คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 31
บทที่ 31
เคร้ง ๆ ๆ!!!
*“แปลกจริง ๆ ปกติดิฮาสจะเก่งกว่านี้ไม่ใช่หรือ?”* เฟริลคิดข้องใจระหว่างที่ต่อสู้ในระยะประชิดกับดิฮาสได้อย่างสูสี่ ส่วนทีดัสคอยหนุนหลังเฟริล ถ้าหากดิฮาสใช้เวทย์โจมตีใส่เฟริล เขาจะเป็นคนช่วยต้านเวทย์เอง และเฝ้าของวิเศษทั้งสองด้วย
“ว่าไง คิดอะไรอยู่หึ?” ดิฮาสพูด แล้วหมุนตัวเตะ เฟริลยกแขนขึ้นป้องกัน
ปึก! ดิฮาสร่ายคาถาโจมตี ทีดัสร่ายเวทย์ป้องกันเฟริลทันที ทันใดนั้นเฟริลมีภาพบางอย่างวูบโผล่ให้เฟริลเห็น
เฟริลเห็นเฟร่าทรุดตัวลง แล้วคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเฟร่าก็คือดิฮาสเช่นกัน
“ทีดัส! รีบไปช่วยเฟร่าเร็ว! เฟร่าตกอยู่ในอันตราย!” เฟริลเข้าใจทันทีแล้วตะโกนบอกทีดัส
“ช้าไปแล้ว ตราบใดที่พวกเจ้ายังไม่สามารถเอาชนะข้าได้ พวกเจ้าอย่าหวังเลยว่าจะไปช่วยเฟร่าได้ ถ้าหากพวกเจ้าแพ้ ข้าก็ได้ของวิเศษ” ดิฮาสเอ่ยขึ้นอย่างสบายใจ
ฉับ! ควับ!
“แล้วกัน องค์รักษ์มาได้ไงเนี่ย?” ดิฮาสเอ่ยขึ้นด้วยความแปลกใจ เมื่ออยู่ดี ๆ ดารัลก็ปรากฏตัวแล้วมาขัดขวางดิฮาส ที่เกือบจะถึงเฟร่าพอดี
“ดารัล........”
“แหวกเข้ามาซิถามได้?” ดารัลตอบกลับ แล้วเฟร่าเห็นรอยที่ถูกตัดขาดมิติอาคมของดิฮาส
“เป็นไงบ้างเฟร่า?” ดิอาน่าตามเข้ามาแล้วถามเฟร่า
เคร้งงง!!!
ดาบของดารัลปะทะกับดาบของดิฮาส ระหว่างที่ทั้งสองคนสู้กัน ดิอาน่ารักษาบาดแผลเฟร่าให้เรียบร้อย
“ช่วยไม่ได้ คงต้องถอยเสียแล้ว” ดิฮาสกล่าว ทันใดนั้นดิฮาสก็หายวับไป ช่วงเวลาเดียวกับที่เรนและโคอานวิ่งมาหาพอดี
“เกิดอะไรขึ้น? นั่นมันดิฮาสไม่ใช่หรือ?” เรนถามทันที
“มีเรื่องยุ่งยากนิดหน่อย” เฟร่าตอบ
“ช่ายยย! นิดหน่อย ถ้าไม่ใช่ว่าเป้าหมายเป็นเฟย์หรอก” ดารัลประชด เฟร่าหันขวับ
“แล้วมันหนักหัวนายหรือไง?” เฟร่าว่า
“หนักซิ! ฉันเป็นองค์รักษ์เธอ ก็ต้องคอยปกป้องเธอ” ดารัลโต้กลับ
“ฉันไม่ต้องการคนอย่างนายมาเป็นองค์รักษ์หรอก” กลายเป็นว่าเฟร่ากับดารัลโต้เถียงกัน โคอานกระซิบถามเรนว่า
“สองคนเป็นอย่างนี้กันบ่อยเหรอ?”
“ประจำเลยล่ะ” เรนตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“เฟย์!” เสียงพี่ชายที่คุ้นเคยเรียกแล้วดึงร่างเฟร่าเข้าไปกอดทันที
“เฟริล! อย่าทำแบบนี้บ่อย ๆ ซิ!!” เฟร่าว่า เมื่อต้องถูกพี่ชายตนเองกอดต่อหน้าเพื่อน หลายครั้งแล้วยังรู้สึกอายด้วย
“ก็ฉันเป็นห่วงนี่! กลัวว่าเฟย์จะถูกดิฮาสจับตัวไป พอดีมีดิฮาสมีอีกร่างที่จะเข้าไปขโมยของวิเศษ” เฟริลบอก แล้วถึงค่อยคลายกอดเฟร่า
“ฉันว่าตอนนี้ใครที่ไม่ได้สอบผู้คุมกฎรีบออกไปจากที่นี่เสียก่อนเถอะ ก่อนที่ใครจะมาเห็น” ทีดัสที่ตามหลังเฟริลมาเอ่ยขึ้น
“กลิ่นไอเวทย์ฉุนขนาดนี้ยังไม่มีใครรู้ก็บ้าแล้ว!” เฟร่าโวยวาย
“แสดงว่า.........พวกน้อง ๆ ปีสองคงจะรู้สึกว่า.........กลิ่นไอเวทย์นั้นเป็นของใคร?” เสียงรุ่นพี่คนหนึ่งเอ่ยขึ้นที่ข้างหลังของดิอาน่า
“พี่เลน่า! พี่เลโกรัส!” ทุกคนเรียกพร้อมกันเมื่อเห็นร่างรุ่นพี่สองคนที่ปรากฏขึ้น
“น่าสนใจ? เฟริลคงจะให้คำตอบได้ ถึงขนาดทิ้งการสอบหัวหน้าป้อมอัศวินมาได้” เลโกรัสกล่าวพลางมีรอยยิ้มที่แปลก ๆ
“นั่นซิ แม้แต่คนที่ไม่ได้สอบผู้คุมกฎก็มาร่วมด้วย เป็นเรื่องที่น่าสนใจจริง ๆ หวังว่าพวกน้อง ๆ คงจะเล่าเรื่องทั้งหมด” เลน่าพูดน้ำเสียงอย่างเป็นกันเองแต่เป็นเชิงว่าบังคับ
/////////////////////
ทีดัสเป็นคนเล่าเรื่องโดยที่ไม่ได้บอกความจริงทั้งหมด โดยเฉพาะเรื่องที่เฟร่าปลอมตัวมาเรียนที่นี่ ทีดัสบอกแค่ว่าเมื่อตอนช่วงปิดเทอม พวกเขาออกเดินทางไปเที่ยวด้วยกันแล้วบังเอิญไปเจอกับดิฮาส บังเอิญพวกเขาได้รู้แผนการบางอย่าง ก็เลยต้องปะทะกัน แต่ฝ่ายนั้นเป็นฝ่ายถอยหนีไป
เมื่อรุ่นพี่ทั้งสองคนฟังเรื่องเล่าที่ไม่ได้บอกทั้งหมดจากปากของทีดัส พวกเขาก็แค่พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้แล้วขอตัวออกไปจากห้องนั่งเล่นรวมป้อมอัศวินทันที หลังจากที่ทุกคนกลับมาที่ห้องนั่งเล่นป้อมอัศวินเพื่อที่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้น จากนั้นทุกคนพร้อมใจกันถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที
“บอกไปยังงั้นมันจะดีเหรอ!” เฟร่าขึ้นเสียงสูงถาม
“หรือจะให้บอกด้วยว่าเธอนั้นแท้จริงแล้วเป็นใคร?” ดารัลตอบสวนกลับ เฟร่าทำหน้าบึ้งไม่พอใจทันที
“แล้วนี่มันเรื่องอะไรล่ะ? ทำไมไอ้ดิฮาสถึงต้องการเฟย์ด้วยล่ะ” เรนไม่ค่อยจะเข้าใจเหตุผลของดิฮาส
“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม?” ดิอาน่าพูด
“บางที.............” เฟริลเกริ่นแล้วหยุดนึก
“บางที?” ทุกคนทวนคำพูดพลางตั้งใจฟังด้วยความอยากรู้ เว้นแต่เฟร่าเท่านั้นที่นึกอะไรบางอย่าง
*“แปลกจริง ๆ รู้สึกว่าเหมือนเคยเจอดิฮาสที่ไหนมาก่อน?”* เฟร่าคิดอย่างไม่เข้าใจ เมื่อนึกถึงตอนที่เจอดิฮาสเป็นครั้งที่สอง แต่เธอกลับรู้สึกว่าเหมือนเคยเจอก่อนหน้านั้นอีก แต่นึกไม่ออก
“เฟย์ ๆ ๆ ๆ ๆ เฟฟฟฟฟย์!!!”
พลั่กกก!!!
“ยัยบ้า!!!!” ดารัลว่า เมื่อเขาเป็นคนเรียกชื่อเฟร่าหลายครั้ง แล้วตัดสินใจซูดหายใจเข้าแล้วตะคอกเรียกชื่อใส่หูเฟร่าเต็มที่ เฟร่าสะดุ้งตกใจแล้วชกใส่ดารัลเป็นการตอบแทน
“แล้วแหกปากทำบ้าอะไร!” เฟร่าว่ากลับ
“นั่งเหม่อลอยบ้าอะไรเล่า!” ดารัลโต้กลับ
“แค่คิด!”
“หลับในนะไม่ว่า!”
“โอ๊ย!! พอกันซะทีได้ไหม!!!” เฟริลเริ่มจะหมดความอดทน ทั้งสองคนเงียบไปทันที
“เข้าเรื่องต่อ ตะกี้นี้โคอานพูดว่าอะไร?” เฟริลเริ่มเข้าเรื่องต่อ เมื่อเฟร่ากับดารัลไม่หาเรื่องทะเลาะกันต่อ
“ตะกี้นี้ข้าติดต่อกับพี่ข้า พี่เซเร่บอกว่า เสร็จงานเมื่อไรจะรีบมาหาทันที” โคอานบอก
“ทำไมพี่เซเร่ต้องมาด้วย” เรนถาม
“พอดีข้าเพิ่งนึกบางอย่างได้นะ มันน่าจะเป็นวิธีที่พอจะสยบดิฮาสได้ชั่วคราว” เรียกความสนใจทุกคนได้อย่างดี
“อะไรล่ะ?” ทีดัสเอ่ยถาม
“อาวุธอาถรรพ์ทั้งสาม โซ่พิศวงที่อยู่กับเฟริล ห่วงพอธันของข้า และผ้าเซซี้ของพี่เซน่า มันเคยใช้ผนึกดิฮาสก่อนที่เขาจะถูกฆ่า”
“โซ่? ห่วงที่นายสวมอยู่ตลอดเวลา?” เรนเอ่ยขึ้น สายตาเหลือบมองห่วงหรือวงแหวนที่ควรจะใหญ่ แต่เป็นกำไลข้อมือห้าอันที่สวมอยู่ที่แขนข้างซ้าย
“ผ้าบ้า ๆ ที่ดันแยกได้ซะอีก” เฟร่าจำได้
“อาวุธอาถรรพ์ทั้งสาม ไม่มีมนุษย์หรือปีศาจคนไหนที่สามารถแตะมัน เมื่อแตะต้องต้องถูกดูดพลังชีวิตจนตาย เว้นแต่ว่าเป็นผู้ถูกเลือกเท่านั้น ซึ่งก็คือคนที่ครอบครอง มันมีไว้เผื่อผนึก โซ่พิศวงมีอำนาจมากที่สุด รองลงมาก็ห่วงแล้วก็ผ้า เมื่อทั้งสามอย่างรวมกัน ไม่มีอะไรที่จะสามารถทำลายได้ แต่ถ้าจะผนึกดิฮาสได้ ต้องใช้ทั้งสามอย่าง ใช้แค่อย่างใดอย่างหนึ่งหรือว่าขาดไปอย่างใดอย่างหนึ่งมันก็จะไม่สมบูรณ์ ดิฮาสสามารถหลุดได้”
“เข้าใจแล้วว่าว่าทำไมถึงต้องเรียกพี่เซเร่” ดารัลเอ่ยขึ้น
“เฟริล เอาม้วนกระดาษอะไรนั่นมาหรือเปล่า?” โคอานถาม เฟริลเลิกคิ้วอย่างแปลกใจโคอานรู้ได้ยังไง? แต่ก็พยักหน้าว่ามี
“ม้วนกระดาษ......แต่มันไม่มีชื่อ.......มันคล้าย ๆ ว่าเป็นพวกคำทำนายหรือคำใบ้อะไรทำนองนี้มากกว่า ข้าคิดว่ามันคงต้องมีอะไรปรากฏขึ้นบนกระดาษแน่ ๆ” โคอานบอก
เฟริลไปหยิบม้วนกระดาษที่ห้องพักแล้วเอากางออก มีตัวหนังสือปรากฏขึ้นจริง ๆ แต่ไม่ทันได้อ่านก็มีใครบางคนจะเข้ามา เฟริลเลยปล่อยมือที่จับกระดาษข้างหนึ่ง ปล่อยให้มันม้วนปิดเอง แล้ววางหลบมุมไว้
“อยู่ที่นี่จริงด้วย ๆ เฟย์” มาริน่าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่สำหรับเฟร่านั้นมันคือนรกที่จะมาถึง ไม่ได้มีแต่เธอคนเดียว ยังมีทีน่ากับแอริน่าด้วย เฟร่ากลืนน้ำลายลงคอ แล้วเริ่มถอยออกห่างทันที แต่หลังดันไปชนกับร่างใครบางคน แล้วจับมือเฟร่าไว้
“จะหนีไปไหน?” เฟร่าหันไปมองเจ้าของมือที่จับเธอพลางทำหน้าไม่พอใจ
“ปล่อยฉัน!” เฟร่าสั่งเสียงกระซิบ
“ไม่! ถ้าไม่มีเหตุผล” ดารัลกระซิบตอบกลับ ดิอาน่าเพิ่งจะนึกได้พอดี
“เกือบลืมไป! เฟร่าวันนี้ก็ต้องไปซ้อมระบำที่หอปราการปราชญ์” ดิอาน่าเอ่ยขึ้น
“พวกเราถึงมาตามเฟย์” แอริน่าเอ่ยขึ้น เฟร่าพยายามแกะมือดารัลออก แต่ดารัลกลับจับแน่น แล้วผลักดันเฟร่าส่งให้สาว ๆ ป้อมอัศวินแทน มาริน่ากับแอริน่าล๊อกเฟร่าคนละข้างทันที
“คิดซะว่าทำเพื่อป้อมอัศวินแล้วกัน” แอริน่าบอก
“เพื่อโรงเรียนด้วย” มาริน่าพูดต่อ
“ม่ายยยอาววววว” เฟร่าร้องโหยหวนแล้วถูกลากออกไป
“ดารัล” เฟริลเรียก
“มีอะไร?”
“นายเป็นแค่องครักษ์ ทีหลังอย่าแตะตัวเฟร่า” เฟริลเอ่ยขึ้น ดารัลเลิกคิ้วขึ้น
“ตะกี้นี้ก็แค่ช่วยสาว ๆ ป้อมอัศวินเฉย ๆ” ดารัลบอก
“ฉันรู้แล้ว แต่ทีหลังอย่าทำ ไม่ว่าจะเวลาไหนก็ตาม เพื่อน ๆ คนอื่นด้วย” เฟริลบอก โรคหวงน้องกำเริบอีกครั้ง แล้วเริ่มกางม้วนกระดาษใหม่อีกครั้ง มีตัวอักษรปรากฏขึ้นว่า
ราชันย์ คอยมองสตรีพรหมจรรย์ไม่ใกล้ไม่ไกล คอยเวลาช่วงชิงสตรีจากอื่น
++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น