รักต้องห้ามระหว่างเฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอย

ลำดับตอนที่ #1 : Diagon Alley

ชี้แจงก่อนนิดนึงนะว่าฟิคเรื่องนี้เราวางโครงเรื่องไว้ทั้งหมดสามภาค  และเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นในปี 5 ปี 6 และปี 7 ส่วนภาคนี้เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นในปีห้า ช่วงก่อนวันคริสต์มาสที่แฮร์รี่ฝันเห็นว่ามีงูไปกัดพ่อของรอน  มาบอกเท่านี้แหละจ๊ะ  



***************************



รักต้องห้ามระหว่างเฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอย

ภาคที่ 1 จุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ ( Beginning of relationship )



***Chapter 1  Diagon Alley***



วันหยุดช่วงคริสมาสต์เริ่มขึ้นพร้อม ๆ กับความดีอกดีใจของนักเรียนหลายต่อหลายคนที่จะได้ใช้เวลาช่วงวันหยุดของพวกเขากับครอบครัว  โดยเฉพาะนักเรียนที่เริ่มรู้สึกว่าโรงเรียนของพวกเขาไม่ได้น่าอยู่อีกต่อไปตั้งแต่  โดโลเรส  อัมบริดส์  ได้มาดำรงตำแหน่งอาจารย์วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดของโรงเรียนเวทย์มนตร์คาถาพ่อมดและแม่มดฮอกวอตส์



เฮอร์ไมโอนี่ก้าวเข้ามาในกริมโมลด์เพลซเลขที่สิบสองพร้อม ๆ กับเสียงกรีดร้องของนางแบล็กที่ดังขึ้น

“พวกเลือดชั่ว  พวกเลือดโสมม  ไอ้พวกชั้นต่ำ  ออกไปจากบ้านของฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

เฮอร์ไมโอนี่มองภาพหญิงชรากำลังกรีดร้องพร้อมกับเต้นเร่า ๆ อย่างระอา  

“พวกเลือดสีโคลน  แกกำลังทำบ้านของบรรพบุรุษของฉันแปดเปื้อน  ไอ้พวกกากเดนมนุษย์!”  

เสียงของนางแบล็คยังคงดังอย่างต่อเนื่อง  เฮอร์ไมโอนี่ยกกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอขึ้น  เตรียมตัวที่จะเดินขึ้นบ้านเพื่อหลีกหนีเสียงร้องที่กำลังบาดแก้วหูของเธออยู่

“เฮอร์ไมโอนี่!” เสียงของรอนดังขึ้น  เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่มผมสีแดงที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอ

“รอน!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง “ดีใจจังที่ได้เจอเธอ”

“ฉันก็เหมือนกัน” รอนเข้ามาช่วยเธอถือของ “ที่โรงเรียนเป็นอย่างไรบ้าง”

“มันเลวร้ายเชียวล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ “อัมบริดจ์โกรธมากรู้มั้ยที่พวกเธอหายไปใต้จมูกของเขาน่ะ  ตอนครั้งสุดท้ายที่ฉันเจอเขานะ  เขาทำหน้าอย่างกับเพิ่งรู้ว่าฟัดจ์โดยสั่งปลดจากตำแหน่งรัฐมนตรีงั้นแหละ” เฮอร์ไมโอนี่เล่า

“แล้วพ่อเธอล่ะ  เขาเป็นยังไงบ้าง”

“เอ้อ  ก็ไม่เป็นไรแล้วแหละ  ฉันเพิ่งไปเยี่ยมเข้ามาเมื่อวานเขาดูดีขึ้นมากทีเดียว” รอนตอบพลางพาเฮอร์ไมโอนี่เดินเข้ามาในบ้านอันมืดชื้น  

“เหรอ  แล้วคนอื่น ๆ ล่ะ” เธอถาม “แฮร์รี่ล่ะ?”

“เอ่อ  คือ” รอนอึกอัก  เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้ว

“คือเขาเก็บตัวอยู่ในห้องตั้งแต่พวกเรากลับมาจากเซนต์มังก์โกแล้ว”



*************************************************



รอนเล่าเรื่องที่เฟร็ด  จอร์จและแฮร์รี่ได้ยินจากมู้ดดี้โดยอาศัยหูยืดยาว  และนั่นก็เป็นสาเหตุที่เขาเอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง  เพราะความจริงที่เขาได้รู้ก็คือ  คนที่ไม่ควรเอ่ยนามกำลังครอบงำเขาอยู่

“ฉันว่าเขาคิดมากไปนะ” เฮอร์ไมโอนี่ออกความเห็นเมื่อฟังรอนเล่าจนจบ

“แล้วถ้าเป็นเธอล่ะ  เธอจะไม่คิดมากเลยเหรอ” รอนแย้ง  เฮอร์ไมโอนี่กำลังใช้ความคิด

“ฉันคิดว่าฉันน่าจะไปคุยกับเขาหน่อยนะรอน  เผื่อว่าฉันจะช่วยเขาได้บ้าง” เฮอร์ไมโอนี่เสนอ

“นั่นไม่มีประโยชน์หรอก  เราพยายามจะคุยกับเขาเป็นล้านครั้งแล้วตั้งแต่เขากลับมา” รอนแย้ง

“แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลยนะ” เด็กสาวพูด

“แต่ฉันคิดว่าเธอไม่ควรจะทำอะไรตอนนี้นะจ๊ะ  เฮอร์ไมโอนี่” เสียงอ่อนโยนดังขึ้น  เด็กทั้งสองหันไปแล้วพวกเขาก็พบว่านางวีสลีย์กำลังยืนอยู่ไม่ไกลนัก  ในมือของเธอมีผ้าขี้ริ้วเปื้อน ๆ และน้ำยากำจัดด็อกซี่อยู่ด้วย

“ดีใจที่ได้เจอคุณค่ะคุณนายวีสลีย์” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ  นางวีสลีย์จูบเธอที่แก้ม

“เช่นกันจ๊ะ  เฮอร์ไมโอนี่” เธอตอบพลางยิ้ม “แต่เธอรู้อะไรไหมจ๊ะเด็ก ๆ ฉันคิดว่าพวกเธอคงไม่อยากรบกวนแฮร์รี่ผู้น่าสงสารในเวลาเช้าอย่างนี้หรอกนะจ๊ะ  จริงไหมจ๊ะเฮอร์ไมโอนี่”

“เอ่อ  ค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างจนใจ “แล้วคุณกำลังจะทำอะไรหรือคะ” นางวีสลีย์มองไปที่มือตัวเอง

“ความจริงฉันตั้งใจจะไปกำจัดตัวด็อกซี่ในห้องนอนชั้นบนน่ะ  รู้ไหมว่ามันขึ้นไปทำรังในตู้เสื้อผ้ากันตอนที่พวกลูกไม่อยู่  แต่เสียดายที่น้ำยาหมดเสียก่อน” เธอเล่า

“แล้วฉันก็เพิ่งนึกได้ว่าฉันต้องไปเยี่ยมอาเธอร์ที่โรงพยาบาลด้วย” นางวีสลีย์ว่า

“และแม่ต้องทำอาหารเช้าไปให้พ่อของลูกด้วยรอน  แม่ไม่เข้าใจหรอกนะว่าพ่อทนทานอาหารที่โรงพยาบาลจัดให้ไปได้อย่างไร” เธอพูดกับรอน

“แต่วันนี้แม่ต้องไปกริงกอตส์ไม่ใช่หรือฮะ” รอนแย้ง  

“นั่นสิ  แม่ลืมไปได้ยังไงนะ” เธอพูด “ถ้ายังไงลูกช่วยไปแทนแม่หน่อยได้ไหมรอน  อ้อ  แล้วแม่ก็ต้องไปซื้อของอีกหลายอย่างทีเดียวเลยล่ะ  ข้าวของที่นี่เริ่มร่อยหรอเสียแล้ว” รอนทำหน้ายุ่งยากใจ

“แม่ไปเองไม่ดีกว่าหรือ  หรือให้จินนี่ไปก็ได้ผมไม่ใช่ผู้หญิงเสียหน่อย” รอนพูดพลางมุ่ยหน้า

“ถ้าไม่ใช่ลูกแล้วใครจะไปล่ะ  ลูกก็รู้ว่าจินนี่ไม่ว่าง” นางวีสลีย์แย้ง

“ยังไงให้หนูไปให้ไหมคะ  คุณนายวีสลีย์” เฮอร์ไมโอนี่เสนอ  นางวีสลีย์มองเธออย่างเกรงใจ

“จะดีหรือเฮอร์ไมโอนี่  หนูเพิ่งมาถึงนะจ๊ะ” เธอพูด

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูออกไปอีกรอบก็ได้” เฮอร์ไมโอนี่พูด

“งั้นก็ต้องรบกวนเธอด้วยนะเฮอร์ไมโอนี่  ยังไงฉันจะให้รอนไปเป็นเพื่อนนะจ๊ะ” นางวีสลีย์ว่า  รอนเงยหน้าขึ้นมองแม่ของเขาทันที

“แม่!” เขาร้อง

“ไม่มีคำว่าแต่รอน” เธอกระซิบเสียงดุ  ก่อนที่จะหันไปยิ้มหวานกับเฮอร์ไมโอนี่  แล้วล้วงบางอย่างออกมาจากกกระเป๋าผ้ากันเปื้อน

“นี่จ๊ะรายการของ  เธอจะหามันได้ทั้งหมดที่ตรอกไดแอกอนนะ  ขอบใจจริง ๆ นะจ๊ะเฮอร์ไมโอนี่”



*************************************************



เฮอร์ไมโอนี่เลือกเดินทางไปยังตรอกไดแอกอนกับรอนด้วยรถเมล์อัศวินราตรี  เพราะเธอรู้ดีว่าการใช้ผงฟลูนั้นเสี่ยงเกินไปในเวลาเช่นนี้  และพวกเขาก็เดินไปขึ้นรถห่างจากกริมโมลด์เพลซเกือบ ๆ สองป้ายรถบัสเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครสงสัยพวกเขา

“เฮ้  เธออีกแล้วนี่” แสตน  ซันท์ไพน์  กระเป๋ารถเมล์อัศวินราตรีคนเดิมกับที่ขึ้นรถมาในตอนเช้าจากโรงเรียนทักเธอ “หวังว่าฉันคงไม่ปล่อยเธอลงผิดป้ายใช่ไหม” เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า

“เปล่าค่ะ  ฉัน  เอ่อ  เราจะไปตรอกไดแอกอนค่ะ” เธอพูดพลางบุ้ยใบ้ไปที่รอน

“คนละห้าแกลเลียน  ถ้าเธอเพิ่มอีกสิบซีกเกิ้ลเธอจะได้ช็อคโกแลตร้อนกับแซนวิชด้วย” แสตนพูด  รอนยื่นเงินให้เขาสิบแกลเลียน

“ไม่เอาช็อคโกแลต” เขาพูด

“แน่ใจนะว่าจะไม่หิวน่ะ” แสตนว่า  รอนส่ายหน้า

“แล้วแน่ใจนะว่าแฟนนายจะไม่หิวน่ะ” เขาพูด  หน้าของรอนกลายเป็นสีชมพู

“ไม่ใช่ค่ะ!” เฮอร์ไมโอนี่รีบปฏิเสธอย่างตกใจ

“โอเค  เธอไม่หิว”

“เปล่า  ฉันไม่ใช่แฟนเขาค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างรัวเร็ว

“อ้อ” แสตนพยักหน้าอย่างรับรู้  ก่อนที่จะหันไปบอกกับเอิร์นคนขับรถให้ออกรถ  



เฮอร์ไมโอนี่ลงจากรถเมล์อัศวินราตรีโดยที่เธอต้องพยุงรอนที่ทำหน้าเหมือนกับจะอาเจียนลงมาด้วย  สภาพของเขาไม่ต่างกับตอนที่เขาต้องเผชิญหน้ากับอาราก็อกและลูก ๆ เป็นโขยงของมันเท่าไรนัก

หลังจากที่น้ำชาสูตรพิเศษของร้านหม้อใหญ่รั่วช่วยให้รอนดีขึ้นแล้ว  เขากับเฮอร์ไมโอนี่ก็ช่วยกันไปหาซื้อของที่นางวีสลีย์ต้องการ  แต่เพระมีเฮอร์ไมโอนี่อยู่ด้วย  ของทั้งหมดที่พวกเขาต้องการจึงได้มาครบในเวลาอันรวดเร็ว

“เธอต้องไปไหนต่อหรือเปล่ารอน” เฮอร์ไมโอนี่ถามพลางตรวจเช็ครายการของนางวีสลีย์

“กริงกอตน์” รอนตอบ “แม่ให้ฉันไปเอาทองออกมาใช้น่ะ” รอนดูหดหู่อย่างชัดเจนเมื่อเขาต้องเอ่ยถึงเรื่องทอง  และเฮอร์ไมโอนี่ก็รับรู้ได้

“งั้นเธอจะว่าอะไรไหมถ้าฉันจะไปรอเธอที่ร้านตัวบรรจงและหยดหมึกน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่เสนอ  เธอไม่อยากอยู่กับรอนจนถึงตอนที่เขาต้องเข้าไปเอาทองที่ตู้นิรภัยของครอบครัวของเขา  

“ฉันคิดว่าอาจจะมีหนังสือหน้าสนใจบ้างนะ” เธอพูด  รอนพยักหน้า

“ได้สิ  แต่ฉันนึกว่าเธอจะได้อ่านหนังสือทุกเล่มที่มีขายไปแล้วเสียอีก” รอนแซว  เฮอร์ไมโอนี่นิ่วหน้า

“ล้อเล่นน่า  งั้นถ้าฉันเสร็จธุระจะไปรับเธอที่ร้าน  ตงลงมั้ย” รอนเสนอ

“ตกลงตามนั้น  แล้วเจอกันนะ” เฮอร์ไมโอนี่บอกพลางโบกมือให้เด็กหนุ่ม  รอนพยักหน้ารับ

“แล้วเจอกัน”



*************************************************



เฮอร์ไมโอนี่ก้าวเข้ามาในร้ายตัวบรรจงและหยดหมึกที่แทบจะปราศจากผู้คน  เพราะในช่วงคริสต์มาสเช่นนี้ผู้คนต่างพากันไปเที่ยวกับครอบครัวกันหมด  ส่วนคนที่เหลืออยู่ก็คงไม่มีใครอยากเข้าร้านหนังสือกันสักเท่าไหร่  นอกเสียจากเฮอร์ไมโอนี่

“โอ  แม่หนู  ฮอกวอตส์ใช่ไหมนี่” เจ้าของร้านทักเฮอร์ไมโอนี่  เด็กสาวพยักหน้ารับ

“หายากมากจริง ๆ เด็กที่จะมาเข้าร้านหนังสือในช่วงวัยหยุดคริสมาสต์เช่นนี้” เขาพูด “ส่วนมากพวกเด็ก ๆ รุ่นราวคราวเดียวกับแม่หนูมักจะไปขลุกอยู่ที่ร้านของเล่นมากกว่า” เจ้าของร้านพูดโบ้ยใบ้ไปทางร้านขายของเล่นที่อยู่ไม่ไกลนัก  มันถูกประดับด้วยต้นคริสมาสต์และมีผู้คนคับคั่ง

“แต่หนูไม่ใช่อย่างเด็กพวกนั้นหรอกค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด  เจ้าของร้านยิ้มให้เธออย่างพอใจ

“งั้นก็ดี  ตอนนี้เพิ่งมีหนังสือมาลงใหม่รู้ไหม  ฉันยังไม่ได้เอาขึ้นชั้นเลย” เขาพูดพลางเดินนำเฮอร์ไมโอนี่เข้าไปที่หลังเคาท์เตอร์  หนังสือจำนวนมากถูกวางเรียงรายอยู่บนรถเข็น

“เปิดดูตามสบายได้เลย  แม่หนูจะได้เป็นคนแรกที่อ่านมัน” เจ้าของร้านบอก  เฮอร์ไมโอนี่มองหนังสือพวกนั้นอย่างสนใจ  และเธอก็หยิบหนังสือที่มีชื่อว่า ‘  วิธีปรุง 100 น้ำยาวิเศษ  โดย  แอนนา  เอมส์ ’

เด็กสาวเปิดหนังสือไปเรื่อย ๆ อย่างสนอกสนใจ  และสายตาของเธอก็สะดุดเข้ากับข้อความหนึ่ง

ยาเสน่ห์สร้างความสัมพันธ์

มันเป็นน้ำยาที่ปรุงขึ้นเพื่อสร้างความสัมพันธ์ขึ้นกับบุคคลที่เราต้องการ  โดยน้ำยาชนิดนี้ดัดแปลงสูตรมาจากยาเสน่ห์ของแม่มดในสมัยโบราณที่สามารถทำให้คนที่เรารักหันมาสนใจเราและรักเรากลับได้

ในแวบแรกเฮอร์ไมโอนี่คิดว่ามันง่ายดายขนาดนี้เชียวหรือที่จะทำให้คนที่เรารักหันมาสนใจเราบ้าง  แต่ในที่สุดเด็กสาวก็ปิดหนังสือดังฉับ

“เธอไม่ชอบมันหรือแม่หนู” เจ้าของร้านกล่าวอย่างตกใจ

“เอ่อ  เปล่าค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด “หนูแค่สนใจอะไรที่อยู่ในบทเรียนมากกว่า”

“อ้อ  งั้นเชิญทางนี้ดีกว่าไหม  มีหนังสือเรียนเยอะแยะให้เธอเลือก” เขาพูดพลางพาเฮอร์ไมโอนี่ไปยังชั้นสอง  ในขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดในใจ



ถ้าฉันรักใครสักคน  ฉันจะไม่ใช้วิธีอย่างนี้เพื่อจะทำให้เขาหันมาสนใจฉันหรอก  แต่ฉันจะทำให้เขารักฉันด้วยตัวฉันเอง



*************************************************



เจ้าของร้านตัวบรรจงและหยดหมึกพาเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นไปยังชั้นบนซึ่งเป็นที่สำหรับหนังสือเรียน  เธอบอกเจ้าของร้านว่าขอเธอเลือกดูหนังสือเอง  เขารับคำและเมื่อเขาลงไปยังชั้นล่างเฮอร์ไมโอนี่ก็ตรงดิ่งเข้าหาชั้นหนังสือทันที  

หลังจากที่เธอได้ดูหนังสือสำหรับปีห้าและการสอบ ว.พ.ร.ส. หรือ ‘ วิชาพ่อมดระดับสามัญ ’ เรียบร้อยแล้ว  เฮอร์ไมโอนี่ก็พบว่าหนังสือส่วนมากของระดับ ว.พ.ร.ส. นั้นได้ผ่านสายตาของเธอไปหมดแทบจะทุกเล่มแล้ว  เด็กสาวจึงเลือกที่จะสนใจหนังสือของระดับ ส.พ.บ.ส. หรือ ‘ วิชาพ่อมดเบ็ดเสร็จสมบูรณ์ ’ มากกว่า  หลังจากที่ใช้เวลาพักหนึ่งดูหนังสือของระดับ ส.พ.บ.ส. เฮอร์ไมโอนี่ก็พบว่ามีหนังสือที่น่าสนใจอยู่หลายเล่ม  เด็กสาวตั้งใจจะหยิบหนังสือปกสีทองเล่มใหญ่พอ ๆ กับหนังสือวิชาแปลงร่างที่มีชื่อว่า ‘ อารยธรรมอียิปต์โบราณ ’ ซึ่งเป็นหนังสือที่จำเป็นในวิชามักเกิ้ลศึกษาในปีต่อไปของเธอขึ้นมาดู  แต่กลับมีมือ ๆ หนึ่งมาหยิบหนังสือเล่มนั้นพร้อม ๆ กับเธอ  เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งรีบชักมือกลับ

“ขอโทษค่ะ” เธอพูดโดยอัตโนมัติพลางหันไปมองเจ้าของมือนั้น

เด็กหนุ่มผมบลอนด์ผู้มีแววตาและผิวสีซีด  

“มัลฟอย!”





*************************************************



เอาตอนแรกมาลงให้แล้วนะ  ยังไงก็ช่วยคอมเม้นกันหน่อยและกันจะได้ปรับปรุง  แล้วก็อีกอย่าง  ตอนนี้เรามีบอร์ดเป็นของตัวเองแล้ว  เป็นบอร์ด EmmA แต่ว่าเราก็กะว่าจะเอาฟิคไปลงเหมือนกัน ยังไงก็เข้าไปเยี่ยมเยียนกันได้นะจ๊ะ

http://club.yimsiam.com/emma_fanclub