คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 33
บทที่ 33
*“แต่ว่าทำไมฉันต้องทำตามที่ท่านแม่บอกด้วยเนี่ย!!!”* เฟริลคิดด้วยความกลุ้มใจ ในเมื่อเจ้าตัวดันล่วมตัวไปกับเฟรินจริง ๆ แล้วดันมีเรน (ตามมาด้วยความอยากรู้) และดารัล(ถูกเฟรินลากมา)
“เห็นแล้วล่ะ ตรงนั้นไง” เฟรินเอ่ยขึ้นพร้อมกับยกมือชี้ไปยังบนเวทีที่มีเหล่านักเรียนหญิงซ้อมใหญ่บนเวที
“มาช้าไปหรือนี่? ไม่นึกว่าเฟย์จะขึ้นเวทีเป็นชุดแรก” เฟรินรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้เห็นลูกสาวตนเองฝึกซ้อมใหญ่ พอดีกับเฟร่าที่เพิ่งจะเดินลงจากไปเวทีตะกี้นี้เอง
“น่าเสียดายชะมัด” เรนเห็นด้วย ดารัลนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
“เฮ้! นั่นทีน่านี่” เรนเห็นทีน่าที่เดินออกมาจากด้านหลังเวที เมื่อเพลงที่สองเริ่มขึ้น
“ยังรำถวายกันไม่ค่อยดีเลย อย่างว่าละนะ จะเอาอะไรกับนักแสดงจำเป็น” เฟรินบ่น แล้วหยิบแอปเปิ้ลที่แอบจิกมากิน
“ทีน่าสวยใช่ไหมล่ะ?” เฟรินกระซิบถามเฟริล เฟริลไม่ตอบ แล้วเลือกที่จะนิ่งแทน
“ไปถึงไหนแล้วล่ะ ของขวัญวันเกิดที่ให้ทีน่าไป ถูกใจเธอหรือเปล่า?” เฟรินกระซิบแหย่เล่น เฟริลหน้าขึ้นสีทันที
“ท่านแม่...รู้......ได้......ยังไง” เฟริลถามติด ๆ ขัด ๆ
“คิดเหรอว่าจะหนีพ้นสายตาฉันได้ หือ?เฟริล” นัยน์ตาเฟรินเปล่งประกายกว่าปกติ
“นายให้ของขวัญทีน่าจริง ๆ ด้วย” เรนเอ่ยขึ้น เพราะเขาเองก็คิดแบบนั้นแต่ไม่ได้ถามเฟริล
“แล้วเมื่อไรจะสภาพรักล่ะ” เฟรินพูดต้อนเฟริล ซึ่งทำให้หน้าใบหน้าแดงก่ำ ติดตรงที่ว่าเป็นแม่ ไม่งั้นป่านนี้คงโดยอัดไปเรียบร้อยแล้ว
“มันเรื่องของผม ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วง” เฟริลตอบอย่างอาย ๆ
“เรื่องแค่นี้ทำไมต้องอายด้วยล่ะเฟริล” เฟรินรู้สึกสนุกที่ได้แกล้งลูกตัวเอง
“ช่างผมเถอะ!”
“เอาเถอะ อย่างน้อยลูกก็ยังดีกว่าคาโลอยู่น้อย ไม่ได้เป็นนักรักอนุบาล แต่เป็นนักรักประถม”
“ท่านแม่เองก็เหมือนกัน ไหนคุยว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านจีบสาว ไงดันหลงรักนักรักอนุบาลได้” เฟริลได้โอกาสสวนกลับทันที
“ก็เพราะว่าคาโลเป็นนักรักอนุบาล ถึงต้องให้ฉันเป็นคนช่วยไง ไม่งั้นคงไม่ได้เรื่องจนถึงทุกวันนี้หรอก” เฟรินพูดแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ
“ทำได้ดีมากเฟย์ ข้าหวังว่าเธอคงจะทำได้ดีในวันแสดงจริงด้วย” รุ่นพี่สาวปราการปราชญ์เอ่ยชมและคาดหวังในตัวเฟร่า ที่เพิ่งจะได้หยุดพักหลังจากที่ซ้อมใหญ่ในชุดของเธอเสร็จ เฟร่าเป็นนักแสดงจำเป็นที่ออกมาเปิดพิธีเป็นชุดแรก
เฟร่าพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ
“วันนี้พอแค่นี้ เธอไปพักผ่อนได้ แล้วอย่าลืมต้องมาก่อนถึงเวลาแสดงจริงสี่ชั่วโมง” รุ่นพี่เตือนกำหนดการอีกครั้ง เมื่อรุ่นพี่สาวออกไปจากห้องพัก
โครมม!!! เฟร่าชกตู้เสื้อผ้าที่ตั้งอยู่ในห้องจนพังเป็นการระบายอารมณ์ทางอ้อม
“โว้ย!! บ้าชะมัด!!” เฟร่าออกอาการหงุดหงิดทันที เพียงแค่ดีดนิ้วครั้งหนึ่ง ตู้ที่พังก็กลับกลายมาอยู่ในสภาพดั้งเดิมทันที
“ให้ตายเถอะ!! เกลียด ๆ ๆ ๆ ที่สุด!!! ดันต้องมาทำในสิ่งที่เกลียด!!!” เฟร่าโวยวาย แล้วนั่งลงอย่างหงุดหงิด
“อยากจะไปเป็นองค์รักษ์มากกกว่า! ที่จะทำอะไรบ้าบอแบบนี้!!!”
“ไง?เฟย์ ท่าทางอารมณ์บ่จอยนี่” เสียงใครบางคนทักขึ้น
“ฮาลลัน? นายมาที่นี่ได้ไง?” เฟร่าเอ่ยถามด้วยความแปลกใจที่เห็นเขา ซึ่งไม่น่าจะโผล่มาในที่นี่ได้ ในเวลาแบบนี้ และที่น่าแปลกเฟร่ากลับไม่รู้สึกถึงการมาของเขาด้วย
“ถามได้ ก็แอบเข้ามาซิ” ฮาลลันบอก ขณะที่เขายังคงยืนอยู่บนขอบหน้าต่าง
“แล้วนายมีธุระอะไร?” เฟร่าถาม
“มาเยี่ยมเพื่อน หรือว่าเยี่ยมไม่ได้”
“ไม่ใช่อย่างนั้นแค่สงสัย”
“ตะกี้นี้เธอเต้นระบำได้สวยมาก” ฮาลลันเอ่ยชม
“ขอบใจที่ชม แต่ว่านายควรจะไปได้แล้ว” เฟร่าขอบคุณแล้วบอกไล่
“อะไรกัน? ข้าเพิ่งจะมาคุยกับเธอได้แป๊บเดียวเอง”
“ฉันอยากจะพักผ่อน มาทางไหนขอให้ไปทางนั้นด้วย” เฟร่าบอกแล้วลุกเดินไปจะปิดหน้าต่างเป็นเชิงไล่
“โอเค ๆ ข้าไปก็ได้” ฮาลลันก็ต้องยอมถอย ในเมื่อเฟร่าไม่เอาด้วย
“พรุ่งนี้ค่อยเจอกัน” ฮาลลันกล่าวลา แล้วหายไปจากที่ ๆ เคยอยู่ทันที
*“เป็นคนที่ควรจะระวังจริง ๆ แหละ พลังเวทย์สูงพอสมควร”* เฟร่าคิด
/////////////////////////////
“ยินดีต้อนรับครับคิงคาโล” เฟริลเอ่ยขึ้นอย่างค่อนข้างจะเป็นทางการ เฟริลเป็นคนรับเสด็จเมืองคาโนวาลและมีหน้าที่อารักขาคิงคาโลอีกด้วย
“เฟรินล่ะ? มาที่นี่ใช่ไหม?” คาโลเอ่ยถามหาคนที่ควรจะเสด็จมากับคาโล
“ใช่ครับท่านพ่อ แต่ผมว่าป่านนี้ท่านแม่คงจะหลบหน้าท่านพ่อแล้วล่ะ” เฟริลตอบ แล้วเดินเคียงคู่ไปกับคิงคาโล
“ให้มันได้หยั่งงี้ซิ! อายุมากจนป่านนี้นิสัยเก่ายังแก้ไม่หายซักที” คาโลบ่นพึมพำ เฟริลเห็นแล้วก็ต้องขำคำพูดคาโลที่มีน้ำเสียงเป็นห่วงเฟริน
“แล้วเฟย์ล่ะ?” คาโลถาม
“ตอนพิธีเปิดการประชุม ท่านพ่อก็ได้เห็นละครับ เฟย์ได้ร่วมแสดงเปิดพิธีครับ” เฟริลตอบ คาโลไม่มีท่าทางที่แปลกใจแต่อย่างใด เขาคงนึกอยู่แล้วว่าเฟร่าต้องถูกคัดเลือกไปแสดงแน่ ๆ
“ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์กขอรับท่านจ้าวปีศาจเอวิเดส” ดารัลกล่าวต้อนรับอย่างเป็นทางการ เอวิเดสเดินทางมาถึงโรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์กเป็นคนสุดท้าย
“หลานทั้งสองของข้าเป็นเช่นไรบ้าง?” เอวิเดสเอ่บถาม
“สบายดีขอรับ” ดารัลตอบ
“ดารัล อย่าพูดเป็นทางการให้มันมากนักได้ไหม? ข้าเบื่อจะแย่อยู่แล้ว อยู่ที่วังมีแต่คำพูดสวยหรู มาที่นี่ยังจะใช้อีกเหรอ? เปลี่ยนเหอะ พูดแบบเป็นกันเองจะดีกว่า”
“ท่านจ้าวทรงตรัสเช่นนั้นมิได้ขอรับ” โกโดมที่ตามมาด้วยเอ่ยคัดค้าน แต่เอวิเดสไม่สนใจคำพูดโกโดม
“ขอรับท่านจ้าวเอวิเดส” ดารัลตกลง เอวิเดสยิ้มกว้างด้วยความพอใจ
“ใบหน้าเจ้านะ ดูมีความสุขมากขึ้น” เอวิเดสเอ่ยขึ้น
“ขอบคุณที่ชมครับ” ดารัลกล่าวขอบคุณ และมีท่าทีที่แปลกใจ
“รู้ไหม? ตอนแรกที่ข้ารับเจ้ามา ใบหน้าเจ้าบอกบุญไม่รับใครด้วยซ้ำ โดยเฉพาะกับมนุษย์ เจ้าจะเกลียดเป็นพิเศษ”
“งั้นหรอกครับ?”
“ข้าหวังว่าเจ้าคงได้เรียนรู้หลายอย่างแล้ว คงจะเข้าใจอะไรได้มากขึ้น”
“ครับ”
“ว่าแต่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้างกับหลานข้า” เอวิเดสเริ่มเข้าสู่เรื่องที่ควรจะพูดเสียที
//////////////////////
*“แย่ล่ะซิ เที่ยวนี้จะทำยังไงดี?”* เฟรินคิดอย่างกระวนกระวายใจ เดินวนไปวนมาอยู่ในห้อง ไม่ได้ออกไปต้อนรับคณะเดินทางจากเมืองต่าง ๆ เหมือนอาจารย์คนอื่น เนื่องจากว่าต้องการหลบหน้าคนบางคน แล้วคนบางคนที่ว่าก็มาถึงที่แล้วด้วย
เฟรินแอบหนีออกจากวังคาโนวาลมาที่โรงเรียนเอดินเบิร์กไม่ใช่มาหาลูก หรือมาเที่ยวสนุกอย่างเดียว แต่เพราะว่างอนใครบางคนที่ว่า ด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง เรื่องไม่เป็นเรื่องที่ว่า คาโลไม่ยอมให้เฟรินทำอะไรตามใจชอบและไม่มีเวลานั่นเอง
แม้ว่าเฟรินจะมาอยู่ที่นี่เป็นเดือนแล้วก็ตาม แต่คาโลก็ยังไม่ออกตามหาเฟรินด้วยตนเอง แล้วที่มาที่นี่ก็คงเพราะว่ามีประชุมใหญ่ คาโลถึงยอมมา และถือโอกาสด้วยกระมั้ง? เฟรินคิดแล้วก็น้อยใจคาโล ที่เห็นงานสำคัญกว่าตน
++++++++++++++
ความคิดเห็น