นิยาย Fic บารามอส : เมื่อคาโล.... : Dek-D.com

Fic บารามอส : เมื่อคาโล.......

“เฟริน!” คาโลตะโกนเรียก พลางสร้างเกราะเวทย์ขึ้นมาป้องกันเฟรินที่อยู่ห่างจากคาโลไม่มากเท่าไร แต่ทว่าลำแสงแปลกปลอมนั้นกลับสามารถทะลุผ่านบาเรียเข้าไปได้ คาโลเคลื่อนไหวไปหาเฟรินอย่างรวดเร็ว เร็วกว่าลำแสงนั้น จากนั้นเขาก็ผลักให้เฟรินออกไปให้พ้นจากลำแสงนั่นซะ แต่ต้องแลกกับคาโลที่ต้องโดนลำแสงนั่นเสียเอง

อ๊ากกก!! คาโลรู้สึกว่าร่างกายเกิดการแปรปรวนราว มีความรู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายกำลังจะละลาย จากนั้นร่างคาโลก็เปล่งแสงสว่างจ้า

“คาโล” เฟรินร้องเรียกด้วยความเป็นห่วง แล้วจะเข้าไปหาคาโล แต่คิลเพื่อนซี้ของเธอจับแขนของเฟรินไว้ ไม่ใช่เข้าใกล้ เพราะกลัวว่าเฟรินจะโดนผลกระทบจากคาโลไปด้วย

“คิลปล่อยฉันนะ! ไม่เห็นหรือไงว่าคาโลเขา..........” เฟรินหันไปว่าคิลด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอนเล็กน้อย เพราะว่าคาโลต้องปกป้องเธอ คาโลถึงต้องโดนแทนเธอ ถ้าหากคาโลเป็นอะไรไป? เฟรินคง.............

“ชิ! พลาดเป้าหมายซะได้ ช่วยไม่ได้ ถอย!” ฝ่ายที่จงใจที่จะทำร้ายเฟริน เป็นอันก็ถอยกลับไปตั้งหลัก เนื่องจากว่าเวทย์มนตร์ดันไม่โดนเป้าหมายที่คควรจะโดน พวกเขาหายตัวหนีไปทันที

เมื่อพวกนั้นหนีไป แสงสว่างจ้าก็หายไป ร่างคาโลที่เคยอยู่ เหลือเพียงแต่เสื้อผ้า เฟรินเห็นแล้วเข่าอ่อน ไม่น่ะ...........

โร เดินเข้าไปดูใกล้ ๆ ย่อตัวลง แล้วรื้อหาอะไรสักอย่าง?

“เจอคาโลแล้ว” โรเอ่ยขึ้น หลังจากที่เสียเวลาอยู่พักหนึ่ง แล้วหันไปหาเฟริน แต่เมื่อเฟรินกับคิลเห็นแล้วต่างก็ตกใจ ในตอนนี้คาโลกลายเป็นเด็กไปเสียแล้ว...............

////////////////////////////

“ลุงหมอ ทำไมคาโลถึงกลายเป็นแบบนี้ มีวิธีแก้ไหม?” เฟรินถามคำถามรัวใส่หมอเทวดาประจำคทาพิพากษา ที่ตรวจคาโลร่างเด็กเล็ก ราวขวบกว่า ๆ ที่ยังคงหลับไม่ได้สติ

“ท่านคาโลโดนเวทย์คล้าย ๆ กับที่ท่านเฟรินเคยใช้เวทย์ย้อนเวลา” หมอประจำคทาเริ่มอธิบาย

“เวทย์ย้อนเวลา?” เฟรินทวน

“ใช่ แต่ไม่เหมือนซะทีเดียว แต่นี่เป็นเวทย์ที่ทำให้กลายเป็นเด็กทารก หลังจากคนที่กลายเป็นเด็กทารกไปแล้ว ก็ไม่ต่างอะไรกับผ้าที่ขาวสะอาด ไม่มีความทรงจำใด ๆ ทั้งสิ้น เวทย์นี้ส่วนมากมีจุดประสงค์ใช้กับ คนที่สันดานชั่วร้ายและแก่เกินกว่าที่จะเยียวยาได้ ก็ต้องใช้เวทย์นี้ แล้วเริ่มเลี้ยงดูใหม่ แต่ว่าเวทย์นี้เป็นเวทย์ต้องห้ามที่ไม่ควรใช้ เนื่องจากว่า เงื่อนไขการที่จะใช้เวทย์นี้ได้ ต้องสังเวยด้วยเด็กทารกที่เพิ่งเกิดออกมา หนึ่งเวทย์ต่อหนึ่งชีวิต”

“ฆ่าได้แม้กระทั่งเด็ก โหดร้ายไปแล้ว!” เฟรินอดที่จะว่าไม่ได้

“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง กว่าคาโลจะโตเหมือนเดิม ก็ใช่เวลา.........” คิลเอ่ยถาม

“ประมาณสิบหก สิบเจ็ดปี ตามเวลาปกติทุกอย่าง แล้วใช่ว่านิสัยจะเหมือนเดิมด้วย แต่ว่าไม่ต้องเป็นกังวลหรอก เวทย์ที่ท่านคาโลโดนมันยังไม่สมบูรณ์ คาโลถึงกลายเป็นเด็กเล็ก ราวขวบกว่า ไม่ใช่เพิ่งเกิด อาจจะใช้เวลาไม่นาน ก็คงจะโตเหมือนเดิม”

“แล้วเมื่อไรล่ะ?”

“ไม่สามารถกะเวลาได้ขอรับท่านเฟริน”

“ช่วยไม่ได้ เอาอย่างนี้แล้วกัน ฉันจะไปแจ้งมหาปราชญ์เลโมธีเอง เฮ่อแย่ชะมัด อย่างนี้ฉันก็งานหนักซิ ต้องรับส่วนงานของคาโลมาทำแทน ส่วนพวกเธอสองคนก็ดูแลคาโลจนกว่าจะโตก็แล้วกัน” โรสรุปและแบ่งหน้าที่

“แต่ฉันไม่เคยเลี้ยงเด็ก” คิลโวยวายขึ้นมาทันที แต่ผิดวิสัยกับเฟรินที่ควรจะโวยวายด้วย

“ก็ได้ฉันกับคิลจะดูแลคาโลเอง” เฟรินยอมรับหน้าที่ จนทำให้โรต้องแปลกใจ ส่วนคิลก็บ่นอุบอิบตามประสา คนที่ไม่เคยเลี้ยงเด็ก เนื่องจากว่าคิลเป็นลูกคนสุดท้ายของตระกูลนักฆ่านี่?

“นี่ เฟริน คือยังไงถึงยอมทำอะไรง่าย ๆ แบบนี้?” คิลเอ่ยถาม หลังจากที่เฟรินและคิลกลับมาที่ห้องพักหัวหน้าป้อมอัศวิน

“ที่คาโลต้องกลายเป็นแบบนี้ เป็นเพราะปกป้องฉัน ฉันต้องรับผิดชอบในส่วนที่ทำให้คาโลเป็นแบบนี้” เฟรินพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้า คิลฟังแล้วก็รู้สึกคล้อยตามไป

“อีกอย่าง...........เมื่อก่อน.............ฉันเคยเลี้ยงเด็กทารกด้วย ตอนที่พ่อมาคัสไม่สบาย แล้วพอดีมีครอบครัวหมอช่วยเอาไว้ แล้วพวกเขาก็เลยฝากหน้าที่ให้ฉันช่วยเลี้ยงลูกพวกเขา เป็นค่าตอบแทนที่ช่วยรักษาพ่อมาคัส”

/////////////////////////////

เฟริน? เฟรินอยู่ไหน เฟริน ห้วงความคิดของคาโลยังคงคิดถึงแต่เฟรินเป็นอันดับแรก จากนั้นคาโลก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

นี่มัน...........ที่ห้องพักของเรานี่น่า? ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ? ร่างเด็กน้อยค่อย ๆ ตั้งตัวขึ้น ตอนนี้คาโลนอนอยู่บนเตียง พลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องหวังว่าจะเจอคนที่เขาคิดถึงอยู่ แต่ดูเหมือนว่าภายในห้องจะดูใหญ่กว่าเคย คาโลสงสัย พลางก้มมองสำรวจตนเองก็ต้องตกใจ มือเล็กของเขาเอง

เกิดอะไรขึ้นกับร่างของฉัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

แอ๊ดด เสียงประตูห้องน้ำค่อย ๆ เปิดออก พร้อมกันร่างที่เขามองหาอยู่ปรากฏขึ้น

“อ้าว? คาโลตื่นแล้วเหรอ?” เฟรินเอ่ยถาม ทั้ง ๆ ที่เห็นอยู่ตำตาว่าคาโลตื่นแล้ว เฟรินยืนเช็ดผมสักพักถึงค่อยเดินเข้าไปหาที่เตียง คาโลอ้าปากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ทำได้แต่ส่งเสียงร้องอ้อแอ้ไม่เป็นคำพูด

แย่ละซิ แล้วอย่างนี้จะถามเฟรินได้ยังไง? คาโลคิด

“นายคงจะหิวแล้วซินะ” เฟรินเข้าใจอย่างนั้น แต่คาโลได้แต่นึกค้านในใจ ไม่ใช่ซักกะหน่อย คาโลมองซ้ายมองขวาหาคทาพิพากษาของตนเอง แล้วพบว่ามันตั้งอยู่ข้าง ๆ โต๊ะที่คาโลนั่งอ่านหนังสือเป็นประจำ คาโลคลานไปที่ปลายเตียงแล้วค่อย ๆ หย่อนตัวลงจากเตียง ซึ่งดูเหมือนว่าจะสูงไปเล็กน้อย เมื่อหย่อนตัวลงแล้วก็หล่น ตุ๊บ!

คาโลดันร่างตนเองให้ยืนขึ้น เมื่อเขายืนได้ แต่ยามที่ก้าวเดิน ขาของเขายังไม่แข็งแรงพอที่จะ เดินได้อย่างคล่องแคล่ว เดินได้สองก้าว ก็ต้องนั่งพื้น ในเมื่อยังเดินไม่ค่อยคล่อง ก็มีแต่ต้องคลานแล้วล่ะ คาโลคลานไปยังจุดหมาย แต่เฟรินที่เพิ่งจะชงนมเสร็จหันไปเห็นคาโลพอดี

“นึกไม่ถึงแฮะ ว่าคาโลจะซนเหมือนกัน” เฟรินพูดกับตนเอง พลางเดินเข้ามาหาคาโลแล้วอุ้มขึ้น

ว๊ากก! คาโลนึกร้องอยู่ในใจ เฟริน ดันอุ้มเขาขึ้นแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ แล้วอุ้มคาโลให้นั่งอยู่บนตักเฟริน หัวด้านหลังคาโลสัมผัสอะไรนุ่ม ๆ บนร่างเฟรินได้ ไอ้หย๋า!

คาโลจะอ้าปากพูด แต่เฟรินเข้าใจเป็นว่า คาโลคงจะอยากดูดนมจากขวดนมเต็มที่แล้ว เลยใส่ปากเล็ก ๆ ของคาโลทันที ท้ายที่สุดคาโลก็ต้องจำใจดูดนมให้หมดขวดเสียก่อน เพราะเจ้าตัวเองก็รู้สึกหิว แล้วดูดน้ำเปล่าตามตบท้าย เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว เฟรินก็อุ้มพาคาโลออกไปจากห้อง

ขณะที่เฟรินเดินไปยังห้องอาหารดรากอน คาโลไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลยว่า คนอย่างเฟริน จะรู้วิธีเลี้ยงเด็กทารกด้วย ในเมื่อเฟรินไม่เคยทำตัวให้สมกับเป็นหญิง ถ้าหากว่าไม่ถูกบังคับจริง ๆ แม้ว่าคาโลจะอยู่ในร่างเด็กเล็ก แต่ความนึกคิดมันไม่ได้เด็กตามด้วยนี่ พอถูกเฟรินอุ้มอย่างนี้ มันก็ห้ามใจไม่ให้ใจเต้นรัวได้ ดีนะที่หน้าไม่ขึ้นสีด้วย

“เฟริน อ้าวนั่นคาโลเหรอ? น่ารักชะมัด” ครี๊ดร้องทักเฟรินที่เพิ่งจะเดินเข้ามาที่ห้องอาหารดรากอน แล้วเห็นคาโล

“น่ารักใช่มั้ยล่ะ? แต่ไม่รู้ว่าทำไม พอโตขึ้นมา คาโลถึงได้เป็นก้อนน้ำแข็งเดินได้ก็ไม่รู้” เฟรินเห็นด้วยและเพิ่มข้อสงสัย (เฟรินกับคนอื่น ๆ ยังเข้าใจเป็นว่าความคิดคาโลก็กลายเป็นเด็กไปด้วย แต่หากรู้ความจริงไม่!)

“นั่นซิ สงสัยว่า...........” ครี๊ดเริ่มตั้งทฤษฎีที่เป็นไปได้ว่าทำไมคาโลถึงได้กลายเป็นก้อนน้ำแข็งเดินได้ นอกจากว่ามีแม่เป็นภูตน้ำแข็ง นินทาคาโลในระยะเผาขน จนเริ่มรู้สึกถึงไอเย็นที่แผ่ออกมาได้อย่างเบาบาง

“นั่นคาโลเหรอ? น่ารักจังเลย” เรนอนอดที่จะชมไม่ได้ เมื่อเห็นคาโลตัวน้อย

“จริงด้วย ๆ มิหน่าล่ะ ทำไมพอโตขึ้นมาหน้าถึงได้เป็นแบบนั้น” มาทิลด้าร่วมวงด้วย

“ขออุ้มคาโลหน่อยซิค่ะ” เรนอนขอ เฟรินไม่ปฏิเสธคำขอ พลางส่งคาโลให้เรนอน คิลที่ยืนมองเรนอนอุ้มคาโลโดยที่คาโลไม่ทันได้ตั้งตัว เฟรินถือโอกาสแซวทันที

“อิจฉาคาโลล่ะซิ ที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของเรนอนที่แสนจะน่ารักเรียบร้อย ถ้านายอยากจะเจอแบบนั้นก็...........”

“นั่นซินะ คาโลเองก็ได้กำไรใช่ย่อย มีเฟรินเป็นว่าที่ราชินีคาโนวาลดูแลว่าที่คู่หมั้นด้วยตนเอง” ว่าที่ราชินีคาโนวาลหน้าขึ้นสี พลางกระทืบเท้าคิลทันที จนคิลร้องโอดโอย ส่วนเพื่อน ๆ ต่างพากันหัวเราะ จนไม่ได้สังเกตเห็นว่าเด็กน้อยเองก็หน้าขึ้นสีเรือครู่หนึ่งแล้วหายไปก่อนที่จะมีใครทันสังเกตเห็น

“แล้วเมื่อไร คาโลถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมล่ะ?” แองเจิลน่าถาม

“รอเวลาไปเรื่อย ๆ แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไร” เฟรินตอบ พลางมองด้วยสายตาที่หนักใจใช่เล่น

“ไม่มีใครใช้เวทย์รักษาเก่งเหมือนคาโลซะด้วยซิ ถ้าหากใครเป็นอะไรก็จะลำบาก โดยเฉพาะเธอ” โรเอ่ยขึ้นด้านหลังเฟริน เฟรินก็ต้องเผลอสะดุ้งตกใจน้อยเล็กน้อย ที่โรมาแบบไม่ให้สุ่มไม่ให้เสียง

เฟริน............... คาโลได้แต่นึกเจ็บใจตนเอง ที่อยู่ในสภาพที่ไม่สามารถจะช่วยเหลือใครได้เหมือนเคย คาโลเข้าใจแล้วว่าความรู้สึกที่อยากจะทำอะไรเพื่อช่วยเหลือ แต่ทำอะไรไม่ได้มันเป็นอย่างไร

ต้องหาวิธีทำให้กลับเป็นร่างเดิมให้ได้เร็วที่สุด แต่ปัญหาคือ? จะถามใครได้ แล้วเท่าที่ฟัง ๆ ดู ดูเหมือนว่า ต้องรอเวลาให้เวทย์เสื่อมเองซะด้วย ต้องหาวิธีถามโรให้ได้ แต่ปัญหาคือ จะถามโรได้ยังไงล่ะ?

คาโลคิดในใจหาหนทาง จากนั้นเฟรินก็อุ้มคาโล พาไปเข้าเรียนตามปกติด้วย ถึงแม้ว่าในตอนนี้เฟรินจะพ่วงตำแหน่งเป็นพี่เลี้ยงเด็ก แต่พฤติกรรมก็ยังเปลี่ยนยากอยู่ดี พอเข้าเรียนวิชาน่าเบื่อปุ ก็หลับปั๊บ เอาหนังสือตั้งบัง แล้วนั่งสัปหงกโดยที่คาโลยังคง นั่งอยู่บนตักเฟริน

เมื่อถึงเวลาพักกลางวัน หลังจากที่เฟรินช่วยป้อนอาหารให้คาโล โดยที่เจ้าตัวคนถูกป้อนไม่เต็มใจนัก (แต่คงอยากจะให้ป้อนตอนเป็นร่างเดิมมากกว่าล่ะซิ) จากนั้นก็ได้เวลานอนกลางวันของคาโลน้อย แต่ว่าคาโลไม่ยอมหลับ เมื่อกลับมาอยู่ที่ห้องพัก

“ไม่อยากนอนเหรอ? (คาโลส่ายหัว) ไม่ได้เป็นเด็กเป็นเล็กก็ต้องนอนกลางวัน (แต่เธอดูท่าอยากจะนอนมากกว่าคาโลอีก?)” เฟรินทำตัวเป็นพี่เลี้ยงเด็กที่ดี? (จริงหรือ?) พลางทำท่าเหมือนคิด

“เอาอย่างนี้ไหม? ฉันจะเล่านิทานให้ฟัง เรื่องโรบิน ฮู้ด นายต้องไม่เคยฟังแน่ ๆ” เฟรินดีดนิ้วดังเป๊าะ เมื่อนึกได้ คาโลยังคงมองเฟริน แต่ในใจนึกว่า ก็ดีเหมือนกัน เห็นเคยบอกหนักบอกหนาว่า ขโมยก็เป็นเจ้าชายได้ มันจะเป็นยังไงกันแน่? และแล้วเฟรินก็เริ่มเล่าเรื่องโรบินฮู้ดให้คาโลฟัง แต่ดูเหมือนว่า เด็กน้อยนั่นจะตั้งใจฟังเป็นอย่างมาก เพราะว่าเจ้าตัวไม่เคยฟังมาก่อน นั่งฟังเฟรินเล่าจนจบก็ยังไม่ง่วง อ๋อเป็นอย่างนี้นี่เอง หวังว่าคงไม่ได้ดัดแปลงเนื้อเรื่องนะ คาโลคิด

ในเมื่อคาโลฟังนิทานเรื่องแรกแล้วยังไม่หลับ เฟรินก็ต้องเล่านิทานเรื่องต่อไป ต่อไปเรื่อย ๆ จนคนเล่านิทานนั่นแหละ หลับคร่อกแทน คาโลเห็นสภาพเฟรินแล้วส่ายหัว ตกลงใครกล่อมใครกันแน่?

และนี่คือโอกาสอันดี ที่จะไปเอาคทาพิพากษาเรียกหมอเทวดาออกมาถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? คาโลคลานลงเตียง แล้วไปหยิบคทาพิพากษาที่พิงไว้กับโต๊ะ ขณะที่คาโลนั่งอยู่บนพื้น ทันทีคาโลจับคทาพิพากษา ก็มีควันจางมาก ๆ ลอยออกมาเป็นควันเล็ก แล้วปรากฏเป็นใบหน้าของหมอโอเดล

“นายท่าน......” หมอโอเดลเห็นแล้วค่อนข้างจะแปลกใจ แต่สักพักหนึ่ง เขาก็ได้รับรู้ความนึกคิดที่คาโลพยายามจะถ่ายทอดให้ ด้วยเวทย์อันน้อยนิด หมอโอเดลรู้สึกยินดีขึ้นมาทันที อย่างน้อยนายท่านก็ไม่ได้สูญเสียความทรงจำตามไปด้วย แล้วเขาก็เล่าเรื่องสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด รวมทั้งวิธีแก้ก็เหมือนกับที่คาโลได้ยินมา คาโลฟังแล้วก็ถอนใจ มีแต่ต้องรอซินะ

“นายท่านจะให้ กระผมบอกเพื่อน ๆ ไหม?” คาโลส่ายหัว เขายังไม่อยากให้คนอื่นรู้ บางทีการที่เพื่อนยังไม่รู้ เขาอาจจะได้รู้อะไรดี ๆ มาบ้างก็ได้ ใครจะไปรู้ล่ะ? ต่อมาคาโลได้ยินประตูเปิดออก หมอโอเดลรีบกลับเข้าไปในคทาทันที

“อ้าว? แย่จริงเชียว ใครนอนกลางวันกันแน่เนี่ย?” คิลเห็นแล้วก็ต้องบ่น ในเมื่อคนที่ควรจะนอนดันไม่นอน ดันมายุ่งกับคทาพิพากษา ส่วนพี่เลี้ยงเด็กกลายเป็นคนนอนแทน เชื่อเขาเลย!

///////////////////////////////

“เฮ้ยเฟริน ห้องน้ำว่างแล้ว” คิลบอก หลังจากที่เขาเพิ่งจะออกมาจากห้องน้ำ

“เออ” เฟรินอุ้มคาโล แล้วหยิบผ้าเช็ดตัว กับเสื้อผ้าเข้าไปด้วย

“นี่เฟริน จะเอาคาโลเข้าไปอาบด้วยเหรอ?” คิลเห็นแล้ว ไม่แน่ใจว่าจะเป็นอย่างที่เขาคิดหรือเปล่า?

“อืม เอาคาโลเข้าไปอาบด้วยแหละ อาบพร้อมกัน” เฟรินตอบอย่างไม่คิดอะไร แต่คนฟังนะซิ คิลนัยน์เบิกกว้าง ส่วนคาโลนะเหรอ? หน้าแดงไปเรียบร้อย แต่โชคดีนะที่ร่างคาโลหันเข้าหาเฟริน แต่มันก็เออ.............ใกล้ตรงหน้าอกไปนิดนะ.......... เลยไม่มีใครเห็น

“เดี๋ยวนะ คาโลเป็นคู่หมั้นนายไม่ใช่เหรอ? แล้ว............” คิลจะอ้าปากค้าน แต่เฟรินพูดโต้กลับว่า

“ก็ตอนนี้ คาโลยังเป็นเด็กนี่น่า ก็เลยยังไม่มีความทรงจำตอนโตนี่? ฉันนะเคยอาบน้ำด้วยกันกับพ่อมาคัสอยู่บ่อยๆ” (นี่ถ้ารู้ว่า เป็นเฉพาะร่างกายที่เปลี่ยนไป จะกล้าทำไหมเนี่ย?)

เมื่ออยู่ในห้องน้ำ เฟรินถอดเสื้อผ้าของคาโลเสียก่อน แล้วจึงถอดเสื้อผ้าของตนเอง ส่วนคาโลนะเหรอนั่งหลับตาปี๋ เพราะไม่อยากมองเห็นนะซิ

“อ้าวหลับตาทำไมล่ะคาโล กลัวอะไรงั้นเหรอ?” เฟรินถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล ใจคาโลแทบเต้นจนจะหลุดออกมาให้ได้

“กลัวน้ำเข้าตาใช่ไหม? น้ำไม่เข้าตาหรอก ลืมตาแล้วดูนี่ซิ” เฟรินชวนพลางให้คาโลลืมตาดูอะไรบางอย่าง ทีแรกคาโลยังคงไม่ยอมลืมตา แต่ไม่รู้อีกท่าไหน คาโลดันเผลอลืมตาขึ้นมาซะได้ แล้วก็...........(ไปคิดต่อกันเอาเอง)

“อ้าว คาโลเป็นอะไรไป?” คิลเอ่ยถาม เฟรินเมื่อเห็นเฟรินอุ้มคาโลที่หลับอยู่เข้ามา แล้ววางไว้บนเตียงของเธอ

“สงสัยคงจะเหนื่อยจนหลับไปมั้ง? ก็คาโลไม่ได้นอนกลางวันนี่?” เฟรินตอบ (แต่แท้จริงแล้วมันไม่ใช่เหตุผลตรงนั้นหรอก)

ความรู้สึกอบอุ่นนี่คืออะไร? สิ่งแรกที่คาโลคิดหลังจากที่เริ่มรู้สึกตัว แม้ว่ายังคงหลับตาอยู่ เขารู้สึกว่าเหมือนมีใครกอดร่างของคาโลไว้ด้วยความอ่อนโยน คาโลค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ ก็พบกับ ใบหน้าของเฟริน ลมหายใจจากจมูกของเธอรดใส่ศีรษะของคาโลบ่งบอกว่าเธอหลับสนิท มือทั้งสองข้างของเฟรินโอบกอดคาโลอย่างหลวม ๆ ไว้ ใบหน้าคาโลหันเข้าหาร่างเฟริน และอยู่ใกล้ ๆ กับหน้าอกของเธอ

ตึก ๆ ๆ หัวใจคาโลเต้นรัวและรู้สึกร้อนวูบวาบ ไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้าหากว่าเขาไม่ใช่เป็นเด็กอยู่อย่างนี้จะได้นอนอยู่แบบนี้หรือเปล่า? แต่ในอนาคตอาจไม่แน่ อาจจะได้นอนแบบนี้ก็ได้ แถมตอนที่อาบน้ำ เขายังเห็นสิ่งที่ไม่ควรจะเห็นซะด้วย (ไม่รู้ว่าถ้าหากเฟรินรู้ความจริง จะเกิดอะไรขึ้น?) เวลาช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน คาโลอยากจะกลับคืนร่างเดิมเร็ว ๆ เสียจริง...........

วันต่อมา เป็นวันที่เหล่านักเรียนไม่มีเรียน ซึ่งไม่รู้ว่าจะดีหรือไม่ดีกับเฟรินกันแน่? ที่ต้องเป็นพี่เลี้ยงคาโลตลอดวัน แม้ว่าคาโลจะเป็นเด็ก แต่ความนึกคิดไม่ได้เด็กตาม เฟรินกลับเข้ามาอีกที ก็ตกใจ คาโลนั่งพื้นอ่านหนังสือเล่มหนา ๆ ว่าด้วยเรื่องเวทย์มนตร์คาถา

จะฉลาดเกินเด็กไปหน่อยแล้วมั้ง? แต่ไม่แน่? คาโลตอนเด็กอาจจะกินหนังสือเป็นอาหารก็ได้ใครจะไปรู้? คาโลถึงชอบนั่งอ่านหนังสือ เฟรินคิด

“ไม่เล่นแบบเด็ก ๆ อ่านหนังสือแบบนี้จะไปสนุกอะไร?” เฟรินบ่น แล้วดึงหนังสือเก็บ ทั้ง ๆ ที่จริงคาโลพยายามหาวิธีแก้เวทย์ที่ตัวเองโดนอยู่ เมื่อถูกดึงหนังสือไป คาโลทำหน้าไม่พอใจทันที

“เล่นแบบนี้ดีกว่า รับรองสนุกแน่ ๆ” เฟรินพูด พลางอุ้มคาโลขึ้นมา แล้วเหวี่ยงคาโลหมุนรอบเป็นวงกลม เฮ้ยย!! คาโลร้องในใจ ใครที่ไหนเขาเล่นกับเด็ก ๆ แบบนี้เนี่ย? รุนแรงชะมัด แถมลายตาอีกต่างหาก คาโลคิด

“เป็นไงสนุกไหม? หรือว่าเอาแบบนี้ก็ได้” เฟรินพูดเองเออเองหมด หนนี้เฟรินอุ้มคาโลให้เขาขี่คร่อมบ่าของเธอแล้วพาออกไปเดินเล่นข้างนอก ไม่ใช่แบบเดินธรรมดา มีการเดินช้า ๆ เร่งเร็วแล้วถอยหลัง เดินหน้า แถมมีขย่มด้วย แต่แบบนี้ก็สนุกเหมือนกันแฮะ ดีกว่าเมื่อตะกี้นี้ คาโลคิด

//////////////////////////

และแล้วก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น ทันใดนั้นก็มีกลุ่มคนแปลกหน้า มายืนล้อมรอบเฟรินกับคาโล เฟรินเรียกดาบปฐมพี มืออีกข้างหนึ่งกอดคาโลเอาไว้

“คราวนี้หนีไม่พ้น แน่ธิดาแห่งความมืด” บุรุษแปลกหน้า ผู้ที่ทำให้คาโลกลายเป็นเด็กเอ่ยขึ้น เฟรินกำดาบแน่นด้วยความเคร่งเครียด มีคาโลที่ยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แบบนี้ เธอมีแต่เสียเปรียบเป็นแน่

ตูมมมม!!! เปรี้ยงง! อ๊ากกก! ทันใดนั้น อยู่ดี ๆ ก็เกิดระเบิดขึ้นมากั้นก่อนที่พวกนั้นจะเข้ามาใกล้เฟริน สายฟ้าแพร่กระจายใส่พวกนั้น

“เฟริน!” คิลตะโกนเรียก พลางโดดเข้ามายืนป้องกันข้างหน้าเฟริน

“กะไว้ไม่ผิดจริง ๆ ว่าต้องกลับมาลอบทำร้ายอีกแน่ ๆ” โรเป็นอีกคนที่มาช่วย แล้วมายืนข้าง ๆ คิล

“คิล โร........”

“เฟริน รีบพาคาโลหนีไปก่อน” โรสั่ง

“แต่ว่า...........”

“รีบไปเถอะ คาโลในตอนนี้ช่วยอะไรพวกเราไม่ได้ อีกอย่างเฟรินอุ้มคาโลอยู่อย่างนี้ สู้ไปก็ไม่ถนัดหรอก”

“ข้าไม่ให้ธิดาแห่งความมืด หนีไปจากที่นี่ได้หรอก ไซเคิล!” ชายคนนั้นร่ายเวทย์ทันที ทำให้พวกเฟรินติดอยู่ในอาณาเขตของเขา ไม่สามารถหนีออกไปได้

ฉัวะ!! เฟรินฟันดาบใส่เข้าที่อาคมของเขา แต่ปรากฏว่า มันถูกทำลายได้เพียงชั่วขณะเท่านั้น อาคมมันก็กลับกลายเป็นเหมือนเดิม

“บ้าชิบ!” เฟรินสบถ พวกนั้นบีบให้ขอบเขตแคบลงกว่าเดิม โรสร้างเกราะเวทย์ขึ้นมาป้องกันได้ทันท่วงที เมื่อเวทย์ที่พุ่งมาทำร้ายสลายไปทันทีที่กระทบกับเกราะเวทย์

“หนนี้แหละ ไม่พลาดแน่ ๆ” เขาเริ่มบริกรรมคาถา แล้วลำแสงเวทย์พุ่งทะลุผ่านบาเรียเข้าไปได้ แต่ว่าหนนี้เสียเวทย์โดยเปล่าประโยชน์เนื่องจากว่าเฟรินหลบได้!

“บ้าชะมัด! ดันพลาด ทั้ง ๆ ที่เวทย์นี้อุตส่าห์เตรียมมาอย่างสมบูรณ์แบบแท้ ๆ เชียว” ชายแปลกหน้าสบถ ด้วยความเจ็บใจ เขาไม่สามารถทำให้เฟรินกลายเป็นเด็กทารก เพื่อที่จะนำไปใช้ประโยชน์

“นายท่าน เวทย์นี้ใช้ได้แค่สองครั้งเท่านั้นขอรับ ถ้าจะใช้เวทย์นี้ได้อีกต้องรออีกยี่สิบปี” ผู้ติดตามคนหนึ่งเอ่ยเตือน

“ข้ารอถึงตอนนั้นไม่ไหวหรอก ฆ่าเธอซะ!” เขาตัดใจที่จะไม่เอาเฟรินแล้วสั่งฆ่าแทน เหล่าผู้ติดตามพวกนั้นยิ้มเหี้ยม เนื่องจากว่าเป็นคำสั่งที่สามารถทำได้ง่ายกว่า ที่จะทำให้ไม่ตายหรือปางตาย

“เซ็งชะมัด เพราะกฎของโรงเรียนแท้ ๆ จะทำให้พวกเราแย่ก็ตรงนี้แหละ” คิลบ่นพึมพำ ห้ามฆ่าคนในโรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์ก

เคร้งง! คิลยกดาบป้องกัน ที่มีอาวุธมาฟาดใส่เขาเป็นสิบแล้วดันกลับไป ประกายสายฟ้าออกมาจากมือคิลเป็นระยะ ใกล้จะระเบิดพลังเต็มที่แล้ว

ฉับ! ตูมม! โรเองก็รับศึกหนักพอสมควร เมื่อเขาเองก็ต้องรับมือเป็นสิบคนเช่นกัน

เคร้งง! หัวหน้าฟาดดาบใส่เฟริน แต่เฟรินยกดาบป้องกันได้ แต่ว่าเฟรินมีแรงน้อยกว่าเขามากนัก ที่สำคัญ เฟรินยังต้องอุ้มคาโลเอาไว้ด้วย คาโลได้แต่เจ็บใจตนเองที่ในตอนนี้ไม่สามารถทำอะไรได้อย่างที่เคยทำมาก่อน

“เป็นห่วงไอ้เด็กนี่มากซินะ” เขาเอ่ยขึ้นเพื่อยั่วะโทสะเฟริน

“แกทำอะไรเขา แกตายแน่!” เฟรินมีแรงฮึกสู้ขึ้นมาทันที เธอผลักเขาออกไป แล้วตวัดดาบฟันใส่

ควับ! เขาเอี่ยวตัวหลบได้ เขาปามีดใส่ เฟรินปัดมีดออก จังหวะนั้นเองที่เขาเข้ามาประชิดเฟรินได้อย่างรวดเร็ว และอยู่ตรงคาโลพอดี หลบไม่พ้นแน่ มีอยู่ทางเดียว

ฉัวะ! อั๊กก! เฟรินกัดฟันอย่างเจ็บปวด เมื่อเขาฟันโดนเอวอีกข้างหนึ่งเข้าไปเต็ม ๆ นัยน์ตาคาโลเบิกกว้างด้วยความตกใจ เฟรินน.............

ทันใดนั้นไอเย็นก็แผ่ออกมาจากคาโล แม้ว่าจะไม่รุนแรงมากนัก แต่ก็ทำให้ขาของเขากลายเป็นน้ำแข็งหยุดการเคลื่อนไหวได้ แต่หยุดได้แค่สักพักหนึ่งเท่านั้น เขาก็สามารถละลายน้ำแข็งที่เกาะขาของเขา แล้วสู้กับเฟรินต่อ

จริง ๆ แล้วเฟรินเองก็อยากจะวางคาโลลง แต่ก็กลัวว่าเขาจะทำร้ายได้แม้กระทั่งคนไม่มีทางสู้

“เจอแบบนี้เข้าละเป็นอย่างไง?” เขาหมุนดาบเป็นวงกลม ทันใดนั้นก็มีดาบหลายเล่มพุ่งใส่เฟริน เฟรินอาศัยสายตาที่ว่องไว ถอยหลังหลบออกมาให้พ้นรัศมี

“นั่นมันกับดักต่างหาก” เขาเอ่ยกระซิบข้างๆ หูเฟริน แว็บบบ! ตูมม! อ๊ากก!!

เฟรินโดนพลังเวทย์เข้าไปที่ด้านหลังเต็ม ๆ แล้วไถลไปตามพื้น แต่ยังคงโอบอุ้มคาโล เฟรินหมดสติ คาโลเห็นแล้วใจหาย

เฟริน...............อย่าเป็นอะไรนะ.........

“เฟ.......รินนน!!” เป็นคำแรกที่คาโลร้องออกมา ทันใดนั้นอาคมที่สร้างไว้เกิดรอยร้าวค่อย ๆ ลามขึ้นไปเรื่อย ๆ กลิ่นไอแห่งความเย็นแผ่ออกมาจากคาโลอย่างควบคุมไม่อยู่ พลังที่ถูกกักเอาไว้ ระเบิดขึ้น รอบบริเวณกลายเป็นน้ำแข็งอย่างรวดเร็วว! พร้อม ๆ กับเขตอาคมแตก เพล้งง!!!

ฟิ้ว ๆ ๆ ๆ!! มีแท่งน้ำแข็งพุ่งลงมาเป็นห่าฝน ทำร้ายคนมั่วซั่ว แต่โชคดีที่คิลกับโรสามารถหลบได้ทันท่วงที

“เฟริน......” น้ำตาเริ่มคลอในนัยน์ตาสีเงิน แม้ว่าความนึกคิดจะเป็นปกติ แต่ร่างเป็นเด็ก บางครั้งไม่สามารถปิดบังความรู้สึกได้ คาโลใจเสียที่เห็นเฟรินถูกทำร้าย โดยที่มีเขาเป็นภาระแท้ ๆ

“คาโล! พอได้แล้ว!” คิลตะโกนบอก หลังจากที่อาคมถูกทำลาย และกลายเป็นอาณาเขตน้ำแข็ง พวกเพื่อน ๆ กับรุ่นพี่ ต่างก็รีบเข้ามาช่วย แล้วจับพวกที่ลักลอบเข้ามา บางคนได้รับบาดเจ็บสาหัส

คาโลไม่ได้ยินเสียงคิล เขามองเฟริน เขายกมือจับใบหน้าเฟริน

“เฟ.......ริน...”

“ไม่เป็นไร............ฉันไม่เป็นไร.........” เสียงที่คาโลอยากได้ยินดังขึ้น แล้วร่างเริ่มค่อย ๆ ขยับ

“คาโล.......ฉันไม่เป็นไร........... ทำใจดี ๆ เอาไว้คาโล” เฟรินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและปลอบคาโลให้หายตกใจ เหมือนกับแม่ที่ปลอบลูกชายตัวน้อย ๆ เฟรินกอดคาโลแล้วยกมือลูบหัวคาโล

“ฉันไม่เป็นไรแล้วคาโล หยุดพลังของนายได้แล้ว” เฟรินบอก คาโลสามารถคุมสติได้ในที่สุด ต่อมาอาณาน้ำแข็งค่อย ๆ หายไป จนหมดสิ้น

“เฟริน เป็นไรมากไหมค่ะ?” เรนอนเข้ามาถาม แองเจลิน่าช่วยพยุงเฟรินขึ้นมา เฟรินส่งคาโลให้เรนอนอุ้ม

“ฝากคาโลหน่อย ฉันไม่......” เฟรินพูดไม่ทันจบก็สลบไปอีกครั้ง

“เฟริน!”

//////////////////////////////

หลังจากนั้นเฟรินต้องนอนรักษาตัวอยู่ที่ห้องพยาบาลหนึ่งสัปดาห์ ส่วนคาโลนั้น คิลกับเรนอนเป็นคนช่วยดูแลแทน (ในความรู้สึกคนอื่น มองแล้วเหมือนกับว่าเป็นสามพ่อแม่ลูก ครี๊ดแซวเล่น จนคิลกับเรนอนหน้าแดงไปตาม ๆ กัน) แม้ว่าจะจับตัวการได้ก็จริง และส่งไปรับโทษเรียบร้อยแล้ว แต่เวทย์ที่คาโลโดนยังคงไม่เสื่อมลง คงต้องรอเวลาซินะ

เมื่อเฟรินหายเป็นปกติ เธอก็รับหน้าที่ดูแลคาโลตามเดิม คาโลยังคงไม่ยอมพูด และยังทำตัวไม่เหมือนเด็กอยู่ดี มีโอกาสเมื่อไรจะหยิบหนังสือเล่มหนา ๆ มาอ่านทุกครั้ง เผลอ ๆ เมื่อเห็นรายงานที่โรต้องทำแทน คาโลก็จะมาอ่านดู เพื่อนบางคนเห็นแล้วหัวเราะ บ้างานตั้งแต่เด็ก

แล้ววันหนึ่งก็ได้ฤทธิ์กลับเป็นร่างเดิมที แต่ทว่า..........เป็นความทรงจำที่ค่อนข้างจะประทับใจ(น่าอาย)และคงจำไปอีกนาน..............

คืนก่อนที่เกิดเหตุการณ์เฟรินยังคงพาคาโลมานอนที่เตียงของเธอเช่นเดิม (จนในใจคาโล ชักไม่อยากจะนอนแยกกับเฟรินแล้วซิ หึ ๆ ๆ)

ช่วงระหว่างที่ใกล้จะรุ่งสาง ร่างคาโลเกิดการเปลี่ยนแปลงโดยที่ไม่มีใครรู้แม้แต่คนเดียว..........

เช้าวันต่อมา.......

คิลอ้าปากหาว พลางยกมือขยี้ตาอย่างง่วงเงีย ทุกครั้งในยามที่คิลตื่น แต่เมื่อคิลหันไปมองที่เตียงเฟริน นัยน์ตาเบิกกว้าง และอ้าปากค้างด้วยความตกใจ สักพักหนึ่ง จากนั้นคิลจึงตัดสินใจ เดินไปหาคาโล (เป็นเรื่องไม่น่าเชื่อ? คาโลตื่นช้ากว่าคิล!)

แล้วสะกิดเรียกเบา ๆ

“คาโล ๆ” เพียงแค่นั้นคาโลก็รู้สึกตัวตื่น ลืมตาขึ้นพลางมองเป็นเชิงมีอะไร?

“นาย.......รีบลุกขึ้นมาเถอะ” คิลกระซิบบอก คาโลนิ่วหน้าไม่เข้าใจว่าทำไม หนนี้คิลแทบอยากจะบ้าตาย! คาโลดันเกิดโง่ขึ้นมาอะไรตอนนี้!

“เร็วเข้า! ก่อนที่เฟรินจะตื่น!” คิลเร่ง พอคิลเร่งคาโลถึงยอมทำตาม แต่เมื่อจะลุกนั่นแหละ ทำให้เขาพึ่งได้รู้ว่า คาโลไม่ได้อยู่ในร่างเด็กแล้ว! ได้กลับมาเป็นร่างเดิมแล้ว! แต่ว่า........จังหวะเดียวกับเฟรินที่ดันลืมตาตื่นขึ้นมาพอดีอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

เมื่อเฟรินลืมตาขึ้นมาก็พบกันใบหน้าของชายหนุ่มที่มีนามว่าคาโล แล้วสายตาของเธอก็มองไปทางอื่นอย่างช้า ๆ ราวกับว่าต้องการสำรวจอะไรบางอย่าง

อืม.............ใบหน้าแบบนี้............ร่างกายแบบนี้...........ที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้า.............แถมมือข้างหนึ่งของคาโลถูกร่างของเฟรินนอนทับอีกต่างหาก...............อืม..............

หือ?........อะไรนะ?...................ไม่ได้สวมเสื้อผ้า................

สายตาเฟรินมองสำรวจอีกครั้ง และมองร่างคาโลที่อยู่ในผ้าห่ม........ทุกคนที่อยู่ในห้องแข็งไปเรียบร้อยแล้ว...........

..................................

...............................

............................

อ๊ากกกก!(เสียงคาโลร้อง – มาดหลุด)/กรี๊ดดด!!(เสียงเฟรินร้อง – เป็นครั้งแรกกระมั้งที่ร้องเหมือนหญิง) ร้องพร้อมกัน

ตึง ๆ ๆ !!

“พวกนายเกิดอะไรขึ้น?” มาทิลด้าตะโกนถาม พลางเคาะประตูรัว แต่แองเจลิน่าร่ายเวทย์ปลดล๊อคประตูแล้วผลักเข้าไปทันที จนบานประตูกระแทกชนกำแพงแรง ๆ ตึงง!!

สิ่งที่เพื่อน ๆ ร่วมห้องชาวป้อมอัศวินเห็นก็คือ................

คิลก็ยืนอยู่ข้าง ๆ เตียง

คาโลที่ยืนอยู่ฝั่งเดียวกับคิล โดยที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้า แต่ว่ามีผ้าห่มของเฟรินบังเอาไว้ แม้ว่าจะดึงออกมาไม่หมดก็ตาม

ส่วนเฟรินที่ยังคงอยู่บนเตียง แต่กระเถิบถอยไปยังทิศตรงข้ามกับคาโล แถมเสื้อผ้าที่เฟรินใส่อยู่ ค่อนข้างจะยุ่งเหยิงจะ ไม่เรียบร้อยเสียด้วย

..........................

.........................

“ว๊ายยยย!!” สามสาวประจำป้อมอัศวินร้องพร้อมกัน เมื่อเห็นภาพที่ดูเหมือนจะอุจจาตา ส่วนโรเป็นคนปิดประตูทันที ปังงง!!

ส่วนคนที่อยู่ข้างในนะเหรอ? คาโลก็วิ่งเร็วหยิ่งกว่าสายฟ้าแล็บเข้าห้องน้ำไปเรียบร้อยแล้วล่ะ?

+++++++++++++

จบ

หลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น? คิดต่อกันเอาเองแล้วกัน แต่ที่แน่ ๆ คาโลคงจะ......ไม่ใครรู้สิ่งที่เขาเคยเป็นในตอนนั้นหรอกนะ หึ ๆ ๆ

Fic บารามอส ที่ชอบมากที่สุด?
	Fic : การผจญภัยของเฟรินกับคิลในป้อมอัศวินขนาดใหญ่????????
	Fic บารามอส : การผจญภัยเมืองแม่ม่าย
	Fic บารามอส : แฝดจากโลกคู่ขนาน
	Fic บารามอส : เรื่องราวต่อไป..........
	Fic บารามอส : เมื่อคาโล....
	Fic บารามอส : ฝันซ้อนฝันหรือความจริง?
	Fic บารามอส : โรคระบาด
View Results

Fic บารามอส : เมื่อคาโล....

ผลงานอื่นๆ ของ Pika0be ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ Pika0be

นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

คำนิยม Top

คำนิยมล่าสุด

ความคิดเห็น