ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 ฝูงมีด
บทที่ 2 ฝูงมีด
นอกป้อมอัศวินในสวนย่อมกลางโรงเรียน
ตึง!!!!!!!!!!!!!!! ปัก!! ตุ๊บ!
“โอ๊ย!! นี่มันที่ไหนเนี่ย? คิล ๆ นายอยู่ไหน?”
“ฉันอยู่นี่…………..” พูดเสียงอ่อยๆ
“อยู่ไหนวะ ได้ยินแต่เสียง ไม่เห็นตัวเลย”
“นายนั่งทับฉันอยู่ ช่วยลุกขึ้นสักทีสิ!!!!!!!!!”
“อ้าว? งั้นเหรอ? โทษทีๆ เป็นไงมั้ง”
เฟรินลุกขึ้นมา ช่วยดึงคิลลุกขึ้น
“เจ็บได้ซิวะ ถามมาได้”
“ที่นี่ที่ไหน?”
“น่าจะในอุทยานนะ”
“อย่างนี้จะกลับป้อมอัศวินถูกไหมเนี่ย? ”
“สงสัย กว่าจะถึงป้อม ใช้เวลาหลายวันแน่เลย ในเมื่อตัวเล็กลงขนาดนี้”
“ยังไงก็แล้วแต่ ถ้าเจอใครรู้จัก เรียกให้ช่วยพาไปดีกว่ามั้ง?”
“คิดว่าดีเหรอ? ไม่ใช่ว่า กว่าจะได้ยิน พวกเราถูกเหยียบแบนราบกับพื้นไปก่อน”
“เออน่า!!!! ยังดีกว่าเสียเวลาเป็นวัน ๆ เดินกลับป้อมนะ”
*********************
ตัดกลับไปทางคาโล ห้องหัวหน้าป้อมอัศวิน
แอ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
*“หึ? เฟรินกับคิลไม่อยู่เหรอ?”* คาโลคิด แล้วหันไปมองที่โต๊ะของเฟรินมีแอปเปิ้ลวางอยู่บนหนังสือ
*“ไม่เคยเก็บของให้เรียบร้อยเลย! หึ? นี่มันหนังสือเวทย์ของเดมอสนี่!! แต่กระดาษขาดไปหน้าหนึ่ง หวังว่าเฟรินคงไม่เล่นอะไรแผงๆ นะ คิลก็อยู่ด้วย”*
*“ไม่แน่เหรอ คิลยิ่งชอบเห็นของสนุกๆ อีกด้วย ทำยังไงดี?”*
“ไปถามพวกนั้นดีกว่า เพื่อรู้ว่า เฟรินกับคิลไปที่ไหนบ้าง”
ที่โรงอาหารดรากอน
“โร ? เห็นเฟรินไหม?” คาโลถาม
“กะจะไปหาเฟรินพอดีเหมือนกัน กะจะชวนเล่นหมากรุกสักหน่อย ไม่อยู่ในห้องเหรอ?” โรตอบ
“ไม่อยู่ เห็นคิลเปล่า?”
“ไม่เห็นเหมือนกันนะ”
*********************************
ตัดกลับมาที่เฟรินกับคิล
“เหนื่อยชะมัดเลย! พักกันก่อนเถอะ คิล”
“ยังไม่ทันไรเลยนะ จะพักแล้ว!”
“ก็มันโคตรๆๆๆ ไกลเลยนี่”
“แล้วจะให้ทำยังไงเล่า!!!”
“เดี๋ยวก่อน? ได้ยินเสียงคนไหม?”
“ฉันว่าได้ยินนะ”
ทั้งคู่เงียบฟังเสียงที่ไม่ห่างไกลเท่าไรนัก
“วันนี้ อากาศดีนะ เหมาะกับทดสอบฝีมือ จริง ๆ” ลูคัสพูด
“.......................................................” ลอเรนซ์
“ว่าไง ลอรี่?”
ฟิ้ว!!!!!!!!!!!!!!! ฉึก!!!!!!!
“อย่ามาเรียกชื่ออย่างนั้น!”
“ทำไมล่ะ ไม่เห็นเป็นไรนี่ ลอรี่”
ฟิ้ว!!!!!!!!!!!! ฉึก!!!!!!!!!
“ลอรี่ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
ลอเรนซ์ขีดความอดทนหมดแล้ว
ฟิ้ว ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ลอเรนซ์ขว้างมีดออกมาหลาย 10 อัน พุ่งผ่านลูคัสอย่างเฉียดฉิว แล้วโค้งตรงไปสู่เฟรินกับคิล ผู้มีโชคประจำวันแห่งวันนี้
“เหมือนได้ยินพี่ลูคัสกับพี่ลอเรนซ์นะ” เฟรินพูด
หึ???? หรือว่า ทั้งคู่หันไปมองตามเสียงที่กำลังมา
“หลบเร็ว!!!!!!!!” คิลพูด
มีดอันแรกพุ่งตรงมา คิลกับเฟรินหลบได้อย่างฉิวเฉียด
“สองคนเล่นขว้างเป้ากันอีกแล้วใช้ไหมเนี่ย!!!!!!” เฟรินพูด
“พวกเรารีบออกจากที่กันเถอะ เดี๋ยวมีดที่เหลือจะตามมา” คิลพูด
“ไม่ต้องเดี๋ยวมันมา ตอนนี้มันมาแล้ว!!!!!!!!! เสือเผ่น!!!!!!!!”
เฟรินกับคิลวิ่งด้วยความเร็วสายฟ้าแลบ พร้อม ฝนหรือ ฝูงมีดขนาดใหญ่ที่สามารถผ่าหรือสับทั้งคู่ ให้เป็นหมูบะช่อแสนอร่อยได้ในพริบตา ที่ตามหลังมาอย่างรวดเร็ว
“แฮ่ก ๆ ๆ ๆ ไม่.... ไม่ไหว ตายแน่ ๆ”
“อย่าเพิ่งท้อ ต้องพ้นน่า”
ด้วยความโชคดีในความโชคร้ายในตัว ข้างมีหลุม แต่เนื่องด้วยเหตุว่า เฟรินวิ่งหนีสุดชีวิต ดังนั้นย่อมไม่สังเกตเห็นหลุมไปโดยปริยาย ย่อมต้องหล่นลงไปแน่ๆ
“ว๊าก!!!!!!” เฟรินแหบปาก แถมด้วยความหวังดีกับคิล ช่วยจับข้อเท้าแล้วลากลงไปด้วย
“อ๊าก!!!!!!!!!!!” คิลแหบปาก
ทั้งคู่หล่นหายไปกับความมืดมิดของหลุม แน่นอนทั้งคู่หลบฝูงมีดพ้น แต่ทว่า ยังมีเรื่องวุ่นวายต่ออีก
-------------------------------------------------
นอกป้อมอัศวินในสวนย่อมกลางโรงเรียน
ตึง!!!!!!!!!!!!!!! ปัก!! ตุ๊บ!
“โอ๊ย!! นี่มันที่ไหนเนี่ย? คิล ๆ นายอยู่ไหน?”
“ฉันอยู่นี่…………..” พูดเสียงอ่อยๆ
“อยู่ไหนวะ ได้ยินแต่เสียง ไม่เห็นตัวเลย”
“นายนั่งทับฉันอยู่ ช่วยลุกขึ้นสักทีสิ!!!!!!!!!”
“อ้าว? งั้นเหรอ? โทษทีๆ เป็นไงมั้ง”
เฟรินลุกขึ้นมา ช่วยดึงคิลลุกขึ้น
“เจ็บได้ซิวะ ถามมาได้”
“ที่นี่ที่ไหน?”
“น่าจะในอุทยานนะ”
“อย่างนี้จะกลับป้อมอัศวินถูกไหมเนี่ย? ”
“สงสัย กว่าจะถึงป้อม ใช้เวลาหลายวันแน่เลย ในเมื่อตัวเล็กลงขนาดนี้”
“ยังไงก็แล้วแต่ ถ้าเจอใครรู้จัก เรียกให้ช่วยพาไปดีกว่ามั้ง?”
“คิดว่าดีเหรอ? ไม่ใช่ว่า กว่าจะได้ยิน พวกเราถูกเหยียบแบนราบกับพื้นไปก่อน”
“เออน่า!!!! ยังดีกว่าเสียเวลาเป็นวัน ๆ เดินกลับป้อมนะ”
*********************
ตัดกลับไปทางคาโล ห้องหัวหน้าป้อมอัศวิน
แอ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
*“หึ? เฟรินกับคิลไม่อยู่เหรอ?”* คาโลคิด แล้วหันไปมองที่โต๊ะของเฟรินมีแอปเปิ้ลวางอยู่บนหนังสือ
*“ไม่เคยเก็บของให้เรียบร้อยเลย! หึ? นี่มันหนังสือเวทย์ของเดมอสนี่!! แต่กระดาษขาดไปหน้าหนึ่ง หวังว่าเฟรินคงไม่เล่นอะไรแผงๆ นะ คิลก็อยู่ด้วย”*
*“ไม่แน่เหรอ คิลยิ่งชอบเห็นของสนุกๆ อีกด้วย ทำยังไงดี?”*
“ไปถามพวกนั้นดีกว่า เพื่อรู้ว่า เฟรินกับคิลไปที่ไหนบ้าง”
ที่โรงอาหารดรากอน
“โร ? เห็นเฟรินไหม?” คาโลถาม
“กะจะไปหาเฟรินพอดีเหมือนกัน กะจะชวนเล่นหมากรุกสักหน่อย ไม่อยู่ในห้องเหรอ?” โรตอบ
“ไม่อยู่ เห็นคิลเปล่า?”
“ไม่เห็นเหมือนกันนะ”
*********************************
ตัดกลับมาที่เฟรินกับคิล
“เหนื่อยชะมัดเลย! พักกันก่อนเถอะ คิล”
“ยังไม่ทันไรเลยนะ จะพักแล้ว!”
“ก็มันโคตรๆๆๆ ไกลเลยนี่”
“แล้วจะให้ทำยังไงเล่า!!!”
“เดี๋ยวก่อน? ได้ยินเสียงคนไหม?”
“ฉันว่าได้ยินนะ”
ทั้งคู่เงียบฟังเสียงที่ไม่ห่างไกลเท่าไรนัก
“วันนี้ อากาศดีนะ เหมาะกับทดสอบฝีมือ จริง ๆ” ลูคัสพูด
“.......................................................” ลอเรนซ์
“ว่าไง ลอรี่?”
ฟิ้ว!!!!!!!!!!!!!!! ฉึก!!!!!!!
“อย่ามาเรียกชื่ออย่างนั้น!”
“ทำไมล่ะ ไม่เห็นเป็นไรนี่ ลอรี่”
ฟิ้ว!!!!!!!!!!!! ฉึก!!!!!!!!!
“ลอรี่ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
ลอเรนซ์ขีดความอดทนหมดแล้ว
ฟิ้ว ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ลอเรนซ์ขว้างมีดออกมาหลาย 10 อัน พุ่งผ่านลูคัสอย่างเฉียดฉิว แล้วโค้งตรงไปสู่เฟรินกับคิล ผู้มีโชคประจำวันแห่งวันนี้
“เหมือนได้ยินพี่ลูคัสกับพี่ลอเรนซ์นะ” เฟรินพูด
หึ???? หรือว่า ทั้งคู่หันไปมองตามเสียงที่กำลังมา
“หลบเร็ว!!!!!!!!” คิลพูด
มีดอันแรกพุ่งตรงมา คิลกับเฟรินหลบได้อย่างฉิวเฉียด
“สองคนเล่นขว้างเป้ากันอีกแล้วใช้ไหมเนี่ย!!!!!!” เฟรินพูด
“พวกเรารีบออกจากที่กันเถอะ เดี๋ยวมีดที่เหลือจะตามมา” คิลพูด
“ไม่ต้องเดี๋ยวมันมา ตอนนี้มันมาแล้ว!!!!!!!!! เสือเผ่น!!!!!!!!”
เฟรินกับคิลวิ่งด้วยความเร็วสายฟ้าแลบ พร้อม ฝนหรือ ฝูงมีดขนาดใหญ่ที่สามารถผ่าหรือสับทั้งคู่ ให้เป็นหมูบะช่อแสนอร่อยได้ในพริบตา ที่ตามหลังมาอย่างรวดเร็ว
“แฮ่ก ๆ ๆ ๆ ไม่.... ไม่ไหว ตายแน่ ๆ”
“อย่าเพิ่งท้อ ต้องพ้นน่า”
ด้วยความโชคดีในความโชคร้ายในตัว ข้างมีหลุม แต่เนื่องด้วยเหตุว่า เฟรินวิ่งหนีสุดชีวิต ดังนั้นย่อมไม่สังเกตเห็นหลุมไปโดยปริยาย ย่อมต้องหล่นลงไปแน่ๆ
“ว๊าก!!!!!!” เฟรินแหบปาก แถมด้วยความหวังดีกับคิล ช่วยจับข้อเท้าแล้วลากลงไปด้วย
“อ๊าก!!!!!!!!!!!” คิลแหบปาก
ทั้งคู่หล่นหายไปกับความมืดมิดของหลุม แน่นอนทั้งคู่หลบฝูงมีดพ้น แต่ทว่า ยังมีเรื่องวุ่นวายต่ออีก
-------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น