Fic : การผจญภัยของเฟรินกับคิลในป้อมอัศวินขนาดใหญ่???????????

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 8 ในวันนี้

บทที่ 8 ในวันนี้

ในวันถัดไป ตอนเช้าในห้องอาหารดรากอน ขณะที่คาโล เฟรินและคิลนั่งกินข้าวอยู่ เฟรินกับคิล ตัวสูงขึ้นมานิดหน่อย จากเดิมประมาณ 4-5 ซม. คิลสวมหมวกคาวบอยสีน้ำตาลเข้ม เสื้อกั๊กยีนสีน้ำเงินไม่ติดกระดุมข้างหลังมีรูปสิงโตสวมทับเสื้อยืดสีดำ กางเกงยีนสีน้ำเงิน ใส่เข็มขัดหนังสีดำ กางเกงมีโซ่คล้องอยู่ สวมรองเท้าผูกเชือกสีดำ เฟรินสวมหมวกปีกกว้างสีขาว ผมยาวถักเปียผูกโบว์สีเหลืองอ่อน (เรนอนเป็นคนทำผมให้) เสื้อคลุมยาวสีเหลืองอ่อนถึงเข่าสวมทับชุดกระโปรงจีบสีเหลืองสั้นเกือบถึงเข่า ไม่มีแขนเสื้อ มีโบว์แบบผูกอยู่ตรงคอเสื้อ (เสื้อเป็นแบบเชิ้ต) สวมรองเท้าส้นสูงสีเหลือง



“โอ้ว!!!!! สงสัยป้อมเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เฟรินยอมแต่งตัวน่ารักได้อีกวัน” โรพูดพลางแซวเฟริน



*“เจ็บใจชะมัดเลย เพราะคาโลนั่นแหละ ดันสั่งให้เราใส่ แต่ถ้าเราไม่ใส่ ไม่มีเสื้อผ้าใส่ แล้วยังโดนคาโลจับแต่งตัวอีก ซวย!!!!”* เฟรินคิดบ่นในใจ



*“ค่อยยังชั่ว ชุดนี้ดีกว่าเมื่อวานตั้งเยอะ แต่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ทำไมต้องใส่หมวกด้วย”* คิลคิดบ่นในใจ



“คิล เป็นไงบ้างค่ะ ชุดนี้ที่เรนอนหามาให้ใส่” เรนอนถาม



“สวมได้พอดีเลย ขอบใจนะ” คิลตอบ



“ดีจัง อย่างนี้เรนอน มีชุดอยากให้คิลกับเฟรินใส่ตั้งเยอะ เฟรินก็เหมือนกัน สวมชุดนี้แล้วทำผมทรงนี้ สวยไปอีกแบบ” เรนอนพูด

เฟรินกับคิลสะดุ้งเฮือก แล้วคิดพร้อมกันว่า *“แย่แน่ ๆ งานนี้ เป็นตุ๊กตาให้เรนอนแต่งตัวเล่น”*



“อู้ ฮู้!!!!!!!!!!! เฟรินแต่งตัวอย่างนี้มา 2 วันแล้วสงสัยป้อมรวยขึ้นแน่” ครี๊ดพูด แล้วมือยันไว้ที่โต๊ะ

เฟรินเริ่มโมโห กระทืบเท้าใส่นิ้วก้อยของครี๊ดทันที



“จ๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ครี๊ดร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวด ปรากฏว่า ที่เฟรินกระทืบใส่นิ้วก้อยนั้น มันบวมใหญ่จนปูดขนาดเท่าเหรียญให้เห็นได้ชัด แล้วบ่นว่า



“ไอ้เฟริน ดันกระทืบมาได้ เท้าแกโคตรหนักเลย หยั่งกะค้อนหล่นใส่”



“งั้น จะเอาอีกนิ้วไหม?” เฟรินถาม แล้วเตรียมกระทืบอีกรอบ ครี๊ดรีบเอามือออกจากตรงนั้นทันที ถอยออกห่าง เผื่อเฟรินตามกระทืบซ้ำ



“ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว” คาโลเอ่ยขึ้นมา แล้วให้เฟรินกับคิลขึ้นมาที่มือ ให้เฟรินกับคิลนั่งบนไหล่ของคาโลคนละข้าง แล้วเดินไปเข้าห้องเรียนในวิชาที่จะเรียน แต่ไม่รู้เฟรินคิดหรือนึกสนุกยังไง ดันลุกยืนขึ้นแล้วพลาดตกลงข้างในเสื้อของคาโล



“ว๊าก!!!!!!!!!!!” เฟรินร้องตกใจ



“เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!” คิลกับคาโลร้องตกใจ โดยเฉพาะคาโลเนื่องจากคุณเธอดันตกข้างในเสื้อทางข้างหลังของคาโล ดังนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาลื่น ๆ รู้สึกจั๊กกะจี้ด้วย แต่คาโลยังคงรักษามาดเอาไว้ เฟรินพยายามอย่างยิ่งที่จะคว้าเสื้อเอาไว้ แต่คว้าไม่ค่อยอยู่ กว่าจะอยู่ตัว เธอหล่นจนคว้าขอบเอวกางเกงได้แล้วหยุดอยู่ตรงนั้น คาโลรู้สึกว่าเอวถูกดึงไว้หน่อย ๆ แล้วเอามือคว้าหาเฟริน แล้วจะจับ แต่เธอดันตกใจมือยักษ์ที่จะเข้ามาเธอ เลยรีบขยับหนี โดยปีนหนีมาทางด้านหน้า แล้วปีนขึ้นมาอยู่ตรงอกพอดีเธอกับคาโลก้มลงมองเลยสบตากัน เฟรินรู้สึกหัวใจเต้นแรง ส่วนคาโล........................ ทั้งคู่จ้องมองกัน จน..................

“อะแฮ่ม นี่มันจะเลยเวลาเข้าห้องเรียนแล้ว” คิลเอ่ยเสียงขึ้น เฟรินกับคาโลได้สติกลับคืน เฟรินรีบขึ้นมานั่งที่เดิมทันที หน้ายังแดงอย่างไม่มีสาเหตุ ส่วนคาโลรีบจ้ำไปเข้าเรียน



*****************************

วันนี้พวกเฟรินเรียนแค่ครึ่งวันเช้า ในตอนบ่ายจึงว่าง คาโลจะไปห้องสมุด แต่เฟรินไม่อยากไปเพราะมันน่าเบื่อ (ยกเว้นเวลาทำการบ้าน หรือไปก่อกวน) เฟรินอ้อนให้คาโลพาไปเดินเล่นที่สวนย่อมกลางโรงเรียน แต่ว่าดูเหมือนทั้งสองคนจะลืมคิลทิ้งเอาไว้ที่ห้องอาหารดรากอนหลังจากทานอาหารกลางวัน

“ไอ้เฟริน คาโลดันลืมฉันได้ ทีนี้ จะไปจากตรงนี้ยังไงเนี่ย?” คิลพูดบ่นพึมพำ



“คิล ทำไมยังอยู่ตรงนี้ค่ะ” เรนอนเห็นคิล เดินเข้ามาหาแล้วถาม



“สงสัยเฟรินกับคาโลคงจะลืมฉัน แล้วไปเฉยเลย”



“งั้นเรนอนพาไปส่งที่ห้องไหมค่ะ”



“................................ขอบใจนะ” คิลคิด *“เรนอนใจดีจัง ได้อยู่กับเรนอนแล้ว ไม่มีตัวกวนด้วย”*



“ไม่เป็นไรค่ะ ก็พวกเราเป็นเพื่อนนี่ค่ะ” เรนอนคิด *“ ตอนนี้คิลยังไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ เดี๋ยวเกิดเรื่องอะไรคิลจะลำบาก ไม่แน่เดี๋ยวป้อมเสียแต้มอีก”*



เรนอนให้คิลนั่งอยู่บนไหล่ข้างซ้ายของเรนอน ขณะเดินไปเรื่อย ๆ อยู่ คิลมองเรนอนแล้วคิด *“พออยู่ใกล้ ๆ แล้ว รู้สึกใจเต้นไม่ปกติเลย ดูไปดูมาเรนอน ทั้งน่ารัก สวยด้วย แต่เรนอนคิดว่าเป็นเพื่อนนะ…….. ”*



ระหว่างเดินไปเรื่อย ๆ มีคน สองคนวิ่งด้วยความเร็วสูงพุ่งมาทางเรนอน คิลกำลังคิดอยู่เลยไม่ทันสังเกตเห็น เรนอนถึงเห็นแต่ก็หลบไม่ทัน ปึ้ง!!!!!!!!!!!!! เรนอนเซเกือบล้ม แต่ทรงตัวไว้ได้ สองคนนั้นคือ



“อ้าว เรนอนเหรอ โทษที ๆ พวกเรากำลังรีบอยู่” ครี๊ดพูด ขณะหยุดหันมามอง กัสหยุดหันมามองเช่นกัน



“แล้วทำไมต้องรีบอย่างนั้นล่ะ ที่นี่ไม่ให้วิ่งบนตึกนะ ครี๊ด กัส”



“เปล่า ๆ ไม่มีอะไรพอดี เราได้ของ..............” กัสพูดไม่ทันเสร็จ ครี๊ดรีบปิดปาก



“ไม่มีอะไรหรอก พวกเราขอตัวก่อนนะ” ครี๊ดพูดจบ พากัสเดินอย่างรีบ ๆ ไปทันที แต่ก่อนที่จะไปครี๊ดพูดอีกว่า



“เรนอนตอนนี้คิลกำลังแย่แล้วล่ะ”



เรนอนงงว่าทำไมคิลกำลังแย่ เรนอนยืนคิดยอ้นหลังสักพัก ตอนชนไปจังๆ เรนอนยังเซเกือบแล้วคิลล่ะ ในตอนนั้นคิลสะเทือนไปด้วยแล้วหล่นลงไปตรงหน้าอกของเรนอนพอดี เรนอนนึกได้รีบมองไปจุดตรงนั้น คิลหัวทิ่มลงอยู่ตรงนั้น เรนอนรู้สึกอายอย่างมาก แต่เธอก็ไม่ได้กรี๊ดออกมา เธอรีบดึงคิลออกมาจากตรงนั้น ปรากฏว่า คิลเพิ่งรู้ว่า ตัวเองหล่นไปตรงไหน คิลรู้สึกเลือดขึ้นหน้าแล้ว............... เลือดกระชูดออกจากจมูกทันที

“คิล!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เรนอนร้อง



***************************

ในสวนย่อมกลางโรงเรียนใกล้ ๆ ริมทะเลสาบ คาโลนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้ ส่วนเฟรินเดินชมวิวอยู่แถว ๆ นั้น (คาโลไม่ยอมให้ไปไหนไกลมาก กลัวเกิดเรื่องยุ่งอีก ถึงแม้ว่าคาโลนั่งอ่านหนังสืออยู่ เฟรินคิดในใจว่า

*“คาโล นะ คาโล ห่างจากการอ่านหนังสือสักวันก็ไม่ได้ ไม่เข้าห้องสมุด ก็นั่งอ่านหนังสือ พาเดินชมวิวหน่อยไม่ได้ น่าจะพักสมองซะมั่ง เดี๋ยวก็แก่เร็ว”* เฟรินตัดสินใจจะไปพูดกับคาโลอีกครั้ง เฟรินเดินกลับมาที่คาโลนั่งอยู่แล้วพูดว่า



“คาโล ไหน ๆ ก็ ไหน ๆ แล้ว อย่ามามัวแต่อ่านหนังสืออยู่เลย ไปเดินเล่นผ่อนคลายมั้ง เดี๋ยวแก่เร็วนะ”



........................................



“คาโล ฟังอยู่หรือเปล่า?”



…………………………



*“เอ๊ะ!!!! ทำไมคาโลไม่ตอบ สงสัยหนังสือสนุกมากนักหรือไง ไม่ยอมฟังเลย”* เฟรินเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ ปรากฏว่า คาโลนั่งเหมือนอ่านหนังสือ แต่ทว่าพอเข้าไปใกล้ ถึงแม้หนังสือเปิดเอาไว้และมือถือไว้ แต่คาโลนั่งหลับอยู่ ยามหลับใบหน้าดูเหนื่อยและอ่อนล้า



*“แปลกจัง คาโลนั่งหลับขณะอ่านหนังสือเนี่ยนะ? สงสัยเมื่อคืนจะนอนไม่ค่อยพอ แล้วตื่นแต่เช้าอีก ในห้องเรียนก็ตั้งเรียน สมควรแล้วล่ะ ที่จะง่วงแล้วเผลอหลับไป ปล่อยให้นอนไปดีกว่า แต่..........ไม่น่าเชื่อเลย จะมีโอกาสได้เห็นตอนหลุดด้วย”*



เฟรินตัดสินใจเดินไปที่ริมทะเลสาบ ชมวิวรอบ ๆ นั้น แล้วคิดว่า

*“น่าลงไปดำน้ำเล่นจัง ท่าทางใต้น้ำวิวจะสวยดี เอาเถอะระหว่างที่คาโลหลับ ฉันดำน้ำสำรวจดูแล้วกัน ก่อนที่คาโลจะตื่น”*

เฟรินถอดเสื้อคลุมกับชุดกระโปรงออก และรองเท้า (มีเสื้อทับกับกางเกงยืดใส่อยู่) เธอเดินไปตรงก้อนหินแล้วกระโดดลงน้ำ



ตูม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เฟรินดำน้ำลงไปเรื่อย ๆ ในน้ำมีปลาหลายชนิดว่ายไป ว่ายมาอยู่ในน้ำ ปลาเรนโบว์แดง ปลาเสือสุมาตรา ปลาการ์ตูน ม้าน้ำ ปู เต่า กุ้ง หอยฯลฯ ที่นี่มีปลาหลาย ๆ ว่ายเข้ามา เพราะว่ามีทางเชื่อมต่อไปทางทะเลด้วย พื้นน้ำ มีสาหร่ายปะการังสีสันสวยงามเต็มไปหมด เฟรินว่ายดูจนเพลิน



ส่วนคาโลเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองเผลอหลับไปสักพักหนึ่ง เพิ่งรู้ด้วยว่าเฟรินไม่ได้อยู่บริเวณนี้ด้วย คาโลคิดในใจ

*“เฮ้อ!!!!!!!!! ทำไมฉันเตือนอะไร ไม่ยอมฟังเลยแฮะ ไปไหนซะแล้วเนี่ย? แล้วจะหายังไง?”* คาโลเห็นชุดของเฟรินที่ถอดทิ้งไว้ ริมทะเลสาบ คาโลเดินไปตรงนั้นแล้วคิดอีกว่า



“สภาพแบบนี้ สงสัยเจ้าตัวคงอยากลงไปว่ายน้ำเล่น ทำไมไม่บอกเราก่อนด้วย นึกจะคิดทำอะไรก็ทำ ไม่สนใจเลยว่าคนอื่นจะกังวลแค่ไหน” ทันใดนั้น มีบางอย่างขึ้นมาตรงริมน้ำ เฟรินโผล่ขึ้นมาหลังจากชมใต้น้ำจนพอใจแล้ว โดยหันหลังให้คาโลอยู่

บ่นออกมาว่า



“ฮ้า!!!!! รู้สึกเย็นสบายจัง หายร้อนเลยแฮะ รีบขึ้นดีกว่า ไม่รู้ว่าคาโลตื่นหรือยัง?” พอหันกลับมาเธอทำหน้าตกใจที่คาโลยืนมองอยู่ตรงนั้น แล้ว.............



“เฟริน ทำไมนายไม่บอกฉันว่าจะมาว่ายน้ำ” คาโลถามเสียงเย็น



“ก็.............. เห็นนายหลับอยู่ไม่อยากกวนนาย”



“ทีหลัง ต้องบอกฉันก่อน ถึงฉันจะหลับอยู่ก็ต้องบอก”



“แล้วทำไมฉันต้องบอกว่า ฉันอยากจะไปไหน ทำอะไรด้วยล่ะ”



“ก็ฉันเป็นห่วงเธอนี่!!!!!!!!” คาโลพูดด้วยความโกรธ เฟรินตกใจนิดหน่อย แต่เธอเริ่มอยากจะแกล้งเล่น



“อ๋อ??? งั้นเหรอ? ทำไมไม่ตามมาด้วยล่ะ ทีหลังนะ ถ้าห่วงฉัน รู้จักเอาอกเอาใจมากนี้หน่อยสิ ตามใจฉันบ้าง”



“แล้วจะว่ายต่อไหม? จะยืนอยู่อย่างนี้อีกนานก็ได้น่ะ ” คาโลพูดเปลี่ยนเรื่องทันทีแล้วมองไปตรงนั้น เฟรินเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เธอยังไม่ได้แต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วตะโกนออกไปว่า



“อีตาบ้า รู้แล้วยังจะเฉยอีก รีบๆ ออกไปจากนี้เดี๋ยวนี้!!!!!”

คาโลหันหลัง เดินออกไปจากตรงนั้น แล้วแอบยิ้มออกมา ทำตัวเป็นผู้หญิงก็เป็นนี่!!!!!!!!!!!!!

------------------------------------------