี่อธิบายแก่พวกเขาว่าเธอไม่เป็นอะไร  เด็กสาวก็ขอตัวขึ้นห้องนอนไป

เฮอร์ไมโอนี่ล้มตัวลงบนเตียงสี่เสาภายในห้องนอนที่ปราศจากผู้คน  เธอเหม่อมองเพดานอย่างครุ่นคิด

‘ฉันยังยืนยันคำเดิมนะเกรนเจอร์  ฉันจะทำให้เธอเป็นของฉันให้ได้ ’

เสียงของมัลฟอยยังคงดังก้องอยู่ในสมองของเธอ  เด็กสาวถอนใจก่อนที่จะพึมพำกับเพดาน

“ฉันจะคอยดู” เธอพูดอย่างเข้มแข็ง  ก่อนจะหลับตาลงช้า ๆ โดยไม่คิดจะนึกถึงความรู้สึกที่เธอเคยมีต่อเพื่อนรักของเธอเลยแม้แต่น้อย



.................................................



ในที่ที่ไกลออกไป  ภาพของเฮอร์ไมโอนี่กำลังสะท้อนอยู่บนลูกแก้วสีขาวขุ่น  เด็กสาวกำลังนอนหลับอยู่ในห้วงนิทราโดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับตาดูความเคลื่อนไหวของเธออย่างใกล้ชิด  มีร่องรอยความกังวลอยู่บนดวตาสีดำคู่นั้น  ใบหน้าที่ยังสดสวยมองดูเศร้าสร้อยและทุกข์ใจ  ในที่สุดหล่อนก็โบกมือช้า ๆ เพื่อให้ภาพในลูกแก้วหายไป  ร่างสูงระหงในชุดคลุมยาวจรดพื้นเคลื่อนมาที่หน้าต่างกระโจม  ซึ่งภายนอกไม่มีสิ่งอื่นใดนอกเสียจากสารสีเงินยวงราวกับเธอกำลังอยู่ในอ่างเพนซิฟ  ร่างในชุดคลุมถอนใจออกมาเบา ๆ

“ฉันคงไม่มีทางเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของเธอได้สินะ  เฮอร์ไมโอนี่  เกรนเจอร์” โรสรำพันกับตัวเอง



.................................................



จินนี่ขึ้นมาปลุกเฮอร์ไมโอนี่ตามคำสั่งของรอนเมื่อถึงเวลาอาหาร  เด็กสาวไม่รู้ตัวว่าเธอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่  แต่เมื่อเธอตื่นแล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็รีบลงไปที่ห้องนั่งเล่นรวมทันที  รอนบ่นอุบว่าเขาหิวแค่ไหน  จนกระทั่งเมื่อทั้งสามมาถึงโต๊ะอาหารและเริ่มรับประทานอาหารเสียงของรอนจึงหายไป  กลายเป็นเสียงเคี้ยวสตูและขาแกะที่ดังจนเหลือเชื่อ  

เมื่อเด็กทั้งสามรับประทานกันจนอิ่มแล้ว  แฮร์รี่เสนอให้กลับห้องนั่งเล่นรวมทันที  เพราะว่าเขายังมีการบ้านมากมายที่ต้องทำให้เสร็จ  แน่นอนว่าเฮอร์ไมโอนี่ต้องเห็นด้วยกับเขาแน่ถ้าไม่ติดที่ว่าเธอต้องไปเดินตรวจบริเวณกับมัลฟอย

“ทำไมอาจารย์ถึงเอาเธอไปคู่กับมัลฟอยนะ” รอนพูดขณะที่เขาพยายามจะยัดแซนวิชเข้าไปในเสื้อคลุม

“เพราะอาจารย์คิดว่าฉันเป็นคนเดียวที่เอาเขาอยู่น่ะสิ” เฮอร์ไมโอนี่บอก  รอนเบ้หน้า  

“จริง ๆ นะรอน  ที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเอาเขามาคู่กับฉันเพราะเธอไม่ต้องการให้มัลฟอยคอยหาเรื่องรังแกเด็กบ้านอื่นง่ายนัก  เธอก็รู้นี่ว่ามัลฟอยเอาอำนาจที่มีมาให้ยังไง” เฮอร์ไมโอนี่อธิบาย

“แต่เราก็เป็นห่วงเธอนะ  เฮอร์ไมโอนี่  ฉันหมายความว่ามันไม่ปลอดภัยกับเธอน่ะ” แฮร์รี่พูด  

“ฉันไม่คิดว่าเขาจะทำอะไรฉันอีกหรอกนะ” เด็กสาวพูดให้เพื่อนทั้งสองสบายใจ “แต่ยังไงฉันจะระวังตัวก็แล้วกัน” เธอว่า  ยิ้มให้กับเพื่อนทั้งสอง  และเดินแยกไปอีกทางหนึ่ง  แฮร์รี่และรอนมองเธอด้วยแววตาเป็นห่วง

“เธอไม่รู้หรือไงว่าเธอกำลังโดนส่งไปให้โทรลล์กินทีเดียวนะ!  ทำไมเฮอร์ไมโอนี่ถึงดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนเลยด้วยซ้ำ” รอนพูดอย่างสงสัย  แฮร์รี่เองก็ส่ายศีรษะอย่างจนใจ  เขาก็ไม่ได้รู้ไปมากกว่ารอนเลย

เฮอร์ไมโอนี่ตรงไปที่หอพรีเฟ็ค  ซึ่งตอนนี้เกือบจะเรียกได้ว่าร้างผู้คนก็ได้  เพราะในเวลาที่โรงเรียนวุ่นวายแบบนี้ไม่มีใครมาคอยสนใจเรื่องการเดินตรวจบริเวณกันสักเท่าไหร่นัก  และในห้องนั่งเล่นรวม  เฮอร์ไมโอนี่ก็พบว่ามัลฟอยกำลังเอกเขนกอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ที่ใกล้เตาผิงที่สุด  เด็กหนุ่มผมบลอนด์หันมามองทางเธอทันทีที่ได้ยินเสียเปิดประตู

“มาแล้วหรือเกรนเจอร์” เขาพูดสบาย ๆ เฮอร์ไมโอนี่เดินไปหาเขา

“ลุกเร็วเข้ามัลฟอย  ฉันไม่มีเวลามากนักหรอกนะ” เธอพูด  เพราะว่าเหลือการบ้านอีกมากมายที่ต้องทำให้เสร็จ  แต่มัลฟอยดูไม่ยี่หระกับคำพูดของเธอ

“ไม่เห็นต้องรีบร้อนเลย” เขาพูด

“ต้องรีบสิ   ฉันยังเหลือการบ้านกับรายงานอีกเป็นกองเลยนะที่ยังไม่ได้เขียนน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพยายามดึงเขาออกจากเก้าอี้ตัวโต  มัลฟอยเลิกคิ้ว  เขามองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“ถ้าอย่างนั้นก็จูบฉันก่อนสิ  ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่ยอมลุกไปไหนหรอก” มัลฟอยพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้

“อย่ามาล้อเล่นนะมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่เหว  มัลฟอยส่ายหัวดิก

“ล้อเล่นที่ไหนเล่า  ฉันเอาจริงต่างหากล่ะ” เขาพูด  ทำท่ารอคอยจูบจากเธอ  เด็กสาวถอนใจ  เธอก้มลงไปใกล้หน้าของมัลฟอย  มือหนึ่งของเธอคว้าเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมและควักไม้กายสิทธิ์ออกมา

เฮอร์ไมโอนี่เอาไม้กายสิทธิ์จี้ที่คอของเขา  

“ทีนี้นายจะยอมไปดี ๆ หรือต้องให้ฉันสาปนาย” เฮอร์ไมโอนี่ขู่  มัลฟอยกรอกตาอย่างเบื่อหน่าย

“เธอน่าจะเก็บมันไว้ที่หอนอนมากกว่านะ” เขาบ่น  เฮอร์ไมโอนี่ออกแรงกดไม้กายสิทธิ์ลงไปอีก  

“ฉันพูดจริง ๆ นะ” เธอว่า  มัลฟอยที่ไม่มีทางสู้จึงยอมออกไปกับเธอโดยดี



*************************************************