คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 36
บทที่ 36
“เฟร่า........” เฟรินทรุดฮวบลงไปทันที
“เฟริน!!!” คาโลวิ่งเข้าไปหาแล้วช่วยพยุงเฟรินขึ้นมา
“ท่านตาเป็นความผิดของผมเอง ผมไม่สามารถปกป้องเฟร่าได้” เฟริลเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิด แล้วคว้าหยิบโซ่พิศวงขึ้นมา
“ไม่หรอก โชคชะตาของเฟร่าถูกกำหนดขึ้นมาให้เป็นเช่นนั้น” เอวิเดสกล่าว
“โชคชะตาอะไร? ทำไมเฟร่าถึงต้องไปเกี่ยวอะไรด้วย?” คาโลเอ่ยถามเสียงเครียด และรู้สึกว้าวุ่นด้วย
“โชคชะตา ที่ไม่อาจรู้ได้ว่าจะไปในทางไหน ซึ่งขึ้นกับเส้นทางที่ถูกเลือก” เอวิเดสเอ่ยด้วยน้ำเสียงอย่างเป็นทางการ
“ท่านจ้าวเอวิเดสหม่อมฉันรู้วิธีไปหาเฟร่าเพค่ะ” เซเร่ เจ้าของผ้าเซซี้ ที่เพิ่งจะมาถึงได้ไม่นานมานี้
“ข้ารู้อยู่แล้วล่ะ ว่าพวกเจ้าสองพี่น้องรู้วิธีที่จะไป” เอวิเดสพูด สองพี่น้องมีท่าทีที่แปลกใจเล็กน้อย แต่เอวิเดสก็ไม่ได้ช่วยข้องความข้องใจให้พวกเขา
“ดิฮาส ส่งเฟร่ากับดารัลไปยังอีกมิติหนึ่ง ซึ่งเขาเป็นคนสร้างขึ้นมาด้วยตนเอง แล้วถ้าใครเคยได้ยินมาก่อนว่า มีบางหมู่บ้าน ป่าไม้ แม่น้ำลำธารบางแห่งหายสาบสูญหรือไม่?”
“ประมาณสามเดือนก่อน นอกว่าหมู่บ้านหรือเมืองต่าง ๆ จะถูกพวกปีศาจโจมตี ยังมีบางหมู่บ้านที่หายสาบสูญ อย่างไม่มีร่องรอยภายในคืนเดียว” คาโลเอ่ยขึ้นเมื่อนึกว่าข่าวสารที่เคยได้รับ
“นั่นแหละ เป็นฝีมือของดิฮาส แต่ข้ายังไม่รู้จุดประสงค์ที่แน่ชัดว่าทำไมถึงต้องลักพาหมู่บ้านไปด้วย”
“แล้วพวกเราจะไปตามหาเฟร่าได้ยังไง?” เฟรินเอ่ยถาม
“ไม่ใช่ลูกพ่อ แต่เป็นพวกหลาน ๆ ต่างหาก” เอวิเดสกล่าว
“ทำไม?”
“เพราะลูกยังต้องมีหน้าที่อยู่ที่นี่ เป็นที่แน่นอนใช่ว่าจะสามารถไปได้ทุกคน ทีดัสเองก็ต้องอยู่ที่นี่”
“เมื่อถึงเวลาก็จะรู้เองทีดัส” เอวิเดพูดขึ้น เขารู้ว่าทีดัสจะอ้าปากถามอะไร
/////////////////////////
นัยน์ตาเฟร่าค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เมื่อเธอเริ่มรู้สึกตัวว่าเหมือนมีอะไรบางอย่างที่หนัก ๆ ทับบนร่างของเธอ แต่แล้วนัยน์ตาก็ต้องเบิกกว้างหยิ่งกว่าเดิม พร้อมทั้งใบหน้าขึ้นสีอีกด้วย
อะไรบางอย่างหนัก ๆ ที่ทับเฟร่าก็คือ..........ร่างของดารัล ซึ่งเขากอดเฟร่าราวกับว่าป้องกันจากอะไรบางอย่าง เฟร่าเริ่มประมวลความคิดแล้วพยายามนึกเรียบเรียงลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนที่จะหมดสติไป
แต่ค่อนข้างจะยากพอสมควรเมื่อใบหน้าดารัลดันวางอยู่บนไหล่ข้างขวาของเฟร่าเข้านะซิ มีแต่ทำให้สติตะเลิดเปิดเปิงไปไกลซะมากกว่า แต่แล้วเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ศีรษะดารัลขยับแล้วเอนเข้าไปใกล้ ๆ ใบหน้าเฟร่า ทันใดนั้น.........................
ปึก!! โครมมม!!!
เฟร่าที่ไม่รู้ว่าเอาแรงมาจากไหน? ผลักดารัลจนกระเด็นลอยออกไปแล้วหล่นกระแทกอย่างจัง
โอ๊ย!!
ดารัลร้องเจ็บ แล้วรู้สึกตัวตื่นทันทีที่ถูกทำร้ายโดยที่เขานั้นไม่รู้ว่าเกือบจะทำอะไรบางอย่างลงไป
เฟร่าเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าอาการที่ชาไปทั้งตัวมันหายไปแล้ว
“อะไรเนี่ย?” ดารัลพึมพำ เขายังงง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ขณะที่เฟร่าเริ่มมองไปรอบ ๆ บริเวณที่เธออยู่
เฟร่ากับดารัลอยู่ในป่าที่ไหนสักแห่ง
“ฉันอยู่ที่ไหนดารัล?” เฟร่าหันไปถามดารัลที่เพิ่งจะลุกขึ้นยืน
“ไม่รู้เหมือนกัน” ดารัลตอบ กวาดสายตามองไปรอบ ๆ เช่นกัน
“จำได้แค่ว่าถูกดูดเข้าไปในหลุมดำที่ดิฮาสสร้างขึ้น” ดารัลบอก เฟร่าหลับตาตั้งสมาธิ ดารัลรู้สึกกลิ่นไอเวทย์ที่แผ่ออกจากร่างเฟร่าได้ กลิ่นไอเวทย์ที่แผ่ออกไปเหมือนกับแผ่รัศมีสักพักหนึ่ง แล้วหายไป เฟร่าลืมตาขึ้น
“ไม่ใช่ที่ ๆ เราเคยอยู่ จะพูดยังไงดีเนี่ย?” เฟร่าหาคำอธิบายไม่ถูก
“คล้าย ๆ คนละมิติในเมืองมายาหรือเปล่า?”
“ประมาณนั้นแหละ!! แต่ว่า.......มันก็แตกต่างอยู่ดี” เฟร่าคาดว่าเป็นอย่างนั้น แต่ก็ยังใช่ว่าจะเหมือนซะทีเดียว
“น่าแปลกนะ คนอย่างดิฮาสทำไมถึงไม่จับเฟร่าขังไว้ แต่ดันมาปล่อยอยู่กลางป่า” ดารัลสงสัย
“ฉันไม่ใช่ดิฮาสคงจะไปรู้ความคิดเขาหรอก” เฟร่าตอบกวนประสาท ดารัลรู้สึกอยากจะอัดเสียเหลือเกินแต่ติดตรงที่ว่าเป็นผู้หญิงและเป็นหลานสาวสุดที่รักของเอวิเดส
ซ่า!!!!
อยู่ดี ๆ ฝนก็ตกลงมาเป็นชุดใหญ่
ครืน ๆ ๆ เปรี้ยงง!!!!
แถมเสียงฟ้าร้อง แล้วตามด้วยฟ้าผ่า ทั้งสองคนรีบจ้ำอาว หมายจะหาที่หลบฝน แต่กว่าจะหาได้เสียเวลาวิ่งหาอยู่เสียนาน จนทั้งสองคนต้องเปียกปอนเหมือนลูกหมาตกน้ำ แล้วเข้าไปหลบฝนในถ้ำแห่งหนึ่ง
“ซวยชะมัดเลย” เฟร่าบ่น แล้วยืนกอดอก ดารัลเดินสำรวจรอบ ๆ ถ้ำ ถ้ำที่พวกเขาเข้ามาหลบนั้นมันไม่ค่อยลึกมากนัก เขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ เผื่อว่าจะมีเศษไม้หรืออะไรซักอย่างพอที่จะก่อกองไฟได้ แต่ไม่มีเลย ทั้งสองคนร่ายเวทย์ทำให้เสื้อผ้าแห้งเสียก่อน แต่เฟร่ายังคงรู้สึกหนาว เพราะฝนตกหนัก เฟร่ายังคงนั่งกอดอก
“ใส่ซะ!” ดารัลโยกเสื้อของตนเองให้เฟร่า เฟร่าถลึงตาใส่ แต่ก็ต้องยอมเอาเสื้อดารัลคลุมตนเอง
“ไม่หนาวหรือไง?” เฟร่าถามเสียงห้วน ๆ
“เฉย ๆ ถ้ารู้ว่าตัวเองขี้หนาว ทีหลังเลือกชุดที่ผ้าหนา ๆใส่ซิ” ดารัลตอบแล้วเหน็บแหนมแถม (โดยปกติ เวลาที่เฟร่าอยู่ที่เมืองคาโนวาล ซึ่งเป็นเมืองที่มีอากาศค่อนข้างหนาว เฟร่าจึงมักจะสวมเสื้อสองตัวเสมอ แต่ที่เอดินเบิร์กอากาศไม่เย็น)
“ช่างฉัน!” ดารัลเดินไปยืนปากถ้ำแล้วเงยหน้ามองท้องฟ้า
“กว่าจะหยุดตกคงอีกนาน” ดารัลพูด แล้วนั่งลงข้าง ๆ เฟร่า แต่เธอถอยออกห่างจากดารัล ดารัลขมวดคิ้ว
“ฉันจะนอนตรงนี้แหละ ห้ามเข้ามาใกล้กว่าสามก้าว” เฟร่าบอกแล้ว ร่ายเวทย์สร้างอาณาเขต
“ล้ำเข้ามาแม้แต่นิดเดียว ได้ถูกสาปแน่!!” เฟร่าขู่ แล้วเธอเอนตัวนอนหลับบนพื้นแข็ง ๆ ทันที โดยที่ใช้เสื้อดารัลเป็นผ้าห่มแทน ดารัลส่ายหัว ใครที่ไหนจะไปกล้ายุ่งกับเฟร่า เว้นแต่พวกที่ไม่รู้จักเฟร่าดีพอ ดารัลเลือกที่จะนอนพิงกับผนังกำแพง แล้วเขาหลับตาลง
//////////////////////////////////
กลุ่มคณะผู้เดินทางไปตามเฟร่ากับดารัล มีดังต่อไปนี้ เฟริล เรน ดารัล ดิอาน่า โคอาน เซเร่ เลโกรัส และเลน่า
“ฉันจะช่วยอะไรได้” เฟริลเอ่ยขึ้นด้วยความไม่เข้าใจว่าตัวเองจะมีส่วนช่วยด้วย มือของเขากำโซ่พิศวงเอาไว้ เฟริล โคอาน และเซเร่ยืนเป็นรูปสามเหลี่ยมมุมฉาก ต่างคนต่างถืออาวุธอาถรรพ์ของตนเอง
“ใกล้ได้เวลาแล้ว” เอวิเดสเอ่ยขึ้น เมื่อเงยหน้ามองไปที่ท้องฟ้าที่กลายเป็นยามค่ำคืน แล้วมองเห็นพระจันทร์เต็มดวง โกโดมเริ่มบริกรรมคาถา
“เฟริลได้เวลาแล้ว” เอวิสบอก เฟริลทำหน้างง ๆ เขายังไม่รู้เลยว่าต้องทำอะไร
“โซ่! แล้วท่องตามโกโดม!” เอวิเดสสั่ง เฟริลเริ่มท่องคาถาตามโกโดม แม้ว่าเฟริลไม่เคยจำคาถานี้มาก่อน แต่น่าแปลกเมื่อเฟริลเริ่มท่องตาม เขาสามารถท่องไปเรื่อย ๆ โซ่พิศวงมีปฏิกิริยามันพุ่งวนรอบทั้งสามคนที่ยืนเป็นสามเหลี่ยมมุมฉาก จนครบรอบ ผ้าเซซี้พุ่งออกไปเป็นกากบาทอยู่ในสามเหลี่ยม ห่วงพอธันทั้งห้าห่วงขยายใหญ่ขึ้นจนสามารถครอบสามเหลี่ยมมุมฉากได้ แล้วซ้อนกันเป็นชั้น ๆ
ระหว่างนั้นเอง ร่างผู้ประกอบพิธีทั้งสามลอยขึ้นไป พร้อมกับของทั้งสามสิ่งที่เรียงกันมันค่อย ๆ ลอยขึ้นแล้วค่อย ๆ ตั้งขึ้น ต่อมาช่องข้างในที่ควรจะมีผ้าพาดไขว้กัน แต่กลายเป็นสีดำ
“ได้เวลาแล้ว” เอวิเดสเอ่ยขึ้น คณะเดินทางที่ไม่ใช่ผู้ประกอบพิธีถูกดูดเข้าไปในช่องทางที่ถูกเปิดขึ้น สักพักหนึ่ง ผู้ประกอบพิธีทั้งสามคนหายวับไป พร้อมกับทางที่ถูกปิดแล้วหายไปเช่นกัน
“ขอให้อย่าเกิดอะไรขึ้นกับเฟร่าเลย” เอวิเดสพึมพำ
++++++++++++++++++
ความคิดเห็น