มาเล่นต่อฟิคบารามอสกันเถอะ : เมื่อเอวิเดสจะแต่งงานใหม่!!!

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 5

บทที่  5

คิงบาโรได้แต่เหม่อมองท้องฟ้ายามราตรีกี่วันกี่เดือนกันอลิเซียที่เธอจากฉันไปไม่ว่าเจ้าจากเป็นหรือจากตายแต่ใจข้าไม่อาจลืมเธอจริงๆ

..อลิเซีย..เธอบอกฉันทีถ้าเธอล่วงรู้ว่าจะมีวันนี้เจ้ายังจะตัดสินใจปริดชีพตัวเองเพื่อปกป้องเอวิเดสอีกไหม

..เธอบอกฉันทีอลิเซีย..วันนี้ฉันจะทำยังไงเพื่อเธอเพื่อลูกสาวของเธอดี..จะให้ฉันกรีฑาทัพไปเดมอสไหม

แต่ที่พระองค์รับรู้อยู่ในเวลานี้พระองค์รอแค่เวลาวันพรุ่งตระกูลทีโรนิสจะไม่มีแผ่นดินจะอยู่...แม้ในเอเดนและพรุ่งนี้วังนี้จะเต็มไปด้วยเหล่ากษัตริย์ที่ได้รับแจ้งข่าว..เรืองเอวิเดสและธิดาแห่งความมืด

เสียงโขลงช้างฝูงใหญ่ร่อนลงมาที่ลานหน้าปราสาท

"บาโร..มันเกิดบ้าอะไรขึ้นแล้วไหนเฟลิโอน่าอยู่ไหน"เสียงที่บ่งอารมณ์ที่ไม่อาจสำราญได้อีกต่อไปเมื่อได้รับจดหมายด่วนไปรายงานเรื่องที่เกิดขึ้น

..คิงริชาร์ดปรากฏร่างที่ขนาบด้วย เจ้าชายลอเรนซ์และลูเคนัสซาตานอดีตซาตานหนุ่มคู่หูที่บัดนี้กลายเป็นซาตานสาวพระคู่หมั้น

"ก็อย่างที่บอกในจดหมายนั่นแหละเฟลิโอน่าตอนนี้จำอะไรไม่ได้อีกต่างหากจำได้ว่าตัวเองคือเด็กผู้ชายชื่อเฟรินจำไม่ได้แม้กระทั่งคิลและคาโลที่เป็นเพื่อน..มันคงเป็นความจำตอนก่อนเข้าโรงเรียน"คิงบาโรตรัสบอกทำให้ลอเรนซ์กับลูคัสผงะ

..ถ้าเฟรินไม่ยอมรับตัวเองว่าเป็นผู้หญิงน่ะอาจไม่แปลกแต่จำคาโลกับคิลไม่ได้นี่มันน่าเป็นห่วงแล้ว

...กรรมแท้ๆอะไรมันเคราะห์ซ้ำกรรมซัดขนาดนี้อลิเซียทำไมชีวิตเธอถึงได้มีแต่เคราะห์เจ็บเพราะปีศาจแต่ก็รักปีศาจแล้วก็ต้องมาตายเพราะปีศาจ..เฟลิโอน่าเอ๊ยทำไมชีวิตเจ้าถึงเป็นแบบนี้...ลูน่าเจ้าปล่อยหลานเจ้าเป็นแบบนี้ได้อย่างไรกันเจ้ารู้ทุกอย่างดีกว่าใคร..ข้าไม่ใช่เจ้าลูน่า..ข้าไม่ใช่ปีศาจไร้ใจอย่างเจ้าเฟลิโอน่าอาจไม่ใช่หลานแท้ๆของข้าแต่ข้าจะไม่ให้มันเป็นแบบนี้แน่...เจ้าใจร้ายกับเจ้าทำให้ข้ารักแล้วย่ำยีใจข้าข้าไม่โทษเจ้าแต่นี่หลานเจ้า
คิงริชาร์ดได้แต่ทอดถอนใจขณะสบผ่านดวงจันทร์ยามราตรี

เจ้าว่าใครไร้ใจ...เจ้าเด็กปากพล่อย...ข้ามิได้ดูดายในหลานข้า...และข้าก็ไม่เคยคิดย่ำยีใจใคร..ใครใช้เจ้าเกิดเป็นมนุษย์..ใครใช้ให้ข้าเป็นนางปีศาจ...ใครให้เจ้าเป็นสามสิงห์แห่งเอเดน

..ท่านบอกข้ามาสิ..ริชาร์ด...จะให้ข้า ณ เวลานั้นทำเยี่ยงไร
ชะตาข้าเองข้ายังไม่อาจฝืนแล้วท่านจะให้ข้าฝืนชะตานี้ของหลานอย่างนั้นหรือ...แต่ก็เอาเถอะ..ข้าจะทำให้ดีที่สุด

เสียงหัวใจที่บอบช้ำดวงหนึ่งของผู้หญิงที่ถูกตราหน้าว่าไร้หัวใจฆ่าผู้ชายให้ตายด้วยความลุ่มหลงขณะสบผ่านดวงจันทราในใต้ฟ้าเดียวกัน

..โอ้โห

"สวยจังพี่สาวสวยจังครับมีแฟนหรือยังผมชื่อเฟรินครับ"เฟรินถามขณะแถตัวลงมานั่งข้างลูคัสในร่างหญิงสาวๆทำให้ใครต่อใครแทบกุมขมับ
ลอเรนซ์อยากจะฆ่าทิ้งจริงๆเลย...ไม่ได้ดูว่าตัวเองเป็นผู้หญิงแล้วยังจะคิดมาเป็นกิ๊กแฟนชาวบ้านอีก

แต่คิงบาโรกับคิงริชาร์ดกลับนึกถึงเด็กผู้หญิงคนนึงที่ไปสร้างความปั่นป่วนให้พวกตนเมื่อเกือบสามสิบปีมาแล้ว...โดยเฉพาะคิงริชาร์ด

อลิเซียเธอมาจัดการลูกสาวเธอสักทีก็ดีนะเอาอีกแล้วนะคราวนั้นมาคิดจีบหญิงแข่งกับฉันคราวนี้คิดแย่งแฟนลอเรนซ์มันแล้วนะ... X วิลแกรีบลุกออกมาจากหลุมเดี๋ยวนี้เลยพวกฉันคิดกันจนหัวปูดแล้วโว้ย

"ฉันมีแฟนแล้วเฟรี่..นี่ลอรี่ไงจำไม่ได้เหรอ"ลูคัสอยากจะร้องไห้พร้อมสวมกอดเฟริน
เฟรินไม่รับรู้ถึงความเครียดของใครหรอกตอนนี้รับรู้ได้แต่ความปรารถนาดีของทุกคนและสัมผัสได้ถึงความรัก..แต่เธอโหยหา..มีใครก็รักเธอแบบนี้มากกว่านี้แต่นึกไม่ออกว่าเป็นใคร

"ว้างั้นให้ผมเป็นกิ๊กก็ได้หรือแฟนน้อยก็ได้ฮะ"
.. X เฟริน..หนึ่ง..สอง..สาม

"นี่เธอจะบ้าเหรอหน้าด้านจริงๆเลย..น่าจับเชือดนัก"ลอเรนซ์กัดฟันกรอด
เฟรินจ้องหน้าลอเรนซ์

"นี่เหรอแฟนพี่สาวน่ะเลิกเหอะคนอะไรหน้าก็บูด..หน้าตาก็พอพาไปหิ้วของที่ตลาดได้เท่านั้นแหละ"

ฉึก ฉึก ฉึก
 เสียงมีดบินที่คุ้นลอยหวือเฉียดใบหน้างามๆ ไปไม่ถึงเซนต์เล่นเอาเฟรินผงะ
"อ่า...ความจริงพี่ชายก็ดูดี๊ ดูดี พี่สาวก็สวย งี้เค้าเรียกว่าเหมาะกันยังกะศพกับหนอนน้อย เอ๊ยๆๆๆ กิ่งตำแยกับใบลาน" เฟรินรีบพูดอย่ารวกเร็วเปลี่ยนท่าทีกะทันหัน

"แต่ที่รู้ว่ามันกิ่งทองกะใบหยกไม่ใช่หรอเฟรี่" ลูเคนัสค้านกลั้วหัวเราะ

"เอาน่าพี่สาว ยังไงมันก็เหมาะกัน อย่าเรื่องมากเลย"

"รักกันให้นานนะฮะ ผมไปล่ะ แหะๆ" ว่าแล้วก็วิ่งปรู๊ดหายไปอย่างรวดเร็ว

"วี๊ดวิ๊ว พี่สาวสวยจังเลย"

"โอ้น้องสาวไปกินไอติมกับพี่มั๊ยจ๊ะ"
แล้วเฟรินก็พร่ำพูดอะไรเทือกนี้ตลอดเวลาที่ผ่านผู้หญิง-*-
คาโนวาลนี่ก็แปลกมองซ้ายมองขวาก็มีแต่คนสวยๆ
น่าอยู่ชะมัด!!!

แต่ผู้หญิงที่ว่าสวย กลับไม่สะดุดตาหัวขโมยสาวเท่าคนนี้...
"คุณเฟริน" ร่างบางโผเข้ามากอดพร้อมกับน้ำตา

"อะเอ่อ..."เฟรินที่งงๆ ก็ได้แต่ลูบหัวปลอบใจ

"เป็นยังไงมั่งคะ พอได้ข่าวจากคาโลเรนอนก็รีบมาเลยล่ะค่ะ"
อ้อ ชื่อเรนอนหรอ น่ารักชะมัด><

"ก็ปวดเมื่อยนิดหน่อยน่ะฮะ ถ้าได้สาวสวยอย่างคุณเรนอนมาบีบๆ นวดๆ..." ว่าแล้วมือปลาหมึกก็ออกศึกอีกครั้ง มือเรียวจับที่ไหล่แล้วทำท่าบีบนวด

"คิก...คุณเฟรินเนี่ย" เรนอนได้แต่หัวเราะคิกคักด้วยความจักจี๊

"ไปหาน้ำชาอร่อยๆ กินกันหน่อยได้มั๊ยฮะ คุณผู้หญิง" เฟรินเอ่ยขึ้นพลางคว้าผมของเรนอนมาจรดจมูก กลิ่นหอมหวานลอยฟุ้ง

กลิ่นหอม...แต่ไม่คุ้นเอาเสียเลย...


"ง่ะ บอกมากินน้ำชา ก็กินแค่น้ำชาอย่างเดียวเองหรอฮะ" ร่างบางบ่น

"ค่ะ เป็นผู้หญิงดื่มแอลกอฮอล์มากๆ ไม่ดีนะคะ" เรนอนบอกพลางจกชาขึ้นจิบ

"ว่าแต่เรนอนรู้จักผมนานรึยังฮะ" เฟรินถามขึ้นนึกอยากขุ้ยอดีตตัวเองที่ลืมเลือนไปตะหงิดๆ

"ก็ตั้งแต่ปี1แหละค่ะ" เรนอนตอบยิ้มๆ

"ปี1?"

"ก็ที่โรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์กไงคะ คุณเฟรินมีเพื่อนเยอะแยะเลย พวกเรารักกันมาก ทั้งแองจี้ มาทิลด้า คุณโร คุณซีบิล คุณครี้ด รุ่นพี่โรเวน รุ่นพี่ลอเรนซ์ รุ่นพี่ลูคัส และก็อีกหลายๆ คน ทุกคนรักคุณเฟรินที่ร่าเริง รักคุณเฟรินไม่ว่าคุณจะเป็นหัวขโมยหรือธิดาแห่งความมืด"
แปล๊บ...ธิดาแห่งความมืด? ทำไมถึงเจ็บล่ะเจ็บในใจลึกๆ แปลกๆ

"ธิดาแห่งความมืด? งั้นก็ต้องเป็นลุกของราชาแห่งความมืด ถ้าผมเป็นธิดาแห่งความมืดก็ต้องเป็นลูกเจ้าแห่งความมืดน่ะสิฮะ โห ยิ่งใหญ่จัง" เฟรินพยายามให้ตลกกลบเกลื่อนน้ำตาที่พากันมาอออยู่ที่ดวงตากลมโตสีน้ำตาลใส

"ค่ะ แต่คุณเฟรินก็เหมือนเดิมไม่ต่างจากหัวขโมยคนเก่าหรอกค่ะ" เรนอนเล่ายิ้มๆ
ทำเอาเฟรินหน้าแดงด้วยความเขิน

"ฮะๆ ถ้างั้นพ่อผมที่ไม่ใช่พ่อมาดัส เอ่อพ่อที่เป็นเจ้าแห่งความมืดน่ะชื่ออะไรหรอฮะ" เฟรินเอ่ยถาม

"อะเอ่อ จะเจ้าเอวิเดสค่ะ"
แปล๊บ...เจ็บอีกแล้ว

เอวิเดส

เอวิเดส  เอวิเดส เคยได้ยินที่ไหนะ
"เจ้าปีศาจเอวิเดสค่ะ อ๊ะ คุณเฟริน" เรนอนร้องอย่างตกใจเมื่อเฟรินถลาออกไปนอกร้าน


เจ็บ...เจ็บในหัวใจ เหมือนมันจะระเบิด
แค่ชื่อ...ก็เจ็บซะขนาดนี้ ถ้าได้เจอกันล่ะ คงได้ลงไปดิ้นตายแน่ๆ
เฟรินคิดอย่างสับสนแล้วเดินไปชนคนๆ หนึ่งเข้า
"อ๊ะ ขอโทษฮะ"

"นี่มันเจ็บนะยะ ถ้าคิดว่าขอโทษแล้วมันหายล่ะก็" ร่างนั้นแหวเสียงแหลม

"เธอ...เฟลิโอน่า"
เมื่อเฟรินถูกเรียกด้วยชื่อลิเกๆ แปลกๆ ก็สะดุ้ง ถึงจะไม่เคยได้ยินมาก่อน
แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างกระซิบว่าเธอกับลังเรียกเขาอยู่
เฟรินมองไปที่คู่กรณีงงๆ
มองอยุ่นานก็มั่นใจเต็มร้อยว่าไม่รู้จัก ก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ

"ไม่ต้องนึกให้เสียเวลา เราไม่เคยเจอกันหรอก" ร่างนั้นเอ่ยกลั้วหัวเราะ

"แต่คุณรู้จักผม..."

"น้องฉันต่างหากล่ะ แม่ใหม่เธอไงคนที่จะเป็นราชินีเดมอสในอนาคตอันไกล้"
หยุด

"คนที่ได้ครอบครองหัวใจของเจ้าปีศาจเอวิเดส"
พอที

"คนที่ตายไปแล้วอย่างยัยอลิเซียงี่เง่านั่นมีหรือจะสู้โลร่าได้"
หยุดนะ!!!

"อีกหน่อยถ้าโลร่าให้บุตรแก่เอวิเดส ธิดาแห่งความมืดก็หมดความหมาย"

"ม่าย!!!"




"กรี๊ด" เสียงกรีดร้องของชาวบ้านไกล้ๆ ร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อร่างของเฟรินล้มลงกระทบพื้นอย่างแรงโดยมีหญิงสาวผมยาวสีแดงเพลิงยืนหัวเราะด้วยความสะใจอยู่เบื้องหลังโดยไม่คิดที่จะช่วยเหลือเลยแม้แต่น้อย


แสง...แสงอะไรน่ะ
นั่นใคร  ออกมานะ เฟรินตะดกนเสียงดัง แต่เสียงที่หวานใสนั้นสะท้อนก้องราวกับอยู่ในความฝัน
ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งนั่งพิงต้นไม้อยู่ในมือมีมงกุฏดอกไม้สีสวยที่ยังไม่เสร็จ
บนตัก...มีชายหนุ่มร่างกายกำยำนอนอยู่ มือหนายกขึ้นปัดเขี่ยผมสีน้ำตาลเล่นอย่าเพลิดเพลิน

"เอามือของท่านออกไปนะ เอวิเดส"
ร่างหนาไม่ทำตามแต่กลับเอื้อมมือไปกดหน้าของหล่อนลงมา
แล้วจูบปิดปาก

"เจ้าก็อย่าดุนักสิ อลิเซีย" แล้วเสียงหัวเราะสองโทนก็ดังสอดประสานอยู่ก้องบริเวณ
เฟรินทรุดตัวลงนั่งใต้พุ่มไม้ไกล้ๆ ช้าๆ ด้วยรอยยิ้ม
เอวิเดส...อลิเซีย...
หากพวกท่านคือพ่อกับแม่ของผม
 พวกท่านรักกัน ท่านพ่อรักท่านแม่ และท่านแม่ก็รักท่านพ่อ
พวกท่านดูมีความสุข ผมอยากจะ...อยู่กับพวกท่านเสียที่นี่...

ตลอดไป









"แย่แล้ว เจ้าหญิงไม่ทรงหายใจแล้วกระหม่อม" โอเดลเอ่ยหน้าซีด

"เฟริน!!!" คาโลถลาเข้ามากุมมือบาง มือนั้นเย็นเยียบ

เมื่อครู่...เรนอนพยุงเฟรินกลับมาด้วยสภาพที่เฟรินไร้สติ
มันทำให้หัวใจของเขาร้อนรุ่ม
แต่หลังจากฟังคำวินิจฉัยของโอเดล
มันทำให้หัวใจของเขาเย็นเฉียบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน



'ฉันจะอยู่ที่นี่กับท่านพ่อ และท่านไม่ นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะคาโล ขอบใจนะทุกคนที่อยู่ข้างฉันเสมอมา ขอบใจ...' ร่างโปร่งแสงของเฟรินเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนจะจางหายไป

เฟรินอย่าเล่นแบบนี้สิ...ไหนใครสัญญาจะไม่ทำให้ฉันเสียใจ

ไหนใครสัญญาจะเป็นผู้หญิงที่ดีเหนือใครจะเป็นผู้หญิงที่จะไม่ให้ฉันต้องอายใครเวลาเรานั่งบัลลังคู่กันไง
...ใครสัญญาว่าไม่ไปไหนโดยไม่มีฉัน

คาโลกุมมือบางที่นอนหลับราวกับไร้วิญญาณคิงริชาร์ดใช้มนตราอาบร่างนั้นไว้มิให้บุบสลาย

คิลก็ทรุดกองอยู่ข้างๆนั่งปลอบเรนอนที่โทษตัวเองไม่ดูแลเฟรินให้ดี ลอเรนซ์กับลูคัสก็แย่พอกันเมื่อเช้ายังทะเลาะกันราวกับเด็ก..แต่ตอนนี้จะไม่มี X ตัวแสบแล้วจริงๆเหรอ...มันหนีไปสกอร์ปิโอพวกเขาก็ยังทนไม่ได้...นี่มันจะไม่อยู่แล้งจริงๆเหรอ

คิงบาโรกับคิงริชาร์ดได้แต่เฝ้าภาวนาอย่าให้เธอต้องลาลับตามแม่อีกคนเลย

...กี่ครั้งกันเล่าหรือนี่คือคำสาปร้ายกันที่เจ้าชายรัชทายาทต้องพบกับวิบากรัก..คนพ่อรักต้องพลัดพราก..คนลูกก็กำลังเป็นไปอีกคน

คิงบาโรได้แต่มองลูกชายแล้วสะท้อนใจ
อลิเซีย..เธออย่าพึ่งเอาเฟลิโอน่าไปเลยนะ..เด็กสองคนนั้นเธอเองเป็นคนบอกฉันเองไม่ใช่เหรอว่าเฟรินกับคาโลรักกัน
คิงริชาร์ดก็ไม่ต่างกันนัก

“ลูน่า..เจ้าใจร้ายเกินไปแล้วนะ...เจ้าปล่อยให้หลานเจ้าตายอย่างนั้นเหรอ...ใจเจ้าทำด้วยอะไร..ข้าไม่นึกเลยว่าเจ้าฆ่าผู้ชายที่มาหลงรักเจ้าคนแล้วคนเล่าด้วยความงามย่ำยีใจข้ายังไม่พอ..เจ้ายังใจร้ายปล่อยให้เฟลิโอน่าตายอีก..นี่เหรอวิธี..”

เพี๊ยะ

“มันเกินไปแล้วนะ ริชาร์ด โมนาโรค”

แก้มอวบอูมมีรอยแดงรูปฝ่ามือปรากฏ..หากแต่เจ้าของมือพึ่งปรากฏกาย

..ร่างบางงามสง่าชวนฝันและเคริบเคลิ้ม

...ลูน่า...ราชินีแห่งดวงจันทร์

“เจ้า”คิงริชาร์ดพูดไม่ออกได้แต่อุทานอย่างไม่เชื่อสายตา

ราชินีจันทราหันมาทำความเคารพคิงบาโรแต่หากสายตานั้นแสนเมินเฉยต่อคิงริชาร์ด..ไม่แม้แต่จะมองหน้าเดินไปหาร่างหลานสาวที่หลับใหล

“คาโล..เฟลิโอน่าอายุสั้นก็จริงแต่อย่างที่เธอเคยพูดเองเค้าอายุสั้นกว่าปีศาจ...ตอนนี้เค้ายังไม่ตายหรอกจ้ะแต่เค้าไปอยู่ในโลกแห่งความฝันเฟลิโอน่า...เค้าคิดถึงอลิเซียมากเท่านั้นแต่เค้าจะกลับมาพร้อมกับความเข้มแข็ง..”

“กลับมาก็เจอพ่อปีศาจหาแม่ใหม่ให้น่ะเหรอเชอะ..เฟลิโอน่าไม่มีที่อยู่ข้าที่เป็นลุจะดูแลเอง”คิงริชาร์ดแทรกเสียงเพื่อมายวนอารมณ์

ราชินีจันทราไม่ยอมมองหน้าเขาแม้สักนิดเดียว

“ตัวเองก็ดีตายล่ะ..ก็แย่พอกันแต่พี่ข้าไม่ได้มากรักไม่ได้หลายใจปัจจุบันก็ยังรักอลิเซียไม่คลายไม่มีใครทำลายปราการความรักของพี่ข้าได้...พี่ข้าก็ไม่ได้คิและไม่มีวันคิที่จะหาใครมาแทนอลิเซียด้วยถ้าไม่ใช่แผนชั่วของพวกมนุษย์บ้าอำนาจเพ้อพกคิดว่าตัวเองจะเป็นใหญ่ได้”

คิงริชาร์ด

..เจ้าว่าใครมากรักลูน่า

ราชินีจันทราได้ยินเสียงคำถามในใจ..ของคิงริชาร์ดก็สวนทันควัน

“ท่านถามข้าวาข้าว่าใครว่ามากรักน่ะเหรอข้าก็ว่าท่านไง”

พวกที่อยู่ในห้องต่างมองตากันปริบๆ....นี่เค้าสองคนนี่สรุปว่าคุยกันเรื่องเจ้าปีศาจจะแต่งงานใหม่หรือว่าจะเคลียร์กันเอง

ลอเรนซ์ได้แต่มองพ่อแล้วส่ายหน้า..เขารู้เขาเกิดมาทั้งๆที่พ่อกับแม่ไม่ได้รักกันแต่เกิดมาเพื่อหน้าที่รัชทายาท..ก็คล้ายๆคาโล...แต่ผู้หญิงคนที่พ่อรักก็นางพญาปีศาจนี่ไงพ่อไม่ปิดบังเขาเรื่องนี้..แต่นับว่าโชคดีที่แม่คลอดเขาแล้วจากไปไม่อย่างนั้นก็คงเจ็บช้ำเหมือนกับจอมภูตสาวที่ต้องเจ็บปวดเมื่อรู้ว่าสวามีไม่เคยลืมคนรักเก่าได้เลย

“ข้าไม่ได้มากรัก..ไม่เคยมากรัก”คิงริชาร์ดเถียง

“ใครอยากรู้ไม่ทราบ”ราชินีจันทราสวนพร้อมตวัดหน้ามามอง

คิงบาโรส่ายพระพักต์และเดินไปสะกิดลูกชายที่มีอาการเหวอเมื่อเจอคู่นี้..ให้ออกจากห้องก่อน

และพยักหน้าเรียกคนอื่นๆให้ออกตามไป

ทุกคนพอรู้ว่าเฟรินจะไม่เป็นอะไรก็ขยับตาม

... X เฟรินแกรีบๆตื่นมาจัดการทีวะ...อาแกเค้ากำลังจะเป็นแม่เลี้ยงพี่ลอเรนซ์แล้ว

คิลแอบอมยิ้มเอามือไปแตะแก้ม X แม่สื่อตัวร้ายถ้ามันรู้รับรอง



++++++++++++++++++++++++++++

โดย  typs  ， ลิตเติลมิคุจัง  


  นักอ่านท่านทั้งหลายคร๊าบบบบ!!!!!!  โปรดเข้ามาร่วมกันแต่งต่อฟิคกันหน่อยยยย!!!!

ภาษาเขียนไม่เก่งไม่เป็นไร  (เราเป็นคนตั้งเองก็เป็นนะ)  แต่ต่อเรื่องเก่งก็ได้ฮับ   ช่วย ๆ   เข้ามากันเยอะ ๆ  ซิ!!!!

ตายล่ะว้า  เมื่อตะกี้นี้  ดันขาดไปความเห็นหนึ่ง   เราเติมแล้วนะ!!!!