คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1
บทที่ 1
“คาโลทำไมวันนั้นนายไม่ให้ฉันไปอยู่บนกระดานหมากรุกในอดีตทำไม”เฟรินสั่นสะท้านถึงเธอจะรู้จักราชันย์ปีศาจที่ขึ้นชื่อว่าได้เป็นพ่อไม่นานแต่เธอก็เชื่อเสมอมาว่าผู้ชายคนนี้รักแม่ของเธอไม่มีวันเปลี่ยนสุดท้าย “เฮ้ยแกพูดอะไรเฟรินถ้าแกไปเปลี่ยนทุกอย่างในวันนั้นมันก็จะไม่มีแกมีฉันมีคาโลในวันนี้”คิลค้านขึ้น “ไม่หรอก อย่างน้อยฉันก็ทำให้แม่ได้อยู่กับคนที่แม่รักและรักแม่”เฟรินบอกด้วยความเจ็บปวด ปัง เสียงประตูเข้ามาด้วยความกราดเกรี้ยว “เฟลิโอน่า ลูกพูดอะไรออกมา”ท่านจ้าวก็โกรธไม่แพ้กัน “หม่อมฉันแค่พูดในสิ่งที่ใจคิดฝ่าบาทเป็นปีศาจท่านแม่เป็นมนุษย์มันไม่ควรมาเจอะมาเจอกันวันนั้นที่หม่อมฉันเห็นหม่อมฉันอาจเจ็บที่แม่รักอยู่กับคนที่ไม่ใช่ฝ่าบาทแต่วันนี้หม่อมฉันไม่เสียใจอีกแล้วไม่เลยถ้าจะมีเสียใจก็คือเลือดที่มันอยู่ในกายหม่อมฉันมันมีเลือดสูงส่งของฝ่าบาทปะปนอยู่ถ้าเลือกได้หม่อมฉันไม่อยากเกิดมาไม่อยากเป็นธิดาแห่งความมืดไม่อยากงดงามดังที่ผู้ชายในใต้หล้าใฝ่ฝันหาเพราะมีความมีเสน่ห์ของปีศาจปะปนอยู่”เฟรินตะโกนลั่นพร้อมน้ำตา เพี๊ยะ หัตถ์ของผู้เป็นพ่อกระทบใบหน้าที่ถอดหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นราชินี คาโล คิลตกตะลึงไม่น้อยคว้าร่างเฟรินที่บัดนี้ลงไปกองกับพื้น “ตบ..ทำไมแค่ตบล่ะฝ่าบาท..ทำไมไม่ฆ่าหม่อมฉันไปซะขโมยอย่างหม่อมฉันมันไม่มีค่าอยู่แล้ว..มีพ่อเป็นแค่ขโมย..เป็น X เฟรินจอมก่อเรื่องก็แค่นั้น”เฟรินลุกขึ้นได้ก็ปาดน้ำตาหันมาจ้องหน้าท่านจ้าวอย่างไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะเป็นพ่อ ท่านจ้าวเจ็บยิ่งกว่าเฟรินหลายเท่านักคำพูดกรีดแทงของลูกเชือดเฉือนไปถึงจิตใจ “เฟรินทำไมพูดแบบนี้นั่นพ่อเธอนะ”คาโลบอกพร้อมดึงตัวมากอดเขารู้เฟรินเจ็บโกรธเสียใจ “ท่านจ้าวทำอะไรคะตบเธอทำไม”โลร่าโผล่เข้ามาหลังจากได้ยินเสียงตะโกนของเฟรินแต่การโผล่มายิ่งทำให้ทุกอย่างแย่ลง “เป็นอะไรมากมั้ยจ๊ะเจ็บมากมั๊ยเฟริน”โลร่าเดินเข้าไปจะไปดูใบหน้าเฟริน “บังอาจ อย่ามาแตะต้องตัวฉันแค่แม่มดชั้นต่ำของคาโนวาลมีสิทธิ์แตะต้องตัวพระคู่หมั้นของเจ้าชายหรือไง”เฟรินตะคอกด้วยความรังเกียจ จนทั้งคิลและคาโล ท่านจ้าวชะงักงงงัน เฟรินไม่เคยดูถูกใครแบบนี้ แต่คาโลก็ส่งสายตามาจ้องโลร่าอย่างตำหนิคาโนวาลยึดถือกฏแห่งวรรณะมากแต่ผู้หญิงคนนี้บังอาจจริงๆถ้าคิดในเรื่องชนชั้น ทำให้โลร่าเจื่อน “ออกไปก่อนโลร่า”ท่านจ้าวตรัสเสียงเรียบกับโลร่า “ค่ะ” “ไม่ต้องออกหรอกอยากเข้ามาอยู่นักใช่ไหมห้องที่มันเคยเป็นของเจ้าหญิงอลิเซียน่ะได้เมื่อเธอจะมาอยู่ฉันก็จะไปเอง”เฟรินบอกพร้อมปาดน้ำตาเดินไปเก็บของของตัวเองและของอลิเซียเดิมด้วย “ออกไปก่อนโลร่า”ท่านจ้าวกล่าวย้ำทำให้โลร่าจำต้องออกไปแต่โดยดี “เฟลิโอน่า”ท่านจ้าวตรัสเรียกพระธิดาที่กำลังเก็บสมบัติลง X บแต่เฟรินทำหูทวนลมไม่อยากรับรู้ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากสนคนตรงหน้าอีกแล้ว ในใต้ฟากฟ้าที่เดมอสคงไม่ใช่ที่ของเธอกับแม่เธอจะกลับไปบารามอสไปอยู่บ้านเก่าของมาดัส และวังบารมอสคงไม่ปล่อยให้เธออดอยากนักหรอกคงส่งอาหารมาให้หรือไม่ก็ไปขออาศักคิงบาโร หรือวิเวียนอยู่ก็ได้ ท่านจ้าวเห็นเฟรินไม่หยุดก็ทรงไปคว้าข้อมือเพื่อให้หยุด “เจ็บไหมเฟลิโอน่า”ท่านบอกขณะเอามือประคงดวงหน้าของพระธิดาที่มีตาบวมช้ำและแก้มที่เริ่มบวมแล้ว
แต่ครั้งนี้เพราะผู้หญิงคนนั้นเธอถึงโดนตบ "ฝ่าบาทจะทรงกรุณาช่วยประทานความตายให้หม่อมฉันด้วย" "เฟลิโอน่าลูกพูดอะไรรู้ตัวไหมลูกจะหนีพ่อไปไหนอีก" "จะสนไปใยเล่าฝ่าบาท ก็แค่เลือดก้นหนึ่งเท่านั้นที่เกิดจากเชลยจากเอเดน อย่าทรงคิดมากสิคิดว่าหม่อมฉันขอหม่อมฉันแค่อยากไปเจอแม่อีกครั้งและก็คงจะอยู่กับแม่ที่นั่นดินแดนที่ไม่มีใครดินแดนที่ไม่ต้องมีคำว่าเสียใจ ความตายหนักดั่งขุนเขาเบาเหมือนปุยนุ่น" ท่านจ้าวกอดรัดร่างเฟรินแน่น ไม่เรียกพระองค์ว่าพ่อก็เจ็บจนแทบขาดใจนี่ยังคิดจะจากไปโดยให้พระองค์เป็นผู้ลงมือ ลูกคือหัวใจลูกที่เกิดจากความรักไม่ใช่ความใคร่ ลูกที่เกิดจากผู้หญิงที่สอนปีศาจไร้หัวใจให้รู้จักคำว่ารัก "พ่อไม่เคยคิดแบบนั้นลูกเกิดมาจากความรักพ่อกับแม่ลูกจะให้พ่อฆ่าลูกได้ยังไงเฟลิโอน่า" "แต่ฝ่าบาทก็ทรงทำแล้ว ทำไปแล้วได้ยินไหมทรงฆ่าหม่อมฉันไปแล้วฆ่าให้ตายทั้งเป็นไง ฝ่าบาทจะทรงเป็นอย่างไรก็ช่างเราจะไม่ยุ่งกันอีกเดมอสจะไม่ใช่ฟากฟ้าของหม่อมฉันอีกแผ่นดินผืนนี้ก็จะไม่มีชื่อหม่อมฉันเป็นเจ้าหญิงหม่อมฉันขอลาออก" "อ้อแล้วที่ฝ่าบาทบอกว่าหม่อมฉันเกิดมาจากความรักจากพ่อกับแม่หม่อมฉันไม่อาจทราบได้แต่ X แล้วก็คงตายไปกับความรักของฝ่าบาทเช่นกัน" "ฝ่าบาทจะทรงตรัสอะไรก็ได้แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่หม่อมฉันจะฟัง หูของหม่อมฉันคงไม่สามารถฟังได้อีก พ่อมาดัสตีหม่อมฉันก็เพราะหม่อมฉันดื้อ ไม่ใช่พ่อแท้แต่ก็รักหม่อมฉันทุกครั้งที่พ่อตเค้าก็จะเอายามาทาให้ไม่ต้องบอกว่ารักแต่หม่อมฉันก็รับรู้ได้ หม่อมฉันรู้จักฝ่าบาทในฐานะพ่อก็ดีใจที่พ่อรักและให้คนตามหาถูกฝ่าบาทตบตอนสงครามก็เข้าใจว่าฝ่าบาทรักกลัวหม่อมฉันจะจากไป แต่ในวันนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว" "รักกินไม่ได้สัมผัสไม่ได้แต่รู้สึกได้แต่ในหม่อมฉันมันไม่เหลือที่จะรู้สึกแล้ว ทรงไปพูดว่ารักกับผู้หญิงคนนั้นเถอะหม่อมฉันคงไม่บังอาจอยู่ขวางและข้าวของๆแม่หม่อมฉันก็จะขอเอากลับบารามอสเพื่อไม่ให้รกหูรกตาให้ ตำแหน่งรัชทายาทก็จะขอคืนให้เพื่อไว้รอโอรสธิดาองค์ใหม่ของฝ่าบาทกับผู้หญิงคนนั้น"
ปีศาจ....ไร้หัวใจ....
เฟรินไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นในตอนนี้นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยหวนระลึกถึงเมื่อครั้งย้อนไปในอดีตหากวันนั้นเธอเพียงดื้อสักนิดไม่เชื่อคาโลเหมือนทุกทีที่เคยเป็นเธอคงไม่ต้องมาเสียใจเท่าวันนี้...พ่อที่เธอเชื่อเสมอมาว่ารักแม่ของเธอเพียงคนเดียวแต่มันก็เป็นแค่สิ่งที่เธอคิดเพียงฝ่ายเดียวเธอน่าจะรู้ดีขนาดปู่ของเธอยังมีลูกหลากเผ่าพันธุ์ได้สาอะไรกับพ่อเธอ...พ่อคนที่เธอจะไม่อยากให้หลุดคำนี้ออกจากปากเธออีก..ถ้าจะมีก็คงมีเพียงพ่อมาดัสกับท่านจ้าว...ราชันย์ปีศาจที่เธอเชื่อมาตั้งแต่เด็กว่าโหดร้าย..สุดท้ายเขาก็โหดร้ายฆ่าเธอทั้งเป็น
“เฟรินตื่นแล้วเหรอ”น้ำเสียงที่ห่วงใยจากคาโล
คาโล คิลและโกโดมอาสามานอนเฝ้าเธอในห้อง
เฟรินพยักหน้าพร้อมปาดน้ำตาที่ไหลรินอย่างไม่คิดห้ามตัวเอง
“เจ้าหญิงอย่าทรงกรรแสงค์สิกระหม่อมตาสวยๆช้ำหมดแล้ว”โกโดมห้ามพร้อมกระโดดเหยงมาใกล้
“อย่าเรียกเจ้าหญิงอีกเลยโกโดมนายเคยเรียกฉันเฟรินก็เรียกแบบเดิมเถอะฉันลาออกแล้วจากการเป็นเจ้าหญิงที่เดมอสเป็นแค่เฟรินหัวขโมยเท่านั้น”
ใช่ว่าโกโดมจะไม่เข้าใจที่เจ้าหญิงเป็นเขาก็เป็นด้วยและเชื่อว่าชาวเดมอสทั้งแผ่นดินก็เป็นและรับไม่ได้ที่ใครจะมาเป็นองค์ราชินีของเดมอสแทนเจ้าหญิงอลิเซีย
“เฟรินอย่าพูดอีกเลยนะพูดไปแกก็เจ็บ”คิลที่พึ่งตื่นขึ้นมาเตือน
“ไม่เจ็บหรอกฉันก็จะกลับไปเป็น X เฟรินหัวขโมยเหมือนเดิมไงหรือว่าแกจะเลิกคบฉันเพราะฉันเป็นแค่ขโมย”เฟรินพูดพร้อมหันมามองหน้าคิล
“บ้าที่คบแกก็เพราะแกเป็นขโมยนี่แหละ”
“ใช่ฉันก็รักเธอเพราะเธอคือเฟรินนะ”คาโลดึงตัวเฟรินเข้ามากอดไว้แนบอก
โกโดมน้ำตาไหลร้องไห้สงสารและซึ้งใจกับมิตรภาพตรงหน้าหากแต่เขารับปากและสัญญากับองค์ราชะนีไว้เขาจะดูแลเจ้าหญิงน้อยเป็นอย่างดีไม่ว่าเธอจะเป็นอะไรหรือไปไหนเขาขอติดตาม
“ฉันอยากไปจากที่นี่”
ร่างสูงในชุดสีดำนั่งกลัดกลุ้มอยู่บนบัลลังค์ทองพร้อมด้วยพระขนิษฐาที่งามล้ำเกินกว่าผู้ใดและไม่มีอะไรในใต้หล้าที่เธอไม่รู้
“ข้าจะทำยังไงดีลูน่าเรืองเฟลิโอน่า
ราชินีจันทราทรงมองหน้าพี่ชายก่อนตัดสินใจตอบ
“แล้วท่านพี่จะทำอะไรคะในเมื่อท่านพี่ก่อเรื่องเองทั้งนั้น แต่ที่รู้ๆเฟลิโอน่าน่ะยิ่งกว่าอลิเซียนะคะ”
“ข้าถึงได้ถามเจ้านี่ไง”
///////////////////////////////////////////////
“………………..เมื่อถึงเวลา เฟลิโอน่าคงยอมรับเธอ แต่ว่าบางที....................” ราชินีกล่าวถึงอนาคตที่คาดว่าอาจจะเกิดขึ้น
“บางที? บางทีทำไม?” จ้าวเอวิเดสหวังว่าสิ่งที่น้องสาวเขานั้น คงจะไม่...................
“เป็นไปได้ว่า เมื่อถึงตอนนั้นก็อาจจะสายไปเสียแล้ว” ราชินีจันทราบอกแค่นั้น เพราะว่าอนาคตนั้นเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน อาจมีการเปลี่ยนแปลงกันได้
“ขอบใจมากลูน่า ที่บอกข้า” จากนั้นจ้าวเอวิเดส ก็ก้าวออกไป เพื่อที่จะคิดหาวิธีทางที่ทำยังไง ถึงจะให้เฟริน สามารถยอมรับในตัวของโลร่า
+++++++++++++++++++++++++
*“ฉัน? ทำถูกไหม? ที่เข้าไปแทรกแซงในครอบครัวเธอ”* โลร่าคิด ขณะที่เธอกำลังยืนมองชมวิว นอกปราสาท
*“เฟลิโอน่า? ลูกสาวของอลิเซีย”*
*“ผู้ที่เป็นแม่แท้ ๆ ของเธอ”*
*“มันคงยากซินะ? ที่จะให้ฉันยอมรับ แล้วมาแทนที่ฉันได้”*
*“ที่สำคัญ ในชั้นวรรณะ ฉันก็เป็นแม่มดชั้นต่ำอย่างที่เธอว่า”*
*“หือ?”* ทันใดนั้น โลร่าก็รู้สึกถึงผิดปกติบางอย่างได้
“นั่นใคร!!!” โลร่าตะเบ็งถาม แต่ทว่า............................
////////////////////////////////////////////////
" นั่นใครหน่ะ ออกมานะ" โลร่าตะโกน
ท่านจ้าวตกตะลึงกับภาพตรงหน้ามิใช่แค่ท่านจ้าวเหล่าข้าราชบริพารน้อยใหญ่ก็ด้วยสภาพพระธิดาราชบุตรเขยและพระสหายสนิทท่านคิลและโกโดมหอบข้าวหอบของมากมายมาที่ท้องพระโรงเพื่อจะทูลลาเป็นครั้งสุดท้ายที่จริงเฟรินจะไปเงียบหากแต่คาโลคิลและโกโดมค้าน
‘จะไปก็ต้องไปอย่างสง่าผ่าเผยไม่ใช่แอบไป’
“โกโดมมันหมายความว่ายังไง”ท่านจ้าวหันมาถามโกโดมเสียงเคลียดขณะโกโดมถอดชุดถอดเหรียญตราตำแหน่งส่งใส่พานถวายคืน
“กระม่อมขอลาออกพระเจ้าค่ะกระหม่อมรับปากอดีตองค์ราชินีไว้ว่าจะดูแลพระธิดาตลอดไปกระหม่อม
ไม่อาจคืนคำได้แม้ตายกระหม่อมก็ยอมกระหม่อมเคยพลาดที่ทำเจ้าหญิงหายไปครั้งหนึ่งแล้วแต่ครวนี้กระหม่อมจะไม่พลาดอีก...เจ้าหญิงไปไหนกระหม่อมไปด้วย...และกระหม่อมก็คงรับคนอื่นที่เป็นมนุษย์มาแทนเจ้าหญิงอลิเซียไม่ได้เช่นกันฝ่าบาทก็ทรงทราบกระหม่อมเกลียดพวกมนุษย์”
ท่านจ้าและเหล่าขุนนางกลืนน้ำลายเอื๊อกกลับการร่ายยาวของโกโดม
“หม่อมฉันขอทูลลา”เฟรินหันไปเงยหน้าสบตาตรงกัยท่านจ้าว
“ถ้าทรงเจอหม่อมฉันในเอเดนก็ไม่ต้องทรงทักทายไม่ต้องทรงคิดว่าหม่อมฉันคือลูกเพราะหม่อมฉันก็จะไม่ทำเช่นนั้นเช่นกันไม่ต้องทรงกลัวว่าหม่อมฉันจะลำบากใจเพราะหม่อมฉันจะลืม...ลืมให้หมดลืมทุกสิ่งที่เป็นเดมอส..หม่อมฉันขอคืนราชสกุลเกรเดเวลให้ฝ่าบาทและคืนตำแหน่งเจ้าหญิงรัชทายาทให้เดมอสแต่จะไปใช้ราชสกุลฟาโรเวลและนามสกุลเดอเบอโรว์อย่างที่มันควรเป็น”เฟรินบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเย็นเฉียบแววตาที่ไร้แววสุกใส
“ลูกพูดอะไรเฟลิโอน่า”ท่านจ้าวตรัสเสียงลั่นจนผนังและกำแพงปาราสารทสั่นสะเทือนไปทั้งหลัง
แต่ใจของคนเป็นพ่อต่างหากที่มันทลายแล้ว...
ท่านจ้าวจะเดินมาคว้าร่างเฟรินหากแต่คิลคาโลโกโดมเอาตัวเข้าขวางไว้ทั้งๆที่ก็รู้ว่าคงขวางไม่ได้หากแต่เฟรินเจ็บเกินไปที่จะรับอะไรได้
ท่านจ้าวจ้องมองสามร่างตรงหน้าด้วยความพิโรธหากแต่ระงับไว้ได้ไฟยิ่งกว่านรกสุม
“หม่อมฉันไม่ใช่ลูกฝ่าบาทหม่อมคือลูกไม่มีพ่อมีก็แต่พ่อเลี้ยงที่ชื่อมาดัสเท่านั้น..ลูกของพระองค์คงจะเกิดเร็วๆนี้ฝ่าบาทไม่ต้อทรงห่วงถ้าหม่อมฉันตายไปหม่อมฉันจะไม่เล่าเรื่องนี้ให้ท่านแม่ฟังเพราะหม่อมฉันไม่อยากให้แม่เจ็บหม่อมฉันอยากให้แม่มีความสุขอยู่กบความคิเพ้อฝันตลอดไปส่วนข้าวของของท่านแม่หม่อมฉันขอหวังว่าทรงจะไม่ว่าอะไร”
“ท่านจ้าวไม่ต้องทรงเป็นห่วงกระหม่อมจะดูแลเฟรินด้วยชีวิต”คาโลรับปากเป็นมันเป็นเหมาะพร้อมสบตากับท่านจ้าว
“หม่อมฉันด้วย”คิลรับปากอีกคนเดี๋ยว
“เดี๋ยวๆ ค่ะเจ้าหญิงเฟลิโอน่า”โลร่าวิ่งออกมาพร้อมจะถลันมาหาเฟรินแต่ข้าราชบริพารน้อยใหญ่ต่างไม่ยอมให้เข้าถึงตัวเจ้าหญิงทุกคนคิดเหมือนโกโดมในเมื่อคนขลาดเช่นโกโดมยังกล้าที่จะปกป้องเจ้าหญิงไฉนเลยพวกเขาจะไม่กล้า...พวกเขาสัมผัสได้ถึงลางร้ายมานานตั้งแต่ผู้หญิงคนนี้เข้ามา..ตอนนี้เป็นจริงทำร้ายจิตใจเจ้าหญิง
“ถ้าเรียกฉันว่าเจ้าหญิงยัยไม่กราบกรานถึงฉันไม่ใช่เจ้าหญิงของเดมอสหากแต่ก็คือบารามอสแม่ฉันยังคือราชินีของที่นี่เมื่อไหร่เธอขึ้นเป็นราชินีแล้วค่อยมาเทียบชั้น..”เฟรินผยองหยิ่อย่างไม่เคยเป็นเฟรินไม่เคยดูถูกใครทั้งนั้นและเกลียดใครเฟรินก็ไม่เคยด้วยซ้ำ
“ใช่เจ้าเป็นมนุษย์ไร้ยศไร้ศักดิ์ทำไมทำตีเสมอเจ้าหญิงแต่จำไว้วันใดที่เจ้ามาแทนองค์ราชินีเจ้าก็จะได้แค่ตำแหน่งเท่านั้นหากแต่ใจประชาเดมอสเจ้าจะไม่ได้นังงูพิษ...ท่านจ้าวกระหม่อมขอลาออกกระหม่อมรับไม่ได้ที่ฝ่าบาทจะรับงูพิษตัวนี้มาเลี้ยงไว้และยกย่องจนสูงส่ง”ราสเตอร์อำมาตใหญ่กล่าวพร้อมจะถอดยศถอดตำแหน่งคืนให้ท่านจ้าว
“กระหม่อมด้วย..ฝ่าบาทไม่เคยแม้แต่จะคิดทำให้เจ้าหญิงเสียใจแต่พอนังงูพิษนี่เข้ามาก็ทรงเปลี่ยนไปฝ่าบาทอยู่มาหลายพันปีทรงไม่คิดแต่งงานแต่พอทรงมีความรักพวกกระหม่อมก็ดีใจเพราะเจ้าหญิงอลิเซียทรงเป็นเจ้าหญิงที่ดีและฝ่าบาทจำได้ไหมวันที่ฝ่าบาทอภิเษกฝ่าบาทสัตย์สาบาญไว้อย่างไร...แต่ผู้หญิงคนนี้เข้ามาก็ทำลายทุกสิ่ง”ฟองโซ่เสนาธิการกล่าวพร้อมถอดชุดตำแหน่ง
....สาบาญว่าจะรักและภักดีนางเพียงผู้เดียว..ใจข้าของข้าเป็นของอลิเซีย ฟาโรเวลเพียงผู้เดียวตลอดนิจนิรันดร์
*********************** อัพครวหน้าขึ้นบทใหม่ แล้ว เข้ามาช่วย ๆ กันแต่งต่อกันเยอะ ๆ น่า จะได้สนุก
เฟริน สั่นจนเห็นได้ชัดเมื่อได้ฟังและเห็นผู้หญิงที่จะมาแทนตำแหน่งของแม่
ผู้หญิงที่อาจหาญนัก ผู้หญิงที่กล้าเอาตัวมาเทียบชั้นเจ้าหญิง อลิเซีย ฟาโรเวลที่เอเดนเป็นหนี้บุญคุญเธอ
คาโล คิล เห็นอาการนิ่งของเฟรินใจก็แสนประหวั่นทุกครั้งที่เฟรินเงียบมันมักมีคลื่นใต้น้ำ
น้ำตาเป็นสายไหลริรอาบแก้มอาหารตรงหน้าที่ถูกทอดทิ้งมาสองมื้อแล้ว
“เฟรินอย่าทำแบบนี้สิ”คาโลดึงรั้งร่างที่สั่นริกจากอาการสะอื้นฮักสุดจะกลั้นคำพูดสักคำเฟรินก็ไม่พูด
สายตาที่เต็มตื้นไปด้วยมาน้ำตาโผกอดคาโลแน่น
พร้อมร่างสูงสง่างามแห่งผู้เป็นใหญ่ในเดมอส
ตบ
คิล และคาโลเองก็ได้แต่มองหน้ากัน เฟรินค่อนข้างอ่อนไหวมากกับเรื่องพวกนี้
คิลและคาโลเองก็ออกไปด้วยปล่อยให้ท่านจ้าวอยู่กับเฟริน
เฟรินเม้มปากขบแน่นก่อรคลายออก และยิ้มเยาะตัวเอง
เจ็บเธอน่ะไม่รู้สึกหรอกว่าเจ็บอย่างไรแต่ใจต่างหากที่เจ็บกว่า เขาจะมาห่วงเธอทำไมอีกเธอเคยโดนเขาตบครั้งนึงนั่นคือตอนสงครามแต่นั่นเธอรับรู้ได้ว่านั่นคือความรักที่พ่อมีให้พ่อไม่อยากเสียเธอไปเหมือนครั้งเสียแม่
ดาบผ่าปฐพี่ถูกเรียกมาอยู่ในมือปเธอ ปล่าวเธอไม่ได้คิดจะมารดาปิตุฆาตแต่อย่างใดแต่เธอขอคืนให้เขาผู้ที่สรรสร้างมันขึ้นมาเอเดนเดมอสแยกจากเพราะดาบเล่มนี้แต่มันกลับมารวมอีกยามมีเธอ
ท่านจ้าวชะงักค้างมึนงงเจ็บจนชา
เฟรินหัวเราะหึ
"พ่อไม่เคยหมดรักแม่ของลูก"
"พ่อรักลูกเฟลิโอน่าอย่าทำแบบนี้"
เฟรินพูดจบก็สลบไสลอยู่ในอุ้งหัตถ์ของท่านจ้าว
"ข้าเอง" ชายบุรุษสง่าตอบ
" ท่านจ้าวเอวิเดส "
"ข้ามาถามเจ้าว่าเจ้าคิดยังไงกับเฟริน"
"หม่อมชั้นหรอเพคะ "
" หม่อมชั้นคิดว่า องค์หญิงเฟลิโอน่าเป็นคนที่น่ารัก แล้วก็ใจดี เพียงแต่เค้าคงไม่อยากให้ใครมาแทนที่ท่านอลิเซีย
เพคะ ที่สำคัญ ข้าว่าข้าคงไม่เหมาะที่จะมาเทียบท่านอลิเซีย หม่อมชั้นเป็นเพียงแม่มดชั้นต่ำเท่านั้น" เธอบอก
" หรอ ชั้นรู้สึกว่า ลูกจะต้องจากชั้นไป มีลางสังหรณ์ที่แปลกมาก" ท่านจ้าวบอกโลร่า
"ไม่หรอกเพคะ ท่านนคิดมากไป "
โดย typs , ##(+_+)Kwan## , teeta , pika
บางทีเรื่องมันอาจจะหักมุมไปอีกทางก็ได้ ใครจะไปรู้ว่า แต่ละคนอยากจะให้เรื่องออกมาเป็นแบบไหน?
แล้วก็ขอบคุณ นักอ่านที่ช่วยเข้ามาต่อเรื่องด้วยนะงับ
บทที่ 1
เฟริน สั่นจนเห็นได้ชัดเมื่อได้ฟังและเห็นผู้หญิงที่จะมาแทนตำแหน่งของแม่
ผู้หญิงที่อาจหาญนัก ผู้หญิงที่กล้าเอาตัวมาเทียบชั้นเจ้าหญิง อลิเซีย ฟาโรเวลที่เอเดนเป็นหนี้บุญคุญเธอ
คาโล คิล เห็นอาการนิ่งของเฟรินใจก็แสนประหวั่นทุกครั้งที่เฟรินเงียบมันมักมีคลื่นใต้น้ำ
น้ำตาเป็นสายไหลริรอาบแก้มอาหารตรงหน้าที่ถูกทอดทิ้งมาสองมื้อแล้ว
“เฟรินอย่าทำแบบนี้สิ”คาโลดึงรั้งร่างที่สั่นริกจากอาการสะอื้นฮักสุดจะกลั้นคำพูดสักคำเฟรินก็ไม่พูด
สายตาที่เต็มตื้นไปด้วยมาน้ำตาโผกอดคาโลแน่น
“คาโลทำไมวันนั้นนายไม่ให้ฉันไปอยู่บนกระดานหมากรุกในอดีตทำไม”เฟรินสั่นสะท้านถึงเธอจะรู้จักราชันย์ปีศาจที่ขึ้นชื่อว่าได้เป็นพ่อไม่นานแต่เธอก็เชื่อเสมอมาว่าผู้ชายคนนี้รักแม่ของเธอไม่มีวันเปลี่ยนสุดท้าย
“เฮ้ยแกพูดอะไรเฟรินถ้าแกไปเปลี่ยนทุกอย่างในวันนั้นมันก็จะไม่มีแกมีฉันมีคาโลในวันนี้”คิลค้านขึ้น
“ไม่หรอก อย่างน้อยฉันก็ทำให้แม่ได้อยู่กับคนที่แม่รักและรักแม่”เฟรินบอกด้วยความเจ็บปวด
ปัง เสียงประตูเข้ามาด้วยความกราดเกรี้ยว
พร้อมร่างสูงสง่างามแห่งผู้เป็นใหญ่ในเดมอส
“เฟลิโอน่า ลูกพูดอะไรออกมา”ท่านจ้าวก็โกรธไม่แพ้กัน
“หม่อมฉันแค่พูดในสิ่งที่ใจคิดฝ่าบาทเป็นปีศาจท่านแม่เป็นมนุษย์มันไม่ควรมาเจอะมาเจอกันวันนั้นที่หม่อมฉันเห็นหม่อมฉันอาจเจ็บที่แม่รักอยู่กับคนที่ไม่ใช่ฝ่าบาทแต่วันนี้หม่อมฉันไม่เสียใจอีกแล้วไม่เลยถ้าจะมีเสียใจก็คือเลือดที่มันอยู่ในกายหม่อมฉันมันมีเลือดสูงส่งของฝ่าบาทปะปนอยู่ถ้าเลือกได้หม่อมฉันไม่อยากเกิดมาไม่อยากเป็นธิดาแห่งความมืดไม่อยากงดงามดังที่ผู้ชายในใต้หล้าใฝ่ฝันหาเพราะมีความมีเสน่ห์ของปีศาจปะปนอยู่”เฟรินตะโกนลั่นพร้อมน้ำตา
เพี๊ยะ หัตถ์ของผู้เป็นพ่อกระทบใบหน้าที่ถอดหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นราชินี
คาโล คิลตกตะลึงไม่น้อยคว้าร่างเฟรินที่บัดนี้ลงไปกองกับพื้น
ตบ
“ตบ..ทำไมแค่ตบล่ะฝ่าบาท..ทำไมไม่ฆ่าหม่อมฉันไปซะขโมยอย่างหม่อมฉันมันไม่มีค่าอยู่แล้ว..มีพ่อเป็นแค่ขโมย..เป็น X เฟรินจอมก่อเรื่องก็แค่นั้น”เฟรินลุกขึ้นได้ก็ปาดน้ำตาหันมาจ้องหน้าท่านจ้าวอย่างไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะเป็นพ่อ
ท่านจ้าวเจ็บยิ่งกว่าเฟรินหลายเท่านักคำพูดกรีดแทงของลูกเชือดเฉือนไปถึงจิตใจ
“เฟรินทำไมพูดแบบนี้นั่นพ่อเธอนะ”คาโลบอกพร้อมดึงตัวมากอดเขารู้เฟรินเจ็บโกรธเสียใจ
“ท่านจ้าวทำอะไรคะตบเธอทำไม”โลร่าโผล่เข้ามาหลังจากได้ยินเสียงตะโกนของเฟรินแต่การโผล่มายิ่งทำให้ทุกอย่างแย่ลง
“เป็นอะไรมากมั้ยจ๊ะเจ็บมากมั๊ยเฟริน”โลร่าเดินเข้าไปจะไปดูใบหน้าเฟริน
“บังอาจ อย่ามาแตะต้องตัวฉันแค่แม่มดชั้นต่ำของคาโนวาลมีสิทธิ์แตะต้องตัวพระคู่หมั้นของเจ้าชายหรือไง”เฟรินตะคอกด้วยความรังเกียจ จนทั้งคิลและคาโล ท่านจ้าวชะงักงงงัน
เฟรินไม่เคยดูถูกใครแบบนี้
แต่คาโลก็ส่งสายตามาจ้องโลร่าอย่างตำหนิคาโนวาลยึดถือกฏแห่งวรรณะมากแต่ผู้หญิงคนนี้บังอาจจริงๆถ้าคิดในเรื่องชนชั้น
ทำให้โลร่าเจื่อน
“ออกไปก่อนโลร่า”ท่านจ้าวตรัสเสียงเรียบกับโลร่า
“ค่ะ”
“ไม่ต้องออกหรอกอยากเข้ามาอยู่นักใช่ไหมห้องที่มันเคยเป็นของเจ้าหญิงอลิเซียน่ะได้เมื่อเธอจะมาอยู่ฉันก็จะไปเอง”เฟรินบอกพร้อมปาดน้ำตาเดินไปเก็บของของตัวเองและของอลิเซียเดิมด้วย
“ออกไปก่อนโลร่า”ท่านจ้าวกล่าวย้ำทำให้โลร่าจำต้องออกไปแต่โดยดี
คิล และคาโลเองก็ได้แต่มองหน้ากัน เฟรินค่อนข้างอ่อนไหวมากกับเรื่องพวกนี้
คิลและคาโลเองก็ออกไปด้วยปล่อยให้ท่านจ้าวอยู่กับเฟริน
“เฟลิโอน่า”ท่านจ้าวตรัสเรียกพระธิดาที่กำลังเก็บสมบัติลง X บแต่เฟรินทำหูทวนลมไม่อยากรับรู้ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากสนคนตรงหน้าอีกแล้ว ในใต้ฟากฟ้าที่เดมอสคงไม่ใช่ที่ของเธอกับแม่เธอจะกลับไปบารามอสไปอยู่บ้านเก่าของมาดัส และวังบารมอสคงไม่ปล่อยให้เธออดอยากนักหรอกคงส่งอาหารมาให้หรือไม่ก็ไปขออาศักคิงบาโร หรือวิเวียนอยู่ก็ได้
ท่านจ้าวเห็นเฟรินไม่หยุดก็ทรงไปคว้าข้อมือเพื่อให้หยุด
“เจ็บไหมเฟลิโอน่า”ท่านบอกขณะเอามือประคงดวงหน้าของพระธิดาที่มีตาบวมช้ำและแก้มที่เริ่มบวมแล้ว
เฟรินเม้มปากขบแน่นก่อรคลายออก และยิ้มเยาะตัวเอง
เจ็บเธอน่ะไม่รู้สึกหรอกว่าเจ็บอย่างไรแต่ใจต่างหากที่เจ็บกว่า เขาจะมาห่วงเธอทำไมอีกเธอเคยโดนเขาตบครั้งนึงนั่นคือตอนสงครามแต่นั่นเธอรับรู้ได้ว่านั่นคือความรักที่พ่อมีให้พ่อไม่อยากเสียเธอไปเหมือนครั้งเสียแม่
แต่ครั้งนี้เพราะผู้หญิงคนนั้นเธอถึงโดนตบ
ดาบผ่าปฐพี่ถูกเรียกมาอยู่ในมือปเธอ ปล่าวเธอไม่ได้คิดจะมารดาปิตุฆาตแต่อย่างใดแต่เธอขอคืนให้เขาผู้ที่สรรสร้างมันขึ้นมาเอเดนเดมอสแยกจากเพราะดาบเล่มนี้แต่มันกลับมารวมอีกยามมีเธอ
"ฝ่าบาทจะทรงกรุณาช่วยประทานความตายให้หม่อมฉันด้วย"
ท่านจ้าวชะงักค้างมึนงงเจ็บจนชา
"เฟลิโอน่าลูกพูดอะไรรู้ตัวไหมลูกจะหนีพ่อไปไหนอีก"
เฟรินหัวเราะหึ
"จะสนไปใยเล่าฝ่าบาท ก็แค่เลือดก้นหนึ่งเท่านั้นที่เกิดจากเชลยจากเอเดน อย่าทรงคิดมากสิคิดว่าหม่อมฉันขอหม่อมฉันแค่อยากไปเจอแม่อีกครั้งและก็คงจะอยู่กับแม่ที่นั่นดินแดนที่ไม่มีใครดินแดนที่ไม่ต้องมีคำว่าเสียใจ ความตายหนักดั่งขุนเขาเบาเหมือนปุยนุ่น"
ท่านจ้าวกอดรัดร่างเฟรินแน่น ไม่เรียกพระองค์ว่าพ่อก็เจ็บจนแทบขาดใจนี่ยังคิดจะจากไปโดยให้พระองค์เป็นผู้ลงมือ
ลูกคือหัวใจลูกที่เกิดจากความรักไม่ใช่ความใคร่
ลูกที่เกิดจากผู้หญิงที่สอนปีศาจไร้หัวใจให้รู้จักคำว่ารัก
"พ่อไม่เคยคิดแบบนั้นลูกเกิดมาจากความรักพ่อกับแม่ลูกจะให้พ่อฆ่าลูกได้ยังไงเฟลิโอน่า"
"แต่ฝ่าบาทก็ทรงทำแล้ว ทำไปแล้วได้ยินไหมทรงฆ่าหม่อมฉันไปแล้วฆ่าให้ตายทั้งเป็นไง ฝ่าบาทจะทรงเป็นอย่างไรก็ช่างเราจะไม่ยุ่งกันอีกเดมอสจะไม่ใช่ฟากฟ้าของหม่อมฉันอีกแผ่นดินผืนนี้ก็จะไม่มีชื่อหม่อมฉันเป็นเจ้าหญิงหม่อมฉันขอลาออก"
"อ้อแล้วที่ฝ่าบาทบอกว่าหม่อมฉันเกิดมาจากความรักจากพ่อกับแม่หม่อมฉันไม่อาจทราบได้แต่ X แล้วก็คงตายไปกับความรักของฝ่าบาทเช่นกัน"
"พ่อไม่เคยหมดรักแม่ของลูก"
"ฝ่าบาทจะทรงตรัสอะไรก็ได้แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่หม่อมฉันจะฟัง หูของหม่อมฉันคงไม่สามารถฟังได้อีก พ่อมาดัสตีหม่อมฉันก็เพราะหม่อมฉันดื้อ ไม่ใช่พ่อแท้แต่ก็รักหม่อมฉันทุกครั้งที่พ่อตเค้าก็จะเอายามาทาให้ไม่ต้องบอกว่ารักแต่หม่อมฉันก็รับรู้ได้ หม่อมฉันรู้จักฝ่าบาทในฐานะพ่อก็ดีใจที่พ่อรักและให้คนตามหาถูกฝ่าบาทตบตอนสงครามก็เข้าใจว่าฝ่าบาทรักกลัวหม่อมฉันจะจากไป แต่ในวันนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว"
"พ่อรักลูกเฟลิโอน่าอย่าทำแบบนี้"
"รักกินไม่ได้สัมผัสไม่ได้แต่รู้สึกได้แต่ในหม่อมฉันมันไม่เหลือที่จะรู้สึกแล้ว ทรงไปพูดว่ารักกับผู้หญิงคนนั้นเถอะหม่อมฉันคงไม่บังอาจอยู่ขวางและข้าวของๆแม่หม่อมฉันก็จะขอเอากลับบารามอสเพื่อไม่ให้รกหูรกตาให้ ตำแหน่งรัชทายาทก็จะขอคืนให้เพื่อไว้รอโอรสธิดาองค์ใหม่ของฝ่าบาทกับผู้หญิงคนนั้น"
เฟรินพูดจบก็สลบไสลอยู่ในอุ้งหัตถ์ของท่านจ้าว
ปีศาจ....ไร้หัวใจ....
เฟรินไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นในตอนนี้นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยหวนระลึกถึงเมื่อครั้งย้อนไปในอดีตหากวันนั้นเธอเพียงดื้อสักนิดไม่เชื่อคาโลเหมือนทุกทีที่เคยเป็นเธอคงไม่ต้องมาเสียใจเท่าวันนี้...พ่อที่เธอเชื่อเสมอมาว่ารักแม่ของเธอเพียงคนเดียวแต่มันก็เป็นแค่สิ่งที่เธอคิดเพียงฝ่ายเดียวเธอน่าจะรู้ดีขนาดปู่ของเธอยังมีลูกหลากเผ่าพันธุ์ได้สาอะไรกับพ่อเธอ...พ่อคนที่เธอจะไม่อยากให้หลุดคำนี้ออกจากปากเธออีก..ถ้าจะมีก็คงมีเพียงพ่อมาดัสกับท่านจ้าว...ราชันย์ปีศาจที่เธอเชื่อมาตั้งแต่เด็กว่าโหดร้าย..สุดท้ายเขาก็โหดร้ายฆ่าเธอทั้งเป็น
“เฟรินตื่นแล้วเหรอ”น้ำเสียงที่ห่วงใยจากคาโล
คาโล คิลและโกโดมอาสามานอนเฝ้าเธอในห้อง
เฟรินพยักหน้าพร้อมปาดน้ำตาที่ไหลรินอย่างไม่คิดห้ามตัวเอง
“เจ้าหญิงอย่าทรงกรรแสงค์สิกระหม่อมตาสวยๆช้ำหมดแล้ว”โกโดมห้ามพร้อมกระโดดเหยงมาใกล้
“อย่าเรียกเจ้าหญิงอีกเลยโกโดมนายเคยเรียกฉันเฟรินก็เรียกแบบเดิมเถอะฉันลาออกแล้วจากการเป็นเจ้าหญิงที่เดมอสเป็นแค่เฟรินหัวขโมยเท่านั้น”
ใช่ว่าโกโดมจะไม่เข้าใจที่เจ้าหญิงเป็นเขาก็เป็นด้วยและเชื่อว่าชาวเดมอสทั้งแผ่นดินก็เป็นและรับไม่ได้ที่ใครจะมาเป็นองค์ราชินีของเดมอสแทนเจ้าหญิงอลิเซีย
“เฟรินอย่าพูดอีกเลยนะพูดไปแกก็เจ็บ”คิลที่พึ่งตื่นขึ้นมาเตือน
“ไม่เจ็บหรอกฉันก็จะกลับไปเป็น X เฟรินหัวขโมยเหมือนเดิมไงหรือว่าแกจะเลิกคบฉันเพราะฉันเป็นแค่ขโมย”เฟรินพูดพร้อมหันมามองหน้าคิล
“บ้าที่คบแกก็เพราะแกเป็นขโมยนี่แหละ”
“ใช่ฉันก็รักเธอเพราะเธอคือเฟรินนะ”คาโลดึงตัวเฟรินเข้ามากอดไว้แนบอก
โกโดมน้ำตาไหลร้องไห้สงสารและซึ้งใจกับมิตรภาพตรงหน้าหากแต่เขารับปากและสัญญากับองค์ราชะนีไว้เขาจะดูแลเจ้าหญิงน้อยเป็นอย่างดีไม่ว่าเธอจะเป็นอะไรหรือไปไหนเขาขอติดตาม
“ฉันอยากไปจากที่นี่”
ร่างสูงในชุดสีดำนั่งกลัดกลุ้มอยู่บนบัลลังค์ทองพร้อมด้วยพระขนิษฐาที่งามล้ำเกินกว่าผู้ใดและไม่มีอะไรในใต้หล้าที่เธอไม่รู้
“ข้าจะทำยังไงดีลูน่าเรืองเฟลิโอน่า
ราชินีจันทราทรงมองหน้าพี่ชายก่อนตัดสินใจตอบ
“แล้วท่านพี่จะทำอะไรคะในเมื่อท่านพี่ก่อเรื่องเองทั้งนั้น แต่ที่รู้ๆเฟลิโอน่าน่ะยิ่งกว่าอลิเซียนะคะ”
“ข้าถึงได้ถามเจ้านี่ไง”
///////////////////////////////////////////////
“………………..เมื่อถึงเวลา เฟลิโอน่าคงยอมรับเธอ แต่ว่าบางที....................” ราชินีกล่าวถึงอนาคตที่คาดว่าอาจจะเกิดขึ้น
“บางที? บางทีทำไม?” จ้าวเอวิเดสหวังว่าสิ่งที่น้องสาวเขานั้น คงจะไม่...................
“เป็นไปได้ว่า เมื่อถึงตอนนั้นก็อาจจะสายไปเสียแล้ว” ราชินีจันทราบอกแค่นั้น เพราะว่าอนาคตนั้นเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน อาจมีการเปลี่ยนแปลงกันได้
“ขอบใจมากลูน่า ที่บอกข้า” จากนั้นจ้าวเอวิเดส ก็ก้าวออกไป เพื่อที่จะคิดหาวิธีทางที่ทำยังไง ถึงจะให้เฟริน สามารถยอมรับในตัวของโลร่า
+++++++++++++++++++++++++
*“ฉัน? ทำถูกไหม? ที่เข้าไปแทรกแซงในครอบครัวเธอ”* โลร่าคิด ขณะที่เธอกำลังยืนมองชมวิว นอกปราสาท
*“เฟลิโอน่า? ลูกสาวของอลิเซีย”*
*“ผู้ที่เป็นแม่แท้ ๆ ของเธอ”*
*“มันคงยากซินะ? ที่จะให้ฉันยอมรับ แล้วมาแทนที่ฉันได้”*
*“ที่สำคัญ ในชั้นวรรณะ ฉันก็เป็นแม่มดชั้นต่ำอย่างที่เธอว่า”*
*“หือ?”* ทันใดนั้น โลร่าก็รู้สึกถึงผิดปกติบางอย่างได้
“นั่นใคร!!!” โลร่าตะเบ็งถาม แต่ทว่า............................
////////////////////////////////////////////////
" นั่นใครหน่ะ ออกมานะ" โลร่าตะโกน
"ข้าเอง" ชายบุรุษสง่าตอบ
" ท่านจ้าวเอวิเดส "
"ข้ามาถามเจ้าว่าเจ้าคิดยังไงกับเฟริน"
"หม่อมชั้นหรอเพคะ "
" หม่อมชั้นคิดว่า องค์หญิงเฟลิโอน่าเป็นคนที่น่ารัก แล้วก็ใจดี เพียงแต่เค้าคงไม่อยากให้ใครมาแทนที่ท่านอลิเซีย
เพคะ ที่สำคัญ ข้าว่าข้าคงไม่เหมาะที่จะมาเทียบท่านอลิเซีย หม่อมชั้นเป็นเพียงแม่มดชั้นต่ำเท่านั้น" เธอบอก
" หรอ ชั้นรู้สึกว่า ลูกจะต้องจากชั้นไป มีลางสังหรณ์ที่แปลกมาก" ท่านจ้าวบอกโลร่า
"ไม่หรอกเพคะ ท่านนคิดมากไป "
ท่านจ้าวตกตะลึงกับภาพตรงหน้ามิใช่แค่ท่านจ้าวเหล่าข้าราชบริพารน้อยใหญ่ก็ด้วยสภาพพระธิดาราชบุตรเขยและพระสหายสนิทท่านคิลและโกโดมหอบข้าวหอบของมากมายมาที่ท้องพระโรงเพื่อจะทูลลาเป็นครั้งสุดท้ายที่จริงเฟรินจะไปเงียบหากแต่คาโลคิลและโกโดมค้าน
‘จะไปก็ต้องไปอย่างสง่าผ่าเผยไม่ใช่แอบไป’
“โกโดมมันหมายความว่ายังไง”ท่านจ้าวหันมาถามโกโดมเสียงเคลียดขณะโกโดมถอดชุดถอดเหรียญตราตำแหน่งส่งใส่พานถวายคืน
“กระม่อมขอลาออกพระเจ้าค่ะกระหม่อมรับปากอดีตองค์ราชินีไว้ว่าจะดูแลพระธิดาตลอดไปกระหม่อม
ไม่อาจคืนคำได้แม้ตายกระหม่อมก็ยอมกระหม่อมเคยพลาดที่ทำเจ้าหญิงหายไปครั้งหนึ่งแล้วแต่ครวนี้กระหม่อมจะไม่พลาดอีก...เจ้าหญิงไปไหนกระหม่อมไปด้วย...และกระหม่อมก็คงรับคนอื่นที่เป็นมนุษย์มาแทนเจ้าหญิงอลิเซียไม่ได้เช่นกันฝ่าบาทก็ทรงทราบกระหม่อมเกลียดพวกมนุษย์”
ท่านจ้าและเหล่าขุนนางกลืนน้ำลายเอื๊อกกลับการร่ายยาวของโกโดม
“หม่อมฉันขอทูลลา”เฟรินหันไปเงยหน้าสบตาตรงกัยท่านจ้าว
“ถ้าทรงเจอหม่อมฉันในเอเดนก็ไม่ต้องทรงทักทายไม่ต้องทรงคิดว่าหม่อมฉันคือลูกเพราะหม่อมฉันก็จะไม่ทำเช่นนั้นเช่นกันไม่ต้องทรงกลัวว่าหม่อมฉันจะลำบากใจเพราะหม่อมฉันจะลืม...ลืมให้หมดลืมทุกสิ่งที่เป็นเดมอส..หม่อมฉันขอคืนราชสกุลเกรเดเวลให้ฝ่าบาทและคืนตำแหน่งเจ้าหญิงรัชทายาทให้เดมอสแต่จะไปใช้ราชสกุลฟาโรเวลและนามสกุลเดอเบอโรว์อย่างที่มันควรเป็น”เฟรินบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเย็นเฉียบแววตาที่ไร้แววสุกใส
“ลูกพูดอะไรเฟลิโอน่า”ท่านจ้าวตรัสเสียงลั่นจนผนังและกำแพงปาราสารทสั่นสะเทือนไปทั้งหลัง
แต่ใจของคนเป็นพ่อต่างหากที่มันทลายแล้ว...
ท่านจ้าวจะเดินมาคว้าร่างเฟรินหากแต่คิลคาโลโกโดมเอาตัวเข้าขวางไว้ทั้งๆที่ก็รู้ว่าคงขวางไม่ได้หากแต่เฟรินเจ็บเกินไปที่จะรับอะไรได้
ท่านจ้าวจ้องมองสามร่างตรงหน้าด้วยความพิโรธหากแต่ระงับไว้ได้ไฟยิ่งกว่านรกสุม
“หม่อมฉันไม่ใช่ลูกฝ่าบาทหม่อมคือลูกไม่มีพ่อมีก็แต่พ่อเลี้ยงที่ชื่อมาดัสเท่านั้น..ลูกของพระองค์คงจะเกิดเร็วๆนี้ฝ่าบาทไม่ต้อทรงห่วงถ้าหม่อมฉันตายไปหม่อมฉันจะไม่เล่าเรื่องนี้ให้ท่านแม่ฟังเพราะหม่อมฉันไม่อยากให้แม่เจ็บหม่อมฉันอยากให้แม่มีความสุขอยู่กบความคิเพ้อฝันตลอดไปส่วนข้าวของของท่านแม่หม่อมฉันขอหวังว่าทรงจะไม่ว่าอะไร”
“ท่านจ้าวไม่ต้องทรงเป็นห่วงกระหม่อมจะดูแลเฟรินด้วยชีวิต”คาโลรับปากเป็นมันเป็นเหมาะพร้อมสบตากับท่านจ้าว
“หม่อมฉันด้วย”คิลรับปากอีกคนเดี๋ยว
“เดี๋ยวๆ ค่ะเจ้าหญิงเฟลิโอน่า”โลร่าวิ่งออกมาพร้อมจะถลันมาหาเฟรินแต่ข้าราชบริพารน้อยใหญ่ต่างไม่ยอมให้เข้าถึงตัวเจ้าหญิงทุกคนคิดเหมือนโกโดมในเมื่อคนขลาดเช่นโกโดมยังกล้าที่จะปกป้องเจ้าหญิงไฉนเลยพวกเขาจะไม่กล้า...พวกเขาสัมผัสได้ถึงลางร้ายมานานตั้งแต่ผู้หญิงคนนี้เข้ามา..ตอนนี้เป็นจริงทำร้ายจิตใจเจ้าหญิง
“ถ้าเรียกฉันว่าเจ้าหญิงยัยไม่กราบกรานถึงฉันไม่ใช่เจ้าหญิงของเดมอสหากแต่ก็คือบารามอสแม่ฉันยังคือราชินีของที่นี่เมื่อไหร่เธอขึ้นเป็นราชินีแล้วค่อยมาเทียบชั้น..”เฟรินผยองหยิ่อย่างไม่เคยเป็นเฟรินไม่เคยดูถูกใครทั้งนั้นและเกลียดใครเฟรินก็ไม่เคยด้วยซ้ำ
“ใช่เจ้าเป็นมนุษย์ไร้ยศไร้ศักดิ์ทำไมทำตีเสมอเจ้าหญิงแต่จำไว้วันใดที่เจ้ามาแทนองค์ราชินีเจ้าก็จะได้แค่ตำแหน่งเท่านั้นหากแต่ใจประชาเดมอสเจ้าจะไม่ได้นังงูพิษ...ท่านจ้าวกระหม่อมขอลาออกกระหม่อมรับไม่ได้ที่ฝ่าบาทจะรับงูพิษตัวนี้มาเลี้ยงไว้และยกย่องจนสูงส่ง”ราสเตอร์อำมาตใหญ่กล่าวพร้อมจะถอดยศถอดตำแหน่งคืนให้ท่านจ้าว
“กระหม่อมด้วย..ฝ่าบาทไม่เคยแม้แต่จะคิดทำให้เจ้าหญิงเสียใจแต่พอนังงูพิษนี่เข้ามาก็ทรงเปลี่ยนไปฝ่าบาทอยู่มาหลายพันปีทรงไม่คิดแต่งงานแต่พอทรงมีความรักพวกกระหม่อมก็ดีใจเพราะเจ้าหญิงอลิเซียทรงเป็นเจ้าหญิงที่ดีและฝ่าบาทจำได้ไหมวันที่ฝ่าบาทอภิเษกฝ่าบาทสัตย์สาบาญไว้อย่างไร...แต่ผู้หญิงคนนี้เข้ามาก็ทำลายทุกสิ่ง”ฟองโซ่เสนาธิการกล่าวพร้อมถอดชุดตำแหน่ง
....สาบาญว่าจะรักและภักดีนางเพียงผู้เดียว..ใจข้าของข้าเป็นของอลิเซีย ฟาโรเวลเพียงผู้เดียวตลอดนิจนิรันดร์
***********************
โดย typs , ##(+_+)Kwan## , teeta , pika
อัพครวหน้าขึ้นบทใหม่ แล้ว เข้ามาช่วย ๆ กันแต่งต่อกันเยอะ ๆ น่า จะได้สนุก
บางทีเรื่องมันอาจจะหักมุมไปอีกทางก็ได้ ใครจะไปรู้ว่า แต่ละคนอยากจะให้เรื่องออกมาเป็นแบบไหน?
แล้วก็ขอบคุณ นักอ่านที่ช่วยเข้ามาต่อเรื่องด้วยนะงับ
ความคิดเห็น