คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ฉากพิเศษ - ตอนกลางคืน (ของแถม อ่านนี้แทนไปพลาง ๆ ก่อนแล้วกัน)
ฉากพิเศษ - ตอนกลางคืน
“ย้าก!! เจ้าปีศาจร้าย!” เด็กสาวผมสีเงินยาว นัยน์ตาสีน้ำตาล สวมชุดนอนลายยสัตว์ต่าง ๆ วัย 10 ขวบ ชูดาบไม้โดด แล้วหวดดาบไม้ใส่ เด็กชายที่มีอายุเท่ากับเธอ มีใบหน้าที่คล้ายคลึง เว้นแต่ผมเป็นสีน้ำตาลสั้น และนัยน์ตาสีเงิน สวมชุดนอนแบบเดียวกัน เขายกฝ่ามือตั้งรับดาบไว้ พลางทำเสียงหัวเราะอย่างชั่วร้าย
“ฮะ ๆ ๆ ฮ่า คิดหรือว่าฝีมือแค่นี้ จะทำอะไรข้าได้ มันต้องอย่างงี้!” เขายึดดาบจากเด็กสาว แล้วตวัดดาบไม้เหมือนฟันใส่ เด็กสาวคนนั้นทำเป็นล้มลงไป แต่ว่าดันสะดุดแล้วล้มไปจริง ๆ
ตึงงง!!
เด็กชายคนนั้นเปลี่ยนท่าเป็นยืนเท้าเอวแล้วหัวเราะต่อไป จนเด็กสาวนั้นฉุนกึก คุณเธอเลยทำบางอย่างโดยที่ไม่ต้องขยับ
โป๊กก!!
“อ๊ยย!! เจ็บ ๆ ๆ !!” เด็กชายยกมือกุมหัวทันที เมื่อมีหนังสือเล่มหนา ๆ ตกใส่
“เฟร่า! มันจะมากเกินไปแล้ว! ที่ใช้เวทย์มนตร์!” เด็กชายเริ่มโมโห ที่เฟร่าไม่ยอมทำตามกติกาที่ตั้งไว้
“เฟริลก็เหมือนกันแหละ มีวิชาอาวุธติดตัวก็ดันเอามาใช้” เฟร่าเถียงพี่ชายฝาแฝดตนเอง ข้าง ๆ คู ๆ
“จะมากไปแล้วเฟร่า! อย่างนี้เลิกเล่นดีกว่า เล่นอย่างนี้ทีไร เธอพาลทุกที”
“ไม่ได้พาลนะ” เฟร่าเถียง
“แบบนี้แหละเรียกว่าพาล!”
“ไม่!”
“พาล!”
“ไม่!”
“ได้เวลาเสด็จเข้าบรรทมแล้วเพค่ะ เจ้าชายเฟริล เจ้าหญิงเฟร่า” พี่เลี้ยงเด็กที่มีผมสีน้ำเงินกล่าว เมื่อเธอนั่งเฝ้าแล้วเห็นว่าได้เวลาสมควรแล้ว
“ถึงเวลานอนแล้วเหรอ? ยังไม่อยากนอนเลย! สองพี่น้องฝาแฝดพูดประสานเสียงพร้อมกัน
“ไม่ได้เพค่ะ อีกสิบนาทีก็จะสี่ทุ่มแล้ว เจ้าชายเฟริลกับเจ้าหญิงทรงต้องตื่นบรรทแต่เช้าด้วยเพค่ะ” พี่เลี้ยงกล่าว
“คืนนี้ เฟร่าไม่อยากนอนคนเดียว เฟร่าขอนอนกับเฟริลนะ โอลี่” เฟร่าออดอ้อนพี่เลี้ยงเด็ก
“เฟริลเองก็อยากนอนกับเฟร่าเหมือนกัน” เฟริลเองก็ออดอ้อนเช่นกัน เรื่องที่สองพี่น้องทะเลาะเมื่อตะกี้นี้หายไปทันที พลางส่งสายตาปิ้ง ๆ ใส่พร้อมกัน จนพี่เลี้ยงเด็กต้องใจอ่อน
“ได้เพค่ะ เฉพาะคืนนี้เท่านั้นนะเพค่ะ”
“คร๊าบ/ค่ะ!” สองพี่น้องประสานกันอีกครั้ง
////////////////////
หลังจากที่โอลี่พาสองพี่น้องไปนอนที่ห้องนอนของเฟริล คราวก่อนโน้น เฟริลเองก็เคยย้ายไปนอนที่ห้องเฟร่าด้วยเช่นกัน เมื่อเธอบอกราตรีสวัสดิ์ สองพี่น้องหลับตาลง จากนั้นเธอถึงปิดไฟ แล้วค่อย ๆ ปิดประตูอย่างเงียบกริบ
เมื่อประตูปิดสนิท สองพี่น้องที่นอนหลับตา ต่างก็พร้อมใจกันลืมตาทันที แล้วเริ่มนอนกระซิบคุยกัน โดยที่เฟร่าเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน
“นี่ ๆ ๆ ฉันได้ยินเรื่องแปลก ๆ มาด้วยล่ะ”
“เรื่องแปลก ๆ อะไรที่ว่าล่ะ?” เฟริลถามด้วยความอยากรู้
“เรื่องแปลก ๆ แน่ใจนะเหรอว่า อยากฟังจริง ๆ มันไม่เหมาะหรอก หยิ่งถ้าเป็นเวลานี้” เฟร่าพูดด้วยน้ำเสียงเป็นเชิงกระตุ้นให้เฟริลรู้สึกอยากฟัง
“อยากซิ! หยิ่งเป็นเรื่องแปลก ๆ หยิ่งอยากฟัง เหมาะไม่เหมาะ ไม่เห็นเกี่ยวเลย”
“แน่ใจ?
“แน่ซิ!” เฟริลยืนยัน
“แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังนะ”
“แน่นอน” เฟร่าแสร้งทำเป็นพ่นลมหายใจพรืด แล้วเริ่มเล่าว่า
“เรื่องแปลก ๆ ที่ว่า............มันเกิดขึ้นในวังของเราเองแหละ แต่เมื่อไร ฉันไม่รู้ เป็นหญิงสาวที่สวยมากคนหนึ่ง ซึ่งได้จบชีวิตที่นี้อย่างไม่มีสาเหตุ และไม่มีคนไหนที่สามมารหาร่างของเธอเจอด้วย”
“ไม่น่าจะเรียกว่าจบชีวิตนะ น่าจะบอกว่าหายสาบสูญมากกว่า” เฟริลค้าน
“ที่รู้ว่าจบชีวิตนั่นหมายความว่า มีคนพบว่าเธอตายแล้ว แล้วคนที่พบนั้นไปตามคนมา แต่พอกลับไปยังที่ ๆ เจอร่างของเธอ ร่างของเธอก็อันตรธานหายไปแล้ว ไม่มีใครเจอเธออีกเลย ทุก ๆ คืน ช่วงประมาณ ห้าทุ่มถึงตีสอง วิญญาณของเธอจะปรากฏออกมา แล้วจะถามว่า ร่างของฉันอยู่ที่ไหน?” เฟร่าทำเป็นพูดเสียงเย็นจะยาน จนเฟริลรู้สึกขนลุกไปด้วย
“ถ้าตอบคนนั้น ๆ ก็จะถูกขโมยวิญญาณ ถ้าไม่ตอบเธอก็จะสิงร่างของคน ๆ นั้นทันที จบเรื่อง”
“เกิดขึ้นที่วังจริง ๆ เหรอ?” เฟริลถามเสียงสั่น
“จริงแท้แน่นอน ฉันได้ยินมายอย่างนั้น ฮ้าววว! ชักง่วงนอนแล้วซิ หลับดีกว่า” เฟร่าอ้าปากฮ้าว แล้วหลับตาลงทันที
“เดี๋ยวซิเฟร่า! ทำอย่างนี้ได้ยังไง! ฉันนอนไม่หลับ ห้ามนอนนะเฟร่า!” เฟริลเขย่าร่างเฟร่าไม่ให้หลับได้ แต่ว่าเฟริลได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกที่บ่งบอกว่าหลับสนิทไปเรียบร้อยแล้ว เป็นครั้งแรกที่เฟริลรู้สึกว่าตอนกลางคืนมันช่างวังเวง เงียบเหงา และน่ากลัวอะไรเช่นนี้ แม้ว่าจะมีน้องสาวนอนอยู่ข้างๆ ก็เถอะ
เฟริลหลับตาลง แต่ไม่มีทีท่าว่าจะง่วงนอนแม้แต่น้อย เฟริลดันเกิดอาการนอนไม่หลับซะแล้วซิ ทำไงดีเนี่ย?
เฟริลไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน? ที่แน่ ๆ เขาแน่ใจว่า ไม่ว่ายังไงตอนนี้คงหลับไม่ลงแน่ ๆ เฟริลเลยตัดสินใจออกไปเดินเล่นให้ง่วงนอนดีกว่า
เมื่อเฟริลออกจากห้องนอนก็พบว่า ให้ความรู้สึกราวกับปราสาทผีสิงยังไงก็ไม่รู้ สงสัยคงเพราะได้ฟังเรื่องที่เฟร่าเล่าไปแน่ ๆ เลยรู้สึกอย่างนั้น โคมไฟที่ให้แสงสว่างสลัว ๆ ตามทางเดินที่มันเงียบเหงาผิดปกติ
*“มันเป็นเพียงเรื่องแต่งเท่านั้นแหละ ที่นี่ไม่มีหรอก”* เฟริลคิดปลอบใจตนเอง ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าจะจริง หรือเท็จแค่ไหนก็ตาม
*“หาอะไรกินดีกว่ามั้ง? คงจะทำให้หลับง่ายขึ้น”* เฟริลคิด แล้วเดินไปตามทางที่จนำไปสู่ห้องครัว
บรรยากาศทำให้รู้สึกว่าอากาศเย็นกว่าปกติ เฟริลเดินไปเรื่อย ๆ แต่แล้วเหมือนมีอะไรบางอย่างวูบผ่านตัดหน้าเฟริลจนมองไม่ทัน เฟริลกลืนน้ำลายอึกใหญ่ หวังว่า.........คงไม่ใช่ หนนี้เฟริลบฃเดินเร็วขึ้น เพื่อไปให้ถึงห้องครัวเร็ว ๆ
ในที่สุดเฟริลก็เดินมาถึงห้องครัวจนได้ แต่ภายในห้องครัวนั้นมืดสนิท เฟริลเดินเข้าไปด้วยความระมัดระวัง เพื่อที่จะไม่ชนของที่อยู่ในห้องครัว สายตาที่สามารถปรับเข้ากับความมืดได้ สอดส่องมองหารูปร่างที่น่าจะเป็นตู้เย็นหรือไม่ก็ตู้เก็บอาหาร แล้วเดินไปยังตรงนั้น
ต่อมาเฟริลเห็นอะไรบางอย่าง เหมือนกับว่าให้แสงสลัว ๆ เฟริลขมวดคิ้ว ไม่น่าจะมีใครลืมจุดไฟนี่น่า เฟริลค่อย ๆ ชะโงกมองดู แล้วปรากฏว่าแสงสลัวที่ว่านั้น มีรูปร่างเหมือนหญิงสาวและสวยด้วย! เฟริลนึกถึงคำพูดเฟร่าทันที ทันใดนั้นอยู่ดี ๆ ร่างสลัว ๆ มาปรากฏตัวต่อหน้าเฟริลทันที เฟริลหน้าซีด ต่อมาเขาหันหลังวิ่งหนีทันที
“ผะ ผีหลอกก!!” เฟริลวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต จนชนร่าง ๆ หนึ่งเข้า
โครมม!!
“อู๊ยย!! เจ็บชะมัด!” เฟริลบ่น แต่เขาได้ยินเสียงเหมือนคนที่พยายามกลั้นหัวเราะอย่างเต็มที่ เฟริลมองคนที่ว่านั้น
“เฟร่า! หรือว่า..............เป็นฝีมือเธอใช่มั้ย?” เฟร่าไม่กลั้นหัวเราะอีกต่อไป เธอปล่อยก๊ากเต็มที่ เป็นการยืนยันว่าเป็นฝีมือเธออย่างแน่นอน!
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ นึกไม่ถึงเลยว่า ฮ่า ๆ ๆ ว่า....เจ้าชายจะกลัวผี ฮ่า ๆ ๆ” เฟร่านอนขำต่อไป เฟริลกำหมัดแน่นด้วยความเจ็บใจและอับอายด้วย
“วั้นไอ้ผีที่ว่าเป็นภาพมานาเธอนะซิ”
“ปิ้งป่อง! ถูกต้องนะคร๊าบบ! แต่ก็สายไปเสียแล้ว” เฟร่ายังมีอารมณ์กวนประสาท แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเฟริล เธอก็ทำหน้าสำนึกผิดทันที
“ขอโทษ......ฉันไม่ตั้งใจ......ก็แค่.........อยากรู้นิดหน่อยเอง......” เฟร่าเอานิ้วชี้สองข้างมาต่อกัน เฟริลเห็นเฟร่าที่เปลี่ยนสีหน้าเร็วหยิ่งกว่าจิ้งจกเสียอีก
“กลับห้องเถอะ” เฟริลตัดสินใจที่จะไม่เอาเรื่องกับเฟร่า แล้วเดินนำไปก่อน เฟร่าเดินตามหลังไป จนในที่สุดสองพี่น้องก็มายืนอยู่หน้าห้องนอนของเฟร่า
ขณะที่เฟร่าจะเปิดประตู เฟริลหันไปทางขวา แล้วเห็นร่างโปร่งใสผู้หญิงลอยผ่านจากกำแพงอีกข้างหนึ่งไปยังอีกข้างหนึ่ง
“เฟร่า” เฟริลเรียก เฟร่าเปิดประตูเข้าไปได้พอดี
“มีอะไรเหรอ?” เฟร่าถามกลับ
“เมื่อตะกี้นี้ เธอทำใช่มั้ย?”
“ทำอะไร?” เฟร่าไม่เข้าใจที่เฟริลถาม
“เมื่อตะกี้ ฉันเห็นวิญญาณผู้หญิงด้วย เป็นภาพลวงตาของเธอใช่มั้ย?” เฟร่ากระพริบตาปริบ ๆ
“เปล่าซะหน่อย ฉันสร้างภาพลวงตาแค่ครั้งเดียว ตอนที่อยู่เฟริลอยู่ในห้องครัวไง?” เฟร่าบอกตามความจริงที่เธอทำไว้
“งั้นเมื่อกี้ ก็ของจริงง!!”
ส่วนวิญญาณผู้หญิงที่เฟริลเห็นนะเหรอ?
.......................
........................
//////////////////////////
....................
“คาโล นี่มันดึกมากแล้วนะ รีบนอนเถอะ” เสียงจากร่างโปร่งใสหญิงสาวที่เฟริลเห็น ถามคาโลที่ยังคงนั่งทำงานด้วยความเป็นห่วง เธอโผล่ออกมาจากกำแพง
“เฟรินเองก็เที่ยวออกไปข้างนอกอีกแล้วเหมือนกัน” คาโลว่า
“โธ่! ก็อยู่แต่ในคทาพิพากษามันน่าเบื่อออก อีกอย่างฉันออมาตอนกลางคืน ไม่มีใครเห็นหรอก” เฟรินหาเหตุผลมาอ้าง
“ใช่ว่า ทุกคนที่อยู่ในวังจะรู้เรื่องเธอทั้งหมด รู้ไหมช่วงนี้ มีข่าวลือว่า เห็นวิญญาณผู้หญิงก็คงไม่พ้นเธอหรอก เล่าต่อ ๆ กันไป เสริมเรื่องนิดนี่หน่อย จนเธอกลายเป็นคนตายที่หายสาบสูญที่ไม่มีร่างไปเรียบร้อย”
ไม่แน่นะ ต่อไปคงจะเป็นหญิงที่หายสาบสูญเป็นปีศาจจำแลงมาก็ได้ ใครจะไปรู้ ข่าวลือเชื่อได้ที่ไหนเสียล่ะ? เล่นต่อเติมจะเสียหมด!
+++++++++++++++
จบ
ความคิดเห็น