ศัตรูที่รัก : เรื่องวุ่น ๆหลังแต่งงานของเฮอร์ไมโอนี่กะมัลฟอย

ลำดับตอนที่ #8 : ความปรารถนาภายในใจและวันหยุดงานของแฮร์รี่กับรอน

ตอนที่ 8  ความปรารถนาภายในใจและวันหยุดงานของแฮร์รี่กับรอน

เมื่อมัลฟอยพูดเช่นนั้นออกไป  เฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่ได้ทำอะไรเสียนอกจากนิ่งเฉย  และรอให้มัลฟอยเล่าเรื่องราวอันเป็นความหลังของเขาและเธออย่างช้า ๆ

“ในคืนนั้นฉันพาเธอไปที่หอดูดาว” มัลฟอยเริ่มเล่า “ท้องฟ้าในคืนนั้นสวยมากเลยล่ะ  เหมือนท้องฟ้าในคืนนี้นั่นหละ” เขาพูดพลางทอดสายตาไปยังผืนฟ้าสีดำที่ถูกประดับไปด้วยดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับ

“เราคุยกันเรื่องที่เราจะทำหลังจากออกจากฮอกวอตส์ไปแล้ว  เธอบอกฉันว่าเธออยากเป็นมือปราบมาร” มัลฟอยพูดพลางยิ้มน้อย ๆ ให้เฮอร์ไมโอนี่ก่อนที่จะกลับเข้าเรื่องต่อ “แล้วฉันก็บอกเธอว่าฉันไม่อยากจากที่นี่ไป  ฉันอยากอยู่ที่นี่ตลอดไปอยากอยู่ที่นี่กับเธอตลอดไป” มัลฟอยเว้นจังหวะพูด  เขาเงยดวงตาสีอ่อนขึ้นมามองหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แม้รอบตัวของพวกเขาจะมีแค่แสงสลัว ๆ จากเทียนบนโต๊ะอาหารกับแสงดาวเท่านั้น  แต่นั่นก็พอที่จะทำให้มัลฟอยเห็นว่าหน้าของเฮอร์ไมโอนี่แดงราวกับไข้ขึ้น

“เธอบอกว่าทันเป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะไม่จากที่นี่ไป  ฉันก็เลยถามเธอว่าเธออยากอยู่กับฉันตลอดไปไหม  และเมื่อเธอบอกว่าเธออยาก  ฉันก็ขอให้เธอให้ชีวิตอยู่กับฉันตลอดไป  ในฐานะภรรยาของฉัน” มัลฟอยเล่าเรื่องราวต่อไปเรื่อย ๆ โดยเฉไปมองท้องฟ้าแทนที่จะมองเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังหน้าแดงด้วยความอายอยู่

“แล้วเธอก็ตอบตกลง  แล้วหลังจากนั้นหนึ่งปีเราก็เข้าพิธีแต่งงานกัน  มันก็แค่นั้นแหละ” มัลฟอยพูดพลางหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ  สายตาที่อยู่ที่ท้องฟ้าหันมาจับจ้องที่หญิงสาวที่อยู่ข้างกายของเขาแทน

“มันคงเป็นคืนที่โรแมนติกมากใช่ไหม” เฮอร์ไมโอนี่ถาม

“ใช่  มันเป็นคืนที่โรแมนติกมาก” มัลฟอยตอบพลางเหม่อมองไปที่ท้องฟ้าสีดำนั่นอีกครั้งราวกับว่าเขากำลังระลึกความหลังอยู่

“คืนนั้นพวกเราคงมีความสุขมากสินะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดน้ำเสียงสั่นเครือน้อย ๆ

“ใช่  พวกเรามี….” มัลฟอยกำลังจะตอบคำถามของเธอจบ  ถ้าเขาไม่เหลือบมองไปที่ดวงหน้าขาวนวลที่มีหยดน้ำตากำลังรินไหลมาจากดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยนั้นเสียก่อน

“เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยเอ่ยอย่างตกใจ

“ฉันขอโทษ  ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงจำเรื่องในคืนนั้นไม่ได้  ทั้ง ๆ ที่มันสำคัญขนาดนี้” เฮอร์ไมโอนี่ตอบพร้อม ๆ กับสะอื้น  มัลฟอยมองภาพตรงหน้าด้วยความสงสารจับใจ  

เขารู้ดีว่าเธอเจ็บปวด  แต่เขาเองก็เจ็บปวดไม่แพ้เธอ  หรืออาจจะมากกว่าเธอด้วยซ้ำ !

ในวินาทีนั้นเองมัลฟอยก็รั้งร่างสั่นเทาตรงหน้าเข้ามากอดในทันที  

“อย่าร้อง  เฮอร์ไมโอนี่ อย่าร้อง” มัลฟอยพูดเสียงสั่นเครือไม่แพ้ร่างที่เขากำลังโอบกอดอยู่

เขาไม่อยาก  ไม่อยาก  ที่จะอ่อนแอให้เธอเห็น

ความอบอุ่นอย่างประหลาดวิ่งเข้ามาในร่างของเฮอร์ไมโอนี่  โดยที่เธอเองก็ไม่รู้ว่ามันมาจากไหน  แต่เท่าที่เธอรู้ในนาทีต่อมามัลฟอยจูบเธอที่หน้าผากอย่างแผ่วเบาพร้อม ๆ กับเช็ดน้ำตาให้เธออย่างนุ่มนวล

“มัลฟอย…..” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำออกมาเบา ๆ อย่างไม่แน่ใจว่าเธอควรจะทำอย่างไรดีในเวลานี้ นอกเสียจากจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาใสซื่อ  บริสุทธิ์  แววตาที่ทำให้มัลฟอยแทบอดใจไม่ไหว

และมัลฟอยก็ตัดสินใจประทับริมฝีปากของเขาเข้ากับริมฝีปากของเธอ  เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเพราะตกใจเล็กน้อย  แต่เธอก็ไม่ได้ขัดขืนเขาอย่างใด  เพราะในตอนนี้ความปรารถนาในใจของเธอนั้นมีมากไปกว่าความรู้สึกอื่น ๆ แล้วน่ะสิ

มัลฟอยกอดเฮอร์ไมโอนี่ไว้ในอ้อมแขน  ก่อนที่จะรั้งร่างของเธอลงบนโซฟาอย่างนุ่มนวล  พร้อมกับพรมจูบทั่วใบหน้าของเธอ  และหญิงสาวก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะปฏิเสธต่อการกระทำนั้น  แต่เธอกลับโอบกอดเขาเบา ๆ ด้วยอ้อมแขนบอบบางนั้นเป็นเวลาเดียวกับที่เธอเรียกชื่อของเขาออกมาเบา ๆ

“เดรโก…..” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำเสียงสั่นเทา  ในขณะเดียวกันที่มัลฟอยชะงักเพราะแปลกใจในสรรนามที่เฮอร์ไมโอนี่ใช้เรียกชื่อของเขา  เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นกับเธอ  มัลฟอยก็ไม่เคยได้ยินเธอเรียกชื่อจริง ๆ ของเขาออกจากปากของเธอสักครั้งเดียว

แต่เพราะคำพูดคำนั้นของเธอมันทำให้เขาถึงกับหยุดการกระทำของเขาไป มัลฟอยค่อย ๆ ช้อนตัวเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมานั่งบนโซฟาอีกครั้งในขณะที่เธอมองเขาด้วยแววตาไม่เข้าใจ

“ทานอาหารต่อเถอะ” มัลฟอยพูดเรียบ ๆ พยายามข่มอารมณ์ปรารถนาในใจ  ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นรู้สึกราวกับโดนตบหน้า  เธอหน้าแดงด้วยความอายพลางมองชายตรงหน้าด้วยแววตาที่แสดงความโกรธปนสงสัย

“ฉันคิดว่า  เราไม่ควรทำอะไรที่ไม่เหมาะสม” มัลฟอยพูดเสียงเรียบพยายามที่จะไม่สบตาหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้า  เขารู้ดีว่าเฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างไร  เธอคงโกรธเขา

“งั้นเธอก็ทานต่อไปเถอะมัลฟอย ฉันอิ่มแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่พูดก่อนที่จะลุกจากโซฟาและวิ่งออกจากหอดูดาวอย่างรวดเร็วเกินที่มัลฟอยจะรั้งตัวเธอไว้ได้

“ไม่ใช่แค่เธอหรอกนะที่รู้สึกอย่างนั้นน่ะเฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยพึมพำอย่างจนใจ



*************************************************



เฮอร์ไมโอนี่ตรงกลับมาที่ห้องนอนทันที  ความจริงเธอก็เกียบหลงทางในคฤหาสน์ที่วกวนราวกับเขาวงกตหลังนี้  แต่โชคดีมีเอล์ฟประจำบ้านอาสาพาเธอมาส่งที่ห้องนอนเสียก่อน  และทันทีที่เฮอร์ไมโอนี่ถึงห้องนอนเธอก็ทรุดตัวลงบนเตียง  และซบใบหน้าลงบนหมอนพลางครุ่นคิดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

ทำไมนะ  ทำไมเขาต้องทำอย่างนั้นด้วย

เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างสับสน  ทั้งสับสนในความรู้สึกของตัวเอง  และทั้งความรู้สึกของมัลฟอย  เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงทำเช่นนั้น  ทำไมเขาต้องยั่วยุให้เธอเกิดความรู้สึกแบบนั้น  และหยุดมันลงกลางคั้นและทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น  เมื่อคิดมาถึงตรงนี้  เฮอร์ไมโอนี่ก็เริ่มรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว  ใจเต้นไม่เป็นส่ำ  มันเป็นความรู้สึกที่เธอคิดว่าเธอไม่เคยรู้จักมันมาก่อน  หรืออาจจะรู้จักเพียงแต่เธอได้ลืมมันไปหมดแล้ว  

เฮอร์ไมโอนี่คิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในระยะเวลาไม่กี่วันมานี้  ที่เธออยู่ที่นี่กับมัลฟอย  เธอรู้ว่าที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้นั้นไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอรู้สึกราวกับไม่ใช่ตัวเอง  รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมานอกอก  แต่เธอรู้สึกอย่างนั้นนับตั้งแต่ที่มัลฟอยจูบเธอที่หน้าผาก  และโอบกอดเธอแล้ว  แต่ครั้งนี้ความรู้สึกนั้นกลับรุนแรงกว่าครั้งไหน ๆ เพราะครั้งนี้เขาจูบเธอ

เฮอร์ไมโอนี่เลื่อนมือไปสัมผัสริมฝีปากของเธออย่างนุ่มนวล  ริมฝีปากที่มัลฟอยได้ประจับรอยจูบไว้เมื่อครู่  และความรู้สึกร้อนวูบวาบนั้นก็วิ่งผ่านร่างของเฮอร์ไมโอนี่ไปอีกครั้ง  ซึ่งครั้งนี้เฮอร์ไมโอนี่รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเธอ  เพียงแต่เธอไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรกับมันดี  มันเป็นเรื่องยากจะยอมรับที่ว่าเธอต้องการผู้ชายคนนั้น!

เธอต้องการเขา  เธอต้องการ  เดรโก  มัลฟอย !

เฮอร์ไมโอนี่หลับตาลงอย่างครุ่นคิด  เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องราวจะดำเนินต่อไปอย่างไร  ถ้ามัลฟอยไม่เป็นฝ่ายหยุดมันเสียก่อน



*************************************************



น้ำเย็นจัดที่พุ่งออกจากผักบัวสาดเข้าไปที่ใบหน้าขาวซีด  หากแต่หล่อเหลา  หยดน้ำมากมายไหลไปตามใบหน้าลงไปที่ลำคอจนเปรอะเสื้อเชิ้ตตัวสวย  แต่  เดรโก  มัลฟอย  นั้นไม่ได้สนใจที่ถอดมันออกแต่อย่างใด  เขากลับปล่อยให้สายน้ำเย็นเฉียบนั้นพุ่งใส่ร่างของเขาที่สวมเสื้อผ้าเต็มยศจนเปือกปอน  

มัลฟอยเอื้อมมือไปปิดฝักบัวพลางเดินออกจากห้องน้ำและเริ่มถอดเสื้อผ้าเปียกออกและเปลี่ยนไปใส่ชุดนอนสีน้ำเงินเข้มแทน  หลังจากนั้นเขาก็เดินไปที่อ่างล้างหน้ามือกำลังยุ่งอยู่กับการเช็ดศีรษะ  ขณะที่นัยตาของเขาเพ่งมองเข้าไปในกระจก

‘ สงบสติอารมณ์ไว้สิ  เดรโก  สงบไว้ ’ เขาสั่งตัวเองให้สงบพลางสะบัดเส้นผมสีทองที่ชุ่มน้ำแรง ๆ ราวกับต้องการไล่ความคิดที่อยู่ในหัวให้จางหายไปราวกับหมอกควัน

แต่เขากลับทำอย่างนั้นไม่ได้  ไม่ว่าเขาจะพยายามสักเท่าไหร่  เขาก็ไล่ความคิดนั้นออกไปจากศีรษะไม่ได้  หรือไม่ว่าเขาจะใช้น้ำเย็นสักเท่าไหร่ก็ไม่อาจดับความร้อนรุ่มที่มีอยู่ในอกของเขาได้

ความรุ่มร้อนอันเกิดมาจากผู้หญิงที่เขารัก

มัลฟอยเดินออกจากห้องน้ำกลับที่เตียง  เขาล้มตัวลงนอนที่เตียงราวกับคนหมดแรง  เส้นผมที่ยังไม่แห้งดีทำให้หมอนของเขาเปียกไปทั่ว  แต่เขาไม่สนใจมัน  มัลฟอยเอามือก่ายหน้าผาก  ใบหน้าหญิงสาวผมสีน้ำตาลคนเดิมก็ลอยอยู่ในความคิดของเขาอีกครั้ง!

มัลฟอยกัดฟันกรอด  พยายามข่มอารมณ์ตัวเองอย่างเป็นที่สุด  ตั้งแต่วันแรกที่เฮอร์ไมโอนี่กลับมาที่คฤหาสน์หลังนี้มัลฟอยก็พยายามที่จะไม่แตะต้องเธอหรือเข้าใกล้เธอมากเกินควร  จนเขาถึงกับต้องแยกห้องนอนกับเธอ  ทั้ง ๆ ที่เขาอยากจะนอนกอดเธอทุกคืนจนใจแทบขาด  แต่เขาก็จำเป็นจะต้องทำอย่างนั้น  นั่นก็เพราะเขากลัว  กลัวว่าถ้าเขาใกล้ชิดกับเธอมากไป  ถ้าเขาอยู่ใกล้เหมือนแต่ก่อนเขาจะอดใจไม่ไหว เขากลัวว่าตัวเองจะอดใจไม่ไหวเมื่อเขาได้ใกล้ชิดเธอ  เขากลัวว่าตัวเขาเองจะเผลอใจทำอะไรเกินเลยกับเธอไป

มัลฟอยรู้ว่าความคิดนี้เป็นเรื่องไร้สาระหากนำมาคิดกับภรรยาตัวเอง  แต่เฮอร์ไมโอนี่ในตอนนี้นั้นไม่ใช่เฮอร์ไมโอนี่คนเดินที่เขาเคยรู้จักอีกต่อไปแล้ว  เขากลัวว่าเขาจะทำร้ายความรู้สึกเธอด้วยการกระทำเพียงชั่ววูบของเขา  เขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเพียงเพราะแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น  เพราะนั่นอาจเป็นการทำร้ายความรู้สึกของเธออย่างที่หาอะไรมาชดเชยไม่ได้

มัลฟอยถอนหายใจเฮือกใหญ่  เขาเหม่อมองไปที่เพดาน  ความร้อนรุ่มในกายเริ่มจางหาย  แต่ความปรารถนาในใจของเขานั้นยังไม่เสื่อมคลาย  หากแต่นั่นไม่ใช่ความปรารถนาของร่างกายของเขาแต่อย่างใด  ไม่ใช่ความปรารถนาที่จะได้ร่างกายของเธอมาครอบครอง  หากแต่เป็นหัวใจของเธอต่างหาก

“จะให้ฉันทำอย่างไร  เฮอร์ไมโอนี่  ฉันถึงจะได้เธอกลับคืนมา” มัลฟอยพึมพำอย่างสิ้นหวัง

*************************************************



เช้าวันต่อมา  เฮอร์ไมโอนี่ตื่นนอนด้วยอาการไม่สดใสนักเนื่องจากเธอใช้เวลาขบคิดเรื่องเมื่อคืนจนหลับไปในเวลาดึกพอสมควร  หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่ทำกิจวัตรประจำวันในตอนเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้วเอล์ฟตนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นเพื่อพาเธอไปส่งที่ห้องอาหาร  เพราะถึงจะอยู่ที่นี่มาหลายวันแล้วก็ตาม  แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ยังไม่เคยชินกับทางที่ที่คดเคี้ยวและวกวนในคฤหาสน์หลังนี้เสียที  และขณะที่เอล์ฟพาเฮอร์ไมโอนี่เดินลงบันไดที่ปูด้วยพรมสีเลือดนกเพื่อลงไปยังห้องโถง  เฮอร์ไมโอนี่ก็เห็นมัลฟอยยืนอยู่ใจกลางห้อง  เขาแต่งตัวด้วยชุดสูทเต็มยศเหมือนทุกครั้งที่จะออกไปทำงาน  หากแต่วันนี้ดูเหมือนกับว่าเขาพิถีพิถันในการเลือกชุดมากกว่าวันอื่น ๆ

ตอนแรกเฮอร์ไมโอนี่คิดจะเดินผ่านไปโดยทำเป็นไม่เห็นเขา  แต่ก็ไม่ทันแล้วเพราะว่ามัลฟอยเหลือบตามามองเธอเสียก่อน

“เฮอร์ไมโอนี่” เขาเรียกเธอ  พร้อม ๆ กับที่เฮอร์ไมโอนี่ต้องเดินลงไปหาเขาอย่างเสียไม่ได้  

“วันนี้ฉันคงกลับดึกหน่อยนะ  อาจจะกลับมาไม่ทันทานอาหารค่ำกับเธอ” มัลฟอยพูดอย่างอ่อนโยน  ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาเขาเนื่องจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

“อืม  ไม่เป็นไร” เฮอร์ไมโอนี่พูดเรียบ ๆ

“โกรธฉันเหรอ” มัลฟอยพูดเสียงอ่อน

“เปล่า  เชิญนายตามสบายเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำเบา ๆ ยังคงไม่กล้าสบตาเขา

“วันนี้ฉันมีนัดกับลูกค้าคนสำคัญ  ความจริงฉันก็อาจจะให้เธอไปด้วยหรอกนะ  เฮอร์ไมโอนี่  แต่ฉันกลัวว่าเธอจะเบื่อเวลาที่ฉันคุยเรื่องธุรกิจกันน่ะ” มัลฟอยอธิบาย  “ส่วนเรื่องเมื่อคืน……” มัลฟอยเอ่ยขึ้นมาเพียงเท่านั้นใบหน้าขาวเนียนของเฮอร์ไมโอนี่ก็ขึ้นสีอย่างรวดเร็วเพียงแค่เธอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

“ฉันขอโทษที่ฉันทำอย่างนั้นลงไป  ฉันไม่ควร  เอ่อ  ทำกับเธอแบบนั้น” มัลฟอยพูด

“ฉันไม่ได้โกรธอะไร  มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูด  แต่ดวงตากลับหลุบลงต่ำขัดกับคำพูดเมื่อครู่

“ไหนว่าไม่โกหกแล้วทำไมไม่มองตาฉัน” มัลฟอยพูด

“ฉันเปล่านี่” เฮอร์ไมโอนี่เถียงพลางเงยหน้าขึ้นสบตาเขาแวบหนึ่งก่อนที่จะหลบตาเขาในเวลาอันรวดเร็ว  จนทำให้มัลฟอยหัวเราะน้อย ๆ กับการกระทำของเธอ  

“เธอแน่ในนะว่าไม่โกรธฉันน่ะ” มัลฟอยพูดอีกครั้งพร้อม ๆ กับเอามือเชยคางเฮอร์ไมโอนี่เพื่อที่จะมองเข้าไปในแววตาของเธอ

“เปล่า” เฮอร์ไมโอนี่พูดเบา ๆ

“งั้นก็ดี” มัลฟอยพูดก่อนจะบรรจงจูบที่แก้มของเธอเบา ๆ  ความอบอุ่นที่แปลกประหลาดนั้นวิ่งผ่านร่างของเฮอร์ไมโอนี่อีกครั้ง  แต่คราวนี้มันช่างรวดเร็วเหลือเกิน  เพราะเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ลืมตาขึ้นมาชายหนุ่มที่เคยอยู่ตรงหน้าก็ได้หายไปเรียบร้อยแล้ว  

เฮอร์ไมโอนี่ลูบแก้มของตัวเองเบา ๆ ความรู้สึกอบอุ่นนั้นได้จางหายไปหมดแล้ว  พร้อม ๆ กับความสงสัยในใจของเฮอร์ไมโอนี่  เพราะตอนนี้เธอเริ่มเข้าใจแล้วว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร



*************************************************



“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณพอตเตอร์” เสียงใส ๆ ของเลขาสาวดังขึ้นเพื่อทักทายชายหนุ่มที่เพิ่งเดินทางมาถึงที่ทำงานในตอนเช้า

“อรุณสวัสดิ์ครับ  ลิซ  สบายดีไหมครับ” แฮร์รี่กล่าวอรุณสวัสดิ์ตอบในขณะที่เลขาคนสวยกำลังง่วนอยู่กับเอกสารบนโต๊ะและเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมา

“สบายดีค่ะ  อ้อ  คุณพอตเตอร์หัวหน้าเรียกพบคุณกับคุณวีสลีย์ทันทีที่คุณมาถึงออฟฟิศเลยค่ะ” ลิซรายงายเสียงใส  

“อ้อ  เหรอครับ  แล้วรอนรู้เรื่องหรือยังครับ” แฮร์รี่ถาม

“รู้แล้วค่ะ  เขาเพิ่งมาถึงเมื่อครู่นี้เองค่ะ  คาดว่าคงอยู่ในห้องทำงานหัวหน้าค่ะ” เลขาสาวกล่าวรายงานหลังจากนั้นแฮร์รี่ก็กล่าวคำขอบคุณสั้น ๆ ก่อนที่จะรีบตรงหน้าไปห้องทำงานของมิสเตอร์แฮมเบิร์ก  หัวหน้ามือปราบมาร

“เข้ามาได้” เสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยอำนาจกล่าวสั้น ๆ หลังจากที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น  และเมื่อแฮร์รี่เปิดประตูเข้าไปในห้องเขาก็พบรอนที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงข้ามกับ ริชาร์ด  แฮมเบิร์ก  หัวหน้าของพวกเขา

“เอ้อมาเสียทีนะคุณพอตเตอร์  เอ้า  มานั่งตรงนี้สิ  ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณสองคน” มิสเตอร์แฮมเบิร์กพูดอย่างกระฉับกระเฉง

“มีเรื่องอะไรหรือครับ” แฮร์รี่เอ่ยถามอย่างสงสัย  พลางทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้าง ๆ รอน

“ก็เรื่องเพื่อนร่วมทีมของคุณน่ะสิ” มิสเตอร์แฮมเบิร์กพูดพลางเอามือประสานกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“คุณหมายถึงเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รีพูด

“ใช่  เอ่อ  ผมขอแสดงความเสียใจด้วยนะที่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นกับเพื่อนของพวกคุณ  เอ่อ  เราทั้งหมดต่างได้อยากให้มันเกิดขึ้นเลย  เพียงแต่ว่าอาชีพของพวกเรามันก็ต้องตั้งอยู่บนความเสียงเป็นธรรมดาอยูแล้ว  จริงไหม” ชายวัยกลางคนกล่าว

“ครับ  ผมรู้ว่าหัวหน้าคงเสียใจมาก  เพราะในวันนั้นหัวหน้าเป็นคนส่งพวกผมไปอยู่ทีมจับกุม” รอนพูดขึ้นมาอย่างหงุดหงิด

“รอน” แฮร์รี่กระซิบเขาอย่างดุ ๆ เขาไม่อยากให้รอนมีเรื่องกับหัวหน้าของพวกเขาเท่าไหร่หรอกนะ  แต่ดูเหมือนว่ามิสเตอร์แฮมเบิร์กจะไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองเรื่องที่รอนพูดเลยแม้แต่น้อย

“ใช่  อย่างที่คุณพูดก็ถูกคุณวีสลีย์  เป็นเพราะผมเองที่ทำให้เพื่อนของพวกคุณ  ลูกน้องของผมต้องประสบอุบัติเหตุเช่นนั้น” มิสเตอร์แฮมเบิร์กพูดเสียงเรียบในขณะที่รอนเบือนหน้าไปทางอื่น

“ผมรู้ว่าเธอเป็นเพื่อนคนสำคัญของพวกคุณ  จริงไหมครับ  คุณพอตเตอร์  คุณวีสลีย์” หัวหน้ามือปราบมารพูดขึ้นมา “แต่อย่าลืมนะครับว่ากฏของมือปราบมารข้อแรกก็คือ  เสียสละ  คนที่จะเข้ามารับอาชีพนี้ได้ต้องตัดความรักตัวกลัวตายออกเสีย  และยอมเสียสละตัวเองเพื่อส่วนรวม” เขาอธิบาย

“งั้นคุณก็จะบอกว่าที่เฮอร์ไมโอนี่เป็นอย่างนี้เพราะว่าเธอเสียสละตัวเองเพื่อการจับกุมผู้เสพความตายงั้นเหรอ” รอนพูดเสียงดังพลางลุกพรวดจากเก้าอี้  

“ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นขอให้คุณใจเย็นสักหน่อยได้ไหมครับ  คุณวีสลีย์” มิสเตอร์แฮมเบิร์กพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูมีอำนาจกว่าทุกครั้ง  น้ำเสียงที่สะกดให้ผู้ฟังเกรงกลัว

“กรุณนั่งลงก่อน  คุณวีสลีย์  ผมมีเรื่องที่ต้องคุยกับพวกคุณอยู่” เขาพูด  และรอนก็ทรุดตุวลงนั่งอย่างเสียไม่ได้

“ที่ผมเรียกคุณมาวันนี้  ประการแรก  เพื่อจะมากล่าวขอโทษคุณทั้งสองคนเรื่องของคุณมัลฟอย  ทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเกิดจากความผิดพลั้งของผมเอง  และมีส่วนทำให้เพื่อนของคุณต้องพลอยประสบอุบัติเหตุ” เขาอธิบาย

“สอง  ก็เพื่อต้องการถามถึงข่าวคราวของคุณมัลฟอย  ว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง  ผมคิดว่าพวกคุณน่าจะรู้ดี” เมื่อขาพูดจบ รอนและแฮร์รี่ก็มองหน้ากัน  ก่อนที่รอนจะบุ้ยใบ้ให้แฮร์รี่เป็นฝ่ายตอบ

“ว่าไงครับคุณพอตเตอร์” มิสเตอร์แฮมเบิร์กถาม

“เอ่อ  ผมได้เจอเธอครั้งสุดท้ายตอนที่เธอเพิ่งพื้นจากอุบัติเหตุที่เซนต์มังโกส์ครับ  หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้พบเธออีกเลย” แฮร์รี่ตอบ

“แล้วอาการของเธอเป็นอย่างไรบ้าง” ชายวัยกลางคนถาม

“เอ่อ  ก็อย่างที่ผมเคยพูดไปแล้วครับ ความทรงจำของเธอขาดหายไปเป็นเวลาหกปี  ตั้งแต่เธออายุสิบห้าจนถึงปัจจุบัน” แฮร์รี่พูด

“อืม  เป็นอาการที่แปลกมาก ๆ เลยนะ  แล้วตอนนี้เธอยังอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่หรือเปล่า  เผื่อผมจะได้มีเวลาว่างไปเยี่ยมเธอ” หัวหน้ามือปราบมารพูดขึ้น  

“ไม่ครับ  สามีของเธอ  เอ่อ  มัลฟอยมารับเธอกลับไปหลังจากวันเกิดเหตุครับ” แฮร์รี่ตอบพลางนึกไปถึงวันต่อมาเหลังจากที่ฮอร์ไมโอนี่เกิดเรื่อง  เขาและรอนไปเยี่ยมเธอแต่กลับพบว่ามัลฟอยพาเธอกลับไปที่คฤหาสน์ของเขาแล้ว  ความจริงทั้งแฮร์รี่และรอนก็อยากจะตามไปเยี่ยมเธอเหมือนกัน  แต่ช่วงหลายวันที่ผ่านมานี่พวกเขางานยุ่งเสียจนแทบไม่มีโอกาสกระดิกตัวไปไหน  อย่าว่าแต่ไปเยี่ยมเฮอร์ไมโอนี่เลย  แม่แต่เวลาจะหลับจะนอนพวกเขาแทบยังไม่มีเลยเพราะต้องตามจับกุมผู้เสพความตายที่หนีไปได้หลังจากการจับกุมวันนั้น

“อ้อ  งั้นเหรอ” มิสเตอร์แฮมเบิร์กพยักหน้าอย่างรับรู้  แฮร์รี่รู้ดีว่าเมื่อเขาได้ยินว่ามัลฟอยพาเฮอร์ไมโอนี่กลับไปที่คฤหาสน์แล้ว  เขาก้ไม่คิดจะไปเยี่ยมที่นั่นเป็นอันขาด  ไม่ใช่แต่เขาเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ ก็เหมือนกัน  ที่พวกเขาไม่คิดจะไปเยี่ยมเฮอร์ไมโอนี่ที่บ้านก็เป็นเพราะว่าพวกเขาต่างเกรงกลัวสามีขี้หึงและอารมณ์ร้อนของเฮอร์ไมโอนี่กันท่วนหน้า  โดยเฉพาะเพื่อนร่วมงานที่เป็นผู้ชาย

“แล้วทำไมคุณทั้งสองคนถึงไม่ไปเยี่ยมเธอล่ะ  ผมจะได้ฝากความคิดถึงไปด้วย” ชายวัยกลางคนเสนอความคิดเห็น  

“ผมก็อยากไปอยากไปหรอกครับแต่ว่าเรามีงานต้องทำ” แฮร์รี่พูดถึงงานที่มากเสียจนแทบจะท่วมหัวท่วมหูของเขากับรอนแล้ว

“งั้นถ้าผมให้พวกคุณหยุดงานหนึ่งวันล่ะ  พวกคุณจะว่ายังไง” หัวหน้ามือปราบมารเสนอ

“จริงหรือครับ” รอนพูดอย่างประหลาดใจ  ที่คนอย่าง  ริชาร์ด  แฮมเบิร์กจะอนุญาตให้พวกเขาหยุดงาน

“ก็จริงน่ะสิคุณวีสลีย์  ผมให้พวกคุณหยุดงานหนึ่งวันเพื่อไปเยี่ยมคุณมัลฟอย  แต่คุณต้องไปเยี่ยมคุณมัลฟอยเท่านั้นนะ  ห้ามเอาเวลาไปเตร่ที่อื่นล่ะ” มิสเตอร์แฮมเบิร์กพูด

“ขอบคุณครับ  หัวหน้า” ทั้งแฮร์รี่และรอนต่างกล่าวพร้อมกันด้วยความดีใจที่จะได้เจอเฮอร์ไมโอนี่โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาทำงานที่มัลฟอยต้องไปอยู่ที่บริษัทมันคงทำให้พวกเขาพบเธอได้สะดวกขึ้น

“อ้อ  แล้วถ้าพวกคุณเจอเธอ  ฝากนี่ให้เธอด้วย  มันเป็นจดหมายอนุญาตให้เธอพักฟื้นได้จนกว่าเธอจะหายเป็นปกติ” มิสเตอร์แฮมเบิร์กยื่นจดหมายในซองสีน้ำตาลให้แฮร์รี่  

“แล้วอย่าลืมล่ะว่าผมฝากความคิดถึงถึงเธอด้วย” หัวหน้ามือปราบมารพูดก่อนที่ลูกน้องของเขาจะพยักหน้ารับและทั้งสองก็หายตัวไปในทันที



*************************************************



อัพแล้วจ้า  ที่หายไปนานเนี่ย  เพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนเราสอบ  ซึ่งช่วงสอบแม่เราจะไม่ให้เล่นเน็ตอ่ะ  เขากลัวเราไม่อ่านหนังสือ ( ใจร้ายจัง  T-T ) แต่ยังไงคราวหน้าก็จะมาอัพเร็ว ๆ แล้วกันนะจ๊ะ