คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 34
บทที่ 34
“ท่านพ่อ! ท่านตา!” เฟร่าโผเข้าอ้อมกอดคาโลแล้วถึงค่อยเข้าไปกอดกับเอวิเดสให้หายคิดถึง
“คงไม่ได้ก่อความวุ่นวายซินะ” เอวิเดสเอ่ยขึ้น เฟร่าทำแก้มป่องทันทีเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนั้น
“โธ่! ตาแค่ล้อเล่นนิดหน่อยเอง” เอวิเดสเปลี่ยนคำพูดเมื่อเห็นท่าทางเฟร่าที่เป็นอย่างนั้น
“คืนนี้เฟย์ไปร่วมรับประทานอาหารมื้อเย็นกับตาไหม?” เอวิเดสเอ่ยชวน เฟร่ามีสีหน้าที่หนักใจทันที เนื่องจากว่าสิ่งที่เอวิเดสนั่นหมายถึงไปร่วมเสวยกระกายาหารกับเหล่ากษัตริย์ รัชทายาทหรือเชื้อพระวงศ์เมืองอื่นด้วย
“ฉันไม่เข้าร่วมได้ไหม?” เฟร่าถามหยั่งเชิงไว้ก่อน
“คงจะไม่ได้หรอกเฟย์” คาโลตอบแทน
“ทำไมล่ะค่ะ?” เฟร่าถาม
“ก็เพราะว่าต้องการให้ทุกคนได้รู้จักกับทายาทของธิดาแห่งความมืด” เฟริลตอบ
“เหตุผล?”
“จะได้วางแผนรับมือดิฮาสไงล่ะ?” เอวิเดสตอบ เฟร่าทำหน้าบึ้งทันที
“นั่นหมายความว่าฉันก็ไม่มีอิสระนะซิ!”
“ไม่หรอก ทุกคนจะช่วยกันวางแผน”
“งั้นเฟย์คนนี้ขอปฏิเสธที่จะไปร่วมรับประทานค่ะ! แล้วอย่าหวังด้วยนะว่าฉันจะไป ไม่งั้นไม่ช่วยเรื่องท่านแม่ด้วย!” เฟร่าดักคอคาโลไว้ก่อน
“เอาแต่ใจชะมัด” ดารัลบ่นพึมพำ
“ว่าไงนะ!!” เฟร่าตะคอกใส่ดารัล ดารัลอุดหูทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“ไงทุกคนไม่ได้เจอกันเสียนาน เป็นไงกันบ้างล่ะ” คิงโรเวนเป็นคนเริ่มเปิดบทสนทนาบนโต๊ะอาหาร แม้ว่าใบหน้าจะเปลี่ยนไปตามอายุขัย
“นั่นซิไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี คิงโรเวน” คิงอาเธอร์เอ่ยขึ้น เขานั่งตรงข้ามกับโรเวน
“ว่าแต่เพราะเหตุใดล่ะ? ของวิเศษทั้งสี่ เหลืออยู่เพียงแค่สองสิ่ง” คิงแอเรียสเอ่ยถามใครสักคนที่น่าจะรู้
“ได้ยินมาว่าคิงคาโลอยู่ในเหตุการณ์ตอนที่ของวิเศษทั้งสองเสื่อมลง จนกลายเป็นหินด้วย” คิงสกอร์ปิโอกล่าว
“ข้าเองก็ได้ยินว่าอย่างนั้นเหมือนกัน ว่ายังไงล่ะคิงคาโล” กษัตรีย์เอฟีน่าหันไปถามคาโล
“มีใครรู้จักดิฮาสหรือเปล่าล่ะ?” คาโลถาม ห้องอยู่ในห้วงแห่งความนึกคิดทันที คาโลเดาจากสีหน้าของแต่ละคน ส่วนมากพอได้ดีชื่อนี้แล้วไม่มีปฏิกิริยาแต่อย่างใด คนที่มีปฏิกิริยาเมื่อได้ยินชื่อนี้ ไม่นับเอวิเดส คือคิงเวนอล
“คิงโร รู้อะไรเกี่ยวกับชื่อนี้บ้างล่ะ?” คาโลเอ่ยถาม
“............ดิฮาส.............ว่ากันว่าเป็นปีศาจที่เกิดในยุคแรก ๆ ไม่ชอบมนุษย์เป็นอันดับแรก ในสมัยนั้นว่ากันว่าดิฮาสนั้นเป็นฝันร้ายของมนุษย์เลยก็ว่าได้ หรือแม้แต่พวกปีศาจด้วยกันเองอีกด้วย ปีศาจตนไหน ที่ไม่ได้เป็นพวกเขา ก็จะถูกกำจัดทิ้งทันที แต่ว่า.......หลังจากที่จ้าวปีศาจองศ์ก่อน เป็นคนรวมรวบพรรคพวกต่อสู้กับดิฮาส แล้วในที่สุดจ้าวปีศาจองศ์ก่อนสามารถปลิดชีพดิฮาสได้ในที่สุด แล้วได้ยินเรื่องเล่าปากต่อปากกันว่าจากพวกเดมอสว่า ดิฮาสจะไม่มีวันได้ไปผุดไปเกิดเป็นอันขาด” โรบอกเท่าที่รู้
“คิงโรกล่าวไว้ไม่ผิดไปจากที่ข้าได้ยินมา” เอวิเดสเอ่ยขึ้น
“แล้วทำไมมันถึงฟื้นขึ้นมาได้ล่ะ! ในเมื่อมันตายไปแล้ว!” คิงอาเธอร์พูดเสียงเครียด
“เพราะว่ามีพ่อมดคนหนึ่งที่ชุบชีวิตขึ้นมาหวังที่จะใช้ให้เป็นประโยชน์ แต่กรรมก็สนองทันตาเห็น พ่อมดเองก็ถูกดิฮาสกำจัดทันที ที่มันมีร่าง โดยดึงพลังออกจากของวิเศษ มันได้พลังไปสองอย่าง” คาโลตอบ
“ในเมื่อคิงคาโลเองก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นทำไมจึงไม่รู้จักขัดขวางเสียล่ะ?” คิงสกอร์ปิโอถือโอกาสเล่นงานคาโลทันที
“ถ้าหากเป็นท่านเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์เองคงจะเข้าใจ” คาโลเลี่ยงตอบ เพราะถ้าหากตอบจะหาว่าแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ
“ตอนนี้ของวิเศษสองอย่างที่เหลือล่ะเป็นยังไงบ้าง?” คิงโรเวนถาม
“เพิ่มการป้องกันอย่างหนาแน่น ไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วง” คิงชามัลตอบ
“แต่ว่าช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมามีปีศาจออกอาละวาดไปตามหมู่บ้านหรือเมืองต่าง ๆ บ้านเมืองเกิดความเสียหาย ไม่ใช่ว่าจ้าวปีศาจเอวิเดสเป็นคนทำให้เขตอาคมคลายลงหรอกนะ” คิงโรมันกล่าว (เขตอาคมที่เอวิเดสเคยมอบให้แก่ชาวเอเดน เพื่อที่จะไม่ใช่ชาวเดมอสไปแผลงฤทธิ์ในเอเดน)
“ข้าไม่เคยทำให้เขตอาคมเสื่อมลง เว้นแต่ว่า.......พวกปีศาจนั้นมันเป็นพวกดิฮาส” เอวิเดสตอบตามความเข้าใจตนเอง
“พวกปีศาจดิฮาสจะไม่ขึ้นกับจ้าวปีศาจ ป่านนี้พวกมันคงรวบรวมพรรคพวกได้มากพอสมควร บางทีปีศาจบางตนยังคงมีนิสัยเกลียดมนุษย์” โรวิเคราะห์
“มันไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยแล้วล่ะ บางทีอาจจะเกิดสงครามครั้งใหม่ เป็นสงครามที่อาจจะทำลายทั่วโลกก็ว่าได้” คิงโรเวน
“พวกเราคงต้องจับมือกันไว้ก่อน” คิงมาทิลด้าเอ่ยขึ้น
“แต่ข้าไม่อยากจะจับมือกับชาวเดมอส” คิงสกอร์ปิโอพูดขึ้นมีน้ำเสียงชิงชังเล็กน้อย
“ตามใจเจ้าแล้วกัน ถ้าหากมีแต่มนุษย์ พวกเจ้าอย่าหวังเลยว่าจะได้รับชัยชนะ หรือแม้แต่ชาวเดมอสเองก็เช่นกัน ตอนนี้มีแต่ต้องร่วมมือกันเท่านั้น” เอวิเดสพูด
“ส่วนเรื่องรายละเอียดค่อยว่ากันที่ห้องประชุมแล้วกัน” คิงอาเธอร์เอ่ยขึ้นเป็นการตัดจบบทสนทนาเรื่องนี้
//////////////////////////////
“แก!! มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!!!” รุ่นพี่ชายหนุ่มปีหกแผ่นดินประชาชนโพล่งขึ้นมา เขาผมสั้นสีน้ำตาลยุ่ง ท่าทางเหมือนพวกนักเลง เมื่อเขาเห็นดารัล ซึ่งในขณะนั้น เฟริล เฟร่า เรน ทีดัส ดารัล และดิอาน่า เดินเล่นในสวนหย่อมกลางโรงเรียน (เออนะ เรียนมาหนึ่งปีไม่ยักจะเห็น)
เขาเดินดุ่ม ๆ เข้าไปกระชากดารัล
“ทำบ้าอะไร!!” เฟริลว่า แต่ดารัลยกมือห้าม เพื่อน ๆ สังเกตเห็นใบหน้าของดารัลเปลี่ยนไปทันที
“ยังจำฉันได้อีกเหรอ? พี่จาต้า” ดารัลเอ่ยเสียงเย็น
“อย่างแก ข้าไม่นับเป็นญาติด้วยหรอก! ไม่มีวันลืมด้วย!” จาต้าปล่อยแล้วผลักดารัลจนเซถอยหลังไปสองสามก้าว พวกเพื่อนอยากจะเข้าไปซัดซักทีหนึ่ง แต่ดารัลส่งสัญญาณเป็นเชิงบอกว่าไม่ให้ยุ่ง
“ลุงเชียร์ยังสบายดี?” ดารัลถาม
“สบายดีกะผี! เพราะแกนั่นแหละ! แกทำให้พ่อข้าต้องพิการ!” จาต้าโกรธจนหน้าแดงก่ำ
ผัวะ!! ดารัลถูกจาต้าชกใส่หน้า จนหน้าหัน เลือดไหลออกจากมุมปาก ถ้าหากดารัลไม่ห้ามไว้ล่ะก็ เฟริลคงจะอัดซะน่วม
“แล้วสิ่งที่พ่อแกทำกับฉันล่ะ? มันมากกว่านี้ด้วยซ้ำ”
“ถ้าน้าเบน่าไม่รักจนหลงไอ้ปีศาจนั่น แกคง........”
“อย่ามาว่าแม่ฉันเป็นอันขาดด!!!!” ดารัลตะโกนลั่น จนทำให้ทุกคนตกใจกับน้ำเสียงดารัลที่ไม่เคยโกรธมากขนาดนี้มาก่อน ซึ่งทำให้จาต้ากลัวขึ้นมาทันที
“แล้วสิ่งที่พ่อแกทำกับข้ามันยังไม่พอหรือไง? แกเห็นอยู่ทุกวันไม่ใช่เหรอ? หรือว่าจะดูอีก ได้ฉันจะให้ดู” ดารัลไม่พูดอย่างเดียว เขาถอดเสื้อโชว์ให้เห็นรอยแผลเป็นบนร่างของเขา แล้วย่างเข้าไปใกล้ ๆ จาต้า จนจาต้าถอยออกห่างทันที
“ถ้าวันนี้ข้าไม่มีธุระด่วน แกได้เจอดีแน่!!” จาต้าโพล่งขึ้นอย่างเจ็บใจ แต่ต้องรีบเดินจ้ำหนีดารัลทันที เมื่อรุ่นพี่คนนั้นเดินพ้นไปจากรัศมี ดารัลสวมเสื้อกลับคืน แล้วเดินจ้ำไปคนเดียวไม่สนใจเพื่อน ๆ เฟริลกับเฟร่าจะเดินตามไป แต่ดิอาน่ารั้งทั้งสองคนไว้แล้วบอกว่า
“ปล่อยให้ดารัลอยู่คนเดียวเถอะ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง” ดิอาน่าบอก
“ดารัล.......ไม่ใช่ปีศาจแท้ ๆ เหรอ?” เฟร่าเอ่ยถาม
“ก็คล้าย ๆ กับแม่ของเธอแหละ พ่อเป็นปีศาจ แม่เป็นมนุษย์” ดิอาน่าตอบแล้วเว้นช่วงนิดนึง
“เท่าที่ฉันเคยได้ฟังจากดารัล พ่อเป็นใครเขาไม่รู้ ไม่เคยเห็น แต่แม่เลี้ยงดูเขาจนถึงสามขวบแล้วเสียชีวิต เอวิเดสรับดารัลมาอุปการะเมื่อแปดปีก่อน ในตอนนั้นเขาเป็นคนหวาดระแวง ทั้งกลัวทั้งเกลียดมนุษย์ ส่วนเรื่องที่พวกเราเห็นเมื่อตะกี้นี้ ฉันเองก็ไม่ค่อยจะรู้เหมือนกัน” ดิอาน่าเล่าเรื่องดารัลเท่าที่รู้
“รุ่นพี่คนนั้นคงจะเป็นญาติทางฝ่ายแม่ ดูเหมือนว่าดารัลจะเคยอาศัยอยู่กับเขามาก่อนด้วย” ทีดัสเอ่ยขึ้น
“น่าจะเป็นอย่างนั้น แต่เกิดอะไรขึ้นฉันไม่อยากจะเดา” ดิอาน่าพูด
////////////////////
ปึก!! ดารัลทุบกับต้นไม้เป็นการระบายอารมณ์ที่พร้อมจะระเบิดออกได้ทุกเมื่อ
*“นึกไม่ถึงว่าจะเจอที่นี่”* ดารัลคิด แล้วยกมือขยุ้มผมตนเอง
“ไประบายอารมณ์ใส่ต้นไม้มันไม่ดีหรอก” ดารับหันควับไปมอง แล้วก็หันหน้าเข้าต้นไม้เหมือนเดิม เจ้าของเสียงขมิ้วคิ้วอย่างไม่ค่อยพอใจ แล้วเธอก็เดินไปหาดารัล
“ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว” ดารัลเอ่ยไล่
“คงจะไม่ได้ ในเมื่อคนบางคนแถวนี้ดันจะทำลายสิ่งที่ไม่ได้ทำอะไรด้วย”
“เฟย์!!!” แม้ว่าดิอาน่าจะรั้งไม่ให้ตามก็จริง แต่เมื่อรู้สาเหตุ เธอก็เลยตัดสินตามมาอยู่ดี แต่ตามมาทีหลัง แล้วสามารถหาดารัลเจอได้ในเวลาอันรวดเร็ว
“แล้วไงล่ะ? หรือที่ฉันพูดมาไม่จริง” เฟร่าพูด
“ไปให้พ้น!!!”
“ไม่!!” ดารัลถลึงตาใส่เฟร่า
ปึก!! ดารัลเตะต้นไม้แทน
“ฉันไม่รู้หรอกว่ามีเรื่องอะไรขึ้นในอดีตของนาย แต่ว่านายไม่ควรจะเก็บไปคิดแม้แต่นิดเดียวด้วยซ้ำ ในเมื่อนายไม่ได้ทำอะไรผิด” เฟร่าเอ่ยขึ้น
“ฉันอาจจะไม่สามารถเข้าใจนายได้หรอก เพราะว่าอย่างน้อยฉันก็มีท่านพ่อ และท่านแม่แม้ว่าจะยังไม่แน่ใจว่าจะรักษาได้หรือเปล่า แต่อย่างน้อยที่สุดสำหรับนาย นายยังมีท่านตาเป็นผู้อุปการะของเจ้า แล้วยังมีเพื่อน ๆ อีก”
“อย่าเก็บอะไรไว้ในใจคนเดียว มันไม่ดีต่อสุขภาพเลย”
“แต่ว่านะ................อย่างน้อย............นายก็ยังมีเรื่องโชคดีกว่าฉันในบางเรื่อง” เรียกความสนใจจากดารัลได้
“.........ไม่มียศถาบรรดาศักดิ์ มีอิสระที่จะไปไหนมาไหนได้ ไม่มีใครที่ไหนมาปองร้าย ไม่มีพลังที่ใคร ๆ ต่างก็ต้องการ ฉันมาบอกแค่นี้แหละ” เฟร่าบอก แล้วหันหลังเดินจากไปทันที หนนี้ปล่อยดารัลอยู่คนเดียวจริง ๆ
+++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น