คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : คือเธอหรือยัง #1 100%
' ตั้งแต่มีเธอเข้ามา ตั้งแต่มีเธอเข้ามา ก็มีปัญหาให้ตัวฉัน คิดมากมายทุกวัน '
ร่างเล็กที่ฝึกซ้อมการเต้นอยู่หน้ากระจกเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ตรงมุมห้องด้วยความไม่ชอบใจ คนอะไรมนุษย์สัมพันธ์ไม่ดีเอาซะเลย ร่างเล็กแอบคิดอยู่ในใจแต่กลับต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อร่างสูงที่เค้าแอบนินทาอยู่ในใจเงยหน้าขึ้นมาสบตาเข้าพอดี
" มองอะไร ? "
ผ่านไปกว่าสี่เดือนในการเข้ามาฝึกฝนอยู่ในที่แห่งนี้ ด้วยความเป็นคนขยันในการทบทวนบทเรียนและหาความรู้ด้วยตัวเองทำให้ภาษาเกาหลีของทั้งคู่ดีขึ้นมาก มาร์คและแบมจึงเริ่มใช้ภาษาเกาหลีคุยกันได้มากขึ้น
" ป่าวนี่ครับ "
แบมแบมหันมาซ้อมเต้นต่อแต่ไม่วายจะเบะปากให้กับคนที่ชอบทำตัวดุใส่เค้า มาร์คลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้ ร่างสูงเอนตัวพิงกระจกและยกมือขึ้นกอดอก แบมแบมมองคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างงุนงง
" เต้นให้ดูอีกทีสิ เหมือนเมื่อกี้นายจะเต้นผิดนะ " เมื่อเห็นแบมแบมยังยืนนิ่งไม่ขยับร่างสูงจึงเอ่ยอีกประโยคตามมาติดๆ
" พรุ่งนี้ต้องโชว์ในคลาสแล้วไม่ใช่หรอ? อยากโดนดุรึไง ? "
มาร์คถูกวานให้ช่วยสอนแบมแบมในเรื่องของท่าเต้นบางท่าที่เด็กคนนี้ยังทำได้ไม่ดีนัก นั่นก็ทำเอามาร์คหงุดหงิดพอสมควร เค้าไม่ใช่คนที่ชอบสุงสิงกับใครมากนัก ดังนั้นการที่ต้องมาคอยดูแลเด็กคนนี้จึงเป็นเรื่องที่ไม่สนุกเอาซะเลย ร่างเล็กพยักหน้าอย่างเข้าใจและเริ่มเต้นให้มาร์คดูอีกรอบ ระหว่างที่เต้นอยู่นั้นมาร์คบอกให้แบมแบมหยุด เค้าเดินเข้าไปใกล้ มือทั้งสองข้างจับตัวของแบมแบมให้ปรับเปลี่ยนท่าทางให้ถูกต้อง ร่างเล็กแทบกลั้นหายใจเมื่อร่างสูงเข้ามาประชิดตัว ในใจเต้นโครมครามอย่างหยุดไม่ได้
" แบบนี้ถึงจะถูก ไหนลองเต้นให้ฉันดูใหม่สิ " มาร์คถอยหลังออกไปพิงกระจกที่เดิม แบมแบมตั้งสติก่อนจะเริ่มเต้นอีกครั้ง ดูเหมือนว่าแบมแบมจะเต้นได้ดีขึ้นมาร์คจึงพยักหน้าอย่างพอใจ
' แค่จะสอนไม่เห็นต้องทำเป็นดุเลย ชิ '
แบมแบมคิดอยู่ในใจแต่มุมปากกลับยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างไม่ต้องการให้ใครเห็น
เสียงเพลงดังสลับกับเสียงโวยวายของเหล่าเด็กฝึก คืนนี้มีการเลี้ยงฉลองวันเกิดของเด็กฝึกคนนึง ทุกคนจึงมารวมตัวกันอยู่ที่ห้องนี้ ขนมและเครื่องดื่มมากมายวางเรียงรายกันเต็มไปหมด รวมถึงเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ที่แอบสอดแทรกมาเล็กน้อย งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา เด็กฝึกบางคนเริ่มทะยอยกันกลับห้อง บางคนยังคงอยู่ฉลองกันต่อ มาร์คนั่งมองแบมแบมที่หน้าเริ่มแดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลล์อย่างอ่อนใจ ' กินไม่เป็นแล้วยังจะกินเข้าไปมากขนาดนั้นอีก ' ไม่นานนักร่างเล็กก็ฟุบไปกับพื้น มาร์ครีบถลาเข้าไปถึงตัวแบมแบมอย่างรวดเร็ว
" มาร์คฮยอง ! มาพอดีเลย ผมฝากพาแบมแบมกลับห้องหน่อย ดูดิเมาไม่รู้เรื่องเลย ไอ้แบม ! "
เด็กฝึกรุ่นราวคราวเดียวกันเอ่ยอย่างเอือมระอาก่อนจะปลุกร่างเล็กเสียงดัง สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงเสียงครางเบาๆที่จับใจความไม่ได้ มาร์คถอนใจ จับร่างเล็กให้ค่อยๆลุกขึ้น ร่างสูงเดินมายังห้องพักโดยมีแบมแบมที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่บนหลัง
" นี่แบมแบมกุญแจห้องอยู่ไหน " มาร์คหันไปถามร่างเล็กแต่กลับได้เสียงงึมงำตอบกลับมาแทน
" แบมแบม ! แบมแบม ! โอ๊ย ! ไม่รู้แล้วโว้ย! "
มาร์คตะโกนเสียงดังอย่างหัวเสีย ไอ้เด็กคนนี้นี่มันจริงๆเลย มาร์คแบกร่างเล็กเดินไปยังห้องตัวเอง เมื่อเปิดประตูเข้าไปได้ก็โยนแบมแบมลงบนเตียงทันที คนเมาขับตัวเล็กน้อยก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มและนอนหลับอย่างสบายใจ มาร์คมองภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึง นอนหลับสบายใจอย่างกับเป็นเตียงตัวเองเชื่อเค้าเลย!
" แบมแบม ! ลุกไปอาบน้ำ " มาร์คเขย่าคนที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงอยู่สองสามครั้ง ร่างเล็กก็ปรือตาขึ้นมามอง
" มาร์คฮยอง .... มาร์คฮยองหรออ "
" ใช่! ไปอาบน้ำ "
มาร์คตอบเสียงเรียบแต่ก็ต้องตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อเด็กตรงหน้าเบะปากพร้อมที่จะร้องไห้ได้ทุกเมื่อ มาร์คอึกอัก ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงกับเหตุการณ์ตรงหน้า
" ดุ ฮึก.. ดุแบมอีกแล้ว ฮึกก.. มาร์คฮยองชอบดุตลอดเลย " เด็กน้อยเริ่มสะอึกสะอื้น ทำเอาคนเป็นพี่อย่างมาร์คตกใจไม่น้อย อะไรกันเค้าดุเด็ดคนนี้มากมายขนาดนั้นเลยหรอ ก็ไม่นี่นา
" เกลียดแบมมากนักหรือไง ฮืออ ถ้าเกลียดก็ไม่ต้อง ฮึกก มายุ่งเลย ฮืออ "
เอ้า! กลายเป็นแบบนั้นไป ไม่ต้องมายุ่งอะไร ที่แบกกลับมานี่ก็เค้า ห้องนอนเตียงนอนนี้ก็ของเค้า จริงๆมาร์คไม่ได้มีความจำเป็นต้องทำแบบนี้สักนิด นี่เห็นว่าเป็นรุ่นน้องคงนึง จะปล่อยทิ้งไว้ก็ยังไงอยู่ นี่ก็ใส่ใจคนอื่นมากที่สุดเท่าที่คนอย่างมาร์คต้วนจะทำแล้วนะ ! ทีแบบนี้จะมาบอกว่าไม่ให้ยุ่ง ไหนจะความคิดที่ว่าเค้าเกลียดเด็กตัวเลกคนนี้นั่นอีก ไปเอามาจากไหนกัน
" เอ้า! นี่ ! พูดให้รู้เรื่องก่อนสิแบมแบม "
มาร์คดึงแขนร่างเล็กที่เพิ่งโวยวายไปเมื่อครู่ แต่ตอนนี้กลับหลับสนิทไปเสียงแล้ว เด็กหนอเด็ก มาร์คหยิบผ้าเช็ดตัวและเข้าไปอาบน้ำ เค้าจัดที่นอนลงบนพื้นข้างล่างข้างๆเตียง ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรงแต่ก็ไม่วายจะมองขึ้นไปบนเตียง ใบหน้าที่ใครเห็นก็ต้องชื่นชมว่าน่ารัก ไหนจะท่าทางที่น่าเอ็นดูเหล่านั้นอีก ไม่น่าแปลกใจที่แบมแบมจะเป็นที่รักของทุกคนได้ไม่ยาก ถ้าไม่ดื้อ คอยเชื่อฟังที่เค้าพูด มาร์คก็คงจะคิดว่าแบมแบมเป็นเด็กน่ารักอยู่เหมือนกัน แต่นี่อะไร ดื้อซะไม่มี
แบมแบมลืมตาขึ้นมาในยามเช้า ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นมานั่งแต่ก็ต้องรีบเอามือกุมศรีษะเพราะถูกความเจ็บปวดแล่นเข้ามาอย่างจัง
" โอ๊ย! ทำไมปวดแบบนี้วะ " แบมแบมทุบที่ศรีษะเบาๆหวังจะให้ความเจ็บปวดบรรเทาลงบ้าง
" เอาไป ชาร้อน ค่อยๆจิบ แล้วนี่ก็ยาแก้ปวดหัวกินซะ "
มาร์คเดินมาที่ข้างเตียงและยื่นของทั้งหมดมาให้ร่างเล็ก แบมแบมอ้าปากค้างไม่คิดว่าจะพบคนคนนี้อยู่ในห้องของตนในยามเช้าแบบนี้ มือเรียวยกขึ้นชี้ ร่างเล็กอ้าปากเตรียมด่าคนบุกรุกแต่ยังทันจะได้เอ่ยปากสายตาเหลือไปเห็นรูปของมาร์คและครอบครัวตั้งอยู่บนโต๊ะ แบมแบมครุ่นคิดในใจสักพักก่อนจะรีบเอามือลงและเก็บกลืนคำด่าทั้งหมดเข้าไป
" ขอบคุณครับ "
แบมแบมรับแก้วชามาค่อยๆจิบ และกินยาตามที่มาร์คบอกทุกอย่าง เมื่อคืนเค้าต้องเมามากแน่ๆ ไม่อยากจะคิดเลย มาร์คต้วนต้องแอบด่าเค้าใหญ่โต เด็กอายุเท่าเค้าดื่มเหล้าจนเมา เสื่อมเสียชื่อเสียงวงตระกูลหมดกันพอดี ร่างเล็กได้แต่โมโหตัวเอง เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่ามาร์คยืนมองอยู่ แบมแบมมองซ้ายมองขวาคิดขึ้นได้ว่าต้องกลับห้องตัวเองสักที
" เอ่อ.. ขอบคุณมากนะครับมาร์คฮยอง ทั้งเรื่องเมื่อคืน ทั้งตอนนี้ เอ่อ .. แบมขอกลับห้องก่อนนะครับ " ร่างเล็กค่อยๆลุกจากเตียงเพื่อจะเดินออกไปจากห้องนี้แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อร่างสูงเอ่ยเรียกไว้
" เดี๋ยว! ฉันไม่ได้เกลียดนายสักหน่อย หยุดคิดแบบนั้นได้แล้ว " มาร์คนั่งลงบนเตียง เอ่ยเสียงเรียบออกมา
" หมายความว่ามาร์คฮยองชอบแบมหรอครับ ? " แบมแบมหันกลับมาอย่างตกใจ ตาโตเบิกกว้างมากกว่าเก่า
" ฉันพูดแบบนั้นตอนไหน ! บอกว่าไม่ได้เกลียดแปลว่าชอบรึไง ? เด็กบ้านี่ ! "
แบมแบมเบะปากอย่างหมั่นไส้ ปากร้ายไม่เคยเปลี่ยน นึกว่าจะเป็นคนดีได้นานสักเท่าไหร่ จากที่เคยคิดว่าจะมองมาร์คในมุมที่ดีขึ้น สงสัยคงจะทำไม่ได้ซะแล้ว เมตตาจากคนอย่างมาร์คต้วนหน่ะ มันไม่มีจริงหรอก! แบมแบมกระทืบเท้าปึงปังก่อนจะปิดประตูมโครมใหญ่ มาร์คสะดุ้งอย่างตกใจ ก่อนจะรีบก้าวเท้าไปถึงประตูและเปิดออกอย่างแรง
" นี่! แบมแบม ! " มาร์คตะโกนเรียงเสียงดัง จนเด็กฝึกที่ยืนอยู่ที่ทางเดินหันมามองเป็นจุดเดียวกัน
" อะไรมาร์คฮยอง ทำอะไรให้แบมแบมโกรธขนาดนั้น แล้วน้องออกมามาจากห้องพี่ตั้งแต่เช้าแบบนี้ได้ยังไง โธ้ว น้องยังเด็กนะพี่ อดใจรอหน่อย " จินยองเอ่ยแซวออกมา เรียกเสียงหัวเราะและคำหยอกล้อจากหลายคนที่อยู่บริเวณนั้นได้มากมาย มาร์คหันไปมองหน้าคาดโทษจินยองก่อนจะปิดประตูเข้าห้องไป
ตั้งแต่เจอเด็กคนนี้ ไม่เคยมีวันไหนที่ชีวิตเค้าไม่วุ่ยวายสักวัน จะขยันสร้างเรื่องให้เค้าไปถึงไหนนะ…..
ความคิดเห็น