ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7 งาน
บทที่ 7 งาน
งานแรก.............................................
“เฮ้อ....... มันน่าเบื่อชะมัดเลย ไม่ชอบด้วย ทำไมฉันต้องมาให้คนอื่นมามุงดูด้วย ไม่ใช่วิสัยของขโมยซะด้วย” เฟรินบ่น
“เอาน่า ๆ อย่างน้อยก็ดีกว่า ที่จะต้องทำงานเสี่ยงๆ นะ” คิลพูด
ตอนนี้ เฟรินกับคิล คล้าย ๆ เป็นพวกในสวนสัตว์ที่ให้นักท่องเที่ยวมาดูของแปลก ๆ ทั้งคู่อยู่ในกรงที่สามารถหิ้วไปไหนมาไหนได้ มีบ้านไม้ทรงกลมที่สามารถมองเห็นข้างในบ้านได้ ยกเว้นห้องนอน นอกบ้านเป็นสวนจำลอง ทั้งคู่นั่งเก้าอี้ที่โต๊ะตรงสวน แสดงอยู่นอกโรงเรียน โรเวน อธิบายให้พวกคนดูฟังว่า เป็นกลุ่มอีกกลุ่มหนึ่งซึ่งหาได้ยากสำหรับในโลกนี้ เป็นมนุษย์ภูตจิ๋ว มีลักษณะเหมือนคนมาก เพียงแต่ตัวเล็กขนาดเท่าตุ๊กตา เล็กว่าพวกคนแคระเสียอีก มนุษย์ภูตจิ๋ว มีภาษาที่พูดที่เป็นของตนเอง ต้องมีหมวกทรงปลายแหลมใส่ทุกตัวด้วย เป็นของโชว์พิเศษมีวันเดียว รุ่นพี่ลูคัสกับลอเรนซ์อยู่ด้วย
“แต่............. ก็นะ พี่โรเวนเนี่ย..... เข้าใจหาเงินเข้าป้อมเหมือนกัน แล้วทำไมฉันต้องใส่หมวกแบบนี้ แล้วถอดไม่ออกด้วย ” เฟรินพูดพลางชี้หมวกใบนั้น เป็นหมวกทรงปลายแหลมเพียงของเฟรินเป็นสีแดง ส่วนของคิลเป็นสีเขียว
“ก็เห็นพี่โรเวนบอกว่า ร่ายเวทย์ใส่หมวก ทำให้พวกที่มาดู ฟังที่พวกเราพูดไม่รู้เรื่องนะ ฟังออกเฉพาะคนที่ทำหมวก อีกอย่างกลัวพวกเราไปทำหมวกหลุดด้วย แล้วความจะแตกหมด” คิลอธิบายให้ฟัง
“แต่ก็ยังดี ที่อุตส่าห์ใส่ของกินไว้ในนี้ด้วย ค่อยยังชั่ว” เฟรินพูดขณะ ไปเปิดตู้เก็บอาหารแล้วเอาอาหารออกมา
“แกเนี่ย ไม่ว่าเวลาไหน ก็ห่วงแต่เรื่องกินนะ”
ผู้ชมทั้งหลายที่ดูอยู่
“ไม่อยากจะเชื่อเลย ที่ได้เห็นมนุษย์ภูตจิ๋วที่น่ารักอย่างนี้ นี่ ๆ คุณ ขายให้ได้เปล่า ลูกสาวฉันต้องชอบแน่ ๆ เลย” ผู้ชายอายุราว ๆ 35 ปี ร่างใหญ่ถาม โรเวน
“ไม่ได้เหรอครับ ผมแค่เอามาให้ชมดูเท่านั้น เป็นสิ่งมีชีวิตที่หายากด้วย ที่เมืองอื่นๆ ก็อยากดูเหมือนกัน” โรเวนตอบปฏิเสธ
“น่า 500 คราวน์”
“ไม่ได้ครับ ไม่ได้จริง ๆ”
“น่า ขายให้เราหน่อยสิ ฉันอยากเอาไปให้เป็นของขวัญแฟนเหมือนกัน 650 คราวน์ ” หนุ่มรูปร่างดีเอ่ยขอซื้อด้วย
“ไม่ได้เด็ดขาดครับ ผมต้องเอาไปแสดงโชว์ที่อื่นด้วยครับ” โรเวนพูดโต้ปฏิเสธท่าเดียว ผู้ชมหลายคนพยายามที่จะขอซื้อมั้ง
“ดูสิ เห็นพวกเราเป็นของแปลกจริง ๆ คิดจะซื้อเก็บเอาไว้อย่างเดียว เข้าใจความรู้สึกที่ส่านั้นแล้วล่ะ” คิลบ่น
“แต่ หวังว่าพี่โรเวนคงไม่ขายหรือให้เช่าเหรอน่ะ” เฟรินพูด
“ไม่มีทางเหรอ เดี๋ยววันรุ่งขึ้น พวกเราตัวจะสูงขึ่นอีก” คิลบอก
******************
ช่วงเวลาค้ำ หลังจากโรเวนเลิกโชว์มนุษย์ภูตจิ๋ว (ที่สมมุติขึ้นมาเอง หรือหาเงินเข้าป้อม) ได้เงินค่าดูอื้อซ่าเลย
“ฉันอยากให้พวกเธอ ลงไปที่ท่อระบายน้ำนี้หน่อย พอดีในท่อนี้มีคนทำของหล่นลงไปเยอะมาก แต่ไม่มีใครที่สามารถเก็บได้ ก็เลยถือโอกาส เวลานี้พวกเธอตัวเล็กอยู่ ให้ช่วยลงไปหาของที่หล่นอยู่ในนี้ แล้วเอาออกมาให้หมดนะ” โรเวนอธิบายงาน หลังจากให้เฟรินกับคิลเปลี่ยนชุดที่สำหรับลุยงานนี้โดยเฉพาะ ก่อนที่เฟรินกับคิลลงไปในท่อระบายน้ำ
“พี่โรเวนเนี่ย? คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ไม่คิดว่าจะให้มาเก็บของในที่แบบนี้” เฟรินบ่นขณะเดินหาของหล่นที่ว่ากับคิลในท่อระบายน้ำ
“แต่...... ที่อย่างนี้เนี่ยมันจะมีอะไรหล่นล่ะ” คิลพูดขึ้นบ้าง
“ไม่แน่บางที......... นั่นมัน” เฟรินหยุดพูด คิลมองไปทางเดียวที่เฟรินชี้
ตรงมุมของห้องท่อระบายน้ำที่น้ำซัดเข้ามา แต่ไม่สามารถพัดกลับได้ มีพวกเพชรเม็ดเล็กๆ สร้อยคอ แหวน กำไล นาฬิกา เป็นทอง เงิน ทองแดง มรกต ฯลฯ กระเป๋าสตางค์ เงินบางจำนวน กองเต็มไปหมด
“ไม่น่าเชื่อ??? ทำไมมีของอย่างนี้หล่นมาได้” คิลพูดอย่างไม่เชื่อว่าจะเห็น
“ไม่แปลก อย่างที่พี่โรเวนพูด บางทีทำของหล่นลงมาที่ท่อ แต่เก็บไม่ได้ ก็ต้องปล่อยเลยตามเลย แต่นึกไม่ถึงจริง ๆ ที่เขาจะให้มาเก็บของอย่างนี้ แต่ของพวกนี้ ต้องเป็นของปราสาทขุนนางแน่ๆ สงสัยเขาต้องเก็บของพวกนี้ไปขาย ได้ราคาดี ๆ แน่ ๆ ส่วนเงินก็คงเอาเข้าคลังป้อมอัศวิน ไม่รู้นิ ว่าใครเป็นเจ้าของเงินด้วย ” เฟรินพูดขึ้น พร้อมกับตาลุกแวว เหมือนกับว่าอยากได้ของทั้งหมดไว้เอง
“เอาเถอะๆ พวกเราช่วย ๆ กันเก็บแล้วทยอยส่งให้พี่โรเวนเถอะ เยอะอย่างงี้ ไม่รู้เย็นนี้จะเก็บสร็จมั้ย” คิลรีบพูดขึ้นแล้วเดินไปที่กองของเหล่านั้น เฟรินเดินตามคิลไปช่วยเก็บและขนขึ้นไปให้โรเวน จนกระทั่ง..............................
ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตู ที่ห้องหัวหน้าป้อมอัศวิน คาโลนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องในห้องไม่ยอมนอน ก่อนเที่ยงคืน
คาโลเดินไปเปิดประตู แล้ว................
โรเวนยื่นมือส่งเฟรินกับคิลมา แล้วพูดว่า
“เฟรินกับคิลช่วยงานได้เยอะเลย ถ้ามีงานขอให้ช่วยอะไรเดี๋ยวพี่มาหาเองแล้วกัน อีกอย่างถ้าเจอวิธีแก้แล้ว บอกด้วยแล้วกัน” พูดเสร็จปิดประตู แล้วเดินไปทันที คาโลพาเฟรินกับคิลไปไว้ที่โต๊ะ
“เป็นไงบ้าง” คาโลถาม
“เหนื่อยซิ ถามได้ ลองมาเป็นแบบฉันซิ จะได้รู้” เฟรินตอบ
“ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ไปเป็นของโชว์ แล้วช่วยเก็บของตกน่ะ” คิลตอบ
“ของตก แต่ละอย่าง เป็นของปราสาทขุนนางแน่ ๆ ยิ่งของป้อมอัศวินไม่มีทาง มีแต่พวกเครื่องประดับของมีค่า ที่หล่นลงไปทั้งน่าน” เฟรินพูด
“พวกนาย นอนได้แล้วล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้าอีก” คาโลบอก
“คาโล คิดว่าพวกเราจะตัวสูงขึ้นแค่ไหน” คิลถาม
“คงสูงขึ้นไม่มากเหรอ ก็นายบอกเองไม่เหรอว่า กว่าจะเท่าปกติต้องใช้เวลา 5-6 วันนะ” คาโลตอบ
“...............................”
ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปนอน
------------------------
งานแรก.............................................
“เฮ้อ....... มันน่าเบื่อชะมัดเลย ไม่ชอบด้วย ทำไมฉันต้องมาให้คนอื่นมามุงดูด้วย ไม่ใช่วิสัยของขโมยซะด้วย” เฟรินบ่น
“เอาน่า ๆ อย่างน้อยก็ดีกว่า ที่จะต้องทำงานเสี่ยงๆ นะ” คิลพูด
ตอนนี้ เฟรินกับคิล คล้าย ๆ เป็นพวกในสวนสัตว์ที่ให้นักท่องเที่ยวมาดูของแปลก ๆ ทั้งคู่อยู่ในกรงที่สามารถหิ้วไปไหนมาไหนได้ มีบ้านไม้ทรงกลมที่สามารถมองเห็นข้างในบ้านได้ ยกเว้นห้องนอน นอกบ้านเป็นสวนจำลอง ทั้งคู่นั่งเก้าอี้ที่โต๊ะตรงสวน แสดงอยู่นอกโรงเรียน โรเวน อธิบายให้พวกคนดูฟังว่า เป็นกลุ่มอีกกลุ่มหนึ่งซึ่งหาได้ยากสำหรับในโลกนี้ เป็นมนุษย์ภูตจิ๋ว มีลักษณะเหมือนคนมาก เพียงแต่ตัวเล็กขนาดเท่าตุ๊กตา เล็กว่าพวกคนแคระเสียอีก มนุษย์ภูตจิ๋ว มีภาษาที่พูดที่เป็นของตนเอง ต้องมีหมวกทรงปลายแหลมใส่ทุกตัวด้วย เป็นของโชว์พิเศษมีวันเดียว รุ่นพี่ลูคัสกับลอเรนซ์อยู่ด้วย
“แต่............. ก็นะ พี่โรเวนเนี่ย..... เข้าใจหาเงินเข้าป้อมเหมือนกัน แล้วทำไมฉันต้องใส่หมวกแบบนี้ แล้วถอดไม่ออกด้วย ” เฟรินพูดพลางชี้หมวกใบนั้น เป็นหมวกทรงปลายแหลมเพียงของเฟรินเป็นสีแดง ส่วนของคิลเป็นสีเขียว
“ก็เห็นพี่โรเวนบอกว่า ร่ายเวทย์ใส่หมวก ทำให้พวกที่มาดู ฟังที่พวกเราพูดไม่รู้เรื่องนะ ฟังออกเฉพาะคนที่ทำหมวก อีกอย่างกลัวพวกเราไปทำหมวกหลุดด้วย แล้วความจะแตกหมด” คิลอธิบายให้ฟัง
“แต่ก็ยังดี ที่อุตส่าห์ใส่ของกินไว้ในนี้ด้วย ค่อยยังชั่ว” เฟรินพูดขณะ ไปเปิดตู้เก็บอาหารแล้วเอาอาหารออกมา
“แกเนี่ย ไม่ว่าเวลาไหน ก็ห่วงแต่เรื่องกินนะ”
ผู้ชมทั้งหลายที่ดูอยู่
“ไม่อยากจะเชื่อเลย ที่ได้เห็นมนุษย์ภูตจิ๋วที่น่ารักอย่างนี้ นี่ ๆ คุณ ขายให้ได้เปล่า ลูกสาวฉันต้องชอบแน่ ๆ เลย” ผู้ชายอายุราว ๆ 35 ปี ร่างใหญ่ถาม โรเวน
“ไม่ได้เหรอครับ ผมแค่เอามาให้ชมดูเท่านั้น เป็นสิ่งมีชีวิตที่หายากด้วย ที่เมืองอื่นๆ ก็อยากดูเหมือนกัน” โรเวนตอบปฏิเสธ
“น่า 500 คราวน์”
“ไม่ได้ครับ ไม่ได้จริง ๆ”
“น่า ขายให้เราหน่อยสิ ฉันอยากเอาไปให้เป็นของขวัญแฟนเหมือนกัน 650 คราวน์ ” หนุ่มรูปร่างดีเอ่ยขอซื้อด้วย
“ไม่ได้เด็ดขาดครับ ผมต้องเอาไปแสดงโชว์ที่อื่นด้วยครับ” โรเวนพูดโต้ปฏิเสธท่าเดียว ผู้ชมหลายคนพยายามที่จะขอซื้อมั้ง
“ดูสิ เห็นพวกเราเป็นของแปลกจริง ๆ คิดจะซื้อเก็บเอาไว้อย่างเดียว เข้าใจความรู้สึกที่ส่านั้นแล้วล่ะ” คิลบ่น
“แต่ หวังว่าพี่โรเวนคงไม่ขายหรือให้เช่าเหรอน่ะ” เฟรินพูด
“ไม่มีทางเหรอ เดี๋ยววันรุ่งขึ้น พวกเราตัวจะสูงขึ่นอีก” คิลบอก
******************
ช่วงเวลาค้ำ หลังจากโรเวนเลิกโชว์มนุษย์ภูตจิ๋ว (ที่สมมุติขึ้นมาเอง หรือหาเงินเข้าป้อม) ได้เงินค่าดูอื้อซ่าเลย
“ฉันอยากให้พวกเธอ ลงไปที่ท่อระบายน้ำนี้หน่อย พอดีในท่อนี้มีคนทำของหล่นลงไปเยอะมาก แต่ไม่มีใครที่สามารถเก็บได้ ก็เลยถือโอกาส เวลานี้พวกเธอตัวเล็กอยู่ ให้ช่วยลงไปหาของที่หล่นอยู่ในนี้ แล้วเอาออกมาให้หมดนะ” โรเวนอธิบายงาน หลังจากให้เฟรินกับคิลเปลี่ยนชุดที่สำหรับลุยงานนี้โดยเฉพาะ ก่อนที่เฟรินกับคิลลงไปในท่อระบายน้ำ
“พี่โรเวนเนี่ย? คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ไม่คิดว่าจะให้มาเก็บของในที่แบบนี้” เฟรินบ่นขณะเดินหาของหล่นที่ว่ากับคิลในท่อระบายน้ำ
“แต่...... ที่อย่างนี้เนี่ยมันจะมีอะไรหล่นล่ะ” คิลพูดขึ้นบ้าง
“ไม่แน่บางที......... นั่นมัน” เฟรินหยุดพูด คิลมองไปทางเดียวที่เฟรินชี้
ตรงมุมของห้องท่อระบายน้ำที่น้ำซัดเข้ามา แต่ไม่สามารถพัดกลับได้ มีพวกเพชรเม็ดเล็กๆ สร้อยคอ แหวน กำไล นาฬิกา เป็นทอง เงิน ทองแดง มรกต ฯลฯ กระเป๋าสตางค์ เงินบางจำนวน กองเต็มไปหมด
“ไม่น่าเชื่อ??? ทำไมมีของอย่างนี้หล่นมาได้” คิลพูดอย่างไม่เชื่อว่าจะเห็น
“ไม่แปลก อย่างที่พี่โรเวนพูด บางทีทำของหล่นลงมาที่ท่อ แต่เก็บไม่ได้ ก็ต้องปล่อยเลยตามเลย แต่นึกไม่ถึงจริง ๆ ที่เขาจะให้มาเก็บของอย่างนี้ แต่ของพวกนี้ ต้องเป็นของปราสาทขุนนางแน่ๆ สงสัยเขาต้องเก็บของพวกนี้ไปขาย ได้ราคาดี ๆ แน่ ๆ ส่วนเงินก็คงเอาเข้าคลังป้อมอัศวิน ไม่รู้นิ ว่าใครเป็นเจ้าของเงินด้วย ” เฟรินพูดขึ้น พร้อมกับตาลุกแวว เหมือนกับว่าอยากได้ของทั้งหมดไว้เอง
“เอาเถอะๆ พวกเราช่วย ๆ กันเก็บแล้วทยอยส่งให้พี่โรเวนเถอะ เยอะอย่างงี้ ไม่รู้เย็นนี้จะเก็บสร็จมั้ย” คิลรีบพูดขึ้นแล้วเดินไปที่กองของเหล่านั้น เฟรินเดินตามคิลไปช่วยเก็บและขนขึ้นไปให้โรเวน จนกระทั่ง..............................
ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตู ที่ห้องหัวหน้าป้อมอัศวิน คาโลนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องในห้องไม่ยอมนอน ก่อนเที่ยงคืน
คาโลเดินไปเปิดประตู แล้ว................
โรเวนยื่นมือส่งเฟรินกับคิลมา แล้วพูดว่า
“เฟรินกับคิลช่วยงานได้เยอะเลย ถ้ามีงานขอให้ช่วยอะไรเดี๋ยวพี่มาหาเองแล้วกัน อีกอย่างถ้าเจอวิธีแก้แล้ว บอกด้วยแล้วกัน” พูดเสร็จปิดประตู แล้วเดินไปทันที คาโลพาเฟรินกับคิลไปไว้ที่โต๊ะ
“เป็นไงบ้าง” คาโลถาม
“เหนื่อยซิ ถามได้ ลองมาเป็นแบบฉันซิ จะได้รู้” เฟรินตอบ
“ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ไปเป็นของโชว์ แล้วช่วยเก็บของตกน่ะ” คิลตอบ
“ของตก แต่ละอย่าง เป็นของปราสาทขุนนางแน่ ๆ ยิ่งของป้อมอัศวินไม่มีทาง มีแต่พวกเครื่องประดับของมีค่า ที่หล่นลงไปทั้งน่าน” เฟรินพูด
“พวกนาย นอนได้แล้วล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้าอีก” คาโลบอก
“คาโล คิดว่าพวกเราจะตัวสูงขึ้นแค่ไหน” คิลถาม
“คงสูงขึ้นไม่มากเหรอ ก็นายบอกเองไม่เหรอว่า กว่าจะเท่าปกติต้องใช้เวลา 5-6 วันนะ” คาโลตอบ
“...............................”
ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปนอน
------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น