Fic บารามอส : เขาวงกต

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิคบารามอสเรื่องนี้  ไม่มี ไม่ซิต้องบอกว่ามีฉาก หวานนิดเดียวจริง  ๆ  ใครที่อยากจะเห็นคาโลกับเฟรินก็ต้องขออภัยด้วยงับ  เรื่องนี้จะเเต่งเป็นอีกแนวหนึ่ง  ไม่รู้ว่าถูกใจกันหรือเปล่า?  ไม่ได้จับคู่ใครทั้งนั้น



  

เนื้อเรื่อง

Fic บารามอส : เขาวงกต

“เฟริน  นั่นมันอะไร?”  นักฆ่าคิล  ฟีลมัส เอ่ยถามเพื่อนซี้  อดีตหัวขโมย แต่ปัจจุบันเป็น เจ้าหญิงเฟลิโอน่า แห่งเดมอสและบารามอส  เมื่อคิลช่วยเปิดประตูห้องให้ เฟรินที่เดินแบกห่อกระดาษเข้ามา

“ของฝากจาก ท่านพ่อเอวิเดส”  เฟรินตอบแล้วยิ้มกว้าง  เมื่อวางห่อกระดาษไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว จากนั้นเธอก็จัดการแกะห่อกระดาษดูว่าข้างในนั้นมันมีอะไรกันแน่?  คิลชะโงกมองด้วยความอยากรู้อยากเห็นเช่นกัน

มันเป็นหีบไม้ สีน้ำตาลเข้มเงาวับ มีตราสัญลักษณ์เดมอสอยู่ตรงด้านหน้าของหีบ และมีแผ่นกระดาษเสียบอยู่ในช่องข้างนอกของหีบด้านซ้าย  เฟรินหยิบขึ้นมาเปิดแล้วอ่านเสียงดัง

“เกมเขาวงกต  เป็นเกมสนุก ๆ  สำหรับคนที่วัน ๆ อยู่แต่ในบ้าน ไม่ได้ออกไปไหน  ไม่มีอะไรจะทำ  ไม่ว่าจะเดินไปส่วนไหนของบ้าน ก็รู้ว่าอยู่ตรงไหนทุกที่  เพียงคุณมีสิ่งนี้ คุณก็สามารถสนุกได้ แม้ว่าจะอยู่แต่ในบ้าน  จะทำให้ภายในบ้านเป็นเขาวงกต ห้องต่าง ๆ ของบ้านจะเปลี่ยนตำแหน่ง รับรองไม่มีเบื่อ!”  ตาคิลเปล่งประกายระยิบระยับทันที ที่ได้ของเล่นชิ้นใหม่อย่างปิดไม่มิด

“เยี่ยมไปเลย!  อย่างนี้ต้องลองซะแล้ว!”   เฟรินเปิดฝาหีบทันที  ในหีบนั้นมีช่องสำหรับวางมือ แล้วยังมีรอยสักเป็นรูป ต่าง ๆ  เท่าที่ดู  น่าจะแบ่งได้เป็นสองหัวข้อ   ขอบเขต  ความยาก 

“จะลองเล่นเลยเปล่า?”  เฟรินถามคิล

“เอาซิ”  นิ้วชี้เฟรินลากไปที่รอยสักเป็นรูปสี่เหลี่ยม  ส่วนสายตายังคงอ่านคู่มือ

“กติกาง่าย ๆ  ผู้เล่นคนไหนที่เจอหีบใบนี้ก่อน แล้ววางมือบนช่อง แล้วพูดเสียงดังว่า เอ๊าท์ไซด์ เกมก็จะจบทันที  แล้วทุกอย่างที่เคยถูกปรับเปลี่ยนก็จะกลับกลายมาเป็นเหมือนเดิม”   เฟรินเก็บคู่มือเข้าที่เดิมที่ควรอยู่ของมัน  จากนั้นก็เริ่มปรับเกม

“ สองคน เฟรินกับคิล เอา ห้องพักของเรา  แล้วก็ ห้องอาหารดรากอน ห้องสมุดเอดินเบิร์ก และห้องนั่งเล่นป้อมอัศวินแล้วกัน”  เฟรินเลือกห้องที่ปรับเปลี่ยนตำแหน่ง โดยการพูด

“ระดับง่าย”  เฟรินเลื่อนปุ่มไม้ไปที่ หมายเลขหนึ่ง  จากนั้น เฟรินก็วางมือบนช่องแล้วพูดเสียงดังเล็กน้อย 

“อินไซด์!”  ทันใดนั้น ทั้งสองรู้สึกว่าห้องสั่นไหว เหมือนกับว่าเคลื่อนที่  สักพักมันก็หยุด  ส่วนหีบมันก็หายไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ 

“ใครแพ้เลี้ยงข้าวกลางวันด้วย”  เฟรินเดิมพันเกมกับคิล

“ได้เลย!”  คิลรับคำท้า  เฟรินบิดลูกบิดเปิดประตูออกไปก็พบว่ากลายเป็นห้องอาหารดรากอนไปเรียบร้อยแล้ว   

คิลเดินสองสามก้าว แล้วอยู่ดี ๆ ก็หายวับไปต่อหน้าต่อตาเฟริน 

“คิล!”  เฟรินร้องอย่างตกใจ  คิลพัฒนาความสามารถถึงขนาดหายตัวได้แล้วหรือนี่?

“ฉันอยู่นี่!”  คิลตะโกนบอก  เฟรินก้มหน้า ก็พบว่าคิลแค่ก้าวเท้าผิดไป  แต่น่าแปลกไม่น่าจะมีขั้นบันไดไม่ใช่เหรอ?

“เดินยังไงของนาย”  เฟรินถาม

“ฉันจำได้ว่ามันไม่มีขั้นบันไดนี่  แล้วมันโผล่มาจากไหนเนี่ย?”  คิลบ่น แล้วลุกขึ้นยืน

“อาจจะเป็นกับดักมั้ง? ในคู่มือมันบอกว่ามีกับดักเล็ก ๆ น้อย ๆ พอหอมปากหอมคอ”  เฟรินเพิ่งนึกได้ว่าบอกไม่หมด

“ทำไมไม่บอกตั้งแต่ฟะ”  คิลหงุดหงิดไปงั้น ๆ แล้วต่างคนต่างแยกย้ายกันไปหาห้องที่มีหีบใบนั้น   

คิลเดินออกจากห้องอาหารดรากอน ไปโผล่ที่ห้องนั่งเล่นป้อมอัศวิน เฟรินออกไปโผล่ที่ห้องพักตัวเองอีกครั้ง   

“เจอแล้ว!”  เฟรินร้องอย่างดีใจเมื่อเจอหีบที่ห้องสมุด แล้วรีบกระโจนไปวางมือแล้วพูดว่า เอ๊าท์ไซด์ทันที  ทันใดนั้นเฟรินรู้สึกว่าห้องสั่นไหวอีกครั้ง รู้สึกตัวอีกที  ก็กลับมาอยู่ที่ห้องพักเหมือนเดิม รวมทั้งคิลด้วย

“แปล๊บเดียวเอง! ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย!”  คิลโวยวาย เพราะเกมมันจบเร็วเกินไป

“เอาอย่างนี้ไหมคิล  ชวนเพื่อน  ๆ  มาเล่นเกมเขาวงกตด้วยเลยดีกว่า”  เฟรินเสนอ 

“เอาซิ  เล่นกันหลาย ๆ คนคงจะสนุกกว่าเยอะ”  คิลเห็นด้วย แล้วทั้งสองคนก็ออกไปหาเพื่อน ๆ โดยที่ คิลเป็นคนแบกหีบไป

///////////////////////////////////

“เอาซิ ฉันก็อยากเล่นดูว่ามันเป็นอย่างไง”  ครี๊ดเอาด้วย เมื่อฟังเฟรินชักชวนและอธิบายเกมเขาวงกต กับเพื่อน ๆ  ชั้นปีเดียวกัน ในห้องนั่งเล่นป้อมอัศวิน

“แน่ใจล่ะว่ามันจะไม่วุ่นวายครับ”  ซีบิลถาม  แต่แววตาไม่สามารถซ่อนความสนุกไว้ได้

“ถ้ากำหนดดี ๆ มันไม่วุ่นวายหรอก”  เฟรินยืนยัน  

“แล้วคาโลล่ะ?”  เฟรินถามมาทิลด้า 

“ยังประชุมไม่เสร็จ”  มาทิลด้าตอบ 

“ฉันว่าอย่าดีกว่ามั้ง?  ขืนให้พวกนายเล่นเกม มีหวังมีแต่เรื่องวุ่นวายอยู่แล้ว”  แองเจลิน่าพูด

“นั่นซิค่ะ”  เรนอนเห็นด้วยกับแองเจลิน่า

“เล่นเหอะ  ต้องเล่นหลาย ๆ คนถึงจะสนุก ไม่กี่คนไม่หนุกหรอก”  เฟรินตื้อเพื่อนสาว จนพวกเธอใจอ่อน (แต่ในใจลึก ๆ ก็อยากลองเล่นเหมือนกัน)

“ก็ได้ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น”

“เอาเป็นว่าเล่นด้วยกันทุกคนแล้วกัน”  เฟรินพูด

“เฟริน  แต่คาโลยังไม่รู้เลยนะ”  มาทิลด้าค้านขึ้นมาอย่างไม่เห็นด้วย

“ไม่เป็นไรหรอก  คนอย่างคาโลเอาตัวรอดได้สบาย ๆ อยู่แล้ว  มันเป็นแค่เกมไม่มีอันตรายหรอก เชื่อเถอะ”

“ที่จริงแล้ว อยากเห็นคาโลหน้าเหวอมากกว่ามั้ง?”  โรรู้ทันเฟริน

“มาเริ่มกันเลยดีกว่า”    เฟรินเปิดฝาหีบขึ้นมา

“นักเรียนป้อมอัศวิน ปีสามทุกคน  ส่วนขอบเขต.........”  เฟรินพูดไม่จบ ครี๊ดพูดแทรกขึ้นมา

“หอพักป้อมอัศวิน”   “ห้องอาหารดรากอน ห้องสมุดเอดินเบิร์ก”  โรนึกสนุกพูดแทรกต่อ

“คุกใต้ดิน”  “ห้องเรียนทุกห้อง”   “สนามกีฬาโคลอสเซี่ยม และสวนหย่อมกลางโรงเรียน”  มาทิลด้าพูดตัดจบสถานที่  แล้วหันไปปรับระดับ  เฟรินเลื่อนไปที่ระดับกลาง

“เอายากไปเลย!”     อาชูร่าโพล่งขึ้นมา

“นั้นดิเอายากไปเลยดีกว่า”  นิกส์เห็นด้วย  เกิดความชุลมุนเล็กน้อยที่มารุมกันที่หีบ  เมื่อมันเลื่อนไปที่ระดับยากปั้บ  ครี๊ดวางมือแปะบนหีบ แล้วร้องว่า

“อินไซด์!”  ห้องสั่นไหวในระดับที่ไม่ใช่จะเบา ๆ  บางคนล้มลงทันที  บางคนหาที่เกาะไม่ให้ล้มไว้ได้   สักพักหนึ่ง ห้องก็หยุดสั้น หีบก็หายไป   เกมเริ่ม!

ทุกคนต่างก็ทยอยก้าวออกไปจากห้องนั่งเล่น  เฟรินก้าวออกไป  แต่ว่า.........ดันกลับมาอยู่ที่ห้องเดิมนะซิ  แต่ไม่มีใครกลับมาอยู่ห้องเดิมเหมือนเฟรินซักกะคน!

ทันทีที่คิลก้าวออกไปจากห้องนั่งเล่น  คิลไปโผล่ที่ห้องเรียนวิชาประวัติศาสตร์ที่มืดสนิท เพราะไม่มีแสงและไม่ได้เปิดผ้าม่าน

“คุณคิล?”   เรนอนเป็นอีกคนหนึ่งที่ได้มาอยู่ที่ห้องเดียวกัน

“แล้วจะทำยังไงต่อดีค่ะ?”  เรนอนเอ่ยถาม  เธอชักเริ่มไม่แน่ใจว่าคิดผิดหรือเปล่าที่เล่นเกมนี้ด้วย

“เดินไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็เจอห้องที่มีหีบเจอ  ถ้ายังไงไปด้วยกันไหม?”  คิลพูดแล้วเอ่ยชวนเรนอน  เหมือนกับว่ามีบรรยากาศที่แอบแปลก ๆ นิด ๆ เมื่ออยู่กันสองต่อสอง

“ว๊ายย!  กรี๊ดดด!”  เสียงวี๊ดว้าย กรี๊ดร้อง เมื่อมีคนไม่พึ่งประสงค์โผล่เข้ามา  ไม่ถูกสถานที่  แล้วอะไรต่ออะไรที่อยู่ใกล้ตัวที่สามารถขว้างใส่ได้ ก็ขว้างใส่  ฟิ้ว ๆ  ๆ

“สวรรค์  หรือนรกกันแน่เนี่ย?”  ครี๊ดวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนออกจากห้องอาบน้ำหญิงไป  โผล่ที่ไหนดันไม่โผล่ โผล่ที่ห้องอาบน้ำหญิง!

“เฮ้ยย!!”   เสียงเหล่านักเรียนชายร้องตกใจพร้อมกัน  อยู่ดี ๆ  ก็มีสองสาวเข้ามาในห้องอาบน้ำชายหน้าตาเฉย

“ขอโทษค่ะ เข้าผิดห้อง”  มาทิลด้าเอ่ยขอตัวหันหลังไปเปิดประตูออกจากห้องน้ำทันที พร้อมกับแองเจลิน่า ที่ตอนนี้ต่างก็มีใบหน้าที่แดงก่ำ  เกิดมาไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน  เมื่อออกไปก็พบว่า........

พวกเธอโผล่มาที่สนามกีฬาโคลอสเซี่ยม  พวกเธอยืนอยู่กลางสนาม!  แต่ว่าไม่ได้มีแต่พวกเธอเท่านั้น  มีกับดัก(ที่เป็นตัวเป็นตน)คอยต้อนรับซะด้วย!  เป็นคนแคระถือขวานยักษ์กว่าตัว  สองตนทักทายโดยการฟาดใส่ หมายจะเอาชีวิต  โครมม!  ไหนว่าเป็นเกมที่ไม่เป็นอันตรายไงเล่า!

โรเดินอยู่ในคุกใต้ดิน  ถือดาบที่มีเลือดอาบโชก ตามทางเดินมีนักฆ่าเต็มไปหมด! 

“นี่มันอะไรกันวะเนี่ย!”   เฟรินโวยวาย  ไม่ว่าจะเดินผ่านไปกี่รอบ ก็ยังอยู่ในห้องเดิม!  อะไรมันจะซวยขนาดนี้!  เฟรินนั่งโซฟาหยุดพักชั่วคราว 

*“ไม่รู้ป่านนี้ เพื่อน ๆ จะเป็นยังไงกันบ้าง”*  เฟรินเอนหลังพิงกันโซฟา  แล้วได้ยินเสียงดัง กึกเหมือนกับว่าถูกกลไกอะไรสักอย่าง 

“ว๊ากก!!”   เฟรินอยู่ดี ๆ ก็หงายหลังหล่น    แทนที่จะเป็นเสียงดังตึง  กลายเป็นว่าเฟรินหล่นลงไปหลุมที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน?   ต่อมาก็ ตูมม!   เฟรินหล่นลงไปในน้ำ

แล้วต้องรีบว่ายขึ้นก่อนที่จะอากาศจะหมดเสียก่อน  เมื่อเฟรินโผล่ออกมาพ้นเหนือน้ำ  ก็พบว่าตัวเองอยู่ในสระน้ำของสวนหย่อมกลางโรงเรียน  ซูมม!!  เฟรินได้ยินเสียงอะไรบางอย่างโผล่ที่ด้านหลังเฟริน   เมื่อเฟรินหันไปก็ปรากฏว่าเป็นปีศาจปลาหมึกยักษ์  เฟรินหน้าซีด แล้วว่ายหนีติดเป็นจรวดขึ้นฝั่งทันที

เจ้าชายคาโล  วาเนบลีเริ่มงง  นี่มันเกิดอะไรขึ้น  เขาจำได้ว่า เขาเพิ่งจะก้าวออกมาจากห้องประชุมชัด ๆ  แล้วไงดันโผล่มาที่ห้องนั่งเล่นป้อมอัศวินซะได้!  ทีแรกคาโลนึกอาจจะเป็นเพราะว่าเขาเหนื่อยเกินไปมั้ง?  แต่เมื่อคาโลเดินผ่านจะออกจากห้องนั่งเล่น  กลายเป็นห้องอาหารดรากอนซะได้  นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนี่!

“คาโล!”  เสียงใครบางคนเรียก  คาโลหันไปมองก็พบซีบิลนั่งอยู่ กับอาชูร่าที่เอาแต่กินขนมปัง

“คาโลคงจะแปลกใจซินะครับ  ว่าทำไมถึงโผล่มาที่นี่ได้  แทนที่จะเป็นหน้าห้องประชุมครับ”  ซีบิลเอ่ยขึ้นมา

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”  คาโลถามเสียงเรียบ

ฟิ้ว ๆ  ๆ  ฉึกก  ๆ   ๆ

“ขอโทษคร๊าบบ!”   ครี๊ดร้องลั่น  แล้วต้องรีบออกจากห้องนั่นไปทันที  ดันโผล่มาที่ห้องใครดันไม่โผล่   โผล่มาที่ห้องพักของลอเรนซ์!  ที่กำลังหงุดหงิดอย่างสุด ๆ  โดยที่มีลูคัสนั่งยิ้มจิบน้ำชาอยู่ข้าง ๆ 

“ไอ้พวกนั้นเข้ามาที่นี่ได้ไงวะ!”  ลอเรนซ์บ่นอย่างหงุดหงิดสุด ๆ  รุ่นน้องดันเปิดประตูเข้ามาที่ห้องเขาเฉย 

“แต่จะว่าไป ด้านหลังครี๊ดนั่นมันเป็นห้องอาบน้ำนะซิ ลอรี่”   ลูคัสสังเกตเห็น

ฟิ้ว ๆ   ฉึก ๆ !

“เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด”  ลอเรนซ์ไม่เชื่อ แล้วลุกเปิดประตู ก็พบว่าปกติ ไม่เห็นจะมีอะไร  เขานั่งลงแล้วยังคงทำหน้าบูดบึ้งต่อไป

“อ้าวโร  มาที่นี่ได้ไงเนี่ย?  ฉันจำได้ว่าปกติจะไม่อนุญาตให้รุ่นน้องขึ้นมาชั้นของรุ่นพี่นะ”  โรเวนเอ่ยขึ้น  เมื่อเขาสามารถรู้สึกได้ว่า มีใครเข้ามาที่ห้องพักของเขา

“คือว่า..........ผมกับเพื่อน ๆ เล่นเกมกันอยู่  ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงมาโผล่ที่ห้องนี้ได้”  โรตอบตรง ๆ

“เกม?  เกมอะไรงั้นหรือ”  โรเวนถามด้วยความสนใจทันที

“เกมเขาวงกต  รุ่นผมเล่นกันทุกคนเลยครับ”  โรตอบ

“อ๋อ อย่างงั้นเหรอ?  รีบ ๆ หาหีบให้เจอเร็ว ๆ ล่ะ  ก่อนที่จะครบหกชั่วโมง”

“หมายความว่าไงครับ  ก่อนที่จะครบหกชั่วโมง”  โรเวนเลิกคิ้วอย่างแปลกใจว่า มีเรื่องที่โรไม่รู้ด้วยหรือ

“ฟังให้ดี ๆ มันก็คือ.............”

////////////////////

มาทิลด้ากับแองเจลิน่าสามารถปราบคนแคระสองตนได้สำเร็จ  เมื่อก้าวเข้าไปในประตูทางออกจากสนามกีฬาโคลอสเซี่ยม โผล่มาที่สวนหย่อมกลางโรงเรียนแทน  โดยที่เห็นเฟรินวิ่งหน้าตั้งมาแต่ไกล

“เฟริน!  ไหนว่ามันไม่อันตรายไงเล่า!”  แองเจลิน่าตะโกนว่า 

“นั่นมันอะไรที่ข้างหลังเฟริน”  มาทิลด้าสงสัยสิ่งที่ตามหลังเฟรินมามากกว่า 

“หนีเร็ว!”  เฟรินตะโกนเตือน พลางฉุดทั้งสองคนตามไปด้วย   สองคนที่เห็นแล้วตกใจค้างไปชั่วครู่  ทั้ง ๆ ที่ถูกลากไป  มันคือ.............หนอนยักษ์ที่มียุบยับจนน่าหยะแหยะ

“ทำไมไม่สู้เล่า!”  มาทิลด้าว่า

“อาวุธมันฟันไม่เข้า!”  เฟรินตอบกลับ

“ฉันจัดการเอง”  แองเจลิน่าเรียกคทาขึ้นมา แล้วร่ายคาถาทันที

เปรี้ยงง!!!  ฟ้าผ่าใส่ร่างหนอนยักษ์ลงไปเต็ม ๆ  ตึง!  มันล้มลงนิ่งไม่ขยับ จนแน่ใจว่ามันตายชัวๆ 

“ไหนว่าเป็นเกมไม่อันตรายไงเล่า!  แล้วนี่มันอะไร”  แองเจลิน่าต่อว่าเฟริน

“ก็ไอ้พวกนั้นดันปรับเป็นระดับยากเองนี่  แทนที่จะเอาระดับกลาง ๆ ก็พอแล้ว  จะให้ทำยังไงเล่า!”  มันก็จริงอย่างที่เฟรินพูด  ถ้าหากเพื่อนคนอื่นๆ  ดันไม่ปรับระดับยากก็อาจจะไม่อันตรายขนาดนี้ก็ได้ใครจะไปรู้  ระหว่างนั้นเอง ไม่มีใครสังเกตเห็นบางอย่างที่เคลื่อนไหวที่ใต้พื้นที่ทั้งสามคนยืนอยู่  จนมาหยุดอยู่ที่ใต้ร่างของคนๆ  หนึ่ง  ต่อมา.........

ควับ!   มาทิลด้าไม่ทันได้กรี๊ดร้อง ก็ถูกอะไรบางอย่างครอบมาทิลด้าแล้วหมุดลงพื้นทันที  เมื่อสองคนที่เหลือรู้สึกตัวอีกที มาทิลด้าก็หายไปแล้ว

“มาทิลด้า  หายไปไหนแล้วล่ะ?”  แองเจลิน่าถาม

“เมื่อก็ยังยืนอยู่นี่น่า ไม่น่าจะหายไปได้”  เฟรินพูด  ทั้งสองคนเริ่มระวังตัวมากขึ้น หันหลังชนกัน 

ฉมับ!  อยู่ดี ๆ ก็มีเถาวัลย์ที่พุ่งออกมาจากพุ่มหญ้ารัดแขนแองเจลิน่าแล้วกระชากจนตัวปลิวไปตามแรงกระชากของมัน

“แองจี้!”  เฟรินเรียก พลางวิ่งตามมันไป   แล้วฟันใส่เถาวัลย์ ฉัวะ!  จนมันขาดเป็นสองท่อน  แต่แทนที่จะสามารถหยุดยั้งมันได้  กลายเป็นว่าเถาวัลย์ที่ลากไป พุ่งเข้ารัด  ส่วนเถาวัลย์ที่รัดอยู่แล้วยืดเป็นอีกเส้นหนึ่ง   แล้วถูกลากไปต่อ  เฟรินไม่ทันได้วิ่งตาม ก็ล้มขม้ำกับพื้น เมื่อหันไปมองก็พบว่ามีมือที่โผล่ขึ้นมาจากพื้นจับข้อเท้าเฟรินไว้  แล้วมันค่อย ๆ ลากเฟรินจมลง ราวกับว่าเป็นน้ำ

“แองจี้!”  เฟรินตะโกนเรียกอีกครั้ง  พลางพยายามสะบัดให้หลุด  แต่ไม่หลุด เฟรินตวัดดาบฟาดใส่มือดิน แต่ไม่สามารถทำอะไรได้   เฟรินถูกลากจมลงไปครึ่งตัว

“ไม่นะ!!”   เฟรินร้องตกใจ   ทันใดนั้น เฟรินได้ยินเสียงร่ายคาถาแต่ไกล ๆ แล้วทันใดนั้น ก็มีน้ำพุ่งใส่ จนมือดินละลาย  เฟรินที่ถูกลากลงไปจมได้ครึ่งตัวก็เริ่มคลายออก  เฟรินตะเกียกตะกายออกมาทันที

“แองจี้!”  เฟรินร้องเรียกแล้ววิ่งไปตามทางที่ได้ยินเสียงคาถา  เมื่อไปถึงก็เห็นเท้าของแองเจลิน่านิ่งไม่ขยับลอดหายไปในพุ่มไม้ที่มีช่อง   เฟรินหมุดเข้าไปในช่องทันที.................

ที่ห้องอาบน้ำหญิง  หนนี้สาว ๆ  ในห้องอาบน้ำส่งเสียงร้องวีดว้ายด้วยความอายและขวนเขิน แถมไม่มีการปาของใส่เหมือนเมื่อเจอครี๊ดที่โผล่มา  พวกเธอเพียงแค่หลบอยู่ในอ่างอาบน้ำไม่ก็ หยิบผ้าเช็ดตัวมาปิดร่างของตนเอง  แต่ไม่วายส่งสายตาหวานหยาดเยิ้ม  ราวกับว่าจะยั่วยังไงยังงั้น  แต่ว่าพวกเธอหน้าไม่หนาหรือด้านพอที่จะโชว์รูปร่าง แล้วเดินดุ่ม ๆ ไปหาก็เท่านั้น  (เว่อร์ไปหรือเปล่า!  -*- ติดเรทไหมเนี่ย?)

“ขอโทษครับ”  คาโลบอก แต่แก้มของของขึ้นสีเรือนิด ๆ  ด้วยความอายที่ดันมาเจออะไรไม่เจอ แล้วรีบชิ่งหนีออกไปทันที  ก่อนที่พวกสาว ๆ จะเกิดมีอาการหน้าด้านขึ้นมา แล้วฉุดกระชากไม่ให้คาโลออกไปจากห้องเสียก่อน

“โร   คนอื่นล่ะ?”  คาโลโผล่มาเจอโร หลังจากที่ชิ่งหนีออกมาจากห้องที่อาจจะเรียกว่าเป็นสวรรค์ชั้นที่เจ็ด สำหรับบรรดาหนุ่ม ๆ ทะลึ่งตึงตังทั้งหลาย (และอาจรวมถึงเฟรินด้วย -*-) ที่ห้องเรียนวิชาหนึ่ง 

“ฉันยังไม่เจอเพื่อนที่เล่นด้วยกันเลย”  โรตอบ  พลางมีสีหน้าที่กลุ้มใจ

“คาโล  ฉันมีเรื่องต้องเตือนทุกคน ๆ เกี่ยวกับเกมนี้”  โรเอ่ยขึ้นหลังจากที่ยืนคิดได้พักหนึ่ง

“ว่ามา”

“ต้องเอาชนะเกมเขาวงกต  ก่อนครบหกชั่วโมงก่อน  มิฉะนั้นจะ.......”  โรไม่ทันได้พูด ก็มีอีกสองคนก็หลงเข้ามาที่นี่

“โร  คาโล”  คิลร้องอย่างดีใจ  ในที่สุดเขาก็เจอเพื่อน ๆ ซะที  เรนอนเดินตามเข้ามา

“จะอะไร...”  คาโลถามเข้าเรื่องต่อ  อยู่ดี ๆ เสียงโรก็หายไป  แต่คาโลสามารถอ่านปากโรได้ว่า

จะไม่มีวันออกไปจากที่นี่ จนกว่าจะตาย และจะกลาย.......

แล้วอยู่ดี ๆ ในห้องก็มืดสนิท พักหนึ่งก็สว่างเหมือนเดิม  แต่โรหายไปเพียงคนเดียว

เมื่อโรรู้สึกตัวอีกที  ก็โผล่มาที่ไหนก็ไม่รู้  ซึ่งไม่ได้อยู่ในส่วนใด ๆ ของโรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์กเลย  แต่ว่าสิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าโรนั่น  ทำให้ตกใจยิ่งกว่า

เพื่อน ๆ ร่วมหอหลายคน (รวมทั้งมาทิลด้ากับแองเจลิน่าที่หายไปด้วย!) ที่หลับคุดคู้อยู่ในอะไรซักอย่างที่ห่อหุ้มร่างพวกเขาเหมือนฟองน้ำ มีน้ำสีเขียวอยู่ในฟองน้ำอีกที  ห้อยอยู่บนเพดาน

“เกือบไปแล้วไหมล่ะ”  เสียงไม่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหลัง  โรหันไปมองอย่างตกใจ  ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกถึงตัวตนเลยล่ะ?

“แกซินะ  เป็นปีศาจที่สิงอยู่ในเกมนี้  เป็นเกมต้องห้ามของชาวเดมอส  คงจะมีใครซักคนที่อ้างในนามของท่านจ้าวปีศาจแล้วส่งมาให้เจ้าหญิงเฟลิโอน่า”  โรเริ่มรู้แล้วว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้

“หึ ๆ  สมแล้วที่เป็นห้องสมุดเคลื่อนที่  เจ้าชายชาเบรียน”  มันกล่าว

“แกคงรู้จากเพื่อน ๆ ที่หลับอยู่ล่ะซิ”  

“เข้าใจได้ถูกต้องแล้ว  ทีนี้ต่อไปก็ตาแก......” 

//////////////////////////////////// 

ปรากฏว่าเฟรินเข้ามาในห้องสมุดเอดินเบิร์ก ตรงบริเวณที่มีอากาศเย็นมากที่สุด  หนาวจนลมหายใจพ่นออกมาเป็นควัน  เฟรินตะโกนเรียกหาแองเจลิน่า พร้อมๆ  กับเดินไปด้วย 

เฟรินเดินไปได้ครู่หนึ่ง แล้วเห็นอะไรผ่านไปวูบหนึ่ง  เป็นสีขาว   ๆ 

*“หวังว่าคงจะไม่ใช่ไอ้นั่นนะ”*   เฟรินคิด  พลางรีบจ้ำอ้าวเพื่อที่จะออกไปจากที่นี่เร็ว ๆ 

แต่ไม่ว่าจะไปทางไหน  เฟรินก็ไม่เจอประตูเสียที  ห้องสมุดไม่น่าจะกว้างมากนี่น่า  เฟรินกังวลใจ  หรือว่าเป็นเพราะไอ้นั่น!  พอคิดว่าเป็นไอ้นั่นเฟรินหน้าซีดทันที 

“เฟ.ริน”  มือแตะบ่าเฟรินพร้อมกับเรียกอย่างช้า  ๆ   เฟรินร้องจ๊ากทันที 

“จะร้องหาพระแสงหรือไงวะ เฟริน”  เสียงเพื่อนซี้โวยวายขึ้น  เฟรินหันหลังไปมองก็พบว่าไอ้ที่นึกว่าไอ้นั่นก็คือคาโล  โดยที่คิลกับเรนอนยืนอยู่ข้างหลังคาโล  เฟรินถอนใจอย่างโล่งอก

“เกือบจะหัวใจวายตายไปแล้วไหมล่ะ?  มาทั้งที ก็ให้สุ่มให้เสียงกันบ้าง”  เฟรินโวยวายกลบเกลื่อนทันที  คิลหัวเราะ หึ ๆ  คาโลกุมขมับ

“คุณเฟรินค่ะ ต้องรีบหาหีบใบนั้นให้เจอโดยเร็วที่สุดนะค่ะ”  เรนอนเอ่ยขึ้น

“ตอนนี้เหลืออีกแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น”  คาโลพูดต่อ

“เกมนี้มีกำหนดเวลาเล่นด้วยเหรอ?”  เฟรินถามอย่างแปลกใจ

“เฟริน  นี่มันไม่ใช่เกมธรรมดา  แต่เป็นเกมเดิมพันด้วยชีวิต ถ้าหากว่าพวกเรายังไม่สามารถหาหีบใบนั้นเจอ.................”  คาโลบอกเสียงเครียด แล้วบอกคำเตือนที่สามารถอ่านได้จากปากโร

“ไม่มีทางเป็นอันขาด  พ่อไม่ส่งของที่เป็นอันตรายมาให้หรอก”  เฟรินไม่เชื่อ

“ถ้าหากว่าเป็นของที่มาจากจ้าวปีศาจเอวิเดสจริง ๆ” 

“หมายความว่าไง?”  นักฆ่าปัญญานิ่มถาม

“ของที่ส่งมาอ้างว่ามาจากจ้าวปีศาจเอวิเดส เพื่อประสงค์ร้ายกับเธอไงล่ะ”  คาโลบอกพลางมองเฟริน 

“รีบหาหีบให้เจอเร็ว ๆ  เถอะ”  เฟรินเร่งทันที

ทุกคนต่างก็ช่วยกันหาทุกซอกทุกมุม แต่ก็ยังไม่พบอะไร  เหลือเวลาอีกแค่สี่สิบนาที เรนอนสังเกตเห็นหนังสือเล่มหนึ่งที่ดันอยู่ผิดหมวด  เรนอนเลยดึงออกมา  ทันใดนั้น  ตู้หนังสือที่เรนอนหยิบหนังสือออกมามันก็เลื่อนออกไปด้านข้าง  แล้วพบว่ามีหีบตั้งอยู่ข้างในห้องลับนั้น

“เย้! ในที่สุดก็เจอแล้ว”  เฟรินร้องดีใจ  พวกเฟรินไม่ทันได้ก้าวเข้าไปในห้อง  ก็มีคนแปลกหน้าโดดลงมาขวางทางพวกเฟรินเอาไว้

“กลุ่มสุดท้ายแล้วซินะ”  คนแปลกหน้าเอ่ยเสียงเหี้ยม 

“แกเป็นใคร”   คิลถามกลับ

“ข้าเหรอ?  ข้าคือบอสใหญ่สุดของเกมเขาวงกต  มีนามว่า เนเว่อร์ไลฟ์”  ปีศาจหนุ่ม  ที่มีเขาสีเงินที่เพิ่งจะงอกขึ้นมา  ผมกับนัยน์ตาสีแดงก่ำ 

“พวกเราไม่มีเวลาพูดกับแกหรอก   ถอยไปซะ!”  เฟรินตะโกนว่า

“ก็เอาชนะข้าให้ได้ซิ!”   หนังสือบนตู้บินว่อนเต็มไปหมด  แล้วพุ่งใส่พวกเฟริน 

ฉัวะ ๆ  ๆ!   พวกเฟรินฟันหนังสือขาดกระจุย  จนหล่นเกลื่อนพื้นเต็มไปหมด  แต่ซากที่น่าจะไร้พิษสงนั้น  กลับฟุ้งกระจาย แล้วล้อมรอบเรนอนจนมองไม่เห็น 

“เรนอน!”  คิลตะโกนเรียกพลางพยายามจะฝ่าเข้าไป  แต่ทำไม่ได้ 

เปรี้ยง!  คิลเสกสายฟ้า ฝ่าเข้าไป  แต่ปรากฏว่ามันทะลุออกไป  พร้อม ๆ กับเรนอนที่หายไป

“แกทำอะไรกับเรนอน!”  เฟรินตวาดใส่เนเว่อร์ไลฟ์

“เกมโอเว่อร์ไปอีกหนึ่ง เหลืออีกสาม”  เนเว่อร์ไลฟ์กล่าว

“ฉันกับคิลจะสู้กับมัน ส่วนเฟรินหาโอกาสเข้าไปที่หีบแล้วจบเกมซะ  มีแต่วิธีนี้เท่านั้น  ก่อนที่จะหมดเวลา”  คาโลสั่ง

“ให้ฉันสู้กับมันแล้วนายไปทำเองไม่ดีกว่าเหรอ?”  เฟรินถาม

“ไม่ได้  มีแต่เธอเท่านั้นที่เร็วที่สุด และสามารถผ่านไปได้โดยที่ไม่มีใครรู้  นี่เป็นโอกาสดีที่เธอจะแสดงความสามารถของหัวขโมยแล้ว!”  คาโลกระตุ้นเฟริน

“ก็ได้  ฉันจะทำเอง  คาโล  คิลระวังตัวด้วย”  เฟรินเตือน  แล้วถอยหลังคอยหาจังหวะดี ๆ เข้าไป 

ตูมม!!  การต่อสู้เริ่มขึ้นต่อทันที

เคร้งง!!  คิลเข้าไปต่อสู้กับมันในระยะประชิด  คาโลร่ายคาถา  แท่งน้ำแข็งพุ่งใส่เป็นชุด  ฟิ้ว ๆ  ๆ  ๆ!

เนเว่อร์ไลฟ์เก่งพอสมควร  ขนาดต้องสองต่อหนึ่ง ยังสู่สี่ได้ขนาดนี้  ระหว่างที่เฟรินคอยหาโอกาสจะฝ่าเข้าไป  แต่ไม่ได้ระวังหลังเลย ว่ามีอะไรบางอย่างกำลังจะคุกคาม  คิลหันไปเห็นพอดี

“เฟรินระวัง!”  คิลตะโกนบอก คาโลพุ่งเข้าไปหาเฟรินทันที  ทั้งสองคนกลิ้งไปตามพื้น ไอ้สิ่งที่คุกคามเลยพุ่งไปหาคิลแทน   คิลยกดาบรับได้  มันเป็นของหลวมหนืบหนับสีเขียว ๆ ปะทะกับดาบคิล แล้วค่อย ๆ ไหลครอบคลุมดาบคิล  คิลโยนดาบทิ้งทันที  เพราะไม่รู้ว่ามันจะทำอันตรายมากแค่ไหน  แต่นั่นเท่ากับเปิดช่องว่างให้กับเนเว่อร์ไลฟ์ทันที   มันจับคอคิลแล้วยกร่างขึ้น 

“คิล!”  เฟรินร้อง

“รีบไปเร็ว!”  คาโลเร่ง  พลางฉุดเฟรินให้วิ่งไปด้วย   เมื่อทั้งสองคนเข้าไปในห้องที่มีหีบวางอยู่  แต่น่าแปลก ทำไมเฟรินกับคาโลมองเห็นได้  เฟรินเงยหน้าขึ้นไปมองข้างบนก็พบกับเพื่อน ๆ ที่นอนหลับแบบที่โรเคยเห็น  แต่คนที่เคยเห็นที่รวมอยู่ในนั้นด้วย!   ทุก ๆ คนอยู่ที่นี่หมด เว้นแต่คนที่ยังสู้อยู่ตรงนี้เท่านั้น  และคิลกำลังจะตามเพื่อน ๆ ที่เหลือเข้าไป!

คิลเริ่มหมดเรี่ยวหมดแรงอย่างไร้สาเหตุ  จนในที่สุดแขนก็ตกลง แล้วหมดสติ  ต่อมามือของเนเว่อร์ไลฟ์ก็มีน้ำเขียวมาห่อหุ้มร่างคิลเหมือนกับเพื่อน ๆ แล้วหายไปโผล่ที่เพดานทันที

“คิล.....”

“เร็วเข้า!”  ทั้งสองคนมัวแต่ตกตะลึงจนลืมไปว่าต้องทำอะไร คาโลเพิ่งจะนึกได้ แล้วเปิดหีบขึ้นมาทันที  เปิดหีบได้สำเร็จ แต่ว่าทั้งสองคนกลับโดนอะไรบางอย่างกระแทกใส่ จนกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง 

“เหลือสองคน”  เนเว่อร์ไลฟ์ย่างเท้าเข้าไปหาเฟริน   แต่คาโลเข้าไปขวางมัน แล้วต่อสู้กับมัน  เฟรินวิ่งไปหาหีบ  แต่ว่ากลับมีอะไรบางอย่างจับขาเฟรินเอาไว้  จนล้มลง

“ปล่อย!”   คาโลเสียสมาธิ ทำให้มันสามารถจับคาโลขึ้นมาได้  พลังเวทย์เริ่มหดหาย  เฟรินกำลังจะ............ไม่มีทาง  ไม่ว่าอย่างไร  คาโลจะไม่ยอมให้เฟรินเป็นอะไรไปเด็ดขาดด!!

ทันใดนั้นพลังเวทย์ของคาโลพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว น้ำแข็งเริ่มล่ามจากมือคาโลที่จับแขนของมันไปอย่างรวดเร็ว  มือที่จับขาเฟรินหายไปทันที  ในตอนนี้ ขึ้นอยู่กับว่าระหว่างมันกับคาโลใครจะอึดกว่ากัน!

ข้อเท้าพลิก!  เฟรินเพิ่งจะรู้ตัว  แต่เธอ ก็พยายามลุกขึ้นมา แล้วเดินกระเผลกไป  แม้ว่ามันจะเจ็บมากก็ตาม  จนไปถึงหีบในที่สุด   พลังเวทย์คาโลเริ่มอ่อนลงพอดี   น้ำแข็งที่เคยล่ามเริ่มถดถอยไปอย่างช้า ๆ 

เฟรินวางมือลงแล้วพูดเสียงดัง  พร้อม ๆ กับน้ำแข็งหายไปหมดพอดีว่า

“เอ๊าท์ไซด์!”     

ผลั่ก!   คาโลถูกปล่อยลงมาทันที 

“คาโล  ไม่เป็นไรนะ”  เฟรินตะโกนถาม  จะเดินไปหาก็เดินไม่ไหว ข้อเท้ามันพลิก 

หีบใบนั้นมันเปล่งแสง   แล้วพุ่งใส่ร่างของเนเว่อร์ไลฟ์

อ๊ากก!!  เนเว่อร์ไลฟ์ร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวด   มันทรุดลงแล้วนอนดิ้นทุรนทุรายบนพื้นไปมา ร่างของมันค่อย ๆ หดเล็กลงอย่างช้า ๆ  กลายเป็นก้อนกลม ๆ  พุ่งเข้าใส่หีบแล้วหีบใบนั้นมันก็ปิดเองทันที

ตุ๊บ ๆ  ๆ  !  โพละ ๆ  ๆ!  เพื่อนที่หลับใหลในฟองน้ำ หล่นลงมา แล้วแตกออก น้ำเขียวไหลเจ่อนองไปทั่ว  เพื่อน ๆ  เริ่มรู้สึกตัวตื่น  พร้อมๆ  กับทุกคน ๆ  ถูกย้ายกลับไปอยู่ห้องที่เริ่มต้น  นั่นก็คือห้องนั่งเล่นป้อมอัศวินนั่นเอง........

“ใครชนะ?”  ครี๊ดที่เพิ่งจะรู้สึกเอ่ยถามอย่างงุนงงทันที

“สำเร็จแล้วซินะ”  โรเอ่ยขึ้น  แล้วยิ้มกว้าง  

“เจ้าหญิงเฟลิโอน่าพะยะค่ะ!!”  โกโดมโดดเข้าหาเฟรินทันที  ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเข้ามาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร

“เจ้ากวาง มาที่นี่ได้ยังไง?”   เฟรินถาม

“เป็นความผิดของกระหม่อมพะยะค่ะ เจ้าหญิงเฟลิโอน่า  โชคดีจริง ๆ ที่เจ้าหญิงทรงปลอดภัย”  โกโดมกล่าวเสร็จสลบเหมือดทันที  

///////////////////////////

“เป็นเพราะกระหม่อมทำหน้าที่บกพร่องแท้ ๆ  .......”

“เดี๋ยวก่อนซิ   พูดให้มันชัดเจนกว่านี้ได้ไหม?!”  โกโดมพูดอะไรเฟรินฟังไม่รู้เรื่อง  ไม่ใช่เฉพาะเฟริน  คาโลกับโรเองก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกัน

“จ้าวเอวิเดสทรงมอบหมายงานให้กระหม่อมทำสองอย่าง    หนึ่งส่งของฝากไปให้เจ้าหญิงเฟลิโอน่า  สองส่งของไปให้ราชินีจันทราปิดผนึก  แต่กระหม่อมดันสลับของส่งกัน  กว่าจะรู้  ราชินีทรงเสด็จมาหาด้วยพระองค์เอง ก็หลายวันแล้วพะยะค่ะ” 

สรุปเพราะโกโดมที่ทำงานสำเพร่าแท้ ๆ  ถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา  น่าจะจับไปลงโทษให้เข็ด

ส่วนคาโลพอรู้ความจริงจากโกโดมแล้ว เดิมทีกะจะลงโทษเฟริน  ก็มีอันต้องพับเก็บขึ้น  ในเมื่อเฟรินไม่รู้ 

++++++++++++++++++++++

จ..........    

ยัง ๆ  ๆ   มีอีกนิดนึง

“เจ้าหญิงเฟลิโอน่าโปรดทรงอภัยโทษกระหม่อมด้วยพะยะค่ะ!”  โกโดมร้องอ้อนวอนขอต่อชีวิตตัวเองที่ร่างของโกโดมในตอนนี้ถูกห้อยหัวทิ่มด้วยตะขอที่แขวนเชือกที่มัดร่างของเขา   ที่แกว่งไปแกว่งมา   

“ยังจะมาร้องขออีก!  เพราะเจ้ากวางนั่นแหละ  ที่ทำพวกเราซะเกือบตาย”  เฟรินว่า พลางหัวเราะหึ ๆ ราวกับว่าเป็นยักษ์ใหญ่ในสายตาของโกโดม  เป็นหัวโจกที่จะสำเร็จโทษโกโดม  โดยที่มีคิลและเพื่อน ๆ มาร่วมอุดมการณ์   เว้นแต่  สามสาว  โร  ซีบิล และคาโลที่ไม่ได้มีส่วนรวม

คาโลเหลือบมองแล้วส่ายหัว  ปล่อยให้พวกนั้นแกล้งโกโดมให้หนำใจเหอะ 

+++++++++++++

จบของจริง

*************

ฟิคบารามอส เรื่องนี้เป็นยังไงกันบ้างเอ่ย?   ช่วงนี้ได้แต่เอาฟิคแบบตอนเดียวจบลง
(แต่แต่งให้มันสั้นก็ยากเหมือนกันหน่อ  จะแต่งเรื่องยาว ๆ  มันก็ต่อไม่ติด หรือไม่ก็กู่ไม่กลับ)

ปล.  ขอบคุณทุกท่านที่โพสต์เป็นกำลังงับ  (ส่วนมากที่มาโพสต์มักเป็นขาประจำเนาะ  ขอให้อธิษฐานได้สิ่งที่ปรารถนา หนึ่งอย่างงับ)