มาเล่นต่อฟิคบารามอสกันเถอะ : เมื่อเอวิเดสจะแต่งงานใหม่!!!

ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 8

บทที่  8

เล็บสีแดงตัดกับนิ้วเรียวยาวสีซีดเชยคางเจ้าชายคนเก่งขึ้นพินิจก่อนจะหัวเราะในลำคออย่างถูกใจ
"ข้าดีใจ...ที่ท่านรักษาสัญญา" เสียงแหลมสูงเอ่ยขึ้นอย่างยั่วยวน

หากคาโลกลับยืนเฉยแม้ในใจจะรู้สึกขยะแขยงมือนั่นเต็มทน
แต่...วาจาที่เขาพูดออกไป มันกลับมาทำร้ายเขาเองงั้นหรือ
จะว่าทำร้ายก็ไม่ถูก เพราะอย่างน้อยเฟรินก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว

"เจ้า..."

"ข้าชื่อโรซี่" หญิงสาวตอบไล้มือมาตามทรวงอกงาม

"โรซี่เธอจะทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่" คาโลถามขึ้น

"ฮ่าๆ...เมื่อไหร่งั้นหรือเจ้าชาย ท่านคงลืมไปแล้วละมั๊งว่าท่านพูดอะไรไปก่อนที่จะรับยาจากข้า" โรซี่หัวเราะเสียงแหลม

ข้าก็แค่..........ต้องการไปไหนมาไหนกับเจ้านะ   ข้าอยากอยู่เคียงข้างเจ้า

ถ้าหากนายไปที่ไหนก็แล้วแต่  ข้าก็จะขอตามนายไปด้วย  นี่คือข้อตกลง 

เขายังคงจำได้ดีข้อสัญญาที่หญิงสาวตรงหน้าให้กับเขา
แต่มันมีช่องโหว่อยู่...
อย่างที่ทุกคนรู้ 'คนของคาโนวาลไม่เคยยอมเสียเปรียบใคร'

"ใช่ข้าจำได้ แต่เจ้าก็ไม่ได้กำหนดระยะเวลามิใช่หรือ" ร่างสูงเริ่มต้อนโรซี่ให้จนมุม
โรซี่ชะงัก กัดฟันกรอด ก่อนจะยิ้มกริ่ม

"ตกลงเจ้าชายท่านนี่ฉลาดเป็นกรดช่างเป็นคนที่น่ากลัวเหลือเกินนะ... ข้าแค่ต้องการค่าตอบแทนเป็นระยะเวลาเพียงหนึ่งราตรี"

"งั้นตกลง" คาโลเอ่ยขึ้น แววปราโมทย์เกิดขึ้นบนดวงหน้าของหญิงสาว

นิ้วเรียวขยับหยิบบางอย่างภายใต้เสื้อคลุมและปาใส่หน้าเจ้าชายคนเก่งเต็มๆ
ฝุ่น?...คาโลคิดก่อนจะล้มลง

"อย่าดูถูกข้าดีกว่านะเจ้าชาย" โรซี่หัวเราะเย้ยหยัน และประโยคนั้นก็เป็นประโยคสุดท้ายที่คาโลได้ยินก่อนที่เขาจะรู้สึกมึนงงและตกลงสู่ห้วงนิทราในที่สุด

สิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ในสายตาของบุคคลสองคนตลอดเวลา "ออกมาได้แล้ว ฉันรู้นะว่ามีคนอยู่ตรงนั้น" โรซี่พูดพร้อมกับหันไปมองบุรุษผู้หนึ่งที่ออกมาจากพุ่มไม้

"เก่งนิ ทำให้เจ้าชายคาโลสลบไปได้ นั้นคงเป็นผงนิทรา" โร เซวาเรส ห้องสมุดเคลื่อนที่ ตามเจ้าชายคาโลออกมาเพราะสงสัยในพฤติกรรมแปลก ๆ

"เพราะแบบนี้นี่เอง คาโลถึงได้รีบออกมา ไม่ไปตามดูแฟนมัน" คิลพูดพร้อมกับออกมาจากพุ่มไม้อีกด้านหนึ่ง

มีสองคนหรือนี้ ฝีมือเฉียบมาก

"นายคงจะเป็นคิลมัส ฟีลมัส ส่วนนายคงเป็น โร เซวาเรส ละสินะ" โรซี่พูดพร้อมกับหันไปส่งตาหวานหยาดเยิ้มให้กับคิลและโร

"พี่โรซี่  ทำอะไรอยู่  ข้ารอตั้งนานแล้ว  อ๋อ  หรือว่าพี่จะเอาพวกนี้ไปด้วย"  ชาร์โรปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังของโรซี่

"สองคนนี้หน้าก็ดีอยู่หรอก   แต่ข้าคิดว่าไว้วันหลังดีกว่า  ช่วยแบกเจ้านี่ไปด้วยแล้วกัน"  โรซี่บอก  ชาร์โรแบกคาโลไว้บกบ่า  คิลกับโรต่างก็เรียกอาวุธของตนเองขึ้นมาทันที

"พวกเราไม่ยอมให้พวกแก พาคาโลไปได้หรอก"  คิลเอ่ยขึ้น  แล้วพุ่งใส่ชาร์โร

ชาร์โร เบี่ยงตัวหลบ  โรซี่ร่ายคาถาโจมตีกลับ  โรร่ายเวทย์ป้องกัน   เวลาเพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น  ชาร์โรล้วงหยิบสิ่งของสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋า    เขาบริกรรมคาถาอย่างรวดเร็ว  ทันใดนั้นมีแสงสว่างจ้าไปทั่ว  ครอบคลุมอาณาเขตของปราสาทคาโนวาลทั้งหมด

เมื่อแสงสว่างหายไป  ชาร์โร  โรซี่ และคาโลที่สลบหายไปเสียแล้ว  มิหนำซ้ำ  บริเวณที่คิลกับโรยืนอยู่นั้น  มันเปลี่ยนแปลง  จากเดิมพวกเขาอยู่ในสวนวังคาโนวาล  กลายเป็นเขตเขาวงกตกำแพงหินสูงมืด  ๆ ทึม ๆ  มีโคมไฟส่องแสงเป็นระยะ ๆ

"พวกเรา   อยู่ที่ไหนเนี่ย?"   คิลเอ่ยขึ้น แล้วมองรอบบริเวณด้วยความประหลาดใจ 

"แย่ล่ะสิ  พวกเราติดอยู่ในเขตอาคมค่ายกล   ของไอ้เด็กหนุ่มคนนั้นแน่ ๆ"  เมื่อโรวิเคราะห์แล้วได้คำตอบที่คิดว่าน่าจะใกล้เคียงมากที่สุด

"มีวิธีทำลายไหม?"

"ต้องหาสิ่งของที่เป็นแกนกลางของเขตอาคมค่ายกล  แล้วทำลายทิ้งซะ"  โรตอบ

"แล้วคนอื่นล่ะ  อยู่ในเขตอาคมด้วยเปล่า?"

"อาจจะนะ.................. ถ้าหากว่ามีคนอยู่ในขอบเขต  เขาก็สามารถเลือกคนที่จะดึงเข้ามาในเขตอาคมได้"  

ปึก!!

"บ้าชะมัด!!!  เฟรินก็ยังคืนความทรงจำไม่หมด  แล้วคาโลก็ถูกลักพาตัวไปอีก!!"  มือคิลทุบกำแพง  เขาเจ็บใจตนเองที่ไม่สามารถช่วยอะไรเพื่อนไม่ได้เลย

"เอาอย่างงี้แล้วกัน  พวกเราแยกย้ายกัน   นายไปตามหาคาโล  ส่วนฉันจะไปหาเฟริน  ฉันคิดว่าพวกเขาคงต้องดึงเฟรินเข้ามาในนี้ด้วยแน่ ๆ  จากนั้นค่อยหาแกนกลางแล้วทำลายซะ!!"   โรตัดสินใจ  คิลพยักหน้าเห็นด้วย  จากนั้นทั้งสองคนเดินไปคนละทาง  ต่างก็มุ่งไปทำหน้าของตน

"พี่ลูคัส?   พี่ลอเรนซ์   เฮ้ย!!!  หายไปไหนกันหมดวะเนี่ย!!!!  ตะกี้นี้ยังนั่งทานอาหารกันอยู่เลย!!!"    เฟรินโวยวายอยู่คนเดียว     แค่มีแสงสว่างจ้าจากที่ไหนก็ไม่รู้?  แว๊บเดียวเท่านั้น!!!   กลายเป็นว่าเฟรินนั่งบนเก้าอี้หินอยู่อย่างโดดเดี่ยว  ในห้อง กำแพงหิน  ที่มีทางเข้าออกทั้งสี่ทิศ

*"สงสัยต้องเป็นเขตอาคมของใครบางคนแน่ ๆ   เล่นตลกเหลือร้ายจริง ๆ  แล้วที่นี่  ฉันจะไปทางไหนดีวะเนี่ย?"*    เฟรินยืนคิดสักพักหนึ่ง  แล้วเธอก็ตัดสินใจเดินเข้าทางทิศเหนือ......................

"วางคาโลไว้ตรงนั้นแหละ"  โรซี่สั่ง    ชาร์โรวางร่างคาโลบนแท่งหิน  ทันใดนั้นก็มีโซ่เหล็กพันธนาการและตึงแขนกับขาของคาโลทั้งหมด

"ข้าขอกลับก่อน"  ชาร์โรจะขอกลับก่อน

"ข้ายังไม่ให้เจ้ากลับ!!"  โรซี่ดึงแขนชาร์โรไม่ให้ไป

"พี่โรซี่..........  ข้าก็โอนคำสั่งให้พี่แล้วไง?  พี่จะสั่งให้มีกับดักตรงไหนก็ได้  สับเปลี่ยนเส้นทางเขาวงกต   หรืออะไรก็แล้วแต่"

"ข้าต้องการให้เจ้าทำอย่างหนึ่ง    ช่วยปลอมตัวเป็นคาโลหน่อยซิ"   โรซี่ขอ

"ทำไมข้าต้องทำอย่างั้นด้วย?"

"แผน!!  หลอกยัยเฟลิโอน่า  ข้าอยากเห็นใบหน้าที่เศร้าโศกของหล่อน!!  ข้าไม่อยากให้ยัยนั่นมีความสุข  ข้าจะทำให้เธอมีชีวิตเหมือนตุ๊กตา  ที่มีชีวิตอยู่ไปวัน ๆ"

"พี่   อย่างงี้  มันทำเกินไปหน่อยแล้วก็............................"   ชาร์โรเริ่มไม่เห็นด้วย

"แต่ข้าเห็นด้วยกับโรซี่   หรือว่าเจ้าจะไม่ฟังข้า"   เสียงชาร์ลีเอ่ยขึ้น  เขาเดินทะลุกำแพงเข้ามา  แล้วเดินไปมองคาโลที่นอนสลบ

"แต่ว่าพี่...................."

"ข้าไม่อยากฟังความคิดเห็นของเจ้านะ    ข้าอยากจะได้เฟลิโอน่า  ข้าต้องใช้พลังแห่งธิดาความมืด"  ชาร์ลีกล่าว

"ข้าเกือบลืมไป     โลร่าใกล้จะมาถึงเมืองคาโนวาล   พวกเราต้องรีบดำเนินแผนการตรงนี้ให้เสร็จ  ก่อนที่เธอจะเข้ามาในเขตอาคมค่ายกล  ไม่ให้เธอคอยชี้นำกับพวกนั้น  ชาร์โรทำตามที่โรซี่บอกด้วย"

"รับทราบ!!!" 

/////////////////////////

"คาโล...นั่นแกหรอ" เฟรินร้องทักเมื่อมองเห็นชายหนุ่มร่างสูงอยู่เบื้องหน้า

"เฟลิโอน่า" คาโลทักตอบแววตาทอแววปราโมทย์ผิดวิสัย

"แกรู้มั๊ยนี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ" เฟรินถามต่อไม่สนใจอาการแปลกๆ ของคนรัก

"รู้สิ อยากให้นายรู้เอาไว้ด้วยว่านี่มันฝีมือฉัน" คาโลเอ่ยน้ำเสียงเย็นชา

"ฝีมือแก? บ้าน่า แกเอาพี่ๆ โรเวน พี่ลอเรนซ์ พี่ลูคัส แล้วก็คนอื่นๆ ไปไว้ไหนล่ะ" เฟรินถามใบหน้าตื่นตระหนก

"ฆ่า...ไปหมดแล้ว"

"แกโกหก แกไม่ใช่คนแบบนั้น ฉันรู้จักแกดี แกไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นลงหรอก"

"ฉันทำได้ทุกอย่างเพื่อโรซี่" หัวใจเล็กๆ ถูกบีบ ทันทีที่ได้ยินคำๆ นั้น

"หนะนาย นายว่าอะไรนะ" เฮ้ย เราไม่ได้รักมันซะหน่อยจะไปรู้สึกเสียใจแบบนั้นทำไมกันวะ X เฟริน เฟรินด่าตัวเองในใจเสียงดัง

"ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำลงไปฉันไม่สนว่าอะไรจะตามมาแค่ฉันได้ทำเพื่อโรซี่ก็พอใจแล้ว" หยุดพูดซะทีได้มั๊ย คำพูดแกมันทำให้ฉัน
...อยากร้องไห้...

"แกรัก...รัก...โรซี่งั้นหรอ" เฟรินถามเสียงแผ่วหวิว ในใจภาวนา อย่าให้เป็นไปตามนั้นเลย ยอมแลกกับทุกๆ อย่างก็ได้ แค่อย่าให้พูดออกมาว่า...

"ฉันรักโรซี่" คาโลย้ำทำเอาเฟรินทรุด น้ำตารินไหลไม่หยุด

"แก..ไหนแกว่าแกรักฉันคนเดียวไง  X โกหก  X คนหลอกลวง  X เจ้าชายไร้หัวใจ!!!" ความทรงจำเก่าๆ ไหลเข้าในหัว ความทรงจำมากมายแทรกแซงขึ้นจนเฟรินรับไม่ไหว หมดสติกองลงกับพื้น โดยไร้มือที่แข็งแกร่งจากเจ้าชายที่รักมากที่สุด ทั้งที่รัก ทั้งที่รักมากขนาดนี้ แต่นายกลับ...



เมื่อเห็นร่างบางล้มลงกระแทกพื้น ชาร์โรในร่างคาโลก็รีบถลาเข้ามา
"ขอโทษนะสาวสน้อย แต่ข้าต้องทำตามคำสั่ง" กล่าวจบชาร์โรก็บริกรรมคาถาทำให้เฟรินหายไป เขาเสกให้เฟรินไปพักผ่านในสถานที่แห่งหนึ่งเพื่อชดใช้ความรู้สึกผิด แต่ร่างของเฟรินกลับไปโผล่ข้างๆ ร่างของคาโลที่หลับไหลไม่ได้สติอยู่

“ข้ากะไว้ไม่มีผิดจริง ๆ   ชาร์โรใจอ่อนเกินไป  ดีนะที่ข้ารู้ทัน”  โรซี่เอ่ยขึ้น เมื่อร่างเฟรินปรากฏบนแท่นหินข้าง ๆ ร่างของคาโลที่ไม่ได้สติ  โรซี่เป็นคนดึงร่างเฟรินมาอยู่ที่นี่เอง

โรซี่เหลือบมองชาร์ลี   มือชาร์ลีแตะที่หน้าผากของคาโล  เขาพึมพำร่ายคาถา  เกิดสัญลักษณ์เป็นครึ่งวงกลมสีแดงบนหน้าผากคาโล  เมื่อชาร์ลียกมือออก  ครึ่งวงกลมสีแดง บนหน้าผากคาโลก็หายไป  ชาร์ลีทรุดนั่งลง บนเก้าอี้หิน ด้วยความเหนื่อย

“เป็นครั้งแรก  ที่ข้าไม่สามารถลบความทรงจำของเขาได้  นึกไม่ถึงว่า คาโลจะรักเจ้าหญิงเฟลิโอน่ามากถึงเพียงนี้   ข้าทำได้แค่ปิดผนึกความทรงจำเกี่ยวกับเฟลิโอน่าเท่านั้น    ข้าหวังว่าคาโลจะนึกถึงเฟลิโอน่าไม่ได้อีกต่อไป”  ชาร์ลีบอกพลางนึกคิดอย่างกลุ้มใจ  แม้ว่าเขาจะปิดผนึกความทรงจำไว้ได้  แต่เขาไม่สามารถลบความทรงจำ นั่นคือข้อผิดพลาดของเขา  ซึ่งจะเป็นปัญหาในอนาคตได้  

“พี่ชาร์ลี  อย่ากังวลมากไปเลย  พี่ไม่เคยทำอะไรผิดพลาดอยู่แล้ว”  โรซี่พูดปลอบชาร์ลี 

“ข้าต้องไปแล้วล่ะ   เจ้าอยู่ที่นี่ต่อ จนกว่าพวกนั้นมันจะทำลายแกนกลางได้  แล้วเจ้าค่อยไป  ทิ้งคาโลไว้ที่นี่”  ชาร์ลีสั่ง

“พี่ชาร์ลี!!  ข้า........”

“อย่ามาค้านข้านะ โรซี่  ข้ารู้ว่าเจ้าอยากจะเล่นสนุกกับหนุ่ม ๆ   แต่ข้าไม่อนุญาต!!  อย่าลืมซิ  ข้าเองก็รักเจ้า”  ชาร์ลีดึงร่างโรซี่เข้าจูบอย่างดูดดื่ม และเร้าร้อนทันที    ต่อมาชาร์ลีก็ถอยออกห่างโรซี่

“นึกไม่ถึงเลยว่า จะมีวันที่พี่จะกล้าเอ่ยบอกอย่างนี้   แม้ว่าจะผิดจรรณบรรณก็ตามหรือ?   แต่ข้าเองก็ไม่สน”  โรซี่กล่าว  แล้วโอบกอดชาร์ลี   มือชาร์ลีลูบหัวโรซี่แล้วพูดว่า

“ใช่  แม้ว่าจะผิด  แต่ข้าไม่สน  เอาละได้เวลาที่ข้าต้องไปแล้ว  ไม่ต้องเป็นห่วงว่าข้าจะรักเฟลิโอน่า  ข้าก็แค่ใช้เธอเป็นเครื่องมือ  ในใจข้ามีแต่เจ้าเท่านั้น”  ชาร์ลีจูบโรซี่อีกครั้ง  แล้วอุ้มร่างเฟรินขึ้น  จากนั้นเขาก็เดินทะลุกำแพงออกไป

-------------------------------------------------------------------------
พี่นางฟ้า   ,ลิตเติลมิคุจัง, Pika0be

ปล.  ช่วยเช็คด้วยว่า  ว่าเราอัพแล้วมีขาดความคิดเห็นของใครไหม?  หรือว่ามีผิดพลาดยังไงก็ช่วยบอกด้วย 

บางทีเราก็เบลอ ๆ

ปล2. ถ้าใครยังไม่ได้อ่านกฏกติกาที่เปลี่ยนไป  ก็..จากที่เราเคยแจ้งไว้ว่า  ต้องมีคนโพสต์แต่งต่ออย่างน้อยสองคนขึ้นไป  เราเปลี่ยนเป็นแค่หนึ่งคนแล้วนะ


ปล3.  เนื้อเรื่อง  เพิ่มเติม

ชาร์ลีจะทำการลบความทรงจำของเฟริน  ให้เฟรินมีสภาพไม่ต่างอะไรกับตุ๊กตา  ส่วนคาโล  ถ้าหากว่าเขาพยายามนึกเกี่ยวกับเฟริน  คาโลจะปวดหัวอย่างรุนแรง จนหมดสติได้           แกนกลางของเขตอาคม  เป็นสิ่งของชิ้นหนึ่ง ให้เป็นอะไรก็ได้  ตามแต่นักแต่งคนต่อไป   โรเวน ลอเรนซ์ และลูคัสก็ติดอยู่ในเขตอาคมเช่นกัน  แต่อยู่ที่ไหน  ตามใจนักแต่งเช่นกัน แต่ไม่ใช่ที่เดียวกับเฟรินแน่ ๆ