คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ฉากพิเศษ - ดูแลน้องสาว
ฉากพิเศษ - ดูแลน้องสาว
วันหนึ่ง ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ณ ที่โรงเตี้ยม ในห้องพักที่มีประตูเชื่อมระหว่างห้องพักสองห้อง สำหรับครอบครัวที่มาด้วยกัน
ครอบครัวคาโลได้ออกมาเที่ยวพักผ่อน โดยที่ไม่มีผู้ติดตามหรือผู้ดูแลมาเลยซักคน ไม่มีแม้กระทั่งพี่เลี้ยงเด็ก เป็นความประสงค์ของเฟริน ผู้ที่เป็นภรรยาคาโล
“คาโล ๆ ออกไปเดินเที่ยวด้วยกันหน่อยซิ” เฟรินเอ่ยชวน คาโลที่นั่งอ่านรายงาน แม้ว่าจะออกมาเที่ยวพักผ่อนก็ตาม
เมื่อเฟรินเห็นแล้วรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที แล้วกระชากรายงานที่คาโลถืออยู่ คาโลส่งสายตาดุใส่
“แล้วคาน่าล่ะ?” คาโลถามถึงลูกสาวคนเล็กสุด
“เพิ่งหลับไปได้ตะกี้นี้เอง คาโลไปเดินเถอะน่า ปล่อยให้คาน่านอนหลับอยู่นี่แหละ” เฟรินพูดแบบให้ความรู้สึกว่าปัดความรับผิดชอบยังไงก็ม่ายรู้
“เฟริน..............”
“ท่านพ่อท่านแม่ไปเดินเที่ยวเถอะค่ะ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว มีโอกาสทั้งที ก็ไปเที่ยวตามประสาคนรักแล้วกัน ส่วนคาร่าเดี๋ยวลูกจะช่วยดูแลเอง ท่านพ่อไม่ต้องเป็นห่วง” เฟร่าหญิงสาวผมสีเงินยาวถึงกลางหลัง นัยน์ตาสีน้ำตาล รีบอาสาและสนับสนุนพ่อแม่ทันที ตามประสาคนรักทำให้ทั้งสองคนหน้าขึ้นสีนิด ๆ
“ท่านพ่อไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ผมกับเฟร่าจะดูแลคาน่าเอง” เฟริล ชายหนุ่มผมสั้นสีน้ำตาล นัยน์ตาสีเงิน ก็สนับสนุนเช่นกัน
“แต่พ่อว่า.........”
“ไม่ต้องเป็นห่วงเหรอค่ะ/ครับ พวกเราดูแลน้องของเราได้จริง ๆ” พี่น้องฝาแฝดพูดประสานเสียงทันที
“ก็ได้ ฉันจะไปเที่ยวกับเธอ ฝากดูแลคาน่าด้วยล่ะ” ในที่สุดคาโลก็ต้องยอมเฟริน ในเมื่อมีคนสนับสนุนนี่
หลังจากที่คาโลกับเฟรินออกไปเที่ยวแล้ว เฟริลเริ่มเอ่ยขึ้นมาทันที
“นี่เฟร่า แน่ใจหรือว่าจะดูแลคาน่าไหวจริง ๆ”
“คาน่าเองก็เพิ่งจะหลับไป กว่าจะตื่น ท่านพ่อท่านแม่คงกลับมาแล้วล่ะ พวกเขาคงไม่ไปเดินเล่นนานขนาดนั้นหรอก” เฟร่าพูด พลางเหลือบมองคาน่า หนูน้อยวัยสองขวบกว่า ผมสั้นสีเงิน ใบหน้ากลมน่ารัก นัยน์ตาสีน้ำตาลกลมโต ที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียง
“บางทีสิ่งที่คิดว่าอาจจะไม่เกิด มันอาจจะเกิดก็ได้ ใครจะรู้” เฟริลพูดเป็นเชิงเตือนเฟร่า แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ใส่คำเตือนของเฟริลแม้น้อย เฟร่าถึงโอกาสงีบหลับข้าง ๆ น้องสาวของตนเองทันที เฟริลเห็นแล้วก็หน่ายใจ เขาหยิบหนังสือของคาโลที่มักจะพกติดตัวมาเสมอนั่งอ่านเป็นการฆ่าเวลา และแล้ว.............สิ่งที่เฟริลเตือนนั้นมันก็เกิดขึ้น..........
////////////////
“พี่เฟร่า ๆ ๆ” น้องสาววัยสองขวบเขย่าเฟร่าเรียกแล้วเรียกอีก แต่ดูท่าเฟร่าจะไม่ตื่นได้ง่าย ๆ คาน่านอนกลางวันจนอิ่ม เลยหันไปเรียกร้องความสนใจจากพี่สาวของเธอ ส่วนเฟริลนั้นไปเข้าพอดีห้องน้ำ
คาน่าเริ่มไม่พอใจที่ปลุกเฟร่าเท่าไรก็ไม่ตื่น ตื่นยากเหมือนแม่ไม่มีผิด คาน่างัดมาตรการที่เป็นวิธีการปลุกได้ดีที่สุดกับแม่เป็นประจำ เธอสูดอากาศหายใจเข้าปอดให้มากที่สุด จากนั้นเธอก็แหกปากลั่นห้องทันที จนคนที่ปลุกยากสะดุ้งตกใจแล้วเผลอกลิ้งตกเตียงทันที โครมม!!!
“เกิดอะไรขึ้น?” เฟริลรีบออกมาจากห้องน้ำทันทีด้วยความตกใจ เมื่อได้ยินเสียงแหกปากอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน เมื่อเฟริลไปถึงเสียงนั่นก็หายไป เขาเห็นเฟร่าที่ตกอยู่บนพื้น แล้วหันไปมองคาน่าที่นั่งทำตาป้องแป๋วราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เฟร่าเอื้อมมือมาเกาะขอบเตียงแล้วยันตัวเองขึ้นมา
“ฉันตื่นแล้วคาน่า ทีหลังอย่าปลุกด้วยวิธีแบบนี้อีกล่ะ” ใบหน้าเฟร่าดูเหนื่อย ๆ ชอบกล ส่วนหนูน้อยที่ปลุกเฟร่านั่น เธอกระโดดใส่เฟร่าทันที จนเฟร่าเกือบจะรับคาน่าไว้ไม่ทัน เฟริลเห็นแล้วแทบจะใจหายวูบ ที่คาน่าทำอะไรที่เหมือนกับว่าเสี่ยง
“พี่เฟร่าหนูหิว” คาน่าร้องหาของกินทันที สองพี่น้องมองหน้ากันเพราะยังนึกไม่ออกว่าควรทำยังไงดี
“เดี๋ยวฉันไปซื้อแล้วกัน คาน่าเป็นเด็กดีอยู่กับพี่เฟร่าก่อนนะ” เฟริลตัดสินใจลงไปหาซื้อของกินให้คาน่าเอง แล้วพูดกับคาน่า
“เย้ว ๆ ๆ นะ หนูจะรอ” คาน่าขานรับ เฟริลลูบหัวคาน่าด้วยความเอ็นดู
“ดูแลคาน่าดี ๆ ละ” เฟริลกำชับเฟร่า
“รู้แล้วน่า รีบไปรีบมาละ ”
นี่เป็นครั้งแรกที่สองพี่น้องฝาแฝดต้องดูแลน้องสาวกันเอง โดยปกติจะมีแม่หรือไม่ก็พี่เลี้ยงดูแลคาน่า แต่หนนี้มีแค่สองพี่น้องเท่านั้น หลังจากที่เฟริลออกไปจากห้องได้พักหนึ่ง คาน่าก็อยากลงยืน เฟร่าก็ทำตามอย่างว่าง่าย ทันทีที่คาน่ายืนบนพื้นปั้บ คาน่าชวนเฟร่าด้วยน้ำเสียงออดอ้อนว่า
“พี่เฟร่ามาเล่นไล่จับนะ หนูอยากเล่น” พลางทำตาป้องแป๋วจนน่ารักยากที่จะปฏิเสธได้
“ได้จ๊ะ แต่เล่นเฉพาะในห้องนี้นะ” เฟร่าจำกัดขอบเขตเสียก่อน
“หนูรับซาบ!” คาน่าทำท่าตะเบ็งแบบทหาร เฟร่าเห็นแล้วต้องอดยิ้ม แต่หากรู้ไม่ว่าความวุ่นวายจะมาเยือนเธอเสียแล้ว
“พี่เฟร่าเป็นคนจับหนูนะ!”
“จ๊ะ” คาน่าเดินนำเฟร่าไปสองก้าว เฟร่าเริ่มนับถอยหลัง
“สาม...(คาน่าห่างไปอีกสามก้าว)...สอง..........(คาน่าห่างไปไกลอีกนิด) หนึ่ง..........ศูนย์!!” ทันทีที่เฟร่านับถึงศูนย์คาน่าออกตัววิ่งทันที เฟร่าวิ่งตามไป เพราะว่าเธอเองก็อยากจะกลับมาเล่นอย่างนี้มานานแล้ว
เนื่องจากว่าในห้องนั่นไม่ใหญ่เหมือนที่วัง ฉะนั้นภายในห้องพักจึงมีสิ่งของที่ตั้งอยู่กับพื้นวางเกะกะขวางทางวิ่ง คาน่าได้เปรียบเรื่องรูปร่างที่เล็กว่า เธอเลยเที่ยววิ่งลอดผ่านสิ่งของที่สูงกว่าตัวเธอ แถมวิ่งซิกแซกไปมาอีกต่างหาก ส่วนเฟร่านั้นเนื่องจากว่าเป็นผู้ใหญ่กลายเป็นว่าเจออุปสรรคขวางทางเยอะ
เฟร่าต้องวิ่งหลบของไปหลบของมา บางครั้งร่างกระแทกชนเข้าไปเต็ม ๆ เนื่องจากไม่ทันระวังตัว แม้ว่าจะเจ็บตัวแต่เธอก็รู้สึกสนุก คาน่าวิ่งหมุดลอดใต้ระหว่างขาเฟร่าสวนออกไป เฟร่าหันหลังกลับวิ่งไล่ตามทันที
ในที่สุดคาน่าก็วิ่งมาหยุดที่มุมห้อง ที่ไม่ว่ายังไงเธอก็คงวิ่งหลบไม่ได้แน่ คาน่ายืนหันหลังติดกำแพงและประจันหน้ากับเฟร่า เฟร่าพุ่งใส่ เธอคิดว่าคาน่าอาจจะหมุดลอดให้ระหว่างขาเฟร่าอีกก็เป็นได้ แต่ดันเกิดเรื่องพลิกล๊อค!! คาน่ากระโดดขึ้น แล้วร่างเธอลอยขึ้นไป
*“เวทย์มนตร์ คาน่าใช้เวทย์มนตร์ได้!”* เฟร่าคิดอย่างตกใจ (เธอเองก็ใช้เวทย์มนตร์ได้ช่วงเดียวกันไม่ใช่เหรอ?) คาน่าลอยขึ้นไปเกาะโคมไฟแก้วที่ห้อยอยู่บนกำแพง พลางหัวเราะร่าอย่างสนุกสนาน เฟร่าเห็นแล้วรู้สึกเสียวแทน
ดูเหมือนว่าคาน่าจะยังไม่รู้ตัวว่าตัวเธอใช้เวทย์มนตร์ได้บ้างแล้ว เพียงแต่ว่าอาจจะยังไม่แน่นอน เมื่อคาน่าเกาะโคมไฟ เธอก็ห้อยต่องแต่งไปมา แล้วยังหัวเราะอย่างสนุกสนานไม่มีความกลัวแม้แต่น้อย แต่คนที่มองกลับกลัวแทน กลัวเธอตกลงมาแล้วได้รับบาดเจ็บ
เฟร่าตัดสินใจว่าจะลอยตัวขึ้นไปอุ้มคาน่าลงมา แต่ว่าคาน่าดันเกิดเล่นแผลง ๆ ขึ้นมาอีก!
คาน่าแกว่งร่างของตนเองให้โคมไฟแก้วแกว่งไปมาเร็วและแรง จนน่าหวาดเสียว และกระแทกชนเพดานอย่างจัง
เพล้ง ๆ ๆ!
เสียงแก้วของโคมไฟแตกทีละอันสองอัน แต่ดูเหมือนว่าคาน่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด สงสัยว่าเวทย์มนตร์ของเธอคงป้องกันตัวเองอัตโนมัติมั้ง? แต่ก็ยังไม่น่าไว้วางใจอยู่ดี แต่แล้วอยู่ดี ๆ โคมไฟมันก็หลุดจากเพดานที่แขวนไว้ทันที เฟร่าตาโตด้วยความตกใจ โคมไฟแก้วและคาน่าลอยไปด้วยกัน เฟร่าร่ายเวทย์ทันที จากนั้นคาน่าก็มาอยู่ในอ้อมกอดของเฟร่าทันที
เพล้งง!!! โครมม!!!
เสียงโคมไฟแก้วหล่นกระแทกกับพื้นพร้อม ๆ กับแก้วที่ยังแตกไม่หมดก็แตกกระจาย ส่วนโคมก็หลุดเป็นชิ้น ๆ ระหว่างที่เฟร่ายืนตกตะลึง คาน่าก็ร้องว่า
“พี่เฟร่าจับหนูได้แย้ว ตาหนูเป็นคนไล่กับพี่เฟร่ามั้ง?” เธอยังมีอารมณ์เล่นสนุกต่ออย่างไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาว ซึ่งพอดีกับเวลาที่เฟริลเข้ามาในห้องพอดี
“เฟร่า คาน่าของกินมาแล้วนะ” เฟริลตะโกนบอก คาน่าโดดลงจากอ้อมกอดเฟร่าเอง แล้ววิ่งไปหาเฟริลทันที ปล่อยให้เฟร่ายืนช๊อตค้างไปเรียบร้อยแล้ว เธอไม่นึกเลยว่าคาน่าจะน่ากลัวเพียงนี้! แต่นี้ยังดีนะ ที่เฟร่าเก่งเวทย์มนตร์ ไม่อย่างนั้นไม่อยากจะนึกเลยว่าต้องจ่ายค่าเสียหายไปเท่าไร?
ส่วนเฟริลเมื่อเห็นสภาพห้องที่เปลี่ยนไปต่างจากทีแรกที่เขาออกไปอย่างสิ้นเชิง ห้องในตอนนี้มีสภาพเหมือนกับว่ามีคนบุกรุกข้ามาทำลายข้าวของเป็นอันแน่ ยังดีที่เฟริลไม่ทันได้เรียกหา คาน่าวิ่งปรู๊ดเข้ามา พลางแบมือขอของกินทันที เฟริลยิ้มอย่างโล่งอกแล้วสิ่งถุงที่มีของกินให้คาน่า
////////////////////////////
“ฉันออกไปแค่แปล๊บเดียวเอง เกิดอะไรขึ้นเฟร่า มีใครบุกเข้ามาทำร้ายพวกเธอใช่ไหม?” เฟริลถามทันที เมื่อเห็นเฟร่าที่ร่ายเวทย์ทำการซ่อมแซมสิ่งของและภายในห้องทั้งหมดให้เหมือนเดิม และเสร็จเรียบร้อยพอดี เฟร่าทรุดนั่งลงเก้าอี้ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อย ๆ ว่า
“ไม่มีใครหรอกเฟริล ฉันกับคาน่าก็แค่เล่นไล่จับกันเฉย ๆ”
“เล่นไล่จับกันอีท่าไหนเนี่ย? ห้องอีกได้พังอย่างนั้น” เฟริลไม่เชื่อว่าแค่เล่นไล่จับจะสามารถพังห้องได้เชียว แต่มันก็เป็นไปแล้วล่ะเฟริล เพียงแต่เฟริลไม่เห็นก็เท่านั้นแหละ
“พี่เฟริล พี่เฟร่า ท่านพ่อท่านแม่ไปไหน” คาน่าร้องหาพ่อแม่ต่อทันที หลังจากที่กินเสร็จ เฟร่าแทบจะลมจับ ปล่อยให้เฟริลตอบเอง
“ท่านพ่อกับท่านแม่ออกไปข้างนอกคาน่า”
“งั้นหนูเองก็จะออกไปข้างนอกหาท่านพ่อท่านแม่”
“คาน่า.....คือว่า..............” เฟริลค้านไม่ทันจบ คาน่าก็พูดแทรกขึ้นมาทันที
“พี่เฟริลจะไม่ให้หนูออกไปข้างนอกใช่ไหม? พี่เฟริลไม่รักหนูใช่ไหม พี่เฟริลถึงจะค้านหนู หนู......” ดวงตาของคาน่ามีน้ำตาเอ่อท่วม แล้วค่อย ๆ ไหลลงมา ทั้งสองคนเห็นแล้วตกใจทำอะไรไม่รู้
“ก็ได้ พี่จะพาออกไปเดินเล่นข้างนอกแล้วตามหาท่านพ่อท่านแม่ด้วย” เฟริลยอมแพ้ในที่สุด
สองพี่น้องฝาแฝดและคาน่าได้ออกมาเดินเที่ยว ซึ่งทำให้เฟริลรู้ซึ้งถึงความป่วนและซนทันที คาน่าชอบที่จะวิ่งไปดูตรงโน้นบ้าง ตรงนู้นว่าไม่มีการหยุดพัก ถ้าหากเฟริลหรือเฟร่าเผลอไปแปล๊บเดียว คาน่าก็จะทิ้งห่างไปไกลทันที แล้วต้องรีบวิ่งตามให้ทัน ต้องคอยจูงมือคาน่าเอาไว้ อย่างน้อยให้เธอลากไปด้วยก็ยังดี
แค่เดินเล่นเท่านั้นแหละ ทั้งสองคนรู้สึกเหนื่อยราวกับว่าไปออกสนามรบอย่างนั้น แถมยังต้องซื้อขนมอีกด้วย ต่อมา พวกเขาก็เจอกลุ่มคนที่ยืนมุงดูการแสดงบางอย่าง
“ป้าครับ ไม่ทราบว่าตรงนั้นมีอะไรเหรอครับ?” เฟริลถามป้าแถวนั้น
“อ๋อพอดีมีโชว์กายกรรมนะ พวกเขาแสดงเก่งมากเลยล่ะ นี่แสดงรอบที่สองแล้ว” ป้าบอก แล้วเดินไป
“พี่เฟริล พี่เฟร่า หนูอยากดูกายกรรมเหมือนกัน” คาน่าบอกพลางกระโดดพยายามจะมอง แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็มองไม่เห็นอยู่ดี
“ขี่คอพี่ไหม? รับรองเห็นแน่” เฟริลถามคาน่า
“แต่หนูอยากเข้าไปดูใกล้ ๆ มากกว่า หนูเข้าไปดูใกล้ๆ ดีกว่า” คาน่าตัดสินใจปุบปั๊บทันที แล้วแหวกลอดเข้าไปในกลุ่มคนทันที
“คาน่า!” ทั้งสองคนร้องพร้อมกันต่างพยายามจะแทรกเข้าไปบ้างแต่แทรกเข้าไปไม่ได้เลย
“ว้าวว!!” คาน่าร้องอุทาน เมื่อเธอสามารถแหวกและลอดเข้ามาจนเห็นการแสดงกายกรรมใกล้ที่สุด ชายคนหนึ่งขี่ด้วยล้อเดียว แล้วยังโยนไข่ไก่แปดด้วย เขาขี่เดินหน้า ถอยหลังเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาไม่มีไข่ตกแตกซักใบเลย สักพักหนึ่งเขาก็รับไข่ทั้งหมดไว้ในมือเป็นการสิ้นสุดการแสดงทันที ผู้ชมต่างก็ตบมือแสดงความยินดีและชอบใจกับการแสดง
ระหว่างนั้นเองมีใครบางคนอุ้มร่างคาน่าขึ้นมา คาน่ารู้สึกได้ว่าคนที่อุ้มนั้นไม่ใช่คนที่เธอรู้จัก คาน่าดิ้นและจะร้อง แต่ไม่ทันได้ร้องมีผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งแปะหน้าคาน่า แล้วเธอก็ผล่อยหลับไปทันที
เมื่อจบการแสดงกลุ่มคนที่ยืนดูต่างก็แยกย้ายกันไปตามทางของตนเองทันที
“คาน่า ๆ” เฟริลและเฟร่าต่างก็เรียกหาน้องสาว แต่ไม่มีเสียงตอบรับเลย
“หรือว่าคาน่าเดินไปที่อื่นแล้ว” เฟร่าเอ่ยขึ้นอย่างไม่แน่ใจ ในขณะที่สายตาของเธอก็คอยมองหาคาน่า
“ไม่มีทาง คาน่าจะคอยพวกเราเสมอ แม้ว่าเธอจะซนไปหน่อยก็เถอะ” เฟริลพูด
“ฉันลองหาดูแล้วกัน” เฟร่าหลับตาเริ่มแผ่ขยายรัศมีเวทย์วงกว้างเพื่อค้นหาคาน่า
//////////////////////////////////
“เฮ่อ น่าเบื่อชะมัด” ทีดัส ชายหนุ่มผมสีทองสั้น นัยน์สีเขียว สวมเสื้อผ้าซ่อมซ้อสมกับเป็นขอทาน มีหมวกใบหนึ่งวางหงายหน้าเขาและในหมวกนั่นมีพวกเศษตังที่ชาวบ้านเต็มใจบริจาคให้แก่ขอทานหนุ่มคนนี้ เขานั่งพิงกับกำแพงบ้านหลังหนึ่ง พลางมองไปรอบ ๆ อย่างเบื่อหน่าย ดูเหมือนว่าวันนี้เขาจะไม่ได้ข่าวที่น่าสนใจแม้แต่น้อย
แต่แล้วเขารู้สึกสะดุดชายที่สวมเสื้อคลุมสีดำซะมิดชิดเป็นคนที่น่าสงสัย และดูเหมือนว่าเขาจะอุ้มร่างเด็กผู้หญิงวัยสองขวบด้วย เขารู้สึกว่าเหมือนเคยเห็นหนูน้อยคนนี้ที่ไหนมาก่อนแน่ ๆ
จากท่าทางที่ลุกลี้รนเดาได้เลยว่า ชายคนนั้นต้องลักพาตัวเด็กน้อยคนนั้นมาอย่างแน่นอน ทีดัสตัดสินใจสะกดลอยตามเขาไป เขาเทเงินที่ได้ใส่กระเป๋า ใส่หมวกแล้วเดินตามไปทันที
“หนูอยู่ที่ไหน?” คาน่าเพิ่งจะรู้สึกตื่นก็ตั้งคำถามทันที แต่เมื่อหนูน้อยมองไปรอบ ๆ ก็ไม่เจอคนที่เธอรู้จัก มีแต่อากับลุงอ้วนแปลกหน้า แต่คนแปลกหน้าไม่ตอบคำถามหนูน้อย คาน่ารู้สึกไม่ดี เมื่อไม่เจอท่านแม่ ท่านพ่อ หรือพี่ของเธอ จนรู้สึกใจเสีย ทำหน้าเบ้จะร้องไห้ทันที
“ห้ามร้องไห้ ไม่งั้นจะตัดลิ้น!” อาแปลกหน้าขู่ พลางหยิบกรรไกรขึ้นมา แล้วขยับตัดฉับ ๆ ให้คาน่าเห็นด้วย จึงไม่มีเสียงร้องไห้ด้วยความกลัวมีเพียงแต่น้ำตาไหลออกมาเท่านั้น
“น่าจะเจอเด็กว่าง่ายแบบนี้ทุกคน” อาแปลกหน้าบ่นกับลุงแปลกหน้า แม้ว่าคาน่าจะยอมพวกเขาแต่ดูเหมือนว่าพลังเวทย์ของคาน่าจะตรงกันข้าม สักพักหนึ่งพลังเวทย์แฝงของคาน่าก็เริ่มแผลงฤทธิ์ เนื่องจากว่าเธอมีความกลัว
สิ่งของที่อยู่ในห้อง อย่างเช่นโต๊ะ ตู้ เก้าอี้ลอยแล้วหมุนเป็นวงกลมราวกับว่ามีพายุอยู่ในห้อง จนพวกเขาร้องอย่างตกใจที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ได้ ต่อมามีชายแปลกหน้าอีกคนที่อายุน้อยกว่าคนที่ลงพุง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมีเหี้ยมนิด ๆ เขายืนมองอยู่นอกห้องสักพักหนึ่ง ภายในห้องที่เกิดอาเพศก็หยุดลงทันที ราวกับว่ามีใครมากดปุ่มหยุดเอาไว้
เขาเหลือบมองคาน่าด้วยสายตาที่น่ากลัวทำให้น้ำตาที่ไหลออกมาหยุดทันที
“เด็กคนนี้มัน............มีพลังเวทย์” เขาเอ่ยขึ้น
“หมายความว่าไงขอรับเรค” ลุงแปลกหน้าถาม
“ไอ้ที่เกิดขึ้นตะกี้ไง เป็นฝีมือของเจ้าเด็กนี่!” เรคบอก ก่อนที่เรคจะได้ทำอะไรคาน่า ก็เกิดระเบิดขึ้น ตูมม!
ทำให้กำแพงห้องที่ด้านหลังของคาน่าพังทะลุเป็นรูโหว่
“ใคร?”
“ยังมีน่ามาถามว่าใครอีก? ทั้ง ๆ ที่พวกแกลักพาตัวเด็กมาแท้ ๆ” ทีดัสเอ่ยพร้อม ๆ กับก้าวเข้ามาทางที่ถูกทำลาย
“อ๋อนึกว่าใคร? ที่แท้ไอ้ขอทานไม่มีที่ซุกหัวนอนนั่นเอง” เรคพูดอย่างดูถูก
“ฉันไม่มีที่ซุกหัวก็จริง แต่ไม่ทำเรื่องชั่วร้ายอย่างพวกแกหรอก ฉันจะพาเด็กคนนั้นกลับไปหาครอบครัวที่แท้จริง”
“ถ้าแกมีปัญญาช่วย” เรคกล่าว แล้วเสกดาบโค้งขึ้นมา ทีดัสเรียกดาบประจำตัวของตนเองขึ้นมา แล้วเรคเป็นฝ่ายพุ่งเข้าไปจู่โจมทีดัสทันที ส่วนสองคนนั้นเดินเข้าไปหาคาน่าเพื่อที่จะพาตัวไป
“อย่ามาแตะตัวหนู!” คาน่าระเบิดพลังเวทย์อีกครั้ง ทันทีพวกเขาเอื้อมมือจะแตะตัวคาน่า พวกเขาถูกแสงนั้นกระเด็นลอยออกไปกระแทกชนกับกำแพงอีกด้านหนึ่งทันที โครมม!!
“ไอ้เด็กเวร!” ลุงแปลกหน้าสบถ เขากับชายอีกคนหนึ่งไม่มีพลังเวทย์เลยไม่สามารถทำอะไรคาน่าได้ ถ้าหากไม่ได้เล่นงานในเวลาทีเผลอจริง ๆ
เคร้ง ๆ ๆ!!
เสียงดาบสองเล่มกระทบกระทั่งระหว่างกันจนเกิดประกายแสงเป็นระยะ ๆ แต่แล้วอยู่ดี ๆ ก็เกิดระเบิดขึ้นมาทางกำแพงด้านฝั่งตรงข้ามกับคาน่า ตูมมม!!
เมื่อควันจางหายไป สองคนที่คาน่าคุ้นเคยก็ปรากฏขึ้น
“พี่เฟริล พีเฟร่า!” คาน่าเรียกอย่างดีใจ ที่ได้เห็นอีกครั้ง เฟริลเหลือบมองชายสองคนที่ถูกพลังเวทย์คาน่าทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บ
“พวกแกซินะ ที่บังคับลักพาตัวน้องสาวฉัน........” เฟริลพูดเสียงเย็น ๆ
*“เหอะ ๆ ๆ ซวยแล้วซิ ดันหาเรื่องกับใครไม่หา หาเรื่องกับเฟริล ไม่รอดแน่เลย”* เฟร่าคิด รังสีแห่งความเย็นที่ไม่ค่อยจะแผ่ออกมาจากเฟริล หนนี้ได้แผ่ออกมาจากเฟริลหมายความว่าเขาโกรธจริง ๆ
“ชิ! มีพวกงั้นเหรอ? ข้าคงต้องถอยก่อน” เรคพูดจบแล้วหายวับไปทันที ทั้ง ๆ ที่ยังสู้กับทีดัสและไม่รู้ผลแพ้ชนะเลย
“พี่เฟริล พี่เฟร่า!” คาน่าโดดเข้าสู่อ้อมกอดเฟร่าอีกครั้ง
“เป็นไงล่ะ? ไม่ฟังที่พี่เตือนแล้วเป็นไง?” เฟริลว่า คาน่าทำหน้าเศร้าและก้มหน้าสำนึกผิด
“หนูขอโทษ หนูจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว” คาน่าพูดเสียงเศร้า ๆ
“ทีดัส มาทำอะไรที่นี่?” เฟร่าเอ่ยถาม เฟริลเองก็เพิ่งรู้ว่าทีดัสก็อยู่ที่นี่
“น้องคนนั้น คือ............คาร่าเหรอ?” ทีดัสถามอย่างไม่แน่ใจ
“ใช่ คาน่าจำพี่ชายคนนี้ได้ไหม? พี่ทีดัสที่เมื่อก่อนเคยไปเยี่ยมที่บ้านพวกเรา” เฟร่าบอก คาน่าพยายามนึก แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออกซักที แต่ก็เลิกคิด คาน่าเอ่ยพูดว่า
“พี่ชายคนนั้น เข้ามาช่วยหนู”
“ขอบใจมากทีดัส ที่ช่วยคาน่า” เฟริลขอบคุณ
“ไม่เป็นไร ฉันก็แค่เผอิญสงสัยเลยตามพวกนั้นมา”
“พี่เฟร่า พี่เฟริล หนูมีเรื่องอยากถาม”
“อยากถามเรื่องอะไรเหรอ?” เฟร่าถาม
“เวลาที่ใครมาช่วยหนู หนูก็ต้องขอบคุณและให้ของขวัญด้วยใช่ไหมค่ะ?”
“ใช่จ๊ะ หรือว่าคาน่าอยากจะขอบคุณและให้ของขวัญพี่ทีดัสเหรอ?” เฟร่าตอบแล้วถาม คาน่าพยักหน้าหงึก ๆ
“คาน่ามีของขวัญด้วยเหรอ?” เฟริลถามอย่างข้องใจ คาน่าไม่ตอบคำถามเฟริล เธอตะโกนเรียกให้ทีดัสเดินเข้ามาหาเธอ ทีดัสเดินเข้ามาใกล้ ๆ ตามที่คาน่าบอก
“เข้ามาใกล้ ๆ กว่านี้อีกหน่อยซิ แล้วหนูจะขอบคุณพี่ได้ยังไง” ทีดัสขยับเข้ามาใกล้ ๆ เฟร่าที่อุ้มคาน่าไว้
“พี่ทีดัส ขอบคุณที่ช่วยหนูนะค่ะ” คาน่ากล่าว แล้วยื่นหน้าออกไปหอมแก้มทีดัสทีหนึ่งทันที เฟริลเห็นแล้วอ้าปากค้าง ส่วนเฟร่านั้นเห็นแล้วขำเล็กน้อย ส่วนทีดัสยืนอึ้ง
“นี่คาน่า ขอบคุณเฉย ๆ ก็พอแล้ว ทำไมต้องหอมแก้มเขาด้วย” เฟริลถามด้วยความไม่พอใจทันที
“ก็หนูเห็นท่านพ่อกับท่านแม่ทำแบบนี้อยู่บ่อย ๆ” คาน่าตอบตามความจริง
*“มิน่าล่ะ ถึงทำแบบนั้น ที่แท้ก็มีตัวอย่างทำให้ดู เผลอ ๆ คงจะเห็นทุกวันด้วยมั้งเนี่ย?”* สองพี่น้องคิดเหมือนกันทันที
////////////////////////////
“วันนี้สนุกชะมัด จริงไหมคาโล” เฟรินเอ่ยขึ้น เธอมีใบหน้าที่เป็นสุข คาโลและเฟรินเพิ่งจะกลับมาที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องพัก หลังจากที่ออกไปเดินเที่ยวข้างนอกอยู่นาน (แต่ทำไมถึงไม่ถึงไม่เจอลูก ๆ ได้ยังไงนะ น่าแปลกจริง ๆ)
“ป่านนี้คาน่าคงหิวแย่แล้วมั้ง?” คาโลรู้สึกเป็นห่วงลูก
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า มีเฟริลกับเฟร่าอยู่ด้วย ไม่มีปัญหาหรอก”
“แต่เฟริลกับเฟร่าไม่เคยเลี้ยงคาน่าตามลำพังมาก่อน เธอก็รู้ไม่ใช่หรือไงว่า คาน่าซนแค่ไหน?” คาโลเถียงกลับ พร้อม ๆ กับเปิดประตูเข้าไป เมื่อทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้อง ต่างก็อมยิ้มกับสิ่งที่เห็น
เฟริล เฟร่าและคาน่านอนหลับเอาศีรษะชนกันอยู่บนเตียง ดูเหมือนว่าทั้งสามคนเหนื่อยจนหลับไป...............
+++++++++++++++++++++++
จบ
* คำเตือน - เวลาทำอะไรต่อหน้าเด็กตัวน้อย ๆ โปรดคิดก่อนทำ *
ความคิดเห็น