ศัตรูที่รัก : เรื่องวุ่น ๆหลังแต่งงานของเฮอร์ไมโอนี่กะมัลฟอย

ลำดับตอนที่ #6 : พ่อบ้านประจำตระกูลมัลฟอยและฝันร้ายของเดรโก

ตอนที่ 6  พ่อบ้านประจำตระกูลมัลฟอยและฝันร้ายของเดรโก

เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อนาฬิกาบอกเวลาเก้าโมงเช้า  ความจริงที่เธอตื่นสายขนาดนี้เพราะเมื่อคืนเธอนอนไม่ค่อยหลับ  เธอคิดว่ามันอาจจะเป็นเพราะว่านี่เป็นคืนแรกที่เธอมานอนที่นี่หลังจากที่เธอความจำเสื่อม  หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะว่าเรื่องที่มัลฟอยทำเมื่อคืนนี้  ที่เขาจูบเธอ

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้เฮอร์ไมโอนี่ก็ส่ายศีรษะแรง ๆ ราวกับจะพยายามไล่ความคิดนั้นให้ไปไกล ๆ และเธอก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ

ห้องน้ำนั้นอยู่ติดกับห้องนอนใหญ่โดยมีประตูทะลุถึงกัน  ภายในห้องน้ำนั้นแบ่งออกเป็นสองส่วน  ส่วนหนึ่งเป็นห้องแต่งตัว  ที่มีตู้เสื้อผ้าแบบบิวซ์อินน์ ( ตู้เสื้อผ้าแบบที่ฝังเข้าไปในผนัง ) อยู่ที่ผนังทั้งสองฝั่ง  ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่คิดว่ามันน่าจะเป็นเสื้อผ้าของเธอกับมัลฟอย  ส่วนผนังอีกด้านหนึ่งเป็นกระจกบานใหญ่ที่สามารถมองเห็นได้ทั้งตัว  และอีกด้านหนึ่งก็เป็นประตูไปสู่ห้องน้ำ

หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่เลือกเสื้อผ้าที่เธอจะใส่ได้แล้ว  เธอก็เดินเข้าไปในห้องน้ำซึ่งมีขนาดใหญ่พอ ๆ กับห้องอาบน้ำสำหรับพรีเฟ็คที่ฮอกวอตส์  มันถูกตกแต่งอย่างงดงาม  ในนั้นมีสระน้ำขนาดย่อม ๆ และมีน้ำไหลออกจากรูปปั้นข้าง ๆ อ่างตลอดเวลา  พื้นของห้องน้ำปูหินอ่อนทั้งห้อง  และมุมหนึ่งก็มีอ่างล้างหน้า  มีกระจกบานใหญ่  และมีสุขาแยกต่างหาก  รวมทั้งที่อาบน้ำแบบผักบัวด้วย

หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย  เมื่อเธอกำลังเดินกลับเข้าไปที่ห้องนอนหลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว  เธอก็เจอเอล์ฟตัวหนึ่งมารอเธออยู่ที่ห้องนอนเสียแล้ว

“กระผมมารับนายหญิงไปทานอาหารเข้าครับ” เอล์ฟตัวนั้นพูดพร้อม ๆ กับโค้งลงต่ำตามแบบฉบับของมัน  ความจริงแล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่อยากจะรบกวนให้มันพาไปหรอก  เพียงแต่ว่าถ้าเธอเดินไปเองเธอต้องหลงทางแน่ ๆ เพราะคฤหาสน์แห่งนี้มีขนาดกว้างขวาง  และมีห้องหับจำนวนมากมาย  รวมทั้งทางเดินที่วกวนมากเกินกว่าคนที่เพิ่งมาอยู่จะจำได้  และนอกจากตัวคฤหาสน์แล้ว  ยังมีตึกเล็ก ๆ ( ความจริงมันก็ไม่เล็กนักหรอก ) แยกออกไปอีกต่างหาก

เอล์ฟประจำบ้านพาเฮอร์ไมโอนี่เดินลงมาที่ห้องโถง  แต่วันนี้มันไม่ได้พาเธอไปที่ห้องอาหารที่เธอทานเมื่อคืนกับมัลฟอย  มันกลับพาเธอเดินไปอีกทางหนึ่งแทน  มันพาเธอเดินผ่านทางเดินยาว ๆ ที่เชื่อมต่อระหว่างตัวคฤหาสน์กับปีกทางตะวันตก  ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่ก็คิดจะถามมันอยู่เหมือนกันว่าจะพาเธอไปไหน  แต่มันพาเฮอร์ไมโอนี่มาถึงประตูแห่งหนึ่งที่ทะลุออกไปที่ระเบียงเสียก่อน

มันเป็นระเบียงสำหรับชมวิวที่ถูกยกสูงจากพื้นราว ๆ ครึ่งชั้น  ที่ระเบียงมีเก้าอี้สำหรับนั่งเล่นและเหนือศีรษะขึ้นไปก็จะมีม่านที่มีลักษณะคล้าย ๆ โดม  และจะเลื่อนเข้ามาปิดเมื่อมีแดดส่อง  ริมระเบียงเป็นทะเลสาบขนาดย่อม ๆ โดยที่บรรยากาศรอบ ๆ นั้นสวยงามมาก

“เชิญนั่งครับนายหญิง” เอล์ฟตัวนั้นพูดขึ้น  และเมื่อเฮอร์ไมโอนี่นั่งลงบนเก้าอี้ที่ระเบียงนั้น  ก็มีเอล์ฟอีก 2 – 3 ตัวยกอาหารเช้ามาเสิร์ฟเธอ  ซึ่งก็มีทั้งอเมริกันเบรคฟาสน์  ขนมปัง  ชา  กาแฟ  และอาหารอื่น ๆ อีก

“ทำไมถึงไม่ให้ฉันกินที่ห้องอาหารล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่หันไปถามเอล์ฟตัวหนึ่ง

“ก็เพราะเป็นคำสั่งของนายน้อยน่ะสิครับ” เสียงแหบพร่าเสียงหนึ่งตอบกลับมา  เฮอร์ไมโอนี่หันไปยังต้นเสียงก็ได้พบกับร่างของชายชราคนหนึ่ง เขามีผมขาวโพลนทั้งศีรษะ   รูปร่างผอม  ถึงแม้เขาจะดูมีอายุมากแล้วแต่เขาก็ดูแข็งแรงไม่น้อย  เพราะว่าไม้เท้าที่เขาถืออยู่ในมือนั้นมันดูเหมือนเป็นเครื่องประดับมากกว่าที่จะเป็นของที่เขาใช้ประคองตัวจริง ๆ

“คุณ?” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยอย่างสงสัย

“คลิฟฟ์ฟอร์ดครับ” ชายชราตอบพลางเดินเข้ามาใกล้ ๆ เฮอร์ไมโอนี่  เขาโบกมือเบา ๆ ราวกับสั่งว่า ‘ ไปได้แล้ว ’ กับเอล์ฟประจำบ้าน  และเอล์ฟเหล่านั้นก็หายตัวไปพร้อมกับเสียงป็อปเบา ๆ

“ผมเป็นพ่อบ้านประจำตระกูลมัลฟอย” ชายชราพูดพลางนั่งลงตรงข้ามเฮอร์ไมโอนี่ที่ดูจะไม่สนใจอาหารเช้าไปเสียแล้ว  และเธอก็สังเกตุว่าเขาสวมชุดสูทที่ดูเนี๊ยบไม่มีที่ติ

“อ๋อ  ยินดีที่รู้จักค่ะ  เอ่อ  คุณคลิฟฟ์ฟอร์ด” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางยื่นมือให้เขาอย่างเป็นมิตร  แต่ชายชราไม่ได้จับมือเธอตอบแต่อย่างใด  เขากลับใช้มือที่ว่างอยู่วางทับลงบนมือที่จับไม้เท้าไว้  

“ผมคิดว่าเรารู้จักกันแล้วครับ  คุณผู้หญิง” เขาพูด

“เอ่อ  งั้นคุณคงไม่รู้ว่าฉัน….”

“ความจำเสื่อมใช่ไหมครับ” เขาพูดอย่างรู้ทัน  ดวงตาของเขามองเฮอร์ไมโอนี่ราวกับจะอ่านความคิดของเธอ

“ค่ะ  ฉันความจำเสื่อม” เฮอร์ไมโอนี่พูด “ฉันก็เลยจำไม่ได้ว่าฉันรู้จักคุณตอนไหน  แล้วคุณอยู่ที่นี่มานานแล้วเหรอคะ”

“ครับ  นานมาก” เขากล่าว “นานจนผมจำไม่ได้ว่าผมอยู่ที่นี่มานานเท่าไหร่แล้ว  แต่ผมก็ไม่ได้คิดว่าจะได้กลับมาที่นี่อีก” ชายชราพูดด้วยรอยยิ้ม  ซึ่งทำให้เฮอร์ไมโอนี่สงสัยในคำพูดนั้น

“แล้วปรกติคุณไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอคะ” เธอถาม

“ผมอยู่ที่นี่มาเกือบตลอดชีวิตของผม” ชายชราเอ่ยด้วยเสียงอันหนักแน่น “ตระกูลของผม  รับใช้ตระกูลมัลฟอยมาเป็นเวลากว่าร้อยปีแล้ว  ความจริงผมก็คิดว่าจะอยู่ที่นี่จนกว่าชีวิตของผมจะดับสิ้นลง  แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น” เขาพูด  น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความเศร้า

“ทำไมล่ะคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม  คุณคลิฟฟ์ฟอร์ดเงียบไปนิดหนึ่งราวกับเขาต้องการเวลาที่จะนึกถึงเรื่องราวเก่า ๆ และเขาก็ตอบเธอมา

“ตั้งแต่เกิดเรื่องกับนายท่าน” ชายชรากล่าว “ตั้งแต่ท่านถูกส่งไปอัซคาบัน  คฤหาสน์หลังนี้ก็เริ่มวุ่นวาย  ทุกอย่างมันยุ่งเหยิงไปหมด” เขาพูดอย่างเศร้าสร้อย

“นายท่าน  ที่คุณพูดหมายถึง  ลูเซียส  มัลฟอย  รึเปล่าคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามแต่ชายชรากลับไม่ตอบอะไร  เขาเอาแต่เหม่อลอย

“นายน้อยกับนายหญิงต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย  นี่ยังดีที่เราสามารถรักษาคฤหาสน์หลังนี้ไว้ได้” เขาพูด  ราวกับกำลังรำพึงรำพันถึงเรื่องราวเก่า ๆ “ตั้งแต่นั้นนายหญิงก็เหมือนคนที่ตรอมใจ  ข้าวปลาอาหารก็ไม่เคยแตะต้อง  นายน้อยเองก็ไม่อาจช่วยอะไรนายท่านได้เลย”  

“สุดท้ายนายหญิงก็ย้ายออกจากคฤหาสน์หลังนี้  เธอไปที่คฤหาสน์ตากอากาศหลังหนึ่งและผมก็ตามไปรับใช้ท่าน  จนนายน้อยขอร้องให้ผมกลับมาเพื่อดูแลคุณนี่แหละ” ชายชราเล่าจนจบ  และเฮอร์ไมโอนี่ก็เดาได้ว่านายน้อยที่ชายชราพูดถึงนั้นหมายถึง  เดรโก  มัลฟอย  และนายหญิงของเขานั้นก็คือ  นาร์ซิลซาร์ผู้เป็นแม่ของมัลฟอย

“เหรอคะ  มัลฟอยขอให้คุณมาดูแลฉันงั้นเหรอคะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด  นี่มัลฟอยเป็นห่วงเธอถึงขนาดนี้เลยเหรอ  

“ถ้านายน้อยได้ยินคุณพูดแบบนั้นท่านคงเสียใจแย่” พ่อบ้านประจำตระกูลมัลฟอยพูดขึ้น

“ทำไมล่ะคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม

“ไม่มีสามี  ภรรยาคนไหนที่เรียกนามสกุลกันหรอกครับ” เขาตอบ  และก็จริงอย่างที่เขาพูด  เพราะมัลฟอยเองก็เรียกเธอว่า ‘เฮอร์ไมโอนี่ ’ มาตลอด  มีแต่เธอเท่านั้นที่เรียกเขาว่า ‘ มัลฟอย ’

“แต่ฉันจำเรื่องราวระหว่างฉันกับเขาไม่ได้นี่คะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด

“แต่ถ้าคุณเรียกนายน้อยด้วยชื่อจริง ๆ ของท่าน ๆ คงจะดีใจมากแน่ ๆ ” ชายชราพูด “เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องกับคุณ ผมเห็นว่าเป็นท่านกังวลมากทีเดียว”

“เหรอคะ”

“แต่เรื่องนั้นก็แล้วแต่คุณนะครับ  ผมแค่จะมาบอกคุณว่า  ถ้ามีอะไรก็เรียกใช้ผมได้  ผมว่าผมคงไม่รบกวนเวลาทานอาหารของคุณดีกว่าครับ” เขาพูดจนจบก็ลุกขึ้นพร้อมกับเดินจากไปอย่างรวดเร็วราว



*************************************************



หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว  เฮอร์ไมโอนี่คิดไม่ออกว่าจะมีอะไรให้เธอทำนอกจากนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ภายในคฤหาสน์หลังนี้  ความจริงแล้วเฮอร์ไมโอนี่คิดจะใช้เวลาว่างของเธอเดินสำรวจรอบ ๆ คฤหาสน์เสียหน่อย  แต่ติดอยู่ที่ว่าเธอไม่รู้ทางในคฤหาสน์หลังนี้น่ะสิ   แล้วถ้าเกิดเธอหลงทางไป  เฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่รู้ว่าเธอจะสามารถหาทางกลับห้องนอนได้เมื่อไหร่

ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะตัดสินใจได้ว่าเธอจะทำอะไรในเวลาว่างเช่นนี้ดี   พ่อบ้านประจำตระกูลมัลฟอยก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง  พร้อม ๆ กับเอล์ฟจำนวนหนึ่งที่มีหน้าที่เข้ามาเก็บจานอาหารที่เธอทานเสร็จแล้ว

“อาหารถูกปากไหมครับ” ชายชราถามตามมารยาท  และเฮอร์ไมโอนี่ก็ตอบไปตามมารยาทเช่นกัน

“ผมคงบอกคุณแล้วใช่ไหมคะ  ว่านายน้อยสั่งให้ผมคอยดูแลคุณอย่างดี” เขาพูด

“เอ่อ ค่ะ  คุณบอกแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่พูด

“นายน้อยต้องการให้ผมดูแลคุณอย่างใกล้ชิด  จนถึงขนาดต้องตามตัวผมกลับมาที่นี่  เพราะท่านเองก็คงอยากให้คุณมีคนอยู่เป็นเพื่อนเวลาที่ท่านไปทำงาน”  คุณคลิฟฟอร์ดพูดด้วยเสียงแหบพร่า เขาจ้องมองหญิงสาวด้วยแววตาที่ทำให้เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกอึดอัด  แววตาที่ดูเหมือนจะถูกมองจนทะลุปรุโปร่ง

“มัลฟอย…..” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ “เขาเป็นห่วงฉันขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

“ครับ” ชายชราตอบอย่างหนักแน่น “ผมเห็นนายท่านมาตั้งแต่ท่านเกิด  จนโต  ผมยังไม่เคยเห็นท่านดีกับผู้หญิงคนไหนเท่าคุณมาก่อนเลยครับ  ท่านคงรักคุณมากจริง ๆ ” เขาพูด

“รักทั้ง ๆ ที่รู้ว่าฉัน  เอ่อ  ไม่ใช่เลือดบริสุทธิ์งั้นเหรอคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างกล้า ๆ กลัว  ๆ และเมื่อเธอถามจบ  ชายชราก็เงียบไปเล็กน้อย  เขามองเฮอร์ไมโอนี่อยู่เนิ่นนานกว่าจะตอบออกมา

“เมื่อก่อน  นายท่านได้ปลูกฝังเรื่องพวกนี้เข้าไว้ในหัว  ในสายเลือดของนายน้อย” เขาพึมพำราวกับกำลังรำลึกความหลังอยู่ “และนายน้อยก็คิดเช่นนั้นตลอดมา  จนกระทั่งเขาได้มาพบคุณ”

“ความจริงผมเองก็ไม่ได้เห็นชอบด้วยเท่าไหร่หรอกที่นายน้อยจะเลือกคุณมาเป็นภรรยา” เขาพูดตามตรง “แทบจะไม่มีใครเห็นด้วยเลย  แต่พอมาตอนนี้ผมก็ได้รู้ว่า  มีแต่คุณเท่านั้นที่เปลี่ยนนายน้อยไปได้จริง ๆ ” ชายชราพูด  เขามองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยดวงตาสีเทาที่ที่ดูสุขุมและเยือกเย็นกว่าครั้งไหน  จนเฮอร์ไมโอนี่เกิดขนลุกขึ้นมาชั่วขณะ  

เมื่อก่อนเฮอร์ไมโอนี่ไม่คิดว่าคนอย่าง  เดรโก  มัลฟอยจะรักใครเป็น  แต่วันนี้เธอกลับได้รู้ว่าคนอย่างเขาก็มีความรัก  และคนที่เขารักมากกว่าสิ่งใดก็คือตัวเธอเอง!

จากที่  คุณคลิฟฟอร์ดพูดนั้นดูเหมือนว่ามัลฟอยจะรักเธอมากจนยอมทิ้งทุกอย่าง  ทิ้งศักดิ์ศรี  ทิ้งเกียรติยศวงศ์ตระกูล  รวมทั้งทิ้งสายเลือดบริสุทธิ์ที่ตระกูลของเขาสู้รักษามาเป็นเวลานับร้อยปี  เพียงเพราะเธอ!

แต่ที่เฮอร์ไมโอนี่แปลกใจมากกว่านั้นก็คือ  ทั้ง ๆ ที่เขารักเธอขนาดนั้น  แต่ทำไมเธอกลับจำความรักครั้งนี้ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย



*************************************************



“โอ  นายน้อยกลับมาแล้วหรือขอรับ” คุณคลิฟฟอร์ดพูดขึ้นทันทีเมื่อเขาได้เห็นมัลฟอยที่เพิ่งกลับมาจากบริษัท  เขามารอต้อนรับมัลฟอยอยู่ซักครู่หนึ่งแล้ว

“เฮอร์ไมโอนี่เป็นยังไงบ้าง” มัลฟอยถามด้วยความเป็นห่วง

“เธอสบายดีขอรับ  กระผมได้พบกับเธอ  เอ้อ  อีกครั้งแล้วขอรับ” พ่อบ้านชราพูด “ตอนนี้เธอกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องครับ”

“งั้นเหรอ  งั้นเตรียมอาหารเย็นไว้ด้วยนะ  เดี๋ยวฉันจะลงมาทาน” มัลฟอยพูดและรีบตรงไปที่ห้องนอนของเขาทันที

เมื่อมัลฟอยมาถึงห้องนอนของเขา  เขาก็พบว่ามีใครเฮอร์ไมโอนี่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงโซฟาข้าง ๆ เตาผิง  เธอฮัมเพลงอย่างมีความสุข  ขณะที่สายตาจับจ้องอยู่บนหนังสือในมือ ผมสีน้ำตาลของเธอนั้นพลิ้วไหวเล็กน้อยตามแรงลมที่พัดมาจากระเบียงที่เปิดหน้าต่างทิ้งไว้

“เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยพึมพำ  เดินเข้าไปใกล้เธอยิ่งขึ้น  แต่เธอกลับไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด

“เฮอร์ไมโอนี่  ฉันกลับมาแล้ว” มัลฟอยเอ่ยดังขึ้น  พลางเอามือไปวางบนไหล่ของหญิงสาว  และเมื่อเธอหันมามองเขา

“คุณเป็นใคร?” หญิงสาวถามพลางมองเขาด้วยแววตาราวกับมองคนแปลกหน้า

“ฉัน  ก็  มัลฟอยไง” มัลฟอยเอ่ยอย่างตกใจไม่น้อย

“ฉันไม่รู้จักคุณ” เฮอร์ไมโอนี่พูด  ใบหน้าแสดงความหวาดหวั่นราวราวกับว่าเขาเป็นคนที่เธอไม่คุ้นเคย

“ก็ฉันไง  มัลฟอยไงล่ะ  สามีของเธอไง” มัลฟอยพยายามอธิบาย

“ออกไปจากบ้านฉัน” เฮอร์ไมโอนี่ยื่นคำขาด

“แต่นี่ก็บ้านฉันด้วยนะ” มัลฟอยพูด

“ก็ฉันบอกแล้วไงว่า  ฉันไม่รู้จักคุณ  ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยเสียงดัวกว่าเก่า

“แต่…….”

“ฉันไม่รู้จักคุณ!!!”  



*************************************************



มัลฟอยลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องทำงานของเขาโดยมีเหงื่อมากมายผุดขึ้นบนใบหน้า  และเขาก็พบว่าเขาฟุบหลับไปขณะที่เขาทำงานอยู่

นี่เขาฝันไปหรือนี่  มัลฟอยคิด  มันช่างเป็นฝันที่เหมือนจริงและน่ากลัวเหลือเกิน  เป็นความฝันที่เขากลัวว่ามันจะกลายเป็นจริงมากที่สุด

“คุณมัลฟอยครับ  ต้องการกาแฟหรืออะไรไหมครับ”  แซมถามเขาอย่างสุภาพ

“นี่กี่โมงแล้วแซม” มัลฟอยถามพลางปาดเหงื่อออกจากไปหน้า

“หกโมงตรงครับ  และตอนหนึ่งทุ่มตรงคุณมีนัดทานอาหารกับคุณราล์ฟเวลส์  ลูกค้าคนสำคัญ” แซมรายงานเขา

“ยกเลิกนัดซะ” มัลฟอยพูด

“อะไรนะครับ” แซมถามซ้ำด้วยความแปลกใจ

“ยกเลิกนัดนั่นซะ  ฉันจะกลับบ้าน” มัลฟอยพูดพลางคว้าเสื้อสูทและเดินออกจากห้อง

“ไม่ได้นะครับคุณมัลฟอย  คุณราล์ฟเวลส์เป็นลูกค้าคนสำคัญของเรานะครับ  และถ้าคุณยกเลิกนัดเขาแบบนี้  ความสัมพันธ์ทางการค้าของเรากับทางทริษัท…..” แซมพยายามรั้งตัวมัลฟอยไว้แต่ก็ไม่สำเร็จ

“คิดว่าฉันสนเหรอแซม” มัลฟอยพูด  พร้อมกับหายตัวไปในทันที



*************************************************



อ่า  มาอัพแล้วนะ  ขอโทดที่หายหน้าหายตาไปนาน ( มาก ) เพราะช่วงนั้นคอมเสียอ่ะ  ยังไงแฟน ๆ เฮอร์+เดรก็อย่าได้โกรธเคยงเราเรยนะ