หัวขโมยแห่งบารามอส ตอน Forget Me Not อย่าลืมฉัน

ลำดับตอนที่ #1 : เฟริน vs คาโล

ณ ลานประลองหมากเกียรติยศ ของเอดินเบิร์ก มีการประลองเกิดขึ้น ฝ่ายหนึ่งคือ เจ้าหญิงเฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะปริ้นเซสออฟเดมอส ยืนถือดาบผ่าปฐพีเตรียมพร้อมอยู่ และอีกฝ่ายหนึ่งก็คือคนที่เจ้าหล่อนรักที่สุด เจ้าชายคาโล วาเนบลี เดอะปริ้นออฟคาโนวาล พร้อมคทาจากเดมอส คทาพิพากษาอยู่ในมือขวาของเขา นัยน์ตาสีฟ้า บัดนี้มีแต่ความว่างเปล่า เย็นชา ไร้ความรู้สึก

"นักรบปีศาจแห่งคาโนวาล"

เจ้าหญิงเฟลิโอน่าหรือเฟริน เดอเบอโรว์ เดอะทีฟออฟบารามอส กำลังงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่รู้ว่าตัวหล่อนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร หล่อนจำได้ว่ากำลังจะไปตลาดเอดินเบิร์กกับคาโลและคิล แต่พอหล่อนก้าวออกจากห้อง หล่อนก็มาอยู่ที่นี่แทน 
บัดนี้หล่อนไม่แน่ใจว่า คาโลคนตรงหน้าหล่อนจะจำหล่อนได้หรือเปล่า เพราะนักรบปีศาจแห่งคาโนวาลคนนี้ เคยปรากฏตัวต่อหน้าหล่อนครั้งหนึ่งแล้วที่ป่าหลงลืม ซึ่งตอนนั้นมันจำหล่อนไม่ได้เลย หล่อนจึงคิดจะลองเสี่ยงเรียกดู

"คาโล คาโล นี่ฉันเอง เฟรินไง นายจำฉันได้ไหม คาโล ฉันรักนายนะ กลับมาซิ นายต้องกลับมาได้ กลับมาเป็นคนเดิม กลับมาปกป้องฉันเหมือนเดิมสิ คาโล"

แววตาของนักรบปีศาจฉายแววงุนงงชั่วครู่ ก่อนจะกลับไปเป็นเช่นเดิม

"วีสกาย่า"

พายุน้ำแข็งซัดเข้าสู่เฟรินอย่างรวดเร็ว แต่เฟรินก็ไวไม่แพ้กันหลบไปได้อย่างหวุดหวิด
การต่อสู้ยังคงดำเนินไป จนในที่สุดนักรบปีศาจได้ใช้หมาป่าน้ำแข็งจู่โจมเฟริน ทำให้ตามตัวเฟรินมีบาดแผล เลือดไหลยาวเป็นทาง บัดนี้ เฟรินโกรธเจ้าคนตรงหน้ามาก โกรธที่มันจำหล่อนไม่ได้ โกรธที่เมื่อก่อนมันคอยปกป้องหล่อน แต่บัดนี้ มันกลับมาทำร้ายหล่อนเสียเอง

"คาโล นี่แกกำลังทำอะไรฮ่ะ แกอย่าบังคับให้ฉันเอาจริงนะ ฉันไม่อยากทำร้ายแก"

แต่อีกฝ่ายกลับไม่ฟังอะไรทั้งนั้น กลับจู่โจมหนักขึ้นเรื่อย ๆ

"ฉันเกลียดเธอ เฟลิโอน่า"

นักรบปีศาจแสยะรอยยิ้มเหยียดหยันและจู่โจมด้วยหมาป่าน้ำแข็งอีกรอบหนึ่งซึ่งเฟรินกำลังเสียใจกับคำพูดเมื่อครู่จึงไม่ทันระวังตัว หมาป่าน้ำแข็งกัดเข้าที่ขาเธอจัง ๆ ทำให้เธอเจ็บมาก

ร่างกายที่ว่าเจ็บมากแล้ว ยังสู้หัวใจของหล่อนไม่ได้ ที่ตอนนี้มันแตกสลายไม่มีชิ้นดี และแววตาสีน้ำตาลก็แปรเปลี่ยนจากโศกเศร้ามาเป็นโกรธแค้น

"ผ่าปฐพี"

หล่อนวาดดาบผ่าปฐพีไปยังบุรุษเบื้องหน้า ด้วยแรงแห่งความโกรธและเสียใจ แต่ทว่านัยน์ตาสีฟ้ากลับนิ่งเฉย แสยะรอยยิ้ม และอ้าแขนรับความตายเอาดื้อ ๆ  มันทำให้หัวใจของเฟรินหล่นวูบ นึกเสียใจว่าทำอะไรลงไป กว่าจะรู้ตัวก็สายไปเสียแล้ว เพราะร่างของบุรุษที่หล่อนรักที่สุดได้ล้มลงไปแล้ว ล้มลงไปพร้อมกับพรากลมหายใจสุดท้ายของเจ้าของไปด้วย

ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว บัดนี้ หล่อนทำอะไรไป

"คาโล"

เสียงแผดลั่น ก้องกังวาลไปทั้งเอดินเบิร์ก เป็นเสียงร่ำไห้ของธิดาแห่งความมืด เสียงแห่งความเศร้าโศกเสียใจ

หล่อนฆ่าคนที่หล่อนรักที่สุด ธิดาแห่งความตาย

"ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ"

"นั่นใครนะ ฉันถามว่าใคร"

"ข้าคือคนที่สาบให้เจ้าชายคาโลมาสู้กับแกไงละ"

"ฮึ ๆ ธิดาแห่งความตาย ฆ่าได้แม้กระทั่งคนที่ตนเองรักที่สุด ดีใจกับเจ้าชา
ยแห่งคาโนวาลด้วยนะ ได้ตายด้วยฝีมือของคนรัก คงมีความสุขไม่น้อย ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ "

เสียงบุรุษนิรนามผู้มาพร้อมกับความสะใจ และชัยชนะของคนที่ไม่อยากได้มัน

หล่อนทิ้งตัวลงนอนข้างคาโล และเรียกผ่าปฐพีออกมา

"ผ่าปฐพี"

ผ่าปฐพีดิ่งลงสู่ร่างเจ้าของทันที หล่อนนอนกอดคาโลไว้ หลับตาลง เตรียมรับโทษที่หล่อนทำไว้ เตรียมรับความตาย ตายไปพร้อมกับคนที่หล่อนรัก

"ปัง"

"เอ๊ะ ทำไมมันถึงได้จุกอย่างนี้ แล้วทำไมเสียงมันแปลก ๆ"

คิดดังนั้นหล่อนก็ลืมตาขึ้น คนในอ้อมแขนหล่อนถีบหล่อนออกมานั่นเอง นัยน์ตาสีฟ้ามีแววงุนงงกับการกระทำของคนรัก ดวงหน้าขาวขึ้นสีแดงเรื่อไปหมด พร้อมกับเสียงโห่ร้องของชาวป้อมอัศวิน

"เฮ้ย ไอเฟริน แกนี่มันรายจริง ๆ เลยนะ แกล้งทำเป็นเป็นลม พอไอ้คาโลเข้ามาดูแล ก็กอดมันเอาซะดื้อ ๆ อย่างนี้ ไม่อายสายตาประชาชีบ้างเลยนะ"

ครี๊ด พูดขึ้นหลังจากเห็นฉากสวีตกันสด ๆ ร้อน ๆ ต่อหน้าต่อตา

"อ้าวนี่ตกลงฉันเป็นลมนะสิ แล้วถ้างั้นเมื่อกี้ฉันก็ฝันสิใช่ไหม"

เฟริน พอจะเดาเรื่องอะไร ๆ ได้บ้างก็ถามออกไป

"แกไม่ต้องมาอำเลยไอ้เฟริน แก้เขินด้วยการบอกว่าฝันเนี่ย มุขเก่า ๆ ว่ะ"

คิล ฟีลมัส แกล้งยั่วเพื่อนสาวเล่น แม้จะรู้ดีว่ามันฝันจริง ๆ ก็เพราะแม่ตัวดีแหกปากเรียกชื่อคาโลซะลั่นเลย และหล่อนก็ร้องไห้ด้วย

"โธ่เว๋ย ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ แล้วนี่ไอ้คาโลมันไปไหนล่ะ" เฟรินหงุดหงิดขึ้นมา เพราะเจ้าคนที่หล่อนอยากเจอดันไปซะแล้ว

"กลับห้องแล้วมั้ง ตามไปดูสิ" คิลบอก

"อืม"

แล้วเจ้าหล่อนก็เดินไปยังห้องหัวหน้าชั้นป้อมอัศวินทันทีแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดที่หล่อนฝันให้คาโลฟัง

"คาโล นายสัญญานะว่านายจะไม่ลืมฉัน นายอย่าลืมฉันเด็ดขาดนะ นายห้ามจำฉันไม่ได้ ห้ามกลายไปเป็นนักรบปีศาจบ้าบอคอแตกนั่นนะ นะ สัญญากับฉันนะ"

คาโลถอนใจเฮือกใหญ่แม่ยอดยุ่งของเขาหาเรื่องให้เขาไม่เว้นแต่ละวัน หล่อนคือผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขารัก และพร้อมจะเอาชีวิตเข้าแลกทุกเมื่อถ้าหล่อนมีอันตราย ถ้าเขาต้องกลายไปเป็นนักรบปีศาจจริง ๆ ให้หล่อนฆ่าเขานะดีแล้ว เขาคงจะไม่ให้อภัยตัวเองเลยถ้าเขาเป็นคนฆ่าหล่อน

"อืม" เขาตอบสั้น ๆ ตามแบบฉบับเฉพาะตัว

บรรยากาศซึ้ง ๆ จึงได้เปลี่ยนไปทันที เพราะแม่เจ้าหญิงตัวดีประเคนลูกถีบให้เขาด้วยความหมั่นไส้ ในท่าทางมาดมาก ขี้เก็ก ของเจ้าชายน้ำแข็งคนนี้เต็มทน

"ไอ้บ้าคาโล คนเขาอุตส่าห์พูดพล่ามตั้งนาน ยังใจหวิว ๆ กับฝันเมื่อกี้ไม่หาย ฝันร้ายนะเว้ย ไม่ใช่ตลก คำปลอบสักคำก็ไม่มี เสื_อก พูดมาได้คำเดียว อืม อืมบ้าอืมบออะไรของนายฮ่ะ ไอ้คาโลงี่เง่า"

ขณะที่หล่อนกำลังแปลงร่างกลายไปเป็นเจ้าหญิงปากหมา คาโลก็นึกอยากลงโทษแม่ตัวแสบขึ้นมาทันที เจ้าหล่อนพูดพล่ามซะยาวเหยียด จึงไม่ทันสังเกตคนที่นั่งใกล้ ๆ แล้วหล่อนก็รู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ รดที่ต้อนคอ หล่อนจึงหันหลังกลับมาดู ทำให้ประจวบเหมาะกัน ริมฝีปากนุ่ม ๆ ของคาโลก็ประกบกับริมฝีปากของหล่อนทันที จุมพิตอันแสนหวานของเจ้าชายคาโลซึ่งมีมอบให้แด่เจ้าหญิงเฟลิโอน่าเพียงคนเดียว จึงดำเนินไปอย่างเนิ่นนานและอบอุ่น แต่พอหล่อนเริ่มคลายจากอารมณ์คล้อยตาม หล่อนก็ประเคนลูกถีบให้เจ้าชายสุดที่รักทันทีเป็นการแก้เขิน เล่นเอาเจ้าชายรูปหล่อกระเด็นไปเกือบเมตรเลยทีเดียว

แล้วแม่ยอดยุ่งก็วิ่งกลับห้องทันที

เมื่อแม่ยอดยุ่งไปแล้ว คิลก็เข้ามา คาโลจึงเล่าเรื่องความฝันของเฟรินให้ฟัง

"อืม อย่างนี้คงไม่ธรรมดาแล้วละ นายว่าไหมคาโล"

"ฉันก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน ตอนที่เฟรินเดินออกมาจากห้องจะไปตลาดเอดินเบิร์กกันนะ ฉันสัมผัสได้ถึงไอเวทย์บางอย่าง แต่ฉันไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร"

สีหน้าของเจ้าชายคาโลเมื่อพูดถึงแม่ยอดยุ่งแสดงออกถึงความกังวลระคนห่วงใยอย่างปิดไม่อยู่

"แล้วเราต้องได้พบกันอย่างแน่นอน เจ้าหญิงเฟลิโอน่า เจ้าชายคาโล" เสียงจากบุรุษนัยน์ตาสีแดงอำมหิต ซึ่งเฝ้าดูการกระทำของทั้งสองมาตลอด